Fuck walking like Egyptians.
Het was half zes, over een half uurtje was haar werkshift voor die dag voorbij en kon ze naar huis. Fluitend op het nummer ‘Walk like an Egyptian’ dweilde ze de laatste kleedkamer. Haar sportschoenen bewogen op het beatje in haar hoofd en zigzagden terwijl ze de vloer schoonmaakte. Ze droeg een losse lichtgrijze trainingsbroek en een zwarte hoodie met het opschrift ‘Girl Almighty’. De trainingsbroek verborg Wilson vlotjes. Wilson was haar enkelband. Shawna had hem een naam gegeven zodat ze beter met hem kon omgaan en ze zich kon verzoenen met hem. En gewoon omdat het fijner was om te zeggen ‘ik ga werken met Wilson’ of ‘Wilson en ik gaan weer naar huis’ dan om steeds in je eentje alles te lijken doen. Dat het verband zou houden met de film Cast Away, zou ze steeds ontkennen.
Toen haar deuntje ten einde was, was de volledige vloer ook spik en span en kon ze de rest van het half uurtje nog even een pauze inlassen vooraleer ze weer naar huis moest. Aan de achterkant van de sporthal was een nooduitgangsdeur, daarachter haar vertrouwde plaatsje om een jointje te nuttigen. Shawna zette haar poetsspullen netjes in het poetshok en viste haar rugzak mee in het voorbijkomen.
Vlak achter de deur was een opstapje waar ze op kon gaan zitten. Haar handen trokken de deur zo dicht mogelijk zonder dat ze in het slot viel en haar vingers visten een al voorgerold stukje rust uit haar rugzak, samen met een stukje kaas dat ze van thuis nog had meegenomen. De kaas zou ze na haar joint hebben dus die haalde ze uit het zakje en legde ze naast haar op haar rugzak. Haar gewoonte was om eerst te roken, dan pas te eten.
Voorzichtig stak ze hem op, waarna ze diep inhaleerde en de rook na enkele tellen weer uitblies. Haar ogen kort sloot, en zachtjes zuchtte. Wat een rust. Rust en buitenlucht, dat kon haar gek genoeg heel de afgelopen periode al heel gelukkig maken. De weed maakte het allemaal makkelijker: ze kon rustig worden en zich zorgelozer voelen, alsof het allemaal toch niet zó erg was. De weed was een fractie van de drugs die ze ooit gebruik had, maar de enige waar ze gek genoeg maar niet vanaf kwam. Ze had er vrede mee, al moest ze er steeds voor zorgen dat ze het toch ietwat stiekem deed. Betrapt worden met druggebruik in haar situatie zou waarschijnlijk niet super uitpakken.
Tussen al die rust door merkte ze het traag op. Haar kaas werd weggehaald door iets wat in een flits leek op een kat. Het geritsel trok haar aandacht en nog net zag ze het beest met haar kaas de struiken in verdwijnen. “Verdomme!”, Shawna sprong recht en liet haar joint vallen, waarna ze zonder nadenken de struiken in rende, het beest achterna. “Wacht maar, ik ga je vinden!”, haar handen duwden de struiken opzij en haar ogen speurden de omgeving rond, om enkele meters verder een zwarte kat te zien, met haar stukje kaas in de mond. Ze keek haar aan met onverschillige kijkers en verroerde geen vin. Het maakte Shawna alleen maar bozer. “Wacht maar tot ik je te pakken krijg – ik hak je in stukjes. Ik had net zo’n zin in kaas!” Haar voeten probeerden zich een weg te banen tussen het struikgewas en de kat bleef netjes staan. “Here, kitty, kitty.”
Of het nou een steen was of een dikke tak, haar voet bleef erachter hangen en het meisje knalde de struiken in, face first. “Auw!” “Miauw.”
Farley hief haar gezicht op en zag de kat het op een lopen zette. Ze duwde zich van de grond en klemde haar tanden op elkaar. “Wacht maar. Next time.”
Met enkele takjes en blaadjes in haar haren kroop ze het struikgewas uit, klopte het vuil van haar broek en hoodie en wilde terug gaan zitten, toen ze zag dat haar joint verdwenen was. "Nee, nee, nee", gromde ze terwijl haar ogen de grond afspeurden, op zoek naar haar net aangestoken peuk. Dit was haar pleziertje, haar enige pleziertje hier dat haar af werd genomen! "Verdomde kutbeesten."
Het was half zes, over een half uurtje was haar werkshift voor die dag voorbij en kon ze naar huis. Fluitend op het nummer ‘Walk like an Egyptian’ dweilde ze de laatste kleedkamer. Haar sportschoenen bewogen op het beatje in haar hoofd en zigzagden terwijl ze de vloer schoonmaakte. Ze droeg een losse lichtgrijze trainingsbroek en een zwarte hoodie met het opschrift ‘Girl Almighty’. De trainingsbroek verborg Wilson vlotjes. Wilson was haar enkelband. Shawna had hem een naam gegeven zodat ze beter met hem kon omgaan en ze zich kon verzoenen met hem. En gewoon omdat het fijner was om te zeggen ‘ik ga werken met Wilson’ of ‘Wilson en ik gaan weer naar huis’ dan om steeds in je eentje alles te lijken doen. Dat het verband zou houden met de film Cast Away, zou ze steeds ontkennen.
Toen haar deuntje ten einde was, was de volledige vloer ook spik en span en kon ze de rest van het half uurtje nog even een pauze inlassen vooraleer ze weer naar huis moest. Aan de achterkant van de sporthal was een nooduitgangsdeur, daarachter haar vertrouwde plaatsje om een jointje te nuttigen. Shawna zette haar poetsspullen netjes in het poetshok en viste haar rugzak mee in het voorbijkomen.
Vlak achter de deur was een opstapje waar ze op kon gaan zitten. Haar handen trokken de deur zo dicht mogelijk zonder dat ze in het slot viel en haar vingers visten een al voorgerold stukje rust uit haar rugzak, samen met een stukje kaas dat ze van thuis nog had meegenomen. De kaas zou ze na haar joint hebben dus die haalde ze uit het zakje en legde ze naast haar op haar rugzak. Haar gewoonte was om eerst te roken, dan pas te eten.
Voorzichtig stak ze hem op, waarna ze diep inhaleerde en de rook na enkele tellen weer uitblies. Haar ogen kort sloot, en zachtjes zuchtte. Wat een rust. Rust en buitenlucht, dat kon haar gek genoeg heel de afgelopen periode al heel gelukkig maken. De weed maakte het allemaal makkelijker: ze kon rustig worden en zich zorgelozer voelen, alsof het allemaal toch niet zó erg was. De weed was een fractie van de drugs die ze ooit gebruik had, maar de enige waar ze gek genoeg maar niet vanaf kwam. Ze had er vrede mee, al moest ze er steeds voor zorgen dat ze het toch ietwat stiekem deed. Betrapt worden met druggebruik in haar situatie zou waarschijnlijk niet super uitpakken.
Tussen al die rust door merkte ze het traag op. Haar kaas werd weggehaald door iets wat in een flits leek op een kat. Het geritsel trok haar aandacht en nog net zag ze het beest met haar kaas de struiken in verdwijnen. “Verdomme!”, Shawna sprong recht en liet haar joint vallen, waarna ze zonder nadenken de struiken in rende, het beest achterna. “Wacht maar, ik ga je vinden!”, haar handen duwden de struiken opzij en haar ogen speurden de omgeving rond, om enkele meters verder een zwarte kat te zien, met haar stukje kaas in de mond. Ze keek haar aan met onverschillige kijkers en verroerde geen vin. Het maakte Shawna alleen maar bozer. “Wacht maar tot ik je te pakken krijg – ik hak je in stukjes. Ik had net zo’n zin in kaas!” Haar voeten probeerden zich een weg te banen tussen het struikgewas en de kat bleef netjes staan. “Here, kitty, kitty.”
Of het nou een steen was of een dikke tak, haar voet bleef erachter hangen en het meisje knalde de struiken in, face first. “Auw!” “Miauw.”
Farley hief haar gezicht op en zag de kat het op een lopen zette. Ze duwde zich van de grond en klemde haar tanden op elkaar. “Wacht maar. Next time.”
Met enkele takjes en blaadjes in haar haren kroop ze het struikgewas uit, klopte het vuil van haar broek en hoodie en wilde terug gaan zitten, toen ze zag dat haar joint verdwenen was. "Nee, nee, nee", gromde ze terwijl haar ogen de grond afspeurden, op zoek naar haar net aangestoken peuk. Dit was haar pleziertje, haar enige pleziertje hier dat haar af werd genomen! "Verdomde kutbeesten."