Is it too late to apologize? {+Azura}

De tranen, afkomstig van haar inmiddels rode, vochtige ogen, zochten hun eigen weg naar beneden. Een voor een. Haar schouders schokten en ze deed haar best om het te minimaliseren, maar de tranen bleven maar komen en er bleek geen stoppen aan, wat ze ook probeerde.
In de holte van haar arm leunde de hengsels van haar tas. Het was een niet al te grote tas; ze had te weinig tijd gehad om een grotere te vullen. Had dan ook vrij weinig kleren meegenomen, zou er alleen de eerste paar dagen mee kunnen doorbrengen.
Het was een kwestie van tijd geweest. Tijd die ze zo kort mogelijk had laten duren, voordat ze huilend en kokend uit het huis was gegaan. Ze had niet geweten waar ze naartoe moest, ze had niemand. Behalve..
Ze was vertrokken richting het vliegveld, om zo de eerstvolgende vlucht te nemen die richting het noorden van Engeland ging. Had met haar pinpas betaald, God mocht weten hoe weinig ze nog over had. De rest lag of nog thuis, of stond op een rekening die ze nu niet bij had.
Ze wilde weg, zo ver en zo snel mogelijk. Het was gelukt, ook al was het in het vliegtuig zelf ook geen eitje geweest. De flashbacks dwarrelden rond in haar hoofd, de gezichten van haar ouders, de pijn die ze had gevoeld. Ze zou er wel overheen komen, maar het had tijd nodig. Tijd die ze nog niet had gehad.

En nu was ze hier, aangekomen. Wel fijn dat Azura een eigen dansschool had, gezien haar informatie dus gewoon over het internet verspreidt stond. Soms kon haar zus wel eens handige dingen hebben. De contactgegevens had ze gecheckt, had het adres opgezocht op Google Maps en gezien het haar geen gebouw leek voor een plaats waarin gedanst werd was ze tot de conclusie gekomen dat het het huis van Azura wel móest zijn.
Ze was zenuwachtig, haar handen trilden dan ook absurd erg. En net dat het niet erger leek te kunnen, kon dat wel; het begon te regenen. Haar krullende haren werden dus zeiknat, samen met haar kleding. Zelf was ze dus ook helemaal doorweekt. Het kon dus niet beter.
Met de routebeschrijving vanaf haar huidige locatie aan volgde Irem de weg, totdat ze het huis tegen zou komen wat ze ook op internet had gezien eerder vandaag. Het was immers al wat later, waardoor het schemerde, dus ze moest extra opletten.
Het was allemaal zoveel handiger geweest als ze gewoon het nummer van Azura had gehad. Maar nee, zij moest weer al een flinke tijd hier wonen waardoor ze haar nummer niet meer had. Ze gaf toe, ze miste haar zus wel, maar als dit allemaal niet was voorgevallen was ze ook niet gekomen. Sowieso dat haar ouders haar dat niet hadden toegestaan. Maar nu kon ze zelf doen en laten wat ze wilden; ze hadden niets meer over haar te zeggen. Geen van twee.
Daar kwam dan ook nog het volgende probleem bij kijken. Hoe zou Azura reageren? Zou ze de deur voor haar neus dichtgooien? De kans was er.. vooral na alles wat er was gebeurd. Dat wist ze dondersgoed, vandaar dat ze ook zo zenuwachtig was, bang voor die afwijzing van de enige persoon die haar kon helpen. Tijdelijk dan, maar voor hoe lang was allemaal nog niet zeker.

Het huis wat ze eerder had gezien verscheen op haar netvlies, waardoor ze even diep uitademde en richting de voordeur liep. Na nog even gecheckt te hebben of het écht het goede huis was – hopelijk dan – blies ze nog eens uit, om daarna op de bel te drukken en haar ogen richting de grond te richten. Nu stond ze voor Azura’s deur, wat ervoor zorgde dat de gedachten weer door haar hoofd schoten en ze er niets aan kon doen dat ze weer begon te snikken. Zachtjes, maar ze voelde wel enkele tranen alweer over haar wangen lopen. En in combinatie samen met de regen hielp dat ook niet echt.
Ze hoopte zo op vergiffenis van haar zus, en dat haar zus haar wellicht kon helpen, of anders een andere oplossing zou hebben.

“En zo leefden ze nog lang en gelukkig…” sloot Azura het verhaaltje af en deed het boek dicht. Laila staarde haar met grote ogen aan. Het verhaaltje was hartstikke spannend geweest, want wat als de prins Sneeuwwitje niet had gevonden? En Sneeuwwitje voor altijd had moeten blijven slapen? Ja, dat waren de vragen des levens. Laila geeuwde. “Gaan we nog liedje zingen?” vroeg ze, terwijl ze tegen de arm van Azura ging aanliggen. Azura sloeg haar arm om haar heen en trok haar dochtertje stevig tegen zich aan, drukte liefdevol een kusje op haar hoofd. “Jazeker, heb je Teddy bij je?” Laila knikte, drukte haar beer stevig tegen zich aan. Azura schraapte zachtjes haar keel. “Heerlijk land van mijn dromen” zong ze zachtjes en wiegde Laila zachtjes heen en weer “Ergens hier ver vandaan, waar ik zo graag wil komen. Daar waar geen leed kan bestaan..” Een korte pauze.

“Droooooomland. Droooooomland. Ik verlang zo naar droomland. Daar is steeds vree, dus ga met mij mee, samen naar ’t heerlijke droomland.” Een zachte, regelmatige ademhaling verraadde dat Laila in slaap was gevallen. Heel voorzichtig, zodat het meisje niet wakker zou worden, klom Azura uit het bedje van haar dochtertje en keek met een trotse, lieve glimlach hoe het meisje sliep. Het was onbegrijpelijk hoe zo’n klein meisje je zo veel leven kon geven. Laila was haar alles. Voor Laila zou ze alles opgeven, zou ze alles doen, als ze de glimlach van haar dochter maar kon zien. Heel voorzichtig boog ze wat voorover, en drukte een kusje op het hoofd van Laila. “Slaap lekker, mijn kleine engeltje. Mama houdt zoveel van jou.” Ze zei het zachtjes, zodat Laila niet wakker zou worden. Zachtjes knipte ze het nachtlampje bij het bedje uit, en sloop op haar tenen naar buiten en sloot heel zachtjes de deur.

Eenmaal beneden had Azura een glas rode wijn voor zichzelf ingeschonken, was lekker in een diepe, warme trainingsbroek geschoten en was naar de bank verpatst. Samen met een bakje chips was ze helemaal verslonden in een spannende roman. Het was al wat later op de avond, buiten schemerde het en regende het hard. Het waren dagen als deze dat Azura heerlijk van haar vrijheid kon genieten. Ze nam een slokje wijn en sloeg een pagina om, terwijl ze nog dieper wegdook op de lekkere warme bank. Het was een lange dag geweest. Ze was vrij geweest van haar werk, de dansles had Darren voor één keertje overgenomen, en ze had boodschappen gedaan, de wc schoongemaakt, het hele huis gestofzuigd en vervolgens had ze Laila op moeten halen van school. Na het eten had ze Laila voor de televisie geparkeerd en had ze zelf nog wat research voor Avan gedaan. Daarnet had ze Laila naar bed gebracht, en nu was het eventjes tijd voor Azuratijd. Dat betekende: niets moest, en alles kon.

Na een paar minuten in heerlijke stilte gezeten te hebben, klonk de deurbel. Verbaasd keek Azura op en liet haar ogen naar de klok gleden. Mmm, wie zou er nog op dit tijdstip kunnen bellen? Dat er iets met Avan aan de hand was, was het eerste dat door haar hoofd schoot. Azura legde haar boekenlegger tussen de bladzijden en legde het boek neer op de salontafel. Gauw duwde ze nog eventjes een chippie naar binnen, terwijl ze naar het halletje liep. Nadat ze het lichtje in het halletje had aangedaan, herkende ze een vrouwelijke gedaante voor de deur. Mmmm, wie zou haar nu nog moeten bezoeken? Azura had werkelijk geen idee. Met een zwaai ging de deur open en daar stond….

….Irem. De grijns die op haar gezicht stond, was meteen van haar gezicht. Flashbacks schoten haar gedachten binnen. Azura, gillend tegen haar ouders dat ze het haatte om een productie te zijn van hen en geen eigen wil mocht hebben. Azura, die haar hoofddoek op de grond smeet en er bij zwoor om het nooit meer te dragen. Een razende ruzie tussen de twee meisjes had hen verder uit elkaar gedreven dan ooit. Toen Azura zwanger was geraakt, was het contact verwaterd tussen de twee en toen ze eenmaal hiernaar toe was gereisd, was het contact compleet verwijderd. Azura had geen idee hoe lang ze Irem niet had gezien. Het laatste wat ze van haar zus herinnerde, was dat ze er niks tegen deed toen haar ouders haar vervloekten omdat ze zwanger was, in plaats van de steun te bieden die iedereen had gedaan. Daarom staarde Azura haar zus een tijdje aan. Een lege blik stond in haar ogen. De gedachte om de deur in haar gezicht te smijten was aanwezig, sterker nog, die was groter dan ooit. Wat dacht deze…deze trut wel niet wat ze hier kwam doen? Als Annabel hier oren van kreeg, dan was Irem nog lang niet jarig, dus het was maar goed dat Annabel tijdelijk eventjes niet in de stad was.

Maar hoe langer ze naar haar zus keek, hoe zachter de blik in haar ogen werd. Het was duidelijk dat Irem gehuild had, haar ogen waren helemaal rood en verwaterd. Dat was overigens niet het enige dat verwaterd was, de regen had haar helemaal nat gemaakt. En toen Azura nog een traan over de wang van Irem zag lopen, was het voor Azura duidelijk. Alles wat er voorheen tussen hen was geweest viel weg, en Azura trok haar kleine zusje aan haar arm naar binnen. Ze deed de deur dicht en sloot Irem in haar armen, drukte kusjes op haar hoofd. “Ssssst….stil maar” suste ze haar zusje en trok Irem dicht tegen zich aan. Het gevoel dat ze als grote zus altijd al had gehad, kwam weer helemaal naar boven. Het gevoel dat ze haar zusje moest beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Hier was Irem veilig, wat er ook was gebeurd. Het interesseerde Azura niet eens wat er was gebeurd, wie Irem pijn had gedaan, was dood. Zelfs als het haar ouders waren geweest.

Na Irem een paar minuten gekroeld en getroost te hebben, liet ze het meisje los. Ze pakte de hand van haar zus beet en trok haar mee verder het huis in. Een propere rondleiding zou ze later wel krijgen, eerst moest ze weer eventjes opwarmen en zichzelf goed voelen. Azura legde haar vinger tegen haar lippen, als teken dat Irem stil moest zijn. Zachtjes liepen ze de trap op. Azura deed de deur open naar de badkamer. “Ga maar…” zei ze zachtjes en liep toen gauw naar haar eigen slaapkamer, viste een schone trainingsbroek en een t-shirt uit haar kast. Zachtjes beet ze op haar onderlip, maar pakte toen ook wat ondergoed eruit, Azura had namelijk geen idee wat er met Irem was gebeurd. Toen ze terug was in de badkamer, gaf ze de spullen aan Irem. “Hier, neem eventjes een lekkere warme douche. Je mag dit aantrekken als je wilt, je natte spullen kan je in die wasmand doen, die was ik morgen wel eventjes. Als je klaar bent: ik zit in mijn slaapkamer, vertel me dan maar wat er gebeurd is, oké?” stelde Azura liefdevol voor en drukte een kus op het hoofd van Irem.

Ze liet het meisje eventjes alleen, en liep naar beneden. Ze drukte het lichtje in de keuken aan en pakte de waterkoker erbij. Azura deed er vlug wat water in, pakte twee mokken en hing in elke mok een theezakje. Terwijl ze wachtte tot het water warm was, pakte Azura een bord en wat brood erbij: ze had namelijk geen idee of haar zusje wel gegeten had. Ze pakte twee boterhammen en dacht even na wat ze er op zou doen. Ze wist dat Irem vroeger pindakaas heel lekker vond. Pindakaas met banaan. Het was echt kindereten, maar stiekem heel erg lekker, dat wist Azura ook nog wel. Daarom besmeerde ze de boterhammen eerst met pindakaas, en vond gelukkig nog een banaan, die ze pelde, in plakjes sneed en op de boterham deed. Ze sneed uiteindelijk de boterhammen zo door, dat er twee boterhammetjes ontstonden. Het geheel, inclusief de mokken met thee, gooide ze op een dienblad en voorzichtig liep ze naar boven.

Uiteindelijk boven zette ze het dienblad op haar bed neer, pakte zelf een mok met thee, haalde het zakje eruit en leunde achterover op haar bed. Terwijl ze probeerde van haar thee te nippen, ging er maar een gedachte door haar heen: wat was er met Irem gebeurd?

Wat zenuwachtig wreef ze met de neus van haar schoen over de stenen ondergrond beneden haar. Een zucht glipte tussen haar lippen door terwijl ze voelde hoe weer enkele tranen naar beneden diggelden. Het was dat het regende, anders had ze ook nog kunnen zien waar de tranen uiteindelijk geëindigd zouden zijn.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat iemand de deur open deed. Maar het gebeurde. Nog een laatste keer snikte Irem, veegde met de rug van haar hand onder haar ogen om haar uitgelopen mascara deels te verwijderen en keek voorzichtig op.
De blik in Azura’s ogen brak haar nog verder. Ze had het verknald. Haar laatste hoop was opgegeven. Het viel haar nog mee dat de brunette tegenover haar de deur nog niet voor haar neus had dichtgesmeten.
Eigenlijk zorgde de reactie van degene voor haar er alleen maar voor dat ze van binnen nog instabieler werd en ze voelde hoe haar weer een vlaag van tranen tegemoet kwam. Alleen al om te beginnen bij het schokken van haar schouders. Die leken losser te worden en gingen dus steeds meer hun vrije loop. Het schokken werd dus langzaamaan weer harder, als gevolg daarvan voelde ze hoe haar tranen weer meer vochtig werden en haar neus opnieuw begon te lopen, dus moest ze die regelmatig ophalen.

Het was net op het moment dat Irem haar mond open wilde doen, om haar te vertellen dat het oké was. Dat ze het begreep.
Maar toen pakte Azura haar aan haar arm beet, trok haar zachtjes mee naar binnen en voelde ze haar zus haar armen om haar lichaam heen. Haar koude, doorweekte lichaam die eindelijk, na al die uren weer een beetje warmte voelde. Ook zij sloeg haar armen om haar zus heen en voelde hoe de schokken weer toenamen, met steeds grotere happen lucht die ze nam, steeds meer tranen die naar beneden rolden. Maar ze was stil, huilde geluidsloos.
Azura’s stem werkte kalmerend, waardoor ze zichzelf weer op wist te pakken en haar ademhaling regelmatig kon krijgen. Haar hoofd had ze verstopt in Azura’s haren, nog steeds. Het gaf haar rust.

Na een tijdje liet Azura haar los en trok ze haar mee aan haar hand, nadat ze had aangegeven dat ze stil moest zijn via een gebaar. Waarschijnlijk omdat de kleine al zou slapen, gezien ze tijd, maar dat was een pure gok.
Ze werd in een kamer geleid, kwam er snel achter dat dit de badkamer moest zijn en het werd goedgekeurd dat ze er was. Nu ze wat rustiger was geworden bekroop het volgende haar weer, een ontzettend schuldgevoel tegenover haar zus over gebeurtenissen uit het verleden. Kon ze de tijd maar terugdraaien.. Haar zus was toch wel te goed voor deze wereld; altijd in de positie om anderen te helpen, wat diegenen haar ook hadden aangedaan. Dat bleek nu maar weer. En het vrat Irem op dit moment best wel op; ze zat er echt ontzettend mee.
Azura kwam terug. Irem luisterde naar haar en knikte nadat ze klaar was en de spullen die ze had meegenomen had aangepakt. Het waren kleren, droge kleren. Zoals ze eerder al zei; haar zus moest toch een van de beste personen op de wereld zijn. Dat werd nu, opnieuw, bevestigd.

Na even te hebben gekeken hoe de douche werkte had ze al snel door hoe ze de temperatuur aan kon passen en had de douche dan ook aangezet.
Het was even ontspannend om na een tijd in de kou te hebben gestaan weer wat verwarmd te worden. Op het begin had de warme straal wel wat pijn gedaan, doordat de wisseling van koud naar warm niet lang had geduurd, maar nu was de warme straal juist wel fijn en kon ze dus geheel ontspannen.
Maar het duurde niet te lang, want ze wist dat Azura op haar zat te wachten en ze wilde haar dan ook geen uren laten zitten. Wie weet wilde ze gewoon al gaan slapen, dus vandaar dat ze na een paar minuten uit de douche stapte en zichzelf begon af te drogen.
De kleren die ze van Azura had gekregen, samen met het ondergoed, had Irem vervolgens aangedaan. Het was niet dat ze namelijk iets anders bij had om de nacht mee door te komen.

Voorzichtig en zo stil mogelijk stapte ze de badkamer uit. Shit. Azura had wel gezegd dat ze in haar slaapkamer zou wachten, maar waar was die dan? Misschien was ze even vergeten dat zij in een totaal vreemde omgeving was en nog nooit bij haar was geweest?
“Azura..?” Fluisterde ze, zo zachtjes mogelijk bij een random deur in de gang. Voorzichtig drukte ze de klink naar beneden en hield de deur op een kier. Er scheen licht, voor zo ver ze kon zien, waardoor ze het idee kreeg dat ze in de goede kamer zat. Vandaar dat ze de kier vergrootte en naar binnen ging, de deur achter haar weer sloot. Haar vermoedens waren goed; ze had de goede kamer gevonden.

Irem twijfelde even, maar nam toch plaats in het bed, naast de brunette.
Toen ze goed zat kreeg ze een bord aangegeven en wees Azura naar een mok, ook met thee erin, om aan te geven dat die van haar was. Dankbaar schonk Irem haar een kleine, minimale glimlach.
“Pindakaas met banaan..” Merkte ze op, nadat ze een hap had genomen van haar boterham. Lief van haar, ze had inderdaad al een tijdje niets meer gegeten. “Dat aten we vroeger altijd.” Bevestigde ze later, zachtjes.
“Azura?” Begon ze, nadat ze al een paar happen van haar eten had gekauwd en doorgeslikt. Haar bruine ogen gleden naar de persoon naast haar, om er zeker van te zijn dat ze haar aandacht had gewekt en naar haar luisterde.
Een zucht glipte tussen haar lippen door. Klaar voor een storm of niet, ze moest het kwijt. “Het spijt me..” Bracht ze zachtjes uit, omdat ze én stil moest zijn, én wist dat ze fout zat, al die tijd al.
Hoe kon het dat haar zus nog steeds zo tegen haar deed, na alles wat ze haar had aangedaan? Na al die keren dat ze braaf was geweest en niet voor haar zus was opgekomen tegen haar ouders? Het bewees maar weer dat ze stiekem de beste zus op aarde had. En dat was ze de afgelopen jaren haast vergeten.

Dat Irem hier was….was verwarrend voor haar. Aan de ene kant voelde ze zich heel erg verraden door haar zusje. Er was een soort band tussen zussen, dat wat er ook gebeurd, ze elkaar blijven steunen. En dat had Irem niet gedaan. Maar er was ook nog een keerzijde aan dat verhaal. Want als Azura Irem de deur had toegekeerd, dan had zij die belofte ook niet in ere gelaten. Bovendien, er was iets in haar hart gebroken toen ze de tranen van Irem had gezien. Azura probeerde altijd hard over te komen, en meestal lukte haar dat ook wel, maar in dit geval lukte het haar gewoon niet. Het was Irem. En ze hield gewoon heel erg veel van haar zusje, dat gevoel zou er altijd blijven, no matter hoeveel pijn haar zusje haar had gedaan. Dus daarom had ze Irem naar binnen getrokken en verzorgd zoals een echte grote zus dat zou doen. Ze voelde zich verantwoordelijk. Waar zou ze anders heen moeten? Een hotel was uitgesloten, dadelijk had Irem geen geld meer en dan zou ze op straat moeten slapen. Dat wenste ze haar zusje niet toe. Toch was het duidelijk dat de twee wel eventjes goed moesten praten.

Na een tijdje gedoucht te hebben, kwam Irem de kamer binnen. Azura vond het knap dat ze de kamer had gevonden, nadat ze totaal was vergeten haar te vertellen waar het was. Aan de andere kant: haar huis was ook weer niet enorm, dus het was ook niet moeilijk om te komen. Irem had de kamer van Laila binnen kunnen lopen, maar als de kleine slaapster eenmaal sliep, kon je een bom naast haar laten ontploffen en dan zou ze nog niet wakker worden. Irem kwam verder de kamer ingelopen, en toen ze op het bed kwam zetten bood ze haar een kopje thee en een boterham aan. Ze glimlachte. “Ik wist nog van vroeger dat je dat lekker vond. Het avondeten had ik al weggegooid, de restjes waren al van een paar dagen eerder, dus dat zou ook niet meer lekker voor je zijn geweest.” Azura haalde nonchalant haar schouders op. Ze pakte een kop thee, en drukte deze stevig tegen zich aan. De warmte van de thee verwarmde haar eigen lichaam, al had de wijn die beneden stond dat ook al een beetje gedaan. Die troep zou ze morgen wel opruimen, Irem ging nu eventjes voor.

“Azura?” hoorde ze Irem haar stemmetje zeggen en ze keek op. Er was genoeg uitstel van het serieuze praatje geweest, het ging nu pas echt beginnen. “Het spijt me…” Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van Azura, terwijl ze haar ogen even neersloeg. Ze zocht naar de juiste woorden om te zeggen. Ze wilde Irem niet kwetsen, maar ze wilde wel eerlijk tegen haar zijn. “Iri…” zei Azura, Irem haar koosnaampje benoemend “Ik vind het super goed van je dat je excuses maakt. En uiteraard accepteer ik die ook.” Ze gaf haar een bemoedigende glimlach, zodat ze wist dat Azura het meende. “Maar het lost niet meteen dingen op. Excuses aanbieden is goed, maar je moet wel weten dat je me heel veel pijn hebt gedaan. Ik voelde me in de steek gelaten.” Ze trok haar knieën op, liet haar mok thee eventjes op een van haar knieën rusten. “En je kent mij, ik huil niet om dingen. En om het allemaal te verwerken heb ik het allemaal van mij af gedanst. En je moet weten, je hebt me een paar killermoves gegeven…” Met een grijns keek ze haar zusje aan. “Toen je aanbelde, had ik iedereen verwacht, behalve jou. En ik ga niet zeggen dat het idee van een deur in je gezicht gooien niet in me is opgekomen…”

Azura stond eventjes op en ging naast haar zusje zitten, pakte haar hand beet en kneep er zachtjes in. “…Er zijn weinig dingen die ik goedkeur in onze cultuur, maar het idee over familie keur ik wel goed in onze cultuur. Ondanks dat ik er niet veel van over heb, is familie wel alles voor mij. En je bent mijn zusje, Iri, wat er ook gebeurd is tussen ons en wat er ook tussen ons nog gaat gebeuren, en ik hou van je. Ik wil je beschermen, voor je zorgen, want dat is wat grote zussen doen.” Ze sloeg haar armen eventjes om Irem heen, trok haar dicht tegen zich aan, dat Irem het gevoel zou krijgen dat het voorlopig goed was. Het meisje zou hard moeten werken om haar vertrouwen weer terug te verdienen, maar ze zouden wel een manier vinden om het te laten werken, daar waren ze zeker van. Ze had in ieder geval een tijdelijke woonplaats.

Ze liet Irem los en haalde een plukje haar uit haar gezicht. “Look at you, je bent zo knap” zei ze grinnikend en kneep zachtjes in Irems wang. Eventjes was ze stil, nam ze een slokje van haar thee. “Iri…what happened?” vroeg ze uiteindelijk na een korte stilte.

Ze had alles behalve verwacht dat haar zus open had gedaan én haar binnen had gelaten, maar dat nam niet weg dat ze er wel hartstikke blij mee was dat het zo was gelopen. Van binnen wist ze zelf dondersgoed dat het ook een hele andere wending had kunnen hebben. Als dat was gebeurd had ze geen ander plan gehad. En ze wist ook niet of ze gewoon al genoeg geld zou hebben om de snelste vlucht terug naar huis te kunnen betalen.

Gelukkig had Azura haar laten douchen; ze was helemaal nat gerend en alles plakte aan haar lichaam vast, van haar kleding tot aan haar haar. De warme straal had op het begin dan ook even getinteld op haar huid, deed zelfs ietwat pijn, maar even later veranderde dat gevoel naar een heerlijke, relaxte warmte.
Nadat ze zichzelf had afgedroogd met een van de handdoeken die ze had gekregen en zich vervolgens had aangekleed met de kleren van Azura, was ze de gang op gelopen om te gaan zoeken naar de juiste kamer. Wonder boven wonder had ze in een keer de goede gepakt, gezien Azura haar wel had verteld naar haar kamer te komen, maar ze er nog nooit was geweest en dus niet eens wist waar die dan wel was?
Eenmaal op het bed had ze een eigen mok toegewezen gekregen, plus een bord met daarop boterhammen. Lief vond Irem het, vooral omdat ze er niet direct om had gevraagd. Typisch haar zus, zorgzaam. Ze at de boterhammen dan ook niet al te gulzig op, gezien ze de rest van de dag vrij weinig had gegeten.
En toen gebeurde het. Ze bood haar excuses aan. Toen ze Azura haar naam hoorde zeggen wist ze dat het eraan zat te komen. Maar ze moest het onder ogen zien, zij was immers ook degene die haar zus niet had geholpen, terwijl ze dat eigenlijk wel had moeten doen.
Irem luisterde naar haar woorden, terwijl ze richting het voeteneind van het bed staarde. Puur omdat ze haar zus geen blik durfde te geven, nu even niet. Ze wist dat dat haar teveel zou doen. Meer dan dat ze op het moment aan kon.
“Het spijt me, weet je.. Maar ik was 16, ik wist niet wat ik moest doen. Ze hadden me ook zeker verboden nog thuis te wonen, waar moest ik dan heen? Ik kon moeilijk van je verlangen dat je voor me zorgde, gezien je toch al zoveel aan je hoofd had.” Sprak Irem, zachtjes, maar gemeend, terwijl haar bruine ogen even opzij keken. Stom als ze er nu over terug dacht, maar toen der tijd was dat echt haar redenatie. Haar zus zou niet voor haar kunnen zorgen, ze was zwanger, dat kon ze nooit opmaken. Vandaar dat Irem had besloten te zwijgen. Een stomme keuze, maar die keuze leek haar toen wel het beste.
Ze was aangepraat geweest dat het Azura haar eigen schuld was. Dat ze er zelf wat aan had kunnen doen.
Nu wist ze wel beter. Haar zus had het nooit verdiend om zo behandeld te worden, en als ze terug kon naar toen had ze zeker wel voor haar opgestaan. Alleen al om het feit dat ze wist dat ze een paar jaar later ook als oud vuil behandeld zou worden en het hele riedeltje opnieuw zou beginnen, over en over.

Ondertussen was Azura verder naast haar gaan zitten en had ze haar hand vastgepakt, voelde hoe ze er in kneep. Irem wilde haar wel weer aankijken, maar staren leek haar toch even de beste optie.
Al kon ze het niet laten om haar bruine ogen te laten af dwarrelen naar de ander terwijl ze sprak. Een mals glimlachje verscheen rondom haar lippen toen ze hoorde wat ze allemaal vertelde. Ook zij sloeg haar armen om haar heen toen zij dat ook bij haar deed en liet haar gezicht voor kort in haar haren verschuilen. “Ik hou ook van jou.” Had ze teruggesproken, terwijl ze haar nog vast hield. Nog even. Ze had haar armen om haar heen gemist.
Irem grinnikte zachtjes om haar opmerking toen ze haar had losgelaten. “Omdat ik op je lijk?” Grapte Irem, maar schudde daarna haar hoofd, een kleine glimlach die haar lippen sierde. Ze wist wel dat ze het meende. “Nee, jij ook. Pregnancy did you good.” Sprak ze, terwijl ze voor kort even haar ogen op haar lichaam richtte. Maar Azura snapte waarschijnlijk ook wel wat ze bedoelde.
De glimlach verdween bij de volgende vraag van Azura, en ze slikte.
“Nou ja..” Begon ze, eigenlijk nog te vroeg om het verhaal in volle detail te vertellen. Het lag nog te vers op haar netvlies, en ze verbood het haarzelf om alles opnieuw in gedachten te herhalen. “Denk je dat ik eruit zie zoals zij dat willen?” Irem had haar ogen weer op haar zus gericht en slikte nogmaals. “Ik wil het je wel vertellen maar.. Misschien een ander keertje?” Het was voor haar nog te vroeg. En ze begreep dat Azura het wilde weten, maar misschien kon ze nu zelf al wel een beeld voorstellen hoe het was gegaan, als ze vertelde dat haar uiterlijk sowieso al een probleem was.

Irem merkte op dat de bh die ze van Azura had gekregen was afgezakt, waardoor ze die weer omhoog liet kruipen door aan de bovenkant te trekken. “Zu, ik ben heel blij met je kleren, maar je cup is toch wel iets te groot voor me.” Merkte ze half grinnikend op en gaf haar zus een zachte elleboog.
“Hoe gaat het met je? Het is zo lang geleden dat ik je heb gezien.” De pure interesse was van haar woorden af te leiden. Irem was echt benieuwd hoe het leven van haar zus nu verliep, vooral omdat ze al een paar jaar geen contact meer hadden gehad. Iets waarvan ze nu toch wel merkte dat ze het had gemist al die tijd.
“Hoe is het met de kleine?” Vroeg ze toen, nadat ze over die vraag toch wel even had getwijfeld. Want, gewoon, ze was tante, maar ze had nooit van het bestaan van het kleine mensje geweten. Ze wist niet eens of het een jongetje of meisje was, moet je na gaan.
Tijd om dat dan ook weer op te pakken? Wie weet.
Irem kon er niets aan doen, maar de dwang om haar zus een dikke knuffel te geven was op dit moment echt te groot. Vandaar dat ze weer dichter naar haar toe kwam en haar armen om haar heen sloeg, haar dicht tegen zich aanhield. “Ik heb je zo gemist..” Fluisterde ze ondertussen.
Toch had Irem haar vrij snel weer losgelaten, alleen al om het feit dat ze niet wist of Azura nog boos op haar was, ondanks dat ze het haar had vergeven. “Máár, ik kan wel zeggen dat ik de beste zus van de hele wereld heb.” Een klein glimlachje stond op haar gelaat. Ze meende het. Azura was echt de beste zus ter wereld. Alles wat ze deze avond al voor haar had gedaan was daar het bewijs van.

Familie was alles voor Azura. Dat was de enige reden dat ze Irem weer naar binnen had gehaald. Het gemis van familie om haar heen was groot. Ondanks dat Azura al een tijdje weer hier woonde, had ze, buiten Annabel, Avan en haar dansgroep, niet echt heel erg veel mensen waarmee ze in haar vrije tijd kon opschieten. Bovendien, familie miste je toch wel, hoeveel pijn ze je ook hadden gedaan. En dat was de enige reden dat Azura haar zusje had vergeven voor wat ze had gedaan. Azura was een echte rebel geweest: op haar dertiende was ze al bij haar oma gaan wonen, omdat thuis wonen echt niet meer ging, ze droeg shirtjes met een blote buik, luisterde naar r ’n b en hiphop en op haar achttiende was ze natuurlijk al zwanger. Azura besefte zelf ook maar al te goed dat ze het haar ouders niet makkelijk had gemaakt, maar aan de andere kant: haar oma was ook moslim geweest en die accepteerde haar voor de volle honderd procent. Haar oma was haar alles geweest, en in de hoek van de kamer stond nog steeds een foto van haar, met een kaarsje erbij. Ze miste de oude vrouw tot op de dag van vandaag.

Azura grinnikte zachtjes toen Irem zei dat ook zij er goed uitzag. Misschien kwam dat door Laila, het kleine meisje gaf haar zoveel energie. En door de dagelijkse verzorging van Laila en haar werk was Azura ’s avonds zo moe, dat ze vaak heel vroeg al in slaap viel, zodat ze ’s ochtends vroeg op kon staan. Dat zorgde ervoor dat ze zich toch wel beter voelde dan ooit. Irem wilde echter nog niet vertellen wat er allemaal was gebeurd. Daar had Azura begrip voor. “Tuurlijk, lieverd, vertel het me wanneer jij denkt dat je er klaar voor bent. En als je het helemaal niet wilt vertellen, vind ik dat ook prima. Alles wat je hier vertelt blijft binnen deze vier muren.” Ze gaf haar zusje een knipoog. Ze kon zich goed voorstellen dat Irem nog eventjes niet wilde vertellen wat er allemaal gebeurd was. En als ze haar ouders een beetje kende, had ze er wel al een beetje een beeld bij.

Irem stelde haar een hoop vragen en had haar armen uiteindelijk om haar heen geslagen. Lachend knuffelde ze haar zusje terug. “Oké, what are we even doing? We hebben een huge bed en we zitten er op.” Grinnikend stond ze op en gleed onder de dekens, ze klopte op het dekbed, aangevend dat Irem ook bij haar mocht liggen. Gezellig, zoals vroeger. “Met mij gaat het op zich wel goed. Ik probeer hier een leven op te bouwen, en ondanks dat ik hier al vier jaar woon, is dat soms nogal lastig. Toch heb ik wel mijn eigen dansschool, je weet wel, wat ik vroeger ook al wilde? Ik help probleemkinderen met hun problemen te dealen. Ze hoeven het, net als jij, niet te vertellen als ze dat niet willen. Ik wil dat ze zich helemaal verliezen in het dansen, zodat ze eventjes niet aan hun ellendige leven hoeven te denken. En als ze wel willen praten, tsja…dan ben ik er natuurlijk voor ze. En ik heb niet altijd een oplossing voor ze, maar vaak werkt luisteren al heel goed. En als je verder kijkt dan alle problemen, merk je eigenlijk dat het allemaal nog kinderen zijn, ook al willen ze zoveel ouder lijken.” Azura nam eventjes een slokje van haar thee, om haar keel weer een beetje nat te maken. Ze was niet echt van de spraakwatervallen, maar nu ze Irem zo lang niet had gezien, had ze haar best wel een hoop te vertellen.

“En dan natuurlijk Laila.” Haar gezicht lichtte helemaal op bij het spreken van haar naam, en een brede grijns gleed over haar gezicht. “Zij is echt het zonnestraaltje van mijn leven. Je zult het morgen wel zien, ze geeft mij zoveel energie en ze is zo verschrikkelijk lief. En ook al is ze nog heel erg jong, ze begrijpt al zoveel dingen over het leven. Ze begrijpt dat wat Jayden mij heeft geflikt echt niet kan, en ze heeft er ook echt begrip voor.” Eventjes stopte Azura met praten. “Het heeft haar wel een trauma gegeven…” ging ze uiteindelijk verder en ze slikte eventjes “Zeker toen we hier net kwamen wonen. Elke nacht werd ze huilend wakker, bang dat Jayden hier zou staan en tegen mij zou komen gillen of mij op een andere manier pijn zou doen.” Azura slikte nogmaals. De jongen had haar dochtertje kapot gemaakt. Gelukkig had hij een straatverbod en had zij de voogdij over Laila gekregen. “Dat was wel heel zwaar, maar ik heb het opgelost door elke nacht bij haar te slapen, en langzaamaan weer af te bouwen. En nu slaapt ze helemaal alleen, en tot nu toe gaat dat gelukkig goed.”

Zachtjes zuchtte Azura, sloeg haar ogen ten hemel en keek Irem met een glimlach aan. “Dus zelfs als je eenmaal bevrijd bent van pa en ma’s terreur is het leven nog niet altijd even makkelijk.” Ze veegde een lok van de haren van Irem achter haar oor en draaide zich naar haar zusje toe. “En hoe gaat het met jou, los van dit alles dan natuurlijk? Hoe gaat het op school? Heb je een vriendje?” Samenzweerderig gingen de wenkbrauwen van Azura op en neer.