Promo video
Vocals || Oufit, choreo & performance
Voor een laatste keer checkte Olivia haar make-up in de spiegel. Dat was het dan. De laatste touch ups, ze had haar stem voorbereid, ze had goed geoefend, ze was er helemaal klaar voor. Met een diepe zucht haalde ze adem en gaf zichzelf een knipoog in de spiegel. Vervolgens draaide ze zich om en liep op haar hoge hakken door haar kleedkamer, door naar het podium. Backstage was iedereen nog aan het werk, de jongens van haar school die de instrumenten zouden bespelen, dronken nog een biertje met elkaar voor ze op gingen en Monica stond samen met de andere dansers en danseressen ook een beetje te kletsen. Ze hadden nog tien minuten. Om zichzelf ook een beetje op haar gemak te stellen, besloot ze te doen wat ze het beste kon: kletsen. Olivia plofte op een kist bij de jongens neer en sloeg haar benen over elkaar. “En, zenuwachtig?” grijnsde de drummer, terwijl hij een slok uit het flesje nam. Bevestigend knikte Olivia. “Ja, dit is de eerste keer dat ik dit ga doen…ik ben zo bang dat er iets mis gaat!” Ze sloeg haar ogen ten hemel. De gitarist klopte haar bemoedigend op haar schouder. “Daar moet je jezelf niet zo druk over maken, joh. Alleen wij weten wat er komt, het publiek niet. Als je een foutje maakt, doe je gewoon alsof het er bij hoort. Maar je maakt geen foutjes, want je hebt tot het uiterste geoefend.” Met een pruillipje knikte Olivia. “Ik heb zelfs blaren op mijn voeten van het oefenen, van die hoge hakken.” De drummer grinnikte. “Ik ook” zei hij met een knipoog, terwijl hij nog een slok nam. Olivia giechelde zachtjes.
Nadat ze even met de band had gekletst, liep Olivia naar de danseressen. “Hey ladies and gentlemen!” kierde ze vrolijk en gaf hier en daar een paar knuffels. De dansers en danseressen kwamen van Azura, een meisje dat Olivia pas had ontmoet, haar dansschool en ze waren ziek goed. Zo goed, dat het gewoon eng was. Azura zelf zou er vanavond ook bij zijn, maar die zou een heel andere rol vervullen. Het was een gevarieerd stelletje: donkergekleerd, lichtgekleurd, homoseksueel, heteroseksueel, het zat er allemaal bij. Het ging bij hen maar op één ding: hun passie voor dansen. En dat kon Olivia heel erg waarderen. En dan natuurlijk haar nichtje, met haar vriendin Mikayla. “Olieffie baby!” gilde Monica en trok haar nichtje in haar armen. Vrolijk knuffelde Olivia haar terug. “We gaan het zo goed doen, you’re gonna snatch wigs, hunty, mark my words” gilde Monica vrolijk en drukte een kus op de slaap van Olivia. Olivia giechelde bescheiden en voelde dat ze een kleurtje kreeg. “Nou zo goed is het ook weer niet…” MIkayla gaf haar een duwtje. “Haal jezlef nou eens niet altijd zo naar beneden…je bent keigoed!” Olivia glimlachte weer en peuterde eventjes aan haar haren. “Kom Olieffie, het komt echt wel goed! Trust me.” “Is Connor in de zaal?” vroeg Monica toen. Olivia knikte enthousiast, met een stralende glimlach op haar gezicht. “Nou, dan gaat het toch zeker goed komen?” Die woorden besloot Olivia maar te geloven.
De stagemanager vertelde het team dat het tijd was om richting het podium te gaan. Zenuwen gierden door het lichaam van Olivia. Een gezonde spanning vulde haar gedachten. Toch had ze er stiekem heel erg veel zin in. In de zaal werd een video afgespeeld, om haar muziek te promoten. Het was een korte video van 30 seconden, waar ze Olivia zagen op een manier die eigenlijk niemand kende. Maar Olivia had het zelf gewild. Het was best wel sexy en uitdagend, maar zo voelde Olivia zich als de muziek maakte, als ze zong en als ze danste. Terwijl een drag queen op het andere podium haar aan het aankondigen was, ging Olivia op haar positie staan, voor een microfoon. De dansers en danseressen zochten hun plek op het podium op, de band ging bij de juiste instrumenten staan. Haar hart klopte als een gek. Ze zocht oogcontact met Monica, die links voor haar op de grond zat, op een knie. Monica blies haar een handkusje en ze glimlachte. Mikayla deed hetzelfde, maar zat aan de andere kant. Olivia haalde diep adem. De drag queen op het andere podium had haar aangekondigd: “En hier is ze dan, het nichtje van onze geliefde Monica Romano, Olivia!” Het licht op haar podium schoot uit, en het licht op Olivia’s podium schoot aan.
Olivia keek de zaal in en meteen was het bedrukkende gevoel in haar lichaam verdwenen. De band begon te spelen, en ze legde haar handen op de microfoon en hield het standaard beet. “Heeey….heeeey…” zong ze door de microfoon, en hoorde het publiek juichen. Een stralende glimlach verscheen op haar gezicht. Voor haar deden Monica en Mikayla ingewikkelde bewegingen met hun armen maken. Ze knipoogde naar een jongen vooraan, die al enthousiast begon te bewegen op de muziek. Haar ogen zochten naar een bekend gezicht, het gezicht van Connor, in het publiek. Uiteindelijk zag ze hem staan. Een bredere glimlach ontstond op haar gezicht, dit voelde zo natuurlijk. Dit was waar ze thuis hoorde, waar ze zich goed voelde. Ze sloot haar ogen en begon te zingen: “Midnight shadows, where finding love is a battle. But daylight is so close, so don’t you worry about a thing.” Ze opende haar ogen, deed een stap naar achteren, terwijl een achtergrond zong: “We’re gonna be alright!” Ze begon met de choreografie, helemaal synchroon met de andere dansers en danseressen. Op haar gezicht was een little attitude aanwezig, net als bij de rest van de dansers. Dat hadden ze afgesproken, dat paste ook bij de melodie van het liedje. Olivia stak haar arm schuin de lucht in, trok haar rug naar voren en achteren, terwijl haar andere hand op en neer bewoog en deze naar achteren trok. Heupwiegend liep ze weer naar voren, terwijl Monica en Mikayla achter haar stonden om dezelfde choreografie als haar uit te voeren. De andere dansers stonden stil. “Baby, don’t you know, all ‘em tears will come and go. Baby, you just gotta make up your mind, ‘cause every little thing is gonna be alright. Baby, don’t you know, all ‘em tears will come and go. Baby, you just gotta make up your mind, we decided…” Olivia stapte weer naar achteren en deed dezelfde bewegingen als de dansers maken.
Terwijl de dansers de choreografie hervatten, pakte Olivia de microfoon uit de standaard en begon op het podium te bewegen, dansend. “Hey!” zong ze vrolijk door de microfoon, daagde het publiek uit met haar mee te doen. Gelukkig was het een enthousiast publiek, dus ze kon hen redelijk meekrijgen. “We’re gonna be alright, boy!” zong Olivia door de microfoon. De dansers kwamen naar voren, gingen in een formatie staan, en Olivia keek een paar keer naar achteren, knipoogde naar het publiek en liep toen samen met de dansers wat verder het podium op, meer naar achteren. De dansers gingen op de trap zitten, terwijl Monica en Mikayla op de grond gingen zitten en daar een choreografie uitvoerden. Olivia ging bij hen op de grond zitten, maar deed deze choreografie niet. “We’re in slow motion, can’t seem to get where we going. But the hard times are golden, ‘cause they all lead to better days…we’re gonna be alright!” Terwijl ze aan het zingen was, was ze op haar knieën gaan zitten en liet ze haar hand over haar lichaam glijden. Soepeltjes stond ze op en begon weer met het publiek mee te bewegen. “Come on!” gilde ze vrolijk “We’re gonna be alright boy, hey!” Vrolijk danste ze op het podium, een stralende glimlach op haar gezicht. Ze ontdekte nogmaals Connor in het publiek en kon het niet laten een handkusje naar hem te blazen. Hij was zo’n cutie.
Olivai liep weer terug naar haar dansers, en vervolgde de choreografie. Ze draaide zich om, en samen met de dansers, liep ze helemaal terug naar de trappen. Een paar gingen erop zitten, een paar bukten door hun knieën. “Baby, don’t you know, all ‘em tears will come and go. Baby, you just gotta make up your mind, ‘cause every little thing is gonna be alright. Baby, don’t you know, all ‘em tears will come and go. Baby, you just gotta make up your mind, we decided…” En er was weer een choreografie, ze bewoog haar armen voor haar gezicht, stak ze in de lucht, legde ze op haar hoofd, trok één been in en heupwiegend liep ze naar voren op het podium. “SLAY!” gilde Monica ondertussen en Olivia kon het niet laten om eventjes te lachen. “Heeeeey! We’re gonna be alright, boy, heey!” Ze danste weer vrolijk, liet haar stralende glimlach aan het publiek zien. Wat was dit heerlijk! Dit voelde zo verschrikkelijk goed. Ze sloeg een aantal hoge tonen aan. “We’re gonna be alright…” Ze draaide zich met haar rug naar het publiek, draaide haar bovenlichaam half om en keek uitdagend naar het publiek, terwijl de muziek langzamer werd. Eventjes sloeg ze haar ogen neer, een lieve glimlach stond op haar gezicht. “We’re gonna be alright…” zong ze nog een laatste keer. Alle dansers namen een pose aan bij de trap en Olivia ging in het midden van hen staan. Ook zij nam een laatste pose aan, door haar hand op haar voorhoofd te leggen en iets naar achteren te leunen.
De muziek stopte en het publiek juichte voor haar. Ze klapten, joelden en gilden. Ze ging er van uit dat het positief was. Eventjes sloeg ze een hand voor haar mond, moest lachen, want dit voelde zo geweldig. Ze had zo keihard aan dit nummer gewerkt, zoveel mogelijkheden voor melodieën verzonnen, de tekst was heel lastig om te schrijven, omdat ze niet precies wist hoe dat ze sommige woorden moest vertalen naar een herkenbare situatie voor het publiek. Dit was een heel belangrijk liedje voor haar, en dat het publiek zo enthousiast was, dat was het beste gevoel voor Olivia.