Bored until I die

Saricha stond wat in de weide van het hooi te knabbelen dat er lag, het was koud buiten, gelukkig voor haar had ze een dikke witte vacht. Die momenteel onberispelijk wit was, totdat ze nog eens zou besluiten zich in de sneeuw geel te rollen. Haar manen en staart waren helemaal uitgekamd, haar manen hingen allemaal netjes aan dezelfde kant, haar froe was in twee gedeeld en hing mooi aan weerszijden van haar hoofd. Af en toe schudde ze eens met haar lange staart, die net was bijgeknipt. Ja, ze was net helemaal verwend door een vriendelijk meisje. Ze was ondertussen zo gewend geraakt aan het feit dat kinderen met haar bezig waren dat ze het helemaal niet meer erg vond. Volwassenen waren nog steeds niet haar beste vrienden. Saricha stond al een hele tijd stil en werd goed verzorgd, waardoor ze toch wat bijgekomen was. Maar dat was goed voor nu in de winter, zolang het maar niet begon te lijken alsof ze zwanger was vond zij het niet erg. Het begon behoorlijk te sneeuwen en al snel lag er een behoorlijke laag op haar rug. Haar dikke vacht liet de koude niet door dus liet ze de sneeuw voorlopig maar liggen. Het was al bijna donker, Saricha vond het niet leuk dat de dag maar zo kort duurde. Soms probeerde een stalknecht haar op stal te zetten aangezien het zo koud aan het worden was, maar dat maakte haar half hysterisch, waarna ze fijn terug in de weide werd gezet. Het feit dat ze altijd haar zin kreeg als ze moeilijk deed had ervoor gezorgd dat ze toch nog een deel van de wilde merrie was die ze was geweest. Een wind stak op, maar zij knabbelde fijn verder, dat hield haar warm. Ontspannen schudde ze even de sneeuw van zich af, wat niet veel hielp omdat het nu zodanig hard aan het sneeuwen was dat je bijna geen hoef meer voor ogen zag. Saricha snoof eens want haar hooi werd dicht-gesneeuwd. En ze had geen deken en haar vacht begon nat te worden. Geïrriteerd snoof ze en schudde met haar hoofd. Haar hoeven heel hoog opheffend omdat ze al snel tot aan haar knieën in de sneeuw stond draafde ze een beetje rond. Uiteindelijk bleef ze dat doen totdat ze een beetje kon rondlopen en een paadje had gemaakt in de sneeuw. Ze schoof niet uit omdat er de hele tijd terug een laag sneeuw op viel. Saricha had een kleinere weide omdat ze alleen stond, de andere paarden rondom haar waren naar binnen gehaald. Ze voelde zich een beetje eenzaam. Uiteindelijk ging ze maar in haar schuilstal staan en ging op het bodempje stro liggen. De weide lag heel dicht bij de hoeve, waar lampen brandde, en haar weide was 's avonds grotendeels een beetje verlicht. Verveeld rolde ze zich een paar keer, ze hing helemaal vol met stro en keek wat naar buiten. Het begon toch behoorlijk koud te worden buiten, haar adem maakte grappige wolkjes in de lucht. Wanneer zou er nog eens iets met haar gedaan worden?

Het was de laatste tijd erg koud buiten. Saricha wou nooit meer naar binnen. Dat baarde Valerie wel lichte zorgen. Ze vond kinderen altijd wel leuk als die haar gingen poetsen. Maar volwassenen was ze nog steeds niet dol op. Valerie vond dat wel jammer. Het kon echt een leuk rij paardje zijn. Maar eerst moest ze gewoon wennen dat mensen aan der komen. Ook volwassenen. Het was al donker buiten, maar nog niet laat. Valerie was nog aan het werk binnen bij de ranch. Ze had de palomino kleurige welsh Dwinstar net zijn deken omgedaan. Dat hadden geen een van de paarden, maar Dwinstar was net geschoren. Ketlec was bezig met mest naar de mest hoop te brengen. Valerie hield hem even tegen. ''Heb je Saricha al binnen gezet?'' Vroeg ze. ''Nee sorry, ze werd weer helemaal gek binnen.'' Zei hij en liep weer verder. Valerie zuchte. Ze liep naar de zadelkamer en opende haar kluis. Daar in zaten echt heel veel handige spullen. Zadels niet. Elk paard had gewoon zijn eigen zadel en die hing mooi aan de muur met zijn naam er onder. Ze pakte een fleec deken uit de kluis en deed haar jas aan. Snel stapte ze naar de weide van Saricha. Ze lag in de inloopstal. Valerie deed van de stal het licht aan en ging bij de zitten. Niet helemaal tegen haar aan. Mischien vond ze dat niet fijn. Valerie praate rustig tegen haar. Het werd al laat maar ze had het niet in de gaten. Langzaam viel ze in slaap in de koude stal, met de deken half over zich heen.

Reggi parkeerde zijn auto rustig op de parking. Hij wou nog eens naar de Ranch die van hem en van Valerie was. Veel mensen keken raar op. Ketlec kwam naar Reggi gelopen. “Reggi? Waar bleef je? Waarom kwam je niet terug? Iedereen was ongerust.” Reggi zuchte en keek Ketlec aan. “ Ook fijn jou weer te zien. Doe me een lol, en vraag nu niet te veel. Want ik ben echt niet in de stemming nu.” Ketlec knikte en keek Reggi aan.” Waar is Valerie?” Ketlec keek verbaast. Maar antwoorde netjes.” In de schuilstal van Saricha denk ik.” Reggi keek verbaast naar Ketlec. “Bedankt.” Zei hij en ging naar de weide van Saricha. Maar eerst ging hij een kruiwagen halen met hooi. Opeens zag hij Bailey. Ze was niet te mager, niet te dik. Maar haar lichaam was minder gespierd. Dat wou dus zeggen dat ze weinig tot niet reed. “Heey meis. Ik heb je gemist. Het spijt me dat ik zolang weg ben gebleven.” Zei hij op dezelfde toon als altijd en wreef over het hoofd van Bailey. “Ik kom straks nog eens kijken. Tot Sevens.” Reggi nam de kruiwagen vast en stapte naar buiten. Hij moest oppassen dat hij niet uitschoof. Toen hij bij de weide aankwam, ging hij naar binnen. EN ging met het hooi naar de schuilstal. Want Saricha’s hooi zou vast al ondergesneeuwd zijn, als het buiten lag. Toen hij voor de schuilstal stond zuchte hij en stapte naar binnen. “Heey dames.” Hij legde het hooi in een hoekje. En ging op zijn hurken zitten. “Saricha is mooi geworden. Echt een droom paard. Je hebt de ranch goed onderhouden. Je bent bedankt, Valerie.” Zei hij en glimlachte naar haar. Hij keek toen naar Saricha, in de hoop dat ze hem nog herkende.

Flut

Saricha hinnikte zachtjes als begroeting toen Valerie in de schuilstal kwam. Saricha had niets tegen Valerie, ze was automatisch meer op haar gemak bij vrouwen en Valerie was altijd al vriendelijk tegen haar geweest. De jonge blonde vrouw had een deken bij. Valerie kwam bij haar zitten, ze vond het niet erg. De deken lag uiteindelijk half over Saricha en half over Valerie. Toen de merrie merkte dat Valerie in slaap begon te vallen zorgde ze ervoor dat Valerie tegen haar witte vacht lag, anders ging ze het te koud krijgen. Het werd ondertussen behoorlijk laat, maar Sar was niet moe, die had de hele dag niets staan doen, zoals gewoonlijk. In de verte hoorde ze iemand met een kruiwagen komen en ze rook het hooi. Toch bleef ze liggen, want Valerie was nog een beetje aan het slapen en als Saricha zou opstaan zou Valerie in het stro liggen. Reggi kwam in zicht, Saricha herkende hem nog. Valerie was wakker geworden toen Reggi iets had gezegd, ze hoorde haar eigen naam en snoof zachtjes. Eenmaal dat Valerie wakker was stond Saricha voorzichtig op, want Valerie lag tegen haar aan, anders zou ze haar misschien kun pijn doen. Het deken gleed van haar af, buiten was het al donker, ze zag heel veel sneeuwvlokjes vallen en er begon toch al een behoorlijke laag te liggen. Saricha vond het niet erg, sneeuw was grappig om in te rollen, maar als het al wat oudere sneeuw was vond ze het niet meer leuk omdat dat nogal schoof.

superflut!

Reggi kwam ook de stal binnen gelopen met een kruiwagen hooi. Saricha had goed voor Valerie gezorgd. Ze kreeg een glimlach en gaf Saricha een kusje. Ze haalde wat hooi uit de kruiwagen en legde die op een hoopje zodat Saricha het kon opeten. Valerie keek op haar horloge. Het was echt al laat. Ze keek even naar Reggi en toen naar Saricha. ''Ik baar me wel een beetje zorgen over der.'' Zei ze rustig. ''Als het zo door blijft sneeuwen,komt het de stal in en dan is hij onbruikbaar. We moeten wat anders verzinnen. Mischien dat ze savonds in de binnenbak kan. Dan heeft ze toch nog een beetje vrijheid.'' Ze keek weer naar Saricha. Ze zou er morgen weer heen gaan en dan saricha even longeren ofzo. Iniedergeval dat ze even wat beweging kreeg. Ze zei Saricha even gedag en liep de stal uit.

volgende dag-
Het was gelukkig opgehouden met sneeuwen, voor zolang het duurde dan. Valerie was al vroeg op stal. Ze had de longeerlijn al over de binnenbak gehangen. Dan hoefde ze die straks niet te pakken. Ze liep met haar winterlaarzen door de sneeuw en kwam steeds dichterbij Saricha. ''Heei knapperd.'' Begroete ze haar. Ze nam haar bij het halster en nam haar mee naar binnen. Ze liet haar los bij de binnenbak, en liet haar eventjes aan alles snuffelen. Ze was hier tenslotte nog niet zo heel vaak geweest. Toen ze klaar was met inspecteren deed Valerie de longeerlijn aan het halster en klikte een keer. Saricha begon mooi rondjes om haar heen te lopen. Val hoorde wat voetstappen. Dat zou vast Reggi zijn.

Saricha stond voorzichtig op. En Valerie ook. Valerie zei dat ze haar zorgen maakte over de witte schoonheid. Reggi knikte. “Ga jij maar naar huis. Ik zal haar wel in de binnenbak zetten nu. Ik moet toch nog even naar Bailey. Slaap morgen maar uit. Ik zal het wel van je overnemen.” Knikte Reggi. Hij legde het hooi weer in de kruiwagen en stapte achter Valerie. Hopelijk volgde Saricha, want hij had eerlijk gezegd niet veel zin om hier een uur in de kou te staan. Hij ging de weide uit en zette de kruiwagen naast de weide. Hij maakte een gangetje van De weide naar de Binnenbak. En probeerde Saricha naar binnen te lokken. Toen dat gedaan was bracht hij het hooi naar Saricha. En ging hij even bij het hooi zitten. “Het spijt me zo meisje, dat ik zo lang ben weggebleven. Het spijt me echt. Maar ik kon niet anders. Ik lag in het ziekenhuis, en daarna durfde ik niet echt meer terug te komen. Ik had de ranch niet in de steek mogen laten, ik heb jou niet in de steek mogen laten. Hopelijk heb ik niet alles verpest.” Zei Reggi rustig. Hij wist goed genoeg dat Saricha hem niet verstond maar toch, het was soms fijn als je met je dier Praatte. Reggi stond op. “Maar ik moet gaan. En je mag Valerie wel dankbaar zijn. Dat ben ik tenslotte ook.” Zei hij grinnikent. Hij stak zijn hand uit waar een snoepje inlag, en wachte af tot Saricha het aannam. Daarna ging hij uit de binnenbak.”Slaapwel meis.” Hij stapte nog even langs Bailey en bleef daar ook nog even. Naja, daar viel hij, in het propere hooi in slaap. Tegen Bailey. Gelukkig was het warm in de stallen. Nee, warmte mankeerde er niet.
Volgende dag…

Reggi deed zijn ogen open en schrok zich rot toen hij Bailey zag. “Huh?” Reggi keek rond zich heen, was hij echt in slaap gevallen? Hij had helemaal geen koud gekregen deze nacht. Reggi stond op, en hoorde iemand. Hij ging uit de stal en stapte naar de binnenbak, waar Valerie al bezig was. “Wat doe jij zo vroeg hier?” Zei hij rustig, geen flauw besef dat hij nog onder het stroo lag. Hij zag valerie al raar kijken,en een glimlach opzetten. Toen keek hij naar zijn kleren, en toen pas besefte hij dat hij onder het stro lag. Snel veegde hij zijn eigen af. En keek toen terug naar de binnenbak, waar de 2 bezig waren.

Saricha stond in de binnenbak een hele tijd een beetje raar te doen om het feit dat ze binnen stond en zich verveelde, voordat ze rustig bleef staan en een beetje begon te dommelen. Heel, heel vroeg in morgen werd ze al terug op de weide gezet en speelde in de sneeuw. Het meisje dat haar had gebracht stond lachend aan het hek toe te kijken voordat ze terug wegging. Een uurtje later stond Valerie bij haar in de weide en deed ze Saricha een halster aan. De witte merrie schudde even met haar hoofd maar volgde Valerie. Ze kwamen terug in de binnenbak waar Valerie haar in rondjes liet lopen. Netjes begon Saricha, Reggi kwam ook en hing vol met stro. Rare wezens, die mensen, besloot Saricha. Ontspannen liep ze verder, Reggi begon zichzelf af te kloppen terwijl Saricha met haar hoofd begon te schudden.
Een deur sloeg met een klap dicht en liet haar verschrikken. Saricha sprong opzij, bleef staan en liep na een paar seconden terug verder, al was het gespanner dan voorheen. De witte merrie was blij dat er nog eens iets met haar werd gedaan en ging in galop. Heel kalm en gelijkmatig, ontspannen en genietend van het feit dat ze niet meer stilstond. Speels schudde ze met haar hoofd en snoof luid. Ze droeg haar hoofd heel hoog, met haar neusgaten wijd opengesperdt. Met haar manen achter haar aan wapperend als een vlag. Haar staart was omhoog geheven en je zag een stukje van de trots van een wild paard. Langzaam begon Saricha lichte druk op het touw te zetten. Ze haatte het om aan een touw vast te zitten.

Valerie kon duidelijk merken dat Saricha zich echt nog wild voelde. Ze snoof luid en begon een beetje aan het touw te trekken. Valerie gaf geen touw en bleef staan. Waarom zou ze de merrie touw geven. Dat zou een teken van zwakte zijn en ging Saricha steeds meer dingen proberen. Dat was bij elk wild of onbeleerd paard. Valerie knikte naar Reggi. ''Het is tijd.''Zei ze tegen hem. Reggi snapte wat ze bedoelde en ging weg. Snel daarna kwam hij terug met een zadel en hoofdstel. Dat zou Saricha niet leuk gaan vinden. Maar ze zou ooit op moeten geven, of ze dat nou zou willen of niet. Ze was nu niet meer wild, en was nu gewoon een eigenaarspaard. En daar zou ze maar mee moeten dealen. Valerie gaf het touw aan reggi en liet Saricha stil staan. Ze pakte het zadel en legde die voorzichtig op haar rug. Ze singelde wat aan. Daar zou ze ook aan moeten wennen. Ze keek naar het hoofdstel wat Reggi nog in zijn handen had. ''Eerst moet ze aan het zadel wennen.'' Zei ze. Reggi liep weer uit de bak. Valerie liet Saricha stappen. Ze spande haar hele rug, maar deed nog niks. De spanning van het zadel en de singel zouden nu nog niet heel erg voelbaar zijn. Ze liet haar over gaan in draf. En daar ging ze bokkend, springend, steigerend door de bak heen. Maar ja dat hoorde er bij. Dat was echt bij elk paard zo.

Reggi kwam de bak binnen met een zadel. Het werd op haar rug gelegd en met een raar ding onder haar door vastgemaakt. Ze begon zich langzaam helemaal op te spannen, er gebeurde... niets! Saricha zuchtte diep, ze werd naar draf gezet, het zadel kwam iedere keer met een bons terug op haar rug terecht, zo voelde het voor haar toch, als een marteltuig! Na zeker een kwartier alles, maar dan ook echt alles te hebben gedaan stond ze met een schok stil. Ze was overdekt met zweet en kon niet meer verder. Ze had alles gedaan! Zelfs gaan liggen! En het zadel gaf geen millimeter mee, misschien hing het nu een klein beetje schever dan eerst, maar voor de rest niets... Nog een keer snoof ze luid en spande zich helemaal op, maar het gaf geen reactie. Saricha gaf het op, zij wist ook wel wanneer iets onmogelijk was. Reggi stond te kijken naar haar, dat zag ze vanuit haar ooghoeken. Nat van het zweet begon ze vooruit te strompelen, haar hoeven over de grond slepend. In een mooie cirkel rond Valerie, een oor naar binnen, knabbelend en met haar hoofd omlaag. Ze dacht wel dat ze wist wat er nu ging komen, zo'n idioot halster en gewicht op haar rug. Hmpf, ze was al vermoeid en geïrriteerd als ze eraan dacht, maar voor nu strompelde ze liever nog wat voort.

inspiloosjes, en excuses voor belachelijk late reactie, pc-verbod