run & fun

Noya gallopeerde door de bossen haar hoeven denderde over de grond. Ze hinnikte luid met haar hoge stem voor iedereen die het horen wou met haar staart ging ze over naar de draf en ging over tot stap toen ze bij de rivier kwam. Ze begon gulzig te drinken en stapte toen het koele water in andere paarden zouden haar gek vinden met dit weer te gaan zwemmen maar Noya hield graag haar vacht schoon en water was de enige oplossing hoe koud het ook was. Ze rilde toen haar borst ook onder water kwam al snel kon ze niet meer staan en zwom ze met ruime passen door het water. Ze strekte haar hals en bracht snel haar kop onder water. Haar manen plakte aan haar lichaam toen ze het water weer uit kwam. Maar nu was haar creme kleurige vacht tenminste wel weer schoon en viel ze niet meer zo op in de sneeuw. Ze had zonet nog grijs gekleurd geleken door de viezigheid. Ze had al dagen geen rivier of meer tegen gekomen tot vandaag. Vrolijk stapte ze verder haar lange benen gingen steeds sneller tot ze weer in rengallop zat het tempo wat haar het meest vertrouwd was. Toen haar vacht weer enigszins droog was liep ze weer op normaal tempo de bossen in en snoof. Ze rook vanalles maar de geur van soortgenoot overheerste nieuwsgierig stapte ze richting de geur en kwam er al snel achter dat het een hengst was. Ze aarzelde niet maar stapte vol zelfvertrouwen door, ze was niet bang voor een hengsje. Behalve voor frieze of belgische trekpaarden die reuzen had ze wel 's gezien. De belgen waren goedaardig maar sommige friezen kon je niet vertrouwen. Ze kon van deze afstand niet ruiken of zien wat voor'n hengst het was maar ze hoopte maar dat het een aardige was en niet eentje dier haar meteen zou willen dekken. Hoewel dat nog nooit gebeurd was want ze was lelijk vond ze zelf. Nog nooit had ze een hengstenhart gestolen. Nieuwsgierig kwam ze steeds dichterbij tot ze bij de bosrand kwam. Ze hinnikte luid en keek toen waar haar soortgenoot stond of liep. Tot haar verbazing zat hij achter een hek, wantrouwig bekeek ze hem hij leek niet gevaarlijk maar het tegendeel kon altijd nog bewezen worden. Ze liep naar het hek toe op haar hoede voor de mensen maar ze leken weg te zijn, ze liep tot vlak voor het hek en keek de hengst wantrouwig aan. "Wie zit er nou eigenlijk opgesloten?" Zei ze droog vanaf zijn kant leek het alsof zij achter het hek zat. Als ze een paar kilometer rende kwam ze alweer een hek tegen dus eigenlijk was zei ook gevangen achter de hekken die de mensen steeds maar plaatste. Met haar oortjes net niet tegen haar schedel gedrukt bekeek ze wantrouwig alles. Als ze moest vluchten kon ze maar 1 kant op dat maakte Noya nerveus ze daste op haar hoeven ze voelde zich niet op haar gemak bij de hengst

klaar
voor wie wil xd

Armani stond rustig yte grazen. Ze ;lette verder ook nergens op, alleen maar op de grassprietjes die ze de grond uit trok. Opeens trok iets haar aandacht. Geritsel, geroffel van hoeven, een hele bekende geur... Het moest wel een ander paard zijn. Tenzij het een mens was die een paardenparfum op had gedaan en heel goed de hoeven van een paard kom imiteren en tegelijkertijd ook nog eens kon ritselen... Dat zou vast wel niet. Ze hief haar hoofd en keek gebiologeerd naar de plek waar alles vandaan kwam: De rand van het bos, de plek waar ze nog nooit geweest was. Ze wilde weer wel eens heen, graag zelfs, al zou ze het vast wel een beetje eng vinden. Maar Iana zou haar wel door haar angst heen slepen, vast wel. Even werd haar aandacht getrokken door de hengst die in een ander weiland naast haar stond. "Je blijft van dat paard af, ze is van mij" Gromde Prisco, de valkkleurige Morgan. Ze zuchtte. "Even vergeten dat ik een MERRIE ben?" zei ze nors tegen hem. Gelukkig was het hek hoog genoeg en was Prisco geen held in springen. Ze wilde liever niet dat die uilenbal in haar wetje kwam en haar ging vervelen. ze moest er niet aan denken. Ze keek waar naar de plek waar al dat geluid vandaan kwam, dat was er namelijk nog steeds. en toen kwam er opeens een cremekleurige merrie te voorschijn. Dat ras had ze nog nooit gezien, het was wel apart. Ze zag dat de merrie direct naar Prisco liep. "Je merkt vanzelf wel wat voor paard het is" mompelde ze tegen zichzelf. Ze boog weer naar het gras toe, en hield het vreemde paard nog wel in de gaten. Tegelijkertijd ontstond er een flinke windvlaag. Gelukkig was het al een stuk minder koud dan eerst. Je kon al merken dat de lente er aan zat te komen.

Naast de hengst stond nog een merrie in het weiland maar de hengst had en en al aandacht voor haar en de merrie leek haar niet eens door te hebben. Ren paard dat zag ze zo goed gespierd maar niet té gespierd anders werd ze te zwaar. Het paard was slank gebouwd, Noya snoof dan niet. Ze richtte haar aandacht weer op de hengst die zich als Prisco voorstelde Noya glimlachte en keek de hengst vrolijk aan die het jammer leek te vinden dat hij niet over het hek heen kon springe. Prisco zei dat hij haar naam mooi vond en hij begon zich als een macho op te stellen. Noya gunde hem een lolletje en bleef geboeid naar zijn showtje kijken en complimenteerde hem daarop. De merrie aan de andere kant van het hek had nog steeds niet echt veel aandacht aan haar besteed. Ze zei Prisco gedag die teleurgesteld haar naarstaarde toen ze naar de merrie toe liep hij leek niet te begrijpen wat hij fout had gedaan.Had hij ook niet maar de merrie leek haar intresanter het was ook een renpaard zoals zij. De wind zette op en Noya kon de lente al weer ruiken ze glimlachte bij die gedachten gewoon door de bossen galoperen zonder op te hoeven passen dat je uitgleed. Nadeel dan werd ze hengstig en dat háte ze. Nu was ze bij de merrie aangekomen nieuwschierig keek Noya haar aan, "Hey ik ben noya jij een renpaard zo te zien?" zei ze vrolijk. De merie leek haar aardig en ze zou snappen waarom ze altijd de drang had om te rennen en niet hield van stilstaan. In iedergeval zij had dat gevoel ze wist niet 100% of alle renpaarden dat hadden. Sommige waren ook gewoon lui, als ze niet op de renbaan hoefde.

Armani had in de gaten dat Prisco zich als een macho op stelde. Ze zuchtte. Typisch Prisco. Het was dat hij in een andere wei stond, maar anders... Dan had ze hem echt een keer te grazen genomen. Dat kon ze makkelijk, als hij haar daarna iets aan zou willen doen kon ze makkelijk van hem wegkomen. Ze was toch sneller dan hij. Op een gegeven moment kwam de merrie naar haar toe. ze hief haar hoofd en liep naar het hek toe. Ze had net al gezien dat het een ongevaarlijk paard was. Bij paarden die los liepen kon je het nooit weten. "Hee" Zei ze als begroeting tegen de merrie. "Ik ben Armani" Stelde ze zichzelf voor. Tegelijkertijd hield ze Prisco een beetje in de gaten die stond te mokken omdat het paard naar haar was gegaan. Eigen schuld."Hey ik ben noya jij een renpaard zo te zien?" Ze grinnikte. Knap dat ze dat kon zien aan der uiterlijk. Springpaarden waren toch ook best gespierd? Dressuurpaarden die aan de top liepen trouwens ook. Maar z=goed, misschien had ze er wel verstand van. "Klopt, als ik niet op stal of op de wei ben, ben ik wel op de renbaan te vinden. Dat is mijn tweede thuis zeggen ze altijd" Ze grinnikte weer. Veel paarden hadden dat wel eens tegen haar gezegd. Het was ook het liefste wat ze deed, rennen. Ben je een wild paard? Vroeg ze nieuwsgierig. Ze had nog nooit een wild paard gezien. Althans, ze had nog nooit een wild paard gezien die zo dicht bij de mensen wereld durfde te komen. Maar misschien was ze wel helemaal niet wild...

De merrie heette armani die naam was nog niet bekend bij noya. Noya keek armani nieuwsgierig aan, jep ze leek echt op een renpaard. "Klopt, als ik niet op stal of op de wei ben, ben ik wel op de renbaan te vinden. Dat is mijn tweede huis zeggen ze altijd"Dat was een bevestiging op wat noya eigenlijk al dacht. "Ben je een wild paard?"vroeg Armani nieuwsgierig. Noya twijfelde over wat ze ging zeggen zou ze gewoon zeggen dat ze helemaal wild was want dat wás ze eigenlijk ook haar ouders waren wild geweest en in een kudde geleefd. Daar was ze de snelste geweest toen de mensen hun wouden vangen zagen ze hoe snel ze kon en vangde ze alleen haar en verkochten ze haar aan een handelaar. Tot ze bij een griezelige man terecht kwam die wou dat zij zo hard mogenlijk ging rennen ookal was ze ziek of kreupel. Er ging een rilling over haar rug bij die gedachte. "Ik ben "half" wild, ik ben wild geboren maar ze namen me gevangen maakte een renpaard van me en behandelde me slecht uitiendelijk ben ik tijdens een race die bij onbewoond gebied was weggevlucht de wildernis in" Noya glimlachte bij de gedachten van de mensen op de tribune's toen ze haar zagne weg galoperen de bossen in. "Later ben ik nog bij aardige mensen terecht gekomen maar die wouden een dresurre paard van me maken en dat wou ik niet dus ben ik weer weggevlucht."voegde ze er nog aan toe. Ze snoof de geur van water bereikte haar neusgaten. Ze speurde het weiland van Armani af en zag een waterbak staan. Als ze nou 's over dat hek een sprong kon ze water drinken en wat niet bevroren onder het ijs lag. Sneeuw was ook niet alles om op te moeten eten. Hunkerend naar het water bleef Noya er naar kijken en begon een plan te bedenken.

Armani kreeg ban Noya te horen dat ze 'half' wild was. Dit begreep ze eerst niet echt, tot ze de verdere uitleg van der hoorde. Wild geboren, beleerd als renpaard, weggelopen, beleerd als dressuurpaard, weer weggelopen... Het leek haar echt vreselijk. Het wild zijn, maar ook steeds het onwetende. Ach ja, misschien was wild zijn juist wel leuk. Als je tenminste wist hoe je voor jezelf moest zorgen... En dat was nou net het probleem. Ze was op een stoeterij geboren, beleerd als renpaard en dat is ze altijd gebleven. Ze wilde niets anders meer dan rennen op een renbaan of over een grote vlakte als afwisseling. Maar misschien was wild zijn zo vreselijk niet. Ze volgde de blik van Noya haar weiland in die rustte op haar drinkbak. "Kun je springen? Ga je gang" Zei ze tegen de merrie die blijkbaar dorst had. Ze begreep wel dat het in de winter moeilijk was om aan water te komen. Alle meren waren bevroren natuurlijk en ze had geen idee hoe je anders aan water zou moeten komen. Ze deed een stapte opzij om Noya de ruimte te geven.

[sorry, flutje]

Armani volgde haar blik en zei wat Noya o zo graag wou horen, "kun je springen? Ga je gang" Noya grijnsde als je wild was moest je soms ook over boomstammen springen en voor de lol deed ze dat ook vaak hoewel dit hek veel hoger was dan een boomstam wou noya de gok wel wagen. Ze draafde terug naar de bosrand, bereide zich voor en galopperde in rengalop op het hek af net ervoor zette ze af en ze vloog over het hek heen. Haar hoeve maakte en doffe dreun toen ze weer lande aan de andere kant van het hek. Blij hinnikte Noya en ze maakte een paar bokke van vreugde. Ze draafde snel naar de drinkbak toe er zat maar een dun laagje ijs op vergeleken de mren. Ze duwde haar neus tegen het ijs het was toch harder dan verwacht, ze hief haar hoef en liet het ijs kraken. Snel duwde ze haar neus er tegen en al snel brak het door midde. Haar warme neus duwde ze in het -letterlijk- ijskoude water. Gulzig begon ze te drinken, er was een plas water uit de bak gevallen en daar was de sneeuw weg gedooit Noya at de zeldzame graspsprietjes op en draafde toen dankbaar naar Armani toe, "echt heel erg bedankt" Zei ze vrolijk ze meende het echt "ben jij wild geboren of met de mensehand opgevoed?"vroeg ze nieuwsgierig.


-geeft niet hebben we allemaal wel 's last van-