Plaid 'n Glamour [Demi]

'Hoe komt het dat je hier nog nooit bent geweest?'
Christie, het Indische meisje dat naast Annabell liep, kek de blondine met licht opgetrokken wenkbrauwen aan. De ander haalde eens nietszeggend haar schouders op. 'Geen idee. Ik heb het tegenwoordig nogal druk met de garage en zo.'
Ze hoorde de jonge vrouw naast haar een diepe zucht slaken. 'Je bent altijd bezig, meid. Geef jezelf nou eens wat rust!'
'Dat doe ik nu toch?' protesteerde Annabell, gebarend naar de open deuren van het café. Ze had haar stem al iets moeten verheffen gezien de muziek luider werd naarmate ze verder naar binnen liepen. De ruimte was aardig vol en Annabell had even nodig om zich te acclimatiseren, te wennen aan de harde muziek. Toen liep ze snel achter Christie aan, die in de richting van de bar was verdwenen, bang om haar vriendin in de drukte kwijt te raken.
'Wil je al wat te drinken?' vroeg het getinte meisje haar boven de muziek uit. Annabell glimlachte even en schudde haar hoofd. 'Misschien later!' antwoordde ze, en haar stem sloeg onwillekeurig over toen ze hem verhief. Christie grijnsde terug, leunde over de bar in de richting van het meisje achter de bar en bestelde iets wat Annabell niet kon horen. Toen ze haar drankje ontvangen had hief ze het glas iets naar haar op om naar Anna te proosten en grijnsde breed. Annabell lachte onwillekeurig, knikte eens omdat haar stem waarschijnlijk niet boven de muziek uit zou kunnen komen en wierp een blik de door neonlampen verlichte ruimte in. Ze zouden nog op een paar anderen wachten met wie ze af hadden gesproken, die eveneens rond dit tijdstip zouden moeten arriveren - tenminste, dat was wat Anna had gedacht. Toen ze zich omkeerde om aan Christie te vragen hoe laat het eigenlijk was was het meisje namelijk nergens meer te bekennen.
Zuchtend ging ze op haar tenen staan, in een poging Christie tussen de mensen terug te kunnen vinden, maar het leek ongeveer hetzelfde als een speld in een hooinaald proberen te vinden. Langzaam liet ze zich op een barkruk zakken, bestelde wat te drinken en bleef zo zitten, wachtend tot Christie terug zou keren of tot er iemand van hun vriendengroepje zou arriveren - waar ze waarschijnlijk ook nog wel even op zou kunnen wachten.

Voor kort richtte ze haar donkere ogen op de donkere lucht boven haar, bekeek hier en daar de sterren die ze zag en besefte toen dat ze weer terug op de weg voor haar moest letten, voordat ze zou gaan vallen. Haar hakken tikten ritmisch op de stenen ondergrond, wat misschien voor een avondje uit niet bepaald de beste schoenen keuze was, maar whatever. Wie mooi wilde zijn moest nou eenmaal pijn leiden, niet waar?
“Misschien had je beter sneakers aan kunnen doen in plaats van.. Dit.” Wat nonchalant rolde Demi met haar ogen als reactie op de woorden van Jynn. No shit, Sherlock? Dan kon zij wel sneakers aan hebben, dat betekende nog niet dat ze sneller dan haar kon lopen, dus te zeuren had ze er verder niet over. De enige die ze ermee zou hebben met deze actie was haarzelf, dus wat was het probleem?
Al snel hadden de twee besloten om in een of ander random club naar binnen te gaan; de muziek was hard en klonk wel leuk. Daarbij was het er nogal druk, wat voor de twee aangaf dat er wel een sfeer binnen moest hangen, precies wat ze samen op wilde zoeken.
Bij binnenkomst ging Jynn dan voor hen beide al meteen wat drank halen en duurde het niet lang voor ze met twee glazen wijn terugkwam. Wijn.. Ach, wat maakte het uit; alles wat alcohol bevatte was prima voor haar. Al was het natuurlijk wel zo dat ze bij de eerste paar drankjes nog doorhad wát ze dronk, maar goed, een wijntje kon er eigenlijk altijd wel in.
Ze waren meteen de dansvloer opgegaan – wat negen van de tien keer ook zo was – en ook al waren ze dan maar met z’n tweeën, de aandacht van anderen hadden ze vrijwel meteen weer. Of het nu kwam doordat ze wat opvallender danste en dat wel of niet in de smaak viel wist ze niet, maar waarschijnlijk had het wel wat, anders zou het keer op keer geen aandacht van anderen opvragen.
Lang duurde het niet of haar vriendin had weer iemand aan de haak geslagen, waardoor Demi een zucht uit haar keelgat liet ontsnappen en vervolgens haar mondhoeken maar wat omhoog krulde. Zo ging het altijd, niet dat ze het erg vond tho. Haar glas zette Demi vervolgens aan haar lippen en even liet ze een hand door haar haar heen gaan, om vervolgens weer ritmisch op de muziek te bewegen.
“Ik ga nog even wat halen.” Had ze haar vriendin dan ook aangesproken terwijl ze haar glas ophief, om te laten merken dat het leeg was.
Wat kleiner dan de gemiddelde personen zijn was af en toe nog best wel pittig, vooral als je je weg moest banen richting de bar, die wel kilometers verderop leek te staan aangezien het niet bepaald opschoot. Niet dat het Demi wat uitmaakte, ze duwde negen van de tien gewoon een eind weg waardoor ze uiteindelijk wel een vrije doorgang had.
Zo duurde het ook niet echt super lang om bij de bar te staan, al was het wel druk waardoor ze op haar beurt moest wachten met het bestellen. Haar blik ging dan ook richting iedereen die rondom de bar zat en bleef toen hangen bij een blondine die om de hoek op een barkruk zat van waar zij stond. Was dat niet Annabell?
Meteen schoten haar mondhoeken omhoog en verwisselde ze haar plaats zodat ze naast de kruk stond waar Anna op zat. “Hey!” Een volle glimlach sierde haar lippen toen ze haar over de muziek heen begroette. Was het raar dat ze Anna, nou ja, niet echt hier verwachtte? Ach, ze was blij hoor. Eindelijk eens iemand ze tegen kwam die ze kende. Niet dat ze Annabell echt kende-kende, maar dat maakte even niets uit.
Demi betrapte haarzelf op nét iets te lang staren, waardoor ze even haar hoofd schudde en haar blik afwendde naar de bar. “Eh, wil je ook wat?” Haar bruine ogen keken weer in de richting van Anna, haar mondhoeken die voorzichtig weer omhoog krulden. Misschien was het net zo netjes om te vragen of ze ook wat wilde, vandaar de vraag.

Annabell had nog geen vijf minuten op haar barkruk de zaal in zitten staren voor iemand haar aandacht probeerde te trekken. Ze had nogal glazig voor zich uit zitten kijken en waarschijnlijk had ze, zonder het op te merken, oogcontact gemaakt met iemand op de dansvloer.
Voordat ze het wist stond er namelijk een jongeman met licht haar en een leren jacket tegenover haar, een scheve grijns op zijn gelaat. Het eerste wat hij zei was onverstaanbaar, wat blijkbaar te zien was aan haar verbaasd opgetrokken wenkbrauwen, gezien hij het een keer herhaalde, deze keer echter een stuk luider zodat hij wel te verstaan was.
'Heb je zin om te dansen?'
Annabell nam de ander even schattend in zich op voordat ze met een verontschuldigend glimlachje haar hoofd schudde. 'Ik wacht op vrienden!' antwoordde ze, haar stem eveneens verheffend. De jongeman, misschien ietwat teleurgesteld, haalde zijn schouders eens op en knikte haar toen grijnzend toe, voor hij weer de dansvloer op verdween.
Zwijgend nam ze een klein slokje uit haar glas. Teveel alcohol zou het vanavond waarschijnlijk niet worden, gezien ze morgen het liefst zonder een kater wakker werd. Daar zat haar oom niet op te wachten ondanks het feit dat het morgen gewoon zondag was en de garage eigenlijk gesloten was. Maar een glas of twee kon alles behalve kwaad, right?
God, het duurde wel ontzettend lang voordat de anderen kwamen opdagen, en ze had Christie in de tussentijd nog steeds niet gezien. Die stond hoogstwaarschijnlijk aan de andere kant van de ruimte te dansen, maar Annabell was niet van plan om haar in de drukte op te gaan zoeken.
Ze wierp een blik op de klok en zag dat het half elf was, terwijl ze om kwart over tien aan de bar af hadden gesproken. Nou, daar hoefde ze dan waarschijnlijk ook niet meer op te wachten. Misschien werd het dan toch maar tijd om Christie te gaan zoeken, of in ieder geval zelf ook de dansvloer op te gaan. De hele avond aan de bar staan was ook zo verschrikkelijk saai - dan had ze beter thuis kunnen blijven. Annabell wist wel hoe ze een beetje lol moest hebben in situaties als dit, maar het was fijner als ze in het gezelschap was van iemand die ze kende. Dat maakte het nou eenmaal een stuk leuker.
Ze dronk het laatste beetje vloeistof dat over was gebleven in haar glas in een enkele teug op, zette het glas zelf terug op de bar neer en liet zich langzaam van haar kruk glijden. Ze had gewoon sneakers aangetrokken - ze was al redelijk lang en stak vaak boven de rest van haar vrienden uit, dus hakken waren nooit echt een optie voor haar geweest. Niet dat ze er niet op kon lopen of omdat ze bang was nog langer te zijn; het was gewoon niet praktisch, gezien ze constant het gevoel had dat ze letterlijk op mensen neer keek.
"Hey!"
Een vrolijke stem deed haar nogal verbaasd omkijken. Werd er tegen haar gesproken?
Maar toen ze zag wie er achter haar stond en haar met een brede glimlach aan keek begon ze onwillekeurig te grijnzen. Het was Demi, die ze niet al te lang geleden had ontmoet. Ze kenden elkaar niet ontzettend goed, maar dat maakte voor Annabell weinig uit.
'Hey!' groette ze vrolijk terug, zich nu volledig tot Demi kerend. Ze was blij dat er eindelijk iemand was die ze kende. 'Wat doe jij hier?'
Gelijk kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Strakke move, Anna. Toch bleef ze glimlachen alsof ze geen spijt van de - voor haar gevoel domme - opmerking.

Ondanks dat het best druk was in combinatie met een niet al te grote ruimte zorgde dat er niet voor dat het zo ontiegelijk warm werd, zoals dat normaal gesproken wel het geval was. Of dat er een ontzettende stinklucht van zwetende mensen hing. Gelukkig maar, anders had de zwartharige het zeker niet lang volgehouden, vooral nu ze nog vrijwel helemaal nuchter was en van alles dus gewoon nog besef had.
Nu ze dan toch naar de bar ging om wat te gaan halen was het misschien wel meteen zo handig om voor haar vriendin ook wat mee te nemen, maar aangezien de blondine allerlei drank kreeg toegesmeten van de jongensgroep waar ze al snel naartoe was gegaan leek Demi dat geen goede optie. Zonde van haar geld als ze het of niet opdronk of het aan iemand anders gaf waarvan Demi geen benul had. Dan maar alleen voor haar eigen, hoewel dat best wel egoïstisch klonk, maar goed.
 
Annabell kende ze dan nog niet goed of lang – ze had het meisje pas geleden ontmoet – toch was Demi wel blij dat ze iemand in deze ruimte kende, de vriendin waar ze mee was niet meegerekend dan.
'Hey!' De glimlach die ze eerder op haar gezicht had gehad verbreedde, puur omdat Anna nu ook een soort van herkenning liet zien en ze elkaar dus wederzijds herkenden. Wie weet was ze haar al vergeten, kon toch? Bij Demi zelf was dat al zo vaak gebeurd, hoe schamend het af en toe ook was, maar ze kon er gewoon totaal niets aan doen.
'Wat doe jij hier?' Wat lichtelijk haalde Demi haar wenkbrauwen omhoog en grinnikte ze wat binnensmonds, lang niet hard genoeg om boven het geluid van de muziek uit te komen en het dus hoorbaar voor Annabell zou zijn. “Well; waar een sfeer is, ben ik.” Na die woorden grinnikte ze nog wat door en veranderde dat later weer in een warme glimlach, zoals eigenlijk de hele tijd al dat ze bij haar in de buurt was. Maar alright, Demi had niets voor niets een ass, right? Daar moest ze met dansen natuurlijk wél gebruik van maken, anders was dat best zonde. Daarbij hield ze ook gewoon van feesten, al was het niet zo dat ze perse moest of wat dan ook. Eén of meerdere keren iets overslaan was ook prima.
“En jij dan? Ik wist niet dat je van uitgaan hield?” No offense, though. De blondine leek Demi alles behalve saai, maar gewoon, ze had het niet bepaald van haar verwacht. Maar dat kon natuurlijk ook liggen aan haar gebrek aan mensenkennis. Al nam dat niet weg dat Demi niet blij was om haar te zien of wat dan ook.
Hoe lang het duurde voordat het shotje was besteld, hoe snel Demi het bij de bar in een keer weggoot en haarzelf weer omdraaide richting Annabell. “Heb je zin om te dansen?” Het was altijd beter om plezier te maken met iemand die al bekend was. Alhoewel nieuwe mensen ontmoeten ook leuk was, maar op de een of andere manier trok haar dat deze keer niet zo aan. “Of ben je hier met iemand anders?” Ze wilde niet te opdringerig overkomen, ze kon namelijk ook haar idee afwijzen en hiermee liet Demi merken dat dat ook mocht. Het zou wel minder leuk zijn als ze haar zou afwijzen, maar dat terzijde.

Gelukkig leek Demi haar opmerking niet al te serieus te nemen - ze reageerde er in ieder geval niet op op een manier waarop Anna ging denken dat Demi haar maar dom vond. Daar zat ze namelijk niet op te wachten.
“Well; waar een sfeer is, ben ik.”
Dat had ze kunnen weten. Haar gezicht lichtte iets op toen ze begon te grijnzen en ze was stiekem blij dat het nogal donker was; zo zou Demi niet kunnen zien hoe rood haar wangen waren geworden in de afgelopen paar seconden. Ze kon het gewoon niet helpen.
Ze had wel verwacht dat Demi nogal een feestbeest was. Zo zag ze er ook wel uit, in ieder geval, als iemand die wist hoe je plezier moest hebben. Zelf kwam ze tegenwoordig zelf minder op feestjes als dit, vooral omdat ze er gewoon weinig tijd voor had en het zich niet echt kon veroorloven. Maar om na een lange week wat te ontspannen en even niet te denken aan haar werk was fijn.
“En jij dan? Ik wist niet dat je van uitgaan hield?”
Ze haalde even met een kleine glimlach haar schouders op zodat ze niet boven de muziek uit hoefde te schreeuwen. Het was eigenlijk Christie die haar hierheen had gesleurd, en ondanks dat ze niet had geprotesteerd zou ze niet uit eigen wil zijn gegaan. Nu ze hier echter was was Annabell blij dat ze wel gegaan was. Ze glimlachte even toen Demi een shotje achterover sloeg. Zelf had ze al een drankje op en zou het daar voor nu even bij laten - dat kwam later op de avond wel weer eens. Toen richtte de jonge vrouw zich weer tot haar. “Heb je zin om te dansen?”
Annabell voelde haar gezicht warm worden en onmiddellijk werd ze ontzettend zelfbewust over haar lichaamshouding. Ze was van nature al lang en droeg geen hakken, maar ondanks dat ze normaal geen enkele moeite had met haar lengte voelde ze zich om een of andere reden ietwat ongemakkelijk in haar eigen lichaam. Lag het aan Demi?
Ze wilde al bijna antwoord geven voor haar een tweede vraag gesteld werd. “Of ben je hier met iemand anders?”
Snel schudde ze haar hoofd. 'Ik ben hier met mijn vriendin,' antwoordde ze over de muziek heen, 'maar die ben ik al even kwijt.' Ze keek even de zaal in of ze de donkerharige vrouw ergens kon spotten, maar tevergeefs. Toen keerde ze zich weer tot Demi en schonk haar een scheve grijns. 'Ik wil best dansen, ja.'

Ondanks dat ze Annabell niet meteen het eerste beste type vond die ze op feestjes zoals deze tegen zou komen, was Demi toch wel dolblij met de aanwezigheid van de blondine. Waarschijnlijk zou haar vriendin nu toch wel de hele avond nog bij die andere groep hangen, dus dan maakte het ook niet uit als ze even ergens anders naartoe zou gaan, of in dit geval bij Annabell zou blijven. Ze zou Demi in ieder geval niet missen, misschien zelfs niet eens doorhebben dat de zwartharige gewoon weg was gegaan. Maar het kon altijd zo zijn dat Anna wél met iemand was die alleen van haar aandacht wilde, en dan had ze toch even dikke vette pech. Zou wel jammer zijn, maar dat was dan maar niet anders.
Hoe lang ze misschien wel niet naar de blondine had gestaard wist ze niet en het voelde ongemakkelijk om ineens haar blik van haar af te wenden. Vandaar dat ze best blij was dat haar drankje eindelijk was besteld, wat ze in een fractie van een seconde naar binnen had gegoten nadat ze het van de bar had aangepakt. Het shotglas had ze nog in haar handpalm zitten terwijl de vraag of Anna misschien wilde dansen over haar lippen heen rolde. Dansen was leuk. En Anna, nou ja, ook? Win-win situatie?
Toen besefte de zwartharige dat het misschien wel zo kon zijn dat zij wél met iemand was die aan haar gehecht zat – wat ze stiekem niet hoopte trouwens – dus vandaar dat ze dat voor de zekerheid nog maar even checkte, zelfs nog voordat ze een antwoord had gehad op haar eerder vraag.
'Ik ben hier met mijn vriendin, maar die ben ik al even kwijt.' Háár vriendin of één vriendin? Fuck man. Hoe kon ze nou een voorstelling van Annabell’s leven maken als zijzelf allemaal zo vaag was over zulk soort dingen?
Een prille glimlach verscheen op haar lippen, die nog verbreedde toen Annabell stopte met de zaal te checken en haar stem te horen was. 'Ik wil best dansen, ja.'
Nice. Heel nice. De hand waarin het glas zat was razend snel klammer geworden dan voorheen, evenals haar andere hand, al was die minder omdat daar niets in zat. Het glaasje kiepte ze dan nog voor de zekerheid even in haar mond, ook al kwam er nog maar een kleine slok uit wat niet eens als een slok gezien kon worden, en zette ze het ding op de bar. Vervolgens pakte haar handen die van Annabell vast, om haar zo voorzichtig van de kruk af te trekken waar ze op zat en haar naar de dansvloer te leiden.
Meteen begon Demi deze danssessie door haar armen de lucht in te doen, ze vervolgens weer naar benden te halen en Annabell een glimlach te schenken. Op het juiste moment van de beat zakte ze zigzaggend naar beneden en sprong daarna razendsnel omhoog; van hot naar cute in een paar seconden tijd. Totaal niet de bedoeling?
“Kom op Anna!” Klonk haar stem boven de muziek uit terwijl ze de blondine haar handen had gepakt om daarmee wat bewegingen te maken; de lucht in, zwaaiend, noem het allemaal maar op, Demi deed het. Toen ze haar losliet kon ze het dan ook niet laten om een grinnik tussen haar lippen door te laten ontglippen en bewoog haar lichaam nog steeds ritmisch op de maat met af en toe een bepaalde move erin op haar manier, zoals zij dat kon.

De jongedame tegenover haar had opnieuw wat de drinken gekregen, en de vloeistof verdween even snel als het voor haar neus verschenen was. Ze begon er langzaam aan te twijfelen of Demi nog wel sober was - ze had geen idee hoelang de ander hier al was voordat Annabell en Christie een uurtje geleden gearriveerd waren. Maar zo dronken zag ze er in ieder geval niet uit... Zolang Annabell haar maar niet tegen hoefde te houden voordat ze stomme dingen ging doen.
Demi leek niet heel blij met haar aankondiging dat ze hier met een vriendin was, wat haar voor enkele seconden ietwat verbaasde. Wat zou het haar kunnen schelen dat ze met iemand anders was gekomen? Zij was hier toch zeker ook niet alleen?
Maar toen drong het tot haar door - "mijn vriendin" kon twee betekenissen hebben. Daar had ze zelf ook last van gehad. Haastig deed ze een poging om zichzelf te verduidelijken. 'Christie is een goede vriend van mij,' voegde ze er daarom snel aan toe bij het zien van Demi's zuinige glimlach. 'We zouden hier wachten op andere mensen maar die komen waarschijnlijk niet meer opdagen.'
Maar voordat ze er goed en wel erg in had had Demi haar bij haar polsen gepakt. Haar greep was alles behalve hard, maar wel flink stevig, zodat het voor Annabell bijna onmogelijk was om te protesteren. Nou ja, ze had zo het idee dat ze Demi met gemak aan zou kunnen als het er op aan zou komen. De tijd die ze in de garage besteedde zorgde ervoor dat ze flink wat spierkracht op had gebouwd, en daarbij was Demi heel wat kleiner dan zij, ondanks het feit dat ze op hakken liep en Annabell haar comfortabele sneakers droeg.
Niet dat ze dat zou willen. God, ze moest er niet aan denken. En al zeker niet nu, nu Demi haar met een brede grijns op haar glimmende gezicht met zich mee trok. Even werd Annabell afgeleid door hoe de gekleurde lichten werden weerkaatst in Demi's donkere, bijna zwarte ogen voordat ze bijna tegen iemand aanknalde en ze zichzelf haastig weer tot de orde riep. Ze moest zichzelf niet zo van haar stuk laten brengen. Dat was altijd slecht afgelopen en die fout zou ze niet opnieuw maken.
Uiteindelijk was de jonge vrouw tot een halt gekomen in het midden van de dansvloer. Demi leek haar blik niet af te kunnen wenden en onwillekeurig begon Annabell zich toch wat te bewust van zichzelf te voelen. Demi zag er ontzettend goed uit, vanaf haar hoge hakken tot aan haar perfect krullende haar dat glansde in de felgekleurde lichten, terwijl zij zelf hoogstens tien minuten aan haar uiterlijk had besteed voordat ze van huis was gegaan. Normaal gesproken voelde ze zich nooit onzeker over hoe ze er bij liep - het liefst ging ze zonder make-up van huis - maar bij Demi was het om een of andere reden anders.
Toen de andere vrouw echter begon te dansen vergat ze haar eigen zelfbewustheid echter binnen enkele seconden. Demi leek niet meer stil te kunnen staan; op het ritme bewoog ze mee met de muziek en keek Annabell ondertussen met een brede grijns aan. Ze schreeuwde iets over de muziek heen wat ze maar half verstond, tot haar eigen mondhoeken langzaam omhoog trokken en ook zij begon te dansen. Het duurde iets langer voor ook zij er een beetje in kwam, maar niet veel later was ze het feit dat ze eigenlijk op vrienden had moeten wachten allang vergeten.

Zou ze het gemerkt hebben dat Demi met de mededeling dat ze hier was met haar vriendin niet blij was geweest? Dat ze een andere betekenis daarvoor had begrepen en dat ze daardoor haarzelf had verbeterd?
Voor een fractie van een seconden waren Demi’s ogen dan ook wat vergroot en bij het besef daarvan wendde ze dan ook zo snel mogelijk haar blik af. Zou ze het gezien hebben? Fuck man. Straks leek ze nog wel desperate.
Ze had dan ook zo snel mogelijk eroverheen willen praten, maar sinds ze toch met haar wilde dansen was haar hand vastpakken en haar zo richting de dansvloer begeleiden een veel beter idee. Ze had af en toe een blik naar de blondine geworpen waarbij haar tanden waren ontbloot, plús dat ze ook nog eens grinnikte, maar dat verstond de ander vast niet door de muziek die de ruimte overduidelijk overheerste.
Eenmaal aangekomen tussen de menigte die zo te zien wel zin hadden in een feestje stopte Demi, draaide ze zich om richting de blondine en begon ze zich te bewegen op de muziek. Eerst nogal wat rustig en stijf, maar hoe langer ze aan het dansen was, hoe losser ze werd en hoe meer ze zich liet gaan. Misschien moest ze Anna straks maar wat alcohol geven, zodat ze in ieder geval een deel van deze avond zich morgen niet meer zou herinneren. Alhoewel, waar hoefde ze zich voor te schamen? Ze wilde bijna zeggen dat het máár Anna was, maar dat was het niet. De druk om een goede indruk bij haar achter te laten was op de een of andere manier erg groot en of dit de juiste manier was om dat te bereiken mocht God weten.
Soms verbaasde het haar hoeveel stabiliteit haar hakken haar wel niet gaven. De meeste vrouwen hadden meestal problemen met hakken; het lange lopen erop, het bewegen, het überhaupt staan op de hakken en noem het allemaal maar op. Nee, daar leed Demi niet aan. Het was nog net niet dat ze met hakken aan uit de baarmoeder was gekomen, want echt, hakken zaten haar gegoten als geen ander. Alhoewel ze sneakers ook prima vond, daar niet van. Maar het ging even om het idee.
Onbewust had ze wat op haar lip gebeten toen haar donkere ogen op de vrouw voor haar waren gericht. De donkerbruine ogen waren maar niet af te wenden en werden als het ware naar haar toegetrokken. De impact die Annabell alleen al had deed iets met haar.
Haar mondhoeken krulden haast automatisch omhoog toen ze zag hoe ook Annabell zich bewoog op de muziek. Dus, ze vond het leuk? Prima. Super. Fantastisch. Misschien.. zou ze haar wat te drinken aan moeten bieden, maar nu nog niet, straks pas. Alhoewel, ze was hier met een ander die daar niets vanaf wist, dus misschien moest ze haar daar even op wijzen? Ze wilde niet dat ze ruzie zou krijgen door iets wat haar idee zou zijn.
“Moet je –” Nog voordat ze haar zin af kon maken had ze door dat de muziek zo luid was dat er geen mogelijkheid was dat de blondine het zou horen. Vandaar dat ze wat dichterbij haar kwam, vervolgens haar ene handpalm op haar schouder legde en haar mond naar haar oor toe bracht. “Moet je niet je vriendin zoeken? Voordat je problemen krijgt, of zo.” Met een glimlach trok ze haar hoofd terug en liet ze haar hand – met tegenzin, weliswaar – los. Haar vriendin zou voor geen problemen zorgen, die was toch bezig met een of andere groep, maar of dat ook zo was met de vriendin van Anna wist ze natuurlijk niet. Dat kon ze ook niet inschatten, gezien ze diegene ook niet kende. Al hoopte ze dat het geen probleem zou zijn, ze wilde nog heus wel wat langer tijd met haar doorbrengen? Ze waren pas net begonnen, you know.

De muziek zorgde ervoor dat haar hele lichaam trilde. Haar hartslag leek te weergalmen in haar oren en alle mensen om haar heen, inclusief Demi, bewogen als één op het ritme van de muziek. Haar blonde haar zwaaide als een waaier om haar schouders terwijl ze danste.
Langzaam, maar gestaag merkte ze dat de afstand tussen haar en Demi geslonken was. Ze had geen besef gehad dat dit was gebeurd en onwillekeurig nam ze wat afstand. Ze kende genoeg mensen die gesteld waren op hun persoonlijke ruimte en ondanks dat ze Demi kende als een ontzettend open persoon wist je maar nooit.
Hun blikken kruisten, en Anna's gezicht spleet open in een grijns. Adrenaline gierde door haar lichaam en Christie was ze op dat moment al lang vergeten.
Haar bewegingen haperden even toen Demi een hand naar haar uitstrekte en deze op haar schouder legde. Onmiddellijk bleef ze staan, een vragende blik in haar ogen, en legde automatisch een hand op haar arm toen het donkerharige meisje zich naar haar toe boog om iets in haar oor te zeggen.
“Moet je niet je vriendin zoeken? Voordat je problemen krijgt, of zo.”
God, dat was waar ook - ze had eigenlijk Christie en de rest moeten gaan zoeken. Maar daar was het nu al te laat voor, dus waarom zou ze de moeite eigenlijk nemen? Ze grijnsde terug toen Demi haar een warme glimlach schonk, en pakte toen in een impuls haar hand vast. Nu was zij degene die zich voorover boog en over de muziek heen probeerde te komen. 'Laten we wat te drinken halen!' Ze trok zich weer terug, glimlachte scheef en begon haar toen door de mensenmassa heen te trekken, in de richting van de bar. Annabell stak wel boven de meeste mensen hier uit en het was voor haar makkelijk om er doorheen te komen, dus Demi kon met gemak achter haar aan lopen.

Haar mondhoeken krulden onwillekeurig omhoog toen ze merkte dat ook Annabell steeds wat meer begon te dansen. Want echt, Demi kon het niet laten om soms naar de blondine te kijken. Eigenlijk wilde ze het wel meer doen, want ze trok haar ogen aan als een soort magneet, maar voordat het teveel op zou vallen ging ze dat maar niet doen. Negen van de tien keer merkte mensen het als je staarde en liet het nou net niet de bedoeling zijn dat Annabell dacht dat ze een of andere stalker was die haar ogen niet van haar af kon houden. Alhoewel, stiekem zat er wel een kern van waarheid in dat laatste puntje, maar details.
Even was het nog in haar opgekomen dat ze misschien wel haar vriendin moest gaan zoeken, want was dat niet wat ze eigenlijk had moeten doen? En doordat ze niet een slecht persoon wilde zijn en haar problemen wilde bezorgen had ze besloten om het maar even aan te kaarten. Ze had het wel in haar oor moeten zeggen, want anders was er haast geen andere manier om iets over te brengen, doordat de muziek toch nog behoorlijk hard stond. Als je zo gewoon aan het dansen was zou je het niet merken, totdat je met een ander wilde praten en dat toch nog een lastige klus was. Fijn.
Anna pakte als reactie daarop haar hand vast en kwam wat dichter naar haar toe. 'Laten we wat te drinken halen!' Instemmend knikte ze daarop, maar eigenlijk nog voordat ze dat kon doen had Annabell het voortouw genomen en was ze tussen de mensenmassa door richting de bar gaan lopen, waardoor Demi haar abrupt volgde, voordat de weg die ze zich baande weer dicht zou klemmen en zij met haar kleine lengte ertussendoor zou moeten. Nou, uit ervaring wist ze dat dat niet het makkelijkste karwei was wat er bestond.
Ja, dat was ook nog een puntje trouwens. Ze vond het echt gemeen en oneerlijk dat Anna die lange lengte van haarzelf had terwijl als zij, met haar ongeveer 1 meter 60 en hakken aan nog steeds zo klein was dat ze in een Hobbitdorp kon gaan wonen. Nou ja, dan maar klein en fijn, niet?
 
Eenmaal bij de bar ging ze weer naast de blondine staan, leunde wat tegen de bar en keek haar aan. “Drink je vaak wat? Want ik weet niet maar, hm, je lijkt me niet het type ervoor.” Niet dat ze het beledigend bedoelde, maar ze had gewoon een of andere sfeer om haar heen hangen die Demi dat gevoel gaf. Plus, iets aan Annabell zorgde ervoor dat Demi oprecht benieuwd was naar hoe ze was en alles, want echt, ze leek nu nog één bonk mysterie.
Misschien was het een idee om haar eens voor iets uit te nodigen? Dan maakte het niet eens uit voor wat. Maar, gewoon, om haar wat beter te leren kennen? Als de ander dat ook wilde, natuurlijk.
Een goed punt, wat ze later op de avond nog wel even zou vragen, voor het geval dat.

Annabell kneep zachtjes in Demi's hand terwijl ze de jonge vrouw met zich mee trok. Als mensen niet voor haar opzij gingen wist ze met zacht duwen er wel voor te zorgen dat er ruimte werd gemaakt en het kostte haar dan ook weinig moeite om zich een weg door de mensenmassa te banen. Halverwege keek ze even naar Demi om en grijnsde breed, tot ze bijna over haar eigen voeten struikelde en ze zichzelf snel moest opvangen voor ze voluit op de grond zou vallen. Ze wist gelukkig overeind te blijven, herstelde zich snel en, hopend dat niemand het door had gehad, deed alsof er niets was gebeurd.

Iedereen was ondertussen aan het dansen leek het wel, dus was het een verademing om even bij de nu vrij rustige bar wat op adem te kunnen komen. Annabell trok zichzelf op een kruk en liet haar in sneakers gestoken voeten iets boven de grond bungelen.
Demi voegde zich een tel later bij haar, leunend tegen de bar, en keek haar aan. “Drink je vaak wat? Want ik weet niet maar, hm, je lijkt me niet het type ervoor.”
Annabell grijnsde. 'Met mate,' antwoordde ze. 'Op feestjes af en toe, maar ik drink inderdaad niet heel veel nee.' Ze legde haar ellebogen op de bar, keek met een schuine grijns naar de jonge vrouw naast haar en wilde net vragen wat ze wilde drinken toen ze werd afgeleid door een tikje op haar schouder.
Met opgetrokken wenkbrauwen draaide ze zich om en keek recht tegen een gespierde borst aan. De man die haar op de schouder had getikt was bijna een kop groter dan zij en droeg een leren jacket over zijn grijze shirt. Met een scheve grijns op zijn gezicht leunde hij nonchalant tegen de bar. 'Zou ik jullie misschien een drankje kunnen aanbieden?'
Annabell moest een diepe zucht inhouden en toverde toen haar liefste glimlach tevoorschijn. 'Ik denk dat jij dat heel goed kan. Of wij dat ook willen is maar de vraag.'
Ze wilde hem de rug toekeren en het gesprek met Demi voortzetten, maar hij liet haar niet zo gemakkelijk gaan. 'Het minst wat je zou kunnen doen is het accepteren, weet je.'
Annabells wenkbrauwen leken bijna onder haar blonde haar te willen verdwijnen. 'Sorry?'
De man stond niet meer tegen de bar geleund maar richtte zich nu in volle lengte op. 'Je hoorde wel wat ik zei. Je hoeft niet per se zo'n bitch te zijn, weet je, het is niet aantrekkelijk. En misschien wil je vriendin wel -'
'Het kan me geen fuck schelen wat jij aantrekkelijk vindt of niet,' antwoordde ze luid, zodat de ander bijna onmiddellijk stopte met praten. Ze was overeind gekomen en keek hem recht aan.

Het was druk in de ruimte, waardoor het ook wat benauwd begon te worden. Gelukkig viel die drukte aan de bar mee, waardoor ze even weer rustig adem kon halen en wat bij kon komen. De hitte was hier dan ook weer niet alles vergeleken met de koude buiten, maar het was in ieder geval beter dan dat het was geweest.
Demi leunde tegen de bar aan, terwijl ze een vraag aan de ander had gesteld. Maar, gewoon, Annabell leek haar daar het type niet zo voor. Waar overigens zeker helemaal niets mis mee was. 'Met mate. Op feestjes af en toe, maar ik drink inderdaad niet heel veel nee.' Een glimlach verscheen rondom haar lippen. Ze had nog verder wat vragen aan haar willen stellen, sommige die wat meer ergens op sloegen dan anderen, maar daar kwam het niet van, gezien een gespierde, lange man achter de blondine was gaan staan en Demi’ aandacht had getrokken.
Zij waren hem ook zeker niet ontgaan, gezien ze toekeek hoe hij Annabell op haar schouder tikte en Demi’ blik abrupt veranderde in een neutrale stand. Wat moest hij? Of, kende de twee elkaar of wat dan ook?
'Zou ik jullie misschien een drankje kunnen aanbieden?' Demi had zijn vraag afgewezen, maar gezien de ander sneller was bleef ze stil. Haar antwoord was geweldig, wat zij dan ook liet merken door gelach te onderdrukken en zichzelf dus moeilijk een vaste houding kon geven.
Het was heen en weer gegaan tussen de twee, zelfs zo erg dat Annabell van haar stoel af was gekomen en Demi het niet kon laten om met haar ogen te rollen. Anna toch, please niet.
'Het kan me geen fuck schelen wat jij aantrekkelijk vindt of niet.' Had ze dan ook eerst uitgebracht en het idee dat er straks wat uit kon barsten tussen de idee zorgde voor een rilling over haar rug heen. Snel had ze dan ook een stap dichterbij de blondine gezet en haar arm om haar middel heen geslagen, zette ze zachtjes kracht om haar zo wat mee naar achteren te nemen. “Laat het, Anna.” Haar ogen waren op de man voor hen gericht, want zodra hij ook maar besloot om een grove beweging te maken was hij de hare.
“Hij is het niet waard.” Had ze minder hardop gezegd, doordat ze haar mond dichter naar Anna’s oor had gebracht.
“Zullen we maar ergens anders heen gaan?” Weg van hier sowieso, want ze vertrouwde de grotere man voor hun neus voor geen meter. Ze wilde gewoon dat ze hier beide weg zouden gaan zonder kleerscheuren en in dezelfde staat als dat ze binnen waren gekomen. Al was het maar dat ze weer richting de mensenmassa gingen, dat zou al een hele hoop schelen. Maar hopelijk zou Anna haar arm niet wegduwen en erop af gaan, want Demi wilde voor geen goud dat er iets met haar zou gebeuren en vooral niet waar ze bij was. Dat zou ze zichzelf gewoonweg niet vergeven.

Annabell voelde haar eigen spanning onder haar huid opbouwen. Als er iets was wat ze haatte was dit soort kerels, onbeschoft en schaamteloos, en het maakte niet uit of ze woorden of geweld zou moeten gebruiken om hem te laten luisteren.
Daar zou ze snel genoeg achter komen.
Maar net op het moment dat ze iets wilde zeggen voelde ze een zachte hand bij haar middel, die eerst een rilling door haar lichaam liet lopen en haar toen zachtjes naar achteren trok. Enkele seconden later klonk Demi's zachte stem bij haar oor. "Laat het, Anna. Hij is het niet waard."
Ondanks dat ze nog steeds zwaar ademhaalde wist ze zichzelf iets te kalmeren. Demi had gelijk - als ze nu ruzie uit ging lokken kon het alleen maar fout gaan.
"Zullen we maar ergens anders heen gaan?" stelde de brunette voor, en Anna knikte enkel. Ze wierp de man nog een laatste, kwaaie blik toe voor ze hem de rug toe keerde.
'Wees blij dat je vriendinnetje je tegen houdt,' klonk zijn spottende stem van achter haar. 'Ik denk niet dat je het anders had overleefd.'
Iets in haar knapte er bij die opmerking. Met een ruk draaide ze zich om, om te zien hoe de jongeman met een smalende grijns op haar neer keek.
Dat was de druppel. Voordat de ander het had aan zien komen had ze Demi's arm weggeduwd en de man een dreunende klap verkocht. Zijn hoofd schoot opzij en hij knalde met zijn middenrif tegen de bar. Twee meisjes, die achter hem stonden, gilden geschrokken.
Ze had hem verder geen fysieke schade toegebracht, maar terwijl Anna licht hijgend toekeek hoe hij zich oprichtte zag ze dat hij nu echt kwaad was. Ze moest hier weg voordat het uit de hand liep.
Voor zijn eerste uithaal wist ze weg te duiken, maar de tweede klap raakte haar vol op haar neus. Kreunend klapte ze dubbel, haar handen tegen haar gezicht. Een knie raakte haar in haar middel en duwde haar naar achteren zodat ze tegen een paar dansende mensen aan knalde.
Met een suizend hoofd richtte ze zich op, terwijl ze nu bloed in haar mond begon te proeven, en net op dat moment sloot een stevige hand zich om haar bovenarm. De bartender, een beer van een vent, had haar vast gegrepen en trok haar zonder haar aan te kijken in de richting van de uitgang.
'Maar hij begon!' riep ze hem kwaad toe toen hij haar buiten eindelijk los liet. Ze ging met haar mouw eens langs haar bebloede gezicht, wat niet echt hielp.
'En jij begon met klappen uitdelen. Koel buiten maar af.'
En de deur sloeg met een klap dicht.
'Fuck.' Anna zonk langzaam op een stoepje en drukte met twee vingers tegen de brug van haar neus. Dat was een mooie eerste indruk op Demi geweest. Ze was een gevecht begonnen, was uit de club gezet en had haar alleen achter gelaten.

Ze snapte wel waarvan Anna’s woede kwam, maar dat weerhield haar niet om een poging te wagen om haar te verdedigen en veilig te stellen. Vandaar dat ze had voorgesteld om ergens anders naartoe te gaan, terwijl haar arm nog steeds rondom de ander haar middel lag.
De blondine stemde gelukkig in, waardoor Demi weer gerust adem kon halen, met het idee dat Annabell niets zou overkomen.
Helaas had de zwartharige vrouw te vroeg gejuicht; bij het horen van de woorden van de man die achter hen stond was Anna omgedraaid en nog voordat Demi had kunnen reageren – ze had het gewoonweg niet aan zien komen – was de eerste klap van haar kant al uitgedeeld.
Het gebeurde allemaal heel snel. Voor ze het wist waren er enkele mensen die gilden, kreeg Anna een klap tegen haar neus en werd ze vervolgens afgemaakt door middel van een knie in haar buik.
Dat was het moment dat Demi pas eigenlijk kon reageren en dat dus ook deed, door de man bij zijn borst te pakken en samen met nog wat anderen hem naar achteren te duwen. Uit woede merkte hij waarschijnlijk toch niet dat Annabell haar gezelschap was, en daarbij had ze zelf ook niets gedaan tegen hem.

Na een snellere tijd dan dat ze had verwacht – enkele minuten – was de oude sfeer weer terug en was Demi er zeker van dat de man gekalmeerd was en Annabell dus niets meer aan zou doen, draaide ze zich om om te gaan peilen hoe het er bij de blondine voorstond. Echter, waar wás ze?
In lichte paniek drong Demi zich tussen de mensenmassa door, die weer dichter bij elkaar was komen te staan en zochten haar bruine ogen zigzaggend in het rond, wachtend om een glimp van Annabell op te vangen. Maar die was er niet. De wc misschien?
Nee, ook niet. Oké, dan zat er dus niets anders op dan naar buiten te lopen en daar haar proberen te bereiken door haar te bellen. Hier binnen had dat vrij weinig zin; met de harde muziek zou ze waarschijnlijk niets horen.

Tot haar grote verbazing was ze daar, buiten, op de stoep. Demi’s mondhoeken krulden omhoog, terwijl een nerveus gevoel in haar maag terecht kwam. Was alles wel oké met haar?
“Dáár ben je.” Sprak ze dan ook toen ze naast haar stond, lang duurde het echter niet voordat Demi zich naast haar op de stoep liet neerzakken. “Gaat het?” De vlekken op haar gezicht waren opgevallen, waardoor ze haar vinger erover heen liet gaan en het voor haar hield.
“Bloed.” Sprak ze zodra ze er zeker van was dat dat het was en richtte zich weer tot Annabell. “Is ‘ie gebroken?” Vroeg ze bezorgd, doelend op haar neus. Als het zo zou zijn zou ze haar heus wel naar het ziekenhuis brengen, want no way dat ze haar pijn liet lijden.
“Het spijt me dat ik niet eerder naar je ben komen kijken.. Ik wilde zeker zijn dat hij je verder geen pijn zou doen, en zodra ik me had omgedraaid was je weg.” Demi sloeg haar ogen voor kort neer. Het klonk misschien apart, maar ze voelde zich wel schuldig en een slechte vriendin dat ze niet als eerst was gaan kijken hoe het met Annabell was.

Ze wilde naar huis. Haar neus was na enkele minuten eindelijk gestopt met bloeden en ondanks de pijn had ze door dat hij niet was gebroken, iets wat een schrale troost voor haar was. Ze wist hoe het voelde als hij wel gebroken was.
Haar oogleden voelden zwaar. Het leek haar een slecht idee om in haar eentje naar huis te gaan, in het donker niet te vergeten. Ze zou Christie een berichtje sturen dat ze was vertrokken, en dan Darius bellen in de hoop dat hij op zou nemen.
Ze nam de moeite niet om de spellingfouten in haar sms te verbeteren en drukte op "verzend" zonder er verder nog naar te kijken, om vervolgens Darius' telefoon te bellen. De jongeman was 's avonds wel vaker nog gewoon wakker, in de garage of binnen voor de tv.
De toon ging enkele keren over, voordat de vrolijke stem van haar neef klonk: "Hey, dit is de voicemail van Darius McKane. Ik kan momenteel mijn telefoon niet opnemen, maar laat vooral een berichtje achter zodat ik kan inschatten of het 't waard is om je terug te bellen."
Met een diepe zucht drukte Annabell het rode hoorntje in. Een bericht achterlaten had geen zin - tegen de tijd dat hij het zou horen was ze toch al thuis.
De deur achter haar ging open en dicht, en een tel later viel er een zwakke schaduw over haar heen.
"Dáár ben je."
Het was Demi, die zich naast haar op het stoepje liet zakken en zich onmiddellijk over haar bekommerde. Waarom was ze nog zo lang binnen gebleven? Hoe kon ze haar opeens kwijt geraakt zijn? Annabell was er even zeker van geweest dat ze gewoon niet de moeite had willen doen om haar achterna te gaan, maar het zag er naar uit dat ze echt naar haar was gaan zoeken.
'Ja, het gaat wel,' mompelde ze terwijl Demi het bloed op haar gezicht bestudeerde, en ging eens met de muis van haar hand over haar wang. Het was nog steeds een beetje vochtig en dus makkelijker weg te vegen. 'Hij is niet gebroken. Zo had sloeg hij niet.'
Dat was niet helemaal waar - hij had haar zeker een flinke klap verkocht en haar hoofdpijn was nog steeds niet helemaal verdwenen, maar er was in ieder geval niets kapot. Ze wist even naar Demi te glimlachen als een boer met kiespijn, om een beetje te kunnen laten zien dat het allemaal wel ging. Haar gezichtsuitdrukking verzachtte echter toen Demi met een zucht haar excuses aanbood, en haar glimlach werd wat meer gemeend. 'Het maakt niet uit, Demi. M'n neus is niet gebroken en ik voel er nauwelijks meer iets van, dus je hoeft je nergens zorgen om te maken. Echt niet,' voegde ze er aan toe om extra nadruk te leggen op het feit dat de donkerharige jonge vrouw zich vooral niet al te erg om haar hoefde te bekommeren.
Ze zuchtte eens diep, en ging met haar vingers door haar blonde haar. 'Ik denk dat ik maar eens richting huis ga. Sorry als ik je avond heb verpest.'