She's beautifull.. [Sproet]

Een lichtelijk teleurgestelde blik was te zien op haar gezicht terwijl ze bij een viskraampje stond te wachten op haar kibbeling. Het was best koud, en ze had hier de hele ochtend rondgelopen, op zoek naar een leuk paard, maar heel veel paarden gingen boen haar budget, of ze waren zodanig ongezond en zo, dat al de zorg ervoor haar teveel zou kosten. En dan was het nog twijfelen of het vertrouwen van het paard weer opnieuw te krijgen was. en ze moest in de realiteit blijven, zoiets ging niet 1 2 3, het zou haar geweldig lijken om zo’n paard te helpen. Maar negen op tien van deze paarden waren zodanig ongezond en geschaad, dat het gewoon niet meer ging. Ze werd uit haar gedachten gesleurd toen de vrouw, die haar bakje met kibbeling aan haar gaf, zei hoeveel het koste. Snel betaalde ze, en pakte ze het bakje aan, om vervolgens nog even te glimlachen, en weg te gaan. Ze bleef staan bij een tafeltje, en zette haar bakje daar neer, zodat ze het wat makkelijker kon eten. Na een tijdje had ze het alweer op, en gooide ze haar lege bakje in de dichtstbijzijnde vuilbak, om verder te gaan kijken, maar ze geloofde niet dat ze nog een leuk paard zou vinden vandaag. Alles stond wel al mooi klaar, netjes op orde, voor het paardje dat er zou moeten komen. Ze zuchtte lichtjes en liet haar hand kort door haar bruine haar glijden, wat weer voor haar gezicht gevallen was, dat deed het altijd snel. Een lichte krul had ze ook altijd in haar haren, maar dat was ook best mooi, hoewel ze soms echt geïrriteerd erdoor kon zijn. Ze liep weer rustig verder, en kwam na een tijdje weer uit bij de paarden, waar ze even bleef staan. Ze had een schatje gezien, het was een ruin, van 7 jaar, Taran was zijn naam. En het was een tinker, een iets grotere, van ongeveer 1.60 m. Hij kon bereden worden, en voor de koets, en was echt enorm lief., en heel mooi. En ze wou hem zo graag kopen, de prijs was ook goed, paste vinnen haar budget. Maar toen hoorde ze dat hij alleen samen verkocht werd met een andere tinker, dus paste het niet meer binnen haar budget, plus, ze had er niet genoeg plaats voor. Ze zuchtte eens en liep weer eerder, totdat opeens een paard wat er eerst nog niet had gestaan haar aandacht trok. En al meteen liep Auburn erop af. Ze stak haar hand uit, zodat het paard eraan kon snuffelen, haar geur ruiken, en die in zich op kon nemen. Ze zette een stapje dichter, waardoor ze haar hand niet meer echt uit hoefde te strekken, en met haar andere hand krabbelde ze lichtjes tussen haar ogen in. ‘Hey, wat ben jij lief.’ Zei ze, en ze glimlachte. Ze vond het paard eigenlijk een van de mooiste die ze hier had gezien, ze hield van die stippen, had ze altijd al gedaan. ‘En ook zo mooi hé.’ Zei ze, waarna ze een suikerklontje uit haar zak haalde, en het voorhield voor het paard. Ze wachtte tot deze het suikerklontje aanpakte een keek even rond, om al snel de handelaar et zien. ‘Ik ben zo terug.’ Zei ze, en ze aaide het paard nog eens over de neus.

Ze liep richting de vrouw, en vroeg naar het paard. Sproet was de naam, en het was een merrie van 5 jaar. Auburn liep weer terug naar het paard, en de vrouw liep met haar mee, terwijl Auburn een rondje rond het paard liep, om even goed te kijken. Ze liet haar handen over de vacht van het paard glijden, keek bij de oren, of er niks ernstigs te zien was, en hief elk been van het paard op, om te voelen of er geen zwellingen waren, of de hoeven niks mankeerden. Maar alles leek zo in orde, en natuurlijk zou ze Sproet wel nog laten checken door de dierenarts later, zodat ze zeker was. Rustig keek ze naar het paard toen ze er weer voor stond. ‘En, wat vind je ervan, ben ik goedgekeurd als je nieuwe baasje.’ Zei ze zachtjes, en ze grinnikte lichtjes, terwijl ze het paard tussen de ogen krabbelde.

*Sproet*

Sproet lag languit in haar box. Voor hoe ver dat kon, want het was niet zo´n grote stal. Ze stond hier al een tijdje, maar er was niks met haar gedaan. Alleen elke middag naar buiten. Daar verlangde ze altijd erg na, ook al ging ze daar alleen even grazen en rollen,meer niet. Ze had ook geen vrienden. Alle andere paarden lachte haar uit. Ze stond in haar eentje altijd maar wat te niksen in de verste uithoek van de wei. En dan kwam Linda weer haar ophalen, en stond ze de rest van de dag weer in haar stal. Ze mocht Linda niet, want ze deed alleen maar haar werk. Paarden voeren in de wei zetten en ophalen. Maar ze was helemaal niet aardig tegen Sproet, ze had zich maar overgegeven, want toen ze tegen de mensen ging vechten, had dat haar niet veel goed gebracht. Toen ze iemand de stallen in hoorde lopen stond ze met tegen zin op. Het was toch veel te vroeg om de wei in te gaan? De andere paarden waren ook nog half allemaal in dromenland. Sommige paarden hinnikte zacht, omdat ze dachten dat ze eten kregen. Dat was jammer genoeg niet zo. Het was Linda, en ze kwam bij Sproet in de stal. Ze stapte helemaal naar achteren, maar Linda deed toch het oude gele halster bij haar om. Het vloekte echt bij haar vacht, en er zat overal vast gekoekte modder. Ze werd meegenomen naar de poetsplaats en kreeg de oude harde borstel over haar vacht. Alleen het vaste modder werd er afgehaald en daarna was het al weer klaar. Linda bekeek haar van een afstandje, maar trok een vuil gezicht. Sproet keek snel weer voorzich, maar keek sloom uit haar ogen. Linda nam haar mee naar buiten en zette haar in de trailer die al klaar stond. Ze liet het allemaal maar toe, het was niet anders. Na een stuk gereden te hebben kwam de trailer tot stilstand en werd ze weer uit de trailer geladen. Ze keek omzich heen. Allemaal paarden en heel veel mensen. Sproet werd vastgezet aan een hek en nu moest ze maar blijkbaar wachten. Na een paar uur kwam er een meisje aan gelopen, nou ja ze was meer een vrouw. Ze was knap, en zag er aardig uit. De vrouw krabbelde tussen haar ogen. Sproet was verbaasd, dit had ze nog nooit gevoeld. Grappig vriemelde ze met haar lip. Ze praatte wat tegen haar, en dat deed der goed. De vrouw liep even weg. Ze hinnikte zacht naar haar. Ze mocht nu niet weg gaan, zij was de enige die ooit tussen haar ogen had gekrabbeld. Maar gelukkig kwam ze snel weer terug, maar jammer genoeg met Linda achter zich aan. De vrouw liep een rondje om haar heen, tilde haar hoef op en deed nog wat dingen. Nog steeds liet ze alles toe. Ze kwam weer voor haar staan en krabbelde weer tussen haar ogen. De vrouw zei weer wat tegen haar, en Sproet beatwoorde dat met een blije hinnik. Ze wou echt met haar mee naar huis.