Dust on the ground

Het bos was vochtig en fris. Het was een bewolkte namiddag. Maar toch liep Juliette in een zomeroutfit rond. Haar doodskoppenpanty met zwarte jurk weerkaatste het zonlicht wat nog net achter de wolken uit kwam. Meer had ze niet aan. Ze voelde geen koude of warmte. Ze was een koude steen die niks kon voelen. Ze ging langzaam en koudbloedig het leven door. Het bos maakte stille geluiden en er rees wind door de groene kruinen van de bomen. In haar hoofd zaten geen gedachten. Alleen dingen over de waarheid. Haar zwarte schoenen raakten langzaam stap voor stap de koude bebladerde grond. Er zweefde een soort mist over de grond. Het leek wel hele witte stof waar ze doorliep. Het voelde vochtig aan maar ze deed niks. Haar lange stijle haren raakten de mouwen van haar kleedje. De donkerbruine haren dansten langzaam op haar schouder terwijl Juliette telkens meer passen door het bos maakte. Ze dacht even terug aan haar jeugd. De ruzie. Juli was zo blij dat het eindelijk over was. "Laat mij godverdomme los!" Hoorde Juliette roepen. Ze was meteen afgeleid en bleef stilstaan. Ze stapte rustig dichter bij en kon vanaf een afstandje goed zien over wat er gebeurde. "Wie beslist dat hier? Juist ja, niet jij." Siste een jongen in een jong meisje haar gezicht. "Laat me los!" Juliette ging op een tak staan. Het meisje en de jongen keken in haar richting hij zag Juli staan en keek naar het meisje. "Jij kent haar? Heb je haar gesmst? Oh daar krijg je zo veel spijt van!" Brulde de jongen. "Nee ik ken haar helemaal niet!" Juliette zag hun allebei wegkijken dus rende ze vlug weg. Haar jurk vloog in een beweging los. De jongen liet het meisje los en rende achter me aan. Hij zag er veel te agressief uit. Juliette ging niet zomaar zich overgeven. Ze keek achterom en zag de jongen nog harder lopen. Hij greep naar mijn bleke arm en pakte me beet ik stond oog in oog met hem. Gezicht in gezicht. "Nu sta je hier wel hé?" Siste de jongen. "Help!" Schreeuwde ik heel hard.

Fame draafde wat rond. Had geen zin om iets te betekenen vandaag. De wind waaide maar de winter was dan toch eindelijk weg. Fame keek om zich heen en ging grazen toen hij zag dat er niemand was. Fame ging liggen. Hij verveelde zich dood het aantal wilde paarden was hier nihiel ne dat irriteerde hem mateloos. Hoe kon hij zich nu vermaken zonder dat er elke keer weer mensen voor zijn neus stonden. "Ow kijk is wat een leuk paardje. Wil je hem aaien Ik denk dat hij verdwaald is". Grommend keek hij voor zich uit. Ineens hoorde hij een help kreet van een twee voeter. Fame keek om zich heen en zag een meisje op de grond liggen huilen en verder op een jongen met een meisje staan. De jongen leek Fame niet zo aardig. Fame rolde met zijn ogen. Dan ging hij maar weer held haftig wezen. Fame stond op en galopeerde op de jongen af. "Wat hoor ik?" gromde hij en keek naar de andere kant waar het geluid vandaan kwam. De jongen keek met grote ogen naar de hengst die op hem af kwam. De hengst stopte met slip stop en steigerde net boven de hoofd van de jongen en hinnikte schrel. De jongen viel achter over en kroop naar achteren. "Ga weg ga weg!!" riep hij woedend en sloeg met zijn armen in de lucht. Fame brieste en kwam met zijn hoeven terug op de grond. De jongen kroop weg van het dier en rende zo snel mogelijk weg. Fame keek de jongen na. Ineens bedacht hij zich net dat hij een twee voeter had gered. Hij draaide zijn hoofd om en keek recht in de ogen van het slachttoffer. Zijn ogen spraken boekdelen. "Ook hallo.." mompelde hij. Ookal kon het meisje hem niet verstaan.

Juliette's ademhaling versnelde. De verschijning van een bruine hengst maakte haar aan het zwijgen. Hij deed het werk. Ademloos keek ze toe. De jongen verdween. Het werd terug stil. De hengst keek haar recht in de ogen aan. Het leek alsof hij haar iets wou proberen te vertellen. Langzaam stond Juliette op. Ze verloor de hengst niet uit het oog. Lang keek ze hem aan; zonder iets te zeggen. Juliette deed een rustige stap naar voren. Hij was wild. Hij kwam niet van een opgetutte manege of zoiets. Zijn manen stonden wild, zijn vacht rechtop. Juliette opende haar mond. "Waarom heb je me gered? Jij zou mensen toch moeten haten?" Vroeg ik, ook al wist ik dat de hengst geen woord van me begreep en dat hij me als gek verklaarde. Juliette begreep er niets van. Ze dacht meteen aan de kleine Imanu. Hoe zou het nu met hem gaan? Zou hij ook aan haar denken nu? Juliette reikte langzaam haar arm uit naar de hengst. Zou hij wegspringen? Juliette probeerde langzaam haar hand op zijn neus te leggen. Maar ze twijfelde; wat als hij haar plattrappelde ofzo?

[sorry voor late reactie; had niet gedacht dat er nog iemand zou reageren & sorry flutje volgende word egt langer!]

Fame bekeek het meisje. Ze zag er niet bepaald eng uit of iets in die richting. Eigenlijk helemaal niet. Ze kwam eerder bang over wat Fame nogal nerveus maakte. Was ze iets van plan om te gaan doen waar van hij misschien zo schrikken? Ze stak voor zichtig haar hand uit en probeerde de neus aan te raken van de hengst. Ze zei iets, iets met Haten Waarom maar meer verstond hij dan ook echt niet. Voorzichtig kwam hij iets naar voren en rook aan de hand en duwde toen zchtjes zijn neus tegen haar hand aan. "Ja ja, ik hoor je te haten, en ik moet eigenlijk nu weg rennen. Maar dat zou ik nu niet doen.. Ik heet Fame trouwens." mompelde de Hengst. Mensen waren soms best wel raar ook omdat ze paardentaal niet spraken maar paarden ook hun taal niet. Best raar dan.. Hoe konden paarden dan op commando's reageren als ze elkaar niet begrepen? Of was daar een "schoolles" voor of zo? Fame keek op en zag dat de zon door kwam. Het meisje en de jongen waren verdwenen alleen dit meisje en hij waren alleen nog over. Fame brieste even. Hij was kalm en rustig. Hij draaide om en liep een stukje en keek om of het meisje hem volgde. Ze volgde hem niet. Hij liep nog een stukje en keek weer om. Dit keer begreep ze dat ze hem moest volgen en rende naar hem toe om vervolgens mee te lopen. Hij liet haar een mooi rustig plekje zien. Ze moesten eerst langs bomen en bosjes maar dat maakte voor de hengst niet echt uit. Zolang ze het maar geheim moets houden want het was nou niet de bedoeling dat iedereen zou komen. Hij liet een prachtig afgelegen meer zien en vanaf de kant waar zij stonden stond de zon mooi in het water en schitterende het hele bos. "Tada!" zei hij grijnzend. Het zag er prachtig uit. Fame hoopte dat zij het ook mooi vond. Dit was zijn lievelings plekjes. Hij brieste en begon plukken gras uit de grond te trekken.