Shit happens.

Verkeerd ingeschat tijdens het eten. Een snel verzonnen smoesje die ook nog eens geloofwaardig over kwam. Leroy schoot kort in de lach door wat Esmée tegen hem zei. Ja, hij kon wel zich wel voorstellen dat ze propvol zat. Nieuwsgierig keek hij eens rond toen ze bij de duinen waren. Hier was hij niet eerder geweest met Hopscotch. Wel met Diesel, alleen toen had het geregend dus waren ze snel weer terug gegaan naar huis waardoor hij nog niets had gezien van de omgeving. Nu kon hij tenminste een beetje rondkijken naar alles en nog wat. Door een overvliegende vogel schrok Hopscotch even, gelukkig ging hij er niet vandoor maar sprong hij alleen opzij. Ondertussen waren de paarden al aardig warm gereden dus kon er vast wel even een galopje vanaf. "Gaan we crossen?" Een enthousiaste lach stond op zijn gezicht terwijl hij het vroeg aan Esmée. Hopscotch stuurde hij het zand in richting de waterlijn. Bij het water moest hij Hopscotch even overtuigen dat het water niet eng was. Uiteindelijk stapte Hopscotch dan ook met opgeheven hoofd het water in. Expres trapte hij hard in het water zodat de spetters om Leroy zijn oren vlogen. Ach, het was niet echt koud dus jammer dan. Met enige tegenzin van Hopscotch stonden ze bij de waterlijn. Echter was het niet voor lang want bij de kleinste kuitspanning schoot Hopscotch ervandoor. Automatisch leunde hij iets naar voren en gaf hij Hopscotch meer teugel zodat hij zijn passen kon verlengen. Voor maar een paar tellen hadden ze op het zand gereden. Hopscotch vond het water veel interessanter waardoor hij naar de waterlijn ging tot hij met zijn hoeven in het water stond. Lachend reed hij Hopscotch, na een heel stuk gerend te hebben, weer terug tot hij stilstond. "Je bent zeker nog steeds je energie niet kwijt?" Ongemakkelijk bleef hij in het zadel zitten toen Hopscotch zich uit begon te schudden. Zijn benen zaten onder het zand en het water, net zoals zijn buik. Thuis had hij wat schoon te maken en af te drogen. Waarschijnlijk zou hij ook het zadel opnieuw in moeten vetten, wat sowieso moest, door het zoute water. Plotseling kwam Hopscotch weer in beweging, richting het water waar hij steeds dieper inging. Echter toen het water bij Leroy zijn voeten kwam draaide hij hem om zodat hij niet helemaal nat zou worden. "Me tenen zijn koud." Met een vies gezicht keek hij naar zijn jodphurs waar het water vanaf druppelde. Misschien had hij toch een rijbroek en chaps aan moeten doen. Minder koude tenen en dan liep het water niet echt in zijn jodphurs. Jammer dan, Hopscotch zou toch het water niet verder in mogen van hem.

[Omygaash mega flut]

Esmée verwonderde zich erover dat Santos zich nog behoorlijk rustig hield op het strand. Natuurlijk wat drukker dan in het bos, want dit was nieuw voor hem. Ze reed naar de waterlijn toe en reed het water in. Ze keek naar Hopscotch die aarzelde. Santos was juist het tegenovergestelde: Hij banjerde zo het water in. Vanaf het moment dat ze het strand op reden stond er al een glimlach op haar gezicht. Ze keek om zich heen. Het strand was zo uitgestrekt dat overal waar je keek zand was. "Gaan we crossen?" hoorde ze Leroy vragen. En dat hoefde hij natuurlijk geen tweede keer te zeggen. “Ja tuurlijk!” zei ze terug waarna ze Santos aanspoorde en Leroy en Hopscotch volgde in een flinke galop. Ze leunde wat naar voren en gaf haar paard de ruimte om vrij te kunnen galopperen in het tempo dat hij fijn vond, en dat was natuurlijk supersnel. Niet lang daarna reed ze precies naast Leroy, nek aan nek. Santos ging ook niet harder, alsof hij het juist wel gezellig vond om samen met een ander paard te rennen. Ze merkte dat Hopscotch wat naar rechts afweek, naar de waterlijn. Ze hield Santos expres op de juiste plek zodat Hopscotch en Leroy ook wat ruimte zouden krijgen. Na een poosje ging Hopscotch langzamer. Ze ging zelf ook wat achterover zitten en nam de teugels wat aan. Ze sprak tegen hem en wonder boven wonder stond hij stil. Hij keek opgewonden om zich heen alsof hij wilde controleren of ze net echt zo snel waren gegaan. “Dat. Was. Gaaf!” zei ze opgewonden. Ze wist nu al een ding zeker: Ze ging vaker met Santos naar het strand. Ze gaf Santos een klopje op zijn hals voor zijn goede gedrag. Hoe het kwam wist ze niet, maar zo had hij zich nog nooit gedragen. Ze stapte met Santos het water in tot hij met zijn knieën onder water was. Hij drentelde wat rond en keek alleen maar naar het wateroppervlak alsof er elk moment het monster van Loch Ness uit vandaan kon komen. Natuurlijk ook niet zo heel gek, het water dat hij gewend was, was tegen het blauw aan en dus minder eng. Dit water was donkergroen en vies. Veel enger dus. “Hij doet het nog aardig goed voor de eerste keer op het strand” zei ze met een glimpje trots in haar stem. Precies op dat moment bewoog er blijkbaar wat bij de hoeven van Santos waardoor hij met vier benen tegelijkertijd de lucht in sprong. Ze was hier niet op voorbereid en ze had de teugels daarvoor wat laten vieren dus had ze helemaal geen houvast. Ze hing half uit het zadel en probeerde zich vooral niet los te laten want anders zou ze in het water belanden. Op zich zou ze dat niet zo erg vinden, want het was op zich wel lekker weer, maar ze wilde het ritje niet verpesten door met een nat pak verder te moeten. Maar ze kon zich met gemak terug hijsen zonder Santos te belemmeren in zijn evenwicht. Ze lachte toen Santos met zijn lippen door het water ging en daarna zijn tong uitstak door het zoute water. “Gek paard” zei ze tegen hem waarna ze haar aandacht op Leroy vestigde. “zullen we weer verder gaan? Verderop is een strandtentje met plaatsen waar je je paarden aan vast kunt zetten. Dan kunnen we daar even wat drinken en de paarden even uitrusten voor we weer verder gaan.” Ze keek naar zijn gezicht en hoefde eigenlijk niet op zijn antwoord te wachten. Zijn gezicht sprak de onuitsproken woorden uit. Ze draaide Santos om naar het zand en stapte in de richting van het terrasje die je in de verte al kon zien liggen. Er brak een stilte aan die wat ongemakkelijk aanvoelde. Ze wilde dolgraag iets zeggen, maar ze wist gewoon niet wat. Het klonk stom, maar soms had ze van die momenten dat er gewoon geen nuttig woord uit kwam. Na een kwartiertje konden ze de paarden vastzetten in een stalletje. Meestal bleven de paarden hier niet langer dan een half uurtje staan, dus er was geen bodem, maar gewoon strandzand. Ze vond het wel een beetje vreemd, maar ze liet het maar zo. Ze stak de beugels op en deed de singel een stuk losser en deed de teugels door de keelriem zodat hij er niet in kon stappen. Ze bekeek hem nog eens en vond dat hij er wel prima bij stond. Natuurlijk niet voor heel lang want dan zou het zielig worden. Leroy en Esmée liepen samen het terrasje op. Het weer was lekker genoeg om buiten te kunnen zitten. Ze zochten een tafeltje op waar ze de paarden in de gaten konden houden voor het geval dat er een vreemde met ze vandoor ging. “Ik trakteer” zei ze met een grijns die al verraadde dat Leroy er gewoon niks meer in te brengen had. Ze had gister misschien ook al getrakteerd, maar dat was voor de hoef van Santos dus daar had wat tegenover gestaan. En Leroy moest zo hard aan het werk in zijn nieuwe huis met alle dozen uitpakken. Tenminste, dat dacht ze. Meestal hoorde dat wel bij een verhuizing. En daarom zou zij vandaag weer trakteren.

Vanuit zijn ooghoek zat hij Santos omhoog springen en Esmée er opeens naast hangen. Net op het moment dat hij haar wou helpen zat ze alweer in het zadel. Leroy moest kort lachen om de manier waarop ze weer op haar paard zat. Goedkeurend over het gedrag van Hopscotch aaide hij hem over zijn hals. Antwoorden op Esmée haar vraag hoefde niet, ze draaide Santos al om en hij reed rustig met Hopscotch achter hen aan. Wat ze bedoelde met strandtentje wist hij niet precies. Hij ging nooit naar het strand, tenzij hij iets te doen had of zijn camera mee kon nemen met lekker weer. Aangezien hij nog niet zo lang tijd had om zijn camera mee te nemen naar buiten kwam hij nooit op het strand. Onderweg naar het terrasje hield hij zijn teugels lekker lang zodat Hopscotch rustig kon stappen. Met grote ogen keek hij naar de het stalletje bij het terrasje. Gewoon strandzand als bodem, keurig onderhouden, er stonden zelfs nog andere paarden. De beugels stak hij snel op, de singel deed hij losser, en de teugels deed hij gedraaid door de keelriem net zoals Esmée. Nadat hij Hopscotch nog een snelle aai had gegeven wandelde hij vlug achter Esmée aan. Eenmaal op zijn stoel keek hij nog een keertje naar Hopscotch of hij geen andere paarden aan het pesten was. Hiervandaan kon hij hem tenminste een beetje in de gaten houden. Tegen Esmée ingaan had niet echt nut. Waarschijnlijk zou hij het niet winnen van haar. Omdat hij zich nogal dood ergerde aan het zand wat in zijn jodphur zat goot hij zijn schoenen even leeg. Bij het zien van de hoeveelheid zand die eruit kwam trok hij zijn ene wenkbrauw omhoog. "Straks neem ik nog een hele zandbak mee naar huis." Dezelfde hoeveelheid zand kwam uit zijn andere schoen tevoorschijn. Zometeen toch maar minder sloffen als ze de paarden weer op gingen halen. Omdat hij niet te laat weg moest keek hij snel op zijn mobiel. Meer dan genoeg tijd. Alle spullen zouden in het nieuwe huis gezet worden, Saskia zou afsluiten en voor Prins zorgen, dan kon hij alle spullen neerzetten waar hij wou. Als eerst zou hij de zooi voor zijn gitaren op gaan hangen, dan uitzoeken waar hij de vleugel precies neer zou zetten, wie weet had hij dan nog genoeg tijd voor zijn bed. Zo niet, gewoon op de bank in slaap vallen. Goed genoeg. "Hoelang woon je al in HH?" De meest stomme vraag die je maar kan bedenken en hij stelt hem. Alsof hij niets beters te verzinnen wist, niet dat hij iets beters wist. Ergens was hij wel benieuwd. Zelf woonde hij hier ongeveer een jaartje. Een halfjaar in een of ander appartementen complex omdat hij daar studie maatjes had, daarna zijn vorige huis en nu zijn nieuwe huis. Eigenlijk had hij nooit een vaste plek gehad waar hij woonde. Hoelang hij dan ook in dit huis zou blijven wonen wist hij niet. In elk geval langer dan zijn oude huisje.

Er kwam een mensje aangelopen om hun bestelling op te nemen. Zij bestelde zelf een cola. Ondertussen leegde Leroy zijn jodphurs waar ongelooflijk veel zand uit kwam. “Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?” vroeg ze terwijl ze verbaasd naar het hoopje zand op de terrasplanken keek. Zover zij wist had hij alleen op zijn paard gezeten en had hij er niet naast gelegen. Toen bedacht ze zich dat ze op weg naar het terras door het zand hadden gelopen. “Laat maar” lachte ze. Oké, ze voelde zich nu best wel dom. Al snel stond het drinken op tafel. Vrijwel meteen pakte ze haar glas en dronk de helft al op. Ze had best dorst gekregen van het rijden. Het was nou niet echt inspannend geweest, ondanks de galop. Trainen in de bak vergde meer energie, maar toch had ze dorst. Gek. "Hoelang woon je al in HH?" hoorde ze hem vragen. Ze keek op en kwam weer terug op aarde. Ze moest eigenlijk eerst even goed nadenken voor ze antwoord gaf. “Ik denk nu ongeveer 5 jaar. Toen ik 15 was verhuisde ik hierheen met mijn ouders. Verschrikkelijk dat ik het vond. In het dorpje waar ik vandaan kwam waren al mijn vrienden en mijn lieve verzorgpaardje. En toen kwam ik hier en maakte ik algauw nieuwe vrienden, ik kwam vaak op de manege en op mijn 18e kreeg ik mijn 1e eigen paard.” Ze glimlachte. Waar dit verhaal nou opeens vandaan kwam wist ze ook niet. Blijkbaar kwamen er ook weer nuttige woorden bij haar binnen. “Waarom ga je eigenlijk verhuizen? Ik weet natuurlijk niet hoe je eerst woonde, maar toch.” Ze keek hem aan terwijl ze nieuwsgierig op zijn antwoord wachtte.

Nogal onbegrijpelijk had hij naar Esmée gekeken toen ze vroeg hoe hij al het zand in zijn schoenen voor elkaar had gekregen. Makkelijk zat, gewoon niet je voeten optillen tijdens het lopen. Leroy pakte zijn glas van de tafel en nam er een slok uit. Heerlijk koud water. Goed genoeg om even van te genieten tot ze weer op hun paarden moesten gaan zitten. Aandachtig luisterde hij naar wat Esmée zei. Vijf jaar al op dezelfde plek. Hij zou het niet kunnen volhouden. Misschien als hij het heel erg naar zijn zin zou hebben, maar hij zou het waarschijnlijk niet vol kunnen houden door gebrek aan gezelschap. Prins en Hopscotch had hij dan wel als maatjes, en eerst had hij ook nog Diesel. Alleen was hij er niet meer dus had hij nu Prins en Hopscotch nog over. Geen verkeerd gezelschap. Waarom hij ging verhuizen, hoe moest hij dat uitleggen zonder al te veel woorden. Praten was niet zijn ding daarom deed hij het altijd met zo weinig mogelijk woorden. "Mijn oude buren zijn muziek barbaren. Wanneer ik een enkele noot speelde op me vleugel kwamen ze al zeuren." Om gek van te worden was dat. Dacht hij even lekker te kunnen spelen kwamen ze weer zeuren dat hij moest stoppen omdat ze van de stilte wouden genieten. Hij speelde toch geen rock muziek op de vleugel, klassiek was rustig genoeg om van te kunnen genieten. Evenals jazz. Sommige mensen moesten gewoon iets te zeuren hebben voor ze tevreden waren. Heel irritant maar niets aan te doen. Behalve verhuizen, en dat had hij nu gedaan. Bovendien had hij niet genoeg plek voor Hopscotch en Prins, vond hij. Nu kregen ze lekker weidegang, konden ze in de bak, had hij zelfs nog een stal over voor misschien nog een maatje voor hen. "Sorry dat ik het vraag, maar waarom woont Nikita bij jou?" Hij begreep er niets van. De dochter van haar ex, die bij haar woonde? Was het niet de bedoeling dat die ex zijn dochter zelf opvoedde en in huis nam? Zichzelf er mee gaan bemoeien zou hij echt niet, hij was alleen nieuwsgierig wat de reden nu eigenlijk was. Door wat gehinnik werd zijn aandacht van Esmée naar de stallen getrokken. Hopscotch had blijkbaar uitgevonden hoe hij zijn buurman kon irriteren. Gelukkig was hij Santos niet aan het pesten maar zijn andere buur. Hoofd omhoog, over het schot heen en dan tegen het schot aan trappen. Voor hij er iets van kon zeggen tegen Hopscotch werd de buur al mee genomen. Jammer, geen spectaculaire shows meer. Ook al was het niet echt spectaculair.

Esmée luisterde aandachtig naar het verhaal dat Leroy vertelde. Inderdaad vervelend zulke buren. Een vriendin van haar had ook zulke buren. Elke keer als ze gitaar speelde kwamen ze wel zeuren of het niet iets zachter mocht. Heel irritant. Zei had er zelf gelukkig geen last van aangezien ze geen buren had, Ja ze had wel buren, een kilometer verderop, dus als ze herrie maakten dan merkte ze er toch niets van. "Sorry dat ik het vraag, maar waarom woont Nikita bij jou?" hoorde ze hem vragen. Eerlijk gezegd had ze deze vraag niet verwacht. In ieder geval nu nog niet. Natuurlijk wel een keertje omdat het een beetje vaag was waarom ze bij haar woonde. "Nikita had een pony, Mercury. Dat beestje was super lief voor haar en zorgde ook voor haar tijdens het rijden of buiten wandelen. ze waren echte maatjes. Maar ze werd er ietsjes te groot voor dus verkocht Mido haar. Zij werd er boos en heel verdrietig om en ik ook, Mercury hoorde er gewoon bij. Er volgde steeds meer ruzies tot Mido en ik uiteindelijk uit elkaar gingen. Nikita was hartstikke kwaad op haar vader dus wilde ze met mij mee. Mido vond het natuurlijk niet goed, maar Nikita is zo'n meisje dat doordramt als ze haar zin niet krijgt en zo heeft ze voor elkaar gekregen dat ze toch bij mij mocht wonen. Ze gaat om de twee weken naar haar vader toe. Ze heeft het hem wel zo ongeveer vergeven, meer ook omdat ze een nieuwe pony heeft, Breezer, maar bij hem wonen wil ze nog steeds niet." Ze keek op en glimlachte sipjes. Ze had er eigenlijk nog nooit met iemand over gepraat en hoewel ze het niet had verwacht was het eigenlijk best fijn. "En daarom woont ze dus bij mij" Haar glimlach klaarde wat op toen ze de blik van Leroy volgde naar de stallen. Hopscotch die zijn buur stond te pesten, best wel grappig gezicht. Santos stond nieuwsgierig over zijn boxdeur geleund enzodat hij kon kijken wat er allemaal om hem heen gebeurde. Lekker dier was het toch.

[Flutje o.o]

Uit een kleine vraag kwam een groot antwoord. Moest ook wel anders zou hij er waarschijnlijk niets van begrijpen. Leroy luisterde aandacht naar alles wat Esmée hem vertelde. Dus die Mido was haar ex. Niet dat hij hem kende, maar nu wist hij een naam achter de persoon. Aan de ene kant vond hij het logisch dat hij de shetlander had verkocht, aan de andere kant had hij beter Nikita laten kiezen wat zij zou willen. Natuurlijk had hij er dan wel bij moeten zeggen dat ze op gegeven moment niet meer op haar zou kunnen rijden. Dat Esmée en Nikita boos waren geworden op hem kon hij meer dan begrijpen. Waar de rest van de ruzie's tussen hen overgingen wist hij niet. Wou hij niet eens weten. Al met al vond hij het best wel zielig voor Esmée dat er zo een einde moest komen aan hun relatie. "Sorry, ik had mijn mond moeten houden." Toen zijn mobiel ging keek hij verbaasd op. Waarom werd hij nu weer lastig gevallen? Een smsje van een vriend waarin stond dat hij morgen moest komen kijken voor een labrador pup voor ze allemaal weg zouden zijn. Oké, kon hij morgen gelijk zijn nieuwe Berner Sennen pup ophale. Voordat zijn afwezigheid werd opgemerkt stopte hij zijn mobiel weer snel weg en pakte hij zijn glas. "Zullen we zo weer gaan?" Ondertussen had hij zijn glas leeg. Hopscotch stond zich in de stallen te vervelen, af en toe probeerde hij naar Santos te happen in een poging tot spelen. Erg goed ging het niet omdat de neusriem tegenhield dat hij zijn mond heel ver open kon doen. Gek paard was het toch ook. Nog even rijden voor hij terug naar huis moest om Hopscotch op de trailer te laden en de laatste spullen in zijn auto te gooien zodat hij daarna in zijn nieuwe huis alles kon gaan uitpakken. Radio op 100%, alle ramen en deuren op, en daarna aan de slag met de serre. "Rij je eigenlijk wedstrijden met Santos?"

“Geeft niet hoor, ik vond het eigenlijk wel fijn om er even over te praten. Nou ja, praten… Om het aan iemand kwijt te kunnen past meer.” Ze glimlachte. Ze vond het helemaal niet gek dat hij die vraag gesteld had. Het moest voor hem ook nogal verwarrend zijn. Want ja, hoe vaak woonde het kind van iemand bij zijn ex? Dat gebeurde vast niet vaak. Toen zijn telefoon ging keek ze even de andere kant op zodat hij rustig zijn ding kon doen, maar het bleek maar een sms’je te zijn. “Zullen we zo weer gaan?” toen ze dit hoorde klaarde ze weer op. “Ja, even betalen hoor” ze riep iemand die de rekening kwam brengen. Ze legde het bedrag plus een fooi op het bordje en nam alle pepermuntjes mee die er op lagen. Het waren er 6 in totaal dus gaf ze er drie aan Leroy. Zelf stak ze er eentje in haar mond, de andere twee waren voor Santos. De volgende vraag die ze kreeg hoefde ze niet lang voor na te denken. “Nee, ik rij nog geen wedstrijden. Meer omdat ik Santos nog maar een half jaar heb en ik verwacht dat hij nog wel eens onverwachts kan gaan rennen en bokken. Dat wil ik er eerst uit hebben voor ik aan wedstrijden begin. Maar ik ga het ooit zeker doen.” Ze grijnsde. Ën jij?” vroeg ze terwijl ze naar hopscotch keek. Ze was benieuwd aan welke discipline hij deed. Het was een temperamentvol paardje met weinig geduld, dus dressuur zou er wel niet inzitten. Dan meer springen of cross of misschien zou hij wel meedoen aan de paardenrennen. Ze besloot om zelf niks van te voren te bedenken en gewoon te wachten op zijn antwoord dat vast snel kwam. Ze liepen samen naar de stallen toe en namen de paarden mee naar buiten. Eenmaal daar singelde ze aan, deed de beugels naar beneden, de teugels uit de keelriem en toen stegen ze op en konden ze weer verdergaan. Een stukje verder was er weer een ruiterpad dat hen naar de duinen zou leidden en zo weer het pad in naar de stad. Van daaruit konden ze weer terug naar haar huis. Dan hadden ze in ieder geval elk gebied gehad die je hier vinden kon.

Leroy kreeg drie pepermuntjes in zijn hand gedrukt. Nog voor hij er eentje in zijn mond had kunnen stoppen waren ze al door Hopscotch onder gelebberd waardoor hij ze niet eens meer in zijn mond ging stoppen. Omdat Hopscotch redelijk lief was geweest mocht hij ze opeten. Makkelijk ging het niet, maar het ging tenminste naar binnen. Zachtjes singelde hij de hengst weer aan voor hij zou gaan klieren. De reden waarom Esmée nog geen wedstrijden reed was erg duidelijk. Geen geren of gebok tijdens de wedstrijden was toch wel mooi meegenomen. Daarom wachtte ze nog even tot Santos niet meer ging rennen of bokken. Erg logisch. Voor hij antwoord gaf op haar vraag deed hij de beugels weer goed, pakte de teugels goed en haalde Hopscotch mee naar buiten waar hij nog een keertje de singel wat strakker deed en opstapte. Nog een stukje rijden voor ze terug naar huis zouden moeten. Toen hij eenmaal in het zadel zat deed hij zijn beugels een gaatje korter voor het geval dat. Nog steeds zaten zijn beugels lekker, niet te kort niet te lang voor als ze straks over een boomstam heen konden springen. Hopscotch had zijn beschermers dan wel niet om, maar het zouden toch geen hoge sprongen worden. Voor Hopscotch was het hopen dat ze überhaupt een boomstam tegen zouden komen. "Misschien ga ik ooit met hem meedoen aan spring wedstrijden. Ooit." Bij de kleinste kuitspanning ging Hopscotch stappen, niet rustig eerder super hyperactief. Nog steeds zijn energie niet kwijt ondanks al het geren van daarnet. Na een redelijke tijd gestapt te hebben liet hij Hopscotch overgaan in draf. Zijn blik liet hij een keertje langs de omgeving gaan om te kijken of er een boomstam in de buurt was. Niet erg ver bij hun vandaan was een klein pad waar vaker paarden reden. Langs het pad lagen her en der wat boomstammen. Perfecte hindernissen voor Hopscotch. Wel op galop afstand dus hij zou even een stukje terug moeten. "Ben zo terug." De woorden sprak hij licht lachend uit richting Esmée. Zodra hij Hopscotch om had gedraaid liet hij hem nog een stukje draven voor hij hem op het andere paadje zetten en hem liet aanspringen in galop. Zachtjes ging het niet, eerder nogal heel erg veel te hard. Met enige moeite kreeg hij Hopscotch dan ook terug zodat hij wel goed uitkwam voor de stammetjes. Bij elkaar vlogen ze over 4 stammetjes. Er zat aardig wat ruimte tussen, maar dat haalde niet uit voor Hopscotch. Zonder enige moeite sprong hij eroverheen. Aan het begin nog laag, maar aan het einde sprong hij een meter boven de hindernis eroverheen. Leroy moest zijn houding op het laatste moment dan ook nog veranderen als hij er niet af wou vallen. Na de landing galoppeerde hij nog een stukje door tot de vaart uit Hopscotch was. Daarna draafde hij met een onschuldig lachje op zijn gezicht terug naar Esmée en Santos. Tevreden gaf hij Hopscotch een aantal klopjes op zijn hals. "Thuis gaan we vaker springen, beloofd." Best raar, tegen je paard praten. Eigenlijk deed hij niet anders meer dan tegen zijn paarden praten. Gewoon zodat hij bezig was en iemand om tegen te praten had. "Waarom heet Smurf eigenlijk Smurf? Als je nog een geit neemt moet je die Smurfin noemen."

Voor ze het pad op gingen maakten ze nog een langzaam galopje over het strand. Tenminste, voor Santos' doen was het langzaam. Zij vond het een stuk sneller gaan. Tegen de tijd dat ze weer omhoog konden gingen ze in stapvoets verder. Ze gingen schuin omhoog, heuveltje op en weer een steile helling naar beneden. Ze zat goed achterover zodat het voor Santos een stuk makkelijker werd om miet in 1 keer naar beneden te glijden. Eenmaal weer op de vlakke grond gingen ze een pad in dat hen vrijwel meteen naar het pad leidde. zelf was ze hier nog nooit geweest, dus ze wist ook niet wat ze verwachtten kon. De bomen stonden niet zo heel erg dicht tegen elkaar, wat maakte dat het licht was en soms het zonnetje op hun scheen. Ze wist niet of Leroy hier al vaker was geweest, maar toen hij in galop aansprong ging ze als automatisch mee. Ze vond het wel prima om nog een stukje te galopperen, maar de achterliggende gedachte wist ze niet. Leroy ging een stukje naar rechts waar een reeks van 4 stammen lagen, redelijk ver uit elkaar en met verschillende hoogtes. De eerste sloeg ze over want ze was er niet bepaald op voorbereid. De tweede nam ze wel, niet wetend wat haar te wachten stond. Ze had nog nooit gesprongen met Santos, alleen dressuuroefeningen. De eerste ging best goed voor haar gevoel, ze kwamen er in ieder geval overheen. De tweede hield Santos voor gezien, hij sprong er wel heel netjes langs. Waarschijnlijk waren dit soort dingen toch niet voor hem weggelegd. Ze galoppeerde wel door terwijl Leroy samen met Hopscotch aan haar rechterkant over de stammen vloog. Ze had geweten dat Hopscotch kon springen, maar zo? Hij sprong op het eind bijna een meter boven de stammen uit, terwijl die nog wel het hoogste van de 4 waren. "Die kan springen" zei ze tegen Leroy terwijl ze de paarden terug namen in draf en later in stap. "Ik heb er trouwens wel over zitten denken om nog een geit te nemen ja, maar ja, dan word het ook weer zo'n geitenbende..." Ze grinnikte om haar eigen woorden. Ze wilde best nog wel een geit alleen dat zouden ze een hok moeten bouwen in het weiland en er een nieuwe omheining om maken zodat ze de paarden niet continue konden pesten. Maar daar was ze te lui voor en bovendien had ze er ook niet zo heel veel tijd voor. "Ik weet eigenlijk niet eens meer waarom we hem Smurf hebben genoemd. Volgens mij omdat hij redelijk klein is, heel ondeugend is en we het gewoon een grappige naam vonden." Ze grinnikte terwijl ze dacht aan de streken die het dier wel eens uithaalde. "We moeten zo hier de stad een klein stukje door, weer een klein stukje bos, en dan zijn we weer terug" Zei ze net op het moment dat de ijzers van Santos en Hopscotch op de stenen klonken.

Lachend keek leroy naar Esmée. Haar sprongetjes met Santos hadden er best wel komisch uitgezien. Vooral toen Santos er langs sprong in plaats van overheen. Het was dat hij druk bezig was met Hopscotch inhouden anders had hij waarschijnlijk helemaal dubbel gelegen om de gebeurtenis van daarnet. "Jaa, hij kan heel goed springen." Met enige moeite kreeg hij Hopscotch terug in een rustige stap. In plaats van met een lange teugel te rijden hield hij hem kort omdat hij erg dribbelig was en om het kleinste dingetje begon te draven. Redelijk irritant maar ook wel weer grappig. Ondanks alles had hij nog steeds heel veel energie. Geitenbende, dat zou het vanzelf worden als Smurf zou gaan klieren. Hekken openen, paarden pesten, achter je hond aanrennen, allerlei stomme dingen die hij wel eens had gehoord van anderen. Hoe Smurf was wist hij niet precies, in elk geval vond hij Smurf een naam voor een geit die best wel klierig is. Het beeld dat hij van Smurf had werd bevestigd door wat Esmée verder zei. Een grappige naam voor een redelijk kleine, heel ondeugende geit. "Ik blijf het een leuke naam vinden, Smurf." De woorden van Esmée kwamen een beetje laat bij hem door waardoor hij raar opkeek toen hij opeens de hoefijzers van Santos en Hopscotch op de stenen hoorde. Een klein stukje door de stad en daarna weer terug het bos in. Oké, dat zou misschien nog leuk worden. Hopscotch lette helemaal niet op alles wat er om hem heen gebeurde. Nee, hij liep gewoon door op zijn hulpen tot ze terug waren in het bos. Daar ging hij weer op alles letten wat er om hem heen gebeurde. Gek paard. Leroy leunde iets voor over om de hengst achter zijn oortjes te kriebelen. Terwijl hij achter zijn oortjes kriebelde keek hij om zich heen. Hier was hij nog nooit eerder geweest. "Heb je misschien zin om morgen af te spreken. Met mij." Esmée vond hij aardig. Aardiger dan hij anderen had gevonden, bovendien aardiger dan Symphony. In praten en vragen stellen was hij nooit goed geweest, vandaar dat de woorden en best wel raar uitkwamen naar zijn idee. "Als je 'iets' wilt afspreken dan kan je misschien morgen mee naar het asiel. Ik moet mijn labrador pup ophalen, en misschien een Berner Sennen pup als ze al het nest uit mag." Toen hij de laatste keer in het asiel was, was hij opslag verliefd geworden op Nouca. Een Berner Sennen teefje van een aantal weekjes. Ze was verstoten door haar moeder vandaar dat ze in het asiel zat. Tot ze geen fles meer hoeft moet ze in het asiel blijven. Voor hem was het afwachten tot hij haar mee naar huis mocht nemen. Vervanging voor Diesel was ze niet. Aan hem kon niemand tippen.

De rit door de stad was niet heel anders dan de rit door het bos. Ze praatte wat met elkaar. Het enige verschil was dat er meer mensen rondliepen. Ze was daarom ook blij toen ze het pad naar het bos in gingen. "Heb je misschien zin om morgen af te spreken. Met mij." Hoorde ze vanaf de zijkant. Ze vond het leuk dat hij haar weer vroeg om iets af te spreken. Ze hoefde dan ook niet lang na te denken over een antwoord. "Ja gezellig! Is het goed als ik Nikita dan meeneem?" Ze wilde haar niet weer bij een vriendinnetje laten spelen omdat zij met iemand had afgesproken. En ze dacht dat Nikita het ook wel leuk zou vinden. Toen ze bij haar huis terug waren steeg ze af en vroeg naar het adres van Leroy. Morgen zou ze naar zijn huis gaan. Hij was telkens naar haar toegekomen, nu kon hij lekker thuisblijven en ging zij op pad. Leroy bleef op zijn paard zitten want die ging gelijk door. Ze bleef hem nakijken tot hij uit het zicht verdwenen was.

Ze zorgde voor Santos, deed zijn zweetdeken om en zette hem in de paddock bij Smurf en Breezer. Ze ging eerst even wat eten want ze rammelde van de honger. Daarna zou ze Nikita ophalen. Dan kon ze even op Breezer rijden, zou ze vast leuk vinden. Om 5 uur waren ze klaar met alles. Samen hadden ze de paarden gevoerd, stallen uitgemest, geveegd en Nikita had Smurf een borstelbeurt gegeven. Zij begon aan het eten terwijl Nikita met Shirka aan het klooien was. Na het eten gingen ze tv kijken. Voor Nikita was er niet veel aan dus zij haakte al gauw af en ging naar boven om daar te spelen. Ze zou er een rustig avondje van maken.

De volgende ochtend stond ze al om 7 uur naast haar bed. De paarden moesten gevoerd worden. Ze nam een snelle douche waarna ze zich aankleedde, wat at en zich in de richting van de stallen begaf. Nikita sliep nog. Ze sliep tegenwoordig door tot 8 uur wat ze helemaal niet erg vond. Ze neuriede wat voor zich uit en kwam er achter dat ze verdacht vrolijk was. Zou het komen doordat ze vanmiddag naar Leroy ging? Ze vond het wel altijd gezellig met hem, maar ze wist het niet. Het was een onopgeloste raadsel die ergens in haar hoofd ronddwaalde. Toen al het werk gedaan was, ze had ook vast uitgemest en geveegd, ging ze naar binnen waar Nikita zichzelf al had aangekleed. Het enige foutje wat ze had gemaakt was dat haar T-shirt binnenstebuiten zat. Ze lachte en deed hem goed waarna ze de oven aanzette om warme broodjes klaar te maken, Nikita en zij vonden ze altijd heerlijk. Esmee had misschien al gegeten, maar dat was maar een boterham geweest, er paste altijd nog wel een broodje in. En al helemaal met hagelslag. De chocola smolt dan altijd, heerlijk. Bij de broodjes had ze sinaasappelsap als drinken, wel gewoon uit het pak. Toen ze klaar waren met het ontbijt zag ze dat het alweer half 1 was. Ze had om 1 uur bij Leroy afgesproken, en ze wilde niet te laat komen. Dus het werd tijd om schoenen aan te doen, een ronde te maken door de stallen om te controleren of alles goed was, in de auto te stappen en het hek achter hun dichtdoen. En de tomtom instellen op het goede adres. Het was een heel lijstje, maar alles was al vrij snel gedaan. Tegen de tijd dat ze de weg op draaiden was het kwart voor 1. Ze waren mooi op tijd dus ze zouden ook niet te laat komen. Het was niet zo’n moeilijke adres om te vinden. Ze reden er dan ook met behulp van de tomtom meteen naartoe. Ze parkeerde haar auto ergens aan de zijkant en toen ze allebei uit de auto waren bleef ze wat onwennig staan. Ze was hier nog nooit geweest en ze kende de weg niet. Ze wilde niet rondneuzen om Leroy te zoeken dus liepen ze naar het huis toe waar ze aanbelde. Daar wachten ze op enige reactie van Leroy.

[precies 700 woorden [aa] ]

"Tuurlijk mag Nikita mee. Lijkt me gezellig." Leroy keek breed lachend naar Esmée. Nikita erbij zou gezellig zijn, vooral als ze konden gaan doen wat hij in gedachten had. Morgen moest hij richting het asiel om zijn nieuwe hondjes op te halen. Of in elk geval eentje van de twee. Nouca, de Berner Sennen pup die hij in huis zou nemen als zijn eigen hondje. En een labrador pup die opgeleid moest worden tot blindengeleidehond. Waarom hij eigenlijk meedeed aan heel het project van blindeneleidehonden wist hij niet meer. Misschien omdat hij het alleen thuis zitten niet meer leuk vond. Straks zou hij zijn handen vol gaan krijgen met Nouca en dan de labrador pup. Welke pup hij zou krijgen wist hij nog niet. Zolang het geen super hyperactieve was vond hij alles best. Het liefst een crème kleurige, of een donker bruine. Die vond hij toch altijd wel heel erg gaaf. Voor hij het echt doorhad waren ze alweer bij Esmée haar huis. Hij gaf zijn nieuwe adres en ging er weer vandoor met Hopscotch. Omdat Hopscotch nog redelijk energie overhad galoppeerde hij een stuk door de berm. Niet op volle snelheid anders zou hij niet eens thuis kunnen komen doordat Hopscotch moe zou zijn.
Thuis verzorgde hij Hopscotch, gaf hem zijn eten en zette hem bij Prins in de weide. Nu hadden ze lekker een grote weide bij het huis. Saskia had alles goed geregeld, dozen stonden binnen, zijn meubels had ze al neergezet op een plekje die haar goed leek. Met de meeste dingen was hij wel tevreden, behalve met de tv. Die moest toch echt ergens anders komen te staan wou hij lekker tv kunnen kijken in de avond. De spullen van Hopscotch en Prins borg hij keurig op in de daarvoor bestemde kamer bij de stallen. Er zat ventilatie en een verwarming in de kamer zodat de spullen in top conditie zouden blijven. Alsnog deed hij over zijn zadels een zadelhoes en borg hij alles zo goed mogelijk op tegen het vocht. Over het erf liepen plotseling weer mensen. Bah, er moesten nog meer spullen versjouwd worden. Leroy tilde vrolijk mee, bed naar boven, kast naar boven, en zo nog veel meer zooi tot ook deze vrachtwagen weer leeg was en hij verder kon met het uitpakken van de dozen. Doos na doos pakte hij uit. Eerst alle spullen voor in de keuken, daarna in zijn kamer, woonkamer. De verhuizers verdwenen al snel weer waardoor hij ze niet eens iets te drinken aan kon bieden. Gelukkig kon hij de piano verhuizers wel iets te drinken aanbieden voor hun zware werk. Na hun kleine pauze gingen ze weer allemaal verder. Leroy dweilde de vloer in de serre zodat zijn vleugel erin kon komen te staan. De witte vleugel werd door 5 mensen op een of ander machine geval geplaatst en naar de serre gebracht. Met enige moeite kregen ze hem binnen en zette ze hem op de juiste plek. Al snel verdwenen ze omdat het donker werd en ze nog iemand moesten helpen. Tijd om wat te eten en daarna nog een aantal kleine dingen te doen. Hij bakte voor zichzelf pannekoeken die hij morgen ook nog koud kon opeten. Ideaal. Niet ver na 10 uur kleedde hij zich maar om en plofte hij neer in zijn lege kamer waar alleen nog een kast en zijn bed stond. Ogenblikkelijk lag hij te slapen.

Om 8 uur ging zijn wekker, Leroy sprong overeind, douchte zich in zijn mega badkamer, at een paar koude pannenkoeken, en ging bij Prins en Hopscotch kijken. Ze hadden vannacht buiten gestaan, natuurlijk wel met een deken op, wat erg goed was gegaan. Beide zette hij in de paddock zodat ze de weide niet helemaal kapot zouden lopen. Voor Esmée zou komen ruimde hij nog een aantal dozen op. SOmmige dingen moesten naar zolder omdat hij er geen plekje voor wist. Op het moment dat hij een aantal dozen naar zolder bracht hoorde hij beneden de bel gaan. Gehaast zette hij de dozen neer en rende terug naar beneden. Voor de deur stonden Esmée en Nikita. "Hoi, kom binnen. Willen jullie iets drinken?" In een korte tijd had hij de woonkamer aardig aangekleed gekregen. Er stonden twee banken, een salon tafel, de tv, en nog een aantal dingen. Later zou hij er wel mee verder gaan. Her en der stonden stapels dozen in de kamer. Allemaal vol met allerlei zooi. De meeste met cd's, boeken, camera zooi, en alles wat er nog meer in zijn oude woonkamer had gestaan. Nadat hij Esmée en Nikita hun drinken had gegeven en zelf zijn ontbijt naar binnen had gewerkt, dat had hij nog niet gedaan, stond hij op en pakte hij zijn spullen. Jas, sleutels, mobiel, portemonnee, en natuurlijk de papieren die hij laatst al in had moeten vullen. "Zo, gaan jullie mee? Nikita, als je wilt mag je me straks helpen. Ik mag een hondje uitzoeken, maar ik kan nooit kiezen. Help jij me met kiezen?" Toen iedereen weer buiten stond keek hij nog even naar Prins en Hopscotch voor hij zijn auto opendeed. De deur voor Nikita hield hij open, voor Esmée was hij te laat. Achterin lagen nog een aantal frontriemen, een hoofdstel en wat andere spulletjes die hij nog moest opruimen. Gelukkig had Nikita er geen last van met zitten, anders had hij dan eerst op moeten ruimen. Met een kleine 10 minuten waren ze al bij het asiel. Hij parkeerde zijn auto op de grote parkeersplaats waarna hij even rond keek. Helemaal niet druk vandaag, terwijl hij dat wel had verwacht. Hij deed zijn auto weer op slot toen Esmée en Nikita er ook uit waren gestapt. Binnen werd hij al opgewacht door een van de medewerkers. De papieren die hij in had gevuld gaf hij af waarna ze met z'n allen mee moesten lopen naar achteren. "Noucatjee." In een grote binnen plaats stond een kleine Berner Sennen pup, genaamd Nouca, met om haar heen allerlei verschillende labrador pups. Moest hij hieruit gaan kiezen? Maar goed dat hij Nouca al uit had gekozen. "Nou Nikita, doe je best." Een beetje hopeloos keek hij naar de hoeveelheid pups die over de grond banjerde. Nu ze gezelschap hadden waren ze niet te houden, met z'n allen stonden ze om hen heen te springen en te doen om aandacht.

Nikita vond het wel leuk om een hondje uit te kiezen maar ze liet wel; duidelijk merken dat ze Leroy nog echt moest leren kennen. Ze had al wel geweten dat Nikita het niet zo op 'vreemden' had, maar zo vreemd was Leroy toch niet meer? Ze dronken wat waarna ze in de auto stapten en in de richting van het asiel reden. Het was niet ver weg. De radio stond aan terwijl er een pijnlijke stilte hing. Soms vroeg Nikita wat, bijvoorbeeld over wat voor dieren ze allemaal in het asiel hadden of iets over Breezer. Ze was ook blij toen ze het asiel naderde en ze de auto uit kon. Een ijzig windje sneed in haar gezicht terwijl ze naar binnen liepen. Ze keek eens goed rond. Ze was hier nog nooit geweest en het was er aardig groot. Ze liepen achter Leroy aan naar de binnenplaats waar heel veel puppies rondliepen. Zoveel hondjes bij elkaar had ze nog nooit gezien. Er stond een Berner Senne pup ergens in het midden die Nouca moest heten. Tenminste, dat nam ze aan aangezien Leroy haar Noucatjee noemde wat waarschijnlijk bedoelt was als verkleinwoord. "Wat een schatje" zei ze met een glimlach. De hondjes waren zo schattig hoe ze met elkaar speelden. Nikita stond met grote ogen naar ze te kijken. "Ik wil ook een hondje" zei met een zacht stemmetje. "Maar we hebben Shirka toch al" zei ze grinnikend. Ze wilde best nog wel een hond nemen maar ze wist niet hoe Shirka op een andere hond zou reageren. Dat wilde ze dan eerst even uitzoeken. "Nou Nikita, doe je best" zei ze de woorden van Leroy lichtelijk herhalend. Het duurde best wel een poosje voor Nikita een pup had uitgekozen, maar het werd uiteindelijk de kleinste van het stel, een lichtbruine pup. Zelf vond ze hem ook de leukste. Ze was wel wat speels, maar er zaten ergere doerakjes bij. "Heb jij dat even mooi gekozen" Zei ze tegen Nikita die weer bij haar kwam staan. "En, heeft mevrouw goed gekozen?" vroeg ze met een grijns aan Leroy.

Nouca bleef maar aandacht trekken bij hem wat best wel schattig was. Leroy aaide haar tot ze een andere pup had gevonden om mee te spelen. Dat ze nu al heel de tijd aandacht wou was best wel vervelend omdat hij haar dat ook weer af moest leren. Aan de andere kant was het wel weer prettig omdat ze dan misschien aan hem zou wennen en beter zou luisteren als hij haar moest gaan trainen. Berner Sennen honden werden groot, en waren ongelofelijk sterk. Lachend keek hij hoe Nikita alle pups naging en even later aankwam wandelen met een licht bruine pup. Voorzichtig pakte hij de pup van de grond af. Ze piepte zachtjes en bleef stil zitten. Zelfs haar staartje kwispelde niet. Toen hij haar weer op de grond zette begon haar staartje weer heen en weer te wapperen. "Perfect." Een hond die het niet prettig vind om opgetild te worden zou dus ook niet snel op je schoot gaan liggen. Misschien zou ze nog ontdooien als ze aan hem gewent was. Tot nu toe vond hij haar best wel perfect. Niet alleen haar karakter, maar ook de kleur die ze had. "Mevrouw heeft haar super goed uitgekozen." Nouca liep gelijk naar de labrador pup toe en wou spelen. Gelukkig konden die twee wel goed met elkaar opschieten. "Nu nog een naam voor haar.."

[Mega flut ]

Esmée glimlachte toen Leroy zei dat Nikita goed had gekozen. Nikita moest nog niet echt veel van hem hebben, maar dat kwam vanzelf. Hoe lang kende ze hem nou? Twee dagen, misschien drie? Ze wist het zelf niet eens meer. Hoe slecht. "Ik wil je best helpen met een naam bedenken hoor, maar ik denk dat je uiteindelijk toch zelf moet kiezen"zei ze terwijl ze naar hem glimlachte. Ze liepen naar binnen, de pups vrolijk achter hen aan huppelend. Daar kwamen ze een vrouw tegen die ze net ook al hadden gezien en waarbij Leroy afrekende. Daarna liepen ze naar zijn auto op weg naar zijn huis. Nikita zei niet veel, maar soms praatte ze tegen de tegen de hondjes die achterin in de bance zaten. Aan de geluiden te horen waren ze lekker met elkaar aan het stoeien. "Het zijn wel twee lieverds volgens mij zei ze terwijl ze door de voorruit keek. Niet veel later draaiden ze het terrein op waar het huis van Leroy woonde. Ze stapten uit en liepen hnaar binnen. Nadat er wat voer voor de honden was klaargezet kregen ze wat te drinken met wat lekkers erbij waarna ze op de bank gingen zitten. Nikita zat op de bank en trok af en toe haar beentjes op als er een pup te dicht bij kwam. Meestal was het Nouca, de wat nieuwsgierige. Esmée wist dat Nikita soms niets van vreemde hondjes moest hebben, van shika moest ze op het begin ook niets weten. Ze wende haar aandacht naar Leroy. "Weet je al wat voor soort naam je wil hebben?" vroeg ze. Ze was nooit zo'n kei geweest in het verzinnen van namen, maargoed

Esmée had wel een beetje gelijk. Uiteindelijk zou hij zelf de naam voor de labrador pup moeten kiezen. Leroy kreeg twee riemen in zijn handen geduwd die hij aan de halsbandjes vast maakte. Thuis had hij andere voor ze liggen. Veel mooiere. Donker bruin leren halsbandjes met dezelfde soort riem erbij. Waarschijnlijk zouden ze volgende week wel weer een andere halsband om hebben omdat hij telkens uitgekeken was op de halsbanden. Voor Diesel had hij er heel veel gehad. Vooral omdat hij de telkens kapot maakte met zijn streken. Bij de balie rekende hij af en vulde hij nog een paar formuliertjes in voor hij de honden meenam naar buiten. Esmée en Nikita wandelde mee naar de auto en gingen alvast zitten terwijl hij de honden in de auto zette. Nouca was echt over enthousiast en sprong alle kanten op terwijl hij bezig was met haar vast zetten. De riemen knoopte hij aan een gedeelte van de stoel zodat ze niet heel de auto door konden rennen. Op de bank springen zou ook niet gaan doordat de riem niet lang genoeg was. Toen hij eenmaal zat reed hij best wel snel naar huis waar iedereen weer uitstapte en naar binnen liep. Nouca had het al snel bekeken. Ze rende het hele huis door om elk plekje te bekijken. Uiteindelijk plofte ze neer op het kussen naast de tv die voor haar bedoeld was. Of voor de labrador pup, kon ook. Moesten ze zelf maar uitvechten, er lagen twee kussens. Voor Esmée en Nikita schonk hij wat te drinken in. Hijzelf nam niets omdat hij geen dorst had. Wat voor naam had hij ongeveer wou? Eh, een leuke? "Misschien is Xarah een leuke naam voor haar?" Namen verzinnen kon hij echt niet. Nouca had hij ook zelf niet verzonnen, dat hadden anderen voor hem gedaan.

"Xarah is wel een leuke naam. Zo slecht ben je toch niet in namen verzinnen?" Ze grijnsde naar hem en keek op haar horlogen. Het was 4 uur en eigenlijk moesten de paarden even los zodat ze hun benen nog even konden stekken voor ze de hele nacht op stal moesten. "We moeten er weer vandoor" ze ze toen ze haar drinken op had. "Ga je mee Nikita?" Nikita srong op en liep achter haar en Leroy aan naar de deur. "Kunnen we zondag anders geen buitenrit maken, jij, Nikita en ik? Nikita kan dan op Breezer." Nikita had vaak zat buitenritten gemaakt op Breezer, zelfs in de winter als de paarden wat frisser waren dan normaal. Ze spraken af voor zondag dat zij om 1 uur bij hem zou zijn. Ze zijden elkaar gedag en zo vertrokken ze naar huis.

Eenmaal thuis zetten ze eerst de paarden in de paddock met een plak hooi, Smurf erbij omdat hij anders zo zielig en alleen stond. En daarna was het de beurt van Nikita en Esmée om wat te gaan eten. "Waar heb je trek in? Patat?" ze hoefde verder niks anders op te noemen want Nikita maakte met een luid jaaa duideijk dat ze wel patat wilde eten.

De volgende dag ging alles eigenlijk zoals alle zaterdagen waren: Beetje luieren, beetje stallen uitmesten, aanvegen, voeren, rijden, eten en nog meer luieren. Niet dat ze het erg vond, integendeel zelfs. De doordeweekse dagen waren al druk zat.

Die zondag ochtend hadden ze broodjes uit de oven, sinaasappelsap en een gekookt eitje. Een heerlijk zondagochtendontbijtje dus. Na het onbijt voerden ze de paarden zodat ze nog even de tijd hadden om het op te eten voor ze naar Leroy zouden vertrekken. Ondertussen speelde Nikita met Shirka en mestte zij de stallen uit. Veel werk was het niet, twee paardenstallen en een geitenstal. Om kwart over 12 haalden ze de paarden uit de stal en gaven ze hen een goede poetsbeurt waarna ze hen opzadelde. Esmée moest natuurlijk nog wel even helpen met Breezer, maar aansingelen en de riempjes vastmaken ging al helemaal goed. Kwart voor 1 zaten ze bide op hun paard en konden ze vertrekken. Ze waren misschien wat te vroeg maar Esmée kennende kon ze het niet vinden. Maar de weg vinden ging goed. Toen ze bij Leroy aankwamen stond hij al klaar met hopscotch". "Jij bent er ook vroeg bij"grinnikte ze. Het was 5 voor 1 en ze had dus gedacht dat hij nog naast zijn paard zou staan. Heel erg vond ze het niet want dan konden ze vertrekken. Het pad waar ze heen gingen was breed genoeg voor drie paarden naast elkaar. Esmée in het midden, Leroy aan haar rechter kant en Nikita aan haar linkerkant.

Leroy was nu al over de nama uit. Xarah zou haar nieuwe naam worden. Een naam die hij een klein beetje bij haar vond passen, wie weet zou hij meer bij haar gaan passen als ze langer bij hem was. TOen Esmee opeens zei dat ze weg moest keek hij verbaasd op. Vier uur alweer, Prins moest ook nog beweging krijgen. Naja, beweging krijgen was meer een rondje door de paddock heen rennen samen met Hopscotch. Genoeg beweging had die oude taart dan wel gehad. WIe weet zou hij even met hem buiten gaan wandelen. Vond hij ook altijd wel leuk. Was ook goed voor zijn spiertjes en peesjes. Hij liet NIkita en Esmee uit, sprak af voor zondag en sloot de deur achter hen toen ze weg waren. Met een luidde zucht liet hij zich op de bank vallen. Bah, hij moest nog heel veel dingen doen als hij het huis binnenkort af wou hebben. Voor hij helemaal niet meer overeind wou komen kwam hij overeind en begon hij met het uitpakken van een aantal dingen. Na een uurtje ging hij naar buiten waar hij Prins zijn halster omdeed en hem mee nam waar het park waar ze een klein halfuurtje liepen en daarna terug naar huis draafde. De kleine ijslander had het goed naar zijn zin gehad met al het verse lente gras. Verder ging het net zoals de andere dagen, eten, slapen, eten, paardrijden, voeren, uitmesten, en de rest van de klusjes.

Zondagochtend werd hij al vroeg wakker gemaakt door Nouca en Xarah. DIe twee hadden elkaar gevonden en waren niet meer bij elkaar weg te halen. Net alsof ze zusjes waren van elkaar, aan de ene kant best wel irritant maar aan de andere kant ook wel weer grappig. Samen met de honden ging hij de badkamer in waar hij de pups een bad gaf, ze afdroogde en droogföhnde waarna hij zichzelf wastte, aankleedde en klaarmaakte om de paarden te gaan voeren. Nadat hij de paarden had gevoerd ging hij met de honden wandelen in de bossen. Ze laten stoppen wanneer hij stopte oefenen en zo hun training opbouwen. Voornamelijk Xarah trainde hij omdat zij op een bepaalde leeftijd allerlei oefeningen moest beheersen wou ze een blindegeleiden hond worden. Na het wandelen zette hij Hopscotch en Prins buiten, een uurtje piano spelen en dan gelijk eten voor hij Hopscotch op zou gaan zadelen voor de buitenrit met Nikita en Esmée. Hij was nog geen halfuur aan het spelen toen hij zag dat hij best wle laat was. Vlug pakte hij zijn brood van het aanrecht, propte het naar binnen terwijl hij Hopscotch aan het poetsen was, zadelde hem op, pakte zijn spullen, sloot alles af en ging buiten staan wachten op Nikita en Esmée. Op het moment dat hij net in het zadel zat kwamen ze aangereden. "Valt wel mee." Zei hij terug tegen Esmée. Hopscotch was redelijk opgewonden dus hij stapte best wel snel door. Af en toe moest Leroy hem dan ook inhouden omdat hij te ver vooruit ging. Nouca en Xarah zouden vandaag voor het eerst met z'n tweeën alleen thuis blijven. Hopelijk zouden ze niet heel het huis overhoop halen, straks moest hij hun derrie op gaan ruimen en daar had hij nou niet bepaald zin in.

"Zullen we gaan?" vroeg ze maat, Ze vond nog steeds vat Leroy erg vroeg klaar stond, maar ze had het idee dat Leroy liever niet tegengesproken wilde worden. Ze moesten de straat uit rijden, en dan was er een ruiterpad dat gelijk het bos in ging. Ze moesten een klein stukje omhoog, dus moesten ze ook een stukje naar voren leunen zodat het niet te zwaar werd voor de paarden. Ze moest het nog wel even tegen Nikita zeggen want die was zo onder de indruk van het ritje dat ze niet doorhad dat ze omhoog gingen. Na het kleine stukje omhoog was het gelukkig wel weer normaal. Tussen de bomen door zag je soms wat vroege wandelaars die ook van het lekkere weer genoten, en ze gaf ze geen ongelijk. Het was lekker weer voor lente, zelfs in de schaduw van de bomen was het goed te doen. Santos was redelijk braaf voor zijn doen. Normaal zou hij bij het kleinste dingetje weg springen maar nu gingen zijn oortjes alle kanten op en keek hij overal opgewonden heen. Breezer was ook rustig, waar ze wel blij om was anders moest ze geel de tijd op Nikita en Breezer blijven letten door Breezer zelf cast te houden, en Hopscotch... Tja, die was nogal... Voorwaarts? Er kwam een splitsing. Ze wist fat als je de ene kant op ging je binnen 5 minuten weer uit het bos was en als je de andere kant op ging dat je dan bij een groot veld kwam waar je lekker overheen kon crossen om vervolgens aan de andere kant het pad weer op te pakken en richting huis kon gaan. Je kon ook nog verder, dan kwam je uit bij een meer, misschien deden ze dat wel. Nikita zag dat ze naar het veld gingen. Esmée merkte dat ze nogal opgewonden was. Ze hadden al wel eens eerder over het veld gecrost en ze had het toen helemaal geweldig gevonden. Maar Breezer was zo braaf dat als Nikita vroeg om te gaan draven dat ze het dan ook gewoon deed. Ze gingen de laatste rij bomen voorbij en opeens stonden ze aan de rand van het veld.

Samen met Esmée en Nikita ging hij onderweg richting de bossen. Leroy wist niet precies hoe ze er moesten komen, daarom vertrouwde hij er maar op dat Esmée de weg wist. Eenmaal op het ruiterpad liet hij de teugels van Hopscotch vieren en reed hij hem verder alleen maar op zijn zit. Heel de tijd de teugels strak houden omdat hij te hard liep vond hij niet alles. Langzaam maar zeker werd Hopcotch rustiger. Jammer genoeg werd hij weer druk toen hij het open veld zag. De splitsing, alles was goed gegaan en nu begon hij toch echt weer te klieren. Bij het minste geluidje dacht hij dat het een rede was om te gaan rennen. “Gaan we ze een stuk laten rennen?” Leroy wachtte geduldig op het antwoord en spoorde Hopscotch daarna aan. Naja, aansporen. Hij zei alleen maar dat hij mocht gaan en weg was meneer. Hij moest gelijk goed gaan zitten omdat Hopscotch vanuit stilstand aansprong in volle galop. Elke keer als hij sneller wou dan hij al ging moest hij een rondje galopperen voor hij weer rechtuit mocht. Bij het einde van het veld wou hij nog verder dus zette Leroy heb op een groot rondje waar hij nog even uit mocht razen. Straks wou hij een tuinslang, desnoods een meer waar ze in konden zwemmen, omdat hij het warm had gekregen van het inhouden van Hopscotch. Telkens weer moest hij hem terughalen en dan weer goed zetten voor hij een normale galop inzette. Omdat hij wist dat er verderop een meertje was, met op het pad hier en daar wat stammetjes, verstelde hij zijn beugels zodat hij een aantal sprongetjes kon maken met Hopscotch. Wie weet zou hij dan nog wel zijn energie kwijt raken. Eenmaal terug bij Esmée en Nikita liet hij Hopscotch weer rustig stappen. “Gaan we naar het meertje verderop? Wie weet is het niet zo druk dan kunnen we zwemmen.” Stelde hij voor aan Esmée. Tegen Nikita kon hij het ook wel zeggen, maar dan wist hij al een klein beetje wat voor antwoord hij kon verwachten. Waarschijnlijk iets in de richting van JAAA. Gelukkig had hij het oude zadel van Hopscotch op gedaan en niet zijn nieuwe zadel. Oké, zijn nieuwe zadel had hij nog helemaal niet gebruikt maar het oude zadel zat zo lekker. Jammer genoeg begon hij een beetje te slijten door alles wat ermee gedaan werd. Nu was het wel makkelijk dat hij het oude zadel op had gedaan omdat het water uit het meer dan lekker het leer aan kon tasten zonder dat het heel veel problemen op zou leveren.

Esmee wilde wel een galopje maken net zoals Nikita. Ze zou Santos alleen wel een beetje in moeten houden want Breezer had niet zulke lange beentjes dus kon ze ook niet zo hard als de twee paarden. Maar alsnog ging het aardig hard. Ze hoefde de teugels alleen maar een beetje mee te geven en Santos vloog er al vandoor. Breezer had er duidelijk ook zin in want die deed er nog een schepje bovenop zodat Esmee Santos bijna niet meer hoefde in te houden. Ze vond het heerlijk om gewoon even te kunnen uitwaaien. Leroy moest Hopscotch wel af en toe op een cirkel zetten, maar dat paard was dan ook belachelijk snel. Wel handig bij springwedstrijden, als hij ok nog een beetje wendbaar was, maar zoveel wist ze nou ook weer niet van Hopscotch. Voor ze het veld eeer afgingen moest ze Santos wel inhouden maar jammer genoeg ad meneer daar geen zin in en verzette hij zich hevig. Ze moest hem uiteindelijk ook op een cirkel zetten en hem steeds kleiner rijden zodat hij uiteindelijk wel moest gaan draven omdat hij de ruimte niet had om te kunnen galopperen. Nikita stond al stil met Breezer die wat van het gras nam. “Niet te veel laten eten he, anders draait het gras om het bid heen” zei ze met een klein lachje. Ze wist nog heel goed dat er op de manege waar ze was begonnen met rijden een paard was die er bijna in was gestikt. Die had ook gras gegeten en degene die er op had gezeten had toen niet opgelet dus al dat gras was om het bid gedraaid en dat ging er niet een twee drie meer van af. Nou was dat gras wel lang geweest en was dit vrij kort, maar toch. “ik vind het prima hoor, even kijken of Santos het water dit keer wel in wil” zei ze met een lachje. De vorige keer vertikte hij het om het water in te gaan. Misschien wilde hij nu wel het water in gaan als Hopscotch en Breezer ook gingen. Meestal als hij zich lonely voelde deed hij wel met de andere mee. Ze liet de teugels wat vieren. Santos was toch een beetje moe van het galopje. Op het veld stonden geen bomen dus er was ok geen schaduw en je hard inspannen in de brandende zon kon erg vermoeiend zijn. Ze gingen het pad rechts op. Het meer was niet erg ver meer. Er waren een aantal stammetjes waar je overheen kon gaan. Santos was geen perfect dressuurpaard en ook geen perfect springpaard, maar hij was toch wel het beste in dressuur dus ze was benieuwd hoe het ging als ze over deze stammetjes gingen. Ze nam de teugels wat aan en reed op de eerste sprong af. En wat ze al had gedacht gebeurde ook. Santos sprong er niet overheen maar ging er zo langs. Okee, het was wel een mooi huppeltje, dat moest ze hem nageven, maar toch was het niet de bedoeling. Leroy ging er ook overheen en dat ging wel goed. Tsss. Ze deed nog een poging en dit keer ging ze achter Leroy aan. Dit keer sprong hij er wel over heen maar dit keer een meter hoger dan de sprong. Nikita lachte omdat Esmee er nogal lomp op zat doordat ze het niet verwacht had. “Ik geef het op” Zei ze met een waterige grijns. Ze was nooit zo’n springheld geweest maar dit sloeg echt alles. Sprong hij niet dan sprong hij ook echt niet sprong hij wel dan veel en veel te hoog. Ze draafde naast Nikita zodat ze Leroy nog een beetje bij konden houden. Het duurde niet lang of ze waren bij het meertje. Het was er echt helemaal niet druk. Ze waren zeg maar de enige die hier waren. De meeste die gingen zwemmen waren waarschijnlijk in het ‘multifunctionele zwembad’ dat was ook hier in de buurt. Die mensen waren zeker bang dat dit water hen vies zou maken. Shit happens, daar bestaat toch een douche voor? Ze vond die tutjes altijd een beetje vreemd. Als je met paarden om ging moest je ook tegen een beetje viezigheid kunnen. En meertjes waren nou niet altijd op zijn schoonst. Toen ze er waren steeg ze af en verloste Santos van zijn zadel. Ze hielp Nikita ook even om het zadel van de rug van Breezer te halen. De zadels waren niet heel oud dus ze vond het zonde als het leer kapot ging door het water. Ze hielp nikita op de rug van Breezer en sprong daarna weer op Santos. Leroy had het zadel gewoon opgelaten wat ze niet echt begreep. Ach ja, misschien had hij bij hem thuis nog een ander zadel liggen. Deze zag er ook niet echt meer picobello uit hoewel hij er nog wel een beetje mee door kon. Ze reed Santos naar de rand van het wter en wonder boven wonder stapte hij het water zonder moeite in. Santos was daar zelf ook een beetje verwonderd over want hij bleef stokstijf staan te kijken naar het water waar zijn voeten in verdwenen. Op zich was het best wel een grappig gezicht. Ze hoorde snelle pasjes het water in komen dus Breezer liep ook door het water te banjeren en hopscotch kwam even later ook voorbij. Maar Santos stond nog steeds als gehypnotiseerd naar het water te kijken. Ze gaf wat been wat hem eed ontwaken uit zijn hypnose en hij volgde de rest naar wat dieper water waar de paarden tot boven hun knieën in het water stonde. Santos begon het leuk te vinden want hij liep met zijn hals licht gebogen en zijn oortjes naar voren door het water. Esmee begon niet echt meer op hem te letten maar dat had ze geweten. Santos sprong opeens opzij wat maakte dat ze er aan de andere kant vanaf gleed en zo in het water belande. Ze kwam lachend weer boven water. “Santos wat doe je nou!” zei ze tegen haar paard die haar met een stom gezicht aan zat te kijken. Ze kwam nog steeds lachend overeind waarna ze naar de linkerkant van Santos liep en kleddernat weer op zijn rug ging zitten. “Dat krijg je ervan als je mij in het water gooit” zei ze met een grijns op haar gezicht.

Leroy bleef met Hopscotch rustig stappen toen ze richting het meertje gingen. Eindelijk was de hengst zijn energie een klein beetje kwijt en luisterde hij beter naar alle hulpen. Leroy keek vreemd op toen Santos niet over de boomstam heen wou. Zo hoog was hij niet eens maar Santos wou er blijkbaar niet overheen. Gelukkig had hij zelf net zijn beugels een gaatje korter gedaan wat makkelijker sprong. In een rustig, gecontroleerd drafje liet hij Hopscotch op de boomstam afgaan. Op het juiste moment zette Hopscotch zich af en ze vlogen weer eens door de lucht. Een vreugdesbokje was het gevolg van de sprong maar verder bleef Hopscotch goed luisteren. Even keek hij achterom om te kijken of Esmée over de hindernis was geraakt. Net op tijd zag hij dat Santos een meter hoog over de boomstam heen sprong en Esmée best wel grappig op zijn rug zat. Een lach sierde gelijk zijn gezicht. Springen was niet haar ding zo te zien. Hopscotch was weer enthousiast geworden en draafde telkens in volle vaart op de boomstammen af. Was het niet dat hij er goed overheen sprong anders zou hij zijn gestopt met het springen. Na een hele reeks boomstammetjes kwamen ze aan bij het meertje. Van springstand verstelde hij zijn beugels weer zodat hij wat meer grip had. Geduldig wachtte hij tot Santos en Breezer in het water waren voor hij Hopscotch erin stuurde. Breezer ging er zonder problemen in, Santos bleef echter stilstaan. Hij stuurde Hopscotch langs Santos en reed met hem het water in. Al snel stond de hengst tot zijn buik in het water, oortjes naar voren, en met zijn hoef in het water te schrapen. Leroy liet Hopscotch weer terug op de kant gaan om toch maar zijn zadel eraf te halen zodat hij op Hopscotch kon liggen. Het zadel legde hij netjes weg en hij sprong weer op Hopscotch zijn rug. Ze stonden nog niet in het water of Santos had Esmée van zijn rug afgewerkt. Met moeite hield hij zijn lach in. Hopelijk zou Hopscotch niet denken dat hij dat ook kon doen anders was hij straks net zoals Esmée drijfnat. Daar had hij nou niet bepaald zin in. Hopscotch draafde weer vrolijk terug het water in en bleef telkens een beetje rond drentelen. De perfecte kans om achterover te leunen en te genieten van het lente zonnetje. Leroy liet zich achterover zakken, hield de teugels lekker los, en vouwde zijn armen onder zijn hoofd. "Het enige wat mist is eten voor Hopscotch zodat hij stil." De woorden had hij nog niet eens helemaal uitgesproken of hij lag in het water. "Bah."

Santos vond het niet bepaald leuk dat Esmée kleddernat op zijn rug zat, maar dat was toch echt zijn eigen schuld. Maar hij zette zich eroverheen en liep verder het water in. Even later kwam Leroy met Hopscotch weer het water in. Ze zag dat hij zijn zadel eraf had gehaald. ze begreep sowieso niet waarom hij hem erop had liggen, maar ach. Leroy ging op zijn paard liggen. Esmée deed het niet want ze had niet zoveel zin om straks weer in het water te belanden. hoewel het niet zoveel uit maakte want ze was toch al nat. Voor ze nog verder kon denken werd haar aandacht getrokken door een plons. Haar hoofd schoot naar het geluid toe en ze zag Leroy nog net kopje onder gaan. Ze deed een poging om haar lach in te houden wat niet bepaald lukte. Als ze een paar minuten eerder al een lachbui had gehad en ze probeerde daarna haar lag in te houden lukte het nooit. Nouja, bijna nooit dan. Nikita lachte ook weer en ze vond dat zij ook wel zogenaamd van Breezer af kon vallen omdat Leroy en Esmée ook al nat waren. Ze hield vol dat Breezer haar er echt af had gegooid wat haar erg onwaarschijnlijk aangezien breezer al die tijd gewoon rustig was blijven staan en haar neus door het water liet glijden. Nikita kwam zelf niet op Breezer dus gleed Esmée van Santos af en hielp Nikita weer op haar paard. Ze was toch al nat dus heel erg dat ze weer het water in moest vond ze toch maar niet zo erg. Ze had lichte kleren aan dus het zou snel weer droog zijn. Behalve haar rijbroek dan, die duurde veel langer voor hij weer droog was. "Gelukkig is het lekker weer, zij ze grinnikend.

[flutje o.o]

Leroy bleef dit keer maar gewoon naast Hopscotch in plaats van er weer op te klimmen. Stel je voor dat hij er nog een keer in zou vallen. Esmée en Nikita hadden hem dubbel en breed uitgelachen. Jammer genoeg kon hij hen daar groot gelijk in geven. Hoe het eruit had gezien om hem in eens van Hopscotch af te zien vallen wou hij niet echt weten. Waarschijnlijk had het er nogal apart uitgezien. Opzich had hij het zadel van Hopscotch op kunnen laten omdat het een redelijk oud zadel was. Zonder het echt op te laten drogen in de vet zetten en het leer zou niet bepaald aangetast worden. Natuurlijk snapte hij ook wel dat het zadel er niet tegen kon. Thuis had hij nog een andere liggen. Alleen had hij nog geen reden gevonden om die te gaan gebruiken. Gloednieuw, zadelhoes en al erbij. Met een scheef gezicht keek hij naar Nikita. Wat was ze opeens groot geworden! "Zeg Nikita, wat ben je groot geworden! Wat is je geheim?" Omdat Hopscotch steeds dieper ging pakte Leroy zijn manen beet zodat hij meegesleurd werd. Zodra Hopscotch vaart had werd hij iets naar het oppervlakte geduwd door de opwaartse krachten. Best grappig, nu kon hij half mee zwemmen zonder getrapt te worden. Pas toen Hopscotch weer grond onder zijn hoeven zat en niet meer zo diep in het water stond slingerde hij zichzelf op zijn rug. Langs de waterlijn draafde hij een stukje voor hij er weer af kwam en terug het water in liep. Hopscotch zou een beetje op moeten drogen voor hij het zadel weer op zijn rug ging leggen. Bovendien was hij zelf helemaal doorweekt en wou hij iets opdrogen voor hij weer in het zadel zou moeten. "Zeg Esmée, wat voor werk doe je eigenlijk?" Vroeg hij nieuwsgierig. Waar moest je over praten als je niets wist om over te praten? Wel dan ging je over je interesses praten, over je werk en dat soort rommel. Heel interessant, mij niet heus.