Zou ik...

Evangeline had het moeilijk. Ze had veel problemen en was het zo beu om alles te moeten opkroppen dat ze niet meer wist wat te doen. Ze liep naar de rosten toe die naar de klippen gingen. De rotsen waren glibberig en gevaarlijk om over te lopen, maar ze ging door tot aan de klippen. Ze keek naar beneden, naar het water. Het was hééél laag. Ze schatte zo'n 25 meter ongeveer. Het water roffelde hevig tegen de klippen en er waren grote golven bij. Ze was haar problemen zo beu dat ze niet meer wist wat te doen. "Zou ik springen?", zei ze tegen zichzelf. "Waarom ook niet. Wat heb ik te verliezen? Ik ben toch alles al kwijt.", zei ze bedroeft en zelfzeker tegen zichzelf. Daar ging ze, ze sprong van de klippen af. Ze landde met een harde klap in het water. Zo hard dat ze al haar lucht kwijt was. Ze sloeg hevig heen en weer door de verschrikkelijk harde stroming. Ze moest zo snel mogelijk boven geraken want ze had geen lucht meer en dan zou ze zinken. Ze zakte dieper en dieper naar beneden waar het donker was. Toen verloor ze het bewust zijn, maar daarvoor nog zag ze heel wazig iemand naar haar toe komen...

Leroy kwam net tussen de bomen vandaan gewandeld toen hij iemand naar beneden zag springen. Gehaast rende hij naar de rand toe en keek hij naar beneden. Voor hij het wist was hij op zijn weg naar beneden, een lager gedeelte waar hij vanaf zou kunnen springen. Welke gek springt er nou voor de lol van een klip af? Zoiets was toch wel een beetje vreemd in zijn ogen. Vlug trok hij zijn schoenen uit, trok zijn pet van zijn hoofd en trok zijn shirt over zijn hoofd heen. "Op hoop van zege." Hij dook naar beneden richting het water waarna hij een tijdje onderwater verdween. De stroming was redelijk hard, maar niet zo hard dat hij niet bij het meisje kon komen. Zoals hij geleerd had bracht hij haar richting het strandje wat ernaast lag. Voor hij zich verder bekommerde om het meisje haar leven moest hij even uit hijgen. Wat een ramp om in een sterke stroming jezelf en een ander in veiligheid te stellen. Zodra hij weer een beetje op adem was richtte hij zich tot het meisje. Zo kwam reddingszwemmen en een of andere rare EHBO training toch nog van pas. Hij wist vooral wat hij moest doen aangezien hij het geleerd had. Zonder enige gene keek hij of ze nog ademde waarna hij haar mond op mond beademing gaf om haar weer te laten ademhalen. Afwachtend keek hij of het zou werken, hopelijk wel anders moest hij ergens een telefoon vandaan halen om een ambulance te bellen. Zo slim om eerst een ambulance te bellen was hij niet geweest, jammer genoeg.

[Je avatar is te groot ]

Evangeline deed haar ogen zachtjes open en zag iemand naast haar zitten. Het water dat ze ingeslikt had moest er eerst nog terug uit. (En dat gebeurde). Daarna kwam ze rustig rechtop zitten en keek de jongen die naast haar zat aan. Ze zei: "Waarom heb je mij gered? Dat ben ik niet waard." Ze begon te wenen. Wat moest ze nu doen? Ze had niet verwacht dat zo een mooie jongen haar zou komen redden. Ze stond recht en keek naar het wooeste water dat hevig tekeer ging. "Wat moet ik nou doen? Ik had dit echt niet verwacht? Ik ben het gewoon zo beu!"

Leroy keek nogal stom naar het meisje naast hem. Hij had haar leven gered en ondertussen viel ze tegen hem uit? Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen. Niet voor niets had hij zijn kleren naar de gallemieze geholpen door in het water te springen. Hij keek haar met zijn donker bruine ogen aan, wat moest ze doen? Nou daar had hij wel antwoord op. "Je moet eens ga nadenken over wat je van plan was. Zelfmoord plegen is het lafste wat je kan doen." Hij haalde diep adem en bekeek het meisje eens. Niet ouder dan 20, misschien in de 18 of 19? "Je hebt een heel leven voor je liggen en jij wilt er nu al een einde aanmaken? Als je denkt dat je je leven niet waard bent dan moet je iets gaan veranderen zodat je het waard word. Ook jij, hebt het recht om een gelukkig leven te leiden. Alleen moet je af en toe eigen initiatief nemen en de touwtjes in handen nemen." Leroy keek naar het zand wat op zijn kleren geplakt zat. Gelijk herinnerde hij zich dat zijn shirt en gympen nog boven stonden. Fijn, moest hij zometeen ook nog terug lopen naar boven om zijn spullen op te halen. Zwaar balend balde hij zijn hand tot een vuist. Waarom moest hij altijd iemand willen helpen. Meestal liep het toch uit tot ruzies of irritaties wanneer hij met iemand bevriend raakte. Kijk maar naar hem en Symphony. Elke keer dat hij haar tegen kwam had ze weer een ander vriendje, alsof ze hem jaloers wou maken. Of in elk geval wou irriteren tot hij eindelijk eens normaal tegen haar zou doen. Naar zijn weten deed hij normaal tegen haar, nu moest zij nog normaal tegen hem doen. Soepel stond hij op waarna hij zichzelf zo goed als mogelijk afklopte. Thuis zou hij wel een douche nemen, al het zand wegspoelen en het zoute water natuurlijk. Normaal gesproken ging hij met zijn hond op pad, samen wandelen en plezier maken. Dan was het niet zo stil. Maar sinds een tijdje was Diesel opgenomen bij de dierenarts. Zijn conditie was achteruit gegaan. Om het kleinste dingetje liep de reu al te grommen of te piepen. Diesel had hem zelfs een keertje gebeten zonder enige reden. Iets wat hij nog nooit had gedaan. Ergens was Leroy gebroken, uit elkaar gerukt en in kleine stukjes achtergelaten in een grote wereld. Maar hij wist beter, over een tijdje zou alles weer beter gaan. Dan zou Diesel weer thuis zijn en kon hij weer samen op pad. Symphony moest hij gewoon vergeten, jammer genoeg woonde hij naast haar waardoor dat moeilijk ging.
Leroy keek richting het meisje. Misschien had hij niet tegen haar uit moeten vallen. In elk geval niet nu, ze zag er nogal beroerd uit. Hij zuchtte een keertje en ging met zijn hand door zijn haar heen. Drijfnat, evenals de rest van zijn lichaam. Maar goed dat zijn shirt nog droog was, dan zou hij tenminste nog iets droogs aan kunnen doen. De donker crème drie kwart broek die hij aanhad leek haast bruin door het water. Fijn, precies de broek die lekker zat was nu drijf nat. Opeens had hij niet eens meer zin om naar boven te gaan om zijn spullen te halen. Die zooi zou toch niet weglopen, tenzij het meegenomen zou worden door een ander. Wat dan nog? Thuis had hij genoeg kleren liggen, al zaten zijn gympen wel heel erg lekker. Beduusd ging hij weer in het zand zitten, in kleermakerszit. Suf keek hij naar het water wat wonderbaarlijk genoeg verder het zand op kwam dan eerst.

Leroy zag er een beetje geïrriteertuit. 'Zou het door mij komen?' Dacht Evangeline. 'Waarsschijnlijk wel.' "Het spijt me dat ik zo tegen je deed, ik zie het namelijk echt niet meer zitten. Bedankt dat je zoveel moeite hebt gedaan voor mij.", zei ze verlegen. "Ik sta bij je in het krijt. Is er iets wat ik voor je kan doen? Maakt niet uit wat.", vroeg ze hem. Terwijl ze dat vroeg ging ze terug neer zitten. "Het spijt me van je kleren. Als je wil betaal ik ze wel terug?", vroeg ze beleefd. Ze was al wat geruster, geen idee waarom. Ze voelde zich goed naast hem. "Het klinkt misschien raar maar wil je vrienden zijn nu ik er toch nog ben?", vroeg ze terug wat verlegen. Ze wachtte op een reactie van Leroy die ook neerzat op het zand. Hij zag er ook niet echt gelukkig uit. 'Maar ach, iedereen heeft wel eens een slechte dag. Alleen stopt die van mij nooit.' Dacht ze. En ze wachtte...

Leroy slaakte een zucht en speelde in het zand. Door de zon zou hij snel opdrogen, dat was wel weer gunstig. Wie weet zou deze dag nog niet zo slecht eindigen als hij dacht. Langzaam maar zeker ontspande hij weer. Toen het meisje vroeg of ze zijn kleren terug moest betalen keek hij haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Ik heb thuis meer dan genoeg kleren hangen." Het zand waar hij mee speelde plakte vast aan zijn handen aangezien die nog niet droog waren. In gedachten weggezonken keek hij naar het water wat tegen de kant aan knalde, dan weer wegspoelde terug de zee in, waarna het met een harde vaart weer begon met zijn cirkeltje. Een eindeloze cirkel die telkens maar herhaalde en herhaalde. Stoppen zou het niet, water bleef er altijd. Verbaasd keek hij opzij toen het meisje opeens vroeg of ze vrienden konden zijn. Vrienden, wat kon je verstaan onder vrienden. Je kon zoveel verstaan onder vrienden. Heel zijn systeem wou tegen gaan stribbelen, toch wist hij beter. Veel vrienden had hij niet meer omdat hij laatst weer eens was verhuisd. Op de manege vonden ze hem een arrogante eikel omdat hij zich helemaal niets aantrok van anderen. Tuurlijk hield hij wel rekening met andere ruiters, maar als ze commentaar op hem hadden lette hij er gewoon niet op. Behalve als ze met iets zinnigs kwamen, wat meestal niet het geval was aangezien iedereen de hersens van een vlieg had. Omdat hij weer een verkeerde opmerking wou plaatsen haalde hij alleen zijn schouders op en zei hij verder maar niets. Straks zou ze nog boos op hem worden, niet dat hij daar zoveel problemen mee had. Eens een keertje met iemand ruzie hebben zou hem wel van zijn rot gevoel afhelpen. "Waarom sprong je eigenlijk?" vroeg hij voorzichtig. Hopelijk zou ze een goede reden hebben, wie weet zou zijn blik op iedereen die van een klip afsprong dan wel veranderen. Zelf sprong hij alleen van die dingen af voor de kick. Samen met vrienden natuurlijk, voor als het fout zou gaan. Hij klopte zijn handen af aan zijn broek en leunde naar achteren tot hij het zand onder zijn rug voelde. Met een klein plofje kwam hij neer op het zand, heerlijk in het zonnetje waardoor hij sneller zou opdrogen. "Mijn naam is Leroy trouwens." zei hij met een kleine lach op zijn gezicht in de richting van het meisje. Wie weet zou hij het nog wel goed met haar kunnen vinden.

Evangeline luisterde aandachtig naar wat hij zei. Al zei hij niet zo veel. "Mijn naam is Evangeline. En waarom ik sprong is een lang verhaal. Maar als je het echt wil horen...", zei ze wat teleurgesteld. "Mijn ouders hebben me een tijdje geleden helemaal alleen achtergelaten. Ze zijn van huis weggegaan en nu zit ik er helemaal alleen zonder iemand. Mijn vrienden lieten me vallen omdat ik zo ongelukkig was, wat ik niet begreep. Dat waren dus geen echte vrienden. Maar ach.. En de jongen die ik zag zitten, waar ik verliefd op was dus, heeft me zo hard bedrogen dat ik het schoolraam op de 1ste verdieping open deed en wou springen, maar de leerkracht hield me tegen. En ik kan het huis waar ik nu nog alleen woon niet meer betalen. Ik heb amper genoeg geld voor voedsel en dingen die ik nodig heb. En ik ben van school gestuurd. En zo van die dingen... Ik kan het gewoon allemaal niet meer aan en het heeft geen nut meer dat ik blijf leven. Wat kan ik doen? Niks toch?! Daarom dacht ik, omdat jij voor mij moeite deed door me te redden, dat we vrienden konden zijn maar als je niet wilt...", vertelde ze. "Begrijp je wat ik bedoel? Ik haat het gewoon om zo te moeten leven!"

Ontspannen luisterde hij naar wat het meisje zei. Blijkbaar heette ze Evangeline. Een mooie naam, als hield hij meer van korte namen. Leroy keek lichtelijk verbaasd naar Evangeline. Zelf was hij er altijd op tegen geweest als iemand zelfmoord wou plegen. De redenen waarom ze het deden waren meestal zo zwak. Ongelofelijk misselijkmakend als je er ook maar naar luisteren. De reden van Evangeline kon hij wel begrijpen. Meer dan begrijpen, toch zou hij zelf nooit zelfmoord plegen. Gewoon omdat de schade die je achter zou laten groter zou zijn dan je eigen problemen. "Je hebt een heel leven voor je. Het verleden is gebeurd, dat moet je achter je laten. Richt je op de toekomst, maak iets van je leven." Hij kwam weer overeind, ondertussen zat zijn rug helemaal onder het zand. Kon hem het wat schelen. "Je bent een mooie meid die echt wel iets van haar leven kan maken. Je moet er alleen je best een beetje voor doen." zei hij zachtjes op een vriendelijke toon. Meestal had hij een arrogante ondertoon in zijn woorden. Dat kwam gewoon omdat hij zo in elkaar zat. Arrogant maar ondertussen kon hij mensen ongelofelijk goed begrijpen. Misschien kwam dat omdat zijn ouders hem in de put hadden laten zitten? Soepel kwam hij overeind waarna hij het water in stapte. Even zijn kleren afspoelen en gewoon afkoelen. Natuurlijk was het gevaarlijk om hier te zwemmen, maar daarnet was het hem ook al gelukt. Trouwens, hij deed het vaker. Leroy keek in de richting van Evangeline en liep naar haar toe. "Nog een keer springen? Dit keer met z'n tweeën, en geen geintjes." Zijn laatste woorden zei hij iets harder omdat Evangeline het kon zien als een kans om haar plan toch voort te zetten. Tuurlijk zou hij haar er dan weer uithalen, maar hij kon haar er dan niet van verzekeren dat ze nog het water zou horen klotsen. Uitnodigend stak hij zijn hand naar haar uit. Boven kon hij gelijk even kijken of zijn spullen er nog lagen.

"Bedank voor de tips, ik kan het proberen maar ik kan nog steeds 'mijn' huis niet betalen. Maar waarom wil je nu nog eens springen? Als je het niet om dezelfde reden als mij wilt doen is het erg gevaarlijk, dat weet je zelf ook. Maar ik wil wel nog eens springen.", zei ze gewoontjes. "Mag ik je iets vragen?", vroeg ze verlegen. "Heb jij ook problemen ofzo omdat je zo stil bent en ineens ook wil springen?", vroeg ze. "Als je het niet wilt zeggen moet dat niet hoor!", zei ze wat harder als de rest, al had ze het wel graag geweten als er iets was. Ze liep ook even het water in en ging erin zitten. Wat gevaarlijk was want de golfjes die normaal klein waren zijn nu nogal groot en hevig. Maar wat kan het haar schelen? Ze begon wat rond te zwemmen in het woeste water, zonder angst om te verdrinken of dergelijke. Tot er (natuurlijk) een zéér grote golf aankwam en Evangeline nogal lang onder bleef. Wat was ze weer dom geweest!

Leroy keek geschrokken in de richting van Evangeline. Hij had genoeg problemen, daar hoefde hij anderen echt niet mee lastig te vallen. Beter gezegd, hij viel er nooit iemand mee lastig. Je moest zelf je problemen oplossen, niet anderen ermee opzadelen. Antwoord gaf hij niet, hij haalde alleen zijn schouders op. Net toen hij een paar passen omhoog had gedaan zag hij Evangeline onder water verdwijnen. Geduldig wachtte hij tot ze weer boven zou komen, echter gebeurde dit niet. Met een zucht rende hij weer naar beneden, het water in richting Evangeline. Dit keer ging het minder makkelijk om haar eruit te halen dan de eerste keer dat hij het deed. De golven leken hoger geworden waardoor hij tegen de rotsen aan werd gegooid. Net op tijd wist hij Evangeline haar arm vast te pakken voor hij met zijn hoofd tegen een rots aankwam. Door het gewicht van Evangeline erbij raakte hij alleen maar kort te rots. Haastig ging hij terug naar het strand waar hij uitgeput op neerviel. Geen water meer voor hem de komende paar dagen. Met een vies gezicht kwam hij overeind. Alles in zijn mond smaakte vies, naar vies zee water. Nadat hij overeind was gekomen ging hij zich weer bekommeren om Evangeline. Ze was redelijk lang onder water geweest, ze had dus weer water binnen kunnen krijgen. Hij herhaalde de handelingen die hij eerst ook had verricht en wachtte daarna geduldig tot ze weer bij zou komen. Of in elk geval enig leven zou vertonen.
Leroy zijn ademhaling ging snel, zwemmen kostte toch best wel wat moeite met iemand op sleeptouw. Straks zou hij thuis lekker aan het ijs gaan om de vieze smaak in zijn mond weg te werken. Wie weet zou Evangeline wel mee willen. Als ze maar van vanille ijs zou houden. Daar had hij nog een aantal bakken van staan aangezien hij nogal ijs verslaafd was geworden de laatste tijd. Nu Symphony niet meer met hem praatte begon het steeds stiller te worden om hem heen. Diesel was ziek, de oppashond was weg. Op sommige momenten was de rust wel lekker, maar vaak was het de stilte die hem helemaal gek maakte.

Evangeline lag op het strand en bewoog niet. Een tijdje later schoot ze opeens recht en hoeste het water uit haar longen. Ze zag er bleek uit. Ze zei lange tijd niets tot plots. "Het was niet expres, het spijt me!", zei ze luid en droevig toen ze begon te wenen. "Sorry dat ik ween, sorry voor alles. Ik ben ook zo stom!!!", riep ze naar Leroy. Ze zag Leroy rarar naar haar kijken, hij had ook gelijk. En waarom moest ze nu weer zo nodig het water in gaan? "Ik spring niet meer van de klippen! Nooit meer!!!, riep ze weer, maar dit keer zelfverzekerd. Ze zag dat Leroy er ook niet zo goed uit zag, want hij was ook het water in gegaan om haar te redden. Hij heeft dus waarschijnlijk ook water binnen gekregen. "Gaat het wat met je? Je ziet er ook niet altebest uit? Nogmaals, het spijt me.", zei ze. Ze lagen allebij weer in het zand. "Nu ben ik je zeker iets verschuldigd, zeg maar wat. Maakt me niet uit wat zeg gewoon iets.", zei ze voor de tweede keer, omdat ze de eerste keer er geen antwoord op kreeg. Maar ze MOEST iets terug doen, anders voelde ze haar rot. Ze voelde haar al rot maar dan zou het nog erger zijn.

"Je bent me niets verschuldigd, maar je kan wel met me mee naar huis." Leroy had eens lichtelijk uitdagende lach op zijn gezicht staan. Droge kleren had hij niet voor haar, maar wel een handdoek of iets. Of ze moest in een shirt van hem willen rondlopen. Nog steeds redelijk moe lag hij in het zand. Een paar tellen, dan zou hij opstaan. Zijn buik ging redelijk op en neer door zijn ademhaling. Regelmatig en rustig om tot rust te komen. Dat Evangeline weer aan het huilen was geweest boeide hem niet. Ze moest doen en laten wat ze wou. Hij zou haar echt niet tegenhouden. Troosten ook niet omdat hij dat gewoon niet deed. Langzaam kwam hij overeind waarna hij een beetje wankel op zijn voeten stond. Eerst heel de tijd liggen was niet echt goed voor je als je daarna opstond. Voetje voor voetje zette hij zijn koers richting zijn spullen. Na een paar passen hield hij halt en keek hij achterom naar Evangeline. "Ga je mee?" vroeg hij nieuwsgierig. Thuis zou hij zich eerst gaan omkleden, daarna ijs te voorschijn toveren en in de tuin neerploffen in het gras. Heerlijk niets doen met Diesel naast hem, en als Evangeline mee ging met haar naast zich. Hopelijk zou er geen schaduw op het grasveld zijn, dan had hij nog niets aan het gras. In elk geval was het groot genoeg om Diesel lekker op te laten rennen. Behalve nu, Diesel verroerde tegenwoordig geen vin meer. Zelfs niet als ze weer eens een bekende van het complex tegenkwamen. Best wel vreemd, maar hij zou er vast wel overheen komen. Aangekomen bij de plek waar hij in het water was gesprongen bukte hij om zijn spullen te pakken. Zijn gympen lagen nog op dezelfde plek als hij ze had achtergelaten en zijn shirt ook. Onaangeroerd zodat hij wel had verwacht. Zijn natte enkelsokken stopte hij in zijn schoenen, zijn shirt hield hij in zijn hand vast evenals de gympen. Koud was het toch niet.

[Je avatar is te groot. Je kan hem beter veranderen voor hij geblokkeerd word...]

"Gaat het wel?", vroeg Evangeline omdat ze hem zag wankelen. Toen liep hij weer goed. "Oké ik kom wel mee, ik zou niet weten wat ik anders kan doen.", zei ze terwijl ze hem volgde. "Woon je dichtbij?", vroeg ze nieuwsgierig. Ze verwachtte niet echt een reactie omdat Leroy niet echt veel praatte. Evangeline had ook niet veel te vertellen, maar ach, wat maakte het uit. Ze bleef hem volgen naar de plek waar ze van de klippen was gesprongen, daar ging hij zijn spullen halen. "Ik vind het wel niet fijn voor je dat je nu met doornatte kleren naar huis moet.", zei ze verontschuldigend.

Leroy schudde met zijn hoofd zodat de druppels uit zijn haar zouden verdwijnen. Veel werkte het niet, maar het water druppelde tenminste niet meer heel de tijd op zijn gezicht. Een korte rilling ging over zijn rug heen. Aan het weer was het te merken dat het herfst werd. De wind was toch wel een beetje koud. "Mijn huis is echt niet ver." mompelde hij op haar opmerking dat ze het niet fijn vond dat hij met natte kleren naar huis moest. Wat bedoelde ze er eigenlijk mee? Dat hij hier moest blijven om op te drogen? Beter naar huis gaan waar hij droge kleren had. Kort liet hij zijn blik op haar kleren hangen. Nat, net zoals die van hem. Misschien zou ze een sportbroek van hem aankunnen met een normaal shirt ofzo. Om een beetje warm te worden, en om haar kleren te laten drogen. Haar kleren zou hij in de droger kunnen gooien. Lekker warm en droog zouden ze dan worden. Thuis zouden ze dat wel bekijken. Leroy stapte stevig door omdat hij het maar een rot gevoel vond om op blote voeten te lopen. Dan nog liever slippers, ook al zaten die gevallen ook slecht naar zijn idee. Bij zijn huis viste hij de reserve sleutel tussen de stenen vandaan. Niemand zocht daar, en toch lag hij daar. Zodra hij de deur open deed ontspande hij volledig. Thuis, de plek waar hij helemaal zichzelf kon zijn. Geen irritante mensen die hem veranderde. "Doe alsof je thuis bent. Als je wilt kan ik droge kleren voor je opzoeken." De sleutel gooide hij neer op het kastje naast de deur. Gelijk liep hij door naar de keuken waar hij een groot glas water leeg dronk voor hij zich tot Evangeline richtte. "Wil je iets drinken?" vroeg hij een beetje scheef. Nu hij zelf de vieze smaak in zijn mond had weg gewerkt was het praten ook niet zo erg meer. De stilte die in het huis hing was ondragelijk naar zijn idee. Diesel hoorde lekker veel herrie te maken, alleen was hij er nu niet. Natuurlijk had hij de vleugel, die in de woonkamer stond, zijn gitaren, en dan ook nog zijn andere piano. Genoeg spullen om herrie mee te maken. Maar niet de herrie waar hij naar verlangde.

Evangeline volgde hem tot aan zijn huis. Hij nam de sleutel uit de stenen, opende de deur en ging binnen.evangeline volgde, maar een beetje gespannen. Het was haar thuis niet en wist eigenlijk niet zo goed hoe ze zich moest gedragen. Hij vroeg of hij drogen kleren moest gaan halen. Dat wou ze eigenlijk best graag maar durfde dat niet zeggen en dus... "Nee dank je, dat hoeft echt niet hoor.", zei ze verlegen. Toen hij vroeg of ze iets wou drinken stemde ze wel toe, ze had enorme dorst. "Ja graag.", antwoorde ze. "Woon je hier alleen of heb je een huisdier ofzo?", vroeg ze wel wat nieuwsgierig.