How to seduce your nurse (after having your tonsils removed) [Eden]

'Het is niet de bedoeling dat je al te veel eet als je eenmaal thuis bent. Zachte dingen zijn goed, zoals yoghurt, rijst, et cetera.' De arts die Chyrels keelamandelen had verwijderd keek de jonge vrouw even met een serieuze blik aan. 'Zorg er ook voor dat je eten afgekoeld is. Roken of alcohol drinken is natuurlijk uit den boze, ook wordt praten afgewezen. Wel aan te raden is om veel rust te nemen, en je vooral niet in te spannen. Een hoge bloeddruk kan er voor zorgen dat je weer gaat bloeden, en dat willen we niet hebben.'
Opnieuw keek de man haar even aan, en glimlachte even bij het zien van haar norse gezicht. 'Die twee weken zijn zo weer voorbij, Chyrel. Voor je het weet loop je weer vrolijk rond.'
Hij legde een papieren foldertje op het kastje naast haar ziekenhuisbed. 'Hier staat nog meer informatie over wat je beter kunt laten zodat je keel beter kan helen. Lees het maar door als je de tijd hebt.'
Het liefst had ze hem medegedeeld dat ze niet veel beters te doen had dan plat op haar rug blijven liggen, maar spreken was op dat moment geen goed idee dus hield ze met tegenzin haar mond en knikte alleen maar.
‘Ik ga nog eventjes bij andere patiënten kijken,’ deelde de arts mee, tegelijkertijd overeind komend van de stoel die hij bij haar bed had gezet om even met haar te praten. ‘Als je iets nodig hebt, of als er iets gebeurt, weet je wat je moet doen, toch?’
Opnieuw knikte ze, en de arts glimlachte naar haar. ‘Mooi. Doe rustig aan.’
En hij verdween uit haar gezichtsveld. Voorzichtig duwde Chyrel zich overeind, eerst leunend op haar ellebogen en zich toen voorzichtig omhoog werkend met haar handen, tot ze zich achterover kon laten zakken in de dikke kussens die achter haar neer waren gelegd. Voor een paar tellen moest ze zo blijven zitten, draaide zich toen half om en pakte het foldertje dat haar arts voor haar had achter gelaten.
Er stond niet veel in wat nu voor haar van belang zou zijn, en na het eens vluchtig doorgelezen te hebben legde ze het terug. Het boek dat ze van tevoren had meegebracht was al uit en ze had zichzelf al inwendig uitgescholden dat ze geen tweede boek mee had genomen; het eerste had ze namelijk al bijna uit gehad, maar ze had zich van tevoren niet gerealiseerd dat ze zich zo vreselijk zou vervelen. Haar broer zat op school, dus die zou misschien nog in de late middag langs komen samen met haar ouders, maar dat zou nog zeker een paar uur duren. En in de tussentijd moest ze maar zien hoe ze zichzelf zou vermaken.
Voorzichtig boog ze zich iets over de rand van haar bed heen om de afstandsbediening van de tv te pakken, die helemaal op het uiteinde van haar nachtkastje lag en waar ze dus net niet bij kon zonder uit haar bed te komen. Eenmaal met het apparaat in haar hand liet ze zich met een zachte plof terug zakken, trok de dekens iets van haar af en klikte de tv boven haar bed aan.
Er was absoluut niets interessants om te kijken. Het grootste deel van wat er op dat moment uit werd gezonden bestond uit verkoopprogramma’s  en kindercartoons, en na zo’n twee keer langs alle kanalen geweest te zijn bleef ze uiteindelijk hangen op een documentaire over herders in Schotland, iets waarbij ze de ondertiteling aan moest zetten om het te begrijpen.
Er was ongeveer een uur verstreken en Chyrel was steeds verder weggezakt in haar bed, haar armen over elkaar geslagen boven de lakens. Haar donkere ogen waren gericht op het scherm, maar de helft van de inhoud drong nauwelijks tot haar door en ze had het gevoel alsof ze elk moment in slaap kon vallen. Ook hoorde ze het niet toen de deur van de ruimte open ging, gevolgd door een paar haastige voetstappen die haar kant op kwamen.

“Goed, en nu moet jij dus ijsjes gaan uitdelen aan alle patiënten, kan je het allemaal nog bijhouden, Eden?” blafte de grote, brede hoofdzuster, terwijl ze allerlei informatie en bevelen rond gooide, terwijl ze door de grote witte gang stampte. Eden trippelde maar achter haar aan, probeerde alle informatie die de hoofdzuster haar gaf bij te houden. De reden dat ze in het ziekenhuis was, was omdat ze een dagje vrij van school had gekregen. En niet om zomaar vakantie te vieren, nee, Eden was een dagje aan het meelopen als verpleegster, een beroep dat ze later zelf ook wilde gaan uitoefenen. Tot nu toe vond ze het heel erg leuk, ze vond het fijn om mensen te kunnen helpen en een van de andere zusters had haar uitgelegd hoe ze een verbandje moest aanleggen, wat ze dus ook bij een van de patiënten had mogen doen. De andere zusters waren allemaal heel erg aardig, maar Eden was bij de hoofdzuster gepraat en dat was nogal een…nou ja, een brede vrouw, met een grote mond en die bevelen in het rond bazuinde. Ze gaf verschrikkelijk veel informatie en Eden had moeite om het af en toe allemaal bij te houden, maar ze had het heel erg naar haar zin.

Abrupt bleef de hoofdzuster staan en Eden knalde bijna tegen haar op. Ze kon nog net een stapje opzij doen, zodat ze een hele rare beweging met haar lichaam maakte, maar in ieder geval geen problemen veroorzaakte door tegen de zuster op te botsen. “Zo. En dit is jouw karretje. De mensen vinden het leuk als je een praatje met ze maakt, sommigen zien de hele dag niemand behalve jouw gezicht. Gaat dat lukken, dametje?” Eden knikte enthousiast. “Ja hoor, dat moet toch niet zo moeilijk zijn?” De hoofdzuster maakten haar ogen eventjes tot spleetjes. “Onderschat dit werk niet, juffrouwtje, er is veel kennis voor nodig om hier te mogen werken.” Eden slikte eventjes. “S-s-sorry me-me-mevr-vr-vrouw” begon het meisje te piepen “I-i-ik….ik” De hoofdzuster maakte een wegwerpgebaar. “Ja ja, ga nou maar aan de slag. Die ijsjes delen zich niet vanzelf uit.” Eden knikte en pakte het karretje beet. Smekend keek ze een beetje naar het ijs, dat koud werd gehouden. Maar ze mocht niets eten van zichzelf…het was haar eigen schuld. “Dikzak, denk eens aan alle calorieën die je binnenkrijgt als je dat eet?” mompelde een gemeen stemmetje in haar hoofd en Eden schudde haar hoofd, terwijl ze met het karretje begon te lopen.

En wat had Eden een plezier in dit klusje. Het was niet heel erg moeilijk. Er waren drie smaken om uit te kiezen: vanille, aardbei en chocolade. Elke patiënt mocht twee bolletjes uitkiezen en die werden dan in een bakje gedaan. Sommigen patiënten maakten een praatje met haar, anderen knikten slechts vriendelijk naar haar. Desalniettemin vond Eden het een heel erg leuk klusje en vond het dus ook best jammer dat ze nu bij de laatste kamer was aangekomen. Ze deed de deur van de kamer open en liep met haar karretje gevuld met ijs naar binnen. Eerst keek Eden eventjes wie er binnen lag. Als het een oudere dame was, moest ze natuurlijk wat netter zijn als dat er een kind lag. In het bed lag een meisje, ze staarde naar het televisiescherm. “Hoooooi” zei Eden vrolijk en glimlachte. Toen Eden dichterbij kwam, zag ze dat het meisje best wel een knap meisje was. Ze werd er een beetje ongemakkelijk van, dit soort dingen mocht ze niet voelen van zichzelf. Het was raar en het was vreemd, het was ongebruikelijk en ze mocht het niet voelen. Waarom had ze niet gewoon op die mannelijke dokter van haar leeftijd ingegaan, die tijdens de lunchpauze naar haar zat te knipogen?

Eden schudde haar hoofd en kwam met haar karretje naast het bed van het meisje staan. “Hoooi” herhaalde ze nog een keer en keek met een vriendelijke glimlach naar haar “Hoe gaat het? Nou ja, niet zo goed natuurlijk, anders zou je hier niet liegen.” Ze rolde eventjes met haar ogen. “Ik kom je een ijsje brengen, je mag zelf kiezen welke smaak. Ik heb er drie: vanille, aardbei en chocolade, maar als je ze alle drie wilt kan ik dat voor een keertje wel doen.” Samenzweerderig glimlachte ze eventjes naar het meisje. “Ik hoop dat je trek hebt, ik krijg van iedereen complimenten dat het zulk lekker ijs is. Een vrouw was er van overtuigd dat ze het mij zag maken, maar…” Haar blik was gevallen op een papiertje dat bij het meisjes bed hing. Er stond op dat haar amandelen waren verwijderd. O. Dat betekende dus dat ze niet teveel mocht praten. Haar wangen werden eventjes rood. “O, sorry…nu sta ik de oren van je hoofd af te praten, terwijl je helemaal niets terug kan zeggen.” Haar hele hoofd werd nu rood en ze staarde verlegen eventjes naar beneden. Ze opende haar bakken met ijs. “Sorry, welke smaken wil je?”

De persoon die haar was genaderd was niet haar arts, maar een meisje van haar eigen leeftijd. Ondanks dat ze er niet uit zag alsof ze er werkte duwde ze een karretje voort dat Chyrel al meerdere keren voorbij had zien komen, en parkeerde deze vlak naast haar bed. Voordat ze zelf ook maar iets had kunnen ondernemen begon ze een verhaal op te houden over hoe ze ijsjes kwam uitdelen; de smaken die ze had (iets wat Chyrel ondertussen wel wist gezien de ijsjes haar ondertussen letterlijk de keel uit kwamen); nog iets over het ijs want dat was het enige woord dat Chyrel uit kon maken, terwijl ze onwillekeurig steeds iets verder onder haar witte lakens verdween. Ze was moe, ze zag er niet uit en haar keel voelde zo vreselijk aan dat ze het idee had dat ze zelfs het waterijsje niet door haar strot zou kunnen krijgen. Het voelde ook niet goed dat het enige wat ze at die ijsjes waren - ze wilde weer sporten, gezond eten, maar dat ging niet als ze aan haar bed geplakt zat. De zachte lakens zorgden er ook voor dat ze het liefst zo ver mogelijk weg zonk in het matras en de grote kussens.
Toch werkte ze zich met lichte tegenzin overeind, zodat de deken weer van haar af gleed, en trok haar T-shirt recht. Haar haar, dat ze in een paardenstaart had vastgebonden, hing ondertussen laag in haar hals en over haar schouder en ze wreef eens door haar ogen - nu ze geen make-up op had hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken.
Het meisje werd plotseling rood, en Chyrel zag dat ze naar het papiertje bij haar bed had gelezen. Ze glimlachte als een boer met kiespijn, pakte het notitieblokje dat bovenop haar uitgelezen boek lag en een pen van het nachtkastje en schreef met rechte, dunne lijnen:
Twee aardbeien, graag. Die ijsjes met chocolade smaken naar slechte koffie
Ze strekte haar arm ver genoeg uit zodat het meisje, die bij haar voeteneind stond, het kon lezen.

Ondanks dat het meisje misschien niet op haar best was – want I mean, hoe kon je op je best zijn in het ziekenhuis? – vond Eden haar best wel een knap meisje. Zichzelf dwingend die gedachten weg te drukken, probeerde Eden zich te richten op waarom ze hier was gekomen: het uitdelen van ijs aan de patiënten. Ze had zich pas kort gerealiseerd dat het meisje niet kon praten, want ze had geen amandelen en hoe moest ze dan in vredesnaam nou duidelijk gaan maken wat voor ijsje ze wilde? Gelukkig had het meisje daar een simpele oplossing voor: pen en papier. Wat moest een mens toch zonder? Dankbaar nam Eden het papiertje aan en las wat er op stond. “Twee aardbeien, graag. De ijsjes met chocolade smaken naar slechte koffie.” Zachtjes giechelde Eden en schudde haar hoofd. Het meisje had wel gelijk. Niet dat Eden had geproefd hoor, maar ze had het van meerdere patiënten gehoord. Toch zou ze een moord willen plegen om een ijsje te eten. Maar in ijs zaten verschrikkelijk veel calorieën en als ze dat nu zou eten, zou al haar lijnen voor niets zijn geweest.

Terwijl Eden haar bak met ijsjes open deed en een lepel pakte om een bakje voor het meisje te vullen, keek ze met een schuin oog naar de televisie. Het was een of ander saai televisieprogramma. Opeens herinnerde Eden zich iets wat de hoofdzuster eerder had gezegd. “Je moet naar kanaal 78 zappen” zei Eden toen zachtjes en knikte naar de televisie “Niet veel patiënten weten dit, maar ze schijnen daar hele goede films op te draaien. De zusters kijken ze altijd tijdens de nachtdiensten.” Het bakje had ze inmiddels gevuld met aardbeienijs. Niet met twee bolletjes, maar met drie bolletjes. Ze had geen idee of het meisje daar blij mee zou zijn, maar de intentie was goed bedoeld. Eden draaide zich naar het meisje en gaf haar het bakje met ijs. “Alsjeblieft. Als jij niet zegt dat ik er drie in heb…o wacht, dat gaat natuurlijk helemaal niet. O, maar dat bedoelde ik niet lullig, want het is echt super rot dat je hier ligt en…o mijn God.” Ze sloeg haar hand eventjes hoofdschuddend voor haar ogen en lachte zachtjes.

Eden voelde hoe haar wangen rood waren geworden. Damnit, waarom moesten dit soort dingen haar nou altijd overkomen? “Moet je hier nog lang zitten?” vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze het papier en de pen weer naar haar toeschoof.

Terwijl ze het papiertje naar het meisje toeschoof gingen haar ogen onwillekeurig naar het naamplaatje dat ze op haar linkerborst had vast gespeld – Eden Cantrell. Het meisje giechelde even, hoogstwaarschijnlijk door wat Chyrel op papier had gezet, legde het vervolgens weg en begon toen wat ijs voor haar in te scheppen. Zelf zonk ze weer iets weg in haar comfortabele matras, haar dekens van zich af trappend zodat ze wat af kon koelen. Die dekens de hele dag waren toch wel heel erg warm op een gegeven moment. Ze had ondertussen gewoon haar eigen pyjama aan – een donkerrood shirt en een zwarte joggingbroek. Haar blote voeten legde ze boven op de lakens en ze trok haar kussens iets rechter, zodat ze beter overeind kon zitten terwijl ze at.
Ze keek nogal verbaasd op toen Eden haar plotseling toevertrouwde dat ze naar kanaal 78 moest gaan; volgens haar waren daar namelijk goede films te zien en hadden patiënten over het algemeen problemen met het vinden van de desbetreffende zender. Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht als om het meisje te bedanken, en ze pakte alvast de afstandsbediening van haar nachtkastje. Als ze straks weg was zou ze eens kijken of ze gelijk had, want ze zou toch zweren dat ze alle kanalen gehad had.
Vervolgens werd haar het bakje ijs overhandigd, en onmiddellijk viel het haar op dat er veel meer in zat dan normaal. Met een licht verbaasde blik keek ze op naar Eden, alsof ze om een uitleg vroeg, en keek haar alleen maar zwijgend aan terwijl het meisje voor een tweede keer over haar woorden struikelde.
Het had iets schattigs, dat moest ze toegeven. Glimlachend sloeg ze haar ogen neer en schudde haar hoofd.
Eden vroeg hoe lang ze hier nog moest zitten, tegelijkertijd pen en papier naar haar toeschuivend. Deze pakte ze aan, en schreef:
Niet zo lang meer. Morgen mag ik misschien al weg.
Voordat ze echter het notitieboekje terug gaf krabbelde ze een tweede zin er onder:
Ben je niet wat jong om een zuster te zijn?

Eden moest dit soort gevoelens niet toelaat. Het was verkeerd wat ze dacht. Waarschijnlijk viel het meisje helemaal niet op andere meisjes en dan zou het voor haar alleen maar een domper zijn. Eden zou het haar niet kwalijk nemen. Zij zou ook niet op zichzelf vallen. Stiekem hoopte Eden gewoon dat ze “normaal” kon zijn. Haar leven was altijd normaal geweest: normale cijfers, normale vrienden, normaal leven. Dat was iets wat ze graag had willen volhouden, maar nu moest dit weer door haar leven heen gaan, als een soort sneltrein. En dat stoorde haar best wel. Ze dacht aan de levens die ze overhoop zou halen. De levens van haar ouders zouden nooit meer hetzelfde zijn, zouden haar vriendinnen nog wel bevriend met haar willen zijn? Nogmaals, Eden zou ze helemaal niets kwalijk nemen. En daarom moest ze proberen de gevoelens die het meisje bij haar naar binnen bracht te negeren. Haar ogen gleden nog een keer naar het bord wat bij haar bed hing. Haar naam was Chyrel. Chyrel Burnbright. Een stoere naam dat hoorde bij, naar haar mening, een stoer meisje. Eden vroeg zich af hoe ze….

Stop. Ze schudde voorzichtig met haar hoofd, dwong de gedachten weg te gaan en pakte toen het notitieboekje van Chyrel aan. Met een glimlach las ze wat op het papier was gekrabbeld. “Wat fijn dat je morgen weer naar huis mag” zei Eden met een glimlach “Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je hier het liefste zo snel mogelijk weer weg wilt zijn. Iedereen die constant op je vingers loopt te kijken…” Eden schudde haar hoofd en haalde toen haar schouders op. Ze besloot heel eventjes op de stoel te gaan zitten, het was een beetje ongemakkelijk om de hele tijd te blijven staan. Ze ging op de rand van de stoel zitten, zodat ze meteen weg kon als Chyrel liever niet had dat ze bij haar bleef zitten. “Ik ben inderdaad vrij jong om een zuster te zijn, ik ben ook geen zuster technisch gezien. Ik zit nog op de middelbare school, maar ik wil heel erg graag verpleegster worden als ik dit gedaan heb. Voor mensen zorgen lijkt me zo geweldig…het lijkt me heel erg dankbaar werk, en je bent in contact met mensen, iets wat ik persoonlijk ook heel erg leuk vind.” Eden glimlachte verontschuldigend voor haar spraakwaterval.

“Je heet Chyrel” zei Eden, met een knikje naar het bord dat naast haar bed hing “Een mooie naam, dat hoor je niet vaak.” Ze glimlachte haar witte tanden weer bloot. Hopelijk klonk Eden nu niet te wanhopig ofzo. “Hoe vind je de zusters hier?” vroeg ze toen nieuwsgierig, terwijl ze het notitieboekje weer naar haar toestak. Dit had stiekem wel iets.

Nog maar een dagje zou ze hier moeten zitten. Nog geen vijf minuten geleden had dat voor Chyrel als de ultieme hel geklonken, maar nu ze gezelschap had van het donkerblonde meisje was het helemaal zo erg nog niet. Ze wist heel goed dat Eden niet de hele dag bij haar kon blijven zitten, maar stiekem had ze dat wel gewild – zelfs met de tip dat ze goede films kon kijken op kanaal 78 zou ze zich dood vervelen. Kortom, Chyrel was niet iemand die te lang in bed kon blijven liggen, zelfs al zat ze de hele dag in haar kamer. Ze had iets nodig om haar bezig te houden, en nu was dat Eden en haar schattige glimlachjes elke keer als ze zichzelf betrapte nadat ze iets gezegd had wat ze beter niet had kunnen zeggen.
Stop met dat interne flirten met je zuster, Chyrel. Het is ongepast. Het was alsof er een klein, cartoonachtig engeltje op haar schouder was verschenen om haar ervan te weerhouden domme, ondoordachte dingen te doen, maar zoals wel vaker was Chyrel er goed in haar moreel geweten te negeren. Dus leunde ze iets voorover, haar benen opgetrokken tot haar kin en haar armen om haar knieën en keek Eden met een scheve grijns aan. Haar kin rustte nu op haar been en haar donkere haar viel over haar rug. Ze had niet meer in de gaten dat haar paardenstaart beetje bij beetje los begon te komen; ze had het te druk met luisteren naar Edens antwoord op haar vraag of ze niet wat jong was om een zuster te zijn.
Dat bleek ook het geval. Eden was geen zuster, maar was hier om informatie op te doen voor haar latere opleiding. Het meisje vertelde haar dat ze nog op school zat maar heel graag verpleegster wilde worden en dus hier graag wilde werken.
Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht, en zich zichtbaar realiserend dat ze wel heel veel praatte veranderde ze van onderwerp. Ze had gezien hoe ze heette en Chyrel bevestigde dat met een enkel knikje. Haar lippen krulden zich om in een scheve grijns toen het meisje haar complimenteerde op haar naam, de enige manier waarop ze haar nu kon bedanken, en legde haar armen op haar knieën zodat ze daar met haar kin op kon steunen.
”Hoe vind je de zusters hier?” was Edens nieuwe vraag, en het notitieboekje werd weer naar haar toegeschoven.
Toen ze de pen in haar handen had aarzelde Chyrel een fractie van een seconde, niet helemaal zeker of ze op zou schrijven wat ze stiekem wilde zeggen. Maar na een paar tellen besloot ze het er maar op te wagen, het kleine stemmetje achter in haar hoofd nu compleet negerend. Ze zou het meisje misschien nooit meer zien, dan kon ze het net zo goed nu doen. Ze zag wel of ze er spijt van zou krijgen.
De zusters zijn vreselijk. De trainees zijn veel leuker.
Ze kon het niet laten. Met een bijna ondeugende grijns gaf ze Eden het notitieboekje terug.

Chyrel was een beetje rechtop komen zitten, en my God, de chick was knap. Haar lange haren waren langs haar rug gevallen en Eden staarde er eventjes naar. Ze had altijd al een zwak gehad voor mooie, lange haren. Zelf wilde ze haar haren ook nog echt wel langer laten groeien, lange haren waren ook gewoon mooi. Het haar van Chyrel was echter zo mooi, dat ze heel graag met haar hand – nee. Stop. Dit soort dingen mocht ze helemaal niet denken. Chyrel was een patïent en dat niet alleen, zo’n chick als zij had vast en zeker al een vriend. Eden moest dit soort gedachten gewoon proberen de baas te worden. Ze moest proberen er niet te veel aan te denken. Maar dat was nog knap lastig als er zo’n leuk meisje als Chyrel in de buurt was. Misschien kon ze voor één keertje haar kwade gedachten proberen uit te bannen, en gewoon proberen een gezellig gesprekje te houden met dit meisje? Zo fout was dat toch niet, twee leeftijdsgenoten onder elkaar?

Dankbaar had Eden het notitieboekje aangepakt van Chyrel en keek nieuwsgierig naar wat ze had opgeschreven. “De zusters zijn vreselijk. De trainees zijn veel leuker.” Eden voelde hoe haar hele hoofd rood werd en ze staarde eventjes naar het boekje, waarna haar lange haren langs haar gezicht vielen. Was zij…leuk? Leuk op wat voor manier? Leuk in de zin van “oh jij bent wel grappig, thanks voor de ijsjes” of leuk in de zin van “goh, jij bent een coole chick, met jou zou ik wel eens willen daten?” Eden kon niet ontkennen dat ze het laatste heel erg graag wilde, maar dat kon gewoon niet op dit moment.

Onzeker keek ze eventjes Chyrel aan, en glimlachte toen wat nerveus, keek naar de ondeugend grijnzende blik van het meisje in het bed. Godver. Was dit de bedoeling van het meisje geweest? Nou, dan was het geslaagd. Eden sloeg haar lange benen over elkaar, legde haar hand op het bed, zodat ze daar een beetje op kon steunen en sloeg een lok van haar haren achter haar oren. “Niet verder vertellen hoor” zei Eden toen zachtjes “Maar ik weet in ieder geval dat de hoofdzuster niet zo heel erg aardig is.” Een opgewonden giechel ontsnapte uit haar mond. “Vanmiddag liep ze door de gang en toen kwam een van de kindjes langsgereden op een soort fietsje. Het jongetje zei dat ze op een bergtrol van Harry Potter leek.” Eden moest weer lachen en sloeg haar hand eventjes voor haar mond, terwijl ze met vrolijke pretoogjes naar Chyrel keek.

“Chyrel…” Nieuwsgierig staarde Eden het meisje eventjes aan. Het lag op het puntje van haar tong om iets te vragen, maar het schoof er af. Het kon niet en het mocht niet. Ze schudde eventjes haar hoofd. “Heb jij al enig idee wat je wilt gaan doen later?” Eden schoof het boekje naar haar toe.

Diep van binnen voelde ze zich een beetje schuldig dat ze het meisje zo rood had laten aanlopen. Normaal gesproken deed ze bijna nooit zoiets - ze was gewoon niet iemand die in het openbaar met mensen ging zitten flirten. Misschien waren het wel de naweeën van de verdovingsmiddelen of zo. Dat hoopte ze maar.
Maar de zuster - of beter gezegd, zuster in opleiding - was ook gewoon leuk. En van haar leeftijd. En woonde waarschijnlijk in de buurt. En had geen idee van haar verleden met enge mannen en drugdealers. Allemaal voordelen.
Eden leek weer iets bijgekomen te zijn van haar opmerking en ging er gelukkig niet verder op in. In plaats daarvan vertrouwde ze Chyrel toe dat ze de hoofdzuster, die ze zelf al een paar keer langs had zien komen in de zaal maar die godzijdank nog nooit lang genoeg bij haar bed was blijven staan om echt een praatje te maken, eigenlijk helemaal niet mocht. Dat verbaasde haar helemaal niets, gezien die hoofdzuster alles leek te zijn wat het meisje aan haar voeteneinde niet was - luid, ronduit dik, onbeschoft, en veel te zuinig met het ijs.
De bekentenis werd gevolgd door een zachte lach, die een glimlach op Chyrels gezicht veroorzaakte. Ze begon echter zelf ook te lachen toen Eden haar de anekdote met een jonge patiënt vertelde, hoestte en greep gelijk naar het glas met water naast haar bed. Deze dronk ze voor de helft leeg en keek toen weer naar het meisje toen deze haar naam noemde. Het was alsof ze iets wilde zeggen, zich bedacht en maar over ging op een ander onderwerp.
“Heb jij al enig idee wat je wilt gaan doen later?”
Het boekje werd naar haar toe geschoven, en ze pakte de pen eveneens weer op, na een grote hap ijs genomen te hebben. Ze at het liever op voordat het allemaal gesmolten was. Toen schreef ze:
Ik studeer momenteel Mechanical Engineering. Ik wil later graag iets met robotica doen. Robots bouwen en dat soort dingen.
Ze aarzelde even, haar pen enkele millimeters boven het papier, voordat ze, onder haar antwoord, een klein robotje tekende dat boven op één van de lijnen leek te zitten. Ze was geen geweldige tekenaar maar kleine krabbeltjes als dit kostten geen moeite. Toen gaf ze het boekje weer terug.