Alone?

Alone?

Ga ik nu mijn hele leven alleen blijven? Net nu ik eindelijk in de smaak viel bij mijn oude school. Ik wil niet verhuizen, maar daar is het nu te laat voor. Ik wil 's morgens niet wakker worden met de zon van HH in mijn ogen. Ik wil hier niet zijn. Hier zal ik nooit een goede vriend vinden, hier zal ik alleen maar falen. Net zoals ik op mijn oudere school had gedaan, ik val niet in de smaak, en dat weten mensen goed genoeg. Ik wil hier weg. Ik wil hier niet zijn. Maar ik heb geen keuze. Ik wil mam niet verlaten. Ze is pap ook al verloren, wat als ze mij ook nog zou verliezen? Ik moet sterk zijn, blijven vechten om niet terug te gaan naar Tennessee. Maar het gevoel is te sterk. Ik moet terug gaan. Nee, ik blijf. Ik moet terug gaan. Nee, ik blijf. Ik moet...

Ty schrok wakker. Wat een vreselijke droom was dat. Telkens was er die stem, die zei dat hij terug naar huis moest gaan. Maar hij ging mam nooit verlaten, zijn moeder was alles voor hem sinds dien zijn vader was gestorven door de aanslag. Hij keek door het raam van zijn nieuwe appartementen blok. Ty keek op zijn wekker. 7u 's morgens. Het zou goed voor hem zijn even vroeg op stap te gaan. Hij trok schone kleren aan en pakte zijn vest van de kapstok. Melanie, zijn moeder, sliep nog, dus hij moest niets uitleggen van wat hij ging doen. Hij wilde met niemand praten over dingen die gebeuren. Of die hij voelde, wilde.

Terwijl Ty naar een plaats liep, hij kende HH nog niet dus wist hij ook niet waar hij naar toe liep, dacht hij na over hoe het zou zijn als hij hier een paar maanden woonde. In zijn vroegere school, in Tennessee, duurde het 5 maanden voor hij eindelijk een paar vrienden kreeg. Hij moest toe geven, dat de meisjes daar wel in hem geïnteresseerd waren. Maar dat kon hem niets schelen, hij wilde nu enkel Shana terug. Maar eigenlijk wist hij ook niet zeker of hij haar terug wou, hij bedroog hem, maar hij vond het nooit erg. Shana ging altijd uit met andere jongens. En daarna had ze hun allemaal gekust. Hoeveel het er waren wist hij niets eens, te veel. Misschien was het een goed idee haar te vergeten, het zou Shana toch niets uitmaken dat hij weg was, ze had toch nog zo veel andere. Hij had misschien wel iemand nodig ja, iemand waar hij alles aan kon vertellen. Hij wilde niet enkel zijn moeder hebben. Hij wilde vrienden, maatjes, een nieuw leven beginnen. Maar eerst, wilde hij het verleden kwijt. Hij wilde niet langer verslonden worden door de herinneringen aan Shana, zijn vroegere school, Tennessee, zijn vader... Het was niet eerlijk, toch? Eenmaal toen hij ergens uitkwam opende zijn mond. "Wow." Zijn zachte stem vloog rustig over de weilanden. Het was prachtig, net als in Tennessee. De paarden stonden rustig te grazen, en telkens als hij een woord zij keek er een paard op. Ty klakte met zijn tong. Er was een paard en kwam rustig aangelopen. Zijn hoofd zag er aardig uit. Het was een ruin. Het was een andalusiër met een gespierd en sterk lichaam. Hij snuffelde aan zijn handen en brieste. "Dag, jongen." Fluisterde hij. Eindelijk kon Ty nog eens glimlachen.

Ze stond wat te grazen toen iets aan kwam lopen. Niet echt een iets, uiteraard, meer een mens, dat zag ze ook wel. Maar gewoon, op het moment was het een iets omdat... ze niet goed zag dat het een mens was. Ze zag een van de hengsten op hem af gaan en benijdde hem dat hij er gunstig voor stond, zij stond daar niet, nee. Zij stond hier, in de weide voor andere merries. Suffe, saaie merries die enkel konden praten over wedstrijden, knappe hengsten en veulens. Jugh. Ze haatte dat. Ze wou dat er een merrie was die net als haar gewoon lekker gek wou doen. Ja, er was ooit een merrie geweest, Judith, die net als haar van ravotten hield. Maar dat was op de veulenstal, en daar was ze al lang niet meer. Ze stond nu al een maand of twee hier. Bij deze ellendige dressuurstal. En ze wachtte, maar had geen idee waarop. Op een totale levensverandering ofzo? Ze wist het echt niet.
Ze hinnikte ongeduldig, hief haar staart fier op en trok een sprint om zo dicht mogelijk in de buurt van de jongen te komen. Met een diep gehinnik probeerde ze zijn aandacht te trekken. Aandacht kreeg ze nu, maar niet alleen van hem, ook van hengsten die terug briesten. Ze wou geïrriteerd zuchten en duidelijk maken dat ze niet geïnteresseerd was, als ze zo graag iemand wouden hebben, stonden er nog wel een paar wanhopige merries in deze wei.
Ze steigerde hoog op en liet zich soepel neerkomen, met een enigszins arrogante uitdrukking. Toen bokte ze, rende heel even weg en schudde met haar hoofd, om daarna weer naar de jongen toe te rennen. Een aai, eentje maar.. Ze wou het zo graag!