Once again.

Ken je dat gevoel, dat je iets hebt maar toch weer niet. Dar je alles hebt opgegeven voor dat ene ding, maar dat je er toch net niet bij komt. Tantaluskwelling, zo word het ook wel genoemd. Leuke naam, maar de betekenis is minder. Het gevoel wat er vanbinnen ontstaat, dat vreet je werkelijk op. Urise schudde met zijn hoofd om zijn gedachten ergens anders op te krijgen. Geen tantaluskwellingen, of andere gedachte waar hij verdrietig van zou worden. Hoe lang was het nu geleden dat hij Kiriya had gezien? Een jaar? Een half jaar? Noita was ondertussen volgroeid, langer dan een jaar? De tijd had hem niet gefascineerd, tot het hem begon te vervelen. Dagen tellen had hij gedaan tot hij er gek van was geworden. Jammer genoeg was hij ermee gestopt, nu wist hij niet hoelang geleden hij Kiriya had gezien. Hij keek op omdat de omgeving veranderde. In plaats van heel veel groen te zien begon het steeds grauwer te worden. Er kwamen dan ook meer rotsen in zicht. Bovendien begon de weg steeds steiler te worden. In hetzelfde tempo als eerst wandelde hij verder. Niet over het pad, stel je voor dat je mensen tegen zou komen. Nee, hij liep tussen de bomen door. Zo onopvallend mogelijk, later zou hij er wel tussenuit komen. Omdat het hem te lang duurde ging hij over in draf. Zijn krachtige passen lieten afdrukken achter op de zachte modder grond. Soms maakte hij een klein sprongetje omdat hij over een boomstam heen moest. Springen was niet een van de dingen waar hij super goed in was, maar hij kon het wel redelijk goed. Met een paar minuten stond hij boven bij de kliffen. De wind liet zijn manen en staart op en neer golven. In plaats van korte afgeschuurde manen had hij lange dikke manen waar een aantal takjes in zaten. Door de weg tussen de bomen zaten zijn hoeven helemaal onder de modder. Urise draafde een rondje om de meeste modder kwijt te zijn. Zonder klompjes modder liep het toch veel beter. Op een meter afstand van de rand bleef hij stilstaan. Zoals altijd hield hij zijn hoofd fier in de lucht. Zijn oortjes stonden iets naar voren terwijl hij naar het uitzicht keek. Vanaf hier kon je werkelijk alles zien. Voornamelijk was het water wat je zag, maar ook gebieden uit HH. Weer vlogen zijn gedachten naar allerlei verkeerde dingen, dingen waar hij niet aan wou denken omdat hij er verdrietig van werd. Langzaam maar zeker begonnen zijn oren dan ook richting zijn nek te zakken. Tegen Noita zou hij niets kwijt kunnen, dan maakte hij haar alleen maar verdrietig. Voor de rest vertrouwde hij niemand waar hij problemen bij kwijt zou kunnen. Zo bleef je altijd in de penarie zitten als je er niet in je eentje uit kwam. Best wel irritant.

~ Open voor iedereen, gelieve wel een beetje groot posten [:

-goed ik ga het proberen-

Yara draafde over de klippen, ze lette niet op de weg voor zich, waardoor ze al een paar keer pijnlijk gevallen was. Maar ze was diep in gedachten, over haar verleden. Haar vreselijke verleden.

De knallende zweep. Ze moest gehoorzamen. Het paard naast haar beet haar en dwong haar omlaag, maar niemand op de tribune zag het. Yara kon zich niet verzetten, en boog. Terweil de andere paarden een beloning kregen, werd zij overgeslagen. Met een smakkende mond keek ze naar de man die haar met een stuk appel voorbij ging. Ze wilde achter hem aangaan, maar werd weer tegen gehouden door hetzelfde paard dat haar in haar luchtpijp beet. Ze wilde hinniken, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Even dacht ze dat het afgelopen met haar was...

Yara schudde haar hoofd en maakte een sliding stop. Hijgend keek ze naar het rafijn voor haar. Bijna was ze dood geweest.. Yara hijgde uit en stapte verder. De rook de geur van een ander paard. Had ze daar zin in? Ach waarom niet? Ze draafde aan en draafde naar het paard. Het was een hengst, hij was bruin, met een zwarte neus en een kolletje. "Hoi," zei Yara zagt.

Van Kiriya vlogen zijn gedachten naar Kharrea. Beide namen met een K, hoe ironisch. Een zacht gesnuif was te horen uit zijn richting. Daarna werd het weer stil. Nog steeds hield Urise zijn blik op het uitzicht gericht. Statig en fier hield hij zijn hoofd in de lucht terwijl hij in gedachten verzonken was. Kharrea was voor zijn ogen neer gegaan, had hem gevraagd om haar dochter op te voeden. Noita begreep er niets van waarom haar moeder er niet meer was. Haar vader was er enkel nog, verder niemand. Ondertussen werd hij gezien als een soort vader van haar. Had hij het beter gedaan bij haar dan bij zijn eerste dochtertje. Escada was een pracht merrie geweest, maar geen wild paard. Opgewekt door lust, geboren bij de mensen, opgevoed door de mensen, nooit een wild paard. Het was heel fout van hem geweest om Queen te dekken. Dat wist hij maar al te goed. Maar ach, af en toe mocht je de fout in gaan. In de tijd dat Kharrea heen ging had hij zijn kudde opgegeven, achtergelaten om op onderzoek uit te gaan. Noita had hij toen bij de kudde gelaten, ze zouden op haar passen in de tijd dat hij weg was. Opzoek naar antwoorden kwam hij alleen nog maar meer vragen tegen. Nog meer onbeantwoorde vragen waarmee hij zou blijven zitten. Helaas voor hem had hij een of andere tik om zichzelf te veel vragen te stellen waar hij later mee zou blijven zitten. Door die vragen zou hij zich weer rot gaan voelen en terug vallen in zijn oude patroon. Dat deed hij al, maar nog niet zo erg. Tot nu toe was hij nog niet zo chagrijnig als eerst. Niet zo dominant en vals. Wel was er iets bij hem gebleven, zijn unieke karakter om in veel dingen toch iets positiefs te zien. Zo zag hij in de verdwijning iets positiefs, ze zou vast en zeker een thuis hebben gevonden bij de mensen. Wie weet lieve eigenaren waar ze zou dienen als paard voor hun schoonkinderen, kinderen kon ook nog. Zolang ze niet bij handelaren terecht was gekomen waar ze haar zouden breken kon hij haar alleen nog missen, verder niet. Achter haar aan gaan zou zijn eigen leven in gevaar brengen. Kiriya had duidelijk andere gedachten als hij over de mensen. Die gedachten zou hij respecteren, hij was namelijk nou eenmaal apart.

Urise draaide zijn ene oor in de richting van een naderend geluid. Hoefstappen in zijn richting. In dezelfde houding als hij al stond bleef hij staan. Zijn oren draaide hij alleen iets verder naar achteren en hij hief zijn hoofd iets. De wind stond in zijn richting waardoor hij de onbekende geur van het paard kon ruiken. Geen bekende blijkbaar, af en toe kon dat prettig zijn. Zijn hoofd liet hij ontspannen zakken tot hij naar zijn idee goed hing. Heel de tijd omhoog houden had ook geen zin. Al snel kwam er een zwarte merrie tevoorschijn, Arabier zoals de meeste. Waarom hier zoveel Arabieren rond liepen snapte hij nog steeds niet. Ja, het waren meestal wel mooie paarden. Maar er waren toch ook nog zoveel andere paarden? Zelf was hij een Kiger Mustang in hart en bloed. Groot gebracht door een andere Kiger Mustang, samen met andere Kiger Mustang veulens. Pas toen hij hier in HH kwam kreeg hij te maken met ander soort paarden. Best apart hoe hij er toen op had gereageerd. Heel verbaasd omdat hij nooit ander soort paarden had gezien. Voor hij het wist stond de merrie naast hem en sprak ze tegen hem. Normaal gesproken zei hij nooit iets terug. Maar dit keer opende hij haast automatisch zijn mond om iets terug te zeggen. “Je ho..” Begon hij nogal chagrijnig. Zijn blik hield hij op het water gericht terwijl hij andere woorden zocht in plaats van; Je hoort me met rust te laten, nieuwe. Zelf wist hij ook dat sommige dat nou niet bepaald van harte namen. In plaats van de vorige woorden verzon hij maar heel kort iets anders. “Hoi.” Zei hij enkel. Na een paar tellen met zijn blik op het water gestaan te hebben draaide hij zijn hoofd in de merrie haar richting om haar in zichzelf op te nemen. Ze zag er nog redelijk jon uit, maar daar kon hij zich ook in vergissen. Leeftijden gokken was nooit een van zijn beste kwaliteiten geweest. Niet dat hij kwaliteiten had, maar in sommige dingen was hij een soort van goed. Enkel de uitdrukking op de merrie haar gezicht en der ademhaling liet hem zich iets afvragen. “Iets te enthousiast richting de afgrond gerent?” Vroeg hij op een sarcastische toon. Af en toe vroeg hij zich wel eens af waarom het niet lukte om op een normale toon tegen vreemde te praten. Vreemde hij nooit vertrouwd tot Kiriya. Die fout zou hij niet nog een keer maken.

~ Sorry dat het zo lang duurde

Yara zag dat de hengst haar nog niet opgemerkt had. Misschien was hij in gedachten. Dat was zij ook vaak. Maar wat wou je met zo'n verleden. Ze luchte en liet haar hoofd hangen en liep naar de afgrond van de klippen. Als ze een halfjaar geleden hier gestaan had, had ze zelfmoord gepleegt. Maar nu niet, ze had een nieuw huis, een nieuwe kans om haar leven opnieuw op te bouwen.

"Je ho..." sprak de hengst, waardoor Yara uit haar gedachten werd gerukt. "Hoi" zei de hengst. Hij merkte dat ze heigde. "Iets te eithousiast richting de afgrond gerent?" vroeg hij sarcastisch. Yara schraapte haar moet bijeen en zei:"Je hoeft niet zo Sarcastisch te doen. Ja ik viel bijna, maar ik was in gedachten." zei ze zacht, de verlegen en onzekerheid in haar stem was duidelijk te horen. De hengst zou haar nu kunnen afkatten. Maar dat hoefde niet. Als zij aardig bleef had ze de kans dat hij dat ook zou doen. "Ik ben Yara." zei ze en ze keek naar de hengst. "En mah ik jou naam weten?" vroeg ze er voorzichtig achteraan.

(Jij schrijft lang, ben jaloers op jou!!)

Nogal geïrriteerd door de opmerking van de merrie schraapte hij met zijn hoef. Wie dacht ze wel niet dat ze was. Zo jong en nu al zo fout met haar gedachten. Helaas was het vaker zo bij jonge paarden dat ze verkeerd dachten. Niet zo sarcastisch, best. Moest hij dan chagrijnig gaan doen? Kortaf? Enkel door de manier waarop ze tegen hem had gesproken snauwde hij haar niet af. Ze was verlegen, praatte zacht tegen hem alsof ze bang was dat hij haar een uitbrander zou gaan geven. Ja, daar had hij wel zin in maar hij ging het niet doen. Zo lang ze hem niet meer redenen gaf zou hij haar niet afsnauwen. Voor hij het wist kreeg hij een naam te horen. Yara, niet de meest mooie naam die hij had gehoord maar het was een redelijk mooie naam. Urise bekeek de merrie nog een keer voor hij kort snoof en zichzelf omdraaide. "Aangezien je mijn naam niet kent ben je dus een nieuweling hier in HH." Hij draaide om zijn as heen en wandelde een kort stukje voor hij zichzelf weer omdraaide richting de merrie. "Bij sommige ben ik bekent als alfa van een kudde. Niet zomaar een kudde, een slechte kudde. Bij anderen sta ik bekend als een chagerijn die paarden zonder enige reden aanvalt. Maar dan heb je ook nog de derde groep paarden, de paarden die denken dat ik een doorsnee hengst ben waarmee je even een gesprek mee kan beginnen. Fout. Maar om een antwoord te geven op je vraag, mijn naam is Urise." Sprak hij op een rustige toon. Terwijl hij tegen haar had gepraat had hij een pasje naar de zijkant gedaan en met zijn staart tegen zijn flank aangeslagen om de vliegen weg te krijgen. Veel had hij niet tegen de merrie te zeggen. Hij had dan ook niet bepaald zin om een heel gesprek met haar aan te knopen. Jammer genoeg had hij daarnet iets te veel tegen haar gezegd waardoor ze het verkeerd op kon vatten. Als ze het verkeerd op zou vatten kon ze zomaar een heel gesprek met hem beginnen over wat hij had gezegd. Gelukkig waren de meeste paarden zo slim om dat niet te doen en gewoon hun mond te houden.
Urise wandelde richting de afgrond en bleef bij de rand staan. De meeste paarden die hij kende kwamen hier voor hun rust. Om na te denken of om er een einde aan te maken. Om te stoppen waarmee ze zijn begonnen. Eindigen wat een tijd verkeerd liep. Niet alleen hij kwam hier om na te denken. Vroeger had hij hier met meerdere paarden verzameld om te vergaderen. Om te praten over de stand van zaken in andere gebieden. Wanneer het in HH niet goed ging door overlast van mensen stond iedereen altijd paraat. Jammer genoeg had hij nu geen kudde meer. Zijn kudde had hij opgegeven omdat hij opzoek moest naar antwoorden. Helaas had hij zijn vragen ook niet kunnen beantwoorden. Enkel extra vragen had hij gevonden. Weer stond hij in gedachten verzonken naar het water te kijken. Zwemmen zou hij niet gaan doen, springen ook niet, zo gek was hij niet. Wie weet zou hij later hier nog wel staan voor een laatste blik op de omgeving. Dan zou hij er klaar mee zijn. Geen doel meer voor ogen zoals hij nu eigenlijk al niet meer had. Best apart, hij had altijd doelen gehad. Nu had hij er gewoon geen, zelfs geen klein doeltje. Nee, hij had alles bereikt wat hij wou bereiken. Een kudde, zijn ouders laten zien dat hij wel wat kon, mensen proberen te begrijpen, een partner, nageslacht. Meer doelen had hij eigenlijk nooit gehad.