Burds around Me

I hate that I let you down.
And I feel so bad about it.
I guess karma comes back around cause now
I'm the one that's hurting.
And I hate that I made you think.
That the trust we had is broken.
Don't tell me you can't forgive me,
cause nobody's perfect.

Quinn dacht na, James had het liedje op zijn gitaar zo mooi gespeeld. Hij kon er ook geweldig mooi bij zingen. Ze had nooit begrepen waarom hij zijn talent niet gewoon verder had gezet. James was aardig, meer dan dat, maar ze waren niet voor elkaar gemaakt geweest. Hij hield helemaal van andere dingen als zij, niet dat het Quinn veel uit maakte. Maar hij hield zo veel meer van die creatieve dingen. In het begin was het fantastisch geweest, en had ze gedenkt dat het geweldig zou zijn tussen die twee. Maar ze had zich vergist. Als ze met hem wou praten, dan was hij altijd op zijn gitaar bezig en bekeek een schrift met zijn liedjes in. Hij zei alleen maar: 'aha'. Wat moest ze daarmee? En later had ze van een vriendin gehoord dat hij vreemd gegaan was met Cathy van school. Dan was het natuurlijk helemaal over. Ze was zo boos geweest op hem. Hoe kón hij? Hoe dan ook, ze was nu heel erg ver van hem.
Quinn keek naar buiten, door het raam van haar gebouw. "Stacy, ik ga even stappen." Riep Quinn naar boven terwijl ze haar Vitallo jas aan deed. Het was lichtjes weer buiten, maar koud genoeg voor een jas aan te doen. Zelf had ze daaronder nog een zwarte legging met daar op een jeans rokje en een Rousse t-shirt. Quinn opende de deur en maakte een korte weg naar een mysterieus plekje. Het was prachtig, maar ze wist niet echt dat er zo'n soort plekjes bestonden. Ze hoorde vogels fluiten, klaar om naar hun nestjes te gaan en slapen omdat de nacht er aan kwam. Telkens vlogen er vogels heen en terug naar een nest. Het was prachtig om het teamwork van de vogels te zien. Quinn realiseerde zich dat mensen soms een beetje minder snel teamwork maakte. Quinn deed altijd haar best om aardig te zijn tegen mensen in heel HH. Alleen had ze nog niet echt iemand ontmoet in HH. Maar ze vond wel dat daar eens tijd van moest gaan komen. Quinn glimlachte naar de zon. Die rustig op haar gemak steeds meer en meer zakte naar beneden. Geweldig om te zien. Het was net alsof de zon vriendelijk terug lachte. Quinn keek voor zich uit. Ze had nu de kans niet om nog iemand te ontmoeten. Ze waren vast allemaal lekker tijd, een film aan het kijken ofzo. Wie zou er nu nog onder de bomen lopen?

In plaats van zijn auto te pakken had hij er voor gekozen zijn oude hobby erbij te halen. Alex opende zijn kast, haalde een zwart shirt eruit en een oude spijkerbroek. Kleren die vies mochten worden. Nadat hij klaar was met zijn sokken aan trekken en zijn schoenen trok hij uit de kast een stoffen hoes met daarin zijn helm. Nadat hij de stoffen hoes eruit had gehaald bekeek hij de zwart met rode helm. Perfect, hij had hem vaak genoeg op gehad waardoor hij nu als gegoten zat. De laatste paar jaar had hij alleen niet veel meer naar zijn motor om gekeken. Na het ongeluk wou hij niet meer rijden. Ondertussen was hij er al aardig overheen. In een rap tempo wandelde hij naar beneden. Zijn huisgenoot zei hij gedag voor hij de deur uit verdween richting de garage. Onder een groot zeil stond zijn zwart met rode motor. Hij paste bij zijn helm, evenals hij bij zijn wedstrijd outfit paste. Lang bleef hij niet meer in de garage staan. Snel duwde hij zijn motor naar buiten, zette zijn helm op zijn hoofd en stapte op. Soepel startte hij zijn crossmotor en verdween hij richting het zand pad. Dankzij het droge weer was het zand erg mul, onder hem voelde hij hoe de banden van zijn motor af en toe weg slipte. Ondertussen was hij er aan gewent en bleef hij er kalm onder. Zelfs toen hij de bocht door moest en zijn band weg gleed ging hij zonder mokken door. Zand wat opspoot door het wegglijden van je band was juist gaaf. Daar moest je van profiteren. In een snel tempo reed hij tussen de bomen door nadat hij van het pad af was. Soms sprong hij van een heuvel af en moest hij toepassen wat hij had geleerd. Normaal gesproken bleef je zitten in je zadel, wanneer je sprong moest je toch echt overeind komen zodat je er niet plots af lag. Ongeveer hetzelfde als wanneer je een sprong maakte met een paard. Niet dat hij dat vaak deed, tegenwoordig reed hij niet meer. Tegenwoordig hielp hij enkel nog maar in de stallen en verzorgde hij wat paarden voor mensen. Rijden zat er helaas niet meer in. Helemaal in gedachten verzonken schrok hij op toen er plots iemand voor hem op het pad liep. Vlug gooide hij het stuur om en drukte hij de rem in. Zijn achterband vloog naar voren waardoor zijn motor een halve slag draaide. Zijn goede been zette hij op de grond neer en steunde daarop terwijl hij zijn motor van zijn hoofd aftrok en met grote ogen naar het meisje keek. "Het spijt me! Hopelijk heb ik je niet te erg laten schrikken, gaat het?" Ratelde hij eruit. Alex zette zijn motor uit en haalde diep adem. Fijn, weer een keer rijden en je veroorzaakte bijna een ongeluk.

- I hope you don't mind

Quinn keek naar boven. De zon verbleekte en er was steeds minder te zien van het daglicht. Opeens hoorde ze... motorgecross? Ze draaide zich om en zag een motor bijna haar omver rijden. "Aaaah! Quinn slaakte een gil van, 'ben ik dood?' En van 'Stop!' De bestuurder moest gek zijn. "Het spijt me! Hopelijk heb ik je niet te erg laten schrikken, gaat het?" Ratelde de jongen uit. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ze gaf toe aan zijn spijt. "Het gaat wel, eerlijk gezegd, ja je hebt me wel later schrikken." Lachte Quinn blij dat ze niet dood was. "Hoe kwam het dat je crossmotor me bijna... Omver reed?" Ze wilde er het kleine van weten. Hoe kon hij nu niet zien dat ze er stond, had hij soms de heuvelroute genomen? Waar je telkens over heuvels heen moest gaan. Waarschijnlijk wel. En dan was hij waarschijnlijk hier uitgekomen. "Oké, ik ben Quinn. Je bent de eerste die ik in HH oficieel ontmoet," Quinn had geen idee waarom ze zoveel onnodige dingen zei, hij vond haar nu vast raar en wilde zo snel mogelijk weg komen. Maar ze wilde zijn naam ook wel eens horen. Hij zag er niet bepaald uit als een horse-freak. Quinn was ook nog niet echt een horse-fréák, maar ze gaf wel om paarden en wou alles leren wat ze nog niet wist. Ze keek de jongen even aan en keek naar zijn motor. Ze ging in hurkzit zitten en bekeek de motor. "Gaat het wel met je crossmotor?" Ze wilde zo veel mogelijk dingen vragen, zo dat hij nog niet weg kon gaan. Ze had gezien dat hij een halve slag draaide met zijn motor, misschien was er iets los gekomen. Maar daar hield zij zich meestal helemaal niet mee bezig. Quinn stond weer recht en streek haar rokje glad. Haar hakken waren een beetje vuil geworden maar dat kon haar niet schelen. Kleren kon haar nooit echt schelen, maar ze wou er altijd wel eens goed uitzien. Dat wou ieder meisje wel eens. Quinn gaapte, niet dat ze verveeld was of zo. Maar het was al later en later aan het worden, ze had Stacy beloofd vroeg genoeg terug te komen. Maar ze kon haar huisgenote nog altijd even sms'en en zeggen dat ze wat later kwam. Hoe dan ook. Ze had eens iemand tegen gekomen. Dat was nog niet gebeurt sinds ze in HH woonde. Het was hier leuk, en de herinneringen aan James waren al bijna niet meer belangrijk.

-Why I Fould?

Nog een beetje beverig van de halve aanrijding zat Alexander op zijn motor. Bijna weer een ongeluk, zou wel stom toeval zijn geweest omdat het op dezelfde datum als vorig jaar zou zijn. Langzaam maar zeker begon hij weer rustig te worden. Het meisje was erg geschrokken maar het ging gelukkig goed met haar. Opgelucht haalde hij diep adem en beantwoorde een beetje stotterend haar vraag. "Ik eh.." Tijdens het praten trok hij een grimas terwijl hij met zij hand kort door zijn stekelige haar ging. "Eerlijk gezegd lette ik niet zo goed op.. Niet dat ik een wegpiraat ben!" Zei hij er snel achteraan. Hopeloos liet hij zijn schouders zakken voor hij zacht verder ging. "Mijn gedachten waren erg boeiend." Onschuldig toverde hij een lach op zijn gezicht toen het meisje voor hem zichzelf voorstelde op een aparte manier. Was ze tenminste gezellig om tegen te komen. Quinn, leuke naam voor een gezellige meid. Zonder er echt bij na te denken stelde hij zichzelf ook voor. "Alexander, maar iedereen noemt me Alex of Lex." Hij bekeek het modder op zijn broek wat erop was gekomen dankzij zijn draai. Veel problemen had hij er niet mee, de broek was toch oud en mocht gewoon vies worden. Normaal gesproken had hij hem aan als hij een stal ging uitmesten. Mest of modder, hij zag het verschil niet echt. Verbaasd keek hij op toen er gevraagd werd of het wel met zijn motor ging. Waarom zou het niet gaan? "Denk het wel, hij doet het nog. Bovendien heeft hij ergere dingen moeten doorstaan." Och, wat had hij al veel meegemaakt met zijn motor. Een trektocht door de bossen, koeien drijven wat rampzalig was, maar bovenal; wedstrijden. Hij had thuis een kast vol staan met allerlei bekers en lintjes die hij had gewonnen met verschillende wedstrijden. Zoals hij had verwacht deed Quinn haar rokje goed. Ze zag er nou niet echt bepaald uit als iemand die vies wou worden, maar daar kon hij zich ook in vergissen. Zoiets had hij wel vaker verkeerd ingeschat. Even fronste hij omdat Quinn gaapte, was hij nou echt zo saai om mee te praten. Hij zette de standaard uit en zwaaide zijn been over het zadel. Nadat hij op de grond neer was gekomen maakte hij een klein hinkeltje omdat hij niet goed stond. Nog steeds last van die verdomde val. "Waarom ben ik eigenlijk de eerste die je officieel ontmoet hier in HH?"

Quinn grijnsde naar hem. "Mijn gedachten waren erg boeiend." Iedereen zat ooit wel eens ergens mee. Zij ook! "Niet dat ik een wegpiraat ben!" Quinn lachte. "Ik geloof je wel, trouwens, wegpiraten hadden mij al lang omver gereden. Die geven niet om een mens dat in de weg staat,"[/i] ze had geen idee waarom ze dat erbij zegde, maar ze kon haar woorden niet terugdraaien. "Alexander, maar iedereen noemt me Alex of Lex." Alexander? Hmmm... Deftige naam voor een motorcross rijder. "Aangenaam dan maar!" Zei ze en glimlachte. Hij had zijn been zo te zien een beetje bezeerd. "Heb je je been misschien bezeerd?" Vroeg ze terwijl ze een beetje naar zijn motor zat te staren, ze was altijd al geïnteresseerd in paarden geweest. Maar motors, dat leuk haar altijd vet gaaf. Het was gewoon zo jammer dat de jongens altijd de leuke dingen mochten doen en hebben. Bij haar thuis was het erg anders, 'Quinn voeten van de tafel', 'Quinn ga je nog naar de brunch van je stief vader?' En blablabla...
"Denk het wel, hij doet het nog. Bovendien heeft hij ergere dingen moeten doorstaan." Quinn was een beetje beledigd, bedoelde hij nu dat het hem weinig kon schelen dat ze bijna overreden was? Nee, waarschijnlijk niet. "Ik heb ook een crossmotor, ik ben er namelijk mee naar hier gekomen, maar ik wou liever wat wandelen. Motorcrossen is fantastisch leuk, maar ja, je zou helemaal niet zeggen dat ík dat leuk zou vinden. Maar ja, ík heb ook een crossmotor." Ze vond het leuk om te vertellen dat ze een crossmotor had, namelijk haar huisgenote Stacy wist dat niet, maar goed ook, want Stacy was één en al deftig! Als Stacy wist dat zij een crossmotor had, dan zou Stace flippen! "Waarom ben ik eigenlijk de eerste die je officieel ontmoet hier in HH?" Dat was geen moeilijke vraag. "Ik ben hier helemaal nog niet lang, ik moest verhuizen om... Ik wóú verhuizen omdat er een jongen was en... Je snapt wel wat ik bedoel, ik ben hier een week geleden aangekomen. Ik heb het hier naar mijn zin, maar... Ik ken nog helemaal niemand. Het is leuk om eens een gesprek met iemand te hebben plaats van mijn huisgenote!" Ze moest even ademhalen omdat ze zo veel gezegd had in een keer. "Ben jij hier al lang dan?" Quinn was een beetje vermoeid, gisteren had ze moeten overwerken tot 4u 's nachts. Het was 5u geweest toen ze in haar bed lag, en dan moest ze om 9u weer op staan om haar paarden te gaan verzorgen. Maar ze had nog geen zin om haar bedje al in te gaan.

Alex verbaasde zich over de enthousiastheid van het meisje. Hoe kon ze zo vrolijk zijn? Zelf had hij er de grootste problemen mee om vrolijk te doen tegenover anderen als hij liever alleen wou zijn of iets stoms had gedaan zoals daarnet. Toen Quinn naar zijn been vroeg trok hij een moeilijk gezicht. Hoe zou hij dit gaan vertellen. Ja ik heb mijn been bezeerd, verkeerde sprong gemaakt met mijn paard waardoor ik mijn been brak en mijn paard ingeslapen moest worden. Nee, hij moest het op een andere manier vertellen aangezien hij er niet van hield alles over zichzelf te vertellen. "Al een tijd geleden." Mompelde hij uiteindelijk als antwoord. Twee jaar geleden om precies te zijn. Weer een beetje in zijn gedachten verzonken leunde hij tegen zijn motor aan. Hij moest wel anders hield hij het staan niet zo lang vol. Tuurlijk kon je op één been gaan staan maar dan voelde hij zich nogal, vreemd. Vreemd, dat was dan eigenlijk ook wel een goed woord om hem te beschrijven. Zijn ouders hadden hem opgevoed als een keurige jongeman en wat had hij gedaan? Zijn leven omgegooid omdat hij te koppig was om te luisteren. Bovendien waren het niet eens zijn ouders geweest die hem alles hadden geleerd, maar dat was ook weer een kleine bijzaak. Alex glimlachte naar Quinn nadat ze haar verhaal had verteld over haar crossmotor. Hij had inderdaad niet verwacht dat ze er eentje zou hebben. Vooral niet op de eerste aanblik. Maar goed, ieder zijn eigen ding. Al snel ging Quinn verder met vertellen. Om een jongen, zoiets had hij wel vaker gehoord. Gelukkig waren al zijn relaties goed geëindigd. Naja, de meeste dan. Hij had heel de tijd zijn mond kunnen houden, helaas was het nu ook voor hem de tijd om wat te vertellen. Of hij hier al lang was? Wat was lang? Een maand, misschien twee? "Nog niet zo lang, moest hier mijn studie af komen maken. Heeft een paar maanden geduurd, ondertussen weet ik niet wat ik moet doen dus geniet ik van het vrije leven." Na zijn studie had hij misschien een maand of 2 bij een advocatenbureau gewerkt, helaas was het te saai en wou hij er niet mee verder. Dag in dag uit administratie, verschrikkelijk. Ookal had hij ervoor gestudeerd, het was niet wat hij echt wou. Gaf hem maar zijn motor en hij kon zich wel vermaken. Bovendien, met het prijzengeld wat hij kon winnen zou hij zichzelf wel redden. Meer dan redden. "Ik moet er zo weer vandoor, helaas, maar we kunnen misschien wel een keer afspreken om samen te gaan rijden?" Zo vervelend als hij het vond om met iemand te praten, zo makkelijk vond hij het om dit zo tegen iemand te zeggen. Een date was het niet, gewoon een bezigheid.

Quinn luisterde naar Alexander zijn woorden. Een tijd geleden? Daar zou ze niet verder in opgaan, sommige dingen waren inderdaad moeilijk om te vertellen. "Nog niet zo lang, moest hier mijn studie af komen maken. Heeft een paar maanden geduurd, ondertussen weet ik niet wat ik moet doen dus geniet ik van het vrije leven." Vertelde Alex aan haar. Quinn knikte. Quinn was een beetje moe, misschien moest ze zo meteen zeggen dat ze weg ging en dat ze hem misschien ooit nog eens zou tegen komen maar opeens zij Alexander: "Ik moet er zo weer vandoor, helaas, maar we kunnen misschien wel een keer afspreken om samen te gaan rijden?" Quinn knikte heftig. "Ja, tuurlijk. Wat dacht je van overmorgen, bij de Wandelweg?" Vroeg ze en keek hem erg vrolijk aan. Het zou erg idioot en kinderachtig zijn om haar gsm nummer te geven. Ze nam snel een wit kaartje uit haar jaszak en schreef snel enkele cijfers keurig en leesbaar op het kaartje. Ze gaf het aan hem. "Voor als je nog eens iets wilt doen!" Glimlachte ze.

[Sorry voor korte post, maar heb weinig Inspi]

"Overmorgen bij de wandelweg klinkt goed." Antwoordde Alex met een lach op zijn gezicht. Had hij weer eens wat te doen in plaats van op de bank hangen of door de bossen crossen. Hij had misschien nog wel meer te doen maar dat vond hij tegenwoordig niet leuk meer om te doen. Zijn oude hobby was niet meer iets voor hem. Jaren had hij op stijldansen gezeten, op aandringen van zijn peetouders, tot hij viel. Geweldig om dan opeens hinkelend te moeten dansen. NIet alleen zijn been was een probleem, hij had geen partner. Om nou met zijn huisgenoot door het huis te zwieren zwaaien was nou ook niet zo geweldig. Hij zou wel wat anders verzinnen om te doen. Misschien ging hij naar een manege toe om te kijken of hij weer kon beginnen met rijden. Of hij moest iemand anders vinden die hem weer op gang wou helpen. Tot die tijd zou hij zich verheugen op overmorgen. Alex keek nieuwsgierig toe hoe Quinn een aantal cijfers op een kaartje schreef. Hij zou ze erop krabbelen, onleesbaar. Bij haar waren ze keurig geschreven en ook nog eens goed leesbaar. Hij pakte het kaartje aan en stopte hem in zijn broekzak. "Zie je." In een handomdraai had hij zijn helm weer op zijn hoofd en stond hij naast zijn motor. De motor haalde hij van de standaard toen hij eenmaal zat. Nadat hij hem aan had gezet stak hij nog een keer zijn hand op voor hij gas gaf en er weer vandoor ging. Terug richting huis, de auto pakken en naar het asiel. Overmorgen zou hij Quinn weer zien, ergens keek hij er wel naar uit. Aan de andere kant, wat moest hij met wandelen? Er was een bepaalde reden waarom hij het nooit deed. Wel was het weer goed om te oefenen met lopen.

- Topic uit.