I want you to know that I’m all yours.

Kaya’s adres was voor hem inmiddels al een route geworden die hij uit automatisme kon rijden, zelfs al zou hij geblinddoekt zijn zou Jayden het waarschijnlijk nog kunnen vinden. Wat haastig keken zijn donkere kijkers naar de digitale klok van de auto en besefte hij dat hij nog wel eens wat gas bij kon geven, voordat hij te laat zou zijn. Natuurlijk kwam Jayden sowieso liever nooit te laat, maar in gevallen waar Kaya was betrokken wilde hij al helemaal niet te laat aankomen. Hoe meer op tijd hij was, des te langer kon hij bij haar zijn. En liet dat nou net hetgene zijn wat hij het liefst van alles wilde.
Eenmaal op zijn bestemming – het huis van Avan waar Kaya dus verbleef – parkeerde hij simpel zijn auto en haalde het ingepakte cadeau er ook alvast uit. Met een grijns van oor tot oor liep hij, samen met het cadeau wat hij in zijn handen had, richting de voordeur en belde hij aan. Nogal zenuwachtig bewogen de punten van zijn schoenen wat heen en weer en keek hij op toen de deur open werd gedaan. De grijns op zijn gezicht maakte meteen plaats voor een brede glimlach waarbij zijn tanden werden ontbloot toen hij zijn meest geliefde persoon in de deuropening zag staan. Als alles goed zou gaan dan zou zijn ‘surprise’ voor haar goed uitpakken, Jayden had namelijk toch voor zich weten te houden wat ze vandaag zouden gaan doen. Met het cadeau zou Kaya dat ook wel gaan gokken, dus vandaar. En ze had er eentje nodig, dat ook.
“Hey.” Begroette hij haar toen met dezelfde glimlach als voorheen, die was namelijk nog steeds niet vertrokken en hij betwijfelde of dat ook nog zou gaan gebeuren. “Ik heb iets voor je.”
Achter zijn rug haalde hij de ingepakte kartonnen doos vandaan, waarin de cap precies paste. Kleinigheidje, zo kon ze wel eens vaker met hem meegaan. Toen hij het zwarte ding met de diamantjes zag staan riep het wel naar hem dat hij het moest kopen voor haar, dus waarom ook niet? Zo had hij nog een betere reden om meer tijd met haar door te brengen; samen gaan paardrijden.
“Ik dacht; je hebt er eentje nodig om dat mooie koppie zo te houden, niet?” Wat luchtig haalde hij toen zijn schouders op en grinnikte hij nog even om zijn eigen woorden. “En natuurlijk ook zodat je wat vaker met me mee kan gaan.”
“Maar vind je het wat? Samen met mij paardrijden?” Wie weet vond ze het idee wel helemaal niets en had ze er totaal geen zin in. Dan had hij alles voor niets geregeld samen met Avan. Ja, dat was ook nog een ding. Kathie was weer zo subtiel genoeg om hem weer eens iets niet te lenen – wat hij ergens ook wel snapte, maar toch – vandaar dat hij maar aan Avan had gevraagd of hij zijn paard niet mocht lenen, zodat Kaya op die van Jayden kon. Natuurlijk had hij er meteen in ingestemd nog voordat Jayden zijn hele plan had kunnen vertellen, dus dat was dan wel heel nice en kwam zeer goed uit.
 
Tijdens de autorit naar de manege had Jayden al een aantal keren vanuit zijn ooghoeken naar Kaya gekeken en besefte hij keer op keer maar weer hoe lucky hij wel niet was. Na een tijdje pakte hij voorzichtig haar hand beet en wreef voorzichtig over de rug daarvan. “Heb je er zin in?” Een glimlach verscheen alweer op zijn gelaat. Oh god. Wat hoopte hij maar dat ze er zin in had.
Gelukkig waren de paarden allebei al opgezadeld en klaargezet, ready voor gebruik dus. En ondanks dat het zijn eigen idee was geweest om dit te gaan doen was hij toch nog best wel zenuwachtig. Stel dat hij zou gaan vallen in het bijzijn van Kaya, dan stond hij toch best voor lul?
“Ik weet niet of je liever met of zonder zadel reed dus.. Ja.” Wat bedenkend beet hij op zijn onderlip, maar doordat hij zijn hand met die van haar had gemengd tijdens dat ze naar de paarden toegelopen waren stelde dat hem ergens toch best wel gerust, het kleine contact met Kaya.
Dus..

Ze maakte zich weer genadeloos ongerust. Het was niet de eerste keer dat Jayden naar haar toe kwam en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn dat hij naar haar toe kwam. Maar ze moest er wel goed uit zien. Ze moest wel stralen.
Het was belachelijk dat hij zo'n invloed op haar had. Ze had al zoveel jongens meegemaakt dat Jayden geen nieuwe verschijning was. Desondanks voelde het wel zo. Ze wist niet wat ze met zichzelf aanmoest als het om Jayden ging. Ze wou bij hem zijn, wou het altijd over hem hebben en kon niets anders dan aan hem denken. Maar het beangstigde haar en leverde haar met regelmaat een paniekaanval op. Hij kwam te dichtbij.
Toch zag ze er naar uit dat hij ging komen. Ze zouden iets doen, ze wist niet precies wat. Hij had iets gepland en Avan had de hele tijd met een geheimzinnige grijns rondgelopen. Natuurlijk wist Avan wel wat ze gingen doen, dat was altijd zo.
Hoe het trouwens was dat die twee elkaar konden wist ze niet. Maar dat was het hele ding in HorseHome, iedereen kon elkaar en leek een grote familie te zijn.
De deurbel ging en haar hart maakte een sprongetje. Was het echt al zo laat? Ze wierp nog een blik op zichzelf in de manshoge spiegel die in de gang hing, deed haar haar nog even goed en opende de deur met een stralende glimlach die ze speciaal voor Jayden had gereserveerd. Een glimlach van oor tot oor die werd beantwoord met een glimlach die ze oh zo lief had. Dat terwijl ze nog niet heel lang samen was met de jongen en nog steeds niet zeker wist of ze wel samen met hem moest zijn.
"Hey," begroette Jayden haar. Ze sloeg haar armen over elkaar heen, probeerde gereserveerd en koel te doen, probeerde te doen alsof haar hart niet tien passen sneller was gaan slaan. Ze probeerde cool te doen, achteloos, alsof Jayden niet zo'n grote invloed op haar had. Maar haar koele, gereserveerde houding verdween als sneeuw voor de zon toen hij naar haar keek. Ze kon het gewoon niet. Ze kon gewoon die afstand niet opbrengen ookal leek het haar het beste.
"Hee jij," reageerde ze terug met een glimlach die vanuit haar tenen leek te komen. Ze ging wat dichter bij hem staan, drukte haar lippen licht op zijn wang.
“Ik heb iets voor je.” Hij haalde een doos achter zijn rug vandaan en legde het in haar onzekere armen. Een cadeau, voor haar? Verward maakte ze de doos open en zag er een cap in liggen. Een prachtig zwarte, ingelegd met kleine diamantjes.
"Wauw," mompelde ze zachtjes. Het was een prachtige cap. Ze reed alleen niet meer. Ze keek Jayden dan ook aarzelend aan, niet wetend hoe ze hem dat moest zeggen.
Wacht.
Hoe wist hij überhaupt dat ze kón rijden? Dat een cap een soort van 'nut' zou hebben? Ze zou Avan ernaar vragen vanavond. Of nou ja, wanneer ze Avan weer zou zien want wie weet waar ze vanavond zou belanden.
“Ik dacht; je hebt er eentje nodig om dat mooie koppie zo te houden, niet?” Hij grinnikte even.
"Een cap?" De woorden vormden zich haast geluidloos rondom haar lippen. "Ja, ik denk het..." Ze twijfelde. Het was een gaaf cadeau, het was een oplossing voor het raadsel wat ze gingen doen deze date. Maar het was een veel te duur cadeau. Geld dat Kaya eigenlijk niet meer had. Ze snapte dan ook niet dat Jayden het zich wel kon veroorloven.
“En natuurlijk ook zodat je wat vaker met me mee kan gaan.” Vaker? Klonk wel gaaf. Kon het? Ze knikte terwijl ze met haar hand haar nieuwe cap streelde. Het was een pracht cap.
“Maar vind je het wat? Samen met mij paardrijden?”
Ze knikte waarna een glimlach haar lippen weer beroerde.
"Lijkt me gaaf," reageerde ze. "Maar het is wel een lange tijd geleden dat ik gereden heb," gaf ze toe.

Daarna waren ze zonder er nog veel woorden vuil aan te maken in de auto gestapt. Haar hart hamerde in haar borstkas. Ergens was ze ongerust, het was echt al een eeuwigheid geleden dat ze gereden had en ze wist niet of ze het gevoel er nog wel voor had. Ook wist ze niet of ze het wel zo leuk vond als vroeger. Ze had er wel zin in, maar de zorgen maakte het lastig om ergens echt enthousiast over te worden.
Hij onderbrak haar gedachtes door haar hand vast te pakken en deze te strelen. Ze keek naar hem op en voelde zich voor het moment veilig. Hij zou haar niets laten overkomen, wel?
"Heb je er zin in?" vroeg hij. Ze knikte, zei het een beetje twijfelend, maar ze knikte wel. Ze had er ook wel zin in. Het zou ook wel gezellig worden, daar had ze vertrouwen in, maar ohmijngod, wat als ze iets stoms deed? Iets typisch beginner?
Op de manege was ze dankbaar dat ze niet op trainingsstal Scodelario waren. Ze had haar broer dan misschien weer gezien op het Nieuwjaarsfeest, maar ze probeerde nog steeds kostte wat het kost hem te vermijden. Misschien was dat niet zo aardig maar ze kon het gewoon nog niet opbrengen om hem te zien.
Ze wierp niet zoveel blikken op haar omgeving -
Wacht even. Toen realiseerde ze zich pas dat ze helemaal niet op rijden was gekleed. Het was een beetje laat om tegen Jayden te zeggen dat ze zich misschien nog had willen omkleden. Dus daar stond ze, met haar goede hoofd, in een strakke spijkerbroek met een wit topje, een bruin leren jack en matchende witte sneakers. Ze hoopte dat Avans zusje het haar niet zo kwalijk zou nemen als er een beetje paardensmeur op kwam te zitten. Ze staarde even naar zichzelf in het besef dat dit een slecht slecht plan was, maar werd door haar gedachten onderbroken door Jayden die alweer haar hand vast nam. Ze liepen innig verstrengeld - een aanraking die misschien heel simpel mocht zijn, maar die voor haar iets teveel emoties en gevoelens op riep -
“Ik weet niet of je liever met of zonder zadel reed dus.. Ja.” Ze keek naar hem en zag dat hij op zijn lip beet. De twee gezadelde paarden stonden er rustig bij.
Ze legde haar hoofd in haar nek en lachte even.
"Oh hemel, Jayden nee, godzijdank ligt er een zadel op. Mijn broer was de held-" haar adem stokte in haar keel toen ze het paard zag dat daar gezadeld was. Dat was Sangre! Avans paard! Natuurlijk...
Ze liet Jayden even los en liep naar het bekende dier toe.
"Sangre, hee jongen," sprak ze rustig waardoor het dier zijn oren naar haar toe draaide, benieuwd naar de misschien nog bekende stem? Ze streelde zijn hals kort even en ging toen weer naar Jayden toe.
"Ik ken Sangre nog wel," zei ze zachtjes met een dromerige uitdrukking op haar gezicht. "Het paard van Avan. Ik heb vroeger samen met hem en Pasqual buitenritten met hem gemaakt. Familievriend. Het paard dus ook." Ze vlocht haar vingers weer door de zijne, immers wist ze nog niets over zijn paard.
"Ga je me nog voorstellen?" lachte ze terwijl ze als betoverd naar Jayden bleef kijken. Wist hij eigenlijk wel hoe knap hij was? Shit, waar was ze mee bezig?

Hij hoopte maar dat het idee om samen te gaan paardrijden haar aanstond, zo niet, dan mocht ze dat best zeggen. En dat wist ze, waarschijnlijk. Jayden ging er althans van uit.
Ook hoopte hij maar dat hij de goede maat cap had gepakt om als cadeau te doen, maar daar zouden ze straks wel achter komen. Waarschijnlijk wel, aangezien de medewerker van de winkel hem erop had gewezen dat de maat die hij had gekocht de meest gangbare maat was. Dat vergrootte zijn kans om de goede te hebben, vandaar dat Jayden die dan ook maar had gekocht. Het had hem in ieder geval goed gedaan toen ze hem had verteld dat ze hem mooi vond, want hij had zo zijn best gedaan om iets moois uit te zoeken. Iets moois. Dat paste dan sowieso al bij Kaya, sinds zij zo’n beetje het mooiste in zijn hele leven was. Mooi en mooi was super mooi. Geweldig.
 
Tijdens de rit naar de stallen had hij haar gevraagd of ze er zin in had, waarop ze had geknikt en hij zijn mondhoeken omhoog had laten krullen. Mooi zo, een buitenrit had hem wel leuk geleken om samen te doen, vooral omdat Avan hem ook nog had verteld dat Kaya vroeger paard had gereden. Jayden had dan ook nog even getwijfeld, want misschien was er wel een reden geweest dat ze tegenwoordig niet meer reed, maar toch, ze vond het leuk, dus dan zat hij goed. Hij kon dus weer opgelucht ademhalen. Haar dwingen tot iets wat ze niet wilde wilde hij absoluut niet.
Lang duurde het niet voordat ze hun bestemming hadden bereikt en Jayden dus de auto parkeerde. Nadat ze waren uitgestapt en de oprit opliepen had hij haar hand voorzichtig vastgepakt, totdat ze bij de opgezadelde paarden aankwamen. Kaya leek te zien dat het witte paard niet zomaar een paard was, maar het paard van Avan, Sangre.
Avan had het idee leuk gevonden waardoor hij Sangre aan hen had willen laten lenen, zodat ze samen een buitenrit konden maken. Hij had hem wijs gemaakt dat de witte hengst erg braaf was, dus hopelijk was dat ook het geval.
Jayden had geglimlacht hoe ze met Sangre om was gegaan en had zo toe staan kijken hoe de twee elkaar begroetten, Sangre die zijn oren naar voren had gedaan.
“Ja?” Had hij vrolijk gevraagd, de glimlach die nog steeds op zijn gezicht stond. Het was geweldig om Kaya zo te zien. "Het paard van Avan. Ik heb vroeger samen met hem en Pasqual buitenritten met hem gemaakt. Familievriend. Het paard dus ook." Aha, vandaar dat Avan het idee zo leuk had gevonden en dit meteen had aangeboden. Jayden had hem wel door. Slim Avan, slim. Hun vingers waren weer met die van elkaar gemengd en Jayden moest kort lachen om haar opmerking of ze haar nog voor ging stellen.
“Nou, dit is dus Cantaor. Net als Sangre een Andalusiër, en –” Voordat hij zijn zin af had kunnen maken had de bruine hengst zijn nek uitgestoken om even aan Kaya te snuffelen waardoor Jayden wat grinnikte. “Ik denk dat hij je wel leuk vindt?” Helemaal mooi dat zijn paard zijn vriendin accepteerde. Maar ook al had het dier dat niet gedaan, had dat voor de rest geen verschil gemaakt. Kaya was geweldig namelijk, iets wat je niet zomaar weggooide en al helemaal niet door een afwijzing van een paard.
“Ik dacht dat jij misschien wel op Sangre kon? Als je dat leuk lijkt, tenminste.” Ze mocht namelijk ook gerust op Cantaor, maar gezien het verhaal dat ze had met Sangre leek Jayden dat sterk. Maar het kon altijd.