Nojin bekeek de merrie eens volledig, het was een wilde merrie. Iets kleiner als hem, ookal was hij niet de aller grootste, maar ook niet klein. Ze had een mooi patroon in haar vacht en lange manen. Iets wat hij nooit zou hebben, dat lag nu eenmaal niet in zijn ras. Spijt had hij er niet van, nu kon iedereen tenminste zijn mooie elegante hals zien. Eentje die misschien wel mooier was als die van een arabier. De merrie was ook een stuk jonger als hem, ze leek nog niet volgroeid. En als je wist dat paarden tot hun 5 jaar groeiden, dan moest ze jonger zijn als dat. Ze stelde hem een vraag.
"Mijn naam is Khalif's Nojin, maar iedereen zegt Nojin" Vertelde hij haar. Nojin schepte niet op met zijn stamboom en showverleden. Hij was nu bijna met pensioen voor de show maar wou nu toch wel graag eens af en toe gereden worden, dan kon hij nog een goede carrière in de sport krijgen, en had hij tenminste wat beweging.
"Hoe heet jij?" Vroeg hij aan de merrie. Hij was wel nieuwsgierig naar haar naam. Dat was makkelijker als haar merrie noemen. Dat vond hij ook maar dom om dat te doen.
"Ben je een wild paard?" Vroeg hij daarna, de vraag brandde al even op zijn lippen. Zijn moeder had hem namelijk iets heel anders verteld als wat hij nu zag. Zei vond wilde paarden vieze dieren die zich niet verzorgden.
