Nee, ik schrijf niet opnieuw een prachtig verhaal over weerwolven en vampiers omdat ik verslaafd ben aan twilight. Ik vind het gewoon leuk om er over te schrijven, en ik probeer zoveel mogelijk niks van twilight er door heen te laten schemeren omdat Twilifht wel mijn inspiratie bron is, maar dat wil niet zeggen dat alles er uit word gelaten (A) De vraag is dus nu aan jullie of jullie willen oordelen over mijn verhaal ^^
Vampire VS Werewolf
In den Beginne:
Diep in de nacht, ergens ver weg verscholen in het bos, scheen de maan verlegen in een meertje. De wind waaide guur door de bomen. De takken kraakten beangstigend hard. Bij het meertje stond een meisje. Haar ogen gloeiden rood op in de nacht, haar kastanjeachtige haar dansten op de wind, haar huid zo wit als sneeuw en haar lippen zo rood als bloed. Diep in de bossen verscholen keek er een gigantisch wezen op dit meisje neer. Wie zou dit meisje zijn? En wat deed ze hier alleen? Zo kwetsbaar, maar zo hard als kristal.. Maar haar perfectie was niet te omschrijven. Grote harige poten beslopen het meisje. Haar gegrinnik klonk als de muziek van de nacht. Zachtjes gromde het wezen als teken dat ze moest oppassen. Ze draaide zich langzaam om en keek het wezen met twinkelende oogjes aan. Het wezen had nog nooit zulke mooie ogen gezien. Het wezen piepte zachtjes en zette een aantal stappen naar achteren. Het meisje kwam naar voren en stak haar hand naar hem uit en streelde zachtjes over de haren van het dier. “Stil maar Kind van de nacht. Ik zal je geen pijn doen” Glimlachte ze op een manier waarvan je kippenvel van zou krijgen. Het wezen keek haar aan, zijn ogen die in haar ogen versmolten. Die avond was de laatste keer dat het wezen gesignaleerd werd.
Hoofdstuk 1
Kevin gromde binnensmonds. Al weer een proefwerk Frans. Hij kon dat mens niet uitstaan. Als hij had geweten dat op deze school Frans werd gegeven had hij een andere school uitgekozen. Met een chagrijnig gezicht liep hij het klaslokaal uit. Zijn tas leek steeds zwaarder aan te voelen naar mate het eind van de schooldag in zicht was. Serena kwam de hoek omlopen met een vriendin. Ze waren druk bezig met elkaar waardoor Serena Kevin niet opmerkte en tegen hem aan botste. Met veel kabaal vielen haar boeken op de grond. Kevin greep haar zwaaiende arm vast en trok Serena omhoog voordat ze ook om zou vallen. “Ook hallo” mompelde Kevin en gaf Samantha een knikje. Ze giechelde. “Hoi kevin” grijnsde ze. Kevin keek naar Serena die hem verbouwereerd stond aan te kijken. “kan je niet uit kijken ofzo?” zei ze pissig. Kevin trok een wenkbrauw op maar ging er maar niet op in. Hij raapte de boeken op van Serena en gaf ze aan. “Alsjeblieft” zei hij en liep langs haar weer weg. Serena schudde haar hoofd. “Ik snap hem soms echt niet” mompelde ze. Samantha keek Kevin droevig na. “Wel jammer dat hij niet bleef plakken..” zei ze zachtjes en keek weer naar haar vriendin. Serena trok nu haar wenkbrauw op en schoot toen in de lach. “Vind je hem leuk ofzo?” vroeg ze grappend. Samantha gaf haar vriendin een duw. “Helemaal niet!” giechelde ze. Samen liepen ze naar de kantine. Kevin liep verder naar zijn 7e les uur. Hij had het na deze echt wel gehad. Het was een lange dag voor hem geweest. Hij hoopte dat Meneer Colen een betere les zou bedenken dan de vorige. Hoofdschuddend dacht Kevin daar aan terug en liep het klaslokaal naar binnen. Meneer Colen zat al op zijn stoel achter zijn bureautje iets voor te bereiden. Kevin wilde gaan kijken wat er op het briefje stond maar werd onderbroken door Cam. “Heey maat! Lang niet gezien” grijnsde hij en gaf Kevin een stoot tegen zijn schouder aan zoals ze altijd deden. “Je hebt me nog in de pauze gezien eikel” grijnsde Kevin en ging naast hem zitten aan het tafeltje. “Nou dat is toch lang geleden?” vroeg Cam verontwaardigd. Gespeeld natuurlijk. Kevin kende Cam al vanaf zijn geboorte. Ze scheelden een halve maand, maar Kevin voelde zich veel ouder dan Cam. Gelukkig konden ze het wel goed met elkaar vinden. Jacob kwam zoals gewoonlijk als laatst naar binnen en keek Kevin aan. Kevin kreeg er de rillingen van en gromde iets binnensmonds. “Wie is die gast nu dus eigenlijk?” fluisterde Cam zachtjes. “Ik ken hem niet zo goed..” loog Kevin. Kevin wist wel beter. Cam keek naar hem en schudde zijn hoofd. “Maat ik weet echt wel wanneer je liegt of niet. Ik heb je jullie al een keer samen gezien. Als je Homo met hem bent kan je dat gerust zeggen hoor. Ik wijs je daar echt niet op af” zei Cam. Kevin keek om en gaf hem een duw. “Doe normaal gozer. Ik kijk niet naar jongens” gromde hij. Cam schoot in de lach. “Nou sorry hoor, het was maar een grapje” grijnsde hij. Kevin schudde zijn hoofd en ging onder uitzitten op zijn stoel. De laatste paar kinderen liepen het klas lokaal in toen de bel ging. Zuchtend keek Kevin naar het bord. En daar begon zijn laatste les uur. Meneer Colen stond op en begon met de uitleg van vorige week. Hij vertelde dat hij het nogmaals opnieuw uit ging leggen omdat hij dacht dat vorige week de helft van de klas niet op zat te letten. Kevin liet zijn hoofd op zijn bureau vallen en kreunde. “Ik wil niet weer die saaie les” mompelde Kevin. Cam knikte meelevend. Kevin keek naar de klok. Het duurde nog zo lang voor de bel ging. Hij sloeg zijn boek open met tegenzin en begon maar met verder werken. Hij had geen zin in de zelfde uitleg als hij het toch al begreep. Cam schreef alles over van Kevin. Kevin keek op en grijnsde naar cam. “Als je straks een proefwerk krijgt he dan ga ik echt zo hard lachen” grijnsde hij. Cam trok een wenkbrauw op. “Nee dat ga je niet doen, want dan moet jij er ook 1 maken” zei Cam en stak zijn tong uit. Ineens werd er geklopt op de deur. Meneer Colen keek van zijn aantekeningen van het bord naar de deur. “Kom binnen” zei hij een beetje chagrijnig omdat hij werd gestoord. Een vrouw met zwart opgestoken haar in een outfit dat leek alsof ze naar een begrafenis ging kwam binnen stappen. Een alternatief meisje kwam er achter aan lopen. Ze keek verlegen naar haar schoenen en durfde niet omhoog te kijken. “Mag ik u even storen meneer Colen?” vroeg het schoolhoofd. Meneer Colen knikte gauw ja en ging op zijn bureau stoel zitten. Mevrouw Specht is de Directrice van Highschool Forks. Haar haren waren altijd opgestoken in een knotje en ze droeg ook altijd een brilletje. Kevin vond haar maar niks.. Als ze langs liep dan hield iedereen ook altijd hun mond over alles. Al was het, het kleinste dingetje over het weekend. Mevrouw Specht luisterde altijd alles af. Kevin kreeg even de rillingen van Mevrouw specht toen ze begon met praten op haar toon. “Hallo leerlingen” groette Mevrouw specht. “Dit is jullie nieuwe leerling in de klas, en ik vraag jullie allemaal haar goed te zullen helpen met dit nieuwe vak voor haar. Ze heeft al bijlessen, maar snapt nog niet alles dus help haar een beetje” zei de mevrouw. De leerlingen knikte allemaal heel braaf en netjes.. Ariana durfde alleen weer een stomme opmerking te maken door de klas. “Komt u van een begrafenis mevrouw?” riep ze grijnzend. Mevrouw Specht keek naar Ariana. “Nou, ik hoor al weer dat we een begeleidster hebben gevonden” glimlachte de mevrouw kalm. “Ariana, jij gaat dit meisje vandaag de school laten zien de klassen 1 voor 1 bestuderen en als je klaar bent kom je 2 uur bij mij na” glimlachte de oude mevrouw. Kevin floot en keek Ariana grijnzend aan. “Heb je iets te doen sis” grijnsde hij. Ariana stak haar tong naar hem uit. Cam gaf een klap op zijn rug. “Man niet mee bemoeien!! Je weet wel? Straks hebben we ook 2 uur aan onze broek” zei hij fluisterend. Kevin rolde met zijn ogen en ging weer zitten zoals daar net. Het meisje werd een plaats toe gewezen en daar ging ze stilletjes zitten alsof ze er niet was. Helaas kende Kevin zijn klas. Ze zouden haar de oren van haar lijf afvragen zodra Colen begon met praten. Colen zuchtte. “Nou, dan pakken we maar weer op waar we waren gebleven. De versnelling moet je dus zo berekenen” begon hij verder. Kevin keek over zijn schouder naar het meisje bij het raam. Hij vroeg zich af hoe ze heette. Het meisje had haar oordopjes ingedaan en keek treurig naar buiten. Kevin voelde een steek van verdriet in zijn maag. Hij wist hoe het voelde om overgeplaatst te worden. Ariana draaide zich om naar het meisje. “Zeg hoe heet je?” vroeg ze kattig. Het meisje keek haar strak aan. “Jenniffer” mompelde ze en keek weer naar buiten. “Ariana, wil je ook nog eens een uur bij mij na komen?” riep Colen door de klas. Ariana draaide zich om. “Ik vroeg alleen haar naam meneer, dat mag toch wel? Ze is nieuw dan kan ik haar tenminste een plek toe wijzen” zei Ariana op een bitcherige toon. Deze was meer bedoelt voor Jenniffer. Kevin grijnsde en schudde zijn hoofd. Ariana was best aardig, alleen dan moest je haar wel de kans geven om dat ook daad werkelijk tegen je te zijn. Na een lange tijd te hebben gewacht ging dan toch eindelijk die bel. Meneer Colen sprak het meisje aan en vroeg of ze even wilde komen. Kevin en Cam liepen het klaslokaal uit en begonnen te juichen. “Eindelijk weekend!” riep Cam uit. “Heerlijk” grijnsde Kevin. Jacob kwam met een lijk bleek gezicht het klas lokaal uit. Voor een gespierde bruine gozer was dat dus nogal wat. Kevin trok een wenkbrauw op. “Uhm, ga maar vast ik haal je wel in! Ik moet nog even iets doen” zei Kevin aarzelend. Cam keek om en zag waarnaar Kevin keek. Cam schoot in de lach en stootte kevin op zijn schouder. “Ga er voor gast. Wel hem van achteren nemen he, niet hij jou anders dan heb je een Rondje!” riep Cam door de gang en rende het gebouw uit. Grommend keek Kevin hem na en liep toen naar Jacob. “Wat is er? Gaat het wel?” vroeg Kevin en keek naar Jacob. “Ik weet dat het raar klinkt, maar ik zou zweren dat, dat nieuwe meisje onze broeder heeft vermoord” gromde hij. Kevin trok een wenkrauw op. “Je bent niet lekker in je hoofd gast. Ga weekend vieren! Dat meisje is hier net” zei hij en gaf een schouder klopje. “Komt goed.. We vinden dat smerige wezen wel. Dat hebben we je toch beloofd?” zei Kevin zachtjes. Jacob zuchtte diep. “Ik weet het niet hoor.. Volgens mij is ze het gewoon..” mompelde hij. Jenniffer moest nog even een aantal dingen overnemen van het bord en aantekeningen kopiëren van meneer Colen maar dat beloofde ze te doen zodra het weekend voor bij was. Meneer Colen vond het beter als ze het gelijk zou doen, maar liet het er maar even bij zitten. Ariana wachtte bij de deur van het Lokaal op Jenniffer zodat ze “De rondleiding” kon gaan geven. Kevin schudde zijn hoofd. “Gast, het komt echt wel goed! We vinden dat smerige wezen zo snelmogelijk, maar ze zijn pas net weer terug in Forks. We kunnen niet vooreeuwig wantrouwend zijn bij elk nieuw wezen in de school of in het dorp” mompelde Kevin. Jacob knikte. “Je hebt gelijk. Ik ga maar weer eens!”. Jacob liep met zijn tas over zijn ene schouder weg. Kevin keek hem hoofdschuddend achter na en liep terug. “Succes he met dat nieuwe meisje” grijnsde Kevin naar Ariana. “Ja, dat zal ik wel nodig hebben” zei ze en rolde over dreven met haar ogen. “En bedankt” mompelde Jenniffer en liep met grote passen langs Kevin en Ariana. “Go Ariana!” zei Kevin lachend en liep naar de kluisjes. Hij hoorde wat zacht gebrabbel in een hoekje. Daar vond hij Jenniffer die aan het praten was tegen een telefoon. Kevin spitste zijn oren maar hoorde niet echt wat ze zei. Iets met: “Ik zie je straks wel, en Ik hou van je”. Kevin rolde met zijn ogen en liep met zijn spullen naar zijn fiets en fietste naar zijn huis.
Hijgend kwam Kevin tot stilstand voor het huis van Cam. Hij smeet zijn fiets tegen het hek en liep naar de voordeur. Hij klopte aan en de deur zwaaide open. “Je zou me toch inhalen?” grijnsde Cam en trok hem mee naar binnen. “Was het lekker?” vroeg Cam grijnzend. Kevin keek hem vragend aan. Maar toen hij hem zo zag grijnzend verkocht hij cam een stoot. “Ik ben geen homo gast” bromde Kevin. Cam begon te lachen en liep naar de keuken. “Iets te drinken?” vroeg Cam. Kevin deed zijn schoenen uit en liep naar de woonkamer en plofte op de bank. “Ja lekker man” antwoorden hij terug en zette de tv aan. “Vandaag op het nieuws. Mensen verdwijnen zomaar in het donkere bos. Er word gefluisterd dat er grote beren rond lopen. Andere beweren dat ze het beest hebben gezien, en bij lange na niet op een beer lijkt”. Kevin klikte te tv weer uit. “Wat doe je nou? Daar was ik naar aan het luisteren” zei Cam en keek naar Kevin. “Ik wil het gewoon niet meer horen” zei hij zachtjes. Cam ging naast zijn vriend zitten en zette het cola blikje voor Kevins neus op tafel. “Hoezo niet dan? Je weet toch zelf ook wel dat het anders ligt dan dat ze zeggen?” zei Cam. Kevin knikte. “Ja, maar niemand zal ons toch geloven..” zei Kevin en keek naar buiten. Hij zag Jenniffer daar fietsen. Hij bedacht zich ineens iets. Hij stond op en liep naar de deur en deed gauw zijn schoenen aan. “Wat ga je doen man?” riep Cam hem na. “Zo bedoelde ik het echt niet!”. “Nee, sukkel! Ik ga achter die Jenniffer aan! Ik leg het je straks allemaal wel uit!” riep Kevin terug en rende naar buiten achter het alternatieve meisje aan.
Jenniffer reedt met haar fietsje richting het bos. Ze had wel even frisse lucht nodig. Ze voelde zich verlaten door iedereen, en alleen 1 iemand kon haar opvrolijken. Met een snelle vaart fietsten ze naar het meertje en zette haar fiets vast aan een boom. Ze plofte in het gras neer en keek naar de wolken boven haar. Ze deed haar ogen dicht en haalde diep adem. Ze had Jayson gebeld op school om te komen naar hun plekje.. Ze was uitgeput van al dat gedoe op school. Niemand mocht haar, en iedereen deed onaardig tegen haar. Vooral die Ariana. Zuchtend liet ze haar adem weer los en deed ze haar ogen open. Ze schrok van dat geen dat boven haar hing. “JAYSON!!”riep ze kwaad uit en duwde hem boven zich weg. “Je wilde me zien?” vroeg hij alsof er niks was gebeurd. Jenniffer veegde haar kleding wat af en keek hem aan. “Ja.. Ik voelde me nogal alleen.. zei ze zo zachtjes dat alleen zij en Jayson het konden horen. Hij knikte. “Ja, zo klonk je ook al aan de telefoon” zei hij en deed een lok van haar haren achter haar oor. Hij ging naast Jenniffer zitten en sloeg zijn grote gespierde, warme armen om het meisje heen die met haar hoofd tegen zijn borstkast aan leunde. “Ik mis ons eigen optrekje..” zei ze zachtjes. Hij knikte alleen maar en aaide haar over haar haren heen. “Die mensen op deze school mogen me allemaal niet, en ik word er echt niet vrolijk van hoe de lessen hier aan toe gaan..” zei ze zachtjes. “En die Ariana komt me neus echt uit! Ik moest door haar vandaag een rondleiding volgen door het gebouw heen, dat heb ik niet gedaan omdat een of andere jongen tegen haar ging praten heel onaardig tegen over mij.. En zij deed heel overdreven alsof ik vreselijk was.. Ik doe toch niets verkeerds?” vroeg ze en keek Jayson aan. Hij glimlachte teder naar haar. “Je doet niets verkeerds, je moet alleen even door heen slaan. Het komt wel goed” glimlachte hij en aaide haar over haar wang. Jenniffer glimlachte en legde haar hoofd weer tegen zijn borst. “Bedankt dat je even langs wilde komen” glimlachte ze en sloeg haar armen om zijn middel en knuffelde hem stevig. Hij grijnsde. “Ik doe alles voor je dat weet je.. Maar weet je nu al iets meer over die wolven? “vroeg hij en keek haar vragend aan. “Nee niet echt.. Ik denk dat Ariana een wolf is .. zei ze zachtjes en keek naar de grond. Jayson zuchtte en ging wat rechtop zitten. “Dus je weet een naam?” vroeg hij en keek op. “Nee, ik weet … “ Meer kon ze niet zeggen want de wind waaide haar woorden weg toen ze rook dat er gevaar was. Jayson en zij stonden op en keken naar de bosjes waar de geur vandaan kwam. “Laat je zien” gromde Jayson tussen zijn gesloten tanden door. Kevin kwam de bosjes uit met zijn handen omhoog. “Het was niet de bedoeling om jullie te bespioneren” zei Kevin en keek strak naar de twee voor zich. Jayson haalde opgelucht adem. Maar Jenniffer wist wie deze jongen was, maar zei maar niks tegen Jayson voor het geval dat. Wat moest ze doen
Jenniffer lag met haar hoofd op de schoot van Jayson die op zijn armen leunde en een beetje onderuit gezakt zat. “Dus je kwam zomaar langs dit pad?” vroeg Jayson en grijnsde naar de jongen voor zich. “Ja zo’n beetje” zei Kevin die in kleermakerszit op het bankje zat. “Er komen weinig mensen nog in het bos weetje. Ze beweren dat er beren hier rond lopen. Dus waarom zou je hier langs komen? Uitgerekend hier?” vroeg Jenniffer argwanend. “Ik liep gewoon rond, en kwam hier terecht” zei Kevin en keek het meisje strak aan. “Wat is je naam eigenlijk? Je zit toch bij mij in de klas tijdens Natuurkunde?” vroeg Kevin. Het meisje keek naar hem op. “Mijn naam is Jenniffer, en die gozer heet Jayson” zei ze en keek toen even naar boven naar hem en glimlachte haar tanden bloot. Even zou Kevin zweren hoektanden zo groot als een dier te zien zitten, maar dat zal wel verbeelding zijn. “Zijn jullie een stelletje?” flapte Kevin er uit. Jenniffer keek hem doordringend aan. “Wat gaat jou dat aan? Ben je jaloers?” vroeg Jayson nog steeds grijnzend. “Nee hoor, vroeg ik me gewoon af” zei Kevin iets te snel. Jenniffer keek hem aan en stond op. “Nee, ik ken hem al sinds groep 4.. En hij is met me mee verhuisd naar hier en we delen samen een appartement. Maar we zijn geen stelletje” vertelde ze trots. Kevin wist nu niet of het sarcastisch bedoelt werd, of dat het echt zo was dat ze geen vriendje of vriendinnetje waren. Hij haalde zijn schouders op. “Oke, Ik woon samen met Cam. Een jongen waarmee ik vroeger altijd de box mee deelden. Het was goedkoper om samen een huur huis te nemen” zei Kevin nonchaland. Hij voelde zich stom. Wat deed hij hier? Jenniffer kon onmogelijk het meisje zijn dat zijn broeder heeft vermoord. Daar zag ze te mooi en te lief voor uit. “Nou ik ga maar weer eens ..” zei Kevin en stond op. “Ja ik ga ook ik moet nog huiswerk maken enzo.. Ik zie je wel weer” glimlachte ze naar Jayson. Ze liep naar hem toe en gaf hem een knuffel en een kusje op de wang. Hij grijnsde naar haar en gaf ook een knuffel en een kusje op haar voorhoofd. Kevin keek weg en liep richting de bossen. Jenniffer keek kevin achter na en zuchtte en fietste naar hem toe en stapte af zodra ze bij hem was. Kevin keek haar vragend aan. “Waarom ga je dus deze kant op en niet met je “vriendje” mee?” vroeg hij en trok een wenkbrauw op. “Omdat het me vriendje niet is” zei Jenniffer en keek hem geërgerd aan. “Nee, daarom geven jullie elkaar kusjes op de wang en voorhoofd” zei hij chagrijnig. Jenniffer gromde iets binnensmonds en liep met haar fiets voor kevin. Kevin liep achter haar aan en deed zijn handen in zijn zakken. “Nou.. Vertel is iets meer over je zelf..” zei Kevin en keek haar vragend aan. “Wat wil je weten dan?” vroeg ze en keek om. “Nou .. wat je me wil vertellen?”. “Nou mijn naam is Jennifer Cremfield, Ik woonde eerst in noord Amerika maar ben nu naar hier verhuisd. Naar dit afgelegen oord” zei ze zachtjes “Ik ben 17 jaar oud, ben een meisje zoals je ziet heb lang kastanje bruine haren mijn hobbies zijn paardrijden fietsen vliegeren en naar het bos gaan. Voor de rest weet ik niks om te vertellen” glimlachte ze . Kevin knikte en liep achter haar aan. “En jij dan?” vroeg Jenniffer en keek om. “Hoe bedoel je en ik dan?” vroeg Kevin op zijn hoede. “Nou vertel jij nu is iets over je zelf” mompelde ze. “Uhm.. Mijn naam is Kevin de Jong.. Ik ben ook 17 jaar oud, woon nu hier in Forks ben ook overgeplaatst zoals jij.., al een hele lange tijd geleden dan dus kan het me bijna niet herinneren, mijn hobbies zijn tv kijken game achter de pc zitten vissen met cam feesten met vrienden .. uhm.. boeken lezen en s’nachts rond dwalen in het bos, ondanks dat gezeik over die beren” mompelde kevin en keek voor zich uit. “Kevin de jong he..” zei Jenniffer aarzelend en keek om. Kevin knikte en keek haar vragend aan. “Hoezo?” vroeg hij en keek haar doordringend aan nu. “Nee, de naam kwam me bekend voor.. Maar weet nu niet meer waarvan” glimlachte ze en liep door. Ze waren eindelijk uit het bos verdwenen gelukkig. Kevin kreeg altijd kippenvel van het bos als hij er te lang in was. “Nou, dan ga ik maar weer” glimlachte Jenniffer en stapte op. “Ik zie je vast wel weer morgen” zei ze en reedt op haar fiets weg. Kevin keek haar na tot dat ze verdwenen was en liep naar zijn huis. De wind waaide wat harder leek het wel. Hij trok zijn kraag wat hoger. Hoe kon dit meisje nu een vampier zijn? Dat kon toch niet.. Kevin bedacht allemaal theorieën waarom het niet kon. Maar elke keer had hij een tegen argument waarom het dan juist wel zo was. Hij schudde zijn hoofd van ontzet en liep het huis binnen. “Waar was je nu?!” riep Cam uit en schudde hem door elkaar. Kevin duwde hem van zich af en nam de huistelefoon mee naar boven. Hij belde naar het huis van Jacob. Er werd opgenomen door zijn opa “Met Kevin De Jong, ik vroeg me af of Jacob er ook is”. “Hallo Kevin” klonk een zware stem. “Jacob zei al dat je zou bellen, ik zal hem even roepen voor je” zei hij. Kevin zag al voor zich hoe de opa van Jacob hem lachend aan zou kijken nu. Jacob kwam aan de lijn. “Heey gozer.. Vertel het eens?” vroeg Jacob. “Ik weet het bijna 100% zeker. Die bloedzuiger die je zag op school? Het is haar” gromde Kevin in de hoorn. “Ik zag haar met een of andere Jayson. Zegt jou dat iets?” vroeg hij behoedzaam. “Ik weet wel een beetje wie dat is ja.. Ow ik wist het! We hebben een groot probleem .. Vanavond zelfde plek als gewoonlijk 8 uur exact daar! We gaan vergaderen wat we nu dus gaan doen..” zei Jacob en hing op. Kevin gromde iets binnensmonds en liep naar beneden. “Vanavond bijeenkomst van de wolvenroedel. Wees dus op tijd” gromde hij kwaad. Cam knikte.
Hoofdstuk 2.
Grote harige wezens kwamen aan rennen in het bos. Kevin kwam tot stilstand op hun afgesproken plek. “Nou? Vertel’ gromde Melissa. “Ja ik wil wel eens weten wat ik hier doe” antwoorden Samantha. Kevin rolde met zijn wolven ogen. “Luister allemaal” klonk de Alfa stem in ieder ander wolvenhoofd. “Dit is heel ernstig. De bloedzuigers zijn terug in ons stille stadje” zei Jacob grommend. De wolven roedel keek elkaar aan en gromde binnensmonds. “En wie wist dit als eerst?” gromde Melissa kwaad. “Ik” zei Kevin in gedachten verzonken naar het meisje. “Ieuw! Fantaseer je nu serieus over dat meisje?! Kevin je weet toch dat we onze gedachtes moeten delen!” mekkerde Ariana. Jacob gromde naar Kevin als waarschuwing en ging zitten in het midden. “We moeten er iets aan doen, voordat ze het zelfde doet als bij broeder Lyns” opperde hij. Kevin schudde hevig zijn hoofd. Dit was eerder om zijn gedachten weer op 0 te krijgen. “Ik weet het niet hoor volgens mij is het niet haar.. Ik weet wel dat die Jayson ofzo, wel een echte bloedzuiger is” gromde Kevin. Cam kwam aan rennen. “Sorry sorry!! Ik was wat later.. sorry” bromde hij. Jacob rolde met zijn ogen. “Je bent ook echt weer de laatste he gast” gromde hij. Cam liet zijn oren in zijn nek vallen. Iedereen gromde even door de alfa-stem. “Luister .. We moeten er wat aan doen” mompelde Samantha en keek voor zich, maar Kevin voelde dat ze verdrietig was. Cam schudde zijn vacht uit. “Ik heb ze gezien” bromde hij zachtjes tegen iedereen. De ogen stonden gelijk gericht op Cam. “Waar en wanneer kleine?” gromde Ariana. “Net nog .. Nouja ik zag haar bij het water zitten met een paar andere” zei hij zachtjes. Kevin keek geschrokken op toen hij Jacob zag na denken over een aanval. “Je denkt toch niet dat we ze nu al kunnen aanvallen he?” vroeg Kevin snel. De groep keek hem aan. “Ja wat.. ze zijn met meerdere.. dat redde we nooit” bromde hij terug.
Jennifer lag op haar rug weer in het gras en keek naar de sterren. “Er zijn meer sterren aan de hemel dan woorden om jou schoonheid uit te drukken” zei Darren tegen Vanessa . Vanessa glimlachte en kroop wat dichterbij Darren. “Vind je ze niet schattig?” vroeg Jayson en keek Jenniffer vragend aan. Jennifer rolde met haar ogen. “Ik ben niet uit op liefde Jay” zei Jennifer bot terug. Jayson keek haar strak aan het trok zijn schouders op. “Wat jij wil kleine” grijnsde hij en ging tegen een boom aan staan. Jennifer stond op. Daniël kwam er aan en begroette de rest met een knik en stond naast Jayson en fluisterde iets in zijn oor. Jennifer pikte iets op van de wolven en verkromp aan de gedachte dat Kevin hier ergens rond zou lopen. Jayson keek haar vanuit zijn ooghoeken aan om haar reactie te pijlen, maar Jennifer liet voor de rest niks merken. “Wat moet ik nu doen..” dacht ze bij zich zelf. Ze wilde niet dat Kevin gewond zou raken.. Dat klonk raar.. Een wolf die van haar niet gewond mocht raken? Jennifer schudde haar hoofd grijnzend om zich zelf “Nou gaan we daar dan nog iets aan doen of blijven we hier?” vroeg ze en keek Daniël en Jayson grijnzend aan. Haar blauwe ogen veranderde naar bloed Rood. Ze had wel zin om een aantal wolven op te jagen.. Ze zou Kevin wel op haar hoede nemen. Dan was hij tenminste veilig. Jayson trok een wenkbrauw op en keek naar zijn groepje. “We zijn volgens mij met even veel..” bromde hij zachtjes. “Want wie zei je ook al weer dat er waren?” vroeg hij aan Daniël. Shit hij wist zijn namen ook al?.. “Die leider, Jacob was zijn naam geloof ik. Ariana die bij Jennifer in de klas zit. Kevin Melissa en een die ik nog nooit eerder heb gezien” zei Daniël. Jayson keek strak naar mij toe toen Daniël Kevin zijn naam zei. “Hm, ik dacht dat hij er geen een was Jennifer?” zei hij. De rest van de groep keek Jennifer nu aan. “Ik dacht inderdaad van niet” verdedigde ze zichzelf. “Er hing wel een vieze honden lucht om hem heen, maar ik dacht dat het Cam was” zei ze. Toen had ze nog een naam verklapt.. “Cam?” vroeg Daniël. “Dat moet die nieuwe dus zijn” zei Darren en keek verbaasd naar Jayson. “Je hebt wel een goed wezen gevonden om al het spionage werk te verrichten he” zei Vanessa bot. Lena kwam aanlopen en keek de groep nieuwsgierig aan. “Ook hallo” glimlachte ze. “Je bent te laat Lena” mompelde Jayson. “Was er een tijd dan?” vroeg ze glimlachend. “Nu zijn we pas met zijn 6e.. “ mompelde Jennifer. “Dan zijn we toch in de meerderheid?” vroeg Darren en keek Jennifer aan. “Hm, volgens mij loopt er nog een teefje rond” zei Lena en grijnsde toen ze zag dat iedereen nu aandacht voor haar had. “Ja ze hebben het over een aanval tegen ons”. Lena ging zitten naast Jennifer en begon met haar, haar te spelen. Jennifer vond het wel fijn dat Lena er nu bij was komen zitten. Ze voelde zich altijd zo alleen.. Jayson was dan haar beste vriend, maar die zag meer in haar dan alleen een vriendin. Lena grinnikte toen ze klaar was met het frutselen aan het haar van Jennifer. “Zin om dan in aanval te gaan of wachten we tot ze hier zijn?” vroeg Darren en keek met een betrokken gezicht naar Jayson. Vanessa kroop wat dichter tegen Darren. Ze hield nooit zoveel van vechten. Jennifer leefde er voor om dingen te vermoorden. Maar Kevin zou ze het haar niet van Krenken. Lena stond op. “Wat ga je doen?” vroeg Jayson en keek haar streng aan. “Ik ga naar die wolven toe” grijnsde ze. “Ik heb wel zin om een potje te matten met ze” gniffelde ze. “Jennifer?” vroeg Jayson en keek haar ook strak aan. “Hm, ik weet het niet hoor. We zijn hier pas net. Als we nu al de aandacht gaan…” meer kon ze niet zeggen want de wind verraadde de indringers op hun gebied. Jayson en Daniël gromde hun tanden bloot toen ze het gehuil van de Alfa hoorden. “Dat moet het start teken zijn geweest!” riep Vanessa en stond gauw op. “Darren! Ga op onderzoek uit!” riep Jayson boven de ineens opgezette storm wind. “Jennifer ga opzoek naar een uitweg!, Daniël en Lena met mij mee” beval Jayson en rende de andere kant op. Vanessa keek geschrokken toen ze hoorde dat Darren moest gaan uitzoeken wat er gebeurde. Maar het was al te laat. De wolven waren er al. Jennifer was ook al verdwenen. “Darren! We kunnen hier niet blijven!” riep Vanessa en trok aan zijn mouw. Grote ogen staarde de twee vampiers aan die in het midden van een openplek stonden met wel 1 boom en een meer. “Wat moeten we doen?..” vroeg ze angstig. “Luister je moet hier weg” zei Darren en keek haar aan met veel pijn en verdriet in zijn ogen. “Maar ik wil niet dat je word verslonden door wolven”. Gedreun van de wolvenpoten kwam dichterbij en toen niets meer. Een wolf was aankomen rennen en op ze afgesprongen. Ineens stond Jennifer voor Darren en Vanessa en sloeg met haar scherpe nagels vol in het gezicht van het dier dat met een zwaai het water in werd geslagen. Vanessa keek met grote ogen naar Jennifer. “Ren dan!” riep ze naar achteren en keek naar de wolf die kreunend om hoog kwam uit het water. Darren & Vanessa keken elkaar aan en knikte en gingen dezelfde kant uit als waar de rest naar toe rende. Ze konden hier niet blijven in hun eentje. Het grommende wezen kwam weer op Jennifer af. Jennifer wist wie het was aan de zwarte kleur van het dier. Het was de Alfa. Ze liep sissend naar achteren. Ze voelde ineens iets achter haar. Ze keek om en keek tegen de benen van een gigantisch wezen aan en keek omhoog naar de wolven kop van Kevin. Jennifer liep struikelend naar achteren. Ze was ingesloten door twee wolven. “Is dit haar?” vroeg de Alfa stem aan Kevin. Kevin knikte alleen maar ja en keek haar strak aan. Jennifer hoorde ze niet communiceren. Ze verstond geen wolventaal. Heel veel angst had ze niet. Ze zou willen sterven voor haar groep dat had ze gezworen. Maar dan het liefst het snelst. Ze siste naar de grote wolven die naar haar staarden. “We houden haar als aas. Misschien komen de andere dan nog terug” opperde Ariana die ook de bomen uit kwam. Jennifer kromp in een toen ze zag dat het Ariana was. De wolven knikte boven haar en ze gromde alle twee naar haar. Jennifer siste stilletjes en keek doelloos voor zich uit. Ze zou toch wel dood gaan. Ze hoorde iets kraken en voor ze het wist stond Kevin voor haar neus. Jennifer keek hem strak aan en wenste dat hij niet tegen haar zou praten. Hij liep op haar af en maakte haar armen alleen vast aan elkaar en duwde haar naar voren als teken dat ze moest lopen. “Vriendelijker mag ook wel” gromde ze. De wolven gromde terug door haar manier van praten. Ze kromp iet wat in maar zei toen maar niets meer.
Jayson ijsbeerde heen en weer. “Waar blijven ze?” tierde hij maar. Darren en Vanessa kwamen hand in hand aan lopen. Darren hijgde iet wat te snel maar dat ging uiteindelijk ook weer over. “Waar is Jennifer?” gromde hij kwaad. “Ze is mee genomen .. of verslonden..” mompelde Vanessa en keek verslagen naar de grond. “Ze Kwam ons helpen, en toen hebben we haar niet meer gezien..” voegde Darren er aan toe. “Jullie hebben haar daar gewoon achter gelaten ?! “ schreeuwde hij uit. “We dachten dat ze ons zou volgen!! Als we wisten dat ze dat niet had gedaan hadden we haar gaan halen, we kwamen er te laat achter..” zei hij stilletjes. Jayson werd woedend. Hij moest haar halen maar hoe.. Hij ijsbeerde verder. Daniël keek naar hem en schudde zijn hoofd. “Dit werkt ook niet jay.. Je moet nu iets verzinnen anders is het echt te laat..” mompelde hij. Vanessa keek om zich heen. “Waar is Lena..?” vroeg ze. Darren keek haar vragend aan en toen keek hij zoekend om zich heen. Jayson gromde kwaad. “Ze was met ons! Waar de hel is ze heen?” tierde hij uit.
Kevin duwde Jenniffer voort. De wolven liepen al verder op naar hun hol. Jenniffer keek om zich heen. “Waag het niet om je gaven te gebruiken” gromde Kevin kwaad. Jenniffer keek over haar schouder naar hem. “Wat denk je dat mijn gave wel niet is dan?” vroeg ze droog. Kevin zuchtte en duwde haar weer voort. “Zeg, je hoeft echt niet zo ruw te doen hoor” mompelde ze. “Ik heb ook rechten”. Kevin trok een wenkbrauw op. “Ben je gestoord? Je hebt helemaal niks! Je Hebt een broeder van ons vermoord, en dat gaan wij nu ook doen met een van jullie” gromde hij woedend. Jacob keek om en gromde. Kevin gebaarde dat het goed was. Jenniffer keek naar de grote wezens voor zich. “Weetje, jullie praten best wel interessant” glimlachte ze. “Lyns was erg aardig” zei ze en knikte even alsof ze het daar mee wilde bevestigen. Kevin werd laaiend. “Hoe bedoel je dat?!” siste hij. Jenniffer haalde onverschillig haar schouders op. “Het was een mooie wolf, en hij kwam die avond langs het meer. Ik stond daar het was bezig met een plan om in het dagelijks leven hier te komen. En hij kwam aan lopen wist niet wat of wie ik was.” Vertelde ze en grijnsde even. “Nieuwsgierig was hij wel hoor” grinnikte ze. Kevin voelde hoe zijn woede opkwam. Hij voelde hoe zijn wolvengedaante terug kwam. Met veel kabaal veranderde hij terug en gooide Jenniffer tegen de grond paar meter verder op. Jenniffer kwam met harde plof op de grond en schoof verder en kwam tot stilstand tegen een boom. Met veel gejammer kwam ze omhoog en kuchte even. Ze draaide zich snel om. De grote wolf sloeg met zijn grote poot opnieuw tegen de vampier die vervolgens door 3 bomen heen ging en daar ergens weer op de grond belande. Jenniffer ging kuchend zitten en begon hard te lachen. Kevin gromde en hijgde van de inspanning en woede. Jacob en Cam kwamen aan rennen. “Gaat het wel?” vroegen ze aan hem. Jacob gromde kwaad. “Je moet haar niet vermorzelen!” zei hij met zijn alfa stem. Kevin voelde hoe zijn poten zwaar werden van het bevel maar hij kon het niet laten. Hij zwaaide met zijn staart, rende op het meisje af en wilde haar met zijn grote tanden verslinden. Maar ineens zag hij wat het meisje eigenlijk echt was. Verdrietig, kende geen echte liefde en zou dat ook nooit doen. Door de aarzeling van aanvallen ging het fout. Ze stond op trok haar handboeien in een ruk kapot en haalde uit. Kevin voelde haar nagels in zijn wolven gezicht diepe krassen maken en vloog met volle vaart tegen een boom die omviel. Jacob gromde kwaad en rende op Jenniffer af. Ineens waren daar twee vampiers. Lena was er. Jenniffer grijnsde naar haar. “Dat werd eens tijd!” riep ze uit. “Sorry “ grijnsde lena haar fantastische glimlach. Jenniffer sloeg Jacob op de grond en Lena slingerde hem aan zijn staart tegen Kevin, die ondertussen probeerde op te staan. Kevin werd door het zware gewicht van Jacob tegen de grond gesmeten
Jenniffer grijnsde vals en rende samen met Lena weg. Cam volgde ze. Jacob riep hem huilend terug. Cam kwam slippend tot stilstand en rende terug. Kevin kreunde. “Ga van me af !!” riep hij. Jacob stond op en gaf een grauw tegen Kevin. “Als je door was gelopen hadden we haar nu nog!” zei hij kwaad. Kevin stond op en schudde zijn vacht uit. “Ag man, ze hadden ons toch wel ingehaald” mompelde hij en rende er vandoor naar huis. Cam schudde zijn hoofd. “Ik ga hem wel achterna..” zei Cam. Jacob schudde zijn hoofd. “Je blijft hier, we moeten de andere hier van op de hoogte stellen. En jij moet vanavond op wacht” gromde hij en rende terug naar zijn territorium waar de andere wolven al waren gearriveerd.
Kevin liep kwaad naar zijn huis. Hij had het helemaal gehad. Die vampiers moesten hier zo snel mogelijk weg dacht hij bij zichzelf. Hij rook ze overal, terwijl ze er niet echt waren. Hij rook misschien wel naar vampier omdat ze hem had aangeraakt.. Kevin deed de voordeur van zijn huis open en liep de gang op. Met een zwaai gooide hij de voordeur weer hard dicht en liep kwaad naar de woonkamer waar hij op de bank neer plofte. “Ik haat vampiers” gromde hij woedend.
Jenniffer liep met Lena giechelend terug naar de groep waar Jayson en de rest op hun wachten. Jayson liep eerst naar Lena. “WAAR WAS JE ?! “tierde hij uit. Hij greep haar bij haar tere schouders en schudde haar door elkaar. “Blijf van me af!” riep Lena met een angstige ondertoon in haar stem. Jenniffer greep de schouder van Jayson beet en slingerde hem anderhalve meter bij Lena vandaan. “Ben je helemaal gek geworden!? Ze heeft zojuist me leven gered!” riep ze hem kwaad toe. Jayson keek Jenniffer nu op zijn beurt kwaad aan. “Jij had ook gewoon mijn orders moeten volgen dan had je ook geen problemen gehad!” wierp hij kwaad uit. Lena wilde haar mond open doen, maar Jenniffer snoerde haar die. “Deze discussie had ik allang moeten uitvoeren” zei ze knarsen tandend. “WIE heeft de levens van Darren & Vanessa vannacht gered? WIE had dat eigenlijk moeten doen? Jij had ze moeten helpen Jayson! Niet IK. Maar IK deed het wel. Weetje waarom? Omdat ik wel gevoel heb voor teamleden! Hun horen er ook bij Jayson., Het gaat niet alleen om jou! Want jij nam Daniël en Lena echt niet mee om de kleinste te beschermen! Die nam je mee zodat als de leider je zou volgen je hun in jou plaats kon geven zodat jij vrij uit kon gaan!” riep Jenniffer woedend. Haar ogen werden bloed rood en haar huid werd nog bleker dan dat die al was. “Je weet dat Vanessa niet zonder Darren kan wat doe jij? Jij splits ze!”. “Maar dat deden ze toch niet?!” wierp hij Jenniffer terug. “Nee, omdat ze daar de kans niet voor kregen!! Ik kwam ze te hulp zodra jij weg was! Omdat de Leider er al lang was! Ik ben toen gegrepen en wie kwam mij toen helpen? De kleinste vampier van onze hele groep!! Is dat niet een beetje heel erg ironisch? Jij, de leider, de grootste vampier van deze hele groep en ook nog eens de sterkste, laat de kleinste, Lena, Vechten voor mij! Terwijl jij altijd zegt dat ik de aller beste aanwinst ooit ben geweest voor je groep! Ow wat ben ik speciaal dan zeg! Lena heeft haar leven voor mij gegeven, en ik gaf die aan Vanessa en Darren! En dat deed ik uit vriendschap! En jij zou dat moeten doen! Jij zou ons moeten redden uit leiderschap. En dat doe je ook niet! Dus kom maar op met je oordelen, maar ik luister niet meer naar jou! Ik reageer vanaf nu op mijn eigen instinct. Mijn overleving instinct!” zei Jenniffer en keek Jayson woedend aan. Lena ging achter Jenniffer staan. “Ik doe met haar mee..” zei ze met een bibberende stem. Darren & Vanessa gingen ook achter de kleine vampier staan. “Ik ben het ook met Jenniffer eens..” zeiden ze in koor en keken elkaar met een verliefde blik aan. Jenniffer glimlachte even naar het drietal dat achter haar gingen staan. “Jullie hoeven dat niet te doen hoor..” zei ze zachtjes. Het drietal glimlachte naar haar en knikte alleen maar. Daniël bleef staan naast Jayson. “Okey.. Dan doen we het toch zo..” mompelde Jayson die even van de kaart was af geblazen. “Dan ben jij vanaf nu de leidster van deze groep” gromde hij kwaad. Jenniffer keek even geschrokken op. “Dat had je waarschijnlijk niet verwacht he?” vroeg Jayson met een valse grijns. “Nou je doet maar, Word de leider maar en offer je zelf maar op. Ik luister voortaan wel naar jou” gromde hij woedend en ging zitten op een steen. “Okey.. Dan doe ik dat..” zei Jenniffer en keek strak naar Jayson zonder een emotie te tonen die door haar heen gierde. “Dan beëindig ik deze zitting, en zie ik jullie morgen om 8 uur op dezelfde plek” gromde ze kwaad. De leden knikte en verdwenen als sneeuw voor de zon. Jenniffer ging zuchtend op de steen zitten waar Jayson net zat. Hij was nog warm.. Jenniffer had het niet zo bedoelt.. Ze wilde alleen niet afhankelijk zijn van andere mensen. Jenniffer stond op en keek naar het donkere bos dat achter haar lag. Het enige licht kwam van de volle maan. Ze hoorde de wolven verder op huilen en ze kon de kilte er in horen. Ze rilde. Niet van angst, ook niet van de kou.. Maar eerder van de confrontatie die de volgende keer zal komen..
Kevin lag snurkend op de bank. Het huis was donker, alleen de tv stond nog zachtjes aan. Zachtjes kwam de kat binnen en keek vragen rond opzoek naar zijn baasje. Miauwend kwam hij op de bank gesprongen en gaf Kevin kopjes tegen zijn been aan. Kevin schrok op en keek recht in de rode ogen van een meisje dat voor hem stond. Schreeuwend sloeg hij alle kanten op behalve de goede. “Wha! Je moet je gezicht nu eens zien!” riep het Meisje gierend uit en deed het licht knopje aan. Kevin stond instinctief op en sprong boven op Jenniffer. Hij hield haar benen bij elkaar door de zijne die van haar te klemmen en haar armen hield hij boven haar lichaam. “Wat … kom … je … hier … doen?” zei hij hijgend van de woede. Jenniffer keek Kevin grijnzend aan. “Het verhaal af maken” glimlachte ze alsof ze een gewone bezoekster was. “Waar zijn de andere?” vroeg hij op zijn hoede. “Je wolven vriendjes? Ow die zijn nog in het bos”. “Noem ze niet zo wicht! Waar zijn die anderen? Dat soort van jou?” gromde hij kwaad. “Ow! Je bedoelt v..a..m..p..i..e…r…s!” Ze spelde het alsof ze een woordspel met hem deed. Ze bespotte hem en dat moest ze niet doen bij een wolf. Hij liet zijn grote tanden zien. “Die heb ik ook hoor” zei ze en liet de hare zien. Ze leek helemaal niet onder de indruk van de grote boze wolf boven op haar. Alsof ze wist dat hij toch niets zou doen. Jenniffer keek hem doordringend aan. “Wat.. wat moet je?” vroeg Kevin onzeker. “Ik kom je gewoon het verhaal vertellen dat achter Lynns zit..” zei ze zachtjes. Kevin hoorde de oprechtheid in haar stem en klom van haar af en ging op de bank zitten. “Oke, vertel maar. Maar als je ook maar 1 ding probeert te flikken! Dan breek ik je in 1000 stukjes” gromde hij. Jenniffer glimlachte en ging tegen de muur zitten. “Het was een koude avond en volle maan..” begon Jenniffer en keek treurig naar de vloer. “Ik was aan het na denken over hoe ik hier in kon stromen zonder mensen op me af te roepen waar mee ik problemen zou krijgen..” zei ze zachtjes. Kevin hoorde het wel met zijn super wolven gehoor, maar het was lastig om Vampiergesis te horen. “Ik heb het nooit bedoelt om hem te doden..” zei ze en keek Kevin smekend aan om hem het te laten geloven. “Hij kwam ineens.. Ineens stond hij daar voor me neus. Met zijn grote mooie wolven ogen. Zo nieuwsgierig dat hij was. Hij vroeg zich af wat ik was en waarom ik alleen in het donker was” giechelde ze zachtjes. Dat gegiechel klonk Kevin als muziek in de oren.. Kevin begreep ook wel dat Lynns heel erg nieuwsgierig kon zijn.. Maar zo nieuwsgierig om zijn leven op het spel te zetten? “Ik denk dat hij nooit heeft geweten wat voor soort ik was.. Tot Jayson kwam..” iets in haar stem zei dat het nu ging gebeuren. “Jayson was woedend! Ik had met Lynns gepraat.. Ja ik kon toen .. TOEN.. met wolven praten vraag me niet hoe .. maar ik kon het.. Lynns vroeg wie ik was hoe oud ik was waar ik woonde.. waarom ik hier nog zo laat was.. En dat ik beeldschoon was..”. Weer giechelde ze met haar engel stem. “Ik legde hem uit dat Hij snel weg moest voordat Jayson me zag.. Ik zei dat ik hem geen pijn zou doen.. Ik was een Vampier.. Ik zou hem eigenlijk pijn moeten doen.. Maar ik ben anders Kevin..” ze keek hem recht in de ogen aan en iets in Kevin zei dat ze gelijk had. “Ik wilde hem nooit echt pijn doen.. Jayson stond ineens naast me en sloeg het arme dier neer.. Hij dacht dat hij me bang maakte, me bedreigde.. En je hebt Jayson gezien.. Hij is nu gewoon heel erg zorgzaam.. In ieder geval over mij dan…” Haar stem klonk zo pijnlijk dat Kevin even moest slikken. “Ik smeekte Jayson weg te gaan het arme dier met rust te laten.. Jayson ging kwaad weg. Hij zei dat ik zwak was als ik het beest liet liggen zonder het te vermoorden.. Dat ik te anders was voor zijn groep en dat ik er uit lag als ik het niet deed.. Ik deed het niet om in de groep te blijven.. begrijp me niet verkeerd alsjeblieft.. Ik deed het echt niet uit egoïsme.. Ik zou zo weg zijn gelopen bij Jayson en de groep om Lynns te helpen.. Het was ook mijn eerste keer dat ik een wolf zag .. zo groot als een huis..”. Kevin grijnsde even half en keek naar Jenniffer die er echt kapot van was. Kevin stond voorzichtig op en ging bedenkelijk naast haar zitten. “Lynns had al zijn ruggen wervels gebroken.. Als hij terug zou veranderen naar Mens.. Hij zou het niet overleven.. Hij zou voor altijd lam zijn als wolf.. Ik kon het niet .. Zijn pijn was te groot.. Hij smeekte me hem met de grond gelijk te maken.. En dat heb ik gedaan.. Met heel veel pijn en moeite.. Het is echt nooit mijn bedoeling geweest..”. Even zou Kevin zweren een snik te hebben gehoord. Hij keek haar aan. Jenniffer keek hem treurig terug aan. “Ik wilde dit echt niet.. Als het…” meer kon ze niet zeggen want Kevin drukte Jenniffer tegen zich aan. “Ik geloof je ..” zei hij zachtjes en legde zijn kin op haar schouder. Ze voelde koud aan. Jenniffer legde haar armen rond Kevins middel. Ineens kwam er een groot gebrul van buiten af. Voor een seconde bleef het stil en toen hoorde Kevin en Jenniffer alleen maar het gerinkel van Glas. Midden in de woonkamer stond Jayson. Woedend .. Jenniffer slikte even. Kevin knipperde met zijn ogen en het was al gedaan. Jenniffer lag op de vloer dood stil bewoog niet en Jayson stond hijgend boven haar. Een woedewaas hing over zijn gezichtveld. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van Kevin. Kevin gromde kwaad. “Wat doe je op mijn territorium?!” gromde hij woedend. Jayson grijnsde vals en liep op hem af. “Ik krijg je wel” grijnsde hij vals. “Zo maar mijn vampiermeisje af pakken”. Jayson greep Kevin bij zijn keel en drukte hem fijn tegen de muur. Jenniffer deed haar ogen open en keek versuft om zich heen. Zodra ze Jayson zag en Kevin sprong ze op en stond ze naast hun. Ze brak de arm van Jayson waar mee hij Kevin vast hield. Kevin viel kuchend op de grond. Jenniffer keek naar Kevin greep Jayson bij zijn kraag en voordat Kevin met zijn ogen kon knipperen waren ze al weg..
Jayson liep woedend rond. Zijn arm was al weer genezen. “Hoe kun je ons zo verraden?” vroeg Daniël. Jenniffer trok een gezicht. “Ik verraad niemand” zei ze binnensmonds. Jayson keek haar woest aan. “Noem jij flirten met een wolf geen verraad dan?” vroeg hij kwaad. “Nee, zo zat het helemaal niet in elkaar” antwoordde ze verontwaardigd terug. Lena keek Jenniffer vragend aan. “Wat was het dan wel?” vroeg Vanessa arrogant. “Ik heb hem alleen het verhaal verteld van Lynns.. Dat was alles..” zei Jenniffer en keek verslagen naar de grond. Jayson liep grommend rond. Darren keek vol medeleven naar Jenniffer. “Ik weet het niet hoor, maar was Jenniffer niet de leidster van de groep?” zei hij uiteindelijk. “Is het dus niet de bedoeling dat zij de stappen vanaf nu bepaald? Ik vind het dus ontrecht dat Jayson haar ging halen. Als Jenniffer zegt dat die stinkende hond haar niets aan deed waarom was je daar dan Jayson? Je weet wat de consequenties zijn van de leider van de groep volgen” gromde hij en stond op om Jenniffer te beschermen. Vanessa keek beledigend naar haar vriendje. “Ik begrijp niet zo goed waarom je haar nu verdedigd” snauwde ze. “Omdat ik het terecht vind dat ze haar verhaal verteld. Willen we de rest van onze levens vast zitten aan een verdrag dat een keer word overtreden?” vroeg Darren. Jayson trok een wenkbrauw op. Daniël stond ook op. “Jay, ze hebben gelijk. Jenniffer is de leidster van deze groep nu.. dat heb jezelf gezegd.. Je moet je dan zelf ook aan de regels leren houden vanaf nu” zei hij streng. Jayson grauwde iets in de richting van Jenniffer en liep toen kwaad weg. “Jayson bedoelde het goed..” zei Jenniffer zachtjes. “Maar ik vind dat we de wolven tevriend moeten houden, en niet met ze moeten vechten. Dat is nergens voor nodig.. Ik heb nu 1 wolf gesproken. Als ik de rest nog kan spreken dan komt het goed” zei Jenniffer. De vampiers knikte en verlieten de plek.
“Je kan te voorschijn komen” grijnsde Jenniffer. Een grote wolf kwam uit de bosjes gelopen. “Roken ze me niet?” vroeg Kevin in zijn gedachten aan Jenniffer. Jenniffer schudde haar hoofd. “De wind staat de andere kant op” knipoogde ze. “Hoe gaat het met je hals?”. Jenniffer stond op en liep naar Kevin toe en bekeek zijn hals. Door de vacht was het niet heel erg goed te zien, maar er zat wel degelijk een bloeduitstorting op zijn hals. “Het spijt me .. voor je nek bedoel ik” zei ze zachtjes en keek naar de grote wolf. Gegrom kwam uit zijn keel. Zijn ogen waren niet gericht op de vampier onder hem maar iets dat in de bosjes naar hen keek.
Vampire VS Werewolf
In den Beginne:
Diep in de nacht, ergens ver weg verscholen in het bos, scheen de maan verlegen in een meertje. De wind waaide guur door de bomen. De takken kraakten beangstigend hard. Bij het meertje stond een meisje. Haar ogen gloeiden rood op in de nacht, haar kastanjeachtige haar dansten op de wind, haar huid zo wit als sneeuw en haar lippen zo rood als bloed. Diep in de bossen verscholen keek er een gigantisch wezen op dit meisje neer. Wie zou dit meisje zijn? En wat deed ze hier alleen? Zo kwetsbaar, maar zo hard als kristal.. Maar haar perfectie was niet te omschrijven. Grote harige poten beslopen het meisje. Haar gegrinnik klonk als de muziek van de nacht. Zachtjes gromde het wezen als teken dat ze moest oppassen. Ze draaide zich langzaam om en keek het wezen met twinkelende oogjes aan. Het wezen had nog nooit zulke mooie ogen gezien. Het wezen piepte zachtjes en zette een aantal stappen naar achteren. Het meisje kwam naar voren en stak haar hand naar hem uit en streelde zachtjes over de haren van het dier. “Stil maar Kind van de nacht. Ik zal je geen pijn doen” Glimlachte ze op een manier waarvan je kippenvel van zou krijgen. Het wezen keek haar aan, zijn ogen die in haar ogen versmolten. Die avond was de laatste keer dat het wezen gesignaleerd werd.
Hoofdstuk 1
Kevin gromde binnensmonds. Al weer een proefwerk Frans. Hij kon dat mens niet uitstaan. Als hij had geweten dat op deze school Frans werd gegeven had hij een andere school uitgekozen. Met een chagrijnig gezicht liep hij het klaslokaal uit. Zijn tas leek steeds zwaarder aan te voelen naar mate het eind van de schooldag in zicht was. Serena kwam de hoek omlopen met een vriendin. Ze waren druk bezig met elkaar waardoor Serena Kevin niet opmerkte en tegen hem aan botste. Met veel kabaal vielen haar boeken op de grond. Kevin greep haar zwaaiende arm vast en trok Serena omhoog voordat ze ook om zou vallen. “Ook hallo” mompelde Kevin en gaf Samantha een knikje. Ze giechelde. “Hoi kevin” grijnsde ze. Kevin keek naar Serena die hem verbouwereerd stond aan te kijken. “kan je niet uit kijken ofzo?” zei ze pissig. Kevin trok een wenkbrauw op maar ging er maar niet op in. Hij raapte de boeken op van Serena en gaf ze aan. “Alsjeblieft” zei hij en liep langs haar weer weg. Serena schudde haar hoofd. “Ik snap hem soms echt niet” mompelde ze. Samantha keek Kevin droevig na. “Wel jammer dat hij niet bleef plakken..” zei ze zachtjes en keek weer naar haar vriendin. Serena trok nu haar wenkbrauw op en schoot toen in de lach. “Vind je hem leuk ofzo?” vroeg ze grappend. Samantha gaf haar vriendin een duw. “Helemaal niet!” giechelde ze. Samen liepen ze naar de kantine. Kevin liep verder naar zijn 7e les uur. Hij had het na deze echt wel gehad. Het was een lange dag voor hem geweest. Hij hoopte dat Meneer Colen een betere les zou bedenken dan de vorige. Hoofdschuddend dacht Kevin daar aan terug en liep het klaslokaal naar binnen. Meneer Colen zat al op zijn stoel achter zijn bureautje iets voor te bereiden. Kevin wilde gaan kijken wat er op het briefje stond maar werd onderbroken door Cam. “Heey maat! Lang niet gezien” grijnsde hij en gaf Kevin een stoot tegen zijn schouder aan zoals ze altijd deden. “Je hebt me nog in de pauze gezien eikel” grijnsde Kevin en ging naast hem zitten aan het tafeltje. “Nou dat is toch lang geleden?” vroeg Cam verontwaardigd. Gespeeld natuurlijk. Kevin kende Cam al vanaf zijn geboorte. Ze scheelden een halve maand, maar Kevin voelde zich veel ouder dan Cam. Gelukkig konden ze het wel goed met elkaar vinden. Jacob kwam zoals gewoonlijk als laatst naar binnen en keek Kevin aan. Kevin kreeg er de rillingen van en gromde iets binnensmonds. “Wie is die gast nu dus eigenlijk?” fluisterde Cam zachtjes. “Ik ken hem niet zo goed..” loog Kevin. Kevin wist wel beter. Cam keek naar hem en schudde zijn hoofd. “Maat ik weet echt wel wanneer je liegt of niet. Ik heb je jullie al een keer samen gezien. Als je Homo met hem bent kan je dat gerust zeggen hoor. Ik wijs je daar echt niet op af” zei Cam. Kevin keek om en gaf hem een duw. “Doe normaal gozer. Ik kijk niet naar jongens” gromde hij. Cam schoot in de lach. “Nou sorry hoor, het was maar een grapje” grijnsde hij. Kevin schudde zijn hoofd en ging onder uitzitten op zijn stoel. De laatste paar kinderen liepen het klas lokaal in toen de bel ging. Zuchtend keek Kevin naar het bord. En daar begon zijn laatste les uur. Meneer Colen stond op en begon met de uitleg van vorige week. Hij vertelde dat hij het nogmaals opnieuw uit ging leggen omdat hij dacht dat vorige week de helft van de klas niet op zat te letten. Kevin liet zijn hoofd op zijn bureau vallen en kreunde. “Ik wil niet weer die saaie les” mompelde Kevin. Cam knikte meelevend. Kevin keek naar de klok. Het duurde nog zo lang voor de bel ging. Hij sloeg zijn boek open met tegenzin en begon maar met verder werken. Hij had geen zin in de zelfde uitleg als hij het toch al begreep. Cam schreef alles over van Kevin. Kevin keek op en grijnsde naar cam. “Als je straks een proefwerk krijgt he dan ga ik echt zo hard lachen” grijnsde hij. Cam trok een wenkbrauw op. “Nee dat ga je niet doen, want dan moet jij er ook 1 maken” zei Cam en stak zijn tong uit. Ineens werd er geklopt op de deur. Meneer Colen keek van zijn aantekeningen van het bord naar de deur. “Kom binnen” zei hij een beetje chagrijnig omdat hij werd gestoord. Een vrouw met zwart opgestoken haar in een outfit dat leek alsof ze naar een begrafenis ging kwam binnen stappen. Een alternatief meisje kwam er achter aan lopen. Ze keek verlegen naar haar schoenen en durfde niet omhoog te kijken. “Mag ik u even storen meneer Colen?” vroeg het schoolhoofd. Meneer Colen knikte gauw ja en ging op zijn bureau stoel zitten. Mevrouw Specht is de Directrice van Highschool Forks. Haar haren waren altijd opgestoken in een knotje en ze droeg ook altijd een brilletje. Kevin vond haar maar niks.. Als ze langs liep dan hield iedereen ook altijd hun mond over alles. Al was het, het kleinste dingetje over het weekend. Mevrouw Specht luisterde altijd alles af. Kevin kreeg even de rillingen van Mevrouw specht toen ze begon met praten op haar toon. “Hallo leerlingen” groette Mevrouw specht. “Dit is jullie nieuwe leerling in de klas, en ik vraag jullie allemaal haar goed te zullen helpen met dit nieuwe vak voor haar. Ze heeft al bijlessen, maar snapt nog niet alles dus help haar een beetje” zei de mevrouw. De leerlingen knikte allemaal heel braaf en netjes.. Ariana durfde alleen weer een stomme opmerking te maken door de klas. “Komt u van een begrafenis mevrouw?” riep ze grijnzend. Mevrouw Specht keek naar Ariana. “Nou, ik hoor al weer dat we een begeleidster hebben gevonden” glimlachte de mevrouw kalm. “Ariana, jij gaat dit meisje vandaag de school laten zien de klassen 1 voor 1 bestuderen en als je klaar bent kom je 2 uur bij mij na” glimlachte de oude mevrouw. Kevin floot en keek Ariana grijnzend aan. “Heb je iets te doen sis” grijnsde hij. Ariana stak haar tong naar hem uit. Cam gaf een klap op zijn rug. “Man niet mee bemoeien!! Je weet wel? Straks hebben we ook 2 uur aan onze broek” zei hij fluisterend. Kevin rolde met zijn ogen en ging weer zitten zoals daar net. Het meisje werd een plaats toe gewezen en daar ging ze stilletjes zitten alsof ze er niet was. Helaas kende Kevin zijn klas. Ze zouden haar de oren van haar lijf afvragen zodra Colen begon met praten. Colen zuchtte. “Nou, dan pakken we maar weer op waar we waren gebleven. De versnelling moet je dus zo berekenen” begon hij verder. Kevin keek over zijn schouder naar het meisje bij het raam. Hij vroeg zich af hoe ze heette. Het meisje had haar oordopjes ingedaan en keek treurig naar buiten. Kevin voelde een steek van verdriet in zijn maag. Hij wist hoe het voelde om overgeplaatst te worden. Ariana draaide zich om naar het meisje. “Zeg hoe heet je?” vroeg ze kattig. Het meisje keek haar strak aan. “Jenniffer” mompelde ze en keek weer naar buiten. “Ariana, wil je ook nog eens een uur bij mij na komen?” riep Colen door de klas. Ariana draaide zich om. “Ik vroeg alleen haar naam meneer, dat mag toch wel? Ze is nieuw dan kan ik haar tenminste een plek toe wijzen” zei Ariana op een bitcherige toon. Deze was meer bedoelt voor Jenniffer. Kevin grijnsde en schudde zijn hoofd. Ariana was best aardig, alleen dan moest je haar wel de kans geven om dat ook daad werkelijk tegen je te zijn. Na een lange tijd te hebben gewacht ging dan toch eindelijk die bel. Meneer Colen sprak het meisje aan en vroeg of ze even wilde komen. Kevin en Cam liepen het klaslokaal uit en begonnen te juichen. “Eindelijk weekend!” riep Cam uit. “Heerlijk” grijnsde Kevin. Jacob kwam met een lijk bleek gezicht het klas lokaal uit. Voor een gespierde bruine gozer was dat dus nogal wat. Kevin trok een wenkbrauw op. “Uhm, ga maar vast ik haal je wel in! Ik moet nog even iets doen” zei Kevin aarzelend. Cam keek om en zag waarnaar Kevin keek. Cam schoot in de lach en stootte kevin op zijn schouder. “Ga er voor gast. Wel hem van achteren nemen he, niet hij jou anders dan heb je een Rondje!” riep Cam door de gang en rende het gebouw uit. Grommend keek Kevin hem na en liep toen naar Jacob. “Wat is er? Gaat het wel?” vroeg Kevin en keek naar Jacob. “Ik weet dat het raar klinkt, maar ik zou zweren dat, dat nieuwe meisje onze broeder heeft vermoord” gromde hij. Kevin trok een wenkrauw op. “Je bent niet lekker in je hoofd gast. Ga weekend vieren! Dat meisje is hier net” zei hij en gaf een schouder klopje. “Komt goed.. We vinden dat smerige wezen wel. Dat hebben we je toch beloofd?” zei Kevin zachtjes. Jacob zuchtte diep. “Ik weet het niet hoor.. Volgens mij is ze het gewoon..” mompelde hij. Jenniffer moest nog even een aantal dingen overnemen van het bord en aantekeningen kopiëren van meneer Colen maar dat beloofde ze te doen zodra het weekend voor bij was. Meneer Colen vond het beter als ze het gelijk zou doen, maar liet het er maar even bij zitten. Ariana wachtte bij de deur van het Lokaal op Jenniffer zodat ze “De rondleiding” kon gaan geven. Kevin schudde zijn hoofd. “Gast, het komt echt wel goed! We vinden dat smerige wezen zo snelmogelijk, maar ze zijn pas net weer terug in Forks. We kunnen niet vooreeuwig wantrouwend zijn bij elk nieuw wezen in de school of in het dorp” mompelde Kevin. Jacob knikte. “Je hebt gelijk. Ik ga maar weer eens!”. Jacob liep met zijn tas over zijn ene schouder weg. Kevin keek hem hoofdschuddend achter na en liep terug. “Succes he met dat nieuwe meisje” grijnsde Kevin naar Ariana. “Ja, dat zal ik wel nodig hebben” zei ze en rolde over dreven met haar ogen. “En bedankt” mompelde Jenniffer en liep met grote passen langs Kevin en Ariana. “Go Ariana!” zei Kevin lachend en liep naar de kluisjes. Hij hoorde wat zacht gebrabbel in een hoekje. Daar vond hij Jenniffer die aan het praten was tegen een telefoon. Kevin spitste zijn oren maar hoorde niet echt wat ze zei. Iets met: “Ik zie je straks wel, en Ik hou van je”. Kevin rolde met zijn ogen en liep met zijn spullen naar zijn fiets en fietste naar zijn huis.
Hijgend kwam Kevin tot stilstand voor het huis van Cam. Hij smeet zijn fiets tegen het hek en liep naar de voordeur. Hij klopte aan en de deur zwaaide open. “Je zou me toch inhalen?” grijnsde Cam en trok hem mee naar binnen. “Was het lekker?” vroeg Cam grijnzend. Kevin keek hem vragend aan. Maar toen hij hem zo zag grijnzend verkocht hij cam een stoot. “Ik ben geen homo gast” bromde Kevin. Cam begon te lachen en liep naar de keuken. “Iets te drinken?” vroeg Cam. Kevin deed zijn schoenen uit en liep naar de woonkamer en plofte op de bank. “Ja lekker man” antwoorden hij terug en zette de tv aan. “Vandaag op het nieuws. Mensen verdwijnen zomaar in het donkere bos. Er word gefluisterd dat er grote beren rond lopen. Andere beweren dat ze het beest hebben gezien, en bij lange na niet op een beer lijkt”. Kevin klikte te tv weer uit. “Wat doe je nou? Daar was ik naar aan het luisteren” zei Cam en keek naar Kevin. “Ik wil het gewoon niet meer horen” zei hij zachtjes. Cam ging naast zijn vriend zitten en zette het cola blikje voor Kevins neus op tafel. “Hoezo niet dan? Je weet toch zelf ook wel dat het anders ligt dan dat ze zeggen?” zei Cam. Kevin knikte. “Ja, maar niemand zal ons toch geloven..” zei Kevin en keek naar buiten. Hij zag Jenniffer daar fietsen. Hij bedacht zich ineens iets. Hij stond op en liep naar de deur en deed gauw zijn schoenen aan. “Wat ga je doen man?” riep Cam hem na. “Zo bedoelde ik het echt niet!”. “Nee, sukkel! Ik ga achter die Jenniffer aan! Ik leg het je straks allemaal wel uit!” riep Kevin terug en rende naar buiten achter het alternatieve meisje aan.
Jenniffer reedt met haar fietsje richting het bos. Ze had wel even frisse lucht nodig. Ze voelde zich verlaten door iedereen, en alleen 1 iemand kon haar opvrolijken. Met een snelle vaart fietsten ze naar het meertje en zette haar fiets vast aan een boom. Ze plofte in het gras neer en keek naar de wolken boven haar. Ze deed haar ogen dicht en haalde diep adem. Ze had Jayson gebeld op school om te komen naar hun plekje.. Ze was uitgeput van al dat gedoe op school. Niemand mocht haar, en iedereen deed onaardig tegen haar. Vooral die Ariana. Zuchtend liet ze haar adem weer los en deed ze haar ogen open. Ze schrok van dat geen dat boven haar hing. “JAYSON!!”riep ze kwaad uit en duwde hem boven zich weg. “Je wilde me zien?” vroeg hij alsof er niks was gebeurd. Jenniffer veegde haar kleding wat af en keek hem aan. “Ja.. Ik voelde me nogal alleen.. zei ze zo zachtjes dat alleen zij en Jayson het konden horen. Hij knikte. “Ja, zo klonk je ook al aan de telefoon” zei hij en deed een lok van haar haren achter haar oor. Hij ging naast Jenniffer zitten en sloeg zijn grote gespierde, warme armen om het meisje heen die met haar hoofd tegen zijn borstkast aan leunde. “Ik mis ons eigen optrekje..” zei ze zachtjes. Hij knikte alleen maar en aaide haar over haar haren heen. “Die mensen op deze school mogen me allemaal niet, en ik word er echt niet vrolijk van hoe de lessen hier aan toe gaan..” zei ze zachtjes. “En die Ariana komt me neus echt uit! Ik moest door haar vandaag een rondleiding volgen door het gebouw heen, dat heb ik niet gedaan omdat een of andere jongen tegen haar ging praten heel onaardig tegen over mij.. En zij deed heel overdreven alsof ik vreselijk was.. Ik doe toch niets verkeerds?” vroeg ze en keek Jayson aan. Hij glimlachte teder naar haar. “Je doet niets verkeerds, je moet alleen even door heen slaan. Het komt wel goed” glimlachte hij en aaide haar over haar wang. Jenniffer glimlachte en legde haar hoofd weer tegen zijn borst. “Bedankt dat je even langs wilde komen” glimlachte ze en sloeg haar armen om zijn middel en knuffelde hem stevig. Hij grijnsde. “Ik doe alles voor je dat weet je.. Maar weet je nu al iets meer over die wolven? “vroeg hij en keek haar vragend aan. “Nee niet echt.. Ik denk dat Ariana een wolf is .. zei ze zachtjes en keek naar de grond. Jayson zuchtte en ging wat rechtop zitten. “Dus je weet een naam?” vroeg hij en keek op. “Nee, ik weet … “ Meer kon ze niet zeggen want de wind waaide haar woorden weg toen ze rook dat er gevaar was. Jayson en zij stonden op en keken naar de bosjes waar de geur vandaan kwam. “Laat je zien” gromde Jayson tussen zijn gesloten tanden door. Kevin kwam de bosjes uit met zijn handen omhoog. “Het was niet de bedoeling om jullie te bespioneren” zei Kevin en keek strak naar de twee voor zich. Jayson haalde opgelucht adem. Maar Jenniffer wist wie deze jongen was, maar zei maar niks tegen Jayson voor het geval dat. Wat moest ze doen
Jenniffer lag met haar hoofd op de schoot van Jayson die op zijn armen leunde en een beetje onderuit gezakt zat. “Dus je kwam zomaar langs dit pad?” vroeg Jayson en grijnsde naar de jongen voor zich. “Ja zo’n beetje” zei Kevin die in kleermakerszit op het bankje zat. “Er komen weinig mensen nog in het bos weetje. Ze beweren dat er beren hier rond lopen. Dus waarom zou je hier langs komen? Uitgerekend hier?” vroeg Jenniffer argwanend. “Ik liep gewoon rond, en kwam hier terecht” zei Kevin en keek het meisje strak aan. “Wat is je naam eigenlijk? Je zit toch bij mij in de klas tijdens Natuurkunde?” vroeg Kevin. Het meisje keek naar hem op. “Mijn naam is Jenniffer, en die gozer heet Jayson” zei ze en keek toen even naar boven naar hem en glimlachte haar tanden bloot. Even zou Kevin zweren hoektanden zo groot als een dier te zien zitten, maar dat zal wel verbeelding zijn. “Zijn jullie een stelletje?” flapte Kevin er uit. Jenniffer keek hem doordringend aan. “Wat gaat jou dat aan? Ben je jaloers?” vroeg Jayson nog steeds grijnzend. “Nee hoor, vroeg ik me gewoon af” zei Kevin iets te snel. Jenniffer keek hem aan en stond op. “Nee, ik ken hem al sinds groep 4.. En hij is met me mee verhuisd naar hier en we delen samen een appartement. Maar we zijn geen stelletje” vertelde ze trots. Kevin wist nu niet of het sarcastisch bedoelt werd, of dat het echt zo was dat ze geen vriendje of vriendinnetje waren. Hij haalde zijn schouders op. “Oke, Ik woon samen met Cam. Een jongen waarmee ik vroeger altijd de box mee deelden. Het was goedkoper om samen een huur huis te nemen” zei Kevin nonchaland. Hij voelde zich stom. Wat deed hij hier? Jenniffer kon onmogelijk het meisje zijn dat zijn broeder heeft vermoord. Daar zag ze te mooi en te lief voor uit. “Nou ik ga maar weer eens ..” zei Kevin en stond op. “Ja ik ga ook ik moet nog huiswerk maken enzo.. Ik zie je wel weer” glimlachte ze naar Jayson. Ze liep naar hem toe en gaf hem een knuffel en een kusje op de wang. Hij grijnsde naar haar en gaf ook een knuffel en een kusje op haar voorhoofd. Kevin keek weg en liep richting de bossen. Jenniffer keek kevin achter na en zuchtte en fietste naar hem toe en stapte af zodra ze bij hem was. Kevin keek haar vragend aan. “Waarom ga je dus deze kant op en niet met je “vriendje” mee?” vroeg hij en trok een wenkbrauw op. “Omdat het me vriendje niet is” zei Jenniffer en keek hem geërgerd aan. “Nee, daarom geven jullie elkaar kusjes op de wang en voorhoofd” zei hij chagrijnig. Jenniffer gromde iets binnensmonds en liep met haar fiets voor kevin. Kevin liep achter haar aan en deed zijn handen in zijn zakken. “Nou.. Vertel is iets meer over je zelf..” zei Kevin en keek haar vragend aan. “Wat wil je weten dan?” vroeg ze en keek om. “Nou .. wat je me wil vertellen?”. “Nou mijn naam is Jennifer Cremfield, Ik woonde eerst in noord Amerika maar ben nu naar hier verhuisd. Naar dit afgelegen oord” zei ze zachtjes “Ik ben 17 jaar oud, ben een meisje zoals je ziet heb lang kastanje bruine haren mijn hobbies zijn paardrijden fietsen vliegeren en naar het bos gaan. Voor de rest weet ik niks om te vertellen” glimlachte ze . Kevin knikte en liep achter haar aan. “En jij dan?” vroeg Jenniffer en keek om. “Hoe bedoel je en ik dan?” vroeg Kevin op zijn hoede. “Nou vertel jij nu is iets over je zelf” mompelde ze. “Uhm.. Mijn naam is Kevin de Jong.. Ik ben ook 17 jaar oud, woon nu hier in Forks ben ook overgeplaatst zoals jij.., al een hele lange tijd geleden dan dus kan het me bijna niet herinneren, mijn hobbies zijn tv kijken game achter de pc zitten vissen met cam feesten met vrienden .. uhm.. boeken lezen en s’nachts rond dwalen in het bos, ondanks dat gezeik over die beren” mompelde kevin en keek voor zich uit. “Kevin de jong he..” zei Jenniffer aarzelend en keek om. Kevin knikte en keek haar vragend aan. “Hoezo?” vroeg hij en keek haar doordringend aan nu. “Nee, de naam kwam me bekend voor.. Maar weet nu niet meer waarvan” glimlachte ze en liep door. Ze waren eindelijk uit het bos verdwenen gelukkig. Kevin kreeg altijd kippenvel van het bos als hij er te lang in was. “Nou, dan ga ik maar weer” glimlachte Jenniffer en stapte op. “Ik zie je vast wel weer morgen” zei ze en reedt op haar fiets weg. Kevin keek haar na tot dat ze verdwenen was en liep naar zijn huis. De wind waaide wat harder leek het wel. Hij trok zijn kraag wat hoger. Hoe kon dit meisje nu een vampier zijn? Dat kon toch niet.. Kevin bedacht allemaal theorieën waarom het niet kon. Maar elke keer had hij een tegen argument waarom het dan juist wel zo was. Hij schudde zijn hoofd van ontzet en liep het huis binnen. “Waar was je nu?!” riep Cam uit en schudde hem door elkaar. Kevin duwde hem van zich af en nam de huistelefoon mee naar boven. Hij belde naar het huis van Jacob. Er werd opgenomen door zijn opa “Met Kevin De Jong, ik vroeg me af of Jacob er ook is”. “Hallo Kevin” klonk een zware stem. “Jacob zei al dat je zou bellen, ik zal hem even roepen voor je” zei hij. Kevin zag al voor zich hoe de opa van Jacob hem lachend aan zou kijken nu. Jacob kwam aan de lijn. “Heey gozer.. Vertel het eens?” vroeg Jacob. “Ik weet het bijna 100% zeker. Die bloedzuiger die je zag op school? Het is haar” gromde Kevin in de hoorn. “Ik zag haar met een of andere Jayson. Zegt jou dat iets?” vroeg hij behoedzaam. “Ik weet wel een beetje wie dat is ja.. Ow ik wist het! We hebben een groot probleem .. Vanavond zelfde plek als gewoonlijk 8 uur exact daar! We gaan vergaderen wat we nu dus gaan doen..” zei Jacob en hing op. Kevin gromde iets binnensmonds en liep naar beneden. “Vanavond bijeenkomst van de wolvenroedel. Wees dus op tijd” gromde hij kwaad. Cam knikte.
Hoofdstuk 2.
Grote harige wezens kwamen aan rennen in het bos. Kevin kwam tot stilstand op hun afgesproken plek. “Nou? Vertel’ gromde Melissa. “Ja ik wil wel eens weten wat ik hier doe” antwoorden Samantha. Kevin rolde met zijn wolven ogen. “Luister allemaal” klonk de Alfa stem in ieder ander wolvenhoofd. “Dit is heel ernstig. De bloedzuigers zijn terug in ons stille stadje” zei Jacob grommend. De wolven roedel keek elkaar aan en gromde binnensmonds. “En wie wist dit als eerst?” gromde Melissa kwaad. “Ik” zei Kevin in gedachten verzonken naar het meisje. “Ieuw! Fantaseer je nu serieus over dat meisje?! Kevin je weet toch dat we onze gedachtes moeten delen!” mekkerde Ariana. Jacob gromde naar Kevin als waarschuwing en ging zitten in het midden. “We moeten er iets aan doen, voordat ze het zelfde doet als bij broeder Lyns” opperde hij. Kevin schudde hevig zijn hoofd. Dit was eerder om zijn gedachten weer op 0 te krijgen. “Ik weet het niet hoor volgens mij is het niet haar.. Ik weet wel dat die Jayson ofzo, wel een echte bloedzuiger is” gromde Kevin. Cam kwam aan rennen. “Sorry sorry!! Ik was wat later.. sorry” bromde hij. Jacob rolde met zijn ogen. “Je bent ook echt weer de laatste he gast” gromde hij. Cam liet zijn oren in zijn nek vallen. Iedereen gromde even door de alfa-stem. “Luister .. We moeten er wat aan doen” mompelde Samantha en keek voor zich, maar Kevin voelde dat ze verdrietig was. Cam schudde zijn vacht uit. “Ik heb ze gezien” bromde hij zachtjes tegen iedereen. De ogen stonden gelijk gericht op Cam. “Waar en wanneer kleine?” gromde Ariana. “Net nog .. Nouja ik zag haar bij het water zitten met een paar andere” zei hij zachtjes. Kevin keek geschrokken op toen hij Jacob zag na denken over een aanval. “Je denkt toch niet dat we ze nu al kunnen aanvallen he?” vroeg Kevin snel. De groep keek hem aan. “Ja wat.. ze zijn met meerdere.. dat redde we nooit” bromde hij terug.
Jennifer lag op haar rug weer in het gras en keek naar de sterren. “Er zijn meer sterren aan de hemel dan woorden om jou schoonheid uit te drukken” zei Darren tegen Vanessa . Vanessa glimlachte en kroop wat dichterbij Darren. “Vind je ze niet schattig?” vroeg Jayson en keek Jenniffer vragend aan. Jennifer rolde met haar ogen. “Ik ben niet uit op liefde Jay” zei Jennifer bot terug. Jayson keek haar strak aan het trok zijn schouders op. “Wat jij wil kleine” grijnsde hij en ging tegen een boom aan staan. Jennifer stond op. Daniël kwam er aan en begroette de rest met een knik en stond naast Jayson en fluisterde iets in zijn oor. Jennifer pikte iets op van de wolven en verkromp aan de gedachte dat Kevin hier ergens rond zou lopen. Jayson keek haar vanuit zijn ooghoeken aan om haar reactie te pijlen, maar Jennifer liet voor de rest niks merken. “Wat moet ik nu doen..” dacht ze bij zich zelf. Ze wilde niet dat Kevin gewond zou raken.. Dat klonk raar.. Een wolf die van haar niet gewond mocht raken? Jennifer schudde haar hoofd grijnzend om zich zelf “Nou gaan we daar dan nog iets aan doen of blijven we hier?” vroeg ze en keek Daniël en Jayson grijnzend aan. Haar blauwe ogen veranderde naar bloed Rood. Ze had wel zin om een aantal wolven op te jagen.. Ze zou Kevin wel op haar hoede nemen. Dan was hij tenminste veilig. Jayson trok een wenkbrauw op en keek naar zijn groepje. “We zijn volgens mij met even veel..” bromde hij zachtjes. “Want wie zei je ook al weer dat er waren?” vroeg hij aan Daniël. Shit hij wist zijn namen ook al?.. “Die leider, Jacob was zijn naam geloof ik. Ariana die bij Jennifer in de klas zit. Kevin Melissa en een die ik nog nooit eerder heb gezien” zei Daniël. Jayson keek strak naar mij toe toen Daniël Kevin zijn naam zei. “Hm, ik dacht dat hij er geen een was Jennifer?” zei hij. De rest van de groep keek Jennifer nu aan. “Ik dacht inderdaad van niet” verdedigde ze zichzelf. “Er hing wel een vieze honden lucht om hem heen, maar ik dacht dat het Cam was” zei ze. Toen had ze nog een naam verklapt.. “Cam?” vroeg Daniël. “Dat moet die nieuwe dus zijn” zei Darren en keek verbaasd naar Jayson. “Je hebt wel een goed wezen gevonden om al het spionage werk te verrichten he” zei Vanessa bot. Lena kwam aanlopen en keek de groep nieuwsgierig aan. “Ook hallo” glimlachte ze. “Je bent te laat Lena” mompelde Jayson. “Was er een tijd dan?” vroeg ze glimlachend. “Nu zijn we pas met zijn 6e.. “ mompelde Jennifer. “Dan zijn we toch in de meerderheid?” vroeg Darren en keek Jennifer aan. “Hm, volgens mij loopt er nog een teefje rond” zei Lena en grijnsde toen ze zag dat iedereen nu aandacht voor haar had. “Ja ze hebben het over een aanval tegen ons”. Lena ging zitten naast Jennifer en begon met haar, haar te spelen. Jennifer vond het wel fijn dat Lena er nu bij was komen zitten. Ze voelde zich altijd zo alleen.. Jayson was dan haar beste vriend, maar die zag meer in haar dan alleen een vriendin. Lena grinnikte toen ze klaar was met het frutselen aan het haar van Jennifer. “Zin om dan in aanval te gaan of wachten we tot ze hier zijn?” vroeg Darren en keek met een betrokken gezicht naar Jayson. Vanessa kroop wat dichter tegen Darren. Ze hield nooit zoveel van vechten. Jennifer leefde er voor om dingen te vermoorden. Maar Kevin zou ze het haar niet van Krenken. Lena stond op. “Wat ga je doen?” vroeg Jayson en keek haar streng aan. “Ik ga naar die wolven toe” grijnsde ze. “Ik heb wel zin om een potje te matten met ze” gniffelde ze. “Jennifer?” vroeg Jayson en keek haar ook strak aan. “Hm, ik weet het niet hoor. We zijn hier pas net. Als we nu al de aandacht gaan…” meer kon ze niet zeggen want de wind verraadde de indringers op hun gebied. Jayson en Daniël gromde hun tanden bloot toen ze het gehuil van de Alfa hoorden. “Dat moet het start teken zijn geweest!” riep Vanessa en stond gauw op. “Darren! Ga op onderzoek uit!” riep Jayson boven de ineens opgezette storm wind. “Jennifer ga opzoek naar een uitweg!, Daniël en Lena met mij mee” beval Jayson en rende de andere kant op. Vanessa keek geschrokken toen ze hoorde dat Darren moest gaan uitzoeken wat er gebeurde. Maar het was al te laat. De wolven waren er al. Jennifer was ook al verdwenen. “Darren! We kunnen hier niet blijven!” riep Vanessa en trok aan zijn mouw. Grote ogen staarde de twee vampiers aan die in het midden van een openplek stonden met wel 1 boom en een meer. “Wat moeten we doen?..” vroeg ze angstig. “Luister je moet hier weg” zei Darren en keek haar aan met veel pijn en verdriet in zijn ogen. “Maar ik wil niet dat je word verslonden door wolven”. Gedreun van de wolvenpoten kwam dichterbij en toen niets meer. Een wolf was aankomen rennen en op ze afgesprongen. Ineens stond Jennifer voor Darren en Vanessa en sloeg met haar scherpe nagels vol in het gezicht van het dier dat met een zwaai het water in werd geslagen. Vanessa keek met grote ogen naar Jennifer. “Ren dan!” riep ze naar achteren en keek naar de wolf die kreunend om hoog kwam uit het water. Darren & Vanessa keken elkaar aan en knikte en gingen dezelfde kant uit als waar de rest naar toe rende. Ze konden hier niet blijven in hun eentje. Het grommende wezen kwam weer op Jennifer af. Jennifer wist wie het was aan de zwarte kleur van het dier. Het was de Alfa. Ze liep sissend naar achteren. Ze voelde ineens iets achter haar. Ze keek om en keek tegen de benen van een gigantisch wezen aan en keek omhoog naar de wolven kop van Kevin. Jennifer liep struikelend naar achteren. Ze was ingesloten door twee wolven. “Is dit haar?” vroeg de Alfa stem aan Kevin. Kevin knikte alleen maar ja en keek haar strak aan. Jennifer hoorde ze niet communiceren. Ze verstond geen wolventaal. Heel veel angst had ze niet. Ze zou willen sterven voor haar groep dat had ze gezworen. Maar dan het liefst het snelst. Ze siste naar de grote wolven die naar haar staarden. “We houden haar als aas. Misschien komen de andere dan nog terug” opperde Ariana die ook de bomen uit kwam. Jennifer kromp in een toen ze zag dat het Ariana was. De wolven knikte boven haar en ze gromde alle twee naar haar. Jennifer siste stilletjes en keek doelloos voor zich uit. Ze zou toch wel dood gaan. Ze hoorde iets kraken en voor ze het wist stond Kevin voor haar neus. Jennifer keek hem strak aan en wenste dat hij niet tegen haar zou praten. Hij liep op haar af en maakte haar armen alleen vast aan elkaar en duwde haar naar voren als teken dat ze moest lopen. “Vriendelijker mag ook wel” gromde ze. De wolven gromde terug door haar manier van praten. Ze kromp iet wat in maar zei toen maar niets meer.
Jayson ijsbeerde heen en weer. “Waar blijven ze?” tierde hij maar. Darren en Vanessa kwamen hand in hand aan lopen. Darren hijgde iet wat te snel maar dat ging uiteindelijk ook weer over. “Waar is Jennifer?” gromde hij kwaad. “Ze is mee genomen .. of verslonden..” mompelde Vanessa en keek verslagen naar de grond. “Ze Kwam ons helpen, en toen hebben we haar niet meer gezien..” voegde Darren er aan toe. “Jullie hebben haar daar gewoon achter gelaten ?! “ schreeuwde hij uit. “We dachten dat ze ons zou volgen!! Als we wisten dat ze dat niet had gedaan hadden we haar gaan halen, we kwamen er te laat achter..” zei hij stilletjes. Jayson werd woedend. Hij moest haar halen maar hoe.. Hij ijsbeerde verder. Daniël keek naar hem en schudde zijn hoofd. “Dit werkt ook niet jay.. Je moet nu iets verzinnen anders is het echt te laat..” mompelde hij. Vanessa keek om zich heen. “Waar is Lena..?” vroeg ze. Darren keek haar vragend aan en toen keek hij zoekend om zich heen. Jayson gromde kwaad. “Ze was met ons! Waar de hel is ze heen?” tierde hij uit.
Kevin duwde Jenniffer voort. De wolven liepen al verder op naar hun hol. Jenniffer keek om zich heen. “Waag het niet om je gaven te gebruiken” gromde Kevin kwaad. Jenniffer keek over haar schouder naar hem. “Wat denk je dat mijn gave wel niet is dan?” vroeg ze droog. Kevin zuchtte en duwde haar weer voort. “Zeg, je hoeft echt niet zo ruw te doen hoor” mompelde ze. “Ik heb ook rechten”. Kevin trok een wenkbrauw op. “Ben je gestoord? Je hebt helemaal niks! Je Hebt een broeder van ons vermoord, en dat gaan wij nu ook doen met een van jullie” gromde hij woedend. Jacob keek om en gromde. Kevin gebaarde dat het goed was. Jenniffer keek naar de grote wezens voor zich. “Weetje, jullie praten best wel interessant” glimlachte ze. “Lyns was erg aardig” zei ze en knikte even alsof ze het daar mee wilde bevestigen. Kevin werd laaiend. “Hoe bedoel je dat?!” siste hij. Jenniffer haalde onverschillig haar schouders op. “Het was een mooie wolf, en hij kwam die avond langs het meer. Ik stond daar het was bezig met een plan om in het dagelijks leven hier te komen. En hij kwam aan lopen wist niet wat of wie ik was.” Vertelde ze en grijnsde even. “Nieuwsgierig was hij wel hoor” grinnikte ze. Kevin voelde hoe zijn woede opkwam. Hij voelde hoe zijn wolvengedaante terug kwam. Met veel kabaal veranderde hij terug en gooide Jenniffer tegen de grond paar meter verder op. Jenniffer kwam met harde plof op de grond en schoof verder en kwam tot stilstand tegen een boom. Met veel gejammer kwam ze omhoog en kuchte even. Ze draaide zich snel om. De grote wolf sloeg met zijn grote poot opnieuw tegen de vampier die vervolgens door 3 bomen heen ging en daar ergens weer op de grond belande. Jenniffer ging kuchend zitten en begon hard te lachen. Kevin gromde en hijgde van de inspanning en woede. Jacob en Cam kwamen aan rennen. “Gaat het wel?” vroegen ze aan hem. Jacob gromde kwaad. “Je moet haar niet vermorzelen!” zei hij met zijn alfa stem. Kevin voelde hoe zijn poten zwaar werden van het bevel maar hij kon het niet laten. Hij zwaaide met zijn staart, rende op het meisje af en wilde haar met zijn grote tanden verslinden. Maar ineens zag hij wat het meisje eigenlijk echt was. Verdrietig, kende geen echte liefde en zou dat ook nooit doen. Door de aarzeling van aanvallen ging het fout. Ze stond op trok haar handboeien in een ruk kapot en haalde uit. Kevin voelde haar nagels in zijn wolven gezicht diepe krassen maken en vloog met volle vaart tegen een boom die omviel. Jacob gromde kwaad en rende op Jenniffer af. Ineens waren daar twee vampiers. Lena was er. Jenniffer grijnsde naar haar. “Dat werd eens tijd!” riep ze uit. “Sorry “ grijnsde lena haar fantastische glimlach. Jenniffer sloeg Jacob op de grond en Lena slingerde hem aan zijn staart tegen Kevin, die ondertussen probeerde op te staan. Kevin werd door het zware gewicht van Jacob tegen de grond gesmeten
Jenniffer grijnsde vals en rende samen met Lena weg. Cam volgde ze. Jacob riep hem huilend terug. Cam kwam slippend tot stilstand en rende terug. Kevin kreunde. “Ga van me af !!” riep hij. Jacob stond op en gaf een grauw tegen Kevin. “Als je door was gelopen hadden we haar nu nog!” zei hij kwaad. Kevin stond op en schudde zijn vacht uit. “Ag man, ze hadden ons toch wel ingehaald” mompelde hij en rende er vandoor naar huis. Cam schudde zijn hoofd. “Ik ga hem wel achterna..” zei Cam. Jacob schudde zijn hoofd. “Je blijft hier, we moeten de andere hier van op de hoogte stellen. En jij moet vanavond op wacht” gromde hij en rende terug naar zijn territorium waar de andere wolven al waren gearriveerd.
Kevin liep kwaad naar zijn huis. Hij had het helemaal gehad. Die vampiers moesten hier zo snel mogelijk weg dacht hij bij zichzelf. Hij rook ze overal, terwijl ze er niet echt waren. Hij rook misschien wel naar vampier omdat ze hem had aangeraakt.. Kevin deed de voordeur van zijn huis open en liep de gang op. Met een zwaai gooide hij de voordeur weer hard dicht en liep kwaad naar de woonkamer waar hij op de bank neer plofte. “Ik haat vampiers” gromde hij woedend.
Jenniffer liep met Lena giechelend terug naar de groep waar Jayson en de rest op hun wachten. Jayson liep eerst naar Lena. “WAAR WAS JE ?! “tierde hij uit. Hij greep haar bij haar tere schouders en schudde haar door elkaar. “Blijf van me af!” riep Lena met een angstige ondertoon in haar stem. Jenniffer greep de schouder van Jayson beet en slingerde hem anderhalve meter bij Lena vandaan. “Ben je helemaal gek geworden!? Ze heeft zojuist me leven gered!” riep ze hem kwaad toe. Jayson keek Jenniffer nu op zijn beurt kwaad aan. “Jij had ook gewoon mijn orders moeten volgen dan had je ook geen problemen gehad!” wierp hij kwaad uit. Lena wilde haar mond open doen, maar Jenniffer snoerde haar die. “Deze discussie had ik allang moeten uitvoeren” zei ze knarsen tandend. “WIE heeft de levens van Darren & Vanessa vannacht gered? WIE had dat eigenlijk moeten doen? Jij had ze moeten helpen Jayson! Niet IK. Maar IK deed het wel. Weetje waarom? Omdat ik wel gevoel heb voor teamleden! Hun horen er ook bij Jayson., Het gaat niet alleen om jou! Want jij nam Daniël en Lena echt niet mee om de kleinste te beschermen! Die nam je mee zodat als de leider je zou volgen je hun in jou plaats kon geven zodat jij vrij uit kon gaan!” riep Jenniffer woedend. Haar ogen werden bloed rood en haar huid werd nog bleker dan dat die al was. “Je weet dat Vanessa niet zonder Darren kan wat doe jij? Jij splits ze!”. “Maar dat deden ze toch niet?!” wierp hij Jenniffer terug. “Nee, omdat ze daar de kans niet voor kregen!! Ik kwam ze te hulp zodra jij weg was! Omdat de Leider er al lang was! Ik ben toen gegrepen en wie kwam mij toen helpen? De kleinste vampier van onze hele groep!! Is dat niet een beetje heel erg ironisch? Jij, de leider, de grootste vampier van deze hele groep en ook nog eens de sterkste, laat de kleinste, Lena, Vechten voor mij! Terwijl jij altijd zegt dat ik de aller beste aanwinst ooit ben geweest voor je groep! Ow wat ben ik speciaal dan zeg! Lena heeft haar leven voor mij gegeven, en ik gaf die aan Vanessa en Darren! En dat deed ik uit vriendschap! En jij zou dat moeten doen! Jij zou ons moeten redden uit leiderschap. En dat doe je ook niet! Dus kom maar op met je oordelen, maar ik luister niet meer naar jou! Ik reageer vanaf nu op mijn eigen instinct. Mijn overleving instinct!” zei Jenniffer en keek Jayson woedend aan. Lena ging achter Jenniffer staan. “Ik doe met haar mee..” zei ze met een bibberende stem. Darren & Vanessa gingen ook achter de kleine vampier staan. “Ik ben het ook met Jenniffer eens..” zeiden ze in koor en keken elkaar met een verliefde blik aan. Jenniffer glimlachte even naar het drietal dat achter haar gingen staan. “Jullie hoeven dat niet te doen hoor..” zei ze zachtjes. Het drietal glimlachte naar haar en knikte alleen maar. Daniël bleef staan naast Jayson. “Okey.. Dan doen we het toch zo..” mompelde Jayson die even van de kaart was af geblazen. “Dan ben jij vanaf nu de leidster van deze groep” gromde hij kwaad. Jenniffer keek even geschrokken op. “Dat had je waarschijnlijk niet verwacht he?” vroeg Jayson met een valse grijns. “Nou je doet maar, Word de leider maar en offer je zelf maar op. Ik luister voortaan wel naar jou” gromde hij woedend en ging zitten op een steen. “Okey.. Dan doe ik dat..” zei Jenniffer en keek strak naar Jayson zonder een emotie te tonen die door haar heen gierde. “Dan beëindig ik deze zitting, en zie ik jullie morgen om 8 uur op dezelfde plek” gromde ze kwaad. De leden knikte en verdwenen als sneeuw voor de zon. Jenniffer ging zuchtend op de steen zitten waar Jayson net zat. Hij was nog warm.. Jenniffer had het niet zo bedoelt.. Ze wilde alleen niet afhankelijk zijn van andere mensen. Jenniffer stond op en keek naar het donkere bos dat achter haar lag. Het enige licht kwam van de volle maan. Ze hoorde de wolven verder op huilen en ze kon de kilte er in horen. Ze rilde. Niet van angst, ook niet van de kou.. Maar eerder van de confrontatie die de volgende keer zal komen..
Kevin lag snurkend op de bank. Het huis was donker, alleen de tv stond nog zachtjes aan. Zachtjes kwam de kat binnen en keek vragen rond opzoek naar zijn baasje. Miauwend kwam hij op de bank gesprongen en gaf Kevin kopjes tegen zijn been aan. Kevin schrok op en keek recht in de rode ogen van een meisje dat voor hem stond. Schreeuwend sloeg hij alle kanten op behalve de goede. “Wha! Je moet je gezicht nu eens zien!” riep het Meisje gierend uit en deed het licht knopje aan. Kevin stond instinctief op en sprong boven op Jenniffer. Hij hield haar benen bij elkaar door de zijne die van haar te klemmen en haar armen hield hij boven haar lichaam. “Wat … kom … je … hier … doen?” zei hij hijgend van de woede. Jenniffer keek Kevin grijnzend aan. “Het verhaal af maken” glimlachte ze alsof ze een gewone bezoekster was. “Waar zijn de andere?” vroeg hij op zijn hoede. “Je wolven vriendjes? Ow die zijn nog in het bos”. “Noem ze niet zo wicht! Waar zijn die anderen? Dat soort van jou?” gromde hij kwaad. “Ow! Je bedoelt v..a..m..p..i..e…r…s!” Ze spelde het alsof ze een woordspel met hem deed. Ze bespotte hem en dat moest ze niet doen bij een wolf. Hij liet zijn grote tanden zien. “Die heb ik ook hoor” zei ze en liet de hare zien. Ze leek helemaal niet onder de indruk van de grote boze wolf boven op haar. Alsof ze wist dat hij toch niets zou doen. Jenniffer keek hem doordringend aan. “Wat.. wat moet je?” vroeg Kevin onzeker. “Ik kom je gewoon het verhaal vertellen dat achter Lynns zit..” zei ze zachtjes. Kevin hoorde de oprechtheid in haar stem en klom van haar af en ging op de bank zitten. “Oke, vertel maar. Maar als je ook maar 1 ding probeert te flikken! Dan breek ik je in 1000 stukjes” gromde hij. Jenniffer glimlachte en ging tegen de muur zitten. “Het was een koude avond en volle maan..” begon Jenniffer en keek treurig naar de vloer. “Ik was aan het na denken over hoe ik hier in kon stromen zonder mensen op me af te roepen waar mee ik problemen zou krijgen..” zei ze zachtjes. Kevin hoorde het wel met zijn super wolven gehoor, maar het was lastig om Vampiergesis te horen. “Ik heb het nooit bedoelt om hem te doden..” zei ze en keek Kevin smekend aan om hem het te laten geloven. “Hij kwam ineens.. Ineens stond hij daar voor me neus. Met zijn grote mooie wolven ogen. Zo nieuwsgierig dat hij was. Hij vroeg zich af wat ik was en waarom ik alleen in het donker was” giechelde ze zachtjes. Dat gegiechel klonk Kevin als muziek in de oren.. Kevin begreep ook wel dat Lynns heel erg nieuwsgierig kon zijn.. Maar zo nieuwsgierig om zijn leven op het spel te zetten? “Ik denk dat hij nooit heeft geweten wat voor soort ik was.. Tot Jayson kwam..” iets in haar stem zei dat het nu ging gebeuren. “Jayson was woedend! Ik had met Lynns gepraat.. Ja ik kon toen .. TOEN.. met wolven praten vraag me niet hoe .. maar ik kon het.. Lynns vroeg wie ik was hoe oud ik was waar ik woonde.. waarom ik hier nog zo laat was.. En dat ik beeldschoon was..”. Weer giechelde ze met haar engel stem. “Ik legde hem uit dat Hij snel weg moest voordat Jayson me zag.. Ik zei dat ik hem geen pijn zou doen.. Ik was een Vampier.. Ik zou hem eigenlijk pijn moeten doen.. Maar ik ben anders Kevin..” ze keek hem recht in de ogen aan en iets in Kevin zei dat ze gelijk had. “Ik wilde hem nooit echt pijn doen.. Jayson stond ineens naast me en sloeg het arme dier neer.. Hij dacht dat hij me bang maakte, me bedreigde.. En je hebt Jayson gezien.. Hij is nu gewoon heel erg zorgzaam.. In ieder geval over mij dan…” Haar stem klonk zo pijnlijk dat Kevin even moest slikken. “Ik smeekte Jayson weg te gaan het arme dier met rust te laten.. Jayson ging kwaad weg. Hij zei dat ik zwak was als ik het beest liet liggen zonder het te vermoorden.. Dat ik te anders was voor zijn groep en dat ik er uit lag als ik het niet deed.. Ik deed het niet om in de groep te blijven.. begrijp me niet verkeerd alsjeblieft.. Ik deed het echt niet uit egoïsme.. Ik zou zo weg zijn gelopen bij Jayson en de groep om Lynns te helpen.. Het was ook mijn eerste keer dat ik een wolf zag .. zo groot als een huis..”. Kevin grijnsde even half en keek naar Jenniffer die er echt kapot van was. Kevin stond voorzichtig op en ging bedenkelijk naast haar zitten. “Lynns had al zijn ruggen wervels gebroken.. Als hij terug zou veranderen naar Mens.. Hij zou het niet overleven.. Hij zou voor altijd lam zijn als wolf.. Ik kon het niet .. Zijn pijn was te groot.. Hij smeekte me hem met de grond gelijk te maken.. En dat heb ik gedaan.. Met heel veel pijn en moeite.. Het is echt nooit mijn bedoeling geweest..”. Even zou Kevin zweren een snik te hebben gehoord. Hij keek haar aan. Jenniffer keek hem treurig terug aan. “Ik wilde dit echt niet.. Als het…” meer kon ze niet zeggen want Kevin drukte Jenniffer tegen zich aan. “Ik geloof je ..” zei hij zachtjes en legde zijn kin op haar schouder. Ze voelde koud aan. Jenniffer legde haar armen rond Kevins middel. Ineens kwam er een groot gebrul van buiten af. Voor een seconde bleef het stil en toen hoorde Kevin en Jenniffer alleen maar het gerinkel van Glas. Midden in de woonkamer stond Jayson. Woedend .. Jenniffer slikte even. Kevin knipperde met zijn ogen en het was al gedaan. Jenniffer lag op de vloer dood stil bewoog niet en Jayson stond hijgend boven haar. Een woedewaas hing over zijn gezichtveld. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van Kevin. Kevin gromde kwaad. “Wat doe je op mijn territorium?!” gromde hij woedend. Jayson grijnsde vals en liep op hem af. “Ik krijg je wel” grijnsde hij vals. “Zo maar mijn vampiermeisje af pakken”. Jayson greep Kevin bij zijn keel en drukte hem fijn tegen de muur. Jenniffer deed haar ogen open en keek versuft om zich heen. Zodra ze Jayson zag en Kevin sprong ze op en stond ze naast hun. Ze brak de arm van Jayson waar mee hij Kevin vast hield. Kevin viel kuchend op de grond. Jenniffer keek naar Kevin greep Jayson bij zijn kraag en voordat Kevin met zijn ogen kon knipperen waren ze al weg..
Jayson liep woedend rond. Zijn arm was al weer genezen. “Hoe kun je ons zo verraden?” vroeg Daniël. Jenniffer trok een gezicht. “Ik verraad niemand” zei ze binnensmonds. Jayson keek haar woest aan. “Noem jij flirten met een wolf geen verraad dan?” vroeg hij kwaad. “Nee, zo zat het helemaal niet in elkaar” antwoordde ze verontwaardigd terug. Lena keek Jenniffer vragend aan. “Wat was het dan wel?” vroeg Vanessa arrogant. “Ik heb hem alleen het verhaal verteld van Lynns.. Dat was alles..” zei Jenniffer en keek verslagen naar de grond. Jayson liep grommend rond. Darren keek vol medeleven naar Jenniffer. “Ik weet het niet hoor, maar was Jenniffer niet de leidster van de groep?” zei hij uiteindelijk. “Is het dus niet de bedoeling dat zij de stappen vanaf nu bepaald? Ik vind het dus ontrecht dat Jayson haar ging halen. Als Jenniffer zegt dat die stinkende hond haar niets aan deed waarom was je daar dan Jayson? Je weet wat de consequenties zijn van de leider van de groep volgen” gromde hij en stond op om Jenniffer te beschermen. Vanessa keek beledigend naar haar vriendje. “Ik begrijp niet zo goed waarom je haar nu verdedigd” snauwde ze. “Omdat ik het terecht vind dat ze haar verhaal verteld. Willen we de rest van onze levens vast zitten aan een verdrag dat een keer word overtreden?” vroeg Darren. Jayson trok een wenkbrauw op. Daniël stond ook op. “Jay, ze hebben gelijk. Jenniffer is de leidster van deze groep nu.. dat heb jezelf gezegd.. Je moet je dan zelf ook aan de regels leren houden vanaf nu” zei hij streng. Jayson grauwde iets in de richting van Jenniffer en liep toen kwaad weg. “Jayson bedoelde het goed..” zei Jenniffer zachtjes. “Maar ik vind dat we de wolven tevriend moeten houden, en niet met ze moeten vechten. Dat is nergens voor nodig.. Ik heb nu 1 wolf gesproken. Als ik de rest nog kan spreken dan komt het goed” zei Jenniffer. De vampiers knikte en verlieten de plek.
“Je kan te voorschijn komen” grijnsde Jenniffer. Een grote wolf kwam uit de bosjes gelopen. “Roken ze me niet?” vroeg Kevin in zijn gedachten aan Jenniffer. Jenniffer schudde haar hoofd. “De wind staat de andere kant op” knipoogde ze. “Hoe gaat het met je hals?”. Jenniffer stond op en liep naar Kevin toe en bekeek zijn hals. Door de vacht was het niet heel erg goed te zien, maar er zat wel degelijk een bloeduitstorting op zijn hals. “Het spijt me .. voor je nek bedoel ik” zei ze zachtjes en keek naar de grote wolf. Gegrom kwam uit zijn keel. Zijn ogen waren niet gericht op de vampier onder hem maar iets dat in de bosjes naar hen keek.