Honestly not sure what I expected [OPEN]

Het was een warme vrijdagavond waarop heel Northdale wel in touw leek te zijn. De straten waren stervensdruk, de populaire cafe’s, clubs en bars stampvol en zo te horen was er ergens iets van een kleinschalig festivalletje gaande. Of een paar studenten hadden het wel heel bont gemaakt, dat kon natuurlijk ook nog.
Ethan zelf zat in de Sleeping Lady, een bar die een verrassend gemengd publiek trok. Normaal gesproken behoorde Ethan niet tot dat publiek, maar een van zijn collega’s had hem meegetroond. Deze was echter in de mensenmassa opgegaan met als gevolg dat Ethan nu aan een tafeltje zat met een pilsje en een erg opgelaten gevoel.
Niet dat het saai was; er was een hoop muziek in de Sleeping Lady vanavond. Allerlei lokale bandjes, zangers en zangeressen kregen de kans zichzelf in een paar nummers te profileren. Ethan herkende een bandje van de St. Dunstan en de leerlingen leken het zowaar leuk te vinden, hun Engels docent in het publiek. Tenminste, dat maakte Ethan op uit het zwaaien en het luide ‘Heeey meneer Mills!’.
Maar het groepje had al snel hun paar minuten in de spotlight gehad en verdween alweer backstage.
Ethan keek op zijn horloge. Hij kon gewoon gaan, zijn collega appen dat hij zich niet goed voelde, maar ergens was het ook wel weer prettig om eens middenin het feestgedruis te zijn, zelfs als hij alleen was.

Jazzlynn had geen zin om naar een café te gaan, maar haar vriendinnen hadden het zo vaak gevraagd dat het irritant werd. Ze had niet echt iets speciaals aangetrokken. Gewoon een lange zwarte ripped jeans broek en een simple wit shirt zonder iets erop. Jazzlynn had geen zin om aandacht naar haarzelf toe te trekken. Ze wilde met rust gelaten worden. Het was al erg genoeg dat ze meeging. Jazzlynn liep zuchtend achter haar vrienden aan. Opeens verlangde ze naar koffie. Jazzlynn zou gewoon rechtdoor zijn gelopen als niet één van haar vriendinnen haar in een café had meegetrokken. "Hebben ze..." Maar haar vrienden waren op een wonderbaarlijke wijze verdwenen. "Lekker dan." Mompelde Jazzlynn boos. Dan ging ze mee werd ze achtergelaten. Boos mompelend liep Jazzlynn het café verder in. "Mooie vrienden heb ik." Zei ze dit keer wat verstaanbaarder. Jazzlynn bestelde uiteindelijk geen koffie, maar iets van alcohol. Ze liet haar blik glijden over het café, maar de meeste tafeltjes waren bezet. Jazzlynn vond een tafeltje waar één man aanzat. Ze overweeg of ze zou vragen of ze erbij mocht zitten. Jazzlynn zuchtte, maar vroeg het uiteindelijk toch. "Uhm, eh, kan ik erbij zitten?" Vroeg Jazzlynn onzeker.

Het was een druk komen en gaan in het cafe, maar een blond meisje trok even Ethan’s aandacht, puur door hoe verloren ze erbij stond. Hij hoopte dat dat tijdelijk van aard was. Zijn blik werd weer naar het podium getrokken, waar nu een jazzbandje dapper probeerde te klinken alsof ze voldoende hadden geoefend, maar kort daarop leidde een onzekere stem Ethan af van het bandje.
Het meisje stond nu bij zijn tafel en vroeg aarzelend of ze erbij mocht komen zitten.
Ethan keek verwonderd op. Een meisje van haar leeftijd moest wel helemaal alleen zijn wilde ze bij een vent van begin dertig komen zitten, dacht hij, maar hij glimlachte en gebaarde naar een stoel.
“Uiteraard,” zei hij vriendelijk. Ze leek hem net wat ouder dan de jongeren die hij les gaf, maar zeker wist hij het niet. Vooral met meiden kon dat moeilijk in te schatten zijn. Sommigen maakten zich zo zwaar op dat ze wel vijf jaar ouder leken, anderen leken zoveel jonger dan ze waren dat ze op hun zestwintigste waarschijnlijk nog steeds om hun ID gevraagd zouden worden.
“Ethan,” stelde hij zich beleefdheidshalve voor.
Hij nam een slok van zijn pilsje en ging iets gemakkelijker zitten. Het jazzbandje bedankte monter het publiek, dat meer uit fatsoen leek te klappen dan uit enthousiasme.

“Uiteraard,” Zei de man vriendelijk waardoor Jazzlynn een glimlach op haar gezicht zette. Dan kon ze toch nog even zitten. “Ethan,” Stelde de man zich voor. Hij was waarschijnlijk iets van dertig jaar oud. "Jazzlynn." Zei ze vriendelijk terug. Ze hoopte dat ze niet te verlegen over kwam, maar hoogst waarschijnlijk wel. Jazzlynn was nou eenmaal wat verlegen bij mensen die ze niet goed kende. Bang dat ze haar raar, lelijk, dik enzovoort vonden. Ze droeg nooit opvallende kleding, deed nooit iets wat andere mensen niet deden, kortom niet echt iemand die opvalt. Jazzlynn keek op toen mensen klapten. Het klonk niet erg enthousiast, maar net genoeg om haar uit haar gedachten te brengen. Jazzlynn zuchtte terwijl ze rustig haar drankje verder dronk. Ze wilde nu een persoon hebben waar ze tegen kon praten, maar ze wist niet helemaal goed hoe ze een gesprek kon beginnen met een persoon die ze niet kende laat staan iemand die waarschijnlijk veel ouder dan haar was.

“Aangenaam.”
Ethan speurde de menigte af naar zijn collega, maar deze was nog altijd in geen velden of wegen te bekennen en hij gaf het maar op.
Hij wendde zich tot het blonde meisje.
“Ben je hier helemaal alleen?” vroeg hij haar, een beetje verwonderd. Hij had eigenlijk wel verwacht inmiddels wat vriendinnen te zien. Hij nam haar even in zich op. Ze leek hem niet het type, in ieder geval, om in haar eentje gewoon uit te gaan en maar te zien wat de avond bracht, daarvoor kwam ze net iets te introvert over.
Het Jazzbandje werd vervangen door wat muziek uit de speakers. Waarschijnlijk was het bandje dat hen op had moeten volgen nog niet helemaal klaar, of de live-muziek was alweer afgelopen voor vanavond, dat kon ook.
Hij dronk nog wat van zijn pilsje en rolde vervolgens de mouwen van zijn lichtblauwe overhemd iets verder op; het was aan de warme kant hier binnen.

“Ben je hier helemaal alleen?” Vroeg Ethan. Jazzlynn begon wat te spelen met haar blonde plukken. "Nou nee, maar mijn vrienden hebben besloten om mij te verlaten. Ik wilde niet echt gaan, maar ze hebben zo erg gezeurd." Begon Jazzlynn met uitleggen en ze zuchtte. "Soms heb ik echt een hekel aan mijn vrienden. Alleen maar willen drinken, feesten en weet ik nog wat meer." Ze zuchtte nog eens diep en nam toen daarna een slok van haar drinken. Waarom ze nou zo open was wist Jazzlynn niet echt zeker, maar het was vast de alcohol. Jazzlynn keek het café rond of ze haar vrienden ergens zag, maar geluk was niet echt aan haar kant. Ze liet haar haar los waar ze nog steeds mee aan het spelen was.

"Nou nee, maar mijn vrienden hebben besloten om mij te verlaten. Ik wilde niet echt gaan, maar ze hebben zo erg gezeurd,” vertelde het meisje en Ethan glimlachte meewarig. Ze ging echter verder en leek haar verhaal echt even kwijt te moeten.
"Soms heb ik echt een hekel aan mijn vrienden. Alleen maar willen drinken, feesten en weet ik nog wat meer."
Hij knikte begrijpend.
“Dat is wel wat zelfzuchtig van ze inderdaad,” zei hij kalm. Hij keek haar aan. “Misschien moet je vriendinnen zoeken die jouw wensen dan wat meer respecteren,” suggereerde hij. Goed, hij kende het hele verhaal niet, maar veel andere perspectieven waren er waarschijnlijk ook niet. Hij gokte dat de andere meiden of geheel niet door hadden hoe lullig dit was of dat het ze gewoon niet zoveel kon schelen; hij had dergelijk gedrag in zijn klassen vaak genoeg gezien. Vaak was een meisje dat het pikte iemand die niet makkelijk zo even een nieuwe vriendengroep zocht, wat het pijnlijk maakte om aan te moeten zien.
“Want vrienden die je zomaar laten zitten kan je moeilijk vrienden noemen, of wel?"

“Want vrienden die je zomaar laten zitten kan je moeilijk vrienden noemen, of wel?" Vroeg de man. Jazzlynn knikte. "Ik denk ook niet dat ze vrienden zijn omdat ze mijn leuk, aardig of zoiets vinden, maar om het geld dat mijn ouders hebben." Legde ze uit. Jazzlynn zuchtte eens diep. Ze had een hekel aan mensen te vertellen dat ze veel geld had en eigenlijk ontzettend verwend was. "Ik denk dat ik mensen vrienden ben gaan noemen omdat ik alleen voel. Mijn ouders waren bijna nooit thuis en gaven mij en mijn broers en zussen alleen maar dure cadeaus" Jazzlynn durfde wel toe te geven dat ze verwend was, want dat was ze ook. "Het is moeilijk om vrienden te vinden in deze wereld." Jazzlynn keek het café rond, maar ze zag geen teken van haar 'vrienden'. Ze pakte uit haar broekzak een iPhone waar een hoesje omheen zat waar Lynn op stond. Jazzlynn stuurde haar niet echte vrienden een berichtje waar ze waren en binnen een paar tellen kreeg ze een berichtje terug. 'Oh we zijn al verder gegaan.' Jazzlynn sloot haar ogen om te zorgen dat haar woede een klein beetje zou gaan zakken. "Lekker dan." Mompelde ze tegen zichzelf. Dit kon ze er echt bij hebben al was het te verwachten.

"Ik denk ook niet dat ze vrienden zijn omdat ze mijn leuk, aardig of zoiets vinden, maar om het geld dat mijn ouders hebben,” vertelde het meisje, waarna ze een putdiepe zucht slaakte. Ethan nam haar onderzoekend op. Het was een aparte opmerking, om zo tegen een vreemde te maken en hij kon natuurlijk alleen maar raden, maar hij gokte dat ook dit haar erg hoog zat. Hij knikte meelevend.
"Ik denk dat ik mensen vrienden ben gaan noemen omdat ik alleen voel. Mijn ouders waren bijna nooit thuis en gaven mij en mijn broers en zussen alleen maar dure cadeaus. Het is moeilijk om vrienden te vinden in deze wereld."
Ethan zweeg even en glimlachte meewarig toen Jazzlynn eraan toevoegde dat haar vrienden al weggegaan waren.
“Daar ben je mooi klaar mee, inderdaad,” zei hij mild.
Hij leunde achterover en liet haar woorden nog eens door zijn hoofd gaan. Haar conclusie over waarom ze toch met deze meiden om bleef gaan was verrassend introspectief, dat moest hij haar nageven.
Na een tijdje sprak hij weer.
“Ik denk niet dat ik het helemaal met je eens ben,” zei hij langzaam. “Met wat je net zei, dat vrienden vinden in deze wereld moeilijk is.”
Hij zocht naar de juiste woorden. Haar beledigen of haar ervaringen bagatelliseren was het laatste wat hij wilde.
“Als je steeds tegen de verkeerde mensen aanloopt zul je ergens anders moeten zoeken. Ik geloof honderd procent dat er genoeg mensen zijn die het niet om het geld van je ouders gaat, maar soms kan het zo zijn dat je dieper moet graven voor je ze tegenkomt."
Hij glimlachte kort naar een bekende die voorbij liep.
“Probeer niet bang te zijn voor eenzaamheid. Zolang je je aan die meiden vastklampt omdat er niets beters is, zul je ook niet snel ver genoeg buiten je comfortzone stappen om hele nieuwe mensen toe te laten."

Jazzlynn knikte langzaam terwijl ze luisterde naar Ethan luisterde. Ze kwam tot de conclusie dat ze daar niks op te zeggen had. "Probeer niet bang te zijn voor eenzaamheid. Zolang je je aan die meiden vastklampt omdat er niets beters is, zul je ook niet snel ver genoeg buiten je comfortzone stappen om hele nieuwe mensen toe te laten." Weer knikte Jazzlynn. Ze had nooit echt advies van haar ouders gekregen nog van haar broers en zussen. "Ja, misschien." Zei ze twijfelachtig. Jazzlynn dronk bijna in een keer haar drinken op en trok bijna meteen daarna een zuur gezicht. "Dat moet je dus niet doen." Mompelde ze verbaasd.

Het meisje leek zijn woorden even een plekje te moeten geven en reageerde aarzelend. Ethan glimlacht even. Misschien moest het even bezinken, dat gaf niet. Hij hoopte in ieder geval haar een beetje perspectief te hebben geboden.
Ze dronk te snel haar drinken op en trok een gezicht.
“Beter van niet, nee,” beaamde Ethan. Er begon een nieuwe band te spelen, wat stevigere kost dit keer. Ethan was zelf niet zo van de harde rock, maar het enthousiasme waarmee het groepje zeer alternatief geklede jongens op het podium losbarstte was ergens wel aanstekelijk. Ze lieten wat steekjes vallen hier en daar, maar vooral de zanger compenseerde dat met een bak charisma die Ethan deed vermoeden dat die jongen het met goede coaching nog best wel eens flink ver kon schoppen. De jongen had een verrassend vrouwelijke manier van kleden - zwarte eyeliner, een zeer strakke zwarte broek met scheuren, een forse dosis kettingen en ringen - maar hij droeg het met een zelfvertrouwen waar menig puber vermoedelijk jaloers op was.
“Over uit je comfortzone stappen gesproken,” zei hij met een grijns tegen Jazzlynn. Hij moest iets zijn stem verheffen om boven de muziek uit te komen. “Kijk die er eens voor gaan."