Sky's are crying

Quinn haalde diep adem, ze wist wat er ging gebeuren. Het was een zwart gekleurde jeep met reclame aan de zijkanten over de manege 'Mary's Horses'. Quinn keek angstig door het raam. Het slanke bruinharige meisje kwam zelfverzekerd uit haar auto gestapt en belde ongeduldig op de bel terwijl ze rode lipgloss over haar lippen smeerde. Terwijl Quinn aan het raam bekeek hoe Mary nog eens ongeduldig tegen de deur klopte, deed haar kamergenote, Stacy , open. "Kan ik u helpen?" Vroeg Stacy aan het bruinharige meisje. Quinn smeekte dat Mary weg zou gaan. Ze mocht Kyanos niet hebben. Nooit niet! "Ja, ik ben op zoek naar Quinn Sullivan?" Vroeg het meisje. "Bedoel je Quinn Ádison Sullivan?" Vroeg Stacy. "Ja, ja... Die ja!" Zei Mary ongeduldig. "Wel, het is mijn huisgenote, ik zal haar even roepen." Oh nee! Daar kwam het! Nu moest ze voor eeuwig en altijd Kyanos weggeven! Maar ze wou het niet! Ze zou het nooit doen, ze zou alles doen voor haar paard om hem bij haar te laten blijven. Quinn zou bij hem zijn als hij stierf. "Quinn!" Weerkaatste het huis. Quinn bleef aan het raam staan. Ze hoorde voetstappen op de trap en met een diepe zucht kwam Stacy binnen. "Quinn, een of andere Mary wil je spreken!" Zei ze. Quinn weigerde op te staan. "Zeg haar maar dat ik haar niet wil spreken!" Zei ze. "Ja, echt niet. Vertel jij dat haar maar, ik moet de afwas nog doen!" Met een zucht stond ze op, op weg naar beneden. Mary stond met een valse glimlach haar op te wachten. "Quinn! Fijn om je eindelijk te spreken." Zei Mary. "Ja, vind ik ook. En daarbij eindigt dit gesprek. Ik wil niet met jou praten!" Zei Quinn met een kille blik in haar ogen. Er viel een ongemakkelijke stilte. En opeens verbrak Stacy die. "Dames, maak het jullie gemakkelijk in de woonkamer." Vertelde ze rustig. Zonder een woord uit te brengen, liepen Mary en Quinn naar de woonkamer. Mary ging in een tweepersoons zetel zitten en Quinn maakte het zich makkelijk in een eenpersoons zetel. Wat ik wilde vragen is..."
"Vergeet het maar, Mary!" Riep Quinn uit. "Maar..." Stotterde Mary. "Jij krijgt Kyanos niet! Of ik nu niet meer kan rijden of niet, ik weet het, ik heb een beenbreuk gehad, maar dat beteknt niet dat ik nooit meer kan rijden. Ik kan rijden! Nog steeds, en jij of niemand anders pakt dat van me af!" Quinn hapte naar adem en ging terug zitten. Het was een lange stilte, niemand bracht nog maar een woord uit. "Ik..." Begon Mary opeens waar Quinn van verschoot. "Wacht maar af, Sullivan. Ik krijg jou paard nog wel, of je nu wilt of niet!" Zei Mary en ging er van door.

Tijd voor een wandeling, dacht Quinn na een uurtje op haar kamer te hebben gezeten. Ze pakte haar adidas vest van de stoel en ging naar buiten. Het was een stuk warmer dan ze had gedacht. Het was ondertussen al 18u 's avonds. Maar dat vond ze niet erg, ze had alle tijd van de wereld. De laatste tijd hadden zijn en Stay niet zo'n goede band, dus ad ze bijna nooit thuis. Ondertussen dacht ze aan Kyanos, en Mary. Ze kon het wel vergeten om Kyanos te krijgen. Kyanos was van haar, en van niemand anders. Quinn keek naar de hemel, de zon ging langzaam onder, maar een stukje verder op leek het wel alsof er onweer opkomst was. Ach, ze zou niet zo lang wegblijven. Na een paar minuten voelde Quinn de eerste regendruppels op haar hoofd en schouders. Ze zuchtte, ze wou nog niet terug gaan. Dus bleef ze verder lopen. Ze vond een verlaten treinspoor. Er was geen teken van een trein. Ze dacht na, het was geen aangename plaats. De hemel was verdrietig, hij weende. Hij was niet bang om zijn echte gevoelens te uiten. Het begon steeds harder te regenen. Quinn hoorde de donder langzaam zijn aankomst uitbrullen. Maar Quinn trok zich er niets van aan. Zolang er maar geen bliksem was, wilde ze blijven, nadenken. Maar dat was geen goed idee geweest. Het begon hevig te waaien, het leek wel alsof de wind gilde om hulp. Er luidde een enorme donderklap vlak langs haar. Angstig deinsde ze opzij. Gelukkig was het niets. De bliksem viel. Quinn nam het pad terug dat ze had genomen naar deze verlaten treinen. Opeens kwam ze bij een treinspoor uit, het leek anders dan het andere treinspoor. Er stonden vier eikenbomen. De bliksem brulde en sloeg in op de 2de boom. Hij raakte een tak waar Quinn precies onder stond. Quinn deinsde opzij maar haar voet bleef hangen aan een stronk. Voor ze het wist viel een tak boven op haar. De volgende dingen gebeurden in slow motion. Langzaam stortte de boom neer. "Nee!" Gilde ze. Maar het had geen zin. Ze zag alles gebeuren en langzaam vervaagde alles, alles werd zwart. Alles werd een eenzame leegte. Alles was stil.

[Liefst 1 mens]

Liam schrok van de wekker naast zijn beeldscherm. Half zes al?! Met een noodvaart sprong hij op en rende hij zijn kamer rond. Van de ene hoek van zijn kamer rende hij naar de andere. Elke keer had hij wel weer wat anders in zijn handen tot hij eindelijk zijn tas had gevonden. Zonder er op te letten of alles wel mee ging, propte hij zijn tas vol. Na het uitzetten van zijn beeldscherm, de computer zelf had hij later nog nodig, rende hij naar beneden. Beneden zaten nog twee anderen, hij leefde samen met 7 jongeren in een huis tot zijn studie was voldaan. Een klein jaartje nog maar, dan was hij klaar met zijn studie en kon hij eindelijk hier weg. "Ik eet vanavond niet mee!." Schreeuwde hij nog voor hij de deur achter zich dicht smeet en de straat op liep. Wat moesten ze dit keer wel niet van hem denken? De hele week at hij al niet mee, elke keer had hij wel wat anders te doen. Oké, heel eerlijk, de voornaamste reden was dat het avondeten niet te eten was. Liam voelde in zijn zakken, opzoek naar zijn autosleutels. "Shit." Zijn sleutels lagen nog op zijn kamer. Maar goed dat er tegenwoordig een reservesleutel verstopt was. Vanaf het huis was het helaas een behoorlijk stuk lopen naar de sportschool, tenzij hij door het bos en langs de verlaten treinen zou gaan. Zo snel als hij het idee had bedacht om zo te lopen, wandelde hij in de richting van het bos. Eenmaal in het bos haalde hij zijn iphone tevoorschijn voor muziek, de witte apple oortjes stopte hij in zijn oren zodat anderen geen last hadden van de muziek. Normaal gesproken liep hij niet heel hard door wanneer hij de weg afsneed, vandaag was alleen anders. Boven hem begon de lucht dicht te trekken, soms zag je vaag weerlicht verschijnen, dat kon nooit iets goeds voorspellen. Zijn blauwe vans, witte shirt en donker blauw kleurige driekwart broek waren dan ook al snel niet meer droog. Regen stortte op hem neer zonder enige genade. De bomen langs het pad hielden een paar druppels tegen, de rest kreeg hij bovenop zich.

Ergernis na ergernis liep op. Niet alleen regende het, ondertussen was het ook behoorlijk hard aan het onweren. De onweer was niet het probleem, eigenlijk was het wel gezellig, maar dat hij in het bos liep vond hij minder prettig. Er waren vaak genoeg verhalen de ronde gegaan dat je niet in een bos moest lopen wanneer het aan het onweren was. Liam zette wat meer vaart achter zijn passen tot hij dichterbij het treinspoor kwam. Wie weet kon hij daar wel schuilen, hij was nu toch al te laat voor de training. Terug naar huis zou langer duren als wanneer hij nog een stukje doorliep. Op het moment dat hij een van de oude treinsporen zag gebeurde er iets opmerkelijks. Een knal, gevolgd door gekraak en gegil. Automatisch dook hij ineen tot de herrie over was. Iemand had gegild, dat had hij heel goed gehoord. Twee passen verder en hij kwam er achter wie er had gegild. Gelijk greep hij naar zijn mobiel, belde het alarmnummer en rende naar het meisje toe. Alles wat tegen hem gezegd werd voerde hij zo zorgvuldig mogelijk uit tot er eindelijk hulp kwam. Alles gebeurde zo snel, of leek het maar zo? Pas toen hij droog in de ambulance zat drong het tot hem door wat er was gebeurd.

Quinn hoorde niets meer, ze wist dat ze stil lag. Maar daar dacht ze nu niet aan. Haar ogen waren gesloten en wat er rondom haar gebeurde, wist ze niet. Ze voelde dat ze niet alleen was, er zat iemand langs haar. Stacy? Nee, maar wie dan wel? Quinn lag doodstil op een bed. De sirene loeide. Ze was bang, ook al voelde ze dat niet, bang dat ze iets heel ernstig had opgelopen. Langzaam kwamen haar ogen open. Ze was vast bewusteloos geweest. Ze opende haar ogen en schrok meteen recht. Wie was dit? Wie zat er langs haar? "Waar..." Meer kreeg ze er niet meteen uit. "Waar ben ik?" Ze voelde zich heel duizelig en keek de jongen angstig aan. Waarom zat hij hier? Ze kende hem niet. "Wat is er gebeurd, waarom lig ik hier?" Vroeg ze angstig. Ze wist dat ze moest kalmeren. Ze was in shock. Ze keek naar de jongen en ging toen terug liggen en keek lang naar et plafond. Ze tilde haar hoofd een beetje op en draaide toen haar hoofd weer naar hem. "Wie ben jij?" Vroeg ze bang aan hem. Quinn voelde de pijn weer in haar hoofd. Ze voelde eens aan haar hoofd en verstijfde toen. Haar hoofd bloedde, de tak, de bliksemflits, het gegil, de leegte, de stilte... Ze wist alles weer, ze was geraakt door de tak. "Jij hebt me gevonden." Zei ze zacht. "Hoe lang lag ik daar?" Ze voelde opeens dat er te veel vragen aan hem werden gesteld dus stopte ze. "Het spijt me." Maar vanbinnen, voelde ze zich heel slecht. Ze wilde hier niet zijn. Ze wilde bij Kyanos zijn, nu, die zou haar kunnen helpen. Kyanos was altijd vriendelijk. Hij zou de pijn uit haar weg trekken. Quinn zag dat er een dokter bij was. "Is het erg?" Vroeg ze aan hem. "Dat weet ik nog niet. We hebben nog niet gekeken maar je hebt een aardige klap gekregen, maar aan je reactie gezien is er niets aan de hand. Je wonde moet verzorgd worden en zo, maar wie weet, dit is niet om je bang te maken, hoor. Maar wie weet heb je in je huid ook iets." Quinn huiverde. Ze had dood kunnen zijn, en dan had ze Kyanos nooit meer gezien. Ze sloeg opeens haar handen voor haar gezicht en keek toen terug naar de dokter. "Ik had dood kunnen zijn." Schreeuwde ze. De dokter kalmeerde haar. "Dit is normaal, je bent in shock." Zei hij. "Rustig maar." Niets rustig maar! Dacht Quinn, maar ze knikte. Ze wilde uit deze ambulance springen. Maar dat kon niet, dat zou nooit gaan met deze mensen er bij. Ze legde zich er bij neer en dacht na. Ze hád echt dood kunnen zijn, ze had geluk gehad.

Ooit had hij in een ambulance willen zitten, niet liggen. Als je erin lag dan was er iets met je aan de hand. Maar deze gelegenheid om in een ambulance te zitten hoefde van hem ook niet bepaald. Waarom hij überhaupt mee moest wist hij niet eens. Omdat hij haar had gevonden? Kon vertellen hoe ze er aan toe was toen hij haar vond? Wist hij veel, alles wat hij had gedaan was hem opgedragen door iemand aan de telefoon. Daarnaast leek het net alsof hij alles op de automaat had gedaan. Alsof hij er niet echt bij was geweest. Net wanneer je een boek leest maar je concentratie er niet goed bij kan houden. Liam keek toe hoe een van de ambulance broeders wat dingen te voorschijn haalde. Zijn aandacht ging echter al snel verloren. Het meisje had gesproken, eerder gefluisterd, ze was weer bij bewustzijn. Voor een moment keek hij vragend naar de dokter die bij hen zat, mocht hij antwoorden? Er werd immers iets aan hem gevraagd. Omdat zijn blik niet beantwoord werd gaf hij maar gewoon antwoord. "Je ligt in een ambulance." Antwoordde hij kort. Wist hij veel wat hij moest doen. Mocht hij wel tegen haar praten? In plaats van dat het meisje stil was kreeg hij nog meer vragen over zich heen gegooid. Geduldig wachtte hij tot er een aantal vragen geweest waren eer hij antwoord gaf. "Ik ben Liam, ik liep half langs toen die tak op je hoofd viel. Het meisje haar verontschuldiging lachte hij met een waterige glimlach weg. Waarom verontschuldigde ze zichzelf? Zij kon er ook niets aandoen dat die tak op haar hoofd viel. Zodra er een kort gesprek ontstond tussen het meisje en de dokter trok hij zich terug en keek hij weer naar buiten via het achterraam. Met een behoorlijk hoge snelheid gingen ze over de weg, auto's weken voor hen uit zodat ze er langs konden. Liam schrok op van geschreeuw uit de richting van het meisje. Ho, was dit normaal? Was het normaal dat iemand ging schreeuwen? Hoorde dat echt bij een shock? Onbegrijpelijk keek hij richting de dokter, moest ze rustig aan doen als ze bijna dood was geweest?

Eenmaal in het ziekenhuis kwam er iemand op hem afgestapt die hem meenam naar een aparte kamer. Warme vingers opende zijn hand die hij al heel de tijd gebald had. Tot zijn verbazing zag zijn hand rood met in het midden een raar uitziende snee. Dezelfde warme handen, die bij de warme vingers hoorde, sloten zijn hand weer. "Niet aanzitten, ik kom zo terug." Gehoorzaam bleef hij eraf, hij zat alleen wel ergens mee. Waar had hij die snee nou toch weer opgelopen? Denken deed pijn had hij altijd verkondigd, alsnog wou hij weten waar hij zijn hand aan open had gehaald. Pas toen de zuster bezig was met zijn hand schoonmaken en verbinden schoot het hem te binnen. De tak had hij van het meisje af moeten halen, daarbij was hij blijven hangen met zijn hand achter een behoorlijke splinter die hij er daarna gewoon uit had getrokken. Zolang hij zijn hand kon blijven gebruiken zat hij er niet over in. Dezelfde zuster die hem behandeld had kwam zijn tas brengen die nog in de ambulance stond. Eindelijk droge kleren. Hij kleedde zich om in de behandelkamer en gooide zijn natte kleren terug in de tas. Thuis zou hij ze wel te droog hangen. Omdat hij nog even wat moest regelen bij de receptie wandelde hij achter een zuster aan. Bij de receptie moest hij zijn volledige naam geven, en nog veel meer gegevens. Vanwege het register moest hij een kaartje mee naar huis nemen waarop stond wat de reden voor zijn 'bezoek' was geweest. Leuk allemaal maar hoe verging het met het meisje wat hij had gevonden? Ondertussen wou hij haar naam ook wel weten, nu bleef hij haar telkens meisje noemen. Precies op tijd zag hij een bekent gezicht tevoorschijn komen uit een behandelkamer, degene aan wie hij kon vragen hoe het haar verging. "Meneer? Hoe ga.." Meer hoefde hij niet te zeggen want de dokter begon al tegen hem te praten. "Ik weet wat je gaat vragen, weet je wat vraag het haar zelf maar. Kom, ik breng je wel. Niet te veel vragen stellen, ze moet nog bijkomen." Ho, hij wou enkel weten hoe het haar verging, hij hoefde niet een heel gesprek met haar te hebben. Maar zoals gezegd werd hij naar het meisje gebracht. Ie wat ongemakkelijk wandelde hij de kamer in. Er werd een stoel gebracht waar hij op neergezet werd, net alsof hij heel lang met haar ging praten. Kom op zeg, was dat echt allemaal nodig? "Eh juist.. Hoe gaat het nu met je?" Vroeg hij voorzichtig. Wat moest hij zeggen? Hoi ik ben een nieuwsgierigaagje en ik wil weten hoe het met je gaat. Nee, hij was net opgevoed, voor zover hij had opgelet, en zou dus niet zo iemand aanspreken. Tenminste, zolang hij diegene niet kende.

Quinn knipperde met haar ogen. Ambulance. Ze moest er maar aan wennen, er was iets vreselijks gebeurd, misschien kon ze wel nooit meer rijden, nooit meer op Kyanos zitten... De dokters kalmeerden haar en lieten haar achter in een kamer. Stil zat ze op haar bed. Ze probeerde zich te ontspannen maar dat ging gewoon niet. Ze trilde van inspanning en woelde de hele tijd wat. Toen ging ze rechtop zitten. De hele tijd kwam het moment weer terug, wanneer de tak op haar terecht kwam, alles was verschrikkelijk. Ze zuchtte diep. Verschrikkelijk geweest... Verschrikkelijk... Ze viel in een lange diepe slaap en niemand kon haar wakker krijgen, de pijn in haar hoofd werd haar te veel en langzaam dook ze weg. Even later voelde ze een prik in haar schouder. "Auw!" Riep ze terwijl ze opsprong. "Hebben jullie mij een verdovingsmiddel daar straks gegeven?" Vroeg Quinn. De dokter knikte voorzichtig. "Heb je nog hoofdpijn?" Vroeg hij aardig. De dokter had een hele lieve en rustige stem. Hier zou ze zelf niet van kunnen doordraaien. "Ja, meneer. Het trekt niet weg." Zei ze en zuchtte. War zou die jongen zitten. De dokter stond op en liep de kamer uit, weer zat ze helemaal alleen. Ze pakte haar kussen en drukte haar hoofd erin. Zij weer! Ze leunde tegen de muur en gooide het kussen weg, het maakte haar niet uit waar het zou landen. Opeens kwam de jongen weer binnen, die zichzelf Liam had genoemd. "Eh juist..." Zei hij ongemakkelijk. Quinn keek hem vragend aan, wat wou hij zeggen? "Hoe gaat het nu met je?" Hij plaatste zich in een stoel. Nu was het waarschijnlijk haar beurt om te antwoorden. Ze trok haar schouders op. "Beter." Ze liet een glimlachje zien. De naam is Quinn Sullivan. Quinn Adison Sullivan." Vertelde ze. Ze keek naar haar voeten. Haar broek was doorweekt en haar schoenen zaten vol met vocht, water en gras. Ze zuchtte diep en keek naar de grond. Ze sloot haar ogen om ze even te laten rusten. "Waarom ben je meegegaan, je kent me niet eens." Zei ze. Ze wilde niet bot klinken maar ze vond het nog al raar dat hij mee was. "En als je het niet erg vind, kun je misschien zo meteen mijn huisgenoot Stacy bellen? Ze zal wel heel ongerust zijn." Het was ondertussen al een paar uurtjes later en toen ze op de klok keek was het kwart voor één in de nacht. Stacy zou héél ongerust zijn. "Haar nummer is 0493070180." Zei ze. Hopelijk wou hij haar bellen, dat zou ze erg aardig vinden, iemand die ze kende was nu fijn om te spreken. Het liefst van al had ze nu iemand gebeld die echt van haar hield, maar met zo iemand had ze nu geen contact. Ze zuchtte nogmaals, ze voelde zich ontspannen, maar dat was ze niet, haar buikspieren waren helemaal gespannen en als ze aan het ongeluk dacht kreeg ze kippenvel, overal.

Liam keek ongemakkelijk naar het meisje die zichzelf voorstelde als Quinn Adison Sullivan. Hij nam maar aan dat Quinn haar voornaam was. Hij wou enkel weten of het beter met haar ging, daarna zou hij weer terug naar huis gaan. Waarschijnlijk waren ze er thuis vanuit gegaan dat hij aan het feesten was na het sporten. Zoals hij normaal gesproken wel deed, dit keer was het helaas voor hen anders. Toen er aan hem gevraagd werd waarom hij mee was gegaan ging zijn blik gelijk naar zijn hand. "Dankzij een snee in me hand denk ik dat ik mee moest." Antwoordde hij nadat hij het telefoonnummer van haar huisgenote in zijn mobiel had getypt zodat er gelijk gebeld kon worden. Met een zucht stond hij op om zijn mobiel aan het meisje te geven. Kon hem het wat schelen dat er eigenlijk niet gebeld mocht worden in het ziekenhuis. Als hijzelf ging bellen, wat moest hij dan zeggen? Hoi met Liam, Quinn ligt in het ziekenhuis want ze heeft een tak op haar hoofd gehad? Dag, ze mocht zelf bellen. Hij liet zichzelf weer terug op de stoel zakken en keek naar de deur. In de gangen was het druk, zoals hoorde, maar er waren heel weinig doktoren te zien. Voornamelijk patiënten en mensen die met hen mee gingen. De laatste keer dat hij naar het ziekenhuis had gemoeten was omdat hij zijn pols had gebroken. Je zou maar van een paard afvallen en op je hand terecht komen. Sindsdien had hij niet meer gereden. Gaf hem maar een menwagen met een 2 span ervoor en hij was al gelukkig. Ritten over de duinen en gewoon zo over de weg waren voor hem meer dan genoeg. Of een sulky met een draver ervoor. Strandritten met een sulky waren makkelijker te maken dan met een hele menwagen. Dan waren concourswagens wel weer makkelijk daarvoor, maar die had hij helaas niet tot zijn beschikking. Toen hij zijn mobiel weer terug had bleef hij nog even ongemakkelijk staan. "Ik kan aan een zuster een spel kaarten vragen, dan zit je je hier tenminste niet in je eentje te vervelen." Normaal gesproken zou hij graag naar huis willen, maar nu zag hij er toch wel tegenop. Hij moest s'nachts naar huis lopen, hij had geen huisdeur sleutel, en slapen ging hem toch niet meer lukken. "Maar als je wilt kan ik ook gewoon gaan."

Quinn begreep het niet. Waarom deed hij zo bot? Ze had toch niets verkeerds gezegd, ze deed eigenlijk heel aardig. "Bedankt." Mompelde ze toen hij zuchtend de gsm aan haar gaf. Sorry, hoor. Dacht ze. Maar jij hebt het even makkelijker als mij. Quinn toetste het nummer in van haar huisgenote. "Stacy?" Vroeg ze. "Quinn! Waar ben je? Ik ben dood ongerust! Het is al 2u s' nachts." Zei Stacy helemaal kwaad. Quinn zuchtte en legde het ganse verhaal uit. "Ik kom meteen daar heen." Zei ze en hing op. Quinn zuchtte, maar ze was wel blij dat Stacy kwam. "Ik kan aan een zuster een spel kaarten vragen, dan zit je je hier tenminste niet in je eentje te vervelen." Zei Liam. Quinn trok een wenkbrauw op. "Maar als je wilt kan ik ook gewoon gaan." Zei hij. Quinn opende haar mond. "Je gaat nu toch niet weg?" Vroeg ze. "Je moet blijven. Jij bent degene die me heeft gevonden. Zonder jou alg ik daar nu nog steeds." Zei ze, deze keer kon hij niets bots zeggen. Enkel gemompel, hij wou misschien niet blijven. Maar hij moest wel! Dat moest ie, van Quinn. Even later kwam Stacy binnen. "Quinn!" Riep ze toen ze haar hoofd zag. Ze ging bij haar op bed zitten en bekeek haar wonde. "Gaat het goed met je?" Stacy leek net haar moeder, was die maar hier. "Ja hoor, prima." Zei ze hopend dat Stacy zou kalmeren. "Nee, niet prima. Ik haal een dokter," Stacy verliet haar kamer en ze voelde aan haar wonde, die was opnieuw gaan bloeien zo te voelen. Even voelde Quinn paniek klaarzitten, was dat normaal? Hoorde het zo opnieuw te gaan bloeien? De dokter kwam binnen en trok een ernstig gezicht. "Wat is er dokter?" Vroeg ze. De dokter bekeek haar wonde maar antwoordde niet. "Dokter!" Riep ze boos. "Ik weet niet, Quinn. Misschien heb je wel... Nee, dat zou niet kunnen, dan lag je eerst in coma." Vertelde hij. "Wat?"
"Geheugenverlies. Dat gaat niet want je ligt niet in coma. Meneer, Mevrouw, houden jullie haar nog even gezelschap, dan ga ik even naar een andere patiënt." Zei hij en verliet ook de kamer. Quinn zuchtte en ging languit op het bed liggen. "Ga ik dood?" Vroeg ze zacht. Nee! Ben je gek? Zo erg is dit helemaal niet, Quinn. Je... Je gaat helemaal niet dood!" Riep Stacy en haar hart stokte, waarom deed ze er zo onzeker over? Quinn ging weer rechtop zitten en keek naar de jongen. "Blijf alsjeblieft." Fluisterde ze, zo zacht dat hij het vast niet kon horen.