Is that you?

Mido had een week achter de rug. Hij was samen geweest met zijn kleine dochtertje voor even. Het was heerlijk om weer even met zijn dochtertje te zijn. Hij had haar al een jaar lang niet gezien, en hij had haar echt vreselijk gemist. De wind waaide geur, dus trok Mido zijn kraag iets hoger op. Het was dan ook al Herfst.. En de winter zou snel volgenen voelde Mido aan de koude wind. Gapend liep hij verder. Hij sliep ookal niet zo goed, Lucky vond alles maar eng de laatste tijd dat hij maar bij hem in bed lag. De arme hond. Ineens hoorde hij hoefgetrappel in de verte. Mido liep iets sneller en zag daar in de verte een witte merrie aankomen. Het was een pracht merrie het deed hem denken aan... "Saricha!" riep hij uit toen hij zag dat het de witte merrie was die hij ooit had leren kennen via Esmée. Een steek van verdriet schoot over zijn gezicht heen toen hij de merry zag. Het gaf een herinnering terug die hij niet wilde herinneren. "Meisje? Herken je me nog? Mido" zei hij tegen de merrie die steeds ietsjes dichterbij kwam. Mido wilde er heen lopen, maar herinnerde zich ineens dat Saricha een wild paard was.. Dat Esmée haar had laten varen.. Zou ze boos zijn op hem? Op haar misschien? Hij wist het niet.. Misschien moest hij het uit proberen. Mido liep met kleine stapjes richting Saricha om aan te geven dat hij haar niets wilde doen. Alleen gedag kwam zeggen. Haar misschien zou aanraken maar meer ook niet. Hij wilde niet veel.

Saricha verveelde zich suf nu Sonja had besloten eens een stapje in de wereld te zetten en daarna eens over een hek van een weide te springen en een carrière wou starten als professioneel springpaard, maar daar had Saricha niets tegen. Sonja werd er goed behandelt en kwam niets te kort. Natuurlijk was Saricha in het begin gebleven om zeker te weten dat deze mensen wel goed voor haar kleine meisje zouden zorgen. En dat was zo, en Saricha was weer vertrokken. Op iets wat Saricha als tv had leren kennen had ze haar dochter gezien, een trotse jonge merrie die bitloos werd gereden en met een zachte hand over hoge sprongen werd geleiden. Dus daar maakte Saricha zich geen zorgen meer over en galoppeerde maar wat. Ze kwam per toeval de geur van Mido tegen, even moest ze nadenken om hem terug voor ogen te halen. Maar daarna ging ze eens kijken. En hij was aardig verandert, geen Esmée bij hem in de buurt, wat raar... Vrolijk en met haar oortjes naar voor ging ze kijken, Mido kwam met kleine stapjes op haar af, niet dat dat nodig was toen ze hem eenmaal had herkent. Rustig stapte ze op hem af en gleed een met haar zachte neus langs zijn wang af. Saricha zag er helemaal anders uit, terug in volle glorie was ze indrukwekkend en zeer mooi. Haar spieren rolde onder haar vacht, waren terug sterk en soepel, omdat ze niet veel had kunnen doen bij Esmée was ze aangekomen, maar die kilootjes waren allang terug verdwenen. Haar lange manen hingen verwildert aan beide kanten van haar hals, haar froe hing in twee, de ene helft naar links, de andere naar rechts. Haar hoeven waren eigenlijk iets te lang omdat ze niet meer gekapt werden en ze kwam nog zelden op asfalt. Een lang litteken aan de binnenkant van haar linker-achterbeen was net aan het genezen en zag donkerrood. Een verse snee, net boven haar rechter-voorbeen was dan nog wel bloed-rood, maar er waren nergens bloedsporen te bekennen en de wonden waren allebei goed schoon en aan het genezen. Saricha kwam dichterbij en wreef met haar neus langs zijn wang en blies warme lucht in zijn hals.

Mido zag dat voorzichtigheid niet nodig was bij Saricha. Een steek van opluchting ging door zijn maag en hij wreef met zijn hand over de neus van saricha. "Dag meisje" glimlachte hij. "Dat je me nog herkent" grijnsde hij. Mido aaide de merrie zorgvuldig. "Ow wat heb ik jou gemist meissie.. Je zal wel afvragen waar me paarsen haar is he " grijnsde hij waarna hij naar zijn haar wees. "Jup foetsie.. Net zoals Nikita en esmée" mompelde hij en een steek van pijn ging over zijn gezicht heen maar dat liet hij niet merken bij de merrie. Hij voelde de warme adem tegen zijn als van Saricha. Hij glimlachte en aaide de merrie over haar hals. "Je ziet er wel goed uit voor een wilde merrie meis, je bent nog steeds even mooi" glimlachte hij. Mido bekeek de merrie even grondig van top tot teen na of er niets ernstigs was tot hij de wondjes zag op haar benen. "Poe poe? Wat heb jij mee gemaakt?". Voorzichtig wreef hij er overheen. "Hm, Na het ziet er niet echt ernstig uit" zei hij opgelucht en liep terug naar voren om Saricha een knuffel te geven. "Ow wat heb ik jou gemist meissie. Fijn om je weer te zien". Mido begon met T-touch in de hals vn Saricha.

Saricha vond het fijn dat hij nog steeds even lief was, maar dat paarse haar dat verdwenen was gaf haar toch een bizar gevoel, persoonlijk vond ze hem nu wel mooier, maar on-Mido-achtig, maar ja, ze zou er wel aan wennen. Blijkbaar had hij haar gemist want hij was heel blij om haar te zien. Ze hoorde de naam Esmée en keek hem nieuwsgierig aan. Blijkbaar had hij de twee wonden gezien en ging er eens met zijn hand langs, tja, struikelen en op prikkeldraad belanden en een scherpe steen is nooit praktisch, maar ze had er niet zo'n last van omdat ze de wondjes goed verzorgde. Hij was heel blij en begon T-touch te doen in haar hals, dat kende ze ook nog wel van toen bij Esmée. Ze draaide zich tot ze achter hem stond en liet haar hoofd toen zakken, liep onder hem door en liet hem op haar rug glijden. Ze was niet bang van hem, dat trucje deed ze altijd bij Esmée, en vertrouwde hem ook blindelings. Ze ging in een rustige stap, zadelloos had ze een hele aangename rug en ze liep ook heel vloeiend zodat ze ook een aangename gang had. Blijkbaar had ze zich verveeld in het wild, anders was ze nooit zo enthousiast naar hem toe gegaan. Ze was vertrokken bij Esmée omdat ze zich suf verveelde en omdat dat het beste was voor Sonja, maar het wild verveelde al gauw terug maar ze wou niet terug naar Esmée omdat ze dan binnenkort weer weg zou zijn uit verveling.

Mido voelde hoe hij werd geschoven op de rug van Saricha. Hij grijnsde. "Je bent ook geen spat veranderd he meissie" glimlachte hij. "Nee dat ben je zeker niet, alleen in uiterlijk". Mido aaide saricha over haar hals heen. Het was heerlijk om weer op haar rug te zitten. Hij had haar zo erg gemist. Vreselijk om uitelkaar te gaan en alles te moeten verliezen. Nee dat wilde hij nooit meer. Nooit meer wilde hij een vriendin had hij zich zelf gezworen. Hij wilde niet nog eens die pijn die over hem heen moest komen toen. Zelfs belando vond hem eng als hij zo depressief was als toen. Nikita bleef zijn dochtertje en daar was hij trots op, ooit komt ze terug bij hem. Dat wist hij zeker. Het zag er veel beter uit bij hem dan bij Esmée thuis dat was zeker. Esmée gaf Nikita niet de aandacht die ze verdiende, en Mido wel. Mar dat was waarschijnlijk zo omdat hij haar bijna nooit zag. Zelfs een jaar lang had hij haar niet mogen zien. De scheiding ging om een lullige fout.. Zo stom. Saricha was al weg voordat de scheiding ooit had plaats gevonden. Dus vandaar dat ze er niet van af had geweten.

Saricha was inderdaad niets verandert qua gedrag bij vertrouwde mensen. Terwijl ze de hand van Mido over haar hals voelde glijden ging ze naar een rustige, regelmatige galop. Ze voelde hoe Mido een beetje aan het verdrinken was in zijn eigen gedachte en liet hem maar, hij moest niet bang zijn dat ze er plots vandoor zou gaan. Dat zou ze nooit doen bij Mido! Persoonlijk was ze het vrije leventje een klein beetje beu en vond ze het heerlijk om Mido te zien. Natuurlijk vond ze het jammer dat Mido zo verdrietig was, misschien dat ze hem kon opvrolijken door wat vaker eens langs te komen, hij was altijd al vriendelijk voor haar geweest en had haar nooit in de steek gelaten, hij had haar genezen van die koliek en hij had haar veulentje ook onderzocht. Ze had altijd op hem kunnen rekenen, hij was haar ook komen redden van de enge groep mannen die haar hadden gestolen. En daar zou ze hem altijd dankbaar voor blijven, ze was dol op Mido. En dat had hij ook verdient, ze vond dat ze vriendelijk tegen hem moest zijn en hem niet in de steek moest laten nu hij het wat moeilijker had.

Mido verdronk inderdaad in zijn eigen gedachtens, maar bleef op de maat van Saricha mee deinen. "Het spijt me dat je weg moest uit verveling" zei Mido ineens tegen de witte merrie. "Het spijt me dat het je pijn deed om je dochter achter te laten, en dat je nu een lelijke wond op je been hebt zitten. Als je niet weg had gegaan, door dat saaie gedoe bij ons thuis had je dat allemaal niet hoeven te doen.." zei hij er bij en keek naar de reactie van de witte merrie. Misschien verstond ze het niet, misschien wel. Mido wist het niet echt meer of paarden het konden horen of niet. Het enige dat hij wist was dat paarden hem weer geluk gaven. Hoop voor een toekomst zonder zijn vrouw en zonder zijn dochtertje elke dat weer te kunnen zien. Het speet hem in het algemeen. Nooit meer wilde hij zijn paarden in de steek laten. "Als je langs wilt komen, ben je altijd welkom meis. Ben alleen verhuisd, maar volg mijn geur dan kom je er wel achter waar ik woon" glimlachte Mido, en klopte de merrie vertrouwd op haar hals.

Saricha draaide haar oortjes naar hem toe toen hij ineens tegen haar sprak. Ze stond even later stil en draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem recht in zijn ogen aan terwijl hij tegen haar praatte. Ze ging terug in stap verder en volgde haar neus, ze gingen een stukje over straat en verschillende mensen keken raar op toen Mido op de witte merrie zat, zonder teugel of iets. Steentjes knerpte onder haar hoeven en ze stonden aan zijn huis, als haar mond had kunnen openvallen was dat zeker gebeurt, wow, wat een huis! Ze hield haar kop een beetje scheef toen ze stilstond maar al snel liep ze rustig verder en keek nieuwsgierig rond terwijl ze de oprit opgingen. Saricha wachtte rustig af wat Mido ging doen en snoof ondertussen alle onbekende geuren eens op. Ze herkende niet veel, toen ze de geur van een onbekende man rook die aan het naderen was sprong ze verschrikt een beetje opzij. Maar het was niets, de man kwam van Mido's huis, wie zou dat nu weer zijn. Ook een hondje sprong vrolijk rond en liet Saricha met haar hoeven dansen van de zenuwen.

Mido voelde hoe Saricha onder zich liep, en even voelde hij zich ontspannen. Het voelde heerlijk om weer op een paard te mogen klimmen. Hij had sinds de scheiding niet meer op een paard gezeten, en sinds kort was hij Jumper tegen gekomen. Mido zag waar ze heen liepen. "Weet je dat zeker?" vroeg hij. En ja dat wist ze want ze liep regelrecht naar zijn huis. Belando stond hem op de wachtte. Saricha schrok en schoot een stukje weg met Mido nog steeds op haar rug. Mido hield zich vast door zijn benen te klemmen, maar niet hard zodat ze er niet van schrok. Lucky kwam ook gedag zeggen en sprong wild in het rond en blafte hard blij om zijn baasje weer te zien. Mido liet zich van de rug van de merrie af glijden en gaf Lucky een aai over de bol, die vervolgens weer weg rende naar de stallen. Belando glimlachte en klopte de merrie voorzichtig op de schouder. "Wat een pracht merrie mido dat heb je goed voor elkaar" zei de man zachtjes. Mido glimlachte en gaf de man een hand. Belando liep het huis weer binnen en ging zijn ding doen. Mido klopte Saricha op der hals. "Thanx meis.. dat had ik echt heel erg nodig" zei Mido. Mido liep naar de voerder stal en pakte een emmer met voer. Hij liep terug en zette de emmer voor Saricha. "Dat heb je wel verdient" zei hij en gaf nogmaals een klop op haar schouder. Mido liep naar de stallen en begon gauw even de stallen schoon te maken. Toen hij zag dat Saricha de bak leeg had liep hij terug om vervolgens een emmer met water neer te zetten voor haar. Mido ruimde de stallen wat op de voerderstal en ging toen met de poetskist richting Saricha. "Vind je toch niet erg?" vroeg hij en wees naar de kist. Niet dat ze hem goed kon verstaan, maar hij dacht dat zij de doos wel zou herkennen. Mido zette de doos naast Saricha in het gras neer en begon Saricha te poetsen. Het was mooi weer, met een koud briesje. Raar weer voor het jaargetij, maar dat maakte Mido nu even niet uit. Mido had zijn bodywarmer maar aangetrokken, waar nog steeds zijn bedrijfs naam op stond "Heartland". Mido aaide de merry en begon het vuil van haar vacht te poetsen. Eerst de massage borstel, om de haren los te krijgen van de vacht, dan de harde borstel om de haren weg te krijgen en glans te maken en toen de zachte borstel. Mido was zo'n 1 a anderhalf uur bezig geweest om Saricha weer blinkend te krjgen. "zo" zei Mido. Even bedacht hij of hij de hoeven ook zou doen. Voorzichtig en vriendelijk vroeg Mido om een voetje, en maakte haar hoeven ook schoon. Na paar minuten waren die ook weer prachtig schoon. "Zo kun je er weer even tegen aan meis" glimlachte hij. "Meer kan ik nu ook niet voor je doen" knipoogde hij. "Zie het als beloning voor het ritje van vandaag" glimlachte hij tevreden en gaf nogmaals een klopje op haar schouder.

Saricha voelde het zachte klopje van de zogenaamde Belando en snoof eens zenuwachtig. Hij zei iets tegen Mido, wat Saricha niet volledig verstond, ze kon een beetje, een petieterig beetje mensentaal. Echt niet veel, namen wist ze wel en stap en draf ook wel een beetje en dan hier en daar een woordje. Nu kreeg Saricha een klopje op haar hals van Saricha en een paar woorden. Saricha volgde hem een beetje terwijl hij naar de voeder stal liep en kreeg een emmer met voedsel voorgeschoteld en nog een klopje. Vrolijk begon ze aan de emmer en duwde hem om toen die helemaal schoon gelikt was. Waarna ze nog een emmer water kreeg, schoon water nog wel. Daarvan dronk ze ook heel wat en duwde die ook om en spetterde met haar hoeven in het water dat nog op de grond lag. Mido kwam terug met een poetskist en vroeg iets aan haar en wees naar de kist, ze ging ervan uit dat het iets in de richting van het feit of ze het erg zou vinden zou gaan dus schudde ze opgewekt met haar hoofd. Ze gingen op het gras staan, terwijl Saricha graasde werd ze helemaal schoongemaakt. Anderhalf uur kreeg ze volop aandacht, en dan haar hoeven nog. Die gaf ze vol vertrouwen na een korte aarzeling. De rare beweging van haar achterbeen toen ze haar hoef gaf liet haar sneden branden dus trok ze die een paar keer uit zijn hand en zette die terug neer waarna ze die ook terug gaf. Ze kreeg nog een klopje op haar hals. Ook die hond kwam terug buiten en liet Saricha over heel het gazon dansen terwijl ze sierlijk haar hoeven ophief. Haar staart was een beetje omhoog geheven en haar hoofd elegant opgeheven. Haar manen danste in haar hals op het ritme van het neerzetten van haar hoeven en haar staart had een mooie golf die steeds opnieuw door haar staart sidderde. De hond hapte speels naar haar hoeven die ze steeds hoger hief, totdat ze net een dressuurpaard leek, want ze was aan het draven. Ze hief haar voorhoeven laag op en veranderde van kant en ging nu in galop verder. De zon wierp lichtrode stralen op haar vacht want die begon net onder te gaan. De hond hapte nog steeds speel naar haar hoeven en ze leek het niet erg te vinden. Plots liet ze haar hals zakken en schudde met haar hoofd heen en weer. De tanden van het dier raakte Saricha's benen één keer een heel klein beetje en ze bokte eens hoog en stond stil en steigerde eens waarschuwend naar het hondje terwijl ze erboven uit torende. Het hondje was niet bang, en Saricha ook niet boos, waarna ze nog even verder speelde. Uiteindelijk was ze het beu, het hondje blijkbaar nog niet want die kreeg een waarschuwende trap die net niet raak was. Saricha draafde met het hondje naast zich naar Mido. Saricha duwde het hondje voorzichtig weg met haar neus toen dat naast Mido ging zitten en eiste zelf zijn aandacht op en duwde met haar neus tegen zijn arm. De sneden op haar achterbeen had een gebroken korst en er druppelde bloed uit, ze had het niet echt door terwijl ze vrolijk met haar neus tegen Mido duwde.

Mido was klaar met Saricha. Ze had er van genoten en dat was mooi. Daar was hij heel erg blij mee. Belando riep naar Mido dat het tijd was om wat te gaan eten. Mido haalde zijn eten op en ging weer buiten zitten tegen een boom. Hij had nog steeds zijn bodywarmer aan want het was best wel koud, ookal scheen de zon. De sneeuw zal wel weer terug komen bedacht hij zich toen hij de roze wolken zag. Saricha was speels aan het doen met Lucky. Die leek het ook wel leuk te vinden. Mido nam een hap van zijn eten, en slkte het gulzig door. Hij had niet in de gaten gehad dat hij best wel heel erg veel honger had gekregen. Mido keek hoe Lucky bezig was Saricha te happen naar haar benen, waarnaar Saricha haar benen hoog optrok en er vandoor ging. Om die twee te zien spelen was echt een heel raar gezicht. Mido at rusitg zijn eten op, bracht zijn bord terug naar binnen en ging weer tegen de boom zitten. Hij keek naar de zonsondergang en dacht na over een heleboel dingen. Lucky lag ineens naast hem en probeerde aandacht te krijgen maar Saricha duwde hem weg om vervolgens Mido's aandacht te trekken. Grijnzend gaf Mido een aai over de snoet van Saricha. Hij had ook niet in de gaten dat de wond van Saricha weer bloedde.

Saricha ging rustig bij hem liggen, wat een rekkende beweging maakte bij de korsten en ze grotendeels allemaal scheurde. Dat voelde ze wel en ze sprong recht en hinnikte luid van de schrik en een beetje van de pijn. Ze draafde rondjes rond de boom waar Mido zat en hief haar achterbenen hoog op. Lucky dacht blijkbaar dat ze wou spelen en begon naar haar achterbenen te happen, natuurlijk stond haar hoofd niet naar een spelend hondje dus schopte ze eens naar haar. Het was raak, niet hard, maar hard genoeg. Het arme hondje dook jankend in een terwijl Saricha met haar hoofd schudde en schel hinnikte. Het bloed stroomde nu echt van haar achterbeen omdat ze zo wild aan het doen was van de pijn en de laatste restanten van de dikke korst scheurde ook open en kwamen los van het bloedende vlees en hing aan haar been te bengelen. Dat deed natuurlijk nog veel meer pijn omdat het aan haar huid trok. Wild begon ze te bokken om het van haar been af te krijgen, maar dat werkte zeker niet in haar voordeel en ze kreeg er alleen maar meer pijn van. Lucky kroop angstig naar Belando die ondertussen in de deuropening was gaan staan. Niet zeker of hij Mido nu moest gaan 'redden' van de op hol geslagen merrie. Maar Saricha leek hem niets te doen dus bleef hij staan. Natuurlijk riep hij wel dingen die Saricha in haar pijnlijke furie niet eens hoorde. Normaal gezien deden die wonden niet zo'n pijn, maar de dikke korsten die aan haar huid hing en de koude wind op het rauwe vlees maakte de pijn veel erger dan eerst. Haar achterbenen waren grotendeels rood gekleurd en de vloeistof bleef maar bijkomen, ook zaten er allemaal rode spetters op haar vacht bij haar buik vanwege het bokken. Uiteindelijk stond ze dan toch stil, wat je stil noemt, haar benen trilde en ze was er een beetje door gebogen, als een bang paard op een trailer, ze schudde wild met haar hoofd en ze hinnikte luid.

Mido aaide de merrie over haar hoofd toen ze kwam liggen, maar algauw stond ze al weer recht. Van schrik was ze gaan bokken. Mido snapte het niet. Hij schrok van de merrie en ging gauw staan voordat hij om ver werd gelopen. Mido snapte er nog steeds niets van, tot hij het rood zag bij haar benen. Haar wonden.. Ineens stond ze ook weer stil. Ze rilde helemaal. Mido pakte haar bij haar voor manen en beval haar te lopen naar de stallen. eenmaal daar aan gekomen legde hij haar in een pak met stro en ging zijn dierenarts doos halen. Rennend kwam hij terug met zijn spullen. Mido begon de wond schoon te maken en de korsten er af te trekken. Allemaal heel zachtjes en met veel beleid zodat Saricha er niks van zou voelen, of in iedergeval zo weinig dat het niet mega veel pijn deed. Mido hechte de wonden weer dicht en spoot een verdovings middel in de huid van Saricha zodat ze want ontspande. "Jemig muts.. je liet met schrikken.." zei Mido. ZIjn hart klopte nog steeds in zijn keel. Lucky was ook geraakt, dus gng Mido maar even kijken hoe het met zijn pup ging. Lucky had wat schaafwondjes op zijn voorhoofdje maar niet veel letsel. Dat was een opluchting voor Mido. Hij wilde niet dat zijn pup zou te komen overlijden in zo'n vroeg stadium. Mido liep gauw terug naar Saricha om te kijken hoe het met haar ging.

Gewillig voor haar doen liep Saricha naar de stal en draaide rondjes in het verse stro terwijl Mido wegrende om een tas te gaan halen. Hij kwam terug en trok de korsten eraf. Af en toe schopte ze eens waarschuwend met haar hoef, schudde met haar hoofd, hinnikte of hapte zelfs als het pijn deed. De wonde werd dichtgedaan met van die vervloekte draadjes die ze nog wel kende en kreeg iets raars in haar been, waar ze eens een keer echt naar beet en op een haar na miste. Haar been voelde nu raar dus hief ze die eens op en porde er met haar neus tegen, ze voelde er niet veel van en begon tegen de wonde te porren met haar neus uit ergernis en toch een beetje pijn en ook deels vanwege het rare gevoel dat ze had. Uiteindelijk zakte ze in een als een onhandig veulen en bleef dan ook maar liggen. Blijkbaar was Mido naar het hondje gaan kijken want ze zag hem niet meer. Hij kwam net terug toen ze in een zakte en weer tegen haar been begon te porren uit ergernis van het feit dat er zoveel dingen om zich aan te ergeren waren aan dat stomme been. Daarbij had ze ook nog eens honger en ze weigerde botweg om iets te eten of te drinken.

Mido keek bezorgd naar Saricha. Ze moest niet aan de wond komen, maar hij wilde niet nog meer verwondingen krijgen dan dat hij nu al had van al die bijt afdrukken. Mido duwde haar hoofd laag als waarschuwing en keek haar aan. "Niet doen meis.. Dat is niet goed voor je .. over een paar weken mogen de draadjes er uit.. Af blijven dus" zei hij zachtjes tegen de merrie. Hij gaf haar een kalmerings middel om haar te kalmeren, maar ze weigerde ook maar iets te eten of te drinken. "Dan moet het maar even op de hardhandige manier" momepelde Mido chagrijnig. Hij pakte een spuit trok haar mond open en spoot het er in waardoor ze wel moest slikken. Binnen een aantal minuten was ze al iets rustiger. "Het komt wel goed meisje dat beloof ik je" zei mido en klopte haar op de hals.

Knorrig zuchtte ze toen Mido haar hoofd bij de draadjes weghaalde. Maar ze bleef er wel vanaf. Toen ze weigerde te eten en even later iets in haar mond geduwd kreeg en wel moest slikken werd ze nog wat knorriger, maar ze kalmeerde wel. Wat had hij haar nu weer gegeven? Ze kreeg nog een klopje op haar hals en ze begon dus maar wat aan zijn schoenen te snuffelen uit verveling. Eindelijk wist ze iets om te doen! Ze ging helemaal languit liggen en begon te rollen. Uiteindelijk stond ze op en schudde zich een beetje uit. Al het werk van Mido om haar proper te krijgen was nu in een paar rollen helemaal naar de vanen. Haar manen hingen vol met stro en haar vacht ook en was nog eens stoffig ook. Niet dat het haar iets kon schelen, ze vond wel dat het kriebelde en niesde een keer omdat er stof in haar neus zat. Vrolijk keek ze naar Mido, het kalmerende middel was nog aan het werken dus was ze nog iets suffer als gewoonlijk, maar ze stond wel recht en pulkte was aan zijn kleren en aan zijn haar.

Mido zuchtte diep toen hij zag dat het kalmerings middel een beetje hielp. Dat was een goed teken. Ineens begon ze te rollen. Mido wilde haar tegen houden, maar hij was al te laat. "Ooow! Saricha" grijnsde hij. "Nu kan ik weer opnieuw beginnen met je te poetsen" gniffelde hij. Maar hij dacht er niet aan. Saricha moest een goede nachtrust hebben voor deze nacht, en daarna kon hij nog wel verder zien wat hij zou doen. "Je bent maar een rare merrie Saricha" grijnsde hij en gaf haar een klopje. Saricha begon aan zijn haar en aan zijn kleding te pulken. Grijnsde gaf hij Saricha een suikerklontje en ging naar binnen om zijn avond eten te gaan eten. Het was heerlijk zoals gewoonlijk. Het eten was lekker, eigenlijk alles was lekker. Het weer was prachtig op het moment, en alles zag er prima uit. Lucky zat zielig in zijn mand en bibberde wat na door de schrik. Mido liep naar boven om zich te douche. Hij douche lekker lang zodat al het vuil van zijn lichaam af was. Het was lang geleden dat hij had gedouchd in iedergeval zo lang. Toen hij klaar was trok hij oude kleding aan en ging terug naar beneden. De zon was al bijna onder, maar Mido ging nog even de stallen doen. Zachtjes op de achtergrond was er een radio terwijl Mido de stallen van top tot teen schoonmaakte. De paarden hinnikte af en toe naar hem vanuit de weides. Ze vroegen zich natuurlijk af wat hij aan het doen was. Toen het donker werd, ging hij de paarden van de weide af halen. Een voor een deed hij ze terug in de stal en gaf ze voer. Toen alle paarden waren gedaan liep hij terug naar Saricha om die vervolgens ook voer te geven. "Dat heb je vandaag wel verdient meissie" glimlachte hij.