Walkin' with you

[&Lauren&Wildpaard]

Ty stond midden op de grootste heuvel. Hij voelde zich heel fijn, het was echt fijn zo hoog. Hij had afgesproken met Lauren om bij de heuvels af te spreken, voor gewoon wat te wandelen. Hij was al wat vroeger gegaan, zo dat hij nog even kon nadenken. Opeens kreeg hij telefoon. "Met Ty." Zei hij geërgerd. "Ty?" Het was Shana! Aan haar had Ty al meer dan een week niet meer gedacht. "Shana, ben jij dat?" Vroeg hij. "Ty! Je bent het echt, ik... Ik wou je zo graag nog eens horen, hoe is het in je nieuwe buurt." Hij wilde haar liefste van al teleurstellen en haar hem laten missen. "Nou, ik heb het hier echt geweldig." Zei hij. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Het kon hem niet schelen, dat mens dacht toch nooit aan hem, maar hij was toch best blij haar te horen. "Hallo?"
"Ja, ik ben er nog, dus eh... Wat ga je zo meteen nog doen?" Oh boy, als hij nu zou zeggen dat hij samen met een meisje had afgesproken om te gaan wandelen dan zou ze meteen ophangen, nou ja... Wat zou het ook uitmaken? "Ik heb zo meteen een afspraakje met een meisje genaamd Lauren, we gaan even wandelen." Zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Een áfspraakje?" Vroeg ze droog. "Ja?" Zei hij triomfantelijk. "Nou, jij date toch ook met allemaal jongens achter mijn rug, dus wat zou het uitmaken, doei!" Zei hij en hing op. Hij werd weer gebeld door Shana maar hij zette gewoon zijn gsm uit. Hij wachtte geduldig af tot Lauren er was en ging ondertussen al zitten op de heuvel, deze was best groot als je er zo op ging zitten, het leek wel alsof je gewoon op het dak van je huis stond. Het moest vast super leuk zijn om zo helemaal naar beneden te lopen en dan helemaal je op de grond laten zakken. En het leukste van al zou zijn om naar de wolken te kijken. Hij keek eens naar boven, nu deed het pijn aan je ogen, want de zon scheen fel naar het grasveld. Hij knipperde even met zijn ogen en het werd opeens een stuk donkerder als eerst omdat er een wolk voor de zon ging staan. Ty zette zijn gsm weer even aan, 3 gemiste oproepen. Hij grijnsde vals, het was over tussen hen, over! Hij ging terug zitten en wachtte, er kwam nog geen gedaante tevoorschijn maar hij wist heel zeker dat Lauren zou komen. Hij zuchtte eens diep van opluchting en pakte een waterflesje uit zijn rugzak. Hij dronk er even van en stook het weer terug. Hij zag nog steeds geen meisje met glanzend bruin haar naar hem toe komen, maar hij moest geduldig zijn.

Lauren liep door het bos. Ze had afgesproken met Ty. Eigenlijk had Lauren er zichzelf zo op verheugd. Ze liep stevig door, want Ty zou er vast wel zijn. Nog een klein stukje en dan was ze er, bij de heuvels. Ze vond het er geweldig, ze had er al een par keer met Diamond gegaloppeerd. Zag ze in de verte nu een jongen? Ja, het was een jongen. Lauren glimlachte. Ze was bij de heuvels, en Ty was er ook. 'Hoi, wacht je hier al lang?' vroeg Lauren, ze was bang dat ze Ty lang heeft laten wachten.


OMG,, mega flutje!

Ty grijnsde toen hij eindelijk Lauren zag verschijnen. "Hoi, wacht je hier al lang?" Ty glimlachte naar haar en schudde haar hoofd, ze zag er een beetje uitgeput uit, natuurlijk was ze dat, die heuvels hier beklimmen was niet voor iedereen even makkelijk. "Nee hoor, ik wou gewoon wat vroeger komen, het stelt helemaal niets voor." Zei hij rustig. Zijn gsm trilde weer en hij vloekte binnenmonds. Hij pakte zijn gsm en zuchtte geërgerd, een bericht van je weet wel, dacht hij. Hij keek even naar Lauren en bekeek toen het berichtje. 'Ty, please, het spijt me, kun je het me vergeven?' Stond er. Maar nee, hij kon het haar nu toch niet meer vergeven, ze waren meer dan 1054 km van elkaar gescheiden. En hij wilde haar ook niet meer zien. Zij zou voor de rest van zijn leven een grote irritante trut blijven, hij snapte echt niet wat hij in haar zag. Ty keek een beetje waterig naar Lauren, wat zou hij doen? Terugsturen? Hij was niet gek, hij keek naar het berichtje en schudde kort met zijn hoofd, hij hoopte enkel dat Laure er niet naar zou vragen. Hij propte zijn gsm in zijn tas en keek toen naar Lauren, daarom was hij hier. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij vriendelijk. Hij ging zitten en bood haar aan om ook te gaan zitten. Hij pakte een reep chocola uit zijn tas en boos die Lauren aan. Ze zag er wel helemaal niet dik uit, maar even iets zoets zou toch niet zo'n probleem zijn. Hij hoorde even een klap, waardoor de aarde even trilde. Hij sprong meteen even op. Hij keek rond zich maar kon niets vinden, waren dat nu hoefstappen die hij hoorde? Hij hoorde harde dreunen telkens opnieuw over het gras gaan, maar hij zag nergens een wezen. Hij keek rond, zou Lauren het ook gehoord hebben? Even later merkte hij dat hij zich te veel zorgen maakte, er was helemaal niets. Hij ging met een zucht zitten en keek op zijn horloge. Nog maar kwart over twee s' middags, hij had nog een ganse dag voor de boeg, dus ze konden nog veel doen samen. Lauren was aardig en niet zo truttig als andere meisjes, dus zou hij graag wel vrienden met dit meisje willen worden.

Al een paar maanden leefde Esca alleen. Zijn kudde was verdwenen. Het had een gewone dag geleken. Het begon met onbekende geuren en geluiden. Toen waren vreemde paarden gekomen, met rare dingen op hun rug. Die dingen schreeuwend en gooiden lasso’s naar hun. Sommige paarden waren gevangen, anderen in blinde paniek weggerend en verdwenen in een kolkende rivier. Esca had naar ze gezocht maar niemand gevonden. De lasso om zijn nek was gebroken, daarom had Esca kunnen vluchten. Het overgebleven stuk touw was vastgeraakt aan een laaghangende tak en zo was hij daar ook van verlost. Al die maanden was hij bezig geweest met zoeken naar een andere kudde. Of tenminste een plek waar hij zou kunnen blijven. Zijn ribben waren te zien in zijn vacht. Hier rook hij de geuren van andere paarden. Misschien een kudde. Misschien een kudde waar hij zou kunnen blijven. Het was te gevaarlijk om alleen te zijn. Bij een klein poeltje dronk hij wat water om vervolgens weer verder te lopen. Esca zag er nogal verwilderd uit. Zijn manen in de war en mager. Maar zijn geest stond nog steeds op overleven. Onder de schaduw van een boom rustte hij wat uit, zijn oren zakten opzij. Esca was moe van het vele lopen, elke dag weer. Niet altijd eten, niet altijd drinken. Hij was blij dat hij hier eindelijk paarden had geroken. Al rook hij hier nog een onbekende geur die hij nog niet helemaal kan thuisbrengen. Dat waarschuwde hem. Het was een onprettige geur. Voorzichtig liep Esca rond, rondspeurend naar wat die geur zou kunnen veroorzaken. De geur werd sterker. Eigenlijk wist Esca ergens diep van binnen dat dit een slecht idee kon zijn. Van vreemde geuren moest je juist wegrennen.