.:Leave me alone, i am scarred:.

Tick Tock stapte rustig maar angstig voort op het pad, hij was kletsnat van de zweet door de rit. Hij was sinds tijden weer naar buiten , hopend op een ontspannen rit. Maar niks was minder waar, hij moest de moeilijkste en onmogelijkste hindernissen nemen en als een gek rond galopperen. Nu omdat zijn ruiter moe was mocht hij even stappen. Opgelucht maar nog steeds bang dat hij dadelijk in een keer weer moest aangalopperen en dat hij meteen weer met de zweep kreeg omdat hij te traag was stapte hij voort. Tot hij plots schrok van een enge machine die langs het pad stond, stokstijf bleef hij staan en wilde zich erna omdraaien. Meteen voelde hij de verandering van zijn ruiter, zijn ruiter werd boos en dreef hem naar voren. Angstig liep Tick Tock in plaats van naar voren naar achter. Toen hij de zweep knal hard op zijn kont voelde sloeg de knop op.

Zolang moet ik dit al verdragen, ik word er ziek van. Steeds die pijn, die striemen en het bloed. Ik doe mijn best maar het is nooit genoeg. Ik kan niet rond galopperen en springen tot ik er bij neer val. Ik kan jouw zweepslagen niet meer verdragen, ik wil niet langer pijn en striemen, wil niet langer me meer uitsloven voor niks. Ik doe me best, maar jij maakt me steeds boos.

Dit was de druppel van alle ellende die die knul hem had aan gedaan, hem tot hij bijna neer viel liet werken. Hij herinnerde nog het gedoe in de bak toen hij bijna neer viel van uitputting omdat hij niet mocht springen en alleen maar in kleine voltes moest galopperen, telkens wanneer hij terug viel kwam die ellendige zweep op zijn kont. Telkens als hij aandacht aan een merrie steede de zweep. Eigenwijs, zweep! Niet goed uitkomen voor de hindernis, zweep! Weigeren, zweep! Evenwicht verliezen, zweep ! zweep! zweep! zweep! zweep! zweep!. Altijd maar die zweep nu pikt hij het niet meer. Hij had wel eens vaker geprotesteerd maar het werd alleen maar erger van.
Tick Tock gooide bij het voelen van de zweep zijn hoofd omhoog, en gaf een mega bok. Waarna hij er in een rot vaart van door ging, bij elke stap die hij deed kreeg hij met de zweep als straf dat hij zo deed. Woedend en blind van angst gooide hij zijn hoofd tussen de benen en bokte als een gek, hij steigerde en deed er alles voor om die kwel geest van zijn rug af te krijgen. Na een reeks gekke capriolen voelde hij verlichting, zijn kwelgeest was er van af. Nu was hij wel zo slim dat hij zich niet moest laten pakken,dat hij hier weg moest gaan. Met een krachtige afzet schoot hij er vandoor. Telkens bang dat zijn ruiter zo weer bij hem was ging hij nog sneller en verder, hij stoof langs bomen. Sprong over sloten hekken en beekjes. Zigzagte langs bomen, en wilde zo ver mogelijk rennen. Pas toen hij echt niet meer kon bleef hij staan. Zijn rode dekje waar zijn naam op stond geborduurd was nat van zijn zweet, over zijn hele lichaam zat schuim. Snuifend bleef hij staan, maar ging na een tijdje grazen, telkens als hij iets hoorde kraken keek hij geschrokken op. Zich klaar makend als het zijn ruiter was.

[liefst mens]

Lena was net gaan wandelen, Jiali liep naast haar. Nog helemaal warm van de gedachte aan Alex glimlachte ze de hele tijd. In de verte hoorde ze herrie en ging eens kijken. Een witte schimmel stond in de schaduw en keek geschrokken. Hij schuimde en was kletsnat. "Jiali, af en blijf." De hond deed netjes wat ze vroeg terwijl Lena voorzichtig naderde. "Hey schoonheid, wat doe jij hier helemaal alleen?" Zonder na te denken pakte ze de appel uit de tas om haar middel, eigenlijk ging ze die zelf opeten, maar dit ging voor. Ze brak de appel in twee met haar duimen en kwam voorzichtig en langzaam dichter, zonder plotselinge bewegingen te maken. "Stil maar, ik doe je niets." De schimmel hengst had een rood dekje aan met Tick Tock Time's Keep Go erop. Een hele naam, maar hij had wel iets. Zachte woordjes fluisterend bood ze hem de helft van de appel aan. Jiali hield hen nauwgezet in de gaten voor als er iets zou gebeuren. Het paard was heel snel aan het ademen en ze wist niet zeker of hij grijs of wit was door al het schuim en het stof aan zijn benen. Hij had iets ergs meegemaakt want zijn ogen stonden angstig terwijl hij oogde als een normaal eigenaars-paard. Er lag een springzadel op zijn rug dus ze ging ervan uit dat hij een springpaard was. Toen het eerste stuk appel op was gaf ze hem het tweede en liet haar hand langzaam over zijn mooie hoofdje gaan. "Rustig maar, ik wil je helpen." Na een tijdje rustig bij hem te hebben gestaan en hem heel rustig en voorzichtig te hebben geaaid en lieve woordjes te hebben gefluisterd om hem te kalmeren pakte ze heel langzaam zijn teugel. Ook maakte ze zijn zadel een heel pak losser, het was niet haar paard dus nam ze het zadel niet af maar maakte het wel losser zodat hij lucht kon krijgen. Als hij nu gek begon te doen zat het los genoeg om onder hem te komen hangen. Ze deed ook de stijgbeugels omhoog zodat hij niet van het bungelend ijzer last zou krijgen. Ze viste nog een appel uit haar tas, een stuk kleiner, en gaf hem die ook. Met ontspannen en rustige bewegingen haalde ze de teugels over zijn hoofd zodat hij daar niet op zou gaan staan. Het arme paard leek helemaal van slag, en Lena had al zo'n flauw vermoeden waarom, want ze had striemen op zijn achterhand gezien en ook een paar die nog maar net genezen waren, uit eentje kwam zelfs bloed. Ze plukte gras van de gras en gaf hem dat dan, nog geen minuut later kwam een knalrode ruiter uit het bos gestampt, schreeuwend. Hij kwam naar haar toe en begon nu tegen haar te roepen, de hengst verschrok ervan en was direct terug gespannen. Lena wist dat als ze hem het paard afgaf het terug naar de hel zou gaan en binnenkort afgemaakt of terug hier zou staan. Zou ze hem kopen? Geld had ze zat, en tijd en plaats ook. Zijzelf bleef rustig terwijl hij zijn tirade tegen haar afspeelde en probeerde het paard kalm te houden door hem rustig te aaien. Uiteindelijk werd ze het zat en opende haar mond. "Heb heel even geduld meneer." De man was zo van slag dat ze hem onderbroken had dat ze de tijd had om het touw uit haar tas te vissen, ze nam meestal een leidtouw mee als riem voor Jiali als het echt niet ging, dus dat klikt ze snel vast en bond het paard vast aan een stevig uitziende boom een heel stuk verder van de man. Ze gaf hem genoeg plaats om te kunnen grazen en knikte naar Jiali. Die kwam afgelopen en ging bij de boom in de buurt liggen om te zorgen dat het paard niet gestolen werd. Daarna liep ze terug naar de man die al stampend richting haar kwam, nog steeds schreeuwend. Net toen ze haar mond wou opendoen omdat hij aan het vertellen wat een slecht paard dat het was om te vragen of hij het paard dan niet wou verkopen voor een mooie prijs sloeg hij haar met zijn vlakke hand in haar gezicht. Oké, nu was ze heel kwaad. Toen hij haar nog eens wou slaan pakte ze de arm gewoon vast en draaide die om, de man zat een seconde later op zijn knieën met zijn arm achter zijn rug, kermend van de pijn. "Laten we het beleefd houden he." Ze trok de arm nog wat verder omhoog terwijl ze dat zei, met haar lippen een stukje van zijn oor af. "Ik ben bereid hem over te kopen." De man begon weer te roepen en stopte daar onmiddellijk mee toen ze zijn arm nog wat verder omhoogtrok. "Ik geef duizend euro voor hem, geen cent meer en ik geef je ook geen andere keus. Het is te nemen of ik laat hem los en je ziet hem nooit meer terug. Dit of niets." Zijn arm nog wat verder omhoog trekkend toen hij begon te protesteren. Dit was een heel andere kant van Lena, eentje die maar heel zelden omhoog kwam, en alleen als iemand haar of haar geliefden pijn deed. Waarschijnlijk had hij geluk gehad dat Alex niet mee was geweest. Na een tijdje gaf hij toe, Lena had, per geluk, de haar foute portemonnee mee, meestal had ze een andere mee, en die gebruikte ze als ze ging wandelen. In deze zat zo'n tienduizend euro in briefjes van vijfhonderd en tweehonderd. Ze smeet het geld voor zijn neus en duwde hem toen op de grond. Meestal was ze heel anders, lief en zachtaardig, maar haar slaan ging erover. De man wist dat als hij nu moeilijk deed er iets erg kon gebeuren dus pakte hij het geld. Lena pakte het zadel van de hengst en zette het aan de boom. Het arme paard verdiende veel liefde en zorgzaamheid, dus maakte ze hem los en liet hem nog wat grazen. Ondertussen babbelde ze tegen hem, of aaide hem. Jiali lag nog steeds aan de boom en keek toe hoe de vorige eigenaar wegliep. Ze zou hem vrijlaten als ze wist dat dat het beste voor hem was, maar dat was het niet. Die wonde's op zijn kont moesten worden behandelt, als er eentje ging ontsteken was hij er geweest. Misschien als hij er bovenop was kon ze hem laten kiezen. Of misschien wou hij terug naar de baasjes voor deze tirannen? Ach wie weet, misschien kwam er wel iemand naar haar om hem op te eisen. Tot die tijd zou ze zo goed mogelijk voor hem zorgen.

Sorry als ik sommige dingen in je plaats heb ingevuld. Ik had plots inspiratie

Angstig keek Tick Tock naar het meisje met rood haar dat naar hem toe liep. Nerveus stapte hij achteruit en kwam wat omhoog. Luidruchtig snoof hij om te laten merken dat ze niet dichterbij moest komen. Toen hij de appelgeur rook was hij algauw omgekocht en kwam hij toch wat aarzelend naar het roodharige meisje toe. Gauw at hij de appel smakkend op en keek nerveus naar het meisje. Uiteindelijk werd hij al ontspande hij zich al wat meer, het ritmische aaien van het meisje hielp hem er sterk mee. Zijn oren volgde haar nauwlettend toen ze aan zijn zadel kwam, even sprong hij geschokt opzij toen ze aan zijn singel kwam. Hij briesdde even en keek haar aan, in zijn ogen stond nog steeds angst geschreven. Nerveus knabbelde hij aan het groene gras wat ze aanbood. Toen hij zijn ruiter zag werd Tick Tock witheet van woede en angst, hij begon hoog te steigeren en maaide naar de man die vloekend en schreeuwend op hen afkwam. Een luide en schrelle hinnik van Tick Tock kwam boven het geschreeuw van de vent uit. Luid briesend en draaiend trippelde de witte hengst bloednerveus op zijn plek, bang dat meneer de zweep weer tevoorschijn haalde. Opgelucht maar nog steeds bang dat hij weer terug moest briesde hij toen hij aan een boom vast gebonden stond. Hij had ruimte genoeg om te grazen, maar hij was zo nerveus dat hij alleen maar naar de mensen kon kijken. Geschrokt en verbaasd brieste Tick Tock toen het meisje werd geslagen, een protesterende hinnik kwam uit zijn keel. Met zijn oren in de nek keek hij naar het tafereel dat zich enkele meters van hem afspeelde. Nu zat zijn ruiter kermend van de pijn op de grond, toen het niet meer interessant was stak Tick Tock zijn hoofd naar de grond en begon aan het groene sappige gras te knabbelen, met zijn ogen nog steeds nauwlettend op de mensen gericht. Verbaasd brieste de hengst toen het meisje op hem af kwam en zijn ruiter weg liep, was hij gered? Was hij eindelijk in betere handen. Echter zou het moeilijk worden om zijn vertrouwen te winnen en met hem te rijden, hij kon nogal een heethoofd zijn soms. En zeker in de buurt van manelijke ruiters. Een hele opgeluchte bries kwam uit zijn neusgaten toen hij verlost werd van het zadel. Hij werd losgelaten, maar een drang om weg te galopperen was er totaal niet. Hij vond die meid wel leuk en lief. Langzaam begon Tick Tock te stappen, hij was gewend om zich zelf uit te stappen, want daar werd nooit naar omgekeken. Hij werd altijd gewoon weggezet okal was hij helemaal bezweet.

Maakt niet uit (a)

Lena keek verbaasd toen de hengst begon te stappen, stapte hij zichzelf uit? Deed hij dat automatisch? Nu, haar nicht had Raisa dat geleerd, maar dat deed ze ook regelmatig zelf. "Stil maar lieverd, je moet jezelf niet uitstappen." Ontspannen stond ze op en pakte de teugels, naar huis wandelen was niet zo ver, perfecte afstand om hem uit te stappen. "Jiali! Kom we gaan naar huis." Lena leidde hem weg van de open plek en na een kleine vijftal minuutjes kwamen ze op een onverharde weg, daar stapte ze wat rustiger omdat hij anders misschien last van de steentjes zou hebben. Na nog eens een minuutje waren ze bij de stallen. Daar bond ze hem vast en ging de poetsbak snel even halen en sloot de tuinslang aan, ze wist niet of hij er bang van zou zijn, maar het ging sneller dan al dat zweet eraf te moeten halen met het zweetmes, als hij bang was zou ze dat wel doen. Eerst haalde ze snel een stevig halster met een goed touw en verwisselde dat met zijn eigen hoofdstel, dat ook in ene keer de vuilbak in mocht omdat het leer helemaal hard was van het zweet. Het zadel had ze gewoon daar laten liggen, rommel in haar ogen. De tuinslang ging aan en eerst vulde ze een emmer water voor hem en haalde wat hooi. Daarna zette ze de slang heel zachtjes en spoot zijn benen voorzichtig en langzaam af, lettend op zijn bewegingen en hoe hij keek. Eenmaal klaar droogde ze zijn benen ook af met een handdoek die in de doos lag en haalde ze het schuim op zijn vacht ook weg. Dit zou eeuwig duren! Haar schouders ophalend keek ze of er shampoo was en zette de tuinslang terug aan, dan maar in ene keer alles doen he. Ze maakte hem helemaal nat en deed zijn hoofd met een sponsje. Aan zijn lippen waren kleine wondjes van het bit en bij zijn wonden was ze ook heel voorzichtig, eerst schoonmaken en dan desinfectie-middel op, ook wat esobetadine, dat was alles wat ze voorlopig voor hem kon doen. Op zo'n warme dag kon een paard en zijn eigenaar echt lol hebben met elkaar. Eenmaal gewassen begon ze met de klus om een wit paard terug wit te krijgen. Eerst deed ze zijn manen en staart met zilverschampoo en waste die daarna terug goed uit, daarna deed ze zijn vacht met Biotex Groen, ze had dit altijd staan, waarom, dat wist ze niet, ze had het gewoon. Daarna zijn staart en manen nog eens voor de zekerheid een keertje. Hij mistte alle vier zijn hoefijzers, maar hij hoorde die te hebben omdat ze er een duidelijke afdruk van zag en gaatjes waar de nagels hoorde. Jezus, wat hadden ze dat arme paard aangedaan! Ze keek of er niets mis was met zijn hoeven en maakte ze eens grondig schoon en zette ze in de hoefolie. Ondertussen droogde hij op, knabbelde wat aan zijn eten of dronk wat van zijn water. Zijn halster was lichtgroen en het touw was zwart. Ze liet hem nog een tijdje staan zodat hij wat tot rust kon komen, ging op een stoel zitten en zong een liedje terwijl de vogeltjes wat aan het fluiten waren. Ze had een stoel in de schaduw van een grote boom op een grasveldje achter haar huis, de keuken had er uitzicht op want die had een enorm raam. Dan had ze het water naar daar gebracht en Tick Tock losgemaakt, naar het veldje gebracht, in de zon gezet en liet hem wat grazen.

Terwijl Tick Tock uitstapte keek hij voortdurend naar het meisje en de hond. Hij hield ze in de gaten, hoewel hij wel een goed gevoel bij hun had kon hij het nooit 100% weten. Abrupt hield hij halt toen ze sprak, zijn oortjes naar haar gericht tevens als zijn blik,het leek net alsof hij het kon verstaan. Natuurlijk kon hij dat niet, maar hij kon wel aan de toon van mensen verstaan hoe ze het bedoelde, en dit was lief en goed bedoeld. Hij briesdde even toen ze de teugels pakte maar liep zonder mokken rustig door. Zijn spieren deden een beetje pijn, hij was wel gewend hard te werken maar vandaag had hij toch zijn limiet gehaald. Voorzichtig stapte hij over de onverharde weg, zijn hoeven waren heel zachtjes, in tijden al niet meer ingeteerd, dus elk steentje deed pijn. Hij richtte zijn blik op de grond zodat hij kon zien waar hij stapte, het zweet op zijn rug begon al aardig op te drogen, het voelde vies en plakkerig aan. Terwijl Tick Tock rustig doorstapte hoopte hij dat hij er bijna was, zijn spieren voelde echt pijnlijk aan. Gelukkig waren ze er al gauw, hij rook de merrie’s al. Met een schelle en macho hinnik liet hij weten dat hij er was. Tja Tick Tock was wel een beetje een macho. Twijfelend stapte hij toch de poetsplaats in, het was al weer een tijd geleden dat hij goed geborsteld werd, soms kwam er een jong stalhulpje om hem te poetsen, maar zijn eigenaar deed dat niet. Hij volgde het meisje met zijn ogen, toen ze terug kwam met vele spullen deinsde hij wat achteruit. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Toen ze met een halster aan kwam zetten gooide hij angstig zijn hoofd omhoog, dadelijk kreeg hij een klap tegen zijn hoofd.
Toen Tick Tock de koele straal op zijn warme lichaam voelde briesde hij van genot, hij vond de slang in het begin wel eng, maar algauw toen hij de straal voelde genoot hij ervan. Alleen toen ze bij zijn wonden kwam gooide hij zijn oren in zijn nek, en draaide hij nijdig zijn hoofd weg. Het deed namelijk best pijn toen ze eraan kwam, zeker met dat rare rode spul. Verder bleef hij netjes staan, hij genoot zelfs van het wassen, en braaf gaf hij zijn hoeven. Hij had geen ijzers meer omdat zelfs de hoefsmid niet meer bij zijn benen kon komen. Hij had daar zo veel klappen op gehad zodat hij hoger zou springen . Allen het volde zo vertrouwd bij haar, hij gedroeg zich voorbeeldig, zo hadden veel mensen hem nog nooit gezien. Aandachtig luisterde hij even later naar het gezang van het meisje, hij sloot zijn ogen en stond op rust, even bij komen van het harde werken. In het land ging hij meteen liggen, zijn spieren even rust geven. Hij genoot ook van het zonnetje, hij rolde plat op zijn zij en trok zich uit, zo bleef hij heerlijk liggen.