Een hinnik weerklonk. Een vreugdevol geluid waarna het klapperen van paardenhoeven op een harde ondergrond de stilte verstoorde. De bruinkleurige merrie was op reis gegaan en had haar avontuurlijke instinct achterna gezeten, zonder veel succes. Haar rippen waren met het blote oog te tellen en ze zag er zwakjes uit. Maar ze was terug...
Princess zette het op een nog snellere galop en genoot van de wind die in haar gezicht waaide en met haar zwarte manen speelde. Ze sloot voor een moment haar ogen maar opende die al snel weer aangezien ze de route met alle bomen en hindernissen nog niet kende en geen zin had om onderuit te gaan.
Ik sprong soepeltjes over een brede boomstam heen die de weg voor mij versperde. Ik ademde even ongemakkelijk uit; mijn longen deden zeer en ik voelde mij zwak. Mijn spieren leken wel verdwenen te zijn. Verslagen liet ik mijn hoofd zakken waarna ik gewoon door bleef rennen zonder op te weg te letten.
Princess keek geschrokken op bij het ruiken van een onbekende geur. Haar ogen sperden zich wijd open en van schrik bleef de merrie enkele seconden staan waarna ze twee ogen vanuit de bosjes zag. Haar hart stond stil waarna ze een aarzelende stap naar achteren deed waar ze gegrom hoorde. Twee wolven. Of meer? Princess dacht niet te lang na en maakte zo snel mogelijk dat ze weg kwam. Haar hart bonkte harder dan ooit te voren en ze leek niets meer te voelen van haar vermoeid- en zwakheid. Ze sprintte dan ook op een hoog tempo weg... Het bleken drie wolven te zien die haar achterna renden. Zij was hun prooi geworden. De merrie slikte en zocht met haar ogen een uitweg. Haar blik bleef hangen op een soort van brug. Een armoedzalige, gammele brug. Ze knikte onmerkbaar en zette haar laatste beetje kracht in om de overkant te bereiken en zo - hopelijk - de wolven zo gek te krijgen niet achter haar aan te komen om haar alsnog te doodden. Princess sloot haar ogen en wachtte af.
Het geluid dat onder haar hoeven vandaan kwam klonk anders. Ze opende haar ogen en merkte dat ze op de houte brug rende. De brug swiepte heen en weer en de wolven bleven staan, evenals Princess... Haar been bleef hangen in een kapot stuk hout van de brug. Angstige blikken wierp ze achter zich waarna ze luid begon te hinniken. `Help?´ haar stem klonk bijna krampachtig en zacht en werd meegedragen door de wind.
~Eerst een Pb/pm voordat je reageert?
Princess zette het op een nog snellere galop en genoot van de wind die in haar gezicht waaide en met haar zwarte manen speelde. Ze sloot voor een moment haar ogen maar opende die al snel weer aangezien ze de route met alle bomen en hindernissen nog niet kende en geen zin had om onderuit te gaan.
Ik sprong soepeltjes over een brede boomstam heen die de weg voor mij versperde. Ik ademde even ongemakkelijk uit; mijn longen deden zeer en ik voelde mij zwak. Mijn spieren leken wel verdwenen te zijn. Verslagen liet ik mijn hoofd zakken waarna ik gewoon door bleef rennen zonder op te weg te letten.
Princess keek geschrokken op bij het ruiken van een onbekende geur. Haar ogen sperden zich wijd open en van schrik bleef de merrie enkele seconden staan waarna ze twee ogen vanuit de bosjes zag. Haar hart stond stil waarna ze een aarzelende stap naar achteren deed waar ze gegrom hoorde. Twee wolven. Of meer? Princess dacht niet te lang na en maakte zo snel mogelijk dat ze weg kwam. Haar hart bonkte harder dan ooit te voren en ze leek niets meer te voelen van haar vermoeid- en zwakheid. Ze sprintte dan ook op een hoog tempo weg... Het bleken drie wolven te zien die haar achterna renden. Zij was hun prooi geworden. De merrie slikte en zocht met haar ogen een uitweg. Haar blik bleef hangen op een soort van brug. Een armoedzalige, gammele brug. Ze knikte onmerkbaar en zette haar laatste beetje kracht in om de overkant te bereiken en zo - hopelijk - de wolven zo gek te krijgen niet achter haar aan te komen om haar alsnog te doodden. Princess sloot haar ogen en wachtte af.
Het geluid dat onder haar hoeven vandaan kwam klonk anders. Ze opende haar ogen en merkte dat ze op de houte brug rende. De brug swiepte heen en weer en de wolven bleven staan, evenals Princess... Haar been bleef hangen in een kapot stuk hout van de brug. Angstige blikken wierp ze achter zich waarna ze luid begon te hinniken. `Help?´ haar stem klonk bijna krampachtig en zacht en werd meegedragen door de wind.
~Eerst een Pb/pm voordat je reageert?