Eh what [Flynn]

Luka keek in de spiegel. Zijn zwarte shirt had hij in zijn handen. Luka’s lip was gescheurd die niet heel ernstig bloedde, een schaamwond op de zijkant van zijn hoofd en er begonnen blauwe plekken te ontstaan op zijn boven lichaam. De achttienjarige jongen zuchtte diep. Het gebeurde elke dag, elke dag had hij wel een blauwe plek of een wond. Luka trok met moeite zijn shirt aan. Hij wist wel zeker dat hij een paar ribben gekneusd had, maar op dit moment kon hij er weinig aan doen. Luka liep rustig naar zijn kledingkast en haalde er een donker grijze hoodie uit. Deze trok hij ook met moeite aan en sloop uit zijn slaapkamer. De lichten waren allemaal uit, dus bedacht Luka dat zijn ouders wel uit eten waren of zo. Luka pakte uit de koelkast een flesje water en een diep rode appel. Hij pakte zijn schoenen, sleutels, het eten en drinken en rende vervolgens weer naar uiten om uit zijn raam te klimmen. Luka keek zuchtend omzich heen. Waar zou hij naar toe gaan. Luka wist het nog niet maar hij zag in de verte de rode auto van zijn ouders en zette het op rennen. Als ze hem zagen was hij zeker nog niet jarig. Luka bleef rennen en rennen totdat van pijn en uitputting bijna omviel. Hijgend keek de donkerbruin harige jongen omzich heen. Waar in hemelsnaam was hij? Luka ging rechtop staan en dronk zijn waterflesje leeg. De jongen gooide het flesje weg en begon zijn appel te eten. Luka ging rechtop lopen. Zijn ribben deden wel heel veel pijn met zijn hand op zijn ribben liep de achttienjarige jongen werden. Lopen kon je het niet echt noemen, meer strompelen. Luka was blij dat het donker was zodat niemand raar naar hem keek. Doordat de jongen moe was lette hij niet heel goed op en struikelde over een uitstekend stoeptegeltje. Luke vloekte toen hij doorhad dat hij aan het vallen was. De jongen sloot zijn ogen, maar opende ze weer na een seconde of 10 toen hij de stenen vloer niet voelde. “Hè wat.” Zei Luka vermoeid. Was hij nou gek aan het worden.

[Flynn]
hoop dat je er iets mee kan.

Honden die elkaar speels beten, rondjes om elkaar heen renden, of eigenlijk het hele park doorzochten. Het was hetgeen waar Flynn zijn bruine ogen op had gericht, en al een tijdje naar aan het staren was.
Vanuit het bankje waar hij op zat had hij vrijwel compleet zicht over alles wat er in het park gebeurde. Spelende kinderen op de toestellen, of stelletjes die op een geruite doek in het gras zaten, te genieten van een picknick.
Niets voor hem. Niet meer, in ieder geval. Vroeger had dat er flink in gezeten, maar nu was hij alleen en niets zou daar snel verandering in brengen.

Het geluid van de spelende kinderen die aan het gillen waren, of het gegrom en geblaf van de honden, verdween langzaamaan. Evenals de zon, waardoor het schemerig werd en hij besefte niet eens opgemerkt te hebben dat de lantaarnpalen in het park waren aangeschoten. Vreemd, de tijd leek de hele tijd gewoon stilgestaan te hebben. Hij had geen benul van tijd gehad, dat was het eigenlijk ook wel.

Er gleed een zucht over zijn lippen. Vrijwel niemand bevond zich nog in het park, op een paar mensen die aan een borrel zaten na. Tijd voor hem om dus ook maar eens naar huis te vertrekken – morgen was immers een ‘gewone’ werkdag.
Zijn handen stak hij diep in zijn broekzakken, nadat hij zichzelf uit het bankje had geduwd. Al snel volgde zijn weg richting de grote boog, wat de ingang van het park maakte.

Een jongen kwam hem tegemoet. Veel details waren er niet te zien, het was immers al aardig donker geworden, en het was niet zo dat er in een straal van een meter een lantaarnpaal te vinden was.
Het enige wat te zien was, was dat hij zijn handen niet naast zijn lichaam had gehangen, maar omhooghield, ter hoogte van zijn ribben.

Flynn stond op het punt geen aandacht verder eraan te besteden, mede door het feit dat hij de jongen haast passeerde. Totdat de jongen haast naast zijn voeten een smak maakte, waardoor zijn reflexen om de hoek kwamen kijken. Nog net kon hij de jongen met zijn arm tegenhouden door zijn arm voor zijn buik te houden, en daarmee op te vangen. Vrijwel nadat hij dit had gedaan, duwde hij de jongen terug, zodat hij met beide benen weer op de grond stond.
“Dat scheelde niet veel!” Merkte hij opgelucht op, op de goede afloop van deze keer. Ditmaal kon hij de jongen nog eens bekijken, waarom had hij zijn handen daar? “Heb je pijn?” Zijn ogen waren op zijn ribben gericht, waar ook zijn hand lag, waardoor de ander vast wel door zou hebben wat hij zou bedoelen. Hoopte hij.

Luka voelde dat iemand hem weer op twee benen neerzette. “Dat scheelde niet veel!” Hoorde Luka iemand zeggen waarschijnlijk de persoon die hem ‘gered’ had. “Heb je pijn?” Vroeg dezelfde persoon. Omdat het een vraag was keek Luka even op en volgde vervolgens de blik van de man die voor hem stond. “Oh, ehm, eh, nee niet echt.” Kreeg de jongen er moeizaam uit, maar gelijk daarna gaf de jongen toch toe dat hij pijn had. “Het is niks ernstigs.” Zei Luka vol overtuiging. “Ik ben gewoon gevallen, niks ernstigs dus.” Zei hij met een halve glimlach. Luka wilde zijn capuchon verder over zijn hoofd heen trekken, maar er was geen stof. De man had vast zijn verwondingen op zijn hoofd gezien. Luka was bang dat de man doorhad dat hij aan het liegen was. Een gescheurde lip krijg je niet zomaar door gewoon te vallen.