› young, rich, radical

Met zijn baan bij een vrij goed lopende herenzaak had Kael op zich weinig te klagen, maar de band repeteerde vooral in het weekend en dat liet doordeweeks veel avonden toch grotendeels open.
En zo was hij, na een prima gesprek, aangenomen bij een van de vele gezellige cafes die de stad rijk was.
Een bus stopte bij een halte ongeveer een straat bij het cafe vandaan en Kael stapte, na monter de chauffeur gegroet te hebben, uit.
Goed, Paul, zijn huisgenoot, had een fiets en ja, Kael mocht die best lenen, maar Kael en lichaamsbeweging waren geen vrienden, tenzij die lichaamsbeweging plaatsvond tussen de lakens.
Dus daarom de bus.

Met zijn donkere haar netjes gestyled, zijn marineblauwe overhemd ingestopt bij zijn slank afkledende jeans had hij evengoed op weg kunnen zijn naar een niet al te stijve kantoorbaar. Nog een reden dat hij de fiets vermeed; hij kwam niet graag ergens bezweet aan.
Onder het lopen stak hij een sigaretje op, om tot zijn aangename verrassing bij de achteringang van het cafe een jongeman met een wat ruiger uiterlijk dan Kael te zien staan die duidelijk op hetzelfde idee was gekomen. Kael grijnsde en stapte op hem af.
“Hey,” groette hij opgetogen. Hij nam de jongen kort op en stak tegelijkertijd zijn hand uit. “Jij werkt hier ook gok ik? Kael, de nieuwe.”

”Klopt, ik moet me over jou ontfermen vanavond,” antwoordde de ander. Zijn handdruk was stevig, en hij maakte een zelfverzekerde indruk. Kael had weinig anders verwacht in de horeca, maar was er toch blij om. Er was iets met mensen met handdrukken als dode vissen waar hij slecht tegen kon.
”Ik ben Mortimer, of Mort, whatever je leuk vind.”
Een fractie van een moment maakte de hartelijke, zelfverzekerde lach op Kael’s gezicht plaats voor iets dat het beste als ‘onaangenaam verrast’ omschreven kon worden, maar daarna herstelde hij zich weer.
“Geen van beiden, zo heet m’n pa en hoe minder ik aan hem denk hoe beter mijn dag is.” Hij sprak de woorden met een opgewekte grijns uit, alsof het een grap was, maar hij meende er desondanks ieder woord van.
“Ik vind je haar tof, ik noem je denk ik Elvis tot ik met iets beters kom.”
De jongen was tevens benieuwd of Kael horeca ervaring had en hij knikte.
“Ja, maar het is alweer een jaartje of twee geleden, dus ik zal er weer even in moeten komen."

”Het is beter dan starten van nul. Alright, we moeten bijna beginnen, let’s go”
Kael knikte. Ook hij gooide zijn sigaret op de grond en trapte deze uit, waarna hij de ander naar binnen volgde.
Er kwam een bepaald, bekend gevoel overheen. Het was even geleden, maar hij had het toen leuk werk gevonden en dat enthousiasme kwam als vanouds weer terug.
Het rumoer was waar ze liepen te horen. Zacht, en bijna meer een geluid dan de stemmen van allerlei mensen, maar het voelde vertrouwd.
“Dus, hoe pakken jullie het hier aan?” vroeg hij aan Elvis. Het scheelde dat de jongen onmogelijk nog minder op Mortimer Brown had kunnen lijken, maar toch.
Hij fatsoeneerde onder het lopen achteloos voor de zekerheid zijn overhemd nog even. Hij verwachtte niet dat het heel anders zou zijn dan zijn laatste horeca baantje, maar je wist het nooit. Een vriend van hem werkte in het soort kroeg waar de barkeep vaak genoeg als een soort extra bouncer bij mocht springen, en voor dergelijke zaken was jongeheer Brown niet in de wieg gelegd. Verbaal stond hij sterk, maar met zijn slanke lichaam was hij zeker geen vechtmachine.

Kael luisterde aandachtig naar wat Elvis uitlegde.
“Klinkt helder,” concludeerde hij toen nuchter. Iets gestructureerder dan waar hij gewerkt had, maar daar wende hij wel weer aan.
Hij werd aan Colin voorgesteld en schudde diens hand.
“Aangenaam,” zei hij hartelijk.
Daarna liet Elvis hem zien wat waar stond en Kael deed zijn best zoveel mogelijk in een keer te onthouden. Het meeste sprak wel aardig voor zich.
”En vooral niet vergeten te glimlachen hé”
Kael schoot in de lach.
“Elvis, jongen, je kan aan het einde van de avond mijn glimlach niet meer zien,” zei hij quasi-serieus, waarna er een speelse grijns op zijn gezicht doorbrak.
“Wat draaien jullie hier trouwens zoal?” vroeg hij toen. Hij gokte op de dansbare muziek die je op de meeste plekken hoorde, maar tegen een heavy metal avond op zijn tijd zei hij ook geen nee.

”Daarvoor hebben we papieren zakken,” kaatste Elvis terug en Kael schoot in de lach.
“Je kwetst me diep,” zei quasi-dramatisch.
Elvis legde uit dat er eigenlijk van alles gedraaid werd, maar kort daarop werd hij al aangesproken door een vrouw, en ook Kael had al iemand voor zich staan.
Eigenlijk had hij de slag al snel weer te pakken. Hij nam bestellingen op met zijn gebruikelijke flair en een charmante glimlach en betrapte zichzelf erop dit werk eigenlijk flink gemist te hebben.
Na een kwartiertje van aardig wat drukte was het weer even iets rustiger aan de bar en hij knoopte een gesprekje aan met een man die aan de bar zat en redelijk wat behoefte leek te hebben aan een gesprek.
“Ben jij hier nieuw? Heb je hier nog niet eerder gezien,” zei de man, Kael kort opnemend. Deze knikte, terwijl hij ondertussen twee glazen vlug afdroogde en terug op hun plek zette.
“Yep, eerste avond, ook nog!” antwoordde hij luchtig. Hij keerde terug naar de man.
“U bent een regular hier dan, zeker, of niet?"
“Dat kan je wel zeggen. Zeg, zou je mij nog een whiskey in kunnen schenken, jongen? Zelfde als net."
Daarvoor moest Kael naar de plank lopen waarop een aantal flessen stonden, achter Elvis.
“Hey man, gaat lekker zo, of niet?” zei Kael in het voorbijgaan, terwijl hij de fles van de plank pakte.

“Komt goed,” antwoordde Kael luchtig. Hij handelde eerst nog even de bestellingen van de man met de whiskey - die opnieuw een kort praatje aanknoopte - en die van twee vrouwen af die beiden niet gewend leken te zijn aan het uitgaansleven, te oordelen naar de lichte sociale onhandigheid waarmee ze bestelden. Hij maakte wat smalltalk om het ijs te breken en verdween daarna met de bak die Mort had aangewezen richting de tafels. Nonchalant viste hij lege flesjes van de tafels, hier en daar ogenschijnlijk onvermoeibaar een praatje makend.
Echter, tegen de tijd dat hij driekwart had gedaan kon hij zichzelf echt horen praten. Kael hield van smalltalk, maar steeds dezelfde lege gesprekjes voeren zorgde er zelfs bij hem voor dat hij even in de dat vreemde zelfbewuste moment zat waarin alles wat hij zei overbodig of nep aanvoelde. Echter, toen een gast een verrassende grap maakte was Kael weer in zijn element.

Hij keerde terug en kort daarna hervatte hij zijn werk aan de bar weer. De man die hij eerder had bediend bestelde nu een glas water. Een aanzienlijk contrast met de whiskey, maar Kael was in zijn leven een hoop merkwaardige mensen met merkwaardige gewoonten tegen gekomen, dus hij keek er niet echt van op.
“Nu al rustig aan aan het doen?” vroeg hij luchtig. De man grijnsde even en hief het glas een stukje omhoog.
“Moet ’t niet te gek maken he, anders wordt de vrouw boos."
Iets zei Kael dat het nog ongeveer een halve whiskey zou duren voor hij meer over die vrouw zou horen dan hem lief was.
“Heb jij ook een meisje, knul?”
“Nope,” antwoordde Kael luchtig, terwijl hij vlug een paar glazen afwaste. Het ging hem aan het hart, dat de man zo duidelijk zijn ei kwijt moest, maar hij wist niet of hij nog wel de energie had om relatietherapeut te spelen.

Op Kael’s gezicht verscheen eventjes een mengeling van verbazing en vermaak terwijl hij de luide groep dames even observeerde, maar direct daarna was hij weer zijn charismatische zelf, terwijl de groep aan de bar kwam staan. Zijdelings merkte Kael op dat de man van eerder hier absoluut niet blij mee was. Hij wierp nog een steelse blik op Kael en verkaste toen een aantal barkrukken.
Een van de vrouwen nam het woord om de bestelling te doen, zo te zien de voorlijkste van het stel, en ze nam Kael schaamteloos op. Deze grijnsde luchtig.
“Wat kan ik voor jullie betekenen?” vroeg hij. De vrouw hield haar hoofd schuin.
“Een hoop, maar voorlopig is een wijntje voor iedereen wel genoeg,” zei ze, haar toon flirty. Dronken mensen waren vermoedelijk de meest voorspelbare wezens op deze planeet, besloot Kael geamuseerd terwijl hij vlug glazen wijn in begon te schenken.
Hun eerste wijntje was het duidelijk niet en Kael hoopte dat ze weg zouden zijn voordat de eerste over haar nek zou gaan.
Hij richtte zich tot de aanstaande bruid.
“Dus, grote dag morgen?” vroeg hij, terwijl hij de laatste glazen vulde en op de bar plaatste. Ze knikte. Hij kreeg de indruk dat ze wat minder assertief was dan haar vriendinnen en dat dit ook niet echt haar idee was geweest. Hij glimlachte even warm en zette toen de wijnfles weer weg.
“Ik zie nog geen ring om jouw vinger,” zei een van de vrouwen met een blik op Kael’s handen. Deze grijnsde.
“Scherp,” complimenteerde hij haar, daarmee een concretere reactie ontwijkend.
Hij wierp Elvis een korte grijns toe toen hij doorhad dat deze het tafereel in zich opnam.
Een van de dames had al snel haar glas leeg en wilde er nog een. De stemmen van de groep vulden de volledige ruimte leek het wel. Luid gelach, pijnlijk slechte grappen waar Kael desondanks overtuigend genoeg om lachte, flirtende opmerkingen die hij speels pareerde en verder van zich af liet glijden.
Hij zag de humor wel in van de hele situatie, al kon hij er goed inkomen dat niet iedereen om dit soort vrouwen kon lachen.