Deep Breathing ~ Indigo

Langzaam, alsof hij over ijs liep, liep hij de berg op. De steeds sneller stijgende helling putte hem fysiek uit, maar luchtte hem mentaal op. Het was zwaar, maar bracht verlichting, omdat zijn gedachtes, zijn verwarde gedachtes, niet de kans kregen om naar boven te dwarrelen. Hier kon hij rustig zijn, hier was er geen plek voor de strijd die in zijn hoofd woedde. De strijd tussen de Goden en Viyave, de merrie die hij onlangs ontmoet had.
Hier kon hij in alle rust nadenken over het starten van een kudde, of het overnemen van een kudde. Het starten leek hem beter, want als hij er een zou overnemen, zou er te veel moeten veranderen en zouden er onwillige paarden tussen kunnen zitten. Paarden moesten toegewijd zijn aan hun geloof, en moesten dan ook met de volle 100% ervoor kiezen om bij het geloof te gaan. Fidelis wou zelf een kudde starten, een kudde met gelovige paarden, met regels, net als zijn oude kudde, waar hij vandaan kwam. Een kudde met profeten, leerlingen, lessen, en bovenal; begrip.
"Oh Goden," begon hij bedachtzaam, "ik weet dat U me niets voor niets deze beproeving oplegt, dat mijn gedachten niet voor niets in mijn hoofd rondspoken, maar het is zo verwarrend, zo tegenstrijdig met alles wat ik heb geleerd. Ik wil u gehoorzamen, betrouwbaar en gehoorzaam zijn, maar blijf ik dat wel als ik een kudde sticht en de macht krijgt? Heb ik genoeg kracht om een goede leider te zijn? En Viyave, lieve Goden. Heb ik genoeg kracht om haar te weerstaan? Of niet, en hoef ik haar niet te weerstaan omdat ik ook genoeg plaats maak voor jullie? Oh Goden..." Fidelis boog gebroken zijn hoofd en voelde zich oprecht ongelukkig. Hij wou voor iedereen goed doen, maar zijn gevoelens voor Viyave én de Goden zaten hem in de weg. Hij was bang dat als hij Viyave's geliefde zou worden, hij niet genoeg liefde aan de Goden zou kunnen besteden, en dat zou hij zichzelf nóóit vergeven.
"Goden, astublieft, breng me een antwoord." Fidelis sloot zijn ogen.
Of het een antwoord is, dat wist ie niet, maar het was wel een hoop lawaai. Geschrokken draaide hij zich om en zag de dampen van de ademhaling van een ander paard.

Indigo zuchtte. Terwijl ze dit deed ontstonden er lichte wolkjes uit haar neus. Waarom ze op deze plek, een plek op grote hoogtes, ronddwaalde wist ze ook niet. Terwijl haar hoeven diepe afdrukken in de sneeuw achterlieten, keek ze goed om zich heen. Ze moest het toegeven: vanaf hier had je wel een prachtig uitzicht. Ze kon vanaf hier het bloemenveld zien, het veld vol met die prachtige bloemen waar een aantal paarden en veulens rond liepen. Ze kon ze geen ongelijk geven. Het was heerlijk weer. Niet te warm en ook weer niet te koud, eigenlijk precies goed. Maat toch kreeg zij steeds rillingen van het koude weer over zich heen. Terwijl ze daar toch echt een hekel aan had. Ze had net zo goed beneden, aan de voet van de berg kunnen staan, de plek waar het warmer was dan hier en waar geen sneeuw was. Sneeuw had voor haar maar 1 voordeel: ze viel niet zo op. Voor de rest was het gewoon lastig. Ze snoof en draaide zich om. Misschien moest ze toch maar eens warmere oorden opzoeken. Ze liep terug, via het pad waar ze haar sporen eerder al had achter gelaten. Ze hoorde een brommend geluid uit zichzelf komen. Ze had honger. Ze had dan ook al een poos niet gegeten. Ja, een paar verdwaalde blaadjes die op de grond lagen, maar meer ook niet. Beneden zou vast meer eten te vinden zijn, maar om twee redenen wilde ze daar niet heen. Althans, nog niet. De eerste rede was omdat ze geen zin had om de hele weg glibberend af te moeten leggen voor de sneeuw verdwenen was en de tweede rede was: Beneden waren andere paarden. Hier natuurlijk ook wel, maar beneden veel en veel meer. En daar had ze even geen zin in. /het sociaal zijn had ze lang geleden al opgegeven. Ze was een kudde gestart, samen met haar, misschien wel beste en enige, vriend. Maar dat leek ook al eeuwen geleden. Het enige paard waar ze nog enigszins contact mee had was Shadow. En Urise natuurlijk. Dat waren haar enige twee. Tsja, haar vriendenkring was niet zo groot. Maar ze had er vrede mee. Ze liep naar een plek toe waarvan ze dacht dat er wat grassprietjes onder de sneeuw verstopt zaten en begon daar met haar hoef op de grond te schrapen. En ja hoor, er kwamen wat grassprietjes tevoorschijn. Ze smaakten smerig. Eigenlijk was ze wel weer eens toe aan een echte maaltijd. Geen winter maaltijd meer. Die kwam echt haar neus uit. Ze had af en toe zelfs boomschors moeten eten omdat er gewoon echt niks te vinden was. En als er iets smerig is om te eten was het wel boomschors. Ze stopte halverwege met kauwen omdat ze iets hoorde. En daarna kwam er ook nog een geur bij. Een geur die ze herkende als een ander paard. Haar nieuwsgierigheid overwon het toch van haar voornemen om afstand te nemen dus liep ze om de top heen waar het achter vandaan kwam. Ze gleed er bijna bij uit, maar uiteindelijk stond ze tegenover een bruingekleurde hengst. ”Indigo” zei ze om zichzelf voor te stellen. Dat vond ze wel zo netjes. Haar oren had ze net niet in haar nek gedrukt. Ze wilde niet te liefjes overkomen. Daar had ze slechte ervaringen mee. Pas als ze dit paard wat beter kende zou ze wat losser komen.

Geschrokken stoof Fidelis achteruit. Waarom zo vijandig? Daarbij, was zij niet diegene die hém stoorde? Hij ergerde zich aan haar, omdat ze zo naar hem deed. Direct verwierp hij die gedachte en kwam als een echte, wijze, vriendelijke profeet van allen naar haar toe.
"Ik ben Fidelis," begon hij plechtig. "De profeet die zijn kennis aan de gehele wereld mag bekend maken. Ik breng u een groet namens de God van de Woestenij, die ik in lijven heb mogen aanschouwen en van heb mogen leren. De Goden inspireren mij en brengen mij tot leven, maken mij tot wie ik ben. Fidelis, de profeet die iedereen het nieuws brengt, dat hun God gauw mag komen."
De merrie was wit, wit als sneeuw, ijs en hagel. Sneeuwwit, wit als sneeuw. Of de sneeuw was wit als de merrie, dat wist hij niet zo zeker. Ze had een prachtige bles, prachtige manen en een statig figuur. Maar ze keek hem daarstraks o zo kwaad aan. Hij wist niet helemaal wat hij ermee moest. Maar Fidelis wist dat als hij ooit een kudde wou starten, hij als een echte leider moest optreden. Zeker van zijn zaak. Dus zijn houding ten opzichte van haar veranderde. Ze mocht best spreken en dergelijke, maar als zij hem dreigde aan te vallen, dan was hij daarop voorbereid. Zijn oren gingen naar voren, zijn staart zwiepte en hij schoof met zijn voorbeen wat sneeuw weg om ruimte te maken om af te kunnen zetten als het moest. Toen hij een grasspriet tegenkwam, at hij hem gauw op en keek toen de merrie weer aan.
"Indigo, hmm?" zei hij, om maar een gesprek op gang te houden. "Wat een vreemde naam. Een mooie, maar vreemde naam. Heeft het een betekenis?"

Indigo luisterde naar Wat de hengst voor zich te zeggen had. Ze kwam er achter dat hij Fidelis heette. Maar de rest volgde ze even niet meer. Profeet? Goden? Natuurlijk had ze vaak genoeg over die woorden gehoord, maar ze kon niet echt thuisbrengen wat het betekende. Na, Goden natuurlijk wel, maar wat de rol van Fidelis was, daar had ze echt geen idee van. Wel was het ijs meteen gebroken. Haar oren helden weer wat naar voren. Ze wist nu in ieder geval zeker dat dit paard haar niets aan zou doen. Want dat was nog steeds haar grootste angst. Ze was misschien heel wat veranderd, maar vanbinnen was ze nog steeds hetzelfde paard als dat ze eerst was: een mietje dat niet voor zichzelf op kon komen. Dat laatste was nu wel heel erg veranderd. Als een paard haar aanviel kon ze zich prima verdedigen. Maar ze wilde het liever voorkomen. Maar ze wist in ieder veval dat deze mafkees haar niet zo snel zou aanvallen. Maar toen ze hem ruimte zag maken in de sneeuw, deed ze uit voorzorg toch een stapje achteruit. Ze kreeg een vraag van Fidelis toegereikt, waar ze wel even over moest nadenken. Ze wist dat Indigo een kleur was, maar of het een verdere betekenis heeft wist ze niet. "het heeft niet echt een hele bijzondere betekenis, maar ik weet wel dat het een mooie blauwachtige kleurstof is uit de plant Indigofera. Heeft jou naam een betekenis?" zijn naam zou vast wel een betekenis hebben. Volgens haar hadden alle namen die iets met geloof te maken had, een betekenis.