were am i?

Vermoeid liep Lilo door de berm. Ze liep nu al heel lang, en had honger en dorst. Sinds het ongeluk heeft ze alleen nog maar wat gras gegeten en vocht binnen gekregen via het dau op het gras. Ze zou nu wel eens weer slobber kunnen eten of gewoon bix of hooi, wat ze altijd van haar oude baasje kreeg. Lilo haate de man die het zo nodig vond om de stal deuren open te doen. De meeste paarden deeden een stapje naar buiten, maar werden hier prima verzorgt, waarom zouden ze dan weg willen. Toen die man dat merkte, gooide hij zijn peuk in het hooi, en het hele stal gebouw vloog in de brand. Nu moeten jullie wel weg he, paardjes? Waren de woorden die de man lachend zei tegen de paarden. Stuk voor stuk galoppeerde ze allemaal uit paniek een andere kant op. Lilo zelf rende via de weg het bos in, en loopt nu al een dag of vier. Haar eigenaar zou haar nooit meer terug kunnen vinden natuurlijk, dus besloot ze maar een nieuw baasje te gaan zoeken. Ja een nieuw baasje. Eerst liep ze nog met een oude vriend: Age, maar die vond het onzin om een nieuw baasje te gaan zoeken en ging zijn eigen weg. Lilo kwam aan bij een enge plek, althans dat vond ze zelf. Het was een eng klein weggetje. Lilo was bang. De stilte die er was, werd verbroken door een vogel die de bosjes uit vloog. Bang sprong Lilo opzij. Ze durfde niet het paddje over dus bleef ze hier maar wachten tot iemand haar vond. Een schelle bange hinnik verliet haar keelgat zodat iemand wist dat ze daar zat

{Jayson}(ja het eerst stuk heb ik geopieerd uit een andere post van mij, het was eenmalig)

Jayson liep over de bospaden. Hij had het moeilijk gehad met zijn vriendin haar vader. Hij mocht hem niet en dat kon niemand veranderen. Zelfs zijn vriendin niet. Hij zuchtte nogmaals en liep maar verder. Ineens hoorde hij een bange hinnik. Jayson keek veraasd om zich heen waarvan daan het kwam. "Hallo!" riep Jayson door de bossen heen. Hij kreeg geen antwoord terug. Jayson vond het maar raar en ging verder kijken. Hij kwam aan de andere kant van het mysterieuze bosgebied. Jayson hief een wenkbrauw op. Hij hoorde toch echt weer dezelde bange hinnik. Jayson stapte met veel moed de bossen in maar ergens in het midde zonk het toch echt in zijn schoenen.. Hij was bang. Het was hier te stil. De vogels keken hem aan alsof er geen geluid was. Dat ze niet mochten zingen. De dieren keken ook al met bange ogen aan. Alsof ze wilde zeggen dat hij niet verder moest. Jayson zette toch door. Hij wilde het paard vinden. Ineens zag hij aan de andere kant van het pad licht. Zou daar het bos al weer zijn? Jayson ging wat sneller lopen. iNeens zag hij ook iets bruins staan. De ogen keken hem bang nieuwsgierig en zenuwachtig aan. Jayson stond gelijk stil aan het begin van het mysterieuze bosgebied. "Hallo.." zei Jayson heel zachtjes tegen het enorme dier voor zich. "Uhm.." Jayson graaide in zijn zakken en voelde een paarden snoepje en stak het naar het dier uit. "Hier.. voor jou" zei hij zachtjes.

Lilo schrok toen ze een geluid hoorde. Snel draaide ze zich om en keek naar de tweebener die net was aan komen lopen. Zou dit dan haar nieuwe baasje zijn? Dacht ze. Ze keek naar de jongen. Ze was blij dat hij haar gevonden had, want hij zag er aardig uit. Ze was al een jaar een volgroeid spring paard. Met haar oude baasje reed ze wedstrijden en werd ze vaak eerste. Lilo was dan gelukkig geen kakker. Ze genoot altijd van het rijden. Ook kon ze goed dressuuren alleen deed haar baas dat niet zo vaak met haar. Haar zelf maakte het niet uit wat ze deed. Ze genoot altijd van haar werk, zelf als ze door de modder moesten crossen. De jongen graaide wat in zijn zak, en haalde er een snoepje uit. Lilo liep naar de man toe en pakte het voorzichtig van hem aan. Hij praate wat tegen haar, maar natuurlijk verstond ze dat niet. Ze stak haar neusje naar voren en blies zachte lucht in de nek van de jongen.

-inspiloos-

Jayson zag dat het paardje naar hem toe kwam lopen. Hij bleef zo stil mogelijk staan, maar blijkbaar was het diertje mensen al gewend want het leek niet echt bang voor hem te zijn. Jayson glimlachte en aaide de merrie over haar neus heen. Jayson zette stap voor stap een stap dichter bij en bleef de merrie aaien om haar op gemak te stellen. "Sjjj, rustig maar ik doe je geen pijn" zei hij rustgevend en voelde aan haar benen en buik of alles in orde was. Als mensen dokter wist hij niet zo goed of het er goed uit zag, maar hij was eerst aan het zoeken naar pijnlijke plekken. De enige plekken die hij zag waren de botten die uitstaken van de honger. Jayson zuchtte. Hij kon de merrie niet zomaar mee nemen. Hij had niks bij zich. Hij voelde in zijn zakken of hij nog touw had, maar hij had echtn iks bij zich. Misschien zou de merrie wel mee lopen als hij een snoepje voor haar hield. Jayson viste uit zin zakken het laatste paardensnoepje en hield het voor. Eenmaal toen de merrie het snoepje in de gaten kreeg liep ze wel mee voor het snoepje. Uiteindelijk kwamen ze bij zijn huis aan. Jayson deed de stal deur open die leeg stond en zette de merrie daar in. Hij deed de stal deur weer dicht. De merrie leek eerst niet echt op haar gemak. Jayson ging wat voer voor de merrie halen en legde dat in de voederbak. Na ongeveer een halve dag leek de merrie wat rustiger. "Hm,.. ik vraag me af waar je vandaan komt" zei Jayson en ging kijken of er mensen waren die een paard misten. Maar zelfs bij de boer waarvan zijn land was afgebrand miste geen paarden. Jayson vond het maar een raar verhaal maar liet het hier maar bij. Jayson hing over de staldeur heen en aaide de merrie over haar snuit heen. "Ik zal je niet achter laten hoor" zei Jayson glimlachend en gaf de merrie nog wat krachtvoer.

Nu moest de jongen haar mee nemen. Dat moest gewoon, vond Lilo. Ze zou ook zo mee gelopen zijn als de jongen geen snoepje had, maar dat kon hij niet weten. Rustig liep ze achter hem aan. Zo snel kon het niet want ze had overal pijn. Ze kwamen aan bij bestemming en ze liep met gemak de stal in. Even moest Lilo weer denken aan het vuur. Toen de jongen de staldeur dicht deed, dacht ze even dat ze verbrand zou worden. Even later was er nog steeds niks gebeurt en voelde ze zich al meer op haar gemak. De jongen aaide over haar neus. Ze genoot er wel van. Hij haalde wat krachtvoer voor haar. Eerst keek ze er naar, als of het een droom was. Maar toen dat niet zo bleek te zijn, ging ze als een speer met haar neus de bak in. Wat genoot ze ervan, weer eten. Ze was de jongen erg dankbaar, en zou dat ook aan hem laten merken. Lilo had al een hele tijd niet meer gereden, maar al zou hij morgen al op haar willen rijden, dan zou ze het toe laten. Een zachte hinnik van blijdschap verliet haar neus. Ze zou hier nooit meer weg willen.

Jayson glimlachte naar de merrie. "morgen dan gaan we eens kijken wat je allemaal in je hebt. Ik laat je maar even hier. Kan je nog wat uitrusten. Morgen gaan we eens kijken wat je in je hebt" glimlachte Jayson. Jayson ging naar binnen en ging wat te eten voor zich zelf maken en smste zijn lief dat hij een paardje had. Daar was hij best trots op. Jayson ging onder de douch staan song zijn lievelings nummer en kroop toen in ed zette zijn wekker om 6 uur en viel in een diepe slaap.
De volgende morgen ging zijn wekker. Jayson drukte zijn Wekker uit en ging naar beneden. Hij trok zijn rij kleding aan propte een boterham met kaas in zijn mond en liep naar de schuur waar hij het voer voor de merrie had klaar staan. Hij liep naar de merrie toe en legde het in de stal. "Goedemorgen schoneslaapster" grijnsde hij naar de half wakkere Lilo. "Hm, zeg volgens mij heb ik je nog geen naam gegeven ofwel?" Jayson keek bedenkelijk. "Lilo is wel een leuke naam voor jou. Lilo en Stitch dat keek ik vroeger altijd. Leuk om naar te kijken" praatte hij tegen de merrie. Nu zou de merrie hem niet verstaan, maar waarschijnlijk wel haar naam. Jayson had de poetskist mee genomen en maakte lilo buiten de stal vast aan de ring en begon Lilo van top tot teen schoon te maken. De hoeven gingen nog wat moeizaam maar naar mate Jayson met zijn tong klakte gaf ze dan toch eindelijk 1 voor 1 haar hoeven aan. Toen ze uiteindelijk schoon genoeg was voor Jayson ging hij haar reisbeschermers om doen die hij had gekregen van zijn vader toen hij vertrok. Eenmaal alles gereedt probeerde hij de merrie in de trailer te krijgen. Eerst durfde ze nog niet echt, maar na een tijdje wel. Toen ze eenmaal stond deed hij de laadklep dicht en ging hij naar het huis van Mido. Zijn schoonvader. Grijnsden toen hij daar aan dacht reedt hij weg. Een half uurtje kwam hij dan toch eindelijk aan en reedt de oprijlaan op en reedt gelijk door naar achteren. Daar zette hij zijn auto neer en deed de laadklep open en haalde Lilo er uit. "Nou dit is dus je echte nieuwe huis meissie" glimlachte Jayson. "Hier kom je te staan, dat is wel zo handig" grijnsde hij en maakte de reisbandage's los. Hij zadelde Lilo op en ging met haar naar de paddock daar longeerde hij haar eerst even om haar vertrouwen te winnen. Toen ze dat goed deed gingen ze naar de binnenbak en steeg Jayson op. "Zo laat maar eens zien wat je kunt meissie" glimlachte hij en spoorde haar aan in stap. Ze reedde een parcour dat Nikita ooit voor hem had opgesteld voor de lol om te doen met het nieuwe beestje van haar vader. Het ging goed dus wilde hij het nu eens doen met Lilo. Lilo stapte geweldig dus liet hij haar over gaan in draf. Dat ging ook prima dus liet hij haar over gaan in galop. Jayson volgde elke beweging nauwkeurig van de merrie en liet hier en daar de teugel wat vieren voor vrijheid maar hield haar toch in de gaten hoe ze hier op zou reageren. Jayson wilde vrienden worden met deze merrie, en niet haar "baas". Daar had Jay zo'n hekel aan.

[ sorry voor late reactie!!}