Mom, dad, this is Becky. Now I'm off...

Tranen stroomden over Solance' wangen, waarvandaan ze kwam wist ze niet zeker. Vandaag was echt zo'n dag dat alles fout ging. Alles zat haar tegen. Anna schreeuwde al de hele dag tegen haar en uiteindelijk had ze toegegeven. Ze wou het heel klein houden, maar heel klein kan verdomd groot uitpakken. Als een maniak, een psycho, had ze op zichzelf.. ingehakt, gekerfd, tot de wanhoop weg was. Zolang ze door bleef gaan, was de wanhoop op een afstand gebleven. Het ging ook goed, ze voelde zich kalm, tot een kwartier later, toen ze de wonden aan het verzorgen was, de paniek uitbrak. Hyperventilerend was ze rond gaan lopen in haar kamer, in de hoop kalmer te worden. Het had niet geholpen, dus was ze haar raam uitgeglipt en was ze het bos ingedoken. Even tot haarzelf komend. Even rust. Ook dat was tevergeefs. Ze was huilend op een steen in elkaar gestort en niets had haar kunnen kalmeren. Waarom ze zo in paniek was? Ergens spook er een gedachte in haar hoofd, maar die bleef ze maar wegdrukken. Het kon niet zo zijn. Dat mocht niet. Dat wou ze niet. Ze had er zelf voor gekozen. Misschien.. heel misschien... zou Becky háár kunnen helpen.
Becky, lieve, kleine, schattige Becky. Wat had ze vertederd naar de foto's en filmpjes gekeken. Becky zou bij haar in huis geplaatst worden. Maar waarom ze daar zo doodnerveus van werd, wist ze ook niet.
"Brian, Morte, Becky," fluisterde ze terwijl ze naar de hemel keek, die regen op haar uitstortte. Alles wat haar dierbaar was of ging worden. Maar of een van hun Anna weg zou kunnen halen?
Ze stond op van haar steen en steunde met een arm op een boomstronk. Dit had ze al zo vaak gedaan, net als al dat andere. Weg met de lunch. Weg met alles. Weg met het schuldgevoel van wel te hebben gegeten. Een beweging en alles lag in het gras. Ze tufte na en haalde diep adem. Nu moest ze naar huis, Becky kon ieder moment komen.
In een redelijk tempo kwam ze thuis aan, klom via de regenpijp omhoog en vloog haar kamer in. Net op tijd, want haar moeder klopte aan de deur met de vraag of ze beneden kwam. Tuurlijk kwam ze beneden. Klaar om Becky te ontmoeten.

Vandaag was de dag. De meest vreemde dag van Becky's hele leven. Ze werd uit huis geplaats, en ging naar een meisje die 16 was. Becky had daar zo haar gevoelens over, maar wist niet precies welke. Ze voelde zich opgelucht dat ze bij haar ouders weg ging, maar voelde zich ook verdrietig, omdat ze bij HAAR ouders werd weg gehaald. En het ergste was nog, dat haar ouders dat hadden bedacht, terwijl hun er nooit waren. Becky was altijd alleen, altijd. Het was ochtend, en voor het eerst in haar leven zat haar moeder aan haar bed. Ze keek bedrukt, maar dat kon Becky helemaal niks schelen. Zij wouden haar weg doen, gewoon weg doen. Ze durfde haar moeder niet aan te kijken, en stapte uit bed. Ze zei niks, ze deed niks. Ze liep naar haar kast en pakte een koffertje er uit, en een grote weekend tas. Ze had niet heel veel kleren, maar de kleren die ze had legde ze in de weekend tas en liep naar de kleine kast waar haar paarden spullen in lagen. Broeken, shirts alles. Ze kleedde zich aan in kleren die ze appart had gehouden en liep met haar spullen naar beneden, nog steeds zonder iets te zeggen tegen haar moeder. Haar vader zat ook voor het eerst in haar leven beneden te krant te lezen. Ze smeerde een broodje en propte die snel in haar mond. Ze pakte haar overige paarden spullen in haar koffer en zette de spullen in de gang. Nu was het wachten op de taxi die haar op kwam halen en haar naar het nieuwe huis zou brengen. Niet veel later hoorde ze een toeter van de taxi buiten. Ze liep naar de gang en pakte de koffers. Ze zei niks tegen haar ouders. Maar toen ze de deur uit stapte hield een hand haar tegen. Ze keek achter om. Een traan liep over haar wang. Haar ouders keken erg bedrukt, maar Becky rukte zich los en stapte de taxi in. Na een half uurtje stopte de taxi voor een huis. Ze stapte uit en pakte haar spullen. Een aardige vrouw deed de deur open en zei dat ze maar even op de bank moest gaan zitten. Ze moest even wachten op haar nieuwe voogd.

Haar blonde krullen werden ruw naar achter gezwiept, make-up werd wat minder monsterlijk gemaakt maar nog was het te zien dat ze gehuild had. Niet ernstig. Ach, Becky zou eraan wennen, snel genoeg.
Haar moeder had verbaasd gereageerd toen ze had verteld dat er een meisje bij hun kwam wonen, dat haar psychiater had aanbevolen om te gaan zorgen voor iemand anders, haar aandacht zou niet meer alleen voor paarden en Brian gaan. Nu zou ze ook aandacht moeten besteden aan dit kleine meisje. En daarom was haar moeder eigenlijk aardig boos geworden. Haar moeder had er namelijk niet echt vertrouwen in dat Becky genoeg aandacht zou krijgen. Een knallende ruzie was losgebarsten en uiteindelijk was het haar vader die tegen haar moeder zei dat ze anders nog altijd zelf voor Becky konden gaan zorgen.
Even spookte al dit gedoe weer door Solance' hoofd, toen ze naar beneden liep. Ze haalde diep adem toen ze de laatste treden aflegde en deed toen de deur open. Een klein, bruinharig meisje zat op de grote, brede, witte bank. Ze werd er bijna door opgeslokt. Haar voetjes bungelde een, zo leek het wel, halve meter boven de grond uit en haar koffer met spullen stond naast de bank.
Solance' ouders hielden elkaar vast terwijl ze hun dochter bekeken. De dochter die op de grond hurkte, zich wat kleiner maakte, haar armen uitspreidde en enthousiast riep;
"Beck, kom hier en geef me een knuffel!" Een grote glimlach tekende Solance' gezicht, maar of het een echte lach was?

Een meisje met blond haar, waar krul in zat kwam de kamer binnen. Ze zag er wat verdrietig uit, maar dat was Becky ook dus dat maakte niet uit. Ziezo waren haar ouders heel aardig dus het zou hier wel goed komen. Het meisje wat Solance heette hurkte en spreide haar armen uit. ''Beck, kom hier en geef me een knuffel!'' Becky wou zo graag doen wat Solance haar had gezegd, ze wou naar haar toe rennen, haar zo dicht tegen zich aan houden en uithuilen. Maar ze kon dat gewoon niet doen,al wou ze dat al te graag. Ze vertrouwde het allemaal nog niet zo. Ze keek even naar haar moeder die met een glimlach knikte. Becky duwde zich van de bank af en liep naar Solance toe. Ze knuffelde haar. Dit was maar een paar keer in haar leven gebeurt, en het voelde echt goed bij Solance, echt waar. Ze zou haar straks wel van alles vragen, om meer over haar nieuwe moeder te weten te komen. Na een tijdje liet ze los ging weer zitten. Haar moeder kwam aan met wat drinken, en haar vader en moeder gingen naar boven. Becky keek voor zich. ''Heb jij ook paarden?'' Vroeg ze dan maar ok een gesprek te beginnen. Dat wou ze al te graag. ''Ik wel, ik heb er drie, Dancer,DJ en Goldstar.'' Ze wist echt niet wat ze verder allemaal moest zeggen.

Solance glimlachte.
"Heb jij drie paarden? Is dat niet lastig, om die in je eentje te moeten verzorgen?" Dromerig dacht ze aan Morte, de hengst die maar beter niet in Becky's buurt kon komen. Morte was onmogelijk.. Of.. niet geheel onmogelijk, maar gevaarlijk voor iemand die zo groot was als Becky. Morte zou haar makkelijk omver kunnen lopen en pijn kunnen doen, en daar zat Solance niet op te wachten. Haar moeder zette wat te drinken voor Becky neer op het tafeltje en daarna gingen haar ouders naar boven. Ze luisterde aandachtig toen Becky vertelde. Toen Becky klaar was, begon ze zelf te vertellen.
"Mijn moeder heeft een stal met meerdere paarden. Ik geloof dat er in totaal een stuk of acht paarden in de stallen passen. Één van de paarden is van mijn moeder, één van mij, drie lege stallen en nog drie lege stallen voor jou. Mams verzorgt.. hoe heet dat beest ookalweer? Het is echt een doetje, véél te braaf. Daar had ik altijd ruzie mee omdat ik altijd mijn zin kreeg. En sinds een tijdje heb ik dan nu Morte, een lekker fel hengstje. Ik ga binnekort proberen hem te rijden, maar eerst maar lekker grondwerk doen en spieren opbouwen. Morte is niet de liefste, dus als je hem ooit wilt zien, ga ik met je mee."
Ze glimlachte naar Becky en tilde haar op en ging samen met haar op de bank zitten, Becky op haar schoot.
"Je hebt echt prachtig haar," zuchtte Solance, "ik ga dat echt zeker weten elke morgen mooi voor je invlechten, als je wilt?" Ze drukte een kus op de kruin van Becky en glimlachte weer.
"Wil je trouwens iets weten over de regels van het huis, zodat je weet wat je mag en wat je niet mag?" vroeg ze. Ze kon zich namelijk maar al te goed voorstellen dat Becky niet alles al wist.

Becky keek Solance aan toen zij aan het vertellen was. Dus dan hoefde ze gelukkig niet elke dag meer zo ver te fietsen naar de andere stal waar haar paarden nu stonden. "Heb jij drie paarden? Is dat niet lastig, om die in je eentje te moeten verzorgen?" Vroeg Solance. Becky had het allemaal niet zo moeilijk met haar paarden. ''Oh nee hoor, mijn beste vriendinnetje Puck verzorgd Goldstar,mijn palomino, hij is echt een lief paard. Ik verzorg DJ zelf en rij cross met hem, dat is wel een hypertje maar ik kan hem wel aan. En Dancer, zij komt uit het wild en moet nog veel leren maar ze is heel leer gierig dus dat komt ook wel goed.'' Solance had dus ook een paard. Leuk dan konden ze een keer samen rijden. Becky vertrouwde Solance wel, en vond haar heel erg leuk en aardig, alleen ze wist gewoon allemaal niet zo goed hoe en wat. Ze tilde haar op haar schoot en ging zitten. Toen Solance zei dat ze prachtig haar had giegelde ze even. Solance haar vraag vond ze ook wel leuk, en knikte hevig. "Wil je trouwens iets weten over de regels van het huis, zodat je weet wat je mag en wat je niet mag?" Becky draaide haar hoofd en keek Solance aan. Ze knikte. Ze had vroeger helemaal niks geleerd, ja op school dan maar verder ook niet.

"Oké, let dan goed op," begon Solance. Toen liet ze een giechel horen en barstte daarna in lachen uit. Met haar vingers begon ze Becky te kietelen, eerst een klein beetje, maar daarna zo erg dat Becky er wel om MOEST lachen. In ieder geval moest Solance wel lachen.
"Goed, de regels," zei Solance nadat ze klaar was met Becky plagen. "Pa en ma hebben het samen met mij doorgenomen, ik moet me er ook aan houden." Haar mondhoeken gleden even kort naar beneden maar ze glimlachte weer bliksemsnel.
"De regels, uchem. 's Ochtends staan we om vijf uur op om de paarden te voeren en misschien in het weiland te zetten. Om zes uur gaan we naar binnen om ons klaar te maken, te douchen en dergelijke. Om halfzeven gaan we ontbijten en om zeven uur brengt de schoolbus ons naar school. Dan zijn we om half vijf, vijf uur weer terug thuis, omkleden en dan naar de paarden toe. Tot halfzeven daarmee bezig zijn en dan naar huis, handen wassen en eten. Daarna is het tijd voor huiswerk of what else en om acht uur moet jij je klaar gaan maken om te slapen. De regels hier zijn dat je niet mag vloeken, blijft zitten aan tafel tot iedereen klaar is, je houden aan tijden, meehelpen met de paarden en ik geloof dat dat het wel was. Als er iets is waar je nog vragen over hebt of als je vragen ehbt, naar mij kan je altijd toekomen. Pa en ma zijn trouwens lief dus die kan je ook wel wat dingen vragen." Solance glimlachte, kuste Becky op haar voorhoofd en bleef zo even zitten.

''Okee let dan goed op.'' Begon Solance. Ze giegelde, maar begon daarna hard te lachen. Becky grinnikte, het zag er grappig uit als Solance moest lachen. Maar snel voelde ze tien vinger snel over haar lichaam kleine kneep beweginkjes maken. Oh nee, ze kreeg de kieteldood. Becky schoot in de lag. ''Solanceeee, Stoop. WHAAA.'' Schreeuwde ze. Ze had tranen in haar ogen van het lachen. "De regels, uchem. 's Ochtends staan we om vijf uur op om de paarden te voeren en misschien in het weiland te zetten. Om zes uur gaan we naar binnen om ons klaar te maken, te douchen en dergelijke. Om halfzeven gaan we ontbijten en om zeven uur brengt de schoolbus ons naar school. Dan zijn we om half vijf, vijf uur weer terug thuis, omkleden en dan naar de paarden toe. Tot halfzeven daarmee bezig zijn en dan naar huis, handen wassen en eten. Daarna is het tijd voor huiswerk of what else en om acht uur moet jij je klaar gaan maken om te slapen. De regels hier zijn dat je niet mag vloeken, blijft zitten aan tafel tot iedereen klaar is, je houden aan tijden, meehelpen met de paarden en ik geloof dat dat het wel was. Als er iets is waar je nog vragen over hebt of als je vragen ehbt, naar mij kan je altijd toekomen. Pa en ma zijn trouwens lief dus die kan je ook wel wat dingen vragen." Becky knikte aandachtig. De regels waren best normaal en vond niet iets van waar ze dacht dat ze die regel echt niet leuk vond. Behalve dat ze om acht uur naar bed moest, in haar oude huis ging ze nooit zo vroeg, maar dat was omdat niemand er wat van zei. Het was vast wel beter zo. Solance drukte een kus op haar voor hoofd. Becky voelde het nu echt, Solance had alleen maar het beste met haar voor. Ze sloeg haar armen om haar hals en drukte zich tegen haar aan. Ze mocht Solance echt heel graag.

Kon niet meer doen, als of ze je niet vertrouwdeX]

"Zoo, Becks," zei Solance terwijl ze Becky optilde en dicht tegen zich aan hield. "Ik zal je even je kamer laten zien."
Solance was in die paar minuten tijd dat ze Becky had gezien, een paar dingen opgevallen. Haar ouders was een van die dingen, maar ook haar eigen gevoelens die ze niet helemaal leek te kunnen verklaren, drongen naar de voorgrond. Behalve wat ze voor Brian voelde, had ze nog nooit echt een 'mens' vertrouwd. Altijd vertrouwde ze volledig op paarden, nu was het Morte waar ze voor 100% vertrouwd mee was, behalve dan het feit dat hij soms nogal eens onvoorspelbaar kón zijn. En nu, bij Becky, was alles goed. Het kleine meisje was gewoon lief en onschuldig, zou haar niet zomaar verraden of iets dergelijks, het voelde gewoon zo prettig bij haar. Solance kuste Becky op haar kruin terwijl ze haar de trap optilde. Becky kon makkelijk zelf lopen, maar Solance vond tillen leuk. Ookal was ze vet mager en waren haar ribben te zien. Waarschinlijk prikte er nu een van die botten in het kleine meisje op haar heup, maar daar kon Solance nu vrij weinig aan doen. Daarbij, Solance vond zichzelf niet dun genoeg.
Met haar ene vrije hand deed ze de deur open en zette Becky op haar nieuwe bed.
"En, wat vind je?" vroeg ze, terwijl ze haar armen stevig om zichzelf heensloeg.

Solance tilde Becky op en zou haar haar kamer laten zien. Ze voelde de boten van Solance zitten. Het deed haar geen pijn, maar Becky was verbaasd en het drong tot haar door, dat Solance echt veel te mager was. Dat was haar alleen nog niet echt op gevallen. Waarschijnlijk had ze anorexia. Ze zou er maar niks over zeggen. Ze kwamen een prachtige roze achtige kamer binnen en ze werd op het bed gezet. Waar overegens heerlijk zat. "En, wat vind je?" Vroeg Solance. Kon ze dat nog niet zien dan. Becks had een grote glimlach op haar gezicht terwijl ze de kamer bekeek. Een hemel bed, een kast een bureau waar ze haar foto's en laptop op kon stallen. Er zouden vast wel nog meer foto's bij komen. Zoals van Solance en Becky. Ze bedacht zich opeens nog dat ze haar koffers nog beneden had laten staan. ''Ik ga even mijn tassen halen.'' Zei ze blij. Ze sprong op en bleef bij de deur even staan. ''Het is prachig.'' Zei ze en omhelsde Solance en rende daarna van de trap af en kwam vervolgens met haar tassen weer naar boven.

Solance was op Becky's bed gaan zitten. Dit kamertje was voorheen een soort van studie-hok geweest van Solance en ze had zich hier dan ook al menig keren echt dood verveeld. Maar nu Solance ouder werd en dergelijke, vertrouwden haar ouders erop dat ze haar huiswerk vanaf nu gewoon in haar eigen kamer kon maken. Solance was niet echt zo bezig met school. Morte's gezondheid hield haar veel meer bezig. Het ging lekker met Morte, en daardoor automatisch ook wel lekker met haar, maar toch voelde ze dat monster onder de oppervlakte, en elke keer als ze niet goed genoeg oplette, wist ze dat het monster haar kon overheersen, oppakken en naar de diepte kon trekken. De diepte, die steeds dieper leek te worden. Een zwarte massa van niets dan zwartheid. Het maakte haar bang, de gedachte aan oneindigheid van zwartheid. Ze begon sneller adem te halen en haar hart begon ook sneller te slaan. Een aanval was niet meer te omzeilen, maar ze wou niet dat Becky haar zo zag! Met haar ene hand leunde ze op het nachtkastje, met haar andere, vrij arm omklemde ze haar buik. Ze maakte zich klein, liet het nachtkastje los en hield zichzelf bij elkaar met haar beide armen.
"Nee, nee..." jammerde ze, terwijl ze de beeldenstroom en de woordenstroom van zich af probeerde te duwen. "Niet weer, niet weer..." De wereld draaide en Solance moest wel op het bed gaan zitten. Ze klemde haar handen stevig op haar oren en begon heen en weer te wiegen, om alles op een afstand te houden, maar de rotgedachten kwamen. Ze hadden een zwakke plek gevonden en vonden het héérlijk om Solance te grijpen.
"Solance..." Brian stond voor haar, in al zijn glorie, zijn bruine haar blies in de wind en deinde vrolijk neer op datzelfde tempo. Ze leunde wat 'verveeld' tegen een muur aan. In zijn buurt kon ze niet verveeld zijn. Even keek Brian naar haar maar keek toen direct weer weg. Dit was ongemakkelijk...
"Brian," fluisterde Solance, toen ze begreep waar de stilte heen zou gaan. "Brian!" Brian schudde zijn hoofd en keek haar toen weer aan, een felle blik, een blik die ze nooit zou vergeten. "Sorry, Solance. Het is niet eerlijk meer om dit verborgen te houden, maar ik heb een ander. Het is over." Ze snakte naar adem, kon niet geloven wat hier gebeurde. Was het over? Geen Brian en Solance meer?
*Tuurlijk niet, wie wilt jou nou hebben!*
"Nee!" gilde ze. Haar ogen vlogen open, nat van de tranen. "Dat mag niet gebeuren, dat mag niet gebeuren!" fluisterde ze mat. Becky kwam weer naar boven en Solance droogde gauw haar tranen, in de hoop dat Becky haar aanval niet door had gehad. Ze plakte een glimlach op haar gezicht en kuste Becky.
"Wat wil jij doen vandaag?" vroeg ze het kleine meisje, terwijl ze haar weer optilde en stevig knuffelde. Haar hoofd verstopte ze in Becky's haren en zo voelde ze zich na een tijd een stuk kalmer.
"Wat wil je gaan doen?" vroeg ze nog eens.

Becky liep naar beneden en zag dat de moeder van Solance al bezig was met het eten. Beck glimlachte lief naar haar, en pakte de tassen. Daarn liep ze weer naar boven. Ze zag toen ze de kamer in liep dat Solance gehuild had. Ze droogde namelijk net haar tranen. Maar ze zou er niks over zeggen. ''Wat wil je gaan doen vandaag?'' Vroeg Solance. Becky dacht even na, en voelde hoe Solance haar weer omhelsde en haar hoofd in haar haren stopte. Beck glimlachte daar bij. Solance vroeg het nog een keer. ''We kunnen nu even verstoppertje doen.'' Zei ze giegelend. ''Jij bent hem.'' Zei ze meteen daar achter aan. Voor dat Solance wat kon zeggen was ze al weg. Haar donker blonde haar vierde achter haar aan. Ze rende van de trap af naar de wc, waar na ze op de bril ging zitten en haar benen optrok. Ze hield haar adem in, toen ze iemand voor bij hoorde komen lopen. Het duurde na een tijdje wel erg lang dus besloot ze maar om Solance te gaan bespieden. Zachtjes opende ze de deur en keek of de kust veilig was. Toen dat zo was sloop ze de trap op. Maar een been trok ze niet goed op en ze viel met haar knie hard op de trede daarna. Stilletjes ging ze zitten en trok haar knie tegen zich aan. Tranen rolde over haar wangen, maar niemand hoefde dat te weten. Toen het ietsje beter ging, liep ze verder naar boven en liep naar Solance. ''Ik ben gevallen op de trap.'' Zei ze huilend, en sloeg haar armen om de middel van Solance.

"Ik kom!" riep Solance, toen Becky tien seconden de tijd had gehad om zich te verstoppen. Solance 'huppelde' overal langs, op zoek naar Becky. Ze trippelde over de overloop, danste in haar ouders' kamer, kroop in haar eigen kamer en liep toen weer op haar gemakje naar Becky's kamer.
"Ik ben gevallen op de trap," huilde Becky. Bezorgd pakte Solance haar op en trok haar dicht tegen zich aan.
"Heb je je heel erg pijn gedaan?" Solance' gezicht fronste diep terwijl ze wat haren uit Becky's gezicht veegde. Daarna drukte ze er een kus op en glimlachte geruststellend naar haar. "Ik heb iets wat de pijn wel kan verzachten. We gaan naar mama's paard toe, Scarlett! Misschien mag je wel een rondje rijden!" Ze tilde Becky op haar rug en holde zo met haar de trap af, naar de stallen. Becky kon niet eens protesteren, Solance holde gewoon door. Haar vader keek het tweetal hoofdschuddend na, maar dat zag Solance niet eens. Toen ze bij de stallen waren, keek ze naar Scarlett, die al enthousiast stond te hinniken. Van de aanval van Morte was niets meer te zien, gelukkig. En haar moeder had het haar uiteindelijk niet al te.. kwalijk genomen.
"Dit is Scarlett," zei Solance terwijl ze Becky op de grond zette. "Op Scarlett mag je rijden, maar dan moet je dat wel even tegen mij of mama zeggen. Papa heeft totaal geen verstand van paarden, dus daar moet je al helemaal niet tegen praten." Solance knipoogde naar de kleine Beck. "Wil je rijden?"

Solance tilde Becky op en veegde wat haren uit haar natte gezicht. Al snel verdwenen de tranen weer, en ze glimlachte naar Solance. Ze was zo goed voor haar. Ze kreeg nu alle liefde nu al in een dag die ze in haar negen jaar nog nooit had gehad. Ze legde haar hoofd op de schouder van Solance. ''Heb je je heel erg pijn gedaan.'' Becky schudde haar hoofd. Het viel wel mee, alleen haar knie schrijnde een beetje."Ik heb iets wat de pijn wel kan verzachten. We gaan naar mama's paard toe, Scarlett! Misschien mag je wel een rondje rijden!" Becky' gezicht stond weer helemaal vrolijk toen Solance haar snel op haar rug tilde en rende zo de trap af. Becky gilde zacht en lachte hard. Ze greep Solance haar schouders. Toen ze woon kamer door rende zag ze dat haar vader hoofdschuddend hen na keek. Becky lachte naar hem. In de stallen hoorde Beck een paardje hinniken. Vrolijk zette Solance Becky weer op de grond en keek naar het paard. ''Dit is Scarlett,'' Becky ging op haar tenen staan om het paard beter te bekijken. Het was een mooi paard.''Awh, hij is lief.'' Zei ze toen ze een aai over het hoofd van Scarlett gaf.'' Op Scarlett mag je rijden, maar dan moet je dat wel even tegen mij of mama zeggen. Papa heeft totaal geen verstand van paarden, dus daar moet je al helemaal niet tegen praten.'' Vertelde Solance. Becky knikte begrijpend. Solance knipoogte naar haar, waar op Beck zachtjes giegelde. ''Wil je rijden?'' Vroeg Solance. Becky knikte weer, maar nu heel verlegen met een glimlachje op haar gezicht. ''Ga jij ook?'' Vroeg ze. Ze zou Solance ook wel een keer willen zien rijden. Ze aaide Scarlett over het hoofd en grinnikte toen Scarlett met haar lip over Becky's hoofd ging.

Solance knikte en glimlachte naar het meisje.
"Jij kan al rijden, hè?" zei ze, terwijl ze haar armen om zichzelf heen sloeg. "Want ik heb ook nog Kikwi, mijn Haflingermerrie. En Morte, mijn lieverd. Maar uit Morte's buurt kan je maar beter blijven. Kikwi kan ook een bitch zijn, maar op een andere, minder dodelijke manier dan Morte. Kikwi is een scheet." Ze keek vol zelfvertrouwen naar Becky, terwijl ze Scarlett een klopje op haar hals gaf. "Hoe wil je rijden, bytheway? Je moet wel verplicht van mij een cap op, maar als je wilt kan je zonder zadel rijden. En een bitloos hoofdstel, Scarlett heeft het namelijk niet zo op bitten." Ze reed Kikwi zelf zonder zadel en het liefst ook nog zonder hoofdstel, Kikwi was zó vertrouwd voor haar geworden, en ze was een echte schat. Kikwi hinnikte al vrolijk bij het horen van Solance' stem, maar Solance wou eerst wat meer weten over Becky. Of ze met of zonder zadel wou rijden. Cap moest. Just in case. Dat Solance zelf zonder cap reed, was haar verantwoordelijkheid. Maar Becky zou niets mogen overkomen, wat dan ook. Becky was nu al haar allesje geworden. Ze was haar zusje waar ze zo zielsveel van hield, en dat wou ze het meisje laten merken ook, door haar te verdedigen wanneer het nodig was. Kikwi hinnikte weer ongeduldig en Solance glimlachte naar het dier. Ze wandelde naar de merrie toe en haalde haar maar uit haar stal, dit had geen zin meer. Kikwi wandelde rustig achter haar aan, naar Scarlett toe, en ging stilstaan voor de stal. Nieuwsgierig boog het dier zich over Becky en brieste uitgelaten. Solance glimlachte dromerig en gaf Kikwi een klopje op haar hals.
"Brave meid," zei ze.

Becly keek omhoog naar Solance. ''Eumh, ik zou wel zonder zadel willen? Maar wel met hoofdstel hoor.'' Zonder zadel vond ze niet zo eng, maar ze kende dit paard niet echt goed, dus voelde ze zich zonder hoofdstel niet echt veilig, als of ze geen controle had. Solance vertelde over Kikwi. Het leek haar een leuke pony. Alleen ze had het niet zo op haflingers ofzo, al zag Kikwi er wel echt heel leuk uit. Solance pakte haar en zette haar aan de stal van Scarlett. Becky opende de stal van Scarlett en liep naar binnen. Scarlett fleemde grappig met zijn lip over het gezicht van Becky. Ze pakte een borstel uit de kist die er stond, en begon Scarlett goed te poetsen. Solance deed het zelfde. Toen alles klaar was, gaf Solance het hoofdstel van Scarlett aan Becky die ze zelf voorzichtig in deed. Solance was ook al helemaal klaar. Samen liepen ze naar de bak. ''Kun je me een voetje geven?''Vroeg Becky een beetje zachtjes. Ze had het hier echt heel erg naar haar zin. Ze deed ondertussen nog haar cap op.

~sorry flutje, EN MEGA SORRY VOOR LAAT,HAD HET NIET GEZIENN!