A new page

Alle mensen kan je verdelen in drie groepen. Groep 1 bestaat uit mensen die gebeurtenissen afsluiten en daarna verder gaan met hun leven. Groep 2 bestaat uit mensen die blijven hangen in het verleden, dieniet naar de toekomst willen kijken en dus ook niet demogelijkheden zien. Jammer genoeg blijft de derde groep mensen over. De groep mensen die alleen maar naar de toekomst kijken zonder dat ze verder nog over de geschiedenis nadenken. Niet meer willen denken aan wat er is gebeurd. Zulke mensen begreep Kangin niet echt. Iedereen had problemen die je bij bleven. Iedereen had wel eens gebeurtenissen waar je naar terug wou kijken. Zelf hoorde hij bij de eerste groep. De groep mensen die gebeurtenissen afsluiten en daarna weer verder gaat met hun leven. Af en toe zou hij wel willen dat het anders was, maar voor nu was hij blij met zijn groep. Vandaag zou een nogal belangrijke dag voor hem zijn. Hij zou eindelijk iets afsluiten wat hem al tijdens dwars zat. Het was een prachtige dag, waarom zou hij het dan niet vandaag doen? Door de wandeling omhoog waren zijn instappers niet bepaald goede schoenen. Maar om zijn kisten nou aan te doen, met dit weer, was het ook weer zo iets. In zijn drie kwart broek en donker groene v-hals shirt wandelde hij zonder pauze door. Deze wandeling was niets in vergelijking met wat hij eerder had af moeten leggen. Bovendien had hij vandaag een niet al te zware bepakking. Enkel een gitaar en een zwarte beschilderde pot. Het dierbaarste wat hij op dit moment had. Op Pruts na dan. Vandaag was het voor het eerst sinds tijden dat hij Pruts weer een keer thuis had gelaten. Dit moest hij alleen doen, daarom had hij er dan ook niemand over in gelicht. De pot had hij stevig in zijn handen geklemd. Als hij hem liet vallen zou hij zichzelf iets aandoen. Toen Kangin dan ook eindelijk boven was haalde hij opgelucht adem. Nu kwam het zwaarste onderdeel. Hetgeen loslaten wat hij al een tijd zo vastgeklampt had. In plaats van stevig door te lopen naar de rand van de klippen slofte hij erheen. Nog steeds bonkte zijn gitaar bij elke stap die hij zette op zijn rug. Straks zou hij weer iets afsluiten en daarna verder gaan. Hoe dichter hij bij de rand kwam hoe langzamer hij ging sloffen. Uiteindelijk stond hij haast stil, dit kwam 1 omdat hij al dicht bij de rand stond en 2 omdat hij niet meer wou. Hij had gehoord dat het loslaten het moeilijkst was, maar dat het zo moeilijk zou worden. De zwarte pot tilde hij in de lucht. Hij hoefde enkel zijn handen los te laten en dan zou hij vallen. Zo naar beneden het water in van de rivier. De plek waar hij hoorde, in de vrijheid. De neuzen van zijn gympen bleven net op het randje van de afgrond zodat hij nog een beetje stevig stond. Hij hield niet van grote hoogtes, maar vandaag zou hij zich eroverheen zetten. Voor de laatste keer keek hij naar de zwarte pot. Beschilderd door zijn moeder met allerlei Koreaanse tekens erop en zijn naam erbij. Flinch, zijn prachtige Andalusiër hengst waarmee hij constant trainde als hij een weekend naar huis mocht tijdens zijn dienst. Door zijn eigen stomme fout was Flinch aan zijn einde gekomen. Hem meenemen op een buitenrit was niet het problemen. Pas toen hij over de straat wou gaan waarmee hij terug naar huis kon begon het avontuur. Doordat het al laat was geweest had hij niet de auto aan zien komen. Toen ze op het midden van de straat stonden werd Flinch geraakt. Zelf kwam hij in de berm terecht en hield hij er niets aan over. Flich daar in tegen zat onder het bloed. Verbrijzeld voorbeen en een open gereten buik door het glas. Hoe moeilijk het ook voor Kangin was om de beslissing te nemen, werd er toch gekozen om hem in te laten slapen. Dan had Flinch minder pijn en had Kangin zelf het idee dat hij de goede keuze had gemaakt.
Hij mocht dan wel niet in Korea zijn, hij was wel in vrij gebied. Gebied waar ook wilde paarden liepen, een gebied waar Flinch thuis had moeten horen. Tijdens zijn hele gedachte gang liet hij de pot los. De deksel vloog open en het as kwam eruit. Pas toen de pot verdween in het water tussen de rotsen tilde hij zijn handen op om zijn gitaar te pakken. Voorzichtig tilde hij hem van zijn rug af en hield hij hem nog even vast. Ook deze zou hij loslaten, hij hoorde bij Flinch. Kangin kneep zijn ogen dicht en liet een voor een de vingers los die hij om de hals had geklemd. Zijn laatste twee vingers deed hij tegelijk, zonder twijfelen. Het hout van de gitaar werd gespleten bij het raken van de rotsen. Alleen de hals was nog intact toen het wegdreef met de rivier. Thuis had hij er nog meer liggen dus hij zou zijn gitaar niet echt gaan missen. Alleen het verhaal wat achter de gitaar zat maakte hem bijzonder. Al zijn andere gitaren waren beschilderd, waren persoonlijk gemaakt door hem of iemand anders. Deze gitaar hoefde niet persoonlijk gemaakt te worden, dat was hij al. Vanaf het begin dat hij hem kreeg hoorde hij al helemaal bij hem. Niet alleen bij hem, ook bij Flinch. In plaats van om te draaien ging hij in kleermakerszit bij de afgrond zitten. Zijn blik op de horizon.

~ Alleen voor karakters die Kangin nog niet kennen!

Enzo knipperde met zijn oogjes. De neus van zijn moeder was dicht bij, hij voelde haar warme adem in zijn nek. Ze gaf hem nog een duwtje en hij morrde wat. Langzaam, hoefje voor hoefje, kwam hij recht. Yeah, vandaag werd hij een maand oud! Zijn mama had gezegd dat hij vandaag naar buiten mocht. Zodra hij het zich realiseerde zwiepte hij vrolijk met zijn staartje en stond hij haast te springen van plezier. 'Wanneer gaan we naar buiten mama?' Vroeg hij ongeduldig. De kastanjebruine ogen van zijn moeder keken hem lief aan. 'Eerst wat eten kleintje.' Zei ze met een warme stem en een lachje erachter. Enzo voelde de duw van zijn moeder tegen zijn achterhand. Hij duwde zijn hoofdje onder haar buik in en begon te drinken. Dat er iets lekkerders bestond als dit kon hij helemaal niet geloven. Hij hoorde hun baasje de stallen binnen komen en kwam onder zijn moeder vandaan. Vrolijk trippelde hij langs haar op. Verbaasd keek hij naar al die kleuren. Allemaal nieuwe geuren kwamen hem tegenmoet. Hij hoorde vogeltjes fluiten en zag rare beesten vliegen. 'Dat zijn vlinders Enzo.' Zei zijn moeder met een lach. Enzo grijnsde en sprong vrolijk achter eentje aan. Hij bleef er achter aan rennen tot hij de hinnik van zijn moeder hoorde. Ze was ongerust waarom hij zo ver weg ging. Hij rende weer naar haar toe en liep nu op iets zachter, iets groens. Hij ging bij zijn moeder staan en voelde een lik over zijn kleine voorplukje. 'Maham.' Zeurde hij lichtjes.

Enzo zuchtte. Hij was de buitenwereld grondig beu gezien en wou nu terug naar een lekker warm stalletje. Hij hoorde de zee klotsen tegen de rotsen aan en schrok er afentoe eens van. Het was een vreemd geluid. Opeens hoorde hij hout splinteren. Hij spitste zijn oortjes en ging over in een galopje. Snel ging hij niet, hij wou zijn krachten sparen. Hij moest ergens eten zien te vinden voor hij om kwam van de honger. Opeens zag hij iets zitten. Een tweevoeter zoals zijn baasje maar toch zo anders. Angstig keek hij hem aan. Hij legde zijn oortjes in zijn nekje en strekte zijn halsje. Hij zette een paar pasjes dichter en bleef toen weer staan. Had die niets te eten bij? Misschien kon hij iets afbedelen bij die tweevoeter. Hij wist wel ongeveer hoe het moest, zijn moeder had het hem eens voor gedaan. Hij snoof eens en hinnikte toen. Toen de tweevoeter zich omdraaide schrok hij en sprong spontaan opzij. Wat was dat voor een vreemd ding? Enzo besloot dapper te zijn, het leek toch een klein klein beetje op zijn tweevoeter van vroeger. Alleen had die lange zwarte haren gehad en had ze de'r toch net ietsje anders uitgezien. Enzo stapte rustig dichter bij en bekeek hem eens met een schuin hoofdje. Bang was hij niet meer. Héél héél voorzichtig duwde hij zijn neusje tegen zijn arm aan. Hij snoof en schudde zijn hoofdje. Zijn oortjes kwamen uit zijn nekje terwijl hij wachtte op een reactie.