The smell of freedom. ~ [Maya]

In een hoog tempo raasde de zwarte hengst over het gebied, zijn oren lagen in zijn nek om te zorgen dat de wind er niet in zou razen en zijn ogen waren half dichtgeknepen. Zijn hals en schouders waren bezweet, zijn neusgaten stonden wijd open om maar genoeg zuurstof binnen te halen terwijl zijn staart als een trotse vlag achter hem aan wapperde. De wind speelde met zijn manen, liet ze soms omhoog deinzen en daarna werden ze weer tegen zijn hals gelegd. Met enorm veel geweld plaatste Destin zijn zwarte hoeven in de diepbruine aarde, nam vervolgens graspollen mee de lucht in die daarna weer tegen de grond vielen. Hoefadrukken liet hij achter, maar veel interesseerde het hem niet. Wel zouden de mensen achter hem aan kunnen komen, maar die tweevoeters had hij zo afgeschud, zonder enige moeite. Kort greens hij even, minderde vaart en kwam terecht in een actieve draf waarbij hij zijn hals strekte, waardoor zijn neus naar de grond reikte. Destin' flanken gingen snel op en neer, zijn neusgaten waren wijd gesperd en trokken bij elke ademhaling iets bij elkaar, waarna ze weer wijd werden gesperd. Zweet droop van zijn hals af, de hengst had zich echt zeiknat gerend, puur om weer wat af te vallen en wat te trainen, hij moest immers wel gespierd blijven. Hij had al heel wat nare ervaringen gehad met mensen en dat was ook de reden dat hij niet meer onder gevangenschap wilde leven, die tweevoeters zouden hem met geen poot aan mogen raken. De laatste keer hadden ze geen respect voor hem, deden weinig met hem en dag en nacht stond hij op stil tot hij zijn kans zag om te ontspannen, die hij dus ook met beide hoeven aanpakte en nu was hij hier. Hier in Horse Home, de plek waar hij zijn leven weer voort wilde zetten en niets meer te maken hoefde te hebben met die tweevoeters. Waren die hier überhaupt wel?

[Maya!]

Maya strekte haar armen terwijl ze haar hoed op haar hoofd plaatste. Haar blonde krullen wiegden zachtjes mee met de kleine briesjes die voorbij kwamen. Maya zag in de verte een kleine brug. Nieuwsgierig stapte ze op een omgevallen boomstam om dan haar nek te strekken en op haar tippen te gaan staan. Maar tevergeefs .. Het mos dat op de boom lag maakte het vervaarlijk glad waardoor ze al meteen de grond onder haar gat voelde. Hoelang had dat geduurd? Een tweetal seconden? Maya haalde diep adem terwijl ze met haar ene hand haar haar uit haar ogen haalde. Gelukkig dat het hier niet zo nat lag, dat zou nog wat zijn. Ook al had ze haar paardrijbroek met haar shirt aan die wel vuil mocht zijn, niemand had graag dat ie onder de modder zat. Maya slaakte een diepe zucht. Ze wou die brug toch eens gaan bekijken. De tijd dat ze hier in Horse Home was had ze eerlijk gezegd nog nooit gehoord van een brug die hier ergens in een bos verscholen was. Er stroomde een klein beekje onder. Maar toen Maya wat dichterbij keek was er van dat beekje alleen maar een dikke slijk achter gebleven. Het had al een tijdje niet meer geregend dus dat zou het wel zijn. Maya volgde het paadje dat naar de brug leidde. Ze hield bruusk halt toen ze zag dat er bladeren waren gestrooid over de brug. Maya had ook gewoon al vele verhalen gehoord over mensen die in zo'n situatie waren belandt en dan in een val waren terecht gekomen. Of dat nu alleen in sprookjes was wist ze niet. Of ze voorzichtig moest zijn, zeker en vast. Toen een luid hoefgetrappel haar aandacht trok draaide ze haar gezicht. Een zwarte schim raasde voorbij en hield een plekje achter de brug bruusk halt. Maya trok haar ogen open, knipperde een aantal keren. Was dat een wild paard? Maya kwam dichterbij, besefte dat ze op de brug stond. Ach, het zou wel niet gevaarlijk zijn. Geruisloos stapte ze, toch kijkend waar ze liep over de brug totdat ze een meter van het dier verwijderd was en ze het recht aan kon kijken. Wat was het een prachtbeestje .. Zijn pekzwarte vacht samen met zijn zwarte manen maakte het volledige plaatje van een prachtige hengst.

Destin hield halt bij een brug, niet wetend dat dit een plek was waar mensen kwamen om even tot rust te komen. Wist hij veel, hij was toch geen mens? Verward schudde de hengst zijn hoofd, spande zijn spieren direct aan toen er een geur in zijn neusgaten drong die niet heel vertrouwd rook. Mensen, dat waren het zeker want de lucht van een ander paard had hij meteen herkent. Vurig brieste hij, deed een stap naar voren terwijl zijn ogen schichtig naar een glimp van de persoon zochten. Al snel liep er een meisje zijn richting aan, Destin slikte en deed een stap naar achter, waarschuwde haar vervolgens dat ze niet meer stappen zijn richting in moest doen door zijn oren strak tegen zijn schedel te leggen. Dreigend hapte hij een keertje naar haar richting, gooide vervolgens zijn voorbeen richting het meisje en snoof luid. Als het nu niet duidelijk was moest hij het maar anders aanpakken, maar Destin wilde niet weer gevangen worden. Nooit meer en hij hield zich aan zijn woorden, want zo te zien kon je geen enkele tweevoeter vertrouwen en deze voor zijn neus was dus ook geen uitzondering. Destin gooide zijn voorhand in de lucht, maaide krachtig met zijn benen door de lucht en stootte een krachtige en enigszins dreigende hinnik uit. Hij wilde niet in het gezelschap zijn van een mens, hij had er een hekel aan en blijkbaar wisten de meeste dan niet. Of ze waren gewoon te koppig en liepen toch op hem af, maar nog nooit was het allemaal goed afgelopen. De zwarte hengst schudde zijn hoofd en zorgde ervoor dat zijn dikke voorpluk voor zijn ogen verdween, zodat hij de mens voor hem goed aan kon kijken. Zijn ogen waren groot, pijn en angst was zichtbaar en zijn spieren bolde op onder zijn dunne zomervacht. Nog even en hij zou omkeren en eruit peren, want hij wilde ditmaal echt voorkomen dat het mens hem iets aan zou gaan doen. Niet weer!

Maya keek de hengst recht aan, merkte dat die heel nerveus was en amper dichterbij wou komen. Maya stak haar hand in haar zakken, nam daar een snoepje uit omdat voor haar uit te steken. De hengst zag er gespierd uit en helemaal niet slap. Maar echt veel voedsel zal hij ook niet gehad hebben. "Hier.." Fluisterde ze zo zacht als ze maar kon. Maya gooide het snoepje recht voor zijn benen die hij net op dat moment in de lucht gooide. Maya fronste haar wenkbrauwen. 'Daar krijg je me echt niet mee weg hoor' vulde ze bij in haar gedachten. Maya was geen zacht gekookt eitje, wist hoe ze deze situaties aan moest pakken. Ze had het immers een lange tijd geleden gedaan, was erin geslaagd er een te temmen en te berijden. Waarom zou het nu dan ook niet lukken? Maya wist dat dit geen makkelijk karakter had en het helemaal niet van plan was om braafjes mee te stappen. Daarom dat Maya zijn vertrouwen zou moeten winnen. Maya ging gaan zitten op de brug. Legde haar armen losjes voor zich. Ergens wist ze wel dat dit gevaarlijk was, de hengst moest maar recht vooruit lopen en haar overlopen. Maar een angstig dier als hem zou nooit die stap zetten. Dat had ze geleerd van haar grootvader. Terwijl ze zich no stil mogelijk hield keek ze naar de grond. Een paard aankijken zou alles verpesten. Dan zou die zich enkel bedreigd voelen door haar aanwezigheid en haar doordringende blik. Maya hoopte dat de hengst hierdoor niet zou weglopen en haar een kans zou geven om dichter te komen. Maar zelf besefte ze dat het zeker zou mislukken. Ze moest iets verzinnen wat hem zou lokken. 'Eerst maar zien of ie het snoepje durft op te eten..' dacht ze. Het snoepje was iets wat echt alle paarden lustten, als ze maar wilden. En dat zou nu duidelijk de moeilijkheid zijn.

Luid snoof Destin, sloeg venijnig met zijn staart terwijl zijn oren strak tegen zijn schedel waren gedrukt. Het meisje griste iets uit haar zak, fluisterde vervolgens iets en gooide het brokje, snoepje of wat dan ook voor zijn benen. Angstig deed hij een stap achteruit, liet voorzichtig zijn hoofd zakken en duwde met zijn neus een keer tegen het snoepje aan. Wat probeerde ze hem nou te laten doen? Afkeurend schudde de hengst zijn hoofd, bracht zijn mooi gevormde hoofd daarna weer naar boven om het meisje aan te kijken, die op de brug ging zitten. Oh en nu? Moest Destin dan naar haar toe komen? Echt niet, misschien dat hij zo dadelijk wel echt om zou draaien en zou vertrekken. Wat moest hij hier nou? Precies, niets. Toch gedroeg het meisje zich anders dan andere mensen die hij had ontmoet, ze was niet opdringerig en wachtte geduldig af tot hij zou laten merken dat hij geen angst meer had en aangehaald wilde worden. Niet dat hij dat op dit moment wilde, maar wie weet wist dit meisje hem wel op andere gedachtes te brengen. Nu bleef hij gewoon rustig staan, maar zijn blik gleed af en toe wel naar het snoepje voor zijn benen. Moest hij het nou opeten of niet? Destin verlangde er zeker naar, maar had niet meteen de nijging hem van de grond te rapen en vervolgens op te eten. Zal hij dan maar? Misschien dat hij het meisje daarmee ook wel blij maakte. Niet dat hij dat perse wilde. Kort snoof hij eens, tastte het snoepje toen met zijn lippen en nam het in zijn mond. Toen hij het snoepje op had kwam Destin al snel tot de conclusie dat het zeker zonde geweest zou zijn om hem daar te laten liggen. Koppig bleef de hengst wachten tot het meisje weer naar hem toe zou komen, zijn blik was gevestigd op het meisje terwijl zijn oren iets uit zijn nek werden getild. Wie weet zou dit wel leuk gaan worden, maar als het meisje ook maar een ding zou doen waar hij niet van gediend zou zijn kon ze het vergeten, zou hij omdraaien en voor altijd mensen ontwijken.

Maya keek de hengst aan, zag dat die nijdig naar het snoepje staarde en al helemaal niet van plan was het ook maar aan te raken. Maya kon wel gillen van haar eigen dommigheid. Welk paard ging nou ook een snoepje van een wildvreemde gaan opeten. Maya draaide haar ogen. Oké, dit zou niets gaan uithalen. Maar tot haar grote verbazing ging de hals van de hengst er toch naartoe. Een grote glimlach versierde haar gezicht. Dan toch? Toen het paard haar dan weer verstomd aankeek ging Maya rechtop staan. Zou ze haar hand uitsteken of zou dat alles verpesten? Maya besloot het maar uit te proberen. Als ze gewoon zou blijven staan zou de zwarte furie zijn interesse in haar zeker verliezen en weggaan. Nu het paard ook juist wat geïnteresseerd keek wilde Maya dat niet verpesten. "Hee jongen.." Zei ze zachtjes. Praten tegen een paard zou hun wat meer vertrouwen moeten geven. Maya nam nog een paar passen naar voren toe tot wanneer ze récht voor de hengst stond. Maya stak haar hand uit tot op de neus van de hengst. Op haar gezicht was een kleine, héél kleine glimlach zichtbaar. Zou de hengst haar dan toch vertrouwen? Of was dat maar een gedachte van zichzelf? Maya wilde toch maar op veilig spelen en stapte één pas naar achteren toe, voor moest ze toch moeten kunnen wegspringen. Maya nam nog een snoepje uit haar zak, liet die op haar handpalm verdwijnen en stak die uit naar het paard. Nu was het een uitdaging voor hen beiden. Als de hengst het zou aanvaarden zou het al hééél dichtbij zijn, anders was er toch nog wel wat te doen. Maya kon nog steeds de join up proberen, al zou dat moeilijk gaan hier in een groot bos. Met haar fel blauwe ogen bleef ze in de ogen van de hengst kijken. Damnit.. Maya richtte haar blik weer naar de grond, ze mocht hem niet recht aankijken. Hoe kon ze dat ook weer vergeten! Maya ademde nogmaals diep in. De adrenaline spoot van haar af. Maya hoopte dat de hengst toch een stap dichter zou zetten. Het idee alleen al dat ze deze hengst zou kunnen berijden.. Het maakte haar helemaal enthousiast.

De donkere ogen van Destin bleven het meisje continue in de gaten houden, haar reactie pijlend. Telkens als ze maar iets bewoog spande hij zijn spieren al meer aan, om zo meteen weg te kunnen springen als ze iets bij hem wilde gaan uithalen. Het meisje bleek verrast te zijn toen hij het snoepje ophad en dat wilde hij nou juist bereiken, zodat ze zijn richting op kon komen en haar eens heerlijk voor de gek kon houden. Minachtend snoof Destin eens, keek met grote, angstige ogen hoe ze dichterbij kwam en haar hand naar zijn neus uitstak. En dan? Wat verwachtte ze nou van hem, dat hij en gretig een begon te snuiven en te likken ofzo? Destin slaakte een diepe zucht, richtte zijn donkere ogen recht op de blauwige ogen van het meisje die hem ook aankeek, waardoor zijn oren verder naar achter kwamen te liggen en hij snuivend een stap naar achteren deed. Hij begon zijn vertrouwen weer wat te verliezen, had de nijging om te draaien en weg te gaan maar bleef toch koppig op zijn plek staan. Hij zou zich niet zwak tonen en wachtten tot hij het meisje zo ver had gekregen tot hij hem aan zou kunnen raken, dan zou hij pas verdwijnen. Of hij moest haar echt kunnen vertrouwen, misschien dat hij dan toch nog toe zou geven. Zijn ogen keken het meisje doordringend aan, ze stond al een tijdje met haar hand naar hem uitgestoken maar Destin bleef op zijn plek staan, er zat geen beweging in en hij was ook niet van plan in de richting van het meisje te stappen, daarvoor was het vertrouwen nog te klein. Kort liet hij zijn blik door het gebied glijden, maar toen het meisje een kleine beweging maakte smeet hij zijn blik alweer haar richting in. Kwaad snoof hij eens, waarschuwde haar opnieuw door zijn voorbeen door de lucht te zwieren en chagrijnig werden er rimpeltjes rond zijn neusgaten gevormd. Kon ze hem niet met rust laten? Was het niet duidelijk dat hij niets meer met mensen te maken wilde hebben, zich helemaal af wilde sluiten van die wereld? Blijkbaar niet, want telkens probeerde de mensen het weer bij hem en het was nog nooit iemand gelukt en dat wilde Destin volhouden, wat er ook zou gebeuren.

Maya keek de hengst voor een moment aan waarbij haar wenkbrauwen omhoog kwamen. Fijn, dat had dus alles weer verpest. Maya moest wat anders gaan uitproberen. Want de hengst leek haar niet meer te vertrouwen. Maya draaide zich om en stapte langzaam weg. Zou de henggst nog steeds zo nieuwsgierig zijn om haar te volgen dan zou ze er toch mee kunnen verdergaan, anders was het hopeloos. Hier ergens verderop was er een kleine weide. Dat had ze van veraf kunnen zien. Die weide was rond en redelijk klein waardoor ze daar de hengst in kon krijgen. Dan kon ze bevoorbeeld wél de join up uitvoeren. Moest de hengst dan nog zo vervelend doen kon ze hem nog steeds zijn vrijheid aanbieden. Al zou dat waarschijnlijk wel niet gebeuren aangezien deze hengst een veel beter leven bij haar zou kunnen krijgen dan in de vrije natuur. Maya slike, bleef stappen naar voren tot wanneer ze aan een groen grasplein terecht kwam. Daar was de weide, iets verderop. Maya bleef kaarsrecht staan, draaide haar rug naar de hengst toe. Nu maar hopen dat hij zou afkomen, dan zou ze zonder hem te moeten opsluiten in die weide kunnen trainen. Maar daar had ze eerlijk gezegd weinig hoop in. Maya haalde een nieuw snoepje uit haar zak en gooide die recht voor de benen van de hengst. Daarna nam ze er nog eentje, gooide die ietsje verder achter haar. Als hij meer wilde moest hij dat maar komen halen. Maya had nog een reserve halster in haar tas dus die kon ze altijd gebruiken. Toen ze erbij nadacht wist ze dat als ze ging zitten de hengst rapper kwam. Of hij leek dan meer zelfvertrouwen te krijgen. Maya liet zich op haar gat vallen, keek rustig voor zich uit. Nu maar hopen dat dit ging lukken.

-inspiratieloos, i'm sorry ..-

Het meisje had een aparte manier van aanpak, eigenlijk vertrouwde hij haar steeds meer en had hij elke keer weer de nijging toch maar achter haar aan te lopen. Maar wat nou als hij dan weer behandeld zou worden als eerst? Dat wilde Destin voorkomen, want het had hem gewoon enorm veel gedaan en hij had zichzelf beloofd het nooit meer zo ver te laten komen. Langzaam bracht hij zijn hoofd wat naar beneden, probeerde al zijn moed te verzamelen zodat zijn spieren zich konden ontspannen. Onzeker deed hij een stap naar voren, zag hoe het meisje naar een groot grasplein liep en daar ging zitten. De afstand tussen hem en het meisje was groot en dat zorgde ervoor dat hij zich weer wat op zijn gemak voelde, maar zijn nieuwsgierigheid dreef hem toch weer richting het meisje. Destin deed opnieuw een stap naar voren, wiebelde onrustig met zijn oren en zijn ogen vingen af en toe een glimp van een konijn, eekhoorn of vogel op. Maar het grootste deel van de tijd waren zijn ogen bevestigd op het meisje, nieuwsgierig of ze daar bleef zitten of niet. Destin deed opnieuw een paar stappen naar voren, stond nu bijna bij het meisje terwijl hij af en toe een snoepje van de grond griste. Hij was voor zijn doen al aardig ver gekomen, maar of hij nog een stap naar voren zou doen wist de hengst nog niet. Het was en bleef een mens, nu was ze zachtaardig voor hem maar zodra ze hem had gevangen, kon dat aardig omslaan. Daar wist de hengst alles van, want dat had hij al enorm vaak meegemaakt. Toch wilde hij haar een kans geven, maar hij zou het haar zeker moeilijk maken; Destin was niet zomaar te vangen en wilde nog even gebruik maken van zijn vrijheid. Plots schoot de hengst het grote grasplein op en galoppeerde met hoge snelheid tussen het hoge gras door, hij draaide om en hield halt. Een luide hinnik ontsnapte uit zijn keelgat, speciaal voor het meisje. Nu mocht ze hem proberen te vangen, eens kijken of het haar zou lukken!

Maya keek de hengst vanuit haar ooghoeken aan. Een grijns verscheen op haar gezicht toen de hengst zo nieuwsgierig als wat naar voren kwam. 'Mooi zo..' Dacht ze stilletjes waarbij ze haar hand tegen de grond drukte om zich kalmpjes recht te stellen. Ergens vond Maya het wel een uitstekend paardje om wat mee te gaan doen. Hierbij had ze een doel, iets wat ze in haar leven steeds nodig had. Als Maya geen doel had kon ze bijna nooit iets uitvoeren. Toen ze zag dat de hengst rechtsomkeer maakte de velden op begon ze te lachen. "Jij speelt echt een spelletje met me hè!" Zei ze toen het paardje naar haar hinnikte. "Oké, nou goed. Eens zien wie dit spelletje wint!" Maya kwam steeds dichterbij en begon dan achter hem aan te rennen. In tegenstelling tot de hengst was Maya natuurlijk véééél trager en kon die haar makkelijk afschudden. Maar Maya liep eigenlijk alleen achter hem aan om duidelijk te maken dat ze dit voor ahar plezier deed en niet om hém echt te gaan pakken. Dat zou ze pas doen als de hengst haar vollédig vertrouwde. Nu leek die het enkel leuk te vinden om haar uit te testen. Toen Maya zo'n tien minuten had zitten hollen achter een paard liet ze zich moe in het grasveld vallen. Aangezien het gras echt nog wel tot haar knieën reikte kon ze haar amper nog zien liggen. 'Nu eens zien of hij mij vind' dacht ze. Ze hield zich zo stil mogelijk en luisterde aandachtig naar alle geluiden. Dit vond ze eigenlijk best leuk. Met deze hengst zou er vast nog een héchte vriendschap ontstaan, die zou Maya niet meer laten gaan. Dat was een feit die zeker was.

Met een grote grijns rond zijn smoel croste de hengst door, terwijl het meisje achter hem aan aan het hollen was. Speels gooide hij zijn voorhand in de lucht, maaide krachtig met zijn benen en kwam met een zachte plof weer op vier benen terecht. De hengst schudde zijn hoofd, liet een murmelend hinnikje horen toen hij het meisje niet meer zag. Huh? Destin bracht zijn neus naar de grond, snoof eens en nam een pluk gras in zijn mond. Rustig stapte hij voort, opzoek naar het meisje. Toen hij haar voet zag liggen, brieste hij kort en draafde erheen. Destin zette zijn tanden in haar schoen, liet hem daarna weer los en draafde een rondje rond het meisje. Langzaam begon hij haar te vertrouwen, maar het was nog lang niet genoeg. Eerst zou ze hem wijs moeten maken dat ze hem echt niets wilde doen, hem alleen maar een beter leven wilde geven dan hij hier in het wild had. Daar zou ze zeker haar best voor moeten doen, want Destin was absoluut geen makkelijke. De zwarte hengst hinnikte eens, smeet zijn hoofd in de lucht waardoor zijn manen meteen in de war kwamen. Wat maakte het ook uit, nu kon hij lol maken en dat ging hij ook zeker doen. Snuivend bracht hij zijn hoofd naar dat van het meisje, ging met zijn lip over haar gezicht en schoot daarna weer het grote veld op, gooide zijn achterwerk in de lucht en sprong toen met alle vier zijn benen een keertje omhoog. Kon hij op deze manier toch even zijn energie kwijt, want de laatste paar dagen had hij alleen maar gerust. Nieuwsgierig wierp hij zijn blik op het meisje, wachtend tot ze erop zou reageren. Rustig begon hij wat te grazen, maar vanuit zijn ooghoeken liet hij zijn blik niet van het meisje loskomen. Hij zal en moest haar in de gaten houden, want als ze op hem af kwam zou hij er natuurlijk weer een spelletje van maken. Destin liet zich niet zomaar vangen, daarvoor moest je eerst enorm veel moeite dan. Maar misschien dat hij wel eerder toe zou geven, nu nog zeker niet. Daarvoor twijfelde hij nog veel te veel.

Maya voelde aan dat de hengst niet wist waar ze was. Een grijns sierde dan ook nog steeds haar gezicht. Toen ze een gezabbel aan haar voet voelde veerde ze recht, keek de hengst speels aan in zijn ogen en stapte wat naar voren. Maar algauw kreeg ze een lik over haar gezicht. "Ieuwieee!" Reageerde ze droogjes. Met haar platte hand veegde ze haar wang af terwijl ze achter het zwarte paardje begon te lopen. Maar ook al na vijf minuten lag ze plat, uitgeteld en met een te hoge hartslag. Ook haar spieren begonnen hevig te protesteren. Maya pufte, blies wat adem uit haar mond. Maya lachte bij het zien van de zotte hengst die het allemaal wel leuk vond zo. Maar wat zou je dan ook verwachten, deze hengst zat in de fleur van zijn leven. Maar toch wilde Maya één keer op hem rijden. Zonder tuig gewoon all the way. Maya besloot na te denken hoe ze dat ging forceren. Maya stelde zich geruisloos recht. Ze moest bij de hengst zien te komen, of hem even vertrouwen. "Jongen, doe me een lol.. Blijf staan waar je bent.." Fluisterde ze op een zachte toon. Maya nam een snoepje en ging voor hem staan. Nu was het juist kwestie van geduld en wachten op het juiste moment. Maya stak haar hand uit naar het paardje. "Ik moet jou gewoon een naam geven.. Ook al ben je nog niet van mij zwarte schoonheid .. Destin." Zei ze zachtjes. Maya had al vaak overwogen haar paardje 'destin' te noemen maar nooit was het beestje goed genoeg voor Maya. Maar deze hengst mocht die naam dragen, Destin..