Tell me pretty lies [Olivia]

Peters moeder was een typische doe-het-zelf-moeder. Julia was degene in huis die kluste, voornamelijk in de achtertuin en in de boekenwinkel als er iets gemaakt moest worden. De kans was groot dat, als Peter een keer thuis was, de houten eettafel vol lag met papier, karton en verf omdat zijn moeder zat te knutselen.
Ook nu had ze voor de lentemaanden allerlei versieringen gemaakt voor in de boekenwinkel. De boompjes met nepsneeuw werden weer opgeborgen en nu had ze rieten mandjes gemaakt gevuld met hooi en konijntjes, papieren narcissen en tulpen, fel gekleurde paaseieren van karton. En natuurlijk was Peter het slachtoffer die ze in de winkel mocht gaan plaatsen.
Goed, de paaseieren mochten nog even wachten, maar Julia wilde het allemaal netjes op plaats hebben. De hele eettafel moest leeg omdat ze al niet goed ontbijt hadden kunnen eten. Julian, Peters oudere broer, had de taak snel ontweken door te zeggen dat hij met zijn vriendin een dagje weg was en dus werd Peter er zoals altijd mee opgescheept.
Hij was al een half uur bezig toen hij zich realiseerde dat het bijna negen uur was en hij de deur kon openen. Zijn ouders waren vast ergens anders mee bezig - zijn moeder lag waarschijnlijk in bed en zijn vader was rond dit uur vaak al aan de administratie begonnen. Dus hij haalde zelf de deur van het slot, sloeg het bordje om zodat de tekst "OPEN" leesbaar was vanaf de straat, en liep weer terug. 's Ochtends waren er vaak minder klanten, zeker in het weekend, dus hij hoefde geen drukke shift te verwachten. In zichzelf neuriënd herstelde hij wat versieringen op de toonbank, zich voorbereidend op een saaie ochtend.

[Sorry ik heb iets met regen, ik keek de video van "My Favorite Part" en vond het cute, if you do mind, let me know dan kan ik het aanpassen. Ze is niet helemaal doordrenkt by the way, maar wel best nat.]


Outfit c:

Het was nog vroeg in de ochtend, maar aan het weer te zien had het midden in de nacht kunnen zijn. Het was donker en het regende hard. Olivia liep over straat, in haar armen had ze een papieren, bruine zak met boodschappen, die ze bij de supermarkt had gekregen. De capuchon van haar donkergroene jas zat over haar hoofd, maar hield niet veel van de natheid tegen. Haar hoge hakken waren op dit moment erg glad, Olivia moest moeite doen om niet uit te glijden op de natte stoep. Dit was geen doen zo. Dit was nu al de zoveelste keer dat ze “underdressed” van huis ging, en ergens kletsnat eindigde. Misschien moest ze in het vervolg maar een regenponcho meenemen? Die zou de meeste regen wel opvangen. Olivia zuchtte zachtjes en keek om zich heen. Er waren veel winkels nog niet open, waar ze eventeel zou kunnen schuilen. Totdat haar oog viel op een schattig ogend boekenwinkeltje. Mmmm, ze had wat geld over deze maand, en het was een tijd geleden dat ze een boek had gekocht. Lezen was een van de weinige dingen waar Olivia oprecht plezier uit haalde. Waarom zou ze dat pleziertje zichzelf ontzeggen? Bovendien zou het een mooi schuilplekje zijn.

Het belletje van de deur rinkelde, en Olivia kwam de winkel binnen. Ze snoof eventjes, en keek de winkel rond. Er waren heel erg veel boeken – logisch, want dit was een boekenwinkel. Olivia liet haar hand even door haar haren gaan. Ze ontdekte een jongen bij de toonbank. Het was een knappe jongen. Een lieve glimlach gleed over haar gezicht. Glimlachen kon nooit kwaad, right? Het was niet alsof ze dan meteen gingen trouwen. “Hey” begroette ze hem. Olivia deed een paar stappen verder de winkel in, haar hakken waren hoorbaar op de grond. Haar jas liet ze een beetje langs haar ellebogen zakken (OOC: Zoals ik in de video hierboven link!), en ze liep verder de zaak in, terwijl ze haar boodschappen dicht tegen zich aan gedrukt hield. Olivia liep naar een hoek met Engelse literatuur. Haar hand ging over een cover, de cover was bedrukt met een vrouw in een korset. De titel was feministisch. Olivia pakte het boek en begon de achterkant te lezen, geïnteresseerd in waar het boek over ging.

Terwijl ze een paar seconden aan het lezen was, bezweek haar papieren, bruine zak met boodschappen. De onderkant was nat geworden van de regen, en was daarom gescheurd. De grond werd bezaaid met verschillende soorten fruit, een pak melk en een pak koekjes. De appels rolden alle kanten op, gelukkig spatte het pak melk niet uit elkaar. “O nee” piepte Olivia, en zette het boek gauw weer terug. Zo gauw als ze kan begon ze alles bij elkaar te rapen.

Na een kwartier of wat begon het plotseling te regenen en keek Peter een beetje geërgerd naar buiten. Daar had hij dus niet op zitten wachten. Hij had gehoopt dat hij misschien nog naar buiten kon als zijn shift in de winkel klaar was maar als het zo aanhield zou het een stuk minder aangenaam zijn. Het zou hem niet tegenhouden want de temperaturen waren niet uitzonderlijk laag, maar het was niet prettig te noemen.
Na een half uur verveling rinkelde het belletje boven de deur dat zijn vader er persoonlijk had bevestigd en dat aankondigde dat er een klant was gearriveerd — verveling voor even afgebroken. Het verraste hem een beetje te zien wie er was verschenen; een meisje van zijn leeftijd die ten eerste niet op het weer was gekleed en er ten tweede niet uit zag alsof ze het grootste deel van deze boeken ook maar met een gepedicuurde nagel zou aanraken. Knap was ze zeker, maar een apart soort knap. Bijna onwerkelijk.
Bijna vergat hij terug te lachen en enkele tellen later verdween ze een gangpad in. Nu realiseerde hij zich pas dat ze hem ook had gegroet maar dat hij niets terug had gezegd en een lichte golf van gène vloeide over hem heen.
Terwijl de voetstappen van het meisje door de winkel klonken wierp Peter een blik op zijn telefoon. Natuurlijk zouden al zijn vrienden nu ook aan het werken zijn, of hard aan het studeren als hij Will goed genoeg kende. Die kreeg financiële steun van zijn ouders en hoewel Peter soms grapte dat hij nooit zou hoeven werken leek dat soms dichter bij de waarheid te liggen dan niet. Hoe dan ook, zijn vriendengroep zou vandaag waarschijnlijk niet erg bereikbaar zijn.
Het bleef een tijdje stil en Peter begon zich af te vragen wanneer ze weer voor de toonbank zou verschijnen. Vaak wisten mensen wel waar ze naar zochten als ze binnen kwamen, al was de winkel wel zo groot dat het even kon duren voor ze ook echt iets gevonden hadden. Een sectie was vaak over meerdere, naast elkaar geplaatste kasten verdeeld zodat je wel even kon zoeken voordat je tevreden was met je vondst.
Toen klonk er een dreun, dof gebons en een zacht, piepend gejammer. Hij schrok op uit zijn trance — hij had naar de regen buiten op straat lopen staren — en kwam achter de toonbank vandaan. Haastig liep hij het gangpad in waarin ze verdwenen was en trof het meisje daar knielend aan, pogend om haar gevallen boodschappen bij elkaar te rapen. De bruine zak waar ze in hadden gezeten lag gescheurd naast haar en was zo te zien gescheurd.
'Hé, gaat het?' vroeg hij aarzelend terwijl hij een appel opraapte die naast zijn schoen terecht was gekomen. Hij knielde naast haar neer om het pak melk overeind te zetten en wist nog wat appels naar zich toe te trekken.