Stare at the flowers

Ik ben nieuw in HH! En ik heb nu al het gevoel dat ik me goed ga thuisvoelen hier. Mijn leven in de stad was leuk, maar paarden waren echt alles voor mij. Mijn talent is springen, maar zou ik ermee voortgaan? Ik denk dat ik mijn talent moet voortzetten, maar wat als ik niet goed genoeg ben? Ik moet gewoon mijn hart volgen, dan komt alles wel goed. Maar nu moet ik even goed na denken. Als ik mijn carriere als springen op ga geven, moet ik natuurlijk eerst Diamond eens goed laten in rijden. Diamond was een volbloed andalusiër. Met prachtige witte manen en een zachte witte vacht. Veel mensen wouden Diamond hebben maar ik zou haar nooit weg doen, Diamond was mijn paard, en ik hield van haar.

Lauren zat op haar vertrouwde witte merrie, Diamond. Ze draafde tussen de madeliefjes, paardenbloemen en tulpen. Het was heerlijk, Lauren met haar paard. Alleen. Op den duur kwamen er bomen in zicht, Lauren vertraagde en stapte even af. Lauren plaatste zich in de bloemen en ze had haar paard geleerd zelf ook te gaan liggen. "Lig." Zei ze met een vriendelijke maar strenge stem. De merrie zakte door haar voorbenen en ging naast Lauren op de grond liggen. Lauren lachtte en aaide het dier over haar vriendelijk uitsralende hoofd. Het zwarte neusje werd tegen haar borst gedrukt en weer moest Lauren lachen. Lauren dacht na, Diamond was het paard van haar dromen, ze zou haar nooit weg doen. Nooit! Diamond zou bij haar blijven tot zijn dood, en tot haar dood. Diamond was 4, dus kon ze nog heel lang bij haar blijven, daar was Lauren heel blij om. Lauren keek tussen de hoge en de lage bloemen door. Het leek wel alsof ze iemand zag aankomen maar ook weer... Ook weer niet. Er stonden enkele zonnebloemen in het veld en die stakenn uit over de andere kleine bloempjes. Toen Lauren zag dat het niets was richtte ze zich weer tot haar eigen paard. "En Diamond, zullen we nog één keer galopperen?" Diamond schudde heftig met zijn hoofd. Dat was duidelijk een ja. Lauren sprong meteen terug op Diamond en zette hem om te beginnen in een drafje. Langzaam spoorde ze hem aan en vlogen ze in een snelle rengalop. Ze crossten tussen de bloemen, die in alle kleuren voorbij flitsten. Toen zij terug op het ruiterpad aankwamen, zette Lauren Diamond terug in een drafje. De rit voor vandaag was voorbij. Maar zowel Lauren als Diamond hadden zich goed geamuseerd in het bloemenveld.

Ty maakte een gezellige buiten rit met Crystal. Crystal vond het heerlijk en trok nogal aan de teugels, maar Ty had verstand van rijden en kreeg zijn paard makkelijk onder controle. Crystal was een grote, witte arabier met twee vriendelijke oogjes. Crystal's uiterlijk was echt anders als al de andere arabiers. Zij was echt prachtig. Natuurlijk kwam dat ook door het feit dat dit de eerste arabier was die Ty ooit kende. Ty reed in draf over het ruiterpaadje, het leed naar het bloemenveld en daar was het altijd fijn, de zon was dan fel, en boven de bloemen zelf stond geen zon. Ty klakte met zijn tong en gaf een beetje benen. Het paard maakte een sprongetje en ging aan in een normale galop. Ty kon haar arbeidsgalop laten doen, middengalop, en nog heel veel. Maar dat kon hem niet echt iets schelen, gewoon galopperen was nog het leukste van al. Hij hoorde hoefgetrappel, maar dat was niet van Crystal. Hij liet Crystal naar draf over gaan en uit eindelijk tot stap. Hij zag in de verte ook iemand op een paard zitten. Hij vond het een beetje jammer, nu kon hij niet galopperen. Maar het was ook wel leuk, misschien konden ze wel even praten. Ty was verhuisd naar HH, tegen zijn zin. Maar hij begon het hier toch best leuk te vinden, maar nog steeds wou hij terug naar zijn oude huis in Tennessee, daar hoorde hij thuis, nergens anders. Hij had ook al geen contact meer met Shana, en ook zijn oude vrienden kenden hem vast niet meer. Hij ging met zijn hand over zijn gezicht en trok zachtjes aan de teugels, zo dat Crystal stil zou staan. Crystal had geen bit in haar mond, gewoon een touw halster, en zijn teugels waren ook van een dik touw gemaakt. Hij reed nooit met bit, dat deed het paard pijn, en hij wilde zijn paard geen pijn doen. Dus gebruikte hij een touwhalster. Hij had Melanie ook zien werken met zo'n touwhalster. Dus was hij er vastbesloten van dat hij ook zo zou rijden, maar voor dat hij Mel ontmoette, was dat zijn idee ook al. Hij klopte de merrie op haar hals en keek op, het meisje had lang bruin haar en zag er nog jong uit, de meeste mensen hier in HH waren heel jong, maar er zaten ook oudere tussen, zoals mensen in de 20, misschien vooraan in de dertig. Ty dacht na, hij kende hier nog geen mensen, buiten Mel dan, maar meer kende hij hier niet. Dus hij liet deze kans niet schieten. Hij pakte zijn teugels en stapte naar haar toe. "Hé!"

Lauren hoorde iemand roepen, ze keek om. 'Oh, hoi!' riep ze terug, met een glimlach. Het was een jongen die haar aansprak, hij zag er best wel vriendelijk uit. Diamond begon met zijn hoofd te knikken. Lauren gaf Diamond een klopje op zijn schouder. 'Rustig maar.' fluisterde ik hem toe. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar de jongen. Hij staarde Lauren aan. Maar wat moest ik zeggen? Lauren dacht na. Ondertussen begon Diamond wat hevig te schudden met zijn hoofd en wat bokkesprongetjes te maken. Lauren probeerde haar wat kalm te krijgen, maar dat lukte niet echt. Diamond wilde verder, dat wist Lauren wel, maar iemand sprak haar aan. Dan kan ze toch niet zomaar weggaan? 'Ssst, Diamond.' siste ik tegen Diamond. Uiteindelijk kreeg Lauren toch wat ze wilde. Diamond bleef keurig tegenover de jongen met zijn paard staan. Lauren glimlachte naar hem. 'Alles goed?' vroeg ze verlegen.

Ty grijnsde. Het meisje was nogal verlegen. "Alles goed?" Vroeg het meisje, je hoorde dat ze een beetje verlegen was. "Kan niet beter, ik ben Ty. Je bent vast nieuw hier?" Antwoordde hij vriendelijk op haar vraag. Crystal stak haar neus uit naar de merrie die het meisje bij zich had. Ty ging met zijn vingers door Crystal's wit, grijze manen. Ze was echt prachtig, maar dat kon je ook zeggen van de prachtige andalusiër die het meisje bij zich had. Ty was nooit echt verlegen, maar hij nam het haar niet kwalijk. Hij moest even denken aan zichzelf. Hij wou niet in HH zijn, maar toch was hij hier, hij had al een hele tijd niet meer gedacht aan zijn vorige school, vorige vrienden, misschien begint hij zich eindelijk thuis te voelen. Ty ging met zijn vingers over de nog droge hals van Crystal. "Het is goed, meis." Hij keek nog eens naar de andalusiër. "Prachtig paard, andalusiërs. Hoe noemt ie?" Vroeg hij aan het meisje. Ruiters die elkaar kruisten begroetten elkaar altijd, dat was gewoon zo. Maar sommige waren gewoon niet zo sociaal. Zo te zien was het paard dat het meisje bij zich had nog niet zo oud. Crystal was 5. Soms was zijn paard nog een beetje speels, en af en toe nog heel koppig. Maar Crystal was soms ook heel erg aardig, bijvoorbeeld in de dressuur bak was Crystal een mak lammetje. Dat kwam ook een beetje door het feit dat Crystal dressuur geweldig vond. Eigenlijk wou Ty altijd springen gaan doen, maar nadat hij met Crystal werkte, moest hij wel dressuur doen, daar was Crystal namelijk goed in, tja... Elk paard kon wel springen, maar Crystal was gewoon gemaakt voor dressuur. Hij klopte zijn merrie op haar hals en keek toen terug voor zich. Het meisje had lang bruin haar en een fijn gezicht, je zou zeggen dat ze erg knap was, elk meisje droomt van zo'n perfect mooi bruin haar. Maar iedereen laat zich de laatste tijd blonderen. Hij grijnsde nog even naar haar en wachtte toen op antwoord.

[Als je vind dat je een korte post hebt geschreven, kun je schrijven 'flutje']

Ty. Dat was dus de naam van die aardige jongen die samen met Lauren in het bloemenveld stond. Een mooie naam, vond Lauren. "Ik heet Lauren." Glimlachte ze. "En ja, ik ben nieuw hier in Horse Home. Tot nu toe vind ik het hier geweldig!" Lauren probeerde zo zelfzeker mogelijk te klinken. Normaal was ze nooit zo verlegen. "Hoe heet jou paad?" vroeg Lauren, ze wilde graag zo sociaal, vriendelijk en zelfzeker mogelijk klinken. Lauren vond het paard van Ty ook zo mooi, een arabier. Die had Lauren vroeger op haar oude manege in de stad ook, Black Beauty, zo noemde de arabier. Maar alleen de rijke en populaire ruiters mochten op Black Beauty rijden. Lauren was niet zo populair op haar oude manege in de stad. Ze had een paar vriendinnen, maar die waren dan meer met elkaar bezig. Voor de rest had Lauren niemand. Maar alleen de laatste dag op haar oude manege in de stad, mocht Lauren op Black Beauty rijden. Een paar rondjes in stap maar. Ze vertrouwden Lauren nog niet, en ze had nog te weinig ervaring om te draven en te galopperen op een echte arabier. Onzin, dacht Lauren. Maar ja, nu was ze hier in Horse Home! En hier kon ze dat wel. Misschien toch. Lauren wachtte nu af op Ty's antwoord. Stiekem was Lauren best wel benieuwd naar de naam van de arabier.



Hmm, flutje.

Ty glimlachte. Lauren, die naam kwam niet vaak voor hier in Amerika. "Ja, ik ben nieuw hier in Horse Home. Tot nu toe vind ik het hier geweldig!" Sprak het meisje. Ty kon horen dat ze nog steeds erg verlegen was, maar ze deed toch haar best om niet verlegen te klinken. Ty had daar ervaring mee. Meerdere meisjes waren verlegen bij hem. Hij dacht even na over de woorden, 'geweldig'... Toen Ty aankwam in HH, vond hij het hier verschrikkelijk, één grote nachtmerrie. Hij woonde daarvoor in Tennessee, daar was de plaats waar zijn vader gestorven was. Ty wilde daar blijven, omdat het huis waar ze in woonden, het enigste was dat ze nog van Darren over hadden. Zou hij het vertellen? Hij bleef nog even zwijgen, maar besloot toen om een deel te vertellen, dat vond hij niet erg. Maar... Het zou wel erg pijnlijk zijn, sommige delen toch. "Toen ik in HH aankwam, vond ik het hier verschrikkelijk." Zei hij met een huiverende glimlach. "Maar op zich was het hier fantastisch, maar toen niet. Kijk, mijn vader was in Tennessee gestorven, hij was eigenlijk meer als gewoon een vader voor me, hij was een goeie vriend van me, en toen raakte ik hem kwijt. Mam wou verhuizen, na enkele jaren, dus toen zijn we hier geraakt, ik zag HH toen als een nieuwe, saaie, vreselijke, slechte plaats, waar ik niemand of niks kende. Maar toen begon ik met de paarden, en begon ik me toch..." Het duurde even voor hij het woord over zijn lippen kreeg. ...Te ontspannen. Mam had me opgegeven als berijder van deze merrie." Hij klopte Crystal op haar hals als gebaar. "Ze noemt Crystal, een fantastische arabier. In het begin wou ik haar niet verzorgen, omdat ik nog steeds zo gefrustreerd was, maar nu... Nu is ze een soort rechterhand van me." Ty hield heel veel van Crystal, en was van plan hem te kopen. Met het geld dat ze geërfd hadden van hun vader, zouden ze Crystal kunnen betalen. Daar was Ty heel blij om, hij zou een nieuw lid in de familie hebben, zij zou nu bij het gezin horen. Hij keek Lauren aan. "En hoe noemt jou paard nou eigenlijk?" Vroeg hij. Hij zette zijn voet juist in de stijgbeugels waardoor Crystal eens met haar hoofdje naar binnen kwam kijken. Ty aaide haar nog even over haar neus en wachtte toen op antwoord.
Ty dacht even na maar wilde toen toch nog even iets vragen. Lauren leek hem wel een leuke meid en hij wilde haar echt wel leren kennen. "Hé, zou je misschien eens willen afspreken? Gewoon? Ergens samen wandelen of zo. We zouden goeie vrienden kunnen worden." Zei hij grijnzend. Hij kreeg het idee nog al moeilijk over zijn lippen, hij was wel een beetje ouder als haar, maar zo veel nu ook weer niet. Hij wachtte op antwoord af, het zou erg gênant zijn als ze hem zou afwijzen. Maar er was nog steeds hoop dat ze graag mee zou willen gaan. Hij zag het niet echt als een date, maar gewoon als een afspraak. Hij keek naar Crystal en aaide haar over haar hals. Crystal brieste en stak haar hoofd weer naar de merrie van Lauren toe. Opeens kwam er om de bocht een auto aan, die heel veel haast had. Crystal flipte en vloog opzij. "Aan de kant!" Riep hij en deinsde opzij met Crystal, hij hoopte maar dat Lauren ook snel aan de kant zou gaan. Ty zag de auto remmen, net op tijd. Crystal maaide met haar hoeven in de lucht en hinnikte schril. "Rustig maar, Crystal." Zei Ty toen ze angstig terug op de grond neerkwam. Hij keek naar Lauren, die zal ook wel geschrokken zijn, dacht hij. De chauffeur stapte uit en keek woedend naar Ty. "Passen jullie toch op! Ik moet erlangs." Zei de meneer. Ty bleef kalm en antwoordde rustig op de meneer. "Meneer, dit is een ruiterpad, u mag hier helemaal niet zo snel rijden, u bent in fout." Zei hij kalm. "We zullen u er wel langs laten," eigenlijk kookte Ty van woede, die meneer dacht waarschijnlijk dat hij de baas van de weg was. Hier mochten niet eens auto's. De meneer staarde hem woedend aan. "Spel me de les maar, ja! Laat mij er gewoon langs." Hij stapte zijn auto terug in en reed er langs. Toen hij uit het zicht was keek Ty naar Lauren. "Alles oke?" Vroeg hij aardig en stapte af om haar gerust te stellen, ze zag er nogal geschokt uit.

Zo ja! ^^