Once, and Never again. [Dean]

Klik. Met een korte beweging van haar handen haalde Jamey de digitale camera voor haar rechter oog weg en liet deze een paar centimeter voor haar gezicht hangen zodat ze kon zien wat ze had gefotografeerd. Weer scheef. En niet zo’n beetje ook. De horizon en diens rode, opgaande zon leken wel tien graden af te wijken. Met een zucht duwde ze haar donkergerande bril wat verder op haar neus en liep verder over het vochtige, onverharde wandelpad. Het was hopeloos, zij en een camera. Dan was ‘ie weer scheef, dan weer onscherp. Of een combinatie van die twee. Het was gewoon nooit goed. Brooke had wel wat geweten om haar te motiveren, maar die was niet meegekomen en lag waarschijnlijk nog op bed. Er waren zoveel mensen die om half zeven ’s ochtends nog lang niet wakker waren.
Een paar minuten lopen verder bleef ze weer staan voor een zoveelste poging. Klik. ‘Ho-pe-loos…’ herhaalde ze haar gedachte ontevreden terwijl ze haar nieuw geschoten plaatje bekeek. Ze klikte haar camera uit en stopte hem in haar zak, voor ze verder liep.

Hij was op weg naar huis. Tussen zijn dienst van daarnet van de paarden voederen en zijn dienst in de bar in zat ongeveer twee uur en hij had besloten dat hij wel eens gewoon een wandeling kon maken. Ter ontspanning, want waarom de fuck not? Ja, hij was afgepeigerd, maar als hij in beweging bleef, kon hij niet toegeven aan de moeheid. Vanavond, na de paarden, kon hij weer slapen wist hij. Dus tot die tijd moest hij wakker blijven en iets doen.
Dean liep op een rap tempo, zijn werkdag van gisteren te overdenken. Het was een drukke dag geweest bij de bar en hij had goddank vandaag niets verkeerd gedaan. Een collega van hem had hete soep over een oude vrouw haar rok gegooid, daar was het nodige drama van gekomen. De man was op staande voet ontslagen en de vrouw had naar het ziekenhuis gemoeten. Achteraf bleek er een woordenwisseling tussen de oude vrouw en haar man te zijn geweest waardoor ze het dienblad per ongeluk uit de handen van de jongen had geslagen. Desondanks was de jongen ontslagen en kreeg de vrouw een schadevergoeding. Dean had meegekregen dat de schadevergoeding naar de jongen werd doorgesluisd omdat het een lieve vrouw was.
Ja, oude vrouwtjes werden nogal eens onderschat, zeker als het in een bar was.
Het was vroeg, daarom begreep hij ook niet helemaal hoe het kon dat hij iemand tegen het lijf liep. Maar ze had een camera bij zich, wat een verklaring an zich was.
'Ho-pe-loos', verzuchtte het meisje, wat een glimlach op Deans gezicht veroorzaakte. Hij kon zich wel met haar foto's bemoeien, maar...
Och, waarom ook niet.
"Als je je camera nou ergens op zet? Hier bijvoorbeeld." Dean schoof een picknicktafeltje schoon en trok zijn jas uit. Het was vrij fris zo zonder jas, maar och, als hij iemand kon helpen...
"Dan heb je een stabieler oppervlak, betere foto's. Je hand trilt, weet je." Als hij wat eten had gehad, had hij het desnoods aangeboden. Toen bedacht hij zich dat hij onbeleefd was.
"Ik ben Dean," stelde hij zichzelf voor. "Mooi toestel heb je daar." Ooit, als hij er geld voor had, ging hij ook fotograferen.

Jamey keek op toen er een zwartharige, bebaarde jongeman aan kwam lopen. Hij was zeker een halve kop groter dan het meisje, maar had een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Bebaard en lang haar. Hij deed haar een beetje denken aan zo'n rockster uit de jaren negentig. Niets mis mee.
"Als je je camera nou ergens op zet? Hier bijvoorbeeld."
Ze keek met haar handen verborgen in haar zakken, haar linker hand om de kleine digitale camera gesloten, toe hoe de jongen een picknicktafel schoonveegde en zijn jas uittrok.
"Dan heb je een stabieler oppervlak, betere foto's. Je hand trilt, weet je."
Daar had hij een punt. 'Bedankt voor de tip,' reageerde ze met een voorzichtig glimlachje, er nog steeds niet zeker van zijnd of ze die camera niet gewoon terug naar de winkel zou brengen - maar dat hoefde híj niet te weten.
'Jamey,' stelde ze zich op haar beurt voor aan de jongen die Dean bleek te heten. 'Woon je hier in de buurt?' Zó'n standaard vraag, maar meestal werkte dat vraag wel.
In haar andere zak streken haar vingertoppen eens over haar mobiel, toen ze die wat verder in haar zak verborg. Ze had het idee dat dit wel eens een echte vrije dag zou kunnen worden, aangezien ze, wanneer ze nodig was, zou worden gebeld, ookal was dit officieel al een van haar vrije dagen. Momenteel werkte ze drie dagen per week vijf uren, zodat er de mogelijkheid was haar op een ander tijdstip te bellen, mocht er versterking nodig zijn.