Riding without sadel

Emily liep over het erf van de manege, hier stond haar paard gestald. Ze ging hem straks verplaatsen naar een andere manege dichter bij haar in de buurt. Maar eerst wou ze gaan rijden, op haar liefe hengst. Toen ze drie jaar was kreeg ze van haar moeder een hengstje, het was oorspronkelijk van de buren. Maar de moeder had hem verstoten dus mocht zij hem de fles geven. Ondanks dat ze zo jong was, ze wou niet meer in haar eigen bed slapen maar bij haar hengstje. Haar moeder zag gelijk dat ze de hengst hoe dan ook wou houden dus leeerde ze haar paardrijden. Emily kon toen nog niet zo goed lopen maar paardrijden kon ze op die leeftijd al veel beter dan andere mensen. Ze had de hengst nog niet gecastreerd en dat zou ze ook nooit doen. Tegen de wil van haar ouders in, want die vinden Black Moon gevaarlijk worden. Maar Emily denkt er niet over om hem te castreren.

Ze liep het stallengebouw in, dat er zoals altijd netjes opgeruimt uitzag . In haar rechterhand hield ze het hoofdstel vast. Ze reed eigenlijk nooit met zadel alleen als het moest. Bijna aan het eind van het gangpad stond Black Moon, omdat hij een hengst was dachten mensen dat hij agresief was dus daarom hadden ze haar een plekje bjina aan het eind van de stal gegeven, Emily vond het nergens opslaan maar liet het maar zo. Toen ze aankwam lopen stak Black Moon zijn mooie zwarte hoofd naar buiten en hinnikte enthousiast naar haar. Toen ze zijn boxs in liep zag ze dat hij stond te trappelen van ongeduld. "Hey hey rustig aan, black moon" zei Emily lachend. Ze gaf hem een wortel en deed hem zijn bitloos hoofstel om. Ze haate hoofdstellen met bit, ze wist zelf eigenlijk niet waarom... Toen Black moon zijn wortel op had, leide ze hem zijn boxs uit. Ze was bezig de stal deur dicht te doen toen ze iemand aan hoorde lopen. Snel deed ze de stal deur dicht en keek wie daar aan kwam.

Open topic =)

Waar was hij mee bezig? Paarden waren niets meer voor hem. Hij kon er niet meer opkomen vanwege zijn been, daarbij durfde hij er niet meer op te klimmen. Alex haalde zijn hand door zijn warrige haar heen toen hij voor de stalingang stond. Hij drentelde een keertje onrustig heen en weer. Veel mensen waren er niet, hij werd dan ook gelukkig niet raar aangekeken. "Kom op lafaard, het is maar een stalgang." Sprak hij zichzelf toe. Met zijn gezicht naar de stallen toe ging hij stilstaan. Voorzichtig zette hij een stap naar voren, bang voor de reactie van zijn lichaam. Vroeger kwam hij graag in een stalgang. De vers uitgemeste stallen met schoon stro erin, de geur van het paardenzweet van paarden die aan het rijden waren. Geheel in zijn gedachten verzonken wandelde hij voorzichtig vooruit. Heel zijn leven had hij genoten van het krachtige dier onder zich, de viervoeter die alles voor je over had als je zijn vertrouwen had gewonnen. Dankzij die ene fout die hij had begaan durfde hij niet meer. Paarden liep hij uit de weg, geen moment wou hij meer bij ze in de buurt zijn. Alex kwam steeds verder de stalgang in, langzaam omdat hij niet zo snel meer kon lopen. Tijdens een belangrijke wedstrijd had hij zijn hoofd er niet bij gehad. De sprong was te veel voor zijn merrie. En toch dreef hij haar er overheen. Ze sprong, haar afzet was alleen te vroeg. Samen vlogen ze door de hindernis, balken kwamen op zijn lichaam terecht, zijn merrie op zijn been. Wat er met hem mis was ging hem niet aan. Zijn merrie was het belangrijkste. De pijn die hij had gevoeld toen hij viel, de klap tegen zijn been die in tweeën werd gesplitst. Nooit zou hij vergeten hoe zijn merrie erbij lag. Haar nek in een vreemde knik, ze was opslag heen gegaan toen ze de grond raakte. Geen pijn, van het ene op het andere moment was ze er niet meer. Nu, ruim twee jaar later, liep hij dan toch echt door een stalgang.
Alex werd uit zijn gedachten gehaald omdat hij opeens een paard hoorde lopen. Niet op een zachte ondergrond maar op een harde. Er kwam een prachtig zwart paard de stalgang in, met ernaast een jong meisje. Ondanks het verzet van zijn verstand bleef zijn lichaam lopen. Hij moest en zou dat paard van dichtbij bekijken. Elke stap die hij zette bracht hem dichter bij zijn doel. Uiteindelijk stond hij op een meter afstand van het meisje en haar paard. Zijn ogen vlogen over het paard zijn lichaam heen. Een geweldig uiterlijk, maar hoe zou zijn karakter zijn? "Is dit jou paard?" Vroeg hij zachtjes. In plaats van aaien hield hij zijn handen bij zich. Hij had het nooit prettig gevonden als anderen aan zijn paard zaten. Daarbij verzette hij zich tegen de drang om het paard te aaien. Niet nu, pas wanneer het juiste moment daar was.

Er kwam eeen jongen nouja eerder gezegt een man aan, hij liep raar met zijn ene been. Toen hij dichterbij kwam vroeg hij 'Is dit jou paard' hij praate zachtjes. "Mmm jah hij is van mij,zei ze ongemakkelijk ik heb hem vanaf mijn 3de" Voegde ze eraan toe. Nieuwschierig keek ze de jongen aan, Black Moon was blijkbaar ook nieuwschierig want hij strekte zijn hals en snuffelde aan de man zijn handen. Gefacineerd keek Emily toe Black Moon moest eigenlijk nooit iets van vreemde hebben... Vreemd dacht Emily. "Oh sorry ik ben Emily, en dit is Black Moon". Nu ze zich had voorgesteld, zei ze "Wil jij hem even vast houden?" Zonder zijn antwoord af te wachten duwde ze de teugels in zijn hand en liep de box in. Al snel vond ze wat ze zocht, haar cap. Door de man was ze er weer aan herinnerd, snel legde ze nog een wortel in zijn bak voor als ze terug kwamen besloot ze. Met haar cap in haar ene had kwam ze weer naar buiten. "Sorry, ik moest me cap nog pakken" Verontschuldigde ze zich, ze bloosde een beetje. "Hoe komt dat door je been" Vroeg Emily nieuwschierig. Beleefd zijn was niet haar sterkste kant

*sorry dat het zo kort is*

Alex kreeg al snel een antwoord. Blijkbaar had het meisje haar paard al vanaf haar 3e. Door het paard werd er aan zijn handen gesnuffeld. Voorzichtig stak hij zijn hand uit zodat hij er goed aan kon snuffelen. Al snel stelde het meisje zichzelf voor als Emily en haar paard als Black Moon. "Aangenaam Emily, ik ben Alexander maar iedereen noemt me Alex." Sprak hij haar glimlachend toe. Voor hij het in de gaten had, en antwoord had kunnen geven op haar vraag, kreeg hij teugels in zijn handen geduwd. Wat ongemakkelijk keek hij naar Black Moon. Wat moest hij nou? Vasthouden of loslaten omdat hij eigenlijk niet wou vasthouden. Alles in zijn lichaam schreeuwde dat hij los moest laten maar hij hield de teugels gewoon keurig vast. Niets engs aan, het was niet zo erg. Langzaam maar zeker begon hij zich steeds ontspannender te voelen, niet meer ongemakkelijk in het bijzijn van een paard. Het meisje kwam weer tevoorschijn, dit keer met haar cap in haar hand. Ze sprak een verontschuldiging uit en vroeg daarna naar zijn been. De lach die op zijn gezicht stond zakte naar beneden. De teugels gaf hij over voor hij antwoord gaf. "Een fatale fout tijdens een spring wedstrijd." Antwoordde hij kort. Lena had hij het zelfs niet helemaal verteld, moest hij dat dan wel aan een meisje die hij net pas kende? Soepel toverde hij weer een lach op zijn gezicht terwijl hij naar het meisje keek. "Vind je het erg als ik kijk wanneer je aan het rijden bent?" Vroeger had hij ook altijd gekeken hoe anderen mensen aan het rijden waren. Beroemde springruiters had hij dagen achter elkaar geobserveerd om te kijken waar hun tactiek zat, hoe ze op een bepaalde sprong af reden, en natuurlijk hoe hun paard onder hen bewoog.

"Een fatale fout tijdens een spring wedstrijd." Antwoordde Alex." Sorry" stamelde Emily ze kreeg een kleur hoe had ze dat nou kunnen vragen. Al snel verscheen er een glimlach op zijn gezicht alsof er niks gebeurt was, even keek Emily verbaasd maar herstelde zich weer snel. "Vind je het erg als ik kijk wanneer je aan het rijden bent?" Vroeg Alex. " Maakt mij niks uit hoor" Antwoorde ze vrolijk, dat hij op een ander onderwerp begon. Ze kroelde Black Moon eens in zijn lange maanen, "Kom" zei ze eigenlijk meer tegen black moon bedoeld. Braaf volgde black moon haar zoals gewoonlijk. Eigenlijk kon ze de teugels gewoon los laten want Black Moon zou haar toch wel volgen. Maar de baas van de manege vond dat niet zo'n goed idee dus deed ze het maar niet. Ze liepen naar de binnen bak. Emily wachte even tot Alex kwam want hij was vertraagd door zijn been. Emily pakte een pluk maanen en sprong soepel op Black Moon. Ze lande zachtjes op zijn rug, nooit zou ze hem pijn willen doen. Met een zachte druk met haar hielen, kwam Black Moon in beweging. Ze liet hem even warm lopen, weer spande ze haar knieën aan Black Moon ging soepel van stap over naar draf. Hij liep ontspannen zoals altijd. Als zij op Black Moon reed, voelde ze zich een met elkaar. Black Moon brieste zachtjes, een teken dat hij zin had in galop. Emily liet weldra de teugels een beetje fieren. Meteen ging hij over in galop, ze Galoppeerden even een paar rondjes in de bak. Totdat Black Moon weer over ging in draf en uiteindelijk weer in stap.Door een enkele keer "hoowh" te zeggen stond Black Moon meteen stil. Ze kroelde hem eens lekker tussen ze maanen en pakte toen weer een haarpluk. En sprong van black moon af soepel lande Emily op haar voeten. Ze leide Black Moon naar Alex toe "En wat vond je ervan" Zei ze stralend. Ze kreeg altijd een heerlijk gevoel als ze op Black Moon reed. Maar dat kwam ook omdat ze zonder zadel reed, met zadel voelde het minder fijn aan.

Gelukkig mocht hij mee komen als Emily aan het rijden was. Alex wandelde rustig achter haar en Black Moon aan richting de bak. Terwijl zij bezig was met opstappen ging hij op een kruk zitten die langs de rand stond. Beter zitten dan staan. Nieuwsgierig keek hij toe hoe Black Moon op de kleinste hulp al reageerde. Emily begreep haar paard goed en luisterde dan ook echt naar hem. Wou hij galopperen dan gingen ze galopperen. In de bochten keek hij hoe de hengst zo goed als evenveel gewicht zette op zijn binnen als op zijn buiten schouder. Heel lang reed ze niet, maar wel lang genoeg dat Black Moon zijn energie redelijk kwijt kon. De vraag die hij kreeg toen Emily van de hengst af was en naar hem toe was komen lopen beantwoorde hij met een oprecht antwoord. "Geweldig. Ik heb echt respect voor je manier van rijden." Emily haar gezicht sprak behoorlijk grote boekdelen. Zo moeilijk was het niet er vanaf te lezen dat ze het naar haar zin had. Zelf had hij amper zonder zadel gereden. Omdat zijn merrie een gefokt spring paard was en hij wedstrijden met haar reed kon hij het risico niet aan dat er iets fout zou gaan zitten in haar rug. "Hoe komt het eigenlijk dat hij zo rustig is? De meeste hengsten zijn erg. Ehm, hengst." Zei hij voorzichtig. Hij wou haar niet beledigen, hij was alleen nieuwsgierig. De meeste hengsten eigenaren lieten hun paard op jonge leeftijd al ruinen. Dan waren ze makkelijker, ja tuurlijk. Je kon ook gewoon een goede band met je paard opbouwen.

"Geweldig. Ik heb echt respect voor je manier van rijden." Antwoorde Alex, blij keek Emily aan ze glimlachte even. "Hoe komt het eigenlijk dat hij zo rustig is? De meesten hengsten zijn erg. Ehm hengst" Alex zei het laatste voorzichtig. Lachend keek ze hem aan "je kwetst me niet hoor als je dat denkt, waarom hij zo rustig is ik denk omdat ik heb vanaf kleins afaan heb verzorgd. Ik was niet bij hem weg te branden ik sliep zelfs naast hem!". Bij het laatste lachte ze er vrolijk bij. Wat ze zei was allemaal waar, als driejarig peuter was ze niet weg te krijgen bij Black Moon, ze had hem Black Moon genoemd omdat hij op volle maan geboren was en omdat hij zo zwart als de nacht was. Toen ze terug dacht aan de dag dat haar moeder hem aan haar gaf, voelde ze tranen opwellen, ze slikte even. En veegde onopgemerkt haar tranen weg. Haar moeder was overleden toen ze 13 was, het laatste jaar was moeilijk voor haar geweest. Maar gelukkig had ze Black Moon nog. Ze glimlachte aan die gedachte. "Rijd jij eigenlijk nog paard?" Vroeg Emily voorzichtig, ze wou hem niet weer kwetsen. Niet nu waarneer de stemming er net zo leuk inzat. "je mag Black Moon wel verzorgen, als ik weg ben. Als jij dat tenminste wil". Ze klopte even op de hals van Black moon. "Hij lijkt jou wel aardig te vinden" Voegde ze er grijnzend aan toe. Dat was geen wordt gelogen en dat bevestigde Black moon ook maar weer door met z'n neus in de nek van Alex te briezen.

Aandacht luisterde Alex naar wat Emily vertelde. Dat ze niet bij hem weg te slaan was als peuter kon hij wel begrijpen. Zelf had hij altijd shetlanders gehad waar hij onder door had gekropen, op had gezeten, tot hij ze niet meer leuk vond omdat hij opeens op grotere pony's mocht. Ergens best wel jammer, shetlanders waren erg leuk. Hij glimlachte breed en keek naar het aparte hoofdstel van Black Moon. Bitloze hoofdstellen had hij wel vaker gezien, zelf had hij er nog nooit meegereden. Tijdens wedstrijden was het nog niet toegestaan, tegenwoordig weg, en daarbij was zijn merrie met een bit beleerd en kreeg je haar aan het halster al amper met vier benen op de grond. Het was dat ze hem vertrouwde anders had hij net zoals de rest van alle mensen die haar uit het weiland hadden geprobeerd te halen ook een trap gekregen. "Ik rij niet meer. Nog steeds niet het juiste paard gevonden en van de dokter moet ik eerst goed lopen voor ik weer mag rijden." Antwoordde hij rustig. Niet dat hij naar de dokter luisterde. Een jaar na zijn eerste val had hij alweer op een crossmotor gezeten waar hij crosswedstrijden mee reed. Stukken minder leuk dan met een paard wedstrijden rijden maar het was een leuke hobby geweest. Jammer genoeg ging hij daarbij ook onderuit. Moest zijn ego maar niet zo groot zijn. Er werd hem aangeboden dat hij Black Moon wel mocht verzorgen als Emily weg was. Een paar seconden later kreeg hij dan ook te horen dat Black Moon hem wel mocht. Emily haar woorden werden nog even bekrachtigd door Black Moon die in zijn nek brieste. "Dat is heel lief van je maar nee dank je." Hij knipoogje naar haar en kwam van zijn kruk af. Zachtjes aaide hij Black Moon over zijn neus waarna hij zijn hand naar zijn hals liet glijden richting zijn schouder. "Rijd je hem alleen recreatief of ook nog een bepaalde discipline?"

"Dat is heel lief van je maar nee dank je." Alex knipoogde naar haar en kwam van zijn kruk af. Emily was teleurgesteld, ze had gehoopt dat hij jah zou zeggen, nu moest ze een van de stalhulpen vragen en daar had ze niet echt vertrouwenin. Zachtjes aaide Alex Black Moon over zijn neus waarna hij zijn hand naar zijn hals liet glijden richting zijn schouder. "Rijd je hem alleen recreatief of ook nog een bepaalde discipline?" "Nee alleen voor de lol eigenlijk" Antwoorde Emily afwezig, ze was nogsteeds teleurgesteld dat alex nee had gezegt. Ze had slechte een slechte ervaring met stalhulpen. Altijd deden ze alsof Black Moon een monster was, steeds schoven ze hun klusjes met Black Moon op totdat het een keer zo hoog was opgelopen dat ze hem geen water meer gaven. Woedend was Emily geweest, ze was meteen naar een andere manege verhuisd. Nu op deze manege ging het weer goed met Black Moon maar ze gebruikte aleen met hoge uitzondering een stalhulp het meeredeel deed ze zelf. Alleen het nadeel was dat deze manege zo verweg lag, dus nu moest ze weer verhuizen naar een andere. Omdat ze anders Black Moon niet kon onderhouden. Ze streelde afwezig de hals van Black Moon, het dier betekende alles voor haar. Als het overleed zou het nooit meer hetzelfde zijn zoals met Black Moon wist ze. "Mmm sory maar ik denk dat ik maar weer een ga"Mompelde ze afwezig


(moet eten sorry ben er zo weer)

De reactie van Emily had hij niet verwacht. Ze leek haast teleurgesteld? Verdrietig? Alex fronste licht terwijl hij naar haar luisterde en keek. Enkel voor de lol, kon ook leuk zijn. Hij hield zich stil tot Emily plots zei dat ze maar weer eens ging. Nee! Hij had net iemand gevonden wiens paard niets deed als hij erbij stond. "Sorry als je niet het antwoord hebt gehad wat je kreeg maar het ligt niet zo makkelijk voor me. Mijn merrie overleed door mijn fout. Geen paard wil ik weer in gevaar brengen door een stomme fout van mij. Daarbij kan ik niet veel vanwege mijn been. Als Black Moon ergens van schrikt, of opeens een stap maakt die ik niet verwacht is de kans groot dat er iets fout gaat." Legde hij rustig uit. Het risico nemen dat Black Moon iets zou overkomen, of dat hij zelf nog gehandicapter zou raken nam hij liever niet. Kijken hoe anderen met hun paarden bezig waren liet hem weer nadenken over sommige dingen en daarbij bracht hij toch wat tijd door met de viervoeters waar hij zo van had gehouden.

Sorry als je niet het antwoord hebt gehad wat je kreeg maar het ligt niet zo makkelijk voor me. Mijn merrie overleed door mijn fout. Geen paard wil ik weer in gevaar brengen door een stomme fout van mij. Daarbij kan ik niet veel vanwege mijn been. Als Black Moon ergens van schrikt, of opeens een stap maakt die ik niet verwacht is de kans groot dat er iets fout gaat." Legde Alex uit. Emily knikte ze begreep het wel, opeens voelde ze zich schuldig. "sorry dat ik zo stom reageerde ik was gewoon teleurgesteld, bij de vorige manege is Black Moon behandeld als een monster door de stalhulpjes dus daarom heb ik nu een hekel aan stalhulpen en durf ik het niet aan ze Black Moon te laten verzorgen, nogmaals sorry dat ik zo reageerd" Na de stortvloed van worden keek ze Alex verondschuldigend aan. "We gaan vanmiddag in het bos wandelen, misschien kan je mee?" Vragend keek ze hem aan. Hij zou makkelijk op black moon kunnen rijden als hij dat wou, black moon was zo mak als een lammentje met haar erbij. Ook was hij gewend om mensen voorzichtig te dragen, omdat toen zijzelf kleiner was en niet zo goed kon rijden ook op Black Moon reed. Black Moon was anders dan andere hengsten, als hij een Merrie tegen kwam die hem wel aanstond snoof hij enkel en keek dan die kant op, hij ging niet overdreven hinniken of steigeren. Dat lag niet in zijn aard, afwachtend op het antwoord van alex hield ze haar hoofd schuin, vragen en haar ogen stonden smeekend. Ze hoopte dat hij voor die ene keer ja zei.

Terwijl hij Black Moon zachtjes bleef aaien luisterde hij naar Emily. Hij begreep haar reactie wel, vooral als de stalhulpen haar paard als een monster hadden behandeld terwijl hij helemaal geen monster was. Hij knikte kort na, weermaal, een verontschuldiging. Zelf was hij ook zo geweest. Niemand mocht aan zijn merrie komen. Stalhulpen bleven bij haar uit de buurt omdat ze hen beet. Dat was dan wel weer een geluk van zijn merrie, ze wou gewoon niemand in haar buurt hebben. Wat had hij gelachen toen er een meid van de pensionstalling zijn merrie mee had willen nemen om te rijden. Verder dan de staldeur was ze niet gekomen, met een harde vaart kwam er een 500 kilo zwaar paard tegen haar aan gebeukt. Zie dan maar eens overeind te blijven. "Wandelen in het bos?" Herhaalde hij vragend. Vanmiddag had hij niet veel te doen. Lena ging dansen dus ze zou weg zijn, thuis was verder niemand dus zou hij waarschijnlijk met zijn laptop op de bank neer ploffen om op zoek te gaan naar de geschiedenis van bepaalde spring paarden. "Lijkt me erg leuk om mee te gaan." Antwoordde hij uiteindelijk enthousiast. Als hij op tijd thuis zijn medicatie in zou nemen ging het wandelen een stuk makkelijker en ook nog eens pijnloos. Hij klopte Black Moon op zijn hals en deed een pas naar achteren voor als Emily er langs wou met hem.

"wandelen in het bos?" herhaalde alex vragen. Emily knikte. Alex leek even na te denken en zei toen enthousiast: "lijkt me erg leuk om mee te gaan". Ze keek hem blij, glimlachend aan. Eindelijk wat gezelschap, na haar enzaame dagen. Alex deed een paar stappen achteruit om haar erdoor te laten. Zij en black moon liepen langs Alex heen. Op stal sponsde ze Black Moon af, deed zijn hoofdstel af en leide hem weer naar buiten dit keer zonder halster. Ze had even geen zin om dat ding om te doen, want eigenlijk was Black Moon aan een nieuwe toe. Buiten stond Alex nog te wachten, "ik breng hem naar de wei" legde ze uit hoewel ze wel dacht dat alex dat al wist. Black Moon liet zijn kop zowat op haar schouder rusten, lachend keek ze naar haar groote paard. "Je bent braaf hoor, braaf paardje van me" Zei ze lachend tegen Black Moon. Bij het hek van de wei, stond Black Moon zowat op haar voet, Emily reageerde daar meteen op. "Hé pas op hé?" Ze duwde hem met haar eleboog een beetje weg. Toen ze zag hoe beledigend Black Moon keek, moest ze glimlachen. Ze opende het hek en zei "het is al goed hoor" en gaf Black Moon een kus op z'n neus. "Nou scheer je weg" Riep Emily vrolijk naar Black moon en gaf hem een kleine tik op z'n billen. Meteen ging Black Moon er als een speer vandoor. Hij stond met een paar gecastreerde hengsten op wei. Luid hinnikend galopeerde hij naar ze toe, hij werd meteen begroet door een oudere hengst die bevriend leek te zijn met black moon. Lachend keek Emily naar de paarden met pretlichtjes in haar ogen.

Alex wandelde sloffend achter Emily en Black Moon aan. In plaats van met haar mee te gaan tijdens het afsponzen verontschuldigde hij zich en ging hij naar buiten. Vlug haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en belde naar iemand waarvan hij wist dat hij een speciaal paard had. De zus van zijn merrie. Hij hing net op toen Emily met Black Moon terug naar buiten kwam. Geen halster of iets om natuurlijk. Toen ze het uitlegde wat ze ging doen knikte hij lachend. Het viel te verwachten dat ze zoiets zou doen. Hij wandelde mee naar het weiland. Black Moon wachtte geduldig tot het hek open ging, wel ging hij bijna op Emily haar tenen staan. Desondanks was hij erg voorzichtig met haar. Zodra het hek open ging en hij een tik op zijn billen kreeg galoppeerde hij er vandoor. Alex keek gefascineerd toe hoe de Black Moon de andere paarden begroette en zo op hun beurt de andere paarden Black Moon. De hiërarchie in het weiland was goed verdeeld. Nog even keek hij naar de paarden die elkaar begroette voor hij opeens zijn mobiel voelde trillen. Nieuwsgierig keek hij naar het smsje wat hij had gekregen. Helaas, het paard van zijn vriend stond niet in de buurt. Verdorie, kon hij nog niet kijken hoe die merrie sprong. "Hoe laat ga je vanmiddag wandelen?"

"Hoe laat ga je vanmiddag wandelen?" Vroeg alex opeens. "eh dat weet ik eigenlijk nog niet, het maakt mij niet uit hoe laat". Ze glimlachde veronschuldigend ze had nog niet echt een tijd in haar hoofd, het kon wel eens laat in de middag worden. Dat maakte bij haar normaal niks uit maar als Alex mee ging was het een ander verhaal. "hoelaat kan en wil jij dan ?" ze keek Alex vragend aan. Toen die niet meteen antwoorde richte ze haar aandacht weer op Black Moon. Hij kwam in volle galop hun kant op gegalopeerd en maakte rare bokkesprongentjes. Hij hinnikte vrolijk, Emily glimlachte. Toen Black Moon bij het hek kwam zei ze "gekkie je zit lekker in de wei, dat moet je juist leuk vinden" Ze kroelde hem eens lekker tussen zijn maanen. "Hop, ga maar weer terug naar je vriendjes" Even keek Black Moon beledigend. Emily lachte maar toen ging hij er als een speer vandoor. Grinnikend keek ze hem na. Opeens sprong er iets over het hek van het andere weiland, het was een hengst. En wild ook zo te zien. Het denderde op Black Moon af die nog niks door leek te hebben. Maar Emily had dat wel "NEEE" gilde ze. In een soepele sprong was ze over het hek heen, ze rende zo snel als ze kon naar Black Moon toe, die nu op de grond lag te hijgen. Er stroomde bloed uit z'n poot. "Rustig maar rustig je bent veilig" zei Emily sussend. Ze pakte zijn groote kop en legde die op haar schoot. De tranen stroomde over haar wangen. Opeens kwam de dolle hengst weer aan gederderd. Emily sprong op en gilde : NEEEEEEE. Ze sprong tussen de hengst en Black Moon in. Ze kreeg een klap tegen haar hoofd. In slow motion plofde ze neer op de grond. Het laatste wat ze zag voordat alles zwart werd waren de ogen van Black Moon die zoals altijd vriendelijk stonden....


(sorry voor het lange wachten )

Alex moest lachen om het antwoord van Emily. Hij had altijd een soort schema in zijn hoofd wat hij op een dag moest en ging doen. Deed hij dit niet dan werd het echt een warboel en vergat hij wel eens dingen. Onbelangrijke dingen dat wel, zoals schoonmaken. Want ja, in een varkensstal leven was vele malen leuker dan in een keurig opgeruimd huis. Hoe laat zou hij willen? Eh, niet te laat want dan kon hij daarna Lena ophalen en nog koken. "Wat dacht je van 2 uur?" Vroeg hij rustig. Nieuwsgierig keek hij toe hoe Black Moon weer aan kwam lopen en aandacht begon te vragen van Emily. Die twee waren echt niet bij elkaar weg te slaan. Alex had niet helemaal in de gaten wat er allemaal gebeurde, het ging zo snel. Blijkbaar was er een wild paard over het hek heen gesprongen die de 'kudde' van manege paarden kwam terroriseren. Dat wilde paarden zich hier begaven snapte hij niet, er stonden hekken en waren te veel mensen. Daarnaast was er gevaar dat ze gevangen werden. Vaak genoeg had hij wilde paarden gezien die echt angst voor mensen hadden, ze durfde niet in de buurt te blijven wanneer er ook maar de geur van een mens geroken werd. Alex zijn ogen werden groter door wat er voor hem gebeurde. Black Moon werd aangevallen, Emily probeerde de hengst bij Black Moon weg te houden maar werd daardoor geraakt door een van de hoeven van de wilde hengst. Zoiets viel natuurlijk te verwachten. Zijn mobiel stond al aan zijn oor terwijl hij over het hek heen ging. Voor hij naar de wilde hengst toe liep griste hij een halstertouw van een haak waar halsters voor de paarden hingen. Hij legde in korte woorden uit wat er gebeurd was en dat er zo snel mogelijk een ambulance moest komen. Nadat hij het adres had doorgegeven en nog wat van de situatie propte hij zijn mobiel weer in zijn zak en zette hij zijn wandeling voort. In plaats van te rennen wandelde hij rustig, Black Moon zou Emily beschermen, daar was hij bijna geheel van overtuigd. Het halstertouw hield hij in twee handen, het uiteinde liet hij verticaal rondjes draaien in een bepaald tempo. Alle paarden in het weiland werden allerlei kanten opgejaagd door de wilde hengst. Wat moest hij daar nou tegen op? Elke keer dat de wilde hengst zijn richting op kwam maakte hij zichzelf groot en liet hij het uiteinde harder draaien. Mooi niet dat hij een stap opzij ging voor een buitenstaander. De hengst zijn aandacht ging al snel weer naar de paarden tot hij het zat begon te worden en er uiteindelijk maar vandoor ging. Hoe bedoel je snel opgeven. De hengst sprong terug over het hek en rende er in volle galop vandoor, net alsof er niets gebeurd was. Alex stond met open mond te kijken naar alle paarden die door het weiland stoven. Black Moon was nog steeds bij Emily. Vlug liep hij naar haar toe en voelde haar pols. Black Moon zijn been lag open en niet zo'n klein beetje. "Kom dan brengen we haar weg." Mompelde hij vooral tegen zichzelf maar ook tegen Black Moon. Zo voorzichtig mogelijk schoof hij zijn armen onder Emily haar lichaam en tilde haar op. Bij elke pas die hij zette was hij bang dat de situatie zou verergeren. Dat er elk moment nog meer fout kon gaan. Black Moon hinkelde achter hen aan, de andere paarden waren nog altijd in paniek. Alex wurmde het hek open en wachtte tot Black Moon ook het hek door was voor hij verder liep. Precies op het juiste moment kwam er een ambulance het terrein opgereden die hem te hulp kwamen. Twee broeders sprongen uit de auto en kwamen met allerlei spullen naar hem toegerend. In plaats van de zorg over Emily verder op zich te nemen richtte hij zich op Black Moon. Zachtjes aaide hij hem terwijl hij zijn been bekeek. Afspoelen, schoonmaken, verband eromheen en daarna de dierenarts maar bellen om te kijken of er niets beschadigd was.

Emily voelde hoe ze werd opggetild, het maakte haar niet uit hoeveel pijn ze had of ze iets had gebroken. Ze wou naar black moon toe en wel nú! Alleen had ze een probleempje en dat was dat haar lichaam op dat moment niet op haar taken wilde reageren. Ze was woedend van binnen, de gene die haar weg droeg zou nog een hartig woordje met haar spreken als er iets met black moon gebeurde. Op een gegeven moment werd ze moe en werd alles om haar heen weer zwart.


Ze werd wakker van het piepen van een monitor. Slaperig tilde ze haar hoofd op die zo zwaar was als lood. Langzaam opende ze haar ogen, ze zag Alex in een van de stoelen zitten. Maar haar hoofd werd weer zwaar en ze viel weer weg. In de middag werd ze weer wakker haar hoofd was al wat opgeknapt zo te voelen, dit keer richte ze snel haar hoofd op waar ze meteen spijt van had want er schoot een felle pijnscheut door haar hoofd. Ze kreunde even, maar heringerde zichzelf snel weer wat ze wou vragen. "Waar is black moon, is alles goed met hem? Ik moet er heen breng me erheen alsjeblieft?" Smekend keek ze alex aan.

Terwijl hij met Black Moon zijn been bezig was hoorde hij de ambulance in beweging komen. Alex zuchtte diep, straks zou hij wel naar het ziekenhuis gaan. Eerst moest hij zorgen dat Black Moon niet meer bloed zou verliezen. Een stal medewerker had ondertussen de veearts gebeld zodat hij er op tijd zou zijn. In de tussentijd spoele Alex het been van Black Moon lang af tot het bloeden eindelijk stopte. De eerste hulp kit die in de kantine hing had hij al te voorschijn gehaald net zoals het verband, gaas en de watten die erin lagen. Zorgvuldig bedekte hij de wond met gaas, daarna de watten erop en als laatste het verband. Het was dan wel blauw kleurig verband maar zo stroomde er geen bloed meer uit de wond. Alex nam Black Moon mee naar een schoon gepoetste poets plaat. Op de plek waar ze net stonden lag nu allemaal water en bloed. Iemand anders zou dat wel opruimen. Eer ze bij de plaat waren en Black Moon vast stond aan het halstertouw wat aan het halster hing die hij om had gekregen zag het verband al rood van het bloed. Een auto kwam het terrein opgereden en er sloeg een deur dicht. Al snel kwam er een wat oudere man aan die naar hen toe kwam lopen. Het verband wat er net omheen zat werd er weer afgehaald, weer ging de waterstraal op Black Moon zijn been zodat ze een betere kijk hadden op de situatie. Hij legde uit wat er was gebeurd en wat hij in de tussentijd had gedaan. De dierenarts bekeek het been een aantal keer zorgvuldig, bewoog hem de ene kant op en dan weer de andere kant tot hij zuchtend omhoog kwam met de conclusie dat het niet veel goeds was. Een beschadigde pees band en nog wat dingen waardoor hij een hele tijd niet bereden kon worden en op acute rust moest tot de volgende controle. Voor de dierenarts weer wegging legde hij een nieuw verband om het been van Black Moon. Dit keer met heel veel andere dingen erbij zodat het bloeden wat zou ophouden. Om het verband ging nog een bandage in de hoop dat alles op zijn plek zou blijven zitten. Black Moon kreeg voor de zekerheid een antibiotica kuur die door zijn eten kon voor als de wond zou gaan infecteren. Alex bedankte de veearts die naar de staleigenaar liep om de rest van de zaken te regelen. Samen met Black Moon slofte Alex naar het stalletje van Black Moon. Acute rust zou vanaf nu in gaan. In plaats van Black Moon gewoon in zijn stal te zetten en verder geen aandacht meer geven haalde hij wat brokken waar, zoals voorgeschreven, zijn antibiotica doorheen ging en wat wortels. Pas toen hij zeker wist dat Black Moon veilig op stal stond waste hij zijn handen en ging hij richting zijn auto. Via de carkit belde hij naar Lena met de mededeling dat hij wat later zou zijn omdat er wat dingen gebeurd waren. Hij legde alles uit en pas toen hij bij het ziekenhuis was stopte het gesprek omdat alles verteld was. Met tegenzin stapte hij de grote aankomst hal binnen. Ziekenhuizen verafschuwde hij. Om de paar maanden moest hij erheen om zijn been te laten controleren. Rottige dokters. Na een heleboel gevraag kwam hij eindelijk in de kamer waar Emily was. Ze lag aan een aantal monitoren die van alles bij hielden. Op de stoel die bij het raam stond zette hij zichzelf neer, wachtend op Emily die haar ogen open zou gaan doen. Lang hoefde hij niet te wachten want plots hoorde hij iemand zachtjes kreunen gevolgd door een stem die hij herkende. "Goede morgen." Mompelde hij zachtjes. Hij haalde diep adem en vertelde wat er met Black Moon was gebeurd toen zij in het ziekenhuis behandeld werd. "De veearts is geweest en hij heeft geconstateerd dat Black Moon zijn pees ernstig is beschadigd, er een spier door is gescheurd, en hij nog lang last blijft houden van de wond. Hij heeft het niet gehecht omdat dat niet meer kon. Black Moon moet op rust tot de wond zo goed als dicht is daarna kan je voorzichtig aan weer gaan lopen. O en hij krijgt antibiotica door zijn eten." Het was meer citeren wat de veearts tegen hem had gezegd in plaats van op een vertellende toon haar informeren.

Ze hoorde hoe alex even diep adem haalde, dat voorspelde niet veel goeds. Meteen vreesde Emily voor het ergste, ze kwam overeind en steunde op haar elebogen. Ze keek alex recht aan, om zijn emotie's te peilen. "De veearst is geweest en hij heeft geconstateerd dat Black Moon zijn pees ernstig is beschadigd, er een spier is doorgescheurd, en dat hij lang last blijf houden van de wond. Hij heeft het niet gehecht omdat het niet meer kon. Black Moon moet op rust to de wond zo goed als dicht is daarna kan je voorzichtig weer gaan lopen. O en hij krijgt antibiotica door zijn eten." Geschokt staarde ze hem aan terwijl de betekenis langzaam tot haar door drong, ze zouden een lange tijd niet meer kunnen rijden. En Black Moon moest dus voordurend op stal zijn... Dat zou een hel voor hem worden, Emily had niet door dat haar mond open was gezakt en klapte die dicht. Het geluid van tanden die op elkaar kwamen was het enige geluid wat er te horen was in de ziekenhuis kamer. Met een plof liet Emily zich weer op het bed vallen, het boeide haar niet dat haar hoofd weer klagenlijk begon te bonken. Ze rolde zich op tot een balletje, de tranen kwamen. Steeds meer en meer totdat ze snikkend als een balletje opgekrult in het ziekenhuis bed lag. Het huilen van haar maakte geen geluid, maar ze had het gevoel alsof haar hart doormidde brak.

De reactie van Emily was geheel begrijpelijk. Hij had net wat anders gereageerd toen hij te horen kreeg dat zijn merrie er niet meer was. Alex leunde naar achteren in de stoel en wachtte tot er iets gezegd zou gaan worden door Emily. Helaas gebeurde dit niet, er kwam alleen een zuster naar hem toe om te vragen of hij familie van haar was. Nee. Hij kende haar net een uurtje, als het al een uurtje was. De zuster trok een moeilijk gezicht en kwam met de mededeling dat hij dan eigenlijk weg moest omdat het bezoekuur voorbij was en alleen familie nu nog bij haar mocht zijn. Gelukkig vervolgde ze dat hij wel mocht blijven als hij het maar niet te lang zou maken. Nee, hij ging zo terug naar huis. Onder de douche omdat hij zich smerig voelde. Het idee dat er net allemaal bloed over zijn handen heen was gegaan liet hem rillen. "Zolang je doet wat de veearts heeft opgedragen kan je over een tijdje weer met hem stappen. En mag hij weer naar buiten." Sprak hij zachtjes op een vriendelijk toon. Bezorgd was hij niet bepaald. Emily lag in het ziekenhuis, hier konden ze haar de beste zorg geven die ze nodig had. "Is er iemand die ik voor je kan bellen of zijn ze al aan het bellen?" Meestal werd er gelijk naar familie gebeld zodat iemand die in het ziekenhuis terecht kwam steun had. Bellen was wel het minste wat hij kon doen voor haar.

Ze hoorde alex opstaan, "Zolang je doet wat de veearts heeft opgedragen kan je over een tijdje weer met hem stappen. En hij mag naar buiten:. Sprak hij zachtjes. "Is er iemand die ik voor je kan bellen of zijn ze al aan het bellen?". Opeens werd Emily woedend hoe durfde hij?! Zomaar weggaan, zonder enige medeleven te tonen. Woedend keek ze hem aan, "Jah joh loop maar weer weg deed je dat ook bij je merrie toen ze dood ging?". Ze wist dat het gemeen van haar was maar op dit moment kon het haar niet schelen. "En nee je hoeft níemand te bellen want toevallig is me pa en ma dood en is me tante niet echt bezorgt om me dus hoepel maar op". Nog steeds ziedend van Woede keek ze hem aan. Ze had zin hem een klap te verkopen, na alles wat er was gebeurd met haar en Black Moon snapte hij toch ook wel dat hij niet meteen weg kon of was hij echt zo dom? Toen hij nog even bleef staan schopte Emily hem "Ik zei ga weg" ze schopte hard maar niet gericht ergens waar zijn benen zaten. Het boeide haar niet, hij had haar gekwetst en dat zou hij merken ook.

ALex schrok op door de reactie van Emily. Blijkbaar had hij wat verkeerds gezegd. Niet dat hij het zich zo heel veel aantrok, tot hij de woorden die merrie van je hoorde. Hij vloog overeind en wou beginnen met een uitval in haar richting tot hij zichzelf weer in de hand kreeg. Leuk dat der pa en ma dood waren en der tante niet bezorgt om der was. Wat kon hij daar aan doen? Alsof hij magische vingers had die ze weer terug konden halen. Alsof hij iets aan het voorval van daarnet had kunnen doen? Nee. Hij had er helemaal niets aan kunnen doen. Dat zijn merrie dood was, ja dat was zijn fout geweest. Dat moest hij onder ogen komen en dat deed hij dan ook. Maar een stontneus als Emily hoefde het niet nog eens even in te wrijven. Hij zette een pas naar achteren voor Emily zijn been kon raken. Nu was het toch wel genoeg geweest. "Je bent een ondankbaar geval. Ik was niet eens van plan om naar het ziekenhuis te gaan. Ik ken je net een paar uur, als het al een paar uur zijn. De verantwoordelijkheid over jou ligt niet bij mij. Ik ben jou niets verplicht." Hij haalde diep adem en beende naar de deur toe. "En ja ik liep weg toen mijn merrie dood ging. Fouten zijn er om van te leren, mensen veranderen." De deur smeet hij achter zicht dicht. Een zuster die net aan kwam lopen keek hem boos aan en begon op hem te mopperen. Ja tuurlijk kon er ook nog wel even bij.

Emily besefte dat ze een verschrikkelijke fout had gemaakt toen ze zag hoe Alex boos de deur dicht smeet. Wat ben je toch een stommerd stom stom stom, hoe kan je het hem nou kwaadelijk nemen hij kent je nog geen uur? Emily vloekte inzichzelf, ze stond op griste een paar kleren uit de kast en rende de deur uit, ze werd tegengehouden door allemaal verpleegtsters maar ze liep gewoon door. Ze rende naar de bushalte en nam de eerste bus naar huis. In de bus liepen de tranen over haar wangen terwijl ze nar buiten staarde. Ze had alles verpest... Alweer