I don't like to boast, but our truffles are the most mad magical in Amsterdam [Avan]

Het regende. Nee, het stormde. De regen spatte met bakken uit de hemel en zorgde ervoor dat er maar weinig zicht was. Amber was buiten met dit weer, maar ze had een klein probleempje. Haar huis was verschrikkelijk ver weg en ze was zowel high als dronken. Wankelend liep ze door de regen, en zocht ze naar een plek om te schuilen. Dat viel niet mee in dit rotweer. Door de regen zag ze een hoog silhouet, was het een huis? Haar ogen versmalden zich eventjes, maar het zicht werd niet echt duidelijker. Verdomde alcohol. Ze probeerde wat dichterbij het silhouet te komen en het silhouet kreeg inderdaad de omtrekken van een huis. Een glimlach verscheen op haar gezicht en langzaam begon ze vooruit te strompelen. Door dat ze high en dronken as fuck was, leek het uren te duren voordat ze eindelijk bij de deur was, maar eigenlijk was het maar een paar minuten. Amber liep het trappetje op en viel tegen de deur aan. Hijgend probeerde ze aan de omgeving te wennen, proberend te genieten van het feit dat ze nu eindelijk droog was, maar doordat ze in deze staat was, lukte dit niet echt. De wereld om haar heen leek te draaien en de regen leek op zure regen, die haar wilde verbranden. Dit was niet goed.

Na een aantal minuutjes was Amber weer een beetje op adem gekomen en dat betekende dat ze kon proberen naar binnen te gaan. Haar hand schoot uit naar de deurknop. Ze duwde hem naar beneden, maar de deur gaf niet mee. “Come on” gromde ze agressief en sjorde aan de deur. Na een beetje duwen en trekken gaf de deur dan uiteindelijk toch mee. De deur ging krakend open en Amber stapte naar binnen, waarna de deur eigenlijk vanzelf dichtviel. En toen…toen was het donker. Los gezien van een klein lichtje, dat gevormd werd door een kaars. Voorzichtig schuifelend liep Amber naar de kaars en tilde de kandelaar op. Ze stak de kandelaar voor zich uit en scheen door de kamer. Maar wat haar zag, gaf zelfs haar rillingen over haar lijf, en Amber was toch echt niet bang aangelegd. Het huis leek op een soort spookhuis, overal was stof en was er troep. Een rilling gleed over haar lichaam. Goddamnit. Van alle plekken om te schuilen koos zij uiteraard deze weer. Haar ogen versmalden zich wantrouwend, terwijl ze door de ruime begon te wegen. Haar hoge hakken waren als kanonslagen in een vallei: hard en genadeloos.

Amber vond een trap en door zich stevig vast te houden aan de reling, kwam ze uiteindelijk bovenaan de trap uit. Haar hoofd gleed naar licht en naar rechts. Aan de rechterkant van de gang zag ze een kamer waar licht brandde. Misschien was het slim om daar naar toe te gaan? Misschien ook niet, misschien zaten er wel mensen die niet zulke beste plannen hadden. Normaal gesproken zou Amber er dan juist op afgaan, om ze eens flink een opdonder te verkopen, maar in deze staat….nee, dat ging nu eventjes niet. Wankelend liep ze door de gang. Ze moest zichzelf vasthouden aan de muur met haar vrije hand, anders zou ze omvallen. Amber moest en zou de kamer bereiken, want waar licht was, kon ze misschien ook wel eventjes overnachten. Ze zou niet in haar eentje in dit donkere huis gaan liggen, dat weigerde ze.

Het licht bleek uit een verschrikkelijke kamer te komen. Er lag overal puin, en het zag eruit alsof er flink gevochten was vooraf. Amber ontdekte vanuit de deuropening een spiegel, een staande spiegel, die ondanks de rest van de staat van de kamer, ongedeerd bleek te zijn. Ze zette de kandelaar op de grond, door het baken van licht in deze kamer had ze deze niet langer nodig. Nieuwsgierig liep ze dichter op de spiegel af, versmalde haar ogen en keek in de spiegel. Ze woelde door haar haren, deed haar kapsel weer een beetje in model zetten. Nadat ze dit gedaan had, gleed haar hand eventjes in haar bh en haalde ze een monstertje van een lekker parfum eruit. Ze spoot het lichtjes in haar nek. Maar wat er toen gebeurde…fuckte zelfs haar op. Haar…haar spiegelbeeld pakte namelijk het flesje en gooide het leeg op de grond. Maar het bizarre was dat dit niet kon, omdat Amber dit zelf niet deed. Ze slikte eventjes en bekeek haar spiegelbeeld. Haar eigen spiegelbeeld deed een paar stappen naar voren en begon uitdagend haar tong uit te steken naar Amber. “What the…” mompelde Amber en deed nog een stap naar achteren. Waren het de drugs en alcohol, of was het iets anders? Haar hele lichaam werd in beslag genomen door een gevoel van afgunst. Niet eens angst, maar meer verbazing en afgunst. Ze deed nog een stap naar achteren en precies op dat moment hoorde ze ergens in het huis een geluid. Het klonk gevaarlijk dichtbij.

Met een ruk draaide Amber zich om en nerveus gleden haar ogen door haar oogkassen. Ze was niet bang, want normaal gesproken zou ze de persoon eens flink op zijn bek slaan. Maar in deze staat kon Amber dit niet, want ze was op dit moment niet zichzelf. “Who’s there?” riep Amber agressief. Echter, de blik in haar ogen verraadde niet hoe nerveus ze hier eigenlijk van werd. De blik in haar ogen stond weer zoals altijd: koud, afstandelijk en gevoelloos.

Sissende geluiden vlogen hem om de oren. Fluisterend, door elkaar pratende stemmen. Ze vertelden allerlei dingen, maar het was té onduidelijk voor de zwartharige jongen om ze ook daadwerkelijk in zich op te kunnen nemen om te weten wát ze zeiden.
Het zou vast niets belangrijks zijn, anders was het wel wat harder gezegd. Of in ieder geval, daar ging hij maar van uit, om zichzelf niet bang te maken. Bang. Nee. Nu niet, nooit niet.
De spuitbus lag in zijn hand en voorzichtig spoot hij vanaf onderen wat op de oude, versleten muur. Was het niet dat er een windvlaag achter hem langs kwam, waardoor hij dus eerst zijn ogen wat groter maakte en naar achteren keek. Niets te zien. Vreemd? Behoorlijk.
Hij kwam hier gewoon om wat graffiti te spuiten, was dan de enige keer dat hij met rust gelaten wilde worden teveel gevraagd? Blijkbaar..
 
Ondertussen was er al wat meer vorm op de muur te bekennen. Wat het ding precies ging worden? Hm, dat was nog even de vraag. Waarschijnlijk zou het gewoon weer gemengde dingen zijn, wat uiteindelijk wel te herkennen moest worden. Maar nu nog niet. Nu stonden er enkel wat zwarte strepen, met hier en daar wat fade effecten eronder, gewoon, omdat hij daar zin in had gehad. Avan gebruikte dat niet vaak, maar zo eens in de zoveel tijd was het wel eens leuk om weer eens wat af te wijken van de normale dingen.
Even stopte hij wat, nadat hij ineens een pijnscheut op zijn arm had gevoeld. Met zijn ene arm wreef hij dan ook over zijn onderarm en besloot om daarna gewoon weer verder te gaan, was het niet dat zijn hand ineens wat vochtig leek te worden. Rood. Toevallig, want hij had niet met rode graffiti gespoten?
Bij het omdraaien van zijn arm begreep hij dan ook waar het vandaan kwam. Enkele kleine krasjes waren er aanwezig, waar her en der wat druppeltjes bloed uitkwamen. Dit zorgde ervoor dat Avan de muur eens bekeek op scherpe dingen, zoals spijkers of wat dan ook. Maar nee, er was niets te vinden.
 
Gelukkig had hij dan nog zijn laatste reddingsmiddel; de joint die hij in zijn binnenzak had zitten. Samen met zijn aansteker pakte hij het uit zijn jas en stak het op. Na de eerste inhalering blies hij het weer rustig uit, om daarna weer gewoon verder te gaan waar hij mee bezig was. Graffiti in combinatie van de joint zouden veel bijwerkingen hebben, voor hem gold de ontspannenheid het meeste. Zodra hij straks ontspannen zou zijn zou alles wat er in dit huis gebeurde niets meer uitmaken. Hoopte hij. En dan kon hij rustig verder gaan waar hij mee bezig was en het gewoon af maken.
Dacht hij.
 
Avan was zo geconcentreerd bezig, dat toen hij een stap naar achteren zette hij dreigde zijn evenwicht te verliezen. Doordat zijn reactievermogen wat verminderd was liet hij de fles uit zijn hand vallen en kwam het met een knal neer, een vlek achterlatend op de grond. “Fuck.” Mompelde hij, waarna hij langzaam bukte om het ding op te pakken.
Plots weer een geluid. Ditmaal anders dan de fluisterende stemmen die eerder aanwezig waren geweest. “Who’s there?” Was het een iemand? En zo ja, kon die iemand hem dan met rust laten?
Nadat hij het ding had opgerookt besloot hij het maar op te gaan zoeken, zijn spuitbus die hij in de zak van zijn jas had gestopt. Met zijn handen in zijn broekzakken zocht hij de kamer rond, maar er was verder niemand in de buurt van de kamer die het geluid had kunnen maken.
Daar was het. Het moest het gedaante in enkele kamers verderop wel zijn geweest. Maar zou ze een illusie zijn, of werkelijkheid? God mocht het op dit moment weten. “I guess the question is why YOU are here.” Hij legde de nadruk op you, om zo de vraag terug op haar te schuiven. Zijn ogen had hij wat versmald en met zijn hand leunde hij tegen de deuropening. Misschien niet zijn slimste plan ooit, gezien het hier allemaal niet zo fris was en er al jaren geen doekje door het huis gehaald leek te zijn.
“So.. Why are you here?” Niet uit interesse, maar puur om te kijken of ze nou wel echt daadwerkelijk een persoon was, of juist niet. En natuurlijk om te laten merken dat wat hij hiervoor had gezegd ook daadwerkelijk een vraag was en niet een of andere concluderende zin.
“Aren’t you scared?” De grijns op zijn gezicht verraadde dat hij het eigenlijk wel grappig vond. Tot nu toe dan. Zijn vingertoppen van zijn ene hand liet hij eens over zijn baardje heen gaan, die eigenlijk toch wel té lang was op dit moment. Maar boeiend, voor wie moest hij zich immers goed kunnen vertonen?
Oké, back to the point. Hij was in gesprek. Helaas.

Was het zo dat Amber bang was? Nee, absoluut niet. Toch werd ze wel een beetje nerveus van het feit dat ze alleen in een kamer was en toch ergens in het huis een geluid had gehoord. Normaal gesproken had het haar niets kunnen schelen, maar nu was ze dronken en high. Ze keerde zich terug naar de spiegel en bekeek haar spiegelbeeld. Eerder had haar spiegelbeeld een andere beweging dan zij gedaan. Was het omdat ze zich in deze toestand verkeerde, of was het iets anders? Amber slikte. Een beweging in de hoek van de spiegel trok haar aandacht, een jongen was in de deuropening verschenen. Een glimlach verscheen rond haar lippen, ze was niet verbaasd dat een jongen als hij hier was. Hij zag er uit als iemand die graag op dit soort plaatsen was: ongeschoren gezicht, haren een beetje in de war. Ze trok haar wenkbrauwen op, voor heel even leek haar toestand uitgeschakeld te zijn. Dat had Amber altijd als ze met andere mensen was, dan scherpten haar zintuigen zich, puur om het feit dat ze niemand kon vertrouwen. Eventjes bleef ze de jongen aanstaren, via de spiegel, die het hele verhaal op haar probeerde af te schuiven. Een minachtende grinnik ontsnapte uit haar mond.

“Well, if you listened very closely, I asked who was there, not why that person was here.” Een knipoog volgde en Amber draaide zich om. Een niet veel goeds voorspellende glimlach stond op haar gezicht. “Aren’t you scared?” vroeg de jongen met een glimlach en Amber kwam op hem afgelopen. Haar hoge hakken doorbraken de stilte die in de kamer hing. “Scared?” herhaalde Amber minachtend “Don’t you know that fear is only for weak people? Do I look like a weak person to you?” Ze bleef voor zijn neus stilstaan. Door haar hakken was ze ongeveer even lang als hem, en kon ze hem aankijken. Er hing een aparte lucht rond hem en haar neus schoot wat naar voren. Ze snoof. “Weed” zei Amber meer tegen zichzelf dan tegen de jongen tegenover haar en ze trok haar wenkbrauwen omhoog. “You shouldn’t use that soft shit, I got the good shit. But where o where is it hidden?” Amber knipoogde en liet haar borsten vrolijk op en neer bewegen. Het was niet eens een leugen: ze had altijd een zakje met pillen in haar bh zitten. Helaas was dat een plek die de jongen nooit zou kunnen bereiken. Haar gezicht kwam vlakbij het zijne, vlak bij zijn oor en ze legde haar hand tegen zijn wang aan. “Or are you…scared?” Haar nagels gleden over zijn wang. Hard genoeg om te voelen dat ze eroverheen gingen, zacht genoeg om geen spoor achter te laten. Verminken zou ze pas doen als hij er om zou vragen.

Met een ruk draaide Amber zich weer om, liep licht wankelend terug naar de spiegel en bekeek zichzelf weer. Ze zag er verschrikkelijk goed uit vond ze en dat wist ze dan ook van zichzelf. “But to answer your question…” ging Amber verder “I was looking for shelter. Don’t know if you noticed, but the shitstorm that is the weather outside was almost blowing me off my heels and since I really love my shoes I decided to seek some shelter.” Haar ogen gleden weer naar zijn gezicht toe, en keken hem via de spiegel weer aan. “And what about you, baby boy? I hope you’re not gonna tell me you were all by yourself just smoking a blunt. ‘Cause that would sound kinda…” Plagend beet Amber op haar onderlip, voordat ze haar zin vervolgde: “…pathetic.”

Het was vreemd wat er net allemaal was gebeurd, maar desondanks betekende dat niet dat Avan zich geïntimideerd voelde. Beter nog, het zorgde eigenlijk wel voor de nodige adrenaline. Hij gaf toe, de truc met de krassen die op spontane wijze op zijn arm waren verschenen was goed, maar om hem hier weg te krijgen zou God mocht weten wie wel meer z’n best mogen doen.
Vooral nu hij weer de benodigde hoeveelheid had gebruikt, waarmee zijn lichaam wel een uur of iets meer mee kon doen. Anders was het immers pech; meer had hij niet bij. Dan zou dat betekenen dat hij ‘het’ had laten winnen. Maar, van opgeven wilde hij nog niets weten. Nu althans nog niet.

De zwartharige jongen was richting de andere kamer gelopen, naar aanleiding van het geluid wat hij had gehoord. Tot zijn verbazing stond er niet een of ander gedaante met een lange, doorzichtige witte jurk, maar een écht iemand. Of niet. Maar mocht dat niet zo zijn, was de illusie wel dondersgoed gelukt, dat moest hij toegeven.
Op haar opmerking haalde hij kort zijn schouders op, knikte met zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar, leunend tegen de zijkant van de deuropening. Overigens bevatte deze geen deur meer. Niet verassend, sinds het gebouw op zich al van het een op het andere moment in leek te kunnen storten.
Ze stond voor zijn neus stil. Bleef daar staan. Of ze eruit zag als een zwak persoon? Hm, nu kon hij dwars gaan lopen doen en haar geïrriteerd maken, maar dan zou hij liegen. Althans, ze leek niet zwak, maar je wist maar nooit? “Don’t know?” Zijn wenkbrauwen had hij minimaal opgetrokken. “I guess we’ll see.” Niet dat hij verwachtte dat ze binnen een paar minuten buiten dit huis stond, getraumatiseerd door alles wat hier binnen gebeurde, maar je wist maar nooit. Hij in ieder geval niet, als de situatie bleef zoals die nu was.
Oh nee? Avan’s wenkbrauwen gingen vragend omhoog. Aha, ja, daar zat het vast en zeker dan verstopt. “I wouldn’t use it, if I had something else with me? But, unfortunately, I don’t.” Losjes haalde hij zijn schouders op. Het was immers ook zo. Avan had genoeg sterker spul, maar het was niet in zich opgekomen om alles met hem mee te nemen toen hij was vertrokken. Naderhand stom, maar om het nu te gaan halen? Nee, als hij het zou halen zou hij niet meer terugkomen.
“Or are you…scared?” Ze stond heel erg dichtbij hem, had het in zijn oor gefluisterd en liet haar nagel langs zijn wang glijden. Een koude rilling schoot over zijn rug bij het akelige gevoel van haar nagel over zijn wang, maar desondanks bleef hij haar koel aankijken, zijn lippen die zich zelf tot een grijns vormden. “Well, like you asked earlier: do I look weak to you?” Wie de bal kaatste kon hem terug verwachten. Dat was ook wat er nu dus met haar gebeurde. Het was haar beurt om antwoord te geven op dezelfde vraag die zijn een paar minuten geleden ook aan hem had gesteld.

Zeiden ze dat niet allemaal? Schuilen, ja, vast. Niet dat hij er tegenin zou gaan, want wie hield ze anders voor de gek? Uiteindelijk had ze alleen zichzelf ermee als ze niet de waarheid sprak. Net of de waarheid hem overigens boeide.
Haar vraag liet hem grinniken. Serieus? Dacht ze dat echt? Come on, hij was geen 18 meer. Was hij dat nog maar..
“I wasn’t. I painted some of the walls here. And I don’t wanna boast, but it looked pretty amazing.” Zijn mondhoeken waren inmiddels wat omhoog gekruld, terwijl zijn bruine ogen haar nog steeds in hun vizier hadden. Ook had hij even een paar vlekken op zijn hand aan haar laten zien, door middel van zij ene hand even wat omhoog te steken, richting zijn gezicht. “Because, you know, it’s not like I’ve got better things to do.”

Het duurde niet lang voordat de jongen haar alweer verveelde. Dat lag niet zozeer aan de jongen zelf, maar meer aan het feit dat Amber een spanningsboog van ongeveer twintig seconden had en als het haar niet kon boeien, verveelde het haar al binnen een paar seconden. De jongen bleek echter niet heel erg geïntimideerd door haar te zien, iets wat Amber wel een beetje intrigeerde. Normaal gesproken deden mensen altijd een stap naar achteren, als ze zo dichtbij ze kwam staan, maar hij niet. Mmmm. Misschien was het maar goed dat ze naar deze plek was gegaan. Haar dag zou nog een hele andere wending kunnen nemen dan ze had gedacht. “I don’t know if you are a weak person. I surely hope you aren’t, because I’m already really bored and you started to intrigue me. So please, don’t let that feeling fade away.” De gedachte dat ze hier met een saai iemand zou moeten zitten, deed haar van binnen een beetje overgeven. Sterker nog, dan zou ze meteen het huis uitrennen en zichzelf naar de bliksem helpen. Misschien zou ze dan nog wel wat pillen nemen, want ja, dan ging je de laatste seconden van je leven in. En die wilde Amber knetterhigh afleggen.

Terwijl Amber naar zijn gezicht in de spiegel staarde, begon hij weer te praten. Een lach ontsnapte uit haar mond. “So the paintings all over this messy house are yours? That explains a lot…” Het feit dat hij zijn eigen tekeningen geweldig noemde, beviel Amber niet zo. Daarom beaamde ze ook niet dat ze zijn tekeningen geweldig vond. Zelfs zij kon het beter. Maar ach, waarom zou ze zijn tere kinderzieltje proberen te breken? Dat kwam nog wel, van zelf. Amber draaide zichzelf op haar hoge hakken om en liep heupwiegend op hem af. Ze bleef weer vlak voor hem staan en knipoogde. “I happen to be in a very generous mood, so I’d like to share some of my party favors with you.” Haar wenkbrauwen gingen samenzweerderig op en neer. “But…there’s only one condition. You only get some if you can catch me.” Weer schonk ze de jongen een knipoog, gaf hem een klein zetje naar achteren en verdween door de deuropening.

De duisternis van de gangen leek ineens minder eng te blijken dan ze eerst gedacht had. Waarschijnlijk waren de rare geluiden gewoon de jongen geweest, en nu ze met hem was, was Amber weer gewoon haar oude zelf. Af en toe keek ze achter zich, om te kijken of de jongen haar volgde. Dan beet ze zachtjes op haar lip, om hem nog wat meer uit te dagen zijn einddoel te bereiken. Af en toe draaide Amber zich ook om, wenkte ze hem met haar vinger, om naar haar toe te komen. Een kakelende, psychotische lach ontsnapte uit haar mond, terwijl ze een kamer binnenschoot. In de kamer waren allemaal spiegels zichtbaar. In alle spiegels zag Amber zichzelf. Ze begon zich in de kamer rond te bewegen, terwijl haar spiegelbeeld nog steeds in alle spiegels zichtbaar was. De jongen zou haar kunnen zien, nu was het slechts nog een kwestie van ontdekken waar ze was.

“Come here and catch me, little pretty one” zei Amber op een plagend toontje “Mama got some candy for ya, and I know you want it.” Een grijns verscheen op haar gezicht. Ze zou het de jongen niet te moeilijk maken, ze wilde weten hoe hij zou reageren op haar, of dat ze hem tot waanzin kon drijven.