Lente... *zucht*

Melanie was helemaal in haar nopjes, ze was aan het wandelen -dat deed ze wel veel als ze erover nadacht- maar de sneeuw was weg en de eerste bloemetjes staken hun kopje ook al boven de grond. Mel vond de lente heerlijk, niet te koud niet te warm, bloemen, blaadjes, de natuur werd herboren. En ze was nu eigenlijk van die vieze vuile sneeuw af! Mel was niet de enige die hier ronddwaalde, er was nog een ander meisje, kleiner dan Mel, niet veel, rood haar en ze kwam haar vaag bekend voor. Toch was ze zeker dat ze dit meisje nog nooit had gezien. Ze deed haar aan iemand anders denken, maar wie? Ze kwam er even niet op. De roodharige leek iets te zoeken want ze keek de hele tijd rond en bleef staan om dan te kijken of het daar niet lag. Mel's nieuwsgierigheid won en ze ging eens kijken. "Hoi, ik ben Mel. Zoek je iets? Misschien kan ik je helpen." Mel wou absoluut niet overkomen als een bemoeial, ze wou gewoon helpen, dat deed ze nu eenmaal graag. Trouwens, met twee zoeken gaat sneller dan alleen. Het zonnetje scheen en het was warm, maar toch fris. Nu ze voor de jonge vrouw stond wist ze aan wie ze moest denken, aan Mido! Was dit Nikita?

Nikita Dan post hier ooit nog eens iemand en het is een mega flut geworden, veel succes ermee

Nikita had haar fiets gepakt en was weer naar het bloemenveld gegaan. Gisteravond kwam ze er achter dat het armbandje die ze van Jayson had gekregen kwijt was. Jayson wist dit natuurlijk nog niet omdat ze bang was dat hij boos ging worden. Dus ging ze maar snel naar het veld omdat ze dacht dat ze hem daar was kwijt geraakt. Ze zetten haar fiets tegen een boom aan en ging zoeken. Ze keek vooral op de grond maar dat was eigenlijk wel logisch. Ineens hoorde ze een stem. Nikita keek op en zag een jonge vrouw voor haar staan. Ze stelde zich voor als Mel. En vroeg wat ze aan het zoeken was. ”Hoi, nou gister was ik hier geweest en ’s avonds kwam ik er achter dat ik me armbandje kwijt ben die ik van me vriend heb gehad.” Ze keek de vrouw aan en glimlachte even vriendelijk. “O, ik stel me niet eens voor. Ik ben Nikita Cremflied.” Toen ze zich had voorgesteld ging ze onbewust weer even naar de grond kijken of ze haar pandora armband daar zag. Hij was gevuld met onder andere zilveren en blauwe bedels. Als ze hem niet zou vinden wist ze nog niet hoe ze het aan Jayson ging vertellen. Hoe kon ze nou zo slordig zijn.

[mega flut xD]

Mel luisterde toen ze vertelde wat er aan de hand was. Na een paar seconden stelde ze zich ook voor en bevestigde ze Mel's vermoede, zou ze weten dat Mido een nieuwe vriendin had? En dat zij in kwestie die nieuwe vriendin was? Nu, ze vond niet dat ze dat er plots uit moest gooien dus hield ze braaf haar mond. Nadat Mel even had rondgekeken zag ze iets glinsteren een paar meter verderop, ze had haar lenzen in dus zag ze niet zo heel heel heel slecht, Mel liep er naartoe en bukte zich. De armband lag onder een stel bloemen. Het was een pandora armband met bedeltjes. Mel pakte hem op en ging terug naar Nikita, "Is dit hem?" Toen ze Nikita's verrukte reactie zag had ze geen bevestiging meer nodig en glimlachte. Nikita stamelde een bedankje. "Geen moeite, ik zie wel dat hij waarde voor je heeft." Nieuwsgierig keek ze naar Nikita, maar niet opvallend, ze wou er namelijk niet uitzien als zo'n vieze engerd. "Jij bent toch de dochter van Mido?" Zou ze zeggen dat zij een soort van de vriendin van Mido was? Of zou ze dat Mido zelf laten doen? Maar wie wist hoelang dat nog kon duren. Mel zag wel, misschien zei ze het wel, en misschien ook niet. Het ging allemaal om de juiste aanpak! Hoopte ze... Als ze nu direct op de verkeerde voet stond met Nikita zou dat ook niet goed zijn voor haar en Mido, en voor haar eigen geweten. Mel vond het niet leuk om mensen als niet-vriend te hebben, vijand klonk zo agressief. Behalve als het geen lieve mensen waren, dan maakte het haar niet zoveel uit.

Er kwam niets uit! Pff