Don't be afraid

Het was zover. Hij werd verhuisd. Iemand had hem gekocht waardoor hij zijn huis moest gaan verlaten. Zijn prachtige stalletje die laatst nog schoon gemaakt was. Zijn weide maatjes waarmee hij altijd door het weiland rende. Niets zou meer hetzelfde zijn als hij bij zijn nieuwe thuis aan zou komen. Het ergste van al was nog dat hij zijn eigen mens niet mee mocht nemen. Hij moest het achterlaten omdat hij hier een ander paard aangewezen zou krijgen. Oftewel, Dawce werd vervangen. Daar kon hij boos om worden, maar nu had hij wat anders aan zijn hoofd. Wat voor eigenaar zou hij gaan krijgen? Hopelijk eentje die hij heerlijk uit kon testen, maar natuurlijk ook wel iemand die hem behandelde zoals hij nu werd behandeld. Nog maar een paar tellen. In de stalgang hoorde hij al iemand aanlopen. Kon hij er nog onderuit? Had hij zich te erg misdragen waardoor hij nu verkocht werd? Als het kon zou hij zich wel super gaan gedragen, alleen maar om hier te blijven. Helaas. Voor hij het doorhad stond zijn trouwe verzorger voor zijn stal om hem mee te nemen. Dawce schoot naar een hoekje in zijn stal en plaatste zijn oren dreigend in zijn nek. Jammer genoeg wist zijn verzorger dat hem niets ging gebeuren als hij de stal in zou lopen en werkte zijn dreig actie niet. Dawce begon met zijn hoef op de grond te stampen in de hoop op een voet te gaan staan, maar ook dit stopte niets. Zijn zwartlederen halster werd om zijn hoofd heen gedaan en hij werd de stal uit getrokken. Normaal gesproken zou hij in zwaar protest gaan wanneer er iets gebeurde wat hij niet wou. Vandaag hield hij zich kalm. Áls er nog een kans was dat hij hier kon blijven dan moest hij zijn best maar een beetje gaan doen. Zo braaf als mogelijk was voor zijn doen liep hij mee naar buiten. De trailer stond al klaar met de klep naar beneden. Er was dus geen uitweg meer. Verdorie. Het idee om te gaan steigeren schoot razendsnel door zijn hoofd heen. Hij stond met een paar tellen op zijn achterbenen en maaide boos met zijn hoeven door de lucht. Nee! Hij wou hier niet weg! Nog een aantal keer gooide hij zijn voorhand de lucht in maar veel nut had het niet. Mensen waren wel om hem heen komen staan maar geen van allen deed iets. Zelfs zijn verzorger stond hem alleen maar aan te kijken alsof er niets aan de hand was. Behoorlijk van slag bleef hij maar weer rustig staan. Als een automatisme begon hij zijn lichaam naar de trailer te verplaatsen tot hij plots een stang achter hem voelde. Hij stond al in de trailer. Waarom had hij zich niet verder verzet? Tijdens de rit naar zijn nieuwe huis trapte hij af en toe tegen de klep aan of duwde hij zijn lichaam tegen het tussen schot. Veel nut had het helaas niet. De trailer kwam niet tot stilstand. Vol afschuw keek hij uit het raampje naar buiten. Hij snoof de koude lucht op die naar binnen kwam. Bah, het rook niet eens lekker. Voor hem lag een hoop hooi, hij keek er niet naar en negeerde het volkomen. Pas toen de trailer stil kwam te staan begon hij weer te bewegen. En dan bewegen in een negatieve zin. Dawce gooide zijn hoofd in de lucht waardoor er erg veel spanning op het touw aan zijn halster kwam te staan. Zijn achterhoeven kaatsten in een regelmatig ritme tegen de achterklep aan tot deze eindelijk open ging. Zodra er iemand bij zijn hoofd kwam staan en het touw vastgreep begon hij te bijten. Veel was er niet raak, maar het idee was er. De stang werd weggehaald en hij werd naar achteren geleid. Een verkeerde beslissing. Als een gek stormde hij achteruit waardoor hij degene bij zijn hoofd meetrok naar buiten. Enthousiast begon hij te hinniken en rondjes te draven. Het halstertouw werd al snel losgelaten en hij had alle vrijheid. Tenminste dat dacht hij. Wat hij niet had verwacht was dat iemand anders hem vastpakte. Iemand anders die hem wel hield. Met tegenzin liep hij mee naar het land waar hij in zijn eentje in gezet werd. Het halstertouw werd los gemaakt en iedereen verdween. In plaats van rondjes rennen zoals hij normaal gesproken deed begon hij tegen het hek aan te trappen tot hij doorhad dat het geen nut had. Dan maar rondjes rennen, ook goed.

& Max?

Max reedt in zijn Jeed opweg naar de stal waar hij zijn `nieuwe` paard op zou halen. Zijn geliefde hengst wat hij eerst had, was overleden. Een tijd lang had hij geen paard gehad, tot nu. De mensen hadden hem gewaarschuwd dat het beestje dominant kon zijn. Maar dat trok wel bij, wanneer hij het vertrouwen van het paard had gewonnen. Hij wist dat dat lang kon duren, maar wanneer dat gebeurt was, ze nog wel eens een geweldige tijd zouden kunnen beleven. Hij keek uit het raam naar de nummerbordjes van de huizen, hier moest het ergens zijn. Hij kwam uiteindelijk terecht bij een grote stal, met enorm veel weide`s. Overal waar je keek stonden paarden. Hij reed het erf op, en zette de auto stil. Een man kwam op hem afgelopen. Hij stapte uit de auto. “Max Williams” stelde hij zichzelf voor, en hij gaf de man een hand. De man vertelde dat hij de baas was van de stal, ondertussen liepen ze en grote schuur in, met aan bijde kanten boxen. Ze liepen door tot ongeveer in het midden, en daar, aan de linkerkant, stond een prachtige hengst. De hengst deinsde bang achteruit, en legde zijn oren plat in zijn nek, toen zijn baas hem het halster om wou doen. Het was ook zo`n vervelend moment voor het paard, hij zou hetzelfde doen. Hij kreeg het halster aangerijkt. Rustig liep Max de box in, en aaide voorzichtig het paard. Hij klopte hem zachtjes op zijn hals, en snel deed hij het halster om. Hij klikte het touw er aan, en leidde Dawce uit zijn box. Rustig liep hij met Dawce naar de trailer, en zodra hij die zag begon hij wild te stijgeren. Toen hij weer op vier benen stond begon Max rustig tegen hem te praten. Nog een paar keer stijgerde de hengst. Met een snelle beweging leidde Max, Dawce de trailer in. Hij deed de klep snel dicht, en liep op de man af. Ze spraken af dat Max het geld over zou maken, en Max gaf hem zijn mobiele nummer en adres. Hij bedankte de man en stapte in de auto. Onderweg naar huis hoorde hij dat Dawce af en toe tegen de wand schopte. Het maakte niks uit, hij had een sterke trailer, en Dawce zou weinig schade richten. Thuis aangekomen liep Roger, de knecht, meteen op hun af. Hij deed het deurtje van de trailer open en klom naarbinnen. “Wat een prachtbeest.” Hoorde Max hem zeggen. “Ja, dat is hij, maar hij heeft nog heel veel te leren.” Zei Max. Hij hoorde Roger een paar keer ‘auw’ schreeuwen. En waarschijnlijk was Dawce aan het bijten. Hij maakte de laadklep voorzichtig open, wat misschien niet zo handig was geweest. Dawce liep reuzesnel achteruit, en sleurde Roger mee. Enthousiast begon hij te draven en te hinniken. Totdat Roger losliet, en pijnlijk over zijn arm wreef. Dawce zag zijn kans schoon, en genoot van zijn vrijheid. Net optijd pakte Max hem stevig vast. Hij liep met Dawce naar het weiland achter het huis. En liet hem daar vrij, hij moest eerst maar eens afkoelen. Even bleef hij staan kijken, en toen liep hij naar binnen, en riep Roger voor de koffie. Vanaf de keuken had hij zicht op Dawce, en hij zag dat hij, na lang tegen het hek getrapt te hebben, toch zo verstandig was geweest om rondjes te gaan rennen. Toen hij de koffie ophad, liep hij naar buiten en pakte het stevigste touw en het sterkste halster wat hij had en liep op de wei aan. Hij klom over het hek, want als hij het poortje los zou doen, had die slimmerik vast en zeker te ontsnappen. Dawce stond rustig te grazen, en voordat het wist was had Max het halster omgedaan, en het touw er aan geklikt. Bij de stal aangekomen, bond hij Dawce vast met de veiligheidsknoop, en haalde zijn poetsspullen. Toen hij terugkwam stond de hengst godzijdank nog steeds opdezelfde plek als toen hij wegliep. En hij begon hem rustig te borstelen, op het gehap en gebijt van het paard deed hij niks uit. Ondertussen praatte hij op een rustige toon, en probeerde hij het paard toch een beetje te laten ontspannen.

Elke keer maar weer raasde hij langs het hek. Opzoek naar een uitweg konden de mensen denken, eigenlijk was hij bezig om het weiland tot zijn territorium te maken. Zijn plekje waar geen ander paard bij zou mogen. Dawce keek tevreden naar het plat getrapte gras langs de hekken en draafde naar het midden van het weiland toe waar hij rustig begon te grazen. Tot nu toe was hij met rust gelaten door de mensen. Straks zou het spel pas echt gaan beginnen. Hoe zou het er thuis aan toe gaan? Zouden zijn vriendjes al buiten gezet zijn? Weten dat hij niet meer met hen komt spelen? De mens die hem weg had gehaald bij zijn huis zou er van langs krijgen. En dan niet zo'n klein beetje ook. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar een tweevoeter die naar hem toe kwam. Het halster werd om zijn hoofd gedaan en hij moest meelopen. Rustig verplaatste hij zijn grote lichaam tot hij uiteindelijk weer stil moest staan. Geduldig wachtte hij tot de tweevoeter terug kwam met poets spullen. Geen stap had hij verzet, eerst maar eens kijken wat hij van plan was. Tijdens het poetsen haalde hij af en toe uit naar de tweevoeter. Af en toe had hij hem te pakken maar er werd niet veel gedaan. Dan maar van tactiek veranderen. Bij het hoeven uitkrabben weigerde hij om zijn hoeven op te tillen. Wanneer er tegen hem aangeduwd werd om hem uit evenwicht te halen leunde hij alleen maar meer naar die kant toe. Bij het optillen van zijn achterhoeven werkte hij dan wel weer mee, tot een zekere mate. Wanneer hij lang genoeg in de lucht was naar zijn zin begon hij hard te trappen en probeerde hij in het achterwerk van de tweevoeter te bijten. Elke keer dat er naar hem omgekeken werd trok hij een verveeld gezicht. Uitproberen was hetgene wat hij het liefst deed bij mensen. Uiteindelijk vond hij het echt niet leuk meer en gooide hij zijn lichaam in een keer om waardoor hij de tweevoeter vastzette. Net goed. Uitdagend draaide hij zijn hoofd om de reactie van het mens te peilen. Het halstertouw stond strak bij elke keer dat hij naar het mens keek. Helaas kon hij niet er niet bij om te bijten. Anders had de jongen behoorlijk wat bloeduitstortingen gehad.

Max deed niks op de uitprobeerseltjes van Dawce uit, en begon met het hoeven uitkrabben. Het sterke paard wou zijn hoef niet optillen, en hoe hard hij ook tegen het lijf aanduwde, om hem uit zijn evenwicht te drukken, hij deed er niks op uit. Hij begon maar vast aan de achterbenen, die hij tot zijn verbazing wel op wou trekken, maar ondertussen dat Max, Dawce`s hoeven uitkrabde, begon hij te bijten, en te schoppen met zijn achterbeen. Het paard had wel doorzettingsvermogen, dat moest hij toegeven. Net alsof er niks gebeurt was, tilde hij de hoef weer op, dat was de beste manier, had hij geleerd. Toen de hoef uitgekrabd was, liep hij naar de andere kant van het paard, daar begon hij aan de andere hoef. Ineens draaide Dawce met een snelle beweging om, waardoor hij Max vastklemde tegen de boxdeur. Max zuchtte diep, toen de hengst achterom keek. Even bleef hij staan, en voordat Dawce kon trappen, kroop hij gauw onder zijn buik door. Toen hij weer aan de andere kant was, grijnsde hij naar Dawce. En gaf hem even een klopje op zijn hals. “Je hebt veel lef zeg, Dawce.” Zei hij. En hij begon weer met hoeven uitkrabben, toen ze alle vier waren uitgekrabd, bracht hij Dawce naar zijn stal, die hij had ontsmet, en er een hele dikke laag stro in het gelegd. Hij gooide en plak hooi in de hoek van de stal, en deed hem een klein handje biks in de bak. Hij deed hem zijn halster af, en aaide hem nog even over zijn hals, snel deed hij de boxdeur achter zich dicht. Ooit zal hij dit paard zijn vertrouwen winnen. Maar dat ging nog heel lang duren. Hij bleef nog even staan kijken hoe Dawce zijn eten opat. Hij pakte een bezem, en begon de schuur aan te vegen. Toen hij daar mee klaar was, keek hij nog even bij Dawce. “Dag, jongen, tot morgen.” Zei hij zachtjes, en hij deed de deur van de schuur achter zich dicht, en draaide deze op slot. Hij zag dat Roger al naar huis was, die betaalde hij morgen wel. Hij liep naar binnen en zette de TV aan, tevreden plofte hij op de bank neer.



Stuk korter als de eerste maarjah.

Onwillekeurig staarde hij de jongen aan. Waarom wist hij telkens weer weg te komen van zijn streken? Dawce liet zich meenemen naar een stal en wachtte rustig tot het halster van zijn hoofd was. De staldeur ging dicht en hij werd achter gelaten. Naja, niet helemaal. Voor zijn stal gebeurde er nog wat maar daar had hij geen aandacht voor. Net zoals hij geen aandacht had voor al zijn eten. Een paar hapjes gingen erin, de rest liet hij liggen omdat hij de jongen veel te interessant vond. De meeste mensen waren gestopt nadat hij hen een aantal keer had gebeten. Deze jongen bleef doorgaan. Waarom? Dawce zijn oren draaiden naar zijn nek toe, toen hij weer die vreemde klanken hoorde. Nu was hij toch echt alleen. Kort snoof hij luid voor hij zichzelf omdraaide in zijn stal en wat water dronk. Bah, hij wou naar huis toe. Vannacht zou die jongen wat gaan beleven. Een tijdje hield hij zichzelf stil. Het hooi liet hij onaangeroerd op de grond liggen en het bix liet hij in de voerbak. Honger had hij niet, hij wou naar huis. Langzaam aan begon de avond te vallen, de avond bracht de nacht en Dawce kwam weer in beweging. Onrustig begon hij in zijn stal rondjes te lopen. Onder zijn hoeven begon er een cirkel te ontstaan in het stro omdat hij telkens hetzelfde rondje liep. Af en toe snoof hij eens luid voor hij een luidde hinnik liet horen. Zijn lichaam kwam tot stilstand en hij begon tegen de deur aan te trappen. Opgesloten zitten vond hij niet erg, zolang het maar op een plek was waar hij zich prettig voelde. Of hij zich hier prettig voelde, jawel. Maar leuk vond hij het niet en dat was ook genoeg reden voor hem om de boel op stelten te zetten. In een regelmatig ritme trapte hij tegen de deur aan voor hij weer rondjes begon te lopen en aan het hinniken slaagde. Als hij zo geen aandacht trok wist hij het ook niet meer. Natuurlijk kon hij ook nog op de grond gaan liggen alsof er iets met hem aan de hand was. Maar dat ging hij later nog uithalen, wanneer hij niets anders meer wist. Af en toe keek hij nieuwsgierig naar de deur om te kijken of hij al de aandacht had getrokken. Niet heel zijn leven was hij zo. Pas nadat hij te vroeg weggehaald was bij zijn moeder begon hij zich te misdragen. Gewoon omdat het kon. Je moest je dag ergens mee vullen. Daarbij kon hij als eerste het weiland in omdat de rest van de paarden voor hem uit de weg gingen, hij kon als eerste bij het water, hij stond overal als eerste in de rij. Hier was het anders. Andere paarden had hij nog niet gezien. Dawce zette zijn gedachten weer op een rijtje en herhaalde zijn handelingen. Vroeg of laat moest de jongen wel naar hem toe komen. Of niet. Daar zou hij snel genoeg achter komen.

Nadat hij een spannende film had afgekeken, waaronder hij telkens werd gestoord door het gehinnik van Dawce, stond hij op van de bank. Hij wist dat het aandacht trekken was. Op de manege waar hij heel lang gewerkt en geslapen had, kwamen ook heel vaak nieuwe paarden. Op het begin klom hij telkens weer uit bed, om te kijken of er iets aan de hand was. Na een paar maanden brak er brand uit, als hij er aan terug denkt, hoort hij het schelle, bange en paniekerig gehinnik weer door zijn hoofd galmen. Sinds die tijd hoort hij het verschil tussen aandachttrekkerij en het gehinnik dat er echt wat aan de hand is. Hij keek naast zich op de bank, en zag hoe Kayla zich had opgerold tot een klein bruin/zwart bolletje. Vertedert keek hij er naar. Hij besloot haar daar maar te laten liggen, en trok zelf nog even zijn jas aan, om toch maar even langs de stal te lopen. Hij liep richting de schuur, en bleef voor de deur staan luisteren. Max hoorden niks bijzonders, en liep weer terug naar het huis. Hij zag dat Kayla nog steeds aan het slapen was op de bank. Hijzelf liep naar boven. Hij kleedde zich uit, en stapte in zijn boxershort in bed. Niet veel daarna viel hij in slaap.

Max voelde iets naast zich op bed ploffen, en hij schrok wakker. Naast hem stond Kayla overenthousiast op zijn bed te springen en te dollen. Toen ze door kreeg dat hij wakker was, sprong ze boven op hem, en likte zijn hele gezicht onder. Hij pakte Kayla op, en zette haar naast zijn bed. Hij strafte haar voordat ze op zijn kamer was gekomen. Maar ze keek hem zo onschuldig aan, dat hij in de lach schoot. Hij keek op de wekker, en zag dat het nog maar zes uur was. Slapen kon hij toch niet meer, dus besloot hij op te staan. Hij kleedde zich aan, en ging eten. Hij deed net als de dag ervoor, zijn haren en poetste zijn tanden, hij gooide wat brokjes in de bak van Kayla, en verschoonde haar water. Max trok zijn jas aan en liep naar buiten, en nam Kayla mee. Kayla sprong meteen richting het bosje. Hij liet het maar zo, ze kwam wel weer terug. Hij opende de deur van de schuur, en begroette Dawce. Er was inderdaad niks aan de hand met hem. Hij klopte hem even op zijn schouder, en gaf hem biks en hooi. Ook Dawce`s water werd verschoond. Hij pakte de poestspullen vast, en zette deze bij de poetsplaats. Hij liep naar buiten en riep Kayla terug, hij deed haar naar binnen, en liep terug naar de stal. Hij zag dat Dawce zijn eten inmiddels op had, en haalde hem uit de box. Hij leidde hem naar de poestplaats, bond het vast, en begon te borstelen. Hoe vaak Dawce ook beet en trapte, hij ging door waarmee hij bezig was, ook al deed het zeer. Hij hoorde de auto van Roger het erf opkomen. Roger kwam binnenlopen, en Max begroette hem. Rustig ging hij door met het borstelen van de grote hengst. Hij deed hem een halster om, en leidde hem dit keer naar de grote wei. Hij deed het hek open, en klopte hem op zijn hals. Hij praatte even met Dawce, hij zag dat zijn oortjes naar voren gingen. Hij haalde het halster van hem af. En sloot het hek achter hem dicht.

In plaats van aandacht te krijgen leek hij wel genegeerd te worden. Dawce snoof luid en ging gewoon door. Als het moest zou hij de hele nacht doorgaan waardoor hij waarschijnlijk geen energie had morgen, maar wat zou het? Zolang hij maar iemand zou irriteren. De rest van de nacht ging hij door met hinniken en trappen tegen de stal. Af en toe stopte hij om wat te drinken of zijn hooi eens aan te kijken. Veel at hij niet, zijn brok at hij langzaam op en zijn hooi liet hij eigenlijk gewoon liggen. Morgenochtend zou hij daar wel eens naar gaan kijken. Als hij wraak had genomen op de jongen die hem dit aan deed. Terwijl de uren voorbij streken ging het hinniken steeds minder makkelijk. Zijn keel raakte droog en water drinken hielp er niet tegen. Daarom hield hij zijn mond maar en vervolgde hij het getrap tegen de deur. Niet dat het ook maar iets hielp. De deur gaf niets mee. En dan nog iets waar hij niet over na had gedacht. Wat als hij de deur open kreeg? Er was nog een deur waar hij doorheen moest. Teveel kop zorgen. Waarom was het niet gewoon makkelijker om te ontsnappen? Na nog een rondje gelopen te hebben ging hij maar stilstaan. Zijn achterhoef ging op rust en hij viel een moment in slaap. Lang sliep hij niet, had hij niet nodig. Normaal gesproken sliep hij overdag en at hij s'nachts voor hij in de ochtend naar buiten gebracht werd.

Dawce keek toe vanuit een hoekje van zijn stal hoe de jongen naar hem toe kwam. Waarom bleef die jongen zo koel over alles wat Dawce deed? Straks zou hij echt niet reageren en wat moest hij dan? Dan had het geen nut meer om zichzelf te misdragen en de jongen helemaal gek te maken. Want gek maken lukte hem tot nu toe niet. De brokken en het hooi liet hij liggen tot de jongen weg was. Gretig stak hij zijn neus in de bak en begon de brokken naar binnen te werken. Op het moment dat hij aan het hooi wou beginnen kwam de jongen weer terug dus hield hij op met eten. Zoals hij gewent was werd hij uit de box gehaald maar het ging toch iets anders dan normaal. In plaats van naar het weiland gebracht te worden werd hij eerst ergens vastgezet. Verveeld begon Dawce opnieuw te bijten en te trappen tot hij zich echt begon te irriteren aan het feit dat het niet lukte. Hoevaak hij de jongen ook beet hij reageerde er niet op. Na het borstelen werd hem een halster om gedaan en hij werd naar het weiland gebracht. Dit keer naar een ander weiland dan waar hij eerst in had gestaan. Zijn oortjes draaiden nieuwsgierig alle kanten uit. Waar werd hij toch telkens heen gebracht? Zodra hij het slot van het hek hoorde vallen zette hij zijn achterhand onder zijn lichaam en maakte een grote opwaartste galop sprong voor hij door het weiland begon te rennen. Zijn oren lagen plat in zijn nek. In de bochten bokte hij af en toe een keertje voor hij weer naar het hek rende. In plaats van stil te blijven staan maakte hij een scherpe bocht en begon opnieuw te rennen. Wat hij alleen niet had verwacht was dat het gras vochtig was waardoor zijn achterbenen weg vlogen toen hij een te scherpe bocht wou maken. Zijn grote lichaam raakte de grond en hij bleef even verbaasd liggen. Hier moest hij gebruik van maken. Als je hem goed kende kon je zien dat hij iets ging uithalen, de uitdrukking op zijn gezicht was nog wel hetzelfde maar er was iets anders aan zijn ogen. Langzaam kwam hij terug overeind en hij zette een klein stapje. In plaats van zichzelf hard af te zetten tegen het gras en soepel te lopen, begon hij te strompelen. Na een paar passen ging hij stilstaan en tilde hij constant zijn achterbeen iets op. Als hij nu nog geen aandacht zou krijgen moest hij weer iets anders gaan verzinnen.

Max grinnikte even toen Dawce uitgleed over het natte gras, die daarna verbaast in het rond keek. Langzaam maar moeiteloos kwam het grote paard overeind. Waarna hij voorzichtig rond strompelde. Max zuchtte diep en keek bedenkelijk, was dit aandachttrekkerij? Hij had vaak genoeg gehoord van paarden die kreupel waren geraakt doordat ze waren uitgegleden over nat gras, maar dit had er niet pijnlijk uitgezien, eerder grappig. Max kneep zijn ogen samen, Dawce vroeg veel aandacht, dat had hij wel gemerkt, maar of dit ook aandacht vragen was? Hij besloot even te gaan kijken, en pakte het halster. Hij liep naar Dawce toe en deed hem zijn halster om. Hij liep met hem naar het hek, en bond hem daar aan vast. Hij bekeek het achterbeen, en voelde er aan. Ondertussen keek hij naar het hoofd van het paard. Het was niet te merken dat hij pijn deed. Hij drukte er op, eerst zachtjes maar daarna harder. Nog steeds geen tekenen van pijn. Hij zette het been neer en aaide Dawce. “Je bent een mooie, maar daar trap ik dus niet in.” Max lachte. Hij haalde en paardensnoepje uit zijn zak en hield hem onder de neus van Dawce. Hij maakte het halster los, en liet het paard weer vrij, die eerst even verbaast bleef staan. “Nou, hup, rennen maar, ik weet wel dat je dat kunt.” Zei Max. Hij klom over het hek en ging naar binnen waar hij een boterham smeerde. Het was al weer tegen de middag. Hij liep naar buiten en ging tegen de muur staan waar hij goed zicht had op de wei. Hij at zijn boterham op. Ondertussen keek hij naar Dawce. Hij riep Roger, die even later ook met een boterham in de hand naar hem toe kwam lopen, en vertelde hem over het verhaal van Dawce. Roger grinnikte. Hij was een goede vriend van hem, en toe hij ontslagen was, had hij Roger meteen aangenomen, hij had toch een knecht nodig. Toen hij zijn brood op had pakte hij een flesje water en begon te drinken. Hij floot Kayla bij zich om even te wandelen, en deed haar riem om. Ze liepen een rondje door het bos aan de overkant. Hij liep het erf op, aan de rechterkant de weide`s en aan de andere kant het grote mooie huis. Wat was het toch prachtig hier.


I Know,, Flut!

Dawce hief enthousiast zijn hoofd omdat hij de jongen het weiland in zag komen. Het was gelukt! Gewillig liet hij het halster om zijn hoofd doen en liep hij mee. Natuurlijk nog wel net alsof hij kreupel was, stel je voor dat hij geen aandacht meer zou krijgen. Ontspannen keek hij achterom naar de jongen die bezig was met zijn been. Wist hij veel dat hij iets moest doen omdat de jongen tegen zijn been drukte. Blijkbaar had hij zijn been weg moeten trekken alsof het echt pijn deed. Waarom moest hij dat nou toch weer vergeten. Langzaam begonnen zijn vrolijk naar voorstaande oortjes naar achteren te zakken. Missie mislukt. Het halster ging weer van zijn hoofd af en hij was weer vrij. Dat wou hij helemaal niet! Hij wou de jongen uitproberen, aandacht trekken, hem irriteren. Het liefst van al het laatste. Irriteren was hetgeen wat hij de hele dag door kon doen. Verbaast keek hij hoe de jongen over het hek heen klom en verdween. Dawce nam een vlugge beslissing en begon met zijn neus hoog in de lucht rondjes te galopperen door het weiland. Af en toe liet hij een schelle hinnik horen voor hij een gestoorde sprong maakte en door ging met galopperen. Het hek moest weer een aantal trappen weerstaan bij elke keer dat Dawce probeerde aandacht te trekken. Zodra hij stilstond keek hij in de richting waarnaar de jongen was verdwenen. Niet veel verderop stond hij met iemand anders naar hem te kijken. Een perfecte kans om eens te laten zien wat hij allemaal kon. Soepel begon hij te draven waarbij hij zijn voorbenen voor zich uit strekte en zijn achterhand kantelde waardoor er opwaartse bewegingen ontstonden in zijn passen. Vrolijk begon hij te galopperen waarbij hij zijn hals in een boogje werkte. Geen valse knik, een keurig boogje waarbij zijn gespierde hals tevoorschijn kwam. Van het ene op het andere moment haalde hij een andere show uit de kast. Dressuur werd western. In volle galop raasde hij naar het hek toe waar hij zijn achterhand volledig onder zijn lichaam plaatste en een slidingstop maakte. Gelijk daarna draaide hij een rondje om zijn achterhand en begon hij weer te rennen. Zijn neus haast over de grond waarbij hij zijn buikspieren aanspande en zijn achterhand bij zijn passen voegde. Pas toen hij niemand meer naar hem zag kijken stopte hij met showen. Na een lange drink pauze liet hij zich door zijn benen zakken en begon hij op een modderig gedeelte van het weiland te rollen. Liever vies dan schoon. Opstaan zoals elk ander paard deed hij ook. Behalve dat hij niet helemaal opstond. Een paar tellen bleef hij zitten voor hij uiteindelijk toch maar overeind kwam en zichzelf tegoed deed aan het groene gras. Je moest toch iets.

Dawce was zo te zien niet tevreden met de nuchterheid die Max had over de ‘pijn’ aan zijn been. En verbaast begon hij weer te trappen tegen hekken, en te bokken. Max schudde zijn hoofd, hij snapte niet waarom dat beest het nog probeerde. Even bleef Dawce stil staan. En daarna begon hij prachtig te draven en galopperen, hij deed echt zijn best. Weer schudde Max zijn hoofd. “Dat beest zit vol verassingen” bracht hij uit. En hij liep langzaam naar het hek. Dawce rolde, en stond daarna op. Hij zat eerst even wat er erg komisch uitzag. Max grinnikte. “He, jochie, kom eens hier.” Zei hij waarna hij floot. Hij wist niet of het beestje zou komen, maar als hij dat deed, was het vertrouwen een stuk vooruit gegaan. Max floot nog een keer en Kayla kwam aangerend. “Hee meid, ga maar weer rustig spelen hoor, ik had het tegen hem, niet tegen jou.” En hij gaf haar een aai over haar kopje. Koppig bleef de Duitse Herder aan zijn voeten zitten. Hij glimlachte, Kayla was een schat van een pup, en soms was ze ongelofelijk eigenwijs. Na een tijdje stond Kayla op en dartelde onder het hek door in het weiland bij Dawce. Enthousiast rende ze naar Dawce toe. Max hield zijn adem in. Het was te laat om haar terug te fluiten, ze zou niet luisteren. Als Dawce haar iets aan zou doen, zou hij woedend zijn, niets of niemand deed zijn Kayla expres pijn. Hij riep een paar keer haar naam. Maar net zo koppig en eigenwijs als altijd dribbelde ze onder de benen van Dawce, ze liep door de achterbenen. En begon met de staart van hem te spelen. Max wou zijn hoofd afwenden, hij wou niet weten wat er zou gebeuren, maar hij kon het niet. Hij moest blijven kijken. Wat was ze toch een domme pup. Ze dacht dat ze alles en iedereen aankon. Zelfs een paard dat duizend keer zo zwaar was, en tien keer zo hoog was als zij, het maakte haar niks uit. Met ingehouden adem wachtte hij af.

Sorry voor de late reactie, was op vakantie'

Dawce schrok op van de rare klanken die naar hem toe vlogen. Nieuwsgierig bewoog hij zijn oortjes naar voren toe. Een schel geluid volgde de klanken die hij niet kon plaatsen waar hij toch wel iets van schrok. Hij bleef wel staan maar niet bepaald op zijn gemak. Waar kwam het geluid vandaan? In plaats van de jongen en de geluiden nog verder aandacht te schenken draaide hij zich om en begon zichzelf vol te proppen met het gras. Toen hij opeens uit zijn ooghoek wat zag verschijnen sprong hij naar voren. Waar kwam dat opeens vandaan? In plaats van wegrennen bleef hij stokstijf staan. De hond liep onder hem door, speelde met zijn staart. Wat was dit? Met zijn oren plat in zijn nek keek hij achterom naar de hond. Het was nog een jonkie, zelfs hij wist dat. Zodra zijn staart los werd gelaten zette hij het op rennen. Van de ene hoek van het land naar de andere hoek. De pup rende achter hem aan alsof hij iets plakkerigs aan zijn achterwerk had hangen. Elke keer dat hij vaart minderde voelde hij hoe er druk ontstond bij zijn staart. Er werd aangetrokken, mee gespeeld. Pas toen hij het zat was draaide hij zich om en rende op de hond af. De hond rende voor hem weg en zo ontstond er een kat en muis spelletje. Dawce vond het eigenlijk best wel leuk. Uiteindelijk bokte hij speels richting de hond, niet om hem te raken maar om te spelen. Zijn neus hief hij arrogant in de lucht waarbij hij hinnikte alsof het weiland van hem was. Voor de laatste keer rende hij achter de hond aan maar hij schoot door het hek naar de jongen toe. Wat Dawce niet had verwacht was dat hij zo dicht bij de jongen stond. Van het ene moment op het andere veranderde zijn houding. Speelsheid maakte plaats voor dominantie. Zijn opgewekte hoofd kreeg een arrogante uitstraling. Ogenblikkelijk hield hij zijn hoofd statig in de lucht en hief hij zijn staart iets. De jongen bleef hij strak aankijken, wachtend op wat hij zou gaan doen.

Max haalde opgelucht adem toen hij zag dat het voor Kayla en Dawce een spelletje werd. Eerst rende Kayla achter Dawce aan, maar daarna waren de rollen omgedraaid. Kayla rende weg voor Dawce, en had al gauw in de gaten dat Dawce niet onder het hek door kon. Snel vloog Kayla naar Max toe, en ging aan zijn voeten zitten. Speels keek Dawce naar Kayla totdat hij doorkreeg dat nog geen meter van hem vandaan Max stond. Meteen bracht hij zijn staart omhoog, en keek met een arrogante blik richting Max. Max keek hem strak aan, het was al een hele vooruitgang dat hij goed met Kayla op kon schieten. Als Kayla het niet erg vond, kon ze wel in de schuur slapen. Dan was Dawce ook niet zo alleen. “Kom ‘hengst’ dan gaan we eens wat uitproberen.” Hij deed Dawce het halster om, en nam hem mee naar de schuur. Hij borstelde hem weer uitgebreid, wat hij misschien niet leuk vond nadat hij zich weer helemaal vies had gemaakt. Hij kamde de manen van de hengst en liep weg. Kayla lag lekker op een hooi-baal die naast de schuurdeur stond. Hij haalde het hoofdstel van de haak, en maakte de teugels los. Hij bekeek het hoofdstel, die hij had meegekregen van de vorige baas van Dawce. Het was een mooi bruin lederen hoofdstel. Max pakte de longeerlijn van het haakje, en liep terug naar Dawce. Max drukte met zijn duim op de tong van Dawce. Wel achter de kiezen, anders had hij zeker gebeten. Toen het hoofdstel goed zat, klikte hij de longeerlijn aan het bit. Het was een lijn met twee klikhaakjes er aan, waardoor je makkelijk van hand kon verwisselen onder het longeren. Hij nam Dawce mee naar de longeerbak. Een grote ronde bak die zich achter het huis bevond. Max ging in het midden staan, en liet Dawce draven. Hij gebruikte geen zweep, dat deed hij pas als Dawce echt vervelend ging doen. Rustig liet hij hem rondjes draven.

Protest zat er niet meer in voor hem. De jongen had iets waarmee hij Dawce wist te overtreffen. In het halster gaan hangen en niet mee willen lopen wou hij daardoor niet. Nee, hij wou weten wat de jongen van plan was. Wat hij allemaal kon, in hoeverre zouden ze samen door een deur kunnen? De meeste mensen wist Dawce helemaal gek te maken. Als hij ging hinkelen kwamen ze gelijk op hem af gerent om hem te helpen, maar deze jongen deed dat niet. Het leek alsof hij slimmer was, wist wat zijn paard zou gaan doen. Dawce liep in een rustig tempo mee met de jongen naar de schuur. Tijdens het poetsen keek hij constant achterom. Geen moment wou hij de jongen uit het oog verliezen, dit keer wou hij hem een pas voor zijn. Langzaam maar zeker begon hij zich iets te ontspannen. Hij wou net zijn hoef op rust zetten toen de jongen opeens verdween. Waar ging hij heen? Met vooruitgestoken oortjes keek hij in de richting waar de jongen naartoe was gegaan. Zijn oortjes zakten naar beneden toen de jongen terug kwam. Met tegenzin deed hij zijn mond open om het bit naar binnen te laten. Een koud ijzeren stang in je mond, het was oneerlijk. Mensen hadden ook wel eens wat in hun mond maar ze leken er blij mee. Net alsof ze de keuze hadden gemaakt die dingen in hun mond te laten plaatsen. Hij kon niet kiezen. Door de druk op zijn tong die de jongen veroorzaakte moest hij zijn mond wel open doen. Je kon het een soort reflex noemen. Onwennig begon hij met zijn tong heen en weer te bewegen. Het bit ging heen en weer door zijn mond door zijn geklier. Uiteindelijk hield hij dan ook maar op want het was vervelend. Dawce liep als een mak lammetje met de jongen mee naar een grote ronde bak. Er lag zand in dus hij moest vast en zeker gaan bewegen. Zoals van hem gevraagd werd begon hij te draven. Behoorlijk showend begon hij zijn benen voor zich te strekken en maakte grote passen waardoor zijn spieren in zijn lichaam goed te zien waren. Zo ging het een aantal rondjes goed tot hij het saai begon te vinden. Telkens dezelfde rondjes lopen, wat nou als je ook eens een recht lijntje loopt? Zonder waarschuwen maakte hij een scherpe bocht en draafde hij recht op de jongen af. Alsof hij er niet stond draafde hij zo wat voor hem heen naar de andere kant waar hij weer keurig verder ging met rondjes draven. Dit deed hij nog twee keer voor hij wat anders uit de kast haalde. In een keer stil gaan staan en zijn hoofd richting de jongen draaien. Zijn benen stonden iets uit elkaar zodat hij steviger stond. Nieuwsgierig keek hij naar de jongen, wat zou hij doen? Ondertussen had hij zijn oren in zijn nek gelegd en had hij een keertje dreigend op de grond gestampt. Werken deed hij alleen als hij uitgedaagd werd, nu werd hij niet uitgedaagd.

Max keek bewonderend toe hoe Dawce in de bak draafde. In de wei had hij dat ook gedaan, maar hier deed hij het nog mooier, het was echt een uitslover. Hij wou hem net belonen toen Dawce ineens van de hoefslag afweek. Dawce draafde recht op hem af. Uit reactie wou Max al aan de kant springen, maar besloot om het toch maar niet te doen, misschien dacht Dawce dan dat hij bang voor hem was. Een paard loopt nooit zomaar ergens tegen op, misschien alleen als hij blind is. Dawce draafde nu in een rechte lijn door de bak, en zoals Max al voorspelt had, draafde hij langs hem heen. Max rolde intussen het touw op, omdat die anders nog wel eens om de hoeven kon gaan vast zitten. Dawce draafde gelukkig nu weer rondjes. Ineens stopte hij, en ging voor hem staan. Kwaad keek Dawce hem aan, oren naar achter, hoef schrapend. “Hé Jochie, waarom ben je nou ineens boos? Of is dat allemaal gespeeld. Je houdt wel van spelletjes he? Weetje, als je het ooit toelaat, gaan we een keer buitenrijden, in het bos.” Hij deed Dawce het hoofdstel af, maar lied hem in de bak staan. Het hoofdstel hing hij aan de paal die buiten de bak stond. Hij rolde het touw op, en gooide die ook buiten de bak. Zelf bleef hij in de bak, en ging hij aan het hek staan. Het maakte niet uit dat Dawce niet meteen verzorgd werd, wat normaal wel noodzakelijk was als je lang gewerkt had. Maar Dawce en hij hadden misschien tien minuutjes gewerkt, wat helemaal niet lang was. Hij haalde een appel uit z`n zak en at er een paar happen af. Hij vroeg zich af wat Dawce zou doen, als hij samen met hem in een ruimte was, terwijl Dawce zelf geen halster, of touw om had. Hij zag dat Dawce naar de appel keek. “Of wil jij ook wat?” vroeg hij en stak hem de appel toe. Als hij de appel zou pakken, had hij weer een deel van z`n vertouwen gewonnen. Na een half uur pakte hij het halster die altijd aan de paal hing, en deed hem om bij Dawce, gelukkig paste het, en nam hem mee naar de stal. Het was warm buiten, vooral voor de herfst. Dawce zweette, merkte Max op. Hij borstelde Dawce even gauw en pakte een emmer water. Hij pakte de spons, en maakte deze nat. Max aaide de hengst even over z`n hals. Daarna pakte hij de spons en begon Dawce te sponsen. Na hem lekker gesponst te hebben, droogde hij Dawce af. Hij deed hem een halster om, en klikte er een touw aan. In plaats van af te slaan naar de wei, liep hij door naar de weg. Max had de longeerlijn in z`n zak gepropt, voor zover dat paste, en liep met Dawce richting het bos. Hij wist een open plek, met een meertje en een gras veldje. En vooral veel schaduw van de bomen. Hij liep er heen met Dawce, en verving het gewone halstertouw voor een longeerlijn. Zelf ging hij zitten tegen een boom. Hij rolde het touw uit en liet Dawce lekker grazen en drinken. Na een uurtje liepen ze met een omweg terug. Bij huis aangekomen liet hij Dawce los in de grote wei en gaf hem schoon water. Ook gaf hij hem heel ietsjes hooi. Bovendien had hij zich vol gegraasd bij het meertje. Zelf ging hij aan de slag met de box van Dawce, hij verschoonde hem helemaal, wat hij een maal in de week deed, wel haalde hij dagelijks de mest er uit. Een paar keer reed hij langs met de kruiwagen, maar hij zag dat Dawce rustig stond te grazen. Toen hij eindelijk klaar was met uitmesten, ging hij op een bankje zitten, met uitzicht op Dawce, het paard van wie hij langzaam, heel langzaam het vertrouwen aan het winnen was.

Er werd gepraat tegen hem, klanken die hij weer maar niet verstond! Haast om geïrriteerd over te raken. Dawce zijn hoofdstel werd afgedaan en hij had zijn vrijheid weer zo goed als terug. Naja vrijheid. De longeerbak weerhield hem van wegrennen. Omdat de jongen in de bak bleef met een houding die hij maar niet kon begrijpen bleef hij staan op de plek waar hij stond. Zijn blik nog altijd op de jongen gericht in de hoop dat hij iets van zijn lichaamstaal zou gaan begrijpen. Ooit zou hij de jongen snappen, het kostte alleen heel veel tijd. Omdat het hoofdstel van zijn hoofd af was gehaald kon hij misschien de volgende keer ook wel zo onder het werk uit komen. Het viel te proberen. Werken wou hij alleen wanneer hij uitgedaagd werd om iets te doen. Gebeurde dit niet dan vond hij het al snel saai worden en zag hij het nut niet van rondjes lopen aan een lijn of met iemand op je rug. Vaak genoeg had hij mensen op zijn rug gehad. Alles ging goed tot hij het saai begon te vinden. Van het ene op het andere moment begon hij dan te bokken tot degene op zijn rug eraf lag. Zonder pardon rende hij nog een keer op ze af voor hij door de bak ging crossen zodat ze hem niet te pakken kregen. Zo was hij nou eenmaal. Omdat de jongen een appel begon te eten werd zijn aandacht een kort ogenblik naar de appel. Waarom probeerden mensen hem altijd om te kopen met eten? In plaats van naar de appel te happen bleef hij standvast op zijn plek staan toen de jongen zijn arm uitstrekte met de appel in zijn handpalm. Zo gek was hij echt niet. Dawce snoof luid en draaide daarna zijn kont naar de jongen toe. Naar iets anders zou de jongen niet gaan kijken de komende paar minuten. Tegen de tijd dat er weer wat om zijn hoofd werd gehangen was hij in gedachten verzonken. Vroeger had hij altijd als veulen de mensen helemaal geweldig gevonden. Hij werd geknuffeld, gepoetst, aan al zijn behoeften werd voldaan. Aandacht was alles wat hij nodig had gehad, hij kreeg het alleen op gegeven moment niet meer. Samen met meer veulens werd hij op een weiland gezet, zomaar weggeplukt bij zijn moeder en overgeleverd aan oudere veulens. Blijkbaar moest hij leren om op zijn eigen hoeven te staan. Nou dat deed hij wel. De eerste paar weken was hij nog zoals hij was, een mensenlief paardje die elke dag bij het hek stond te wachten tot hij meegenomen zou worden. Hij werd alleen niet meegenomen. Langzaam kon je zien hoe hij veranderde. Woede en verdriet nam de plek in van liefde tegenover mensen. De rangorde in de kudde had hij al snel overhoop geholpen waardoor hij in no time bovenaan stond. Mensen waren hem niets meer waard, hij hield ze het liefst voor de gek, probeerde ze gefrustreerd te maken door vervelend te gaan doen. Hij werd dominanter naarmate de tijd verstreek. En nu, nu had hij een halster om zijn hoofd heen en werd hij meegenomen. Wat deed hij eraan? Helemaal niets. Zo braaf als een lammetje liep hij mee met de jongen, liet zichzelf borstelen en zelfs afsponzen omdat hij aan het zweten was. In plaats van in protest te komen bleef hij keurig staan, tijdens het afsponzen verroerde hij zich niet. Ergens was het zelfs wel prettig om het koele water over zijn lichaam heen te voelen. Omdat hij mee werd genomen kwam hij in beweging. Zijn passen waren zeker en hij had er een vlot tempo inzitten. Terug naar het land, de plek waar hij zich prettig voelde. Alleen in plaats van naar het weiland te gaan gingen ze richting de weg. Gelijk werd hij enthousiaster en begon hij sneller te lopen. Zijn passen werden geremd door de jongen. Elke keer dat hij te snel ging ontstond er druk achter zijn oren en op zijn neus. Door de druk minderde hij vaart of ging hij in protest. Meestal was het protest want dat was hij gewend. Dawce trapte enthousiast met zijn achterbenen in de lucht, sprong af en toe een stuk naar voren voor hij weer luisterde. Ergens in het bos kreeg hij meer lijn en mocht hij zich tegoed doen aan het gras wat rond een meertje stond. Alsof hij de vrijheid had gekregen galoppeerde hij een rondje voor hij zijn hoofd omlaag deed en naar het gras hapte. Zijn aandacht ging dan wel niet helemaal verloren naar het gras, de jongen hield hij nauwlettend in de gaten. Geen beweging ging aan hem voorbij, de jongen mocht niet zomaar iets doen wat hij niet zou hebben voorzien. Een uurtje bleven ze bij de open plek voor ze weer terug liepen. Weer liet hij zich van zijn beste kant zien door plotseling op twee benen te gaan staan of haalde hij uit richting de jongen omdat hij harder wou lopen. Thuis hield hij zich weer kalm tot hij het land op mocht. Zijn hoeven raakte het gras en hij begon gelijk te rennen alsof hij in dagen nog niet buiten was geweest. Van de ene hoek naar de andere hoek van het land om vervolgend rare sprongen te maken en door zijn knieën te zakken waardoor er grasvlekken bij zijn andere vlekken kwamen. Ochjee, nu moest hij weer gepoetst worden. Van het hooi wat hij had gekregen nam hij niets. Met eten kon je hem niet winnen, je moest wat beter je best doen. Hij was net klaar met zijn gekke bui toen de jongen op een bankje ging zitten en naar hem keek. Dawce nam gelijk een dominante houding aan en begon weer te bewegen. Zijn benen strekte hij voor zich uit bij elke drafpas die hij maakte. Draven was niet bepaald zijn ding dus ging hij maar over naar een rengalop. Vanuit de achterkant van het land rende hij in volle galop naar het hek toe. Alsof hij eroverheen wou gaan springen zette hij zich licht af. Eroverheen springen deed hij echter niet. Springen was niet bepaald iets waar hij goed in was. Daarentegen was hij wel weer goed in slidingstops maken. Voor zijn borst het hek raakte stond hij stil. Gras en aarde had hij de lucht in geholpen met zijn hoeven. Uitdagend had hij zijn oren naar voren staan en keek hij naar de jongen. Na een tijdje rustig te hebben staan grazen kwam de jongen op hem af met het halster. Dawce nam gelijk de benen en begon rondjes te rennen door het land zodat de jongen hem niet te pakken kreeg. Elke keer dat de jongen te dicht bij hem kwam legde hij zijn oren plat in zijn nek, rende een stukje naar hem toe en ging op een paar meter voor hem staan steigeren. Hij draaide zich handig om en rende een stukje terug om de jongen uit te dagen. Iets fascineerde hem, de jongen wist waar hij mee bezig was en maakte een indruk op hem. Misschien was dat waarom hij telkens maar spelletjes speelde met de jongen.

Dawce had de gekke vijf minuten, en galoppeerde wild door de wei. Hij keek hoe de hengst in rengalop op het hek af galoppeerde en daarna stopte. Briesend keek hij Max aan, die opstond om het halster te pakken. Dawce had in de gaten dat het later werd, en dus tijd was om naar de stal te gaan. En rende, bij elke poging om hem te pakken, weg. Het was opzich wel een leuk spelletje vond Max. Telkens besloop hij Dawce, die als Max te dicht bijkwam wegrende en verderop begon te grazen.Na een tijdje liet Max zich lachend in het gras vallen, en bleef zo liggen. Hij hoorde geen hoeven meer die denderden over de grond. Dawce stond stil, zo te horen. Max bleef liggen, en stak een graansprietje in z`n mond. Hij hoorde hoefstappen die rustig op hem af kwamen lopen. Het grote paardenhoofd verscheen in zijn zicht. De hengst snuffelde aan Max` gezicht. Het viel Max nu pas op hoe mooi de maan-ogen van Dawce eigenlijk waren. De lichtblauwe grote ogen pasten precies bij de hengst. Met een snelle beweging deed hij het halster om het hoofd van Dawce, en stond op. Hij nam de ietwat beteuterde Dawce mee naar z`n box. En deed daar het halster weer af. Hij liep naar binnen en zei tegen Roger dat hij even naar de ruiterwinkel ging, pakte de sleutels en z`n portemonnee en stapte in zijn auto. Hij reed naar de winkel, en keek bij het paardentuig. Hij zocht naar een bitlooshoofdstel omdat hij had gezien dat Dawce het bit verschrikkelijk vond. Hij zou het vast veel fijner vinden. Hij had altijd al met bitlooshoofdstel gereden, maar het hoofdstel van zijn vorige paard, was vast en zeker veel te klein voor de reusachtige hengst. Max zocht een bruin lederen hoofdstel uit met westernse versiersels. Het hoofdstel wat hij met het longeren had gebruikt was van Dawce zelf geweest, hij had het meegekregen toen hij had paard had gekocht, hetzelfde gold voor het zadel. Verder kocht hij nog een nieuw aantal borstels, een nieuw leren halster, en een halstertouw. Hij rekende af, en stapte weer in zijn auto. Toen hij weer bij zijn huis aankwam, begon het al aardig donker te worden. Hij zou morgen wel alles passen bij Dawce, al wist hij vrijwel zeker dat het paste. Hij floot Kayla bij zich, en stopte haar in de schuur. Eerst keek ze wat verbaast naar hem. Maar toen Max haar even over haar kopje aaide, likte ze zijn hand, en trippelde naar de hooibaal, waar ze een heerlijk nestje voor zichzelf maakte. Kayla sprong weer van de hooibaal af, en liep naar de box van Dawce. Ze sprong tegen de deur op, en wachtte tot Dawce zijn hoofd naar buiten stak. Max sloot de deur af, en liep naar binnen. Het was intussen al laat, en Roger was al weg. Hij zette koffie voor zichzelf en keek nog even TV. Max liep naar boven en maakte zich klaar om naar bed te gaan. Hij hoopte maar dat Dawce niks bij de kleine Kayla deed.Misschien had hij het wel niet toegelaten dat Kayla tegen zijn box op was gesprongen, en had hij haar gebeten. Hij wist nog niet precies wat de hengst van Kayla vond. Anders zou hij wel wakker worden van klaaglijk gejank. Max zette zijn wekker voor morgenochtend en viel niet veel later in slaap.

SorrySorrySorry voor de late reactie~!

Dawce begon steeds meer plezier te krijgen in het wegrennen. Elke keer dat de jongen hem besloop en hij wegrende volgde er een partij bokkensprongen voor hij zijn hoofd naar beneden bracht om naar het gras te happen. De jongen was zo slecht nog niet. Plots liet de jongen zicht in het gras zakken. Ogenblikkelijk hief hij zijn hoofd en bekeek hij de situatie eens. Wat ging hij nou doen? In een rap tempo draafde hij naar de jongen toe. Bij elke pas die hij zette groeide hij. Zijn spieren bolde zich op omdat hij wou laten zien dat híj de baas was en niet de jongen. Zijn hoofd liet hij zakken waarna hij met zijn neus een soort van hardhoofdig tegen de jongen aan beukte. Voor hij het wist had hij opeens wat aan zijn hoofd hangen. Nog voor hij in protest kon gaan zat het al vast en stond de jongen alweer op zijn benen. Verdorie. Dawce liep rustig met de jongen mee. Zijn passen waren zeker maar toch ergens een beetje twijfelend. Normaal gesproken zou hij op de rem gaan, niet meelopen met iemand wanneer hij het weiland nog niet uit wou. De jongen had een soort overwicht wat hij niet begreep. Hij had altijd boven aan gestaan, mensen hadden hem niet kunnen vertellen wat hij moest doen. Zoals hij wel verwacht had moest hij zijn box in en verdween de jongen. In de tijd dat de jongen weg was stond hij verveeld naar het stro te kijken. Opeten deed hij niet, dat vond hij zonde. Uiteindelijk hing hij zijn hoofd maar over de staldeur heen en keek hij naar de jongen die soms langs liep. Het was niet de jongen die met hem bezig was geweest, het was de jongen die hij bij de trailer had gezien. Dawce probeerde elke keer uit te halen naar hem maar hij kwam maar niet bij hem. Rot stal. Omdat het bijten niet ging begon hij in een regelmatig tempo tegen zijn staldeur aan te trappen. Telkens weer, rampamrampamrampam. Een standje kreeg hij niet dus hield hij er maar weer mee op. Er was niets leuks aan als je geen aandacht kreeg. Al snel kreeg hij in de gaten dat er weer leven was ontstaan waar hij stond. De jongen was terug gekomen evenals de hond waarmee hij in het weiland had gespeeld. Omdat hij de jongen niet bepaald aandacht wou schenken had hij zijn hoofd weer terug getrokken en was hij in het midden van zijn stal gaan staan. Hoe langer hij wachtte hoe stiller het werd. De jongen verdween en de deur ging dicht. Nu was hij alleen nog over met de hond. Dawce tilde zijn hoofd de lucht in en hing hem over de staldeur om de hond eens goed te bekijken. In plaats van de hond aan te vallen bleef hij alleen maar kijken. De hond ging al snel op de hooibaal liggen, desondanks bleef Dawce kijken. Veel interessants was er niet, maar toch wist hij zijn concentratie erbij te houden. Hoe kon de hond de jongen in vertrouwen nemen? Naarmate de tijd verstreek hoe meer vragen hij zichzelf begon te stellen. Wat als hij het goed zou kunnen vinden met de jongen? Wat als hij straks niet meer bovenaan stond? Zoiets was hij helemaal niet gewent. De nacht viel maar de vragen hielden niet op. Antwoorden kwamen niet aangewaaid, verveling wel. Tegen de ochtend stond hij ook tegen zijn staldeur aan te trappen omdat hij naar buiten wou. Niet heel de tijd in zijn box staan, hij wou de frisse buitenlucht proeven. De dauwdruppels op het gras zien verdwijnen door het zonnetje. Maar bovenal wou hij weten of er sneeuw gevallen was. De winter was doorgebroken wat sneeuw betekende. Koude temperaturen. Zijn lichaam had gereageerd op de kou waardoor zijn vacht leek te zijn ontploft. Een wintervacht stond dan wel niet zo leuk, lekker warm was het wel.

Ik heb toetsweek, sorry voor late reactie!