Genius only comes along In storms of fabled foreign tongues -OPEN-

De karkassen lagen er roerloos bij, verf bladerde af. Roest dat zich als een termiet door de behuizing van de trein wurmde.
De ooit zo machtige machines die over de sporen hadden gewaakt, waren nu niks meer als oud vuil.
Het was afval, ze waren niet goed genoeg meer. Dit intrigeerde hem, hoe de mensheid iets dat zoveel voor de geschiedenis had betekend, zo simpel weg gegooid kon worden. Zijn blauwe ogen keken dan ook geïnteresseerd naar ieder model. Het was niks voor de man om op een terrein te komen dat eigenlijk verboden was. De man was doorgaans uiterst gesteld op regeltjes, beleefd en welgemanierd. Dit paste normaliter niet in zijn gedrag. Maar hij maakte graag uitzonderingen voor sommige gevallen. Dit was er een van, als er ook maar iets van geschiedenis achter kon zitten, dan kon er al snel een uitzondering gemaakt worden.
Want ook al was hij beleefd en gedroeg hij zich uitermate netjes. Als iets oud was, dan kon je hem overhalen om dingen te doen waar hij niet achter zou staan als het om iets nieuws zou gaan.
Zo zijn verboden terreinen er een van, het was dan geen grote misdaad, jongere zou hij er hebben afgestuurd. Vooral als deze de boel aan het vernielen waren.
Een oud model dat iets verderop stond sprak hem aan, rustig liep hij er dan ook op af. Hij was blij met zijn witte blouse, het weer was klef, benauwd te noemen. Zijn lange spijkerbroek en leren lakschoenen deden echter niets goed met dit weer. Het was een stoomtrein, geen hele bijzondere, maar het zag eruit alsof deze een flinke botsing had ondergaan. Hij bleef naar het wrak staren, haast alsof het een conversatie met hem aan het houden was. Af en toe bewoog hij een fractie met zijn hoofd, alsof hij tegen zichzelf aan het praten was. Echter zonder met zijn lippen te bewegen. Al was hij dat in gedachte wel en dat was ook iets wat opviel. Maar ook dat hij af en toe wat dichterbij ging staan, om vervolgens juist meer afstand te nemen. Het moest een vreemd gezicht zijn geweest van iemand die hem zag staan.

De donkere man liep nieuwsgierig het pad af. Hij had werkelijkwaar geen idee waar hij nu was aanbeland, maar liep alsnog in een stevige tred door. Een oordopje stak in zijn oor waar wat reggaemuziek op speelde wat op een zacht niveau stond. Hij neuriede mee met het deuntje en probeerde onderwijl zijn kroeshaar ietwat te ontwarren, iets wat onmogelijk was. Eigenlijk had Dave het al opgegeven.
David Johnson, een eenentwintig-jarige man van negroïde afkomst was een man die nooit veel naamsbekendheid had of had gehad. Hij was een van de stille figuren die op de achtergrond werkte bij de stal van Pasqual Scodelario, een man die David waardeerde en uit stilte bewonderde. Hij deed de klusjes die gedaan moesten worden, stond vaak tot aan kniehoogte in de stront en hij genoot er werkelijk van. Pas enkele jaren geleden begon David zich bezig te houden met paarden, toen zijn kleine zusje Cathy op paardrijden ging. Hij hielp haar met de paardjes zadelen, met ernaast lopen, met poetsen, en eigenlijk is op die manier zijn liefde gegroeid. Niet dat Dave het ooit verwacht had. Werkelijk. Maar sindsdien ging het snel.
Cathy bleek een talentvolle ruiter te zijn en hun moeder en vader stimuleren alles. Met hun moeizame achtergrond willen ze hun kinderen alles geven wat hun hartje begeert, soms een beetje ten koste van, wat uiteindelijk had geleid naar het verhuizen naar HorseHome. Cathy met een eigen paard, correctie: twee eigen paarden waar ze bijna fulltime mee trainde. Van zijn kleine zusje was niet veel meer over. Ze was een jongedame geworden met haar leven voor de paarden. En hij wou haar volgen. Haar in de gaten houden. Dus toen ze naar trainingsstal Scodelario ging, moest hij wel solliciteren.
David liep verder, diep in gedachte verzonken en verbaasd hoe hij hier in godsnaam terecht was gekomen. Wat was deze plek? Wat kon hij op deze plek? Aandachtig bleef hij nu stil staan, keek om zich heen. Was dit een of ander kerkhof voor treinen? Het gaf hem de creeps. Misschien kon hij nu nog omdraaien, voordat mensen hem te pakken namen met knuppels ofzo.
Een man, ouder dan David, stond geïnteresseerd voor de treinen, in een soort innerlijke conversatie. Zou hij een toeval hebben? Dingen zien? Aan een psychose lijden? Misschien last hebben van het weer? Dave besloot op hem af te lopen en het hem te vragen. Nee, niet om te vragen of hij psychoses had, maar om te vragen of het goed ging.
"Goeiendag," sprak David beleefd maar op zijn hoede. Gekke mensen konden gekke dingen doen. "Ik weet niet of u hier wel mag zijn. Gaat het wel goed met u?" Oké. Eh. Dat had hij niet handig aangepakt. Hij wierp een verontschuldigende glimlach naar de man die voor de trein stond.
"Bent u misschien verdwaald?" vroeg Dave uiteindelijk.

In oudere tijden reden treinen vaak niet op hetzelfde spoor. Was dit er dan net een die dat wel had? Hij zag het al geheel voor zich, de eerste keer dat deze treinen zouden rijden en meteen het eerste ongeluk. Ja, het waren dingen die vaker gebeurde. Degene met de eerste auto, had meteen op diezelfde dag dat hij erin reed een ongeluk gemaakt. De titanic, had ook meteen op zijn eerste reis een ongeluk gemaakt. Hij raakte het metaal aan, waar het zand door zijn aanraking losliet. De regen had het zand doen opspatten en dit was ervan terecht gekomen.
Ja, Hershel wist niet veel van treinen, wel het een en ander. Toch zorgde dit ervoor dat hij niet geheel kon plaatsen van wanneer deze trein was. Het herinnerde hem eraan dat hij maar eens een boek moest kopen en zichzelf iets wat meer moest verdiepen in dit onderwerp. Hershel was leergierig en als hij ergens te weinig vanaf wist, vond hij dat hij er maar meer over moest gaan leren. Hij werd uit gedachte gehaald door een stem, het was vast een bewaker van dit terrein. Maar toen hij omkeek zag hij iets heel anders. Een scheve glimlach kwam op zijn gezicht.
"Goedemiddag"Antwoordde hij de man rustig, zijn blauwe ogen gericht op hem. Mensen aankijken als je tegen diegene spreekt. Iets wat hij dan ook altijd deed als dat een mogelijkheid was.
"Ik weet niet of u hier wel mag zijn. Gaat het wel goed met u?" Deze vraag deed hem even lachen. Waarna hij knikte.
"Het is inderdaad niet de bedoeling dat ik hier ben, maar ik werd verleid door het aanzicht van deze treinen. Tevens gaat het uitstekend met me." Zei hij rustig en schudde zijn hoofd met een glimlach bij de vraag of hij verdwaald was.
"Nee, beste man. Ik ben gelukkig niet verdwaald op dit kerkhof. Misschien enkel de tijd uit het oog verloren." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Dat hij toch hier iets te lang had gestaan. Hij stak zijn hand uit, om zichzelf voor te stellen.
"Hershel Descole, aangenaam. Mag ik u vragen; bent u hier ook om deze treinen te bewonderen?" Vroeg hij toen geïnteresseerd.