Just a ride.{Avan}

Perrie stond denkend voor haar kast. Zij en Avan gingen namelijk paardrijden. Ze hoefde zich eigenlijk helemaal geen zorgen te maken over wat ze aan deed, want het werd gewoon een rijbroek maar toch wilde ze er een beetje over na denken. Ze voelde zich ongeveer wel een beetje aangetrokken tot Avan. Vorige keer was ze met hem mee stal geweest, en daar kon ze nu even een paardje lenen. Ze had zelf haar oog laten vallen op een paardje van een manege in de buurt. Ze gingen haar verkopen, vanwege gedragsproblemen maar daar geloofde Perrie daar nooit zo in. Maar tot dan moest ze het even met een ander paard doen, maar dat vond ze niet erg. Ze had er al super veel zin in om wat met Avan te doen. Ze hoopte wel dat Pasqual toevallig niet op stal was, of in ieder geval niet bij hun in de buurt. Dat zou het en heel genant maken,en een stuk moeilijker tussen Perrie en Avan, en een stuk moeilijker om Pasqual te pakken.
Ze zou Avan straks ontmoeten op Scodelario, dus ze kon nog even rustig aan doen. Ze Trok een zwarte rijbroek uit de kast en trok deze aan, ook volgde een shirt met korte mouwen en een vest. Het was lekker warm buiten maar een vest voor de zekerheid was altijd handig, mocht het nog wel koud worden. Snel liep ze nog even naar de badkamer waar ze haar tandenpoetste en haar haar kamde wat ze daarna in een hoge staart deed. Nog een laagje mascara en klaar, haar dagelijkse make-up. Ze hield niet echt van dikke lagen, en buiten dat ze ging toch naar de paarden dus veel maakte het niet uit. Tevreden keek ze in de spiegel en vervolgde haar weg naar beneden waar ze nog snel een broodje at en een kop thee voor zich zelf maakte. Ze keek even naar de achtertuin en het zonnetje stond al goed zijn werk te doen. Perrie glimlachte even bleef op de klok kijken, ze kon bijna niet meer wachtten. Even liep ze terug naar de muur met foto’s. Verdrietig keek ze naar de foto van Tay die nog steeds op de zelfde plek hing. Ze wist nog wel één van de eerste keren dat ze hier liep, toen ging ze Vans op halen en rijden in het park zonder zadel, ze was er afgevallen en toen had ze Pasqual ontmoet. Ze pakte even het lijstje van Tay op en blies het stof er af. Ze miste hem nog elke dag, als hij er nog was geweest dan was al die drama met Pasqual niet gebeurd, maar aan de andere kant, dan had ze nu geen ‘date’ met Avan gehad.
Perrie keek op de klok en zag dat het tijd was om te gaan. Ze glimlachte en hing het lijstje terug aan de muur. Snel liep ze naar de gang en pakte de sleutels van het tafeltje. Buiten deed ze de deur op slot en haalde de auto juist van het slot. Ze had gisteren al haar cap in de auto gedaan dus ze kon zo weg rij’’den. Eenmaal op stal pakte ze haar cap en liep vrolijk de stallen binnen. Ze wist nog waar Avan’ paard stond dus ze kon er zo naar toe lopen. Ze was wel gespannen en keek goed rond, bang om Pasqual tegen te komen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze Avan zag staan. Ze glimlachte. “Heey.” Riep ze vrolijk naar hem toe, en versnelde haar pas wat. Aangekomen bij Avan aaide ze Sangre over zijn hoofd en lachte naar de jongen tegen over haar.

Voor vandaag waren er toch wel een beetje kriebels ontstaan in zijn buik, dat vast en zeker van de zenuwen zou komen die hij aan zich had gemerkt deze ochtend. Vandaag zou hij samen met Perrie een rit gaan maken met paarden en aangezien het Perrie was.. Hij wilde gewoon geen stomme dingen doen die alles tussen hun kon verpesten. Ze was zo’n beetje degene die hem Taylor liet vergeten, de pijn deed verzachten en alles weer beter maakte. En dat sinds de eerste keer dat Avan haar voor het eerst had gezien, niet eens zo heel lang geleden. Het was gewoon.. Avan wilde geen slechte indruk op haar maken, wilde niet dat het verpest werd tussen hun, want hij voelde wel wat voor haar, dat zeker. Daarbij; hij was niet weer van plan om iemand waarvan hij veel hield kwijt te raken..
Terwijl het zonnetje fel scheen was hij ondertussen maar de vacht van Sangre grondig aan het schoonmaken. Witte paarden waren mooi, ja, maar altijd zoveel werk om ze ook echt werkelijk wit te houden. Gelukkig was Sangre niet een hele erge, maar er zaten wel eens paarden bij die meteen na het schoonmaken weer net zo goed meteen bruin waren. Had hij het weer eens goed getroffen, op zich.
Waarschijnlijk had de Andalusiër hengst al snel in de gaten dat dit niet zomaar een ritje zou worden, maar een ritje waarbij Avan zo weinig mogelijk voor schut wilde staan. Niet dat hij verwachtte dat Sangre ontzettend ging klieren. Of ja; hij hoopte maar van niet. Maar goed, niet dat hij dacht dat Perrie echt heel veel eisend was. Al vroeg hij zich wel af of het gevoel wat hij voor haar duidelijk had gevoeld de afgelopen keer, wederzijds was. Misschien was het een plan om daar vandaag achter te komen? Want ja, Avan wilde niet meer aan het lijntje gehouden worden, was niet van plan om weer zoveel om iemand te geven en dat diegene dan ineens uit zijn leven verdween. Dat had hij al eens meegemaakt, was hij niet van plan nog eens te doen. Want het was gewoonweg verschrikkelijk.
Normaal gesproken reed hij alleen met enkel een hoofdstelletje buiten, maar had vandaag toch maar besloten Sangre’ zadel er even op te gooien. Wat los hing de singel vast, maar het was goed genoeg, Avan moest immers toch nog op Perrie wachten. Bij het zien van een blond meisje in de verte krulden zijn mondhoeken wat omhoog, voelde hij langzaam maar zeker zijn handpalmen een beetje zweterig worden. Wat het was? Hij wist het niet, echt niet, maar het betekende vast dat Perrie haast wel speciaal moest zijn. En dat was ze ook, overigens.
“Heey.” Was te horen, waardoor zijn mondhoeken nog verder omhoog krulden. Avan wachtte nog totdat Perrie er was, voor hem stilstond voordat hij wat terug zei. “Hi.” Begroette hij haar vrolijk terug, zette toen snel een stap en drukte snel, maar voorzichtig zijn lippen op haar voorhoofd nadat Perrie Sangre een aai over zijn hoofd had gegeven.
“Dus eh.. Rijden, hè? Ik dacht dat we wel zouden zien waar we naartoe gaan. Of had je al plannen?” Na zijn woorden verscheen een mals glimlachje rond zijn lippen, vrijwel automatisch.

OOC: Omg echt heel erg flut, als je niets kan verzinnen pb maar dan pas ik 'm wel aan, ofzo.

Er verschenen blosjes op Perrie’ wangen toen ze Avan’ lippen op haar voorhoofd voelde. Ze glimlachte even verlegen naar de grond en keek hem daarna aan. Wat was er met haar? Ze keek nooit verlegen naar de grond, ze was geen meisje van 15 meer. Ze wist niet precies wat er met haar aan de hand was, maar ze vond het wel leuk. “Dus eh.. Rijden, hè? Ik dacht dat we wel zouden zien waar we naartoe gaan. Of had je al plannen?” Ze dacht even na. Ze had al een tijd niet gereden, en miste de bos ritten toch het meest. Misschien was het wel leuk om richting de watervallen te rijden door het bos. “Misschien het bos? Richting de watervallen? Het is mooi weer, en ik heb echt zin om in het bos te rijden.” Zei ze helemaal afdromend naar het rijden, ze kon bijna niet wachtten tot dat ze weer op de rug van het paard zat. En het werd alleen maar beter want Avan reed de hele weg naast haar. Ze aaide Sangre nog eens over zijn hoofd en keek Avan weer aan. “Het word gezellig!” Sprak Perrie met een glimlach. “Ik kon mijn eigen paardje kiezen toch?” Vroeg ze vrolijk waarna ze naar de andere kant liep waar de paarden stonden waar uit ze kon kiezen. Ze vond kiezen wel moeilijk. Ze kon ook niet precies weten hoe de paarden waren, en al helemaal niet met rijden. En bijna alle paarden waren leuk, dus ze had echt geen idee welke ze moet kiezen. Uiteindelijk koos ze voor een groot bruin bont paard. Hij heette Django en hij stak vrolijk zijn hoofd door de staldeur. Ze aaide over zijn hoofd en draaide zich naar Avan.
“Dit word hem.” Zei ze met een grote glimlach. Ze legde haar cap even bij de stal neer en pakte het halster wat op een haakje aan zijn stal hing. “Kom maar vriend.” Sprak ze zachtjes tegen Django en schoof het halster om zijn hoofd. Ze opende de staldeur en leidde het paard naar naar een poetsplaats bij Sangre’s stal. Ze ging natuurlijk niet een halve gang uit de weg staan van Avan. Ze poetste Django en zadelde hem op. Perrie leunde even tegen de staldeur van Sangre en bekeek Avan hoe hij bezig was. “Ziet er goed uit.” Zei ze lachend met een grijns, toen Avan gebogen stond om de singel te pakken. Ze lachte nog een keer en liep terug naar Django waarna ze zijn halster omruilde voor een hoofdstel. Ze zette haar cap op, en wachtte tot Avan ook klaar was. Ze glimlachte naar hem en liep naar de uitgang van de stal. Warme lucht omarmde haar en de zon scheen vol op. Perrie stroopte haar mauwen van haar vest op, want het was lekker weer. Ze zou het met rijden waarschijnlijk alleen maar warmer krijgen. Ze kon altijd nog haar vestje uit doen, daar onder had ze tenslotte nog een topje. Rustig zette ze een voet in de beugel en sloeg haar andere been behendig over het zadel. Zachtjes liet ze zich zakken en liet de teugels weer wat vieren. Ze gaf Django een een klopje op zijn hals en keek naar Avan. “Ik ben er klaar voor.” Zei ze met een glimach en boog voorover naar Avan en drukte een kus op zijn wang. Gelukkig stonden de paarden een beetje dicht naast elkaar, anders zou ze er zo weer van af gekukeld zijn. Ze wachtte even en liet Avan de leiding nemen.

kort:0

Perrie zat stevig in het zadel, en liet de teugels rustig wat vieren. Ze was helemaal niet zenuwachtig of bang, wat ze eerlijk gezegd wel een beetje had verwacht aangezien ze al zo lang geen paard meer had gereden. Maar goed, tot nu toe ging het top. En al gebeurde er wel wat, Avan was er bij dus dat maakte het al een stuk minder erg. Al hoopte ze deze 'date' niet in het ziekenhuis af te sluiten. Ze rook even de geur op van het bos en alles wat daar bij hoorde. Heerlijk die serene rust, dit was echt even een zen moment. Ze glimlachte dan ook van oor tot oor en keek af en toe stiekem naar Avan. Ze had nooit gedacht dat een man zo goed kon staan op een paard. Ze vond het eerder altijd een beetje vreemd, maar dit was totaal niet vreemd. Dit hoorde gewoon bij hem, en het stond hem hartstikke goed. Django probeerde relaxt zijn nek te strekken en Perrie gaf hem nog wat meer teugel. Ze vertrouwde hem wel. Ze probeerde zich te focussen op het paard en het rijden, maar het lukte niet. Haar gedachtes zaten de hele tijd bij Avan. Steeds als ze aan hem dacht ging haar hart sneller kloppen en ze kon het haast niet geloven dat hij naast haar reed. Hij moest eens weten, dat zij nu aan hem dacht en dat hij daar niks van af wist. Soms wilde ze dat zij ook wist wat hij dacht, dat zou alles een stuk makkelijk maken. Maarja, misschien moest ze straks beginnen over haar 'gevoelens'. Of was het daar een beetje te vroeg voor? Ze wist het niet, twijfels overspoelde haar gedachten. Daar ging ze weer, ze moest zich gewoon focussen.
Het was tot nu toe nog een stille rit geweest maar het was goed zo. Het was geen pijnlijke stilte geweest, en ze had wel genoten van het paardrijden met het gezelschap van Avan. Eindelijk kwam het geluid van het vallende water dichter bij en Perrie glimlachte nog breder. Het was daar zo mooi, het deed haar een beetje aan het buitenland denken. Alsof ze even in een totaal ander land was. Ze reden door een smal paadje en daar was hij dan eindelijk. Het water was helder en het zag er heerlijk verfrissend uit. Ze keek even vragend naar Avan toen hij van Sangre af stapte en zijn paard los liet, die rustig ging grazen. Maar ze had al snel in de gaten wat zijn plannetje was. "Kom." Zei hij dan ook, en dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze haalde haar voeten uit de stijgbeugels en liet zich behendig van Django af glijden. Ze bekeek Avan toen hij zijn shirt en zijn broek uit deed. Kort floot ze even en schoot daarna in de lach. Toch kleurde haar wangen wat rood, wat genant. Ze keek hoe hij een korte aanloop nam en soepel in het water dook. Haar wenkbrauwen schoten even omhoog, zij kon niet zo duiken hoor, het werd eerder zo'n vaag bommetje. Ze glimlachte naar hem toen hij boven water kwam."Perrie kom ook!" Riep hij haar toe waarna hij water naar haar spetterde. Perrie volgde met haar blik het water en lachte toen het amper bij haar in de buurt kwam. "Nice try." Grinnikte ze. Ze wilde wel zwemmen, maar ze durfde niet zo goed zich zo uit te kleden. Je kon het preuts noemen, maar eigenlijk schaamde ze zich gewoon een beetje. Terwijl er niks mis was met haar lichaam. "Draai je om!" Zei ze quasi streng. Daarna kleedde ze zich uit en sprong met een kreet het water in. Even was het fris om in te komen, maar al snel genoeg voelde het lekker aan. Ze kwam boven water en veegde haar haar even naar achteren. Ze zwom naar Avan toe. "Wat zal er achter de waterval zitten?" Vroeg ze nieuwschierig waarna ze Avan' hand pakte en richting de waterval zwom. Ze werd weer rood, hoe oud was ze nou 15? Kom op, ze moest zich zelf vermannen. Ze deed even haar hoofd onder water, en voelde hoe haar wangen weer op normale temperatuur kwamen. "Klaar?" Grinnikte, liet Avan' hand los en zwom onder de harde straal van de waterval door. Tot haar verbazing zat er een klein grotje, of een inham. Dit was echt zo'n film locatie waar ze romantische films opnamen. Ze wachtte tot Avan boven kwam en glimlachte naar hem. "Wauw." Was het enige wat ze wist te zeggen.

Zo af en toe keek hij eens naast zich om te kijken of alles nog wel goed ging met Perrie. Maar niet al te opvallend, natuurlijk. Normaal gesproken leek het hem dat iemand nu zijn slag had kunnen pakken door heel veel dingen te regelen maar Avan zou hem niet zijn als hij dat gewoon niet had gedaan en het allemaal maar afwachtte. Niet dat hij geen moeite wilde doen voor Perrie. Natuurlijk wel! Alleen, meestal gingen zijn plannen toch negen van de tien keer fout en alles wat hem ter plekke opkwam gingen uitstekend. En tsja, hij zag het allemaal nog wel. Het was toch niet moeilijk om zich bij haar te vermaken; de hele ochtend had hij het ook al naar zijn zin gehad bij haar terwijl ze alleen nog maar de paarden opgezadeld hadden.
Toen ze inmiddels waren aangekomen bij de watervallen had Avan voor de eerste paar seconden met grote ogen toegekeken. Het was zo mooi, echt de perfecte plaats om hier zo nu samen met Perrie te zijn. Daarom duurde het niet lang voordat hij van Sangre af sprong en gewoonweg in zijn onderbroek een duik nam in het water. Nadat hij naar Perrie had geroepen en haar kant op had gespetterd verscheen een grote glimlach waarbij zijn witte tanden ontbloot werden. "Nice try." Het liet hem, net als haar, ook even kort lachen. Het water was niet eens haar richting op gegaan leek het wel. Gelukkig maar dat ze er om kon lachen en dat het er niet uitzag alsof hij heel erg lomp was of iets in die richting.
"Draai je om!" Dus, ze kwam erin? Meteen verscheen een grijns waarna hij toch maar deed wat ze zei. Stel je voor dat ze anders niet meer erin zou komen, dat zou alle pret bederven. Al zou hij hem niet zijn geweest om af en toe eens heel snel over zijn schouder te spieken. Niet dat er veel te zien was, maar hij vond het wel grappig. En Perrie zag er niet verkeerd uit. Na de kreet was dat voor hem het teken om zich om te draaien wat hij dan ook deed. Meteen spetterde hij weer wat druppels haar richting op, die deze keer wel meer naar haar toe leken te gaan. Echter was dat logisch, ze was nu dichterbij hem. Toen ze naar hem toe was gezwommen glimlachte Avan even kort. “Wat zit je haar leuk zo.” Grapte hij. Avan wist wel dat meisjes nat haar niet mooi vonden, tenminste, dat was bij zijn zusje zo. "Wat zal er achter de waterval zitten?" Kort zette hem dat aan het denken maar voordat hij überhaupt kon reageren had Perrie zijn hand vast gepakt waardoor hij zijn vingers tussen die van haar vlocht en zonder tegenstribbelen met haar mee zwom. Lang hoefde ze niet te zwemmen of het moment werd al weer verpest omdat ze onder de stralen door moesten. Met een diepere duik ging Avan door het water en kwam zo terecht in een soort grotje. Het zag er echt geweldig uit, deze plaats zou iedereen ooit eens moeten zien in zijn of haar leven. "Wauw." Ja, dat kon je wel zeggen. “Nee, weet je wat wauw is?” Vroeg hij, waarna een grijns rondom zijn lippen verscheen. “Jij.” Duh. Die kon ze wel verwachten, toch? Dus, dit, perfecte moment? Avan twijfelde voor een paar seconden maar besloot al snel dat het inderdaad zo was. Voorzichtig gleed zijn vingertop over haar kaaklijn waarna hij voorzichtig zijn lippen op die van haar drukte. Een glimlach verscheen daarna rondom zijn gelaat waarna hij toch wel iets schrok van zijn gedachten die daarna kwam. Wilde ze dat eigenlijk wel? “Ik eh-” Ja, nu kon hij het misschien maar beter meteen vertellen. “Eigenlijk wilde ik dit al heel lang doen. Maar, je snapt wel, ik eh. Ja je snapt wel hoe ik over je denk nu hoop ik. Toch?” Riiiight, wat een goede zin. Langzaam voelde hij hoe hij iets meer verlegen werd en beet voor kort eens op zijn lip. Of hij had deze middag verpest óf beter gemaakt. Avan hoopte op het eerste maar vermoedde ergens het tweede, helaas.

Perrie voelde hoe Avans vingertop over haar gezicht ging. Ze voelde een kriebel in haar buik en langzaam keek ze naar hem op. Voor dat ze iets kon doen, of voor dat ze überhaupt iets kon denken voelde ze zijn zachte lippen op die van haar. Eindelijk. Ze sloot haar ogen en focuste zich op dit moment. Haar handen rustte zachtjes op zijn borst. Dit voelde zo vertrouwd, alsof ze al jaren samen waren. Ze moest toegeven, ze begon echt verliefd te worden op Avan. Maar stiekem durfde ze niet, Avan was ontzetten knap,lief en alles. Meiden zouden een moord doen voor hem. En in een vingerknip kon hij zo iemand anders krijgen. Ze was bang dat het precies het zelfde zou gaan als met Pasqual. Ze had geen vertrouwen meer in een relatie, een relatie hoor je trouw aan elkaar te zijn. Omdat Pasqual dat niet was geweest, en Ty overleden is in Irak, is ze bang dat Avan ook weg zou gaan. Ze wilde zekerheid en dat ze niet van de ene op de andere weer alleen zou zijn. Misschien moest ze Pasqual maar met rust laten? Misschien moest ze hem een gelukkig leven laten leiden met Aya, ookal heeft hij Perrie pijn gedaan. Misschien moest ze zelf wel een leven opbouwen met Avan, tenminste als hij dat ook wilde. Ze ging natuurlijk nu al weer veel te ver vooruit denken.
Avan trok langzaam terug. “Ik eh-Eigenlijk wilde ik dit al heel lang doen. Maar, je snapt wel, ik eh. Ja je snapt wel hoe ik over je denk nu hoop ik. Toch?” Sprak Avan en hij beet op zijn lippen. Wow hot! Een verlegen grijns verscheen op haar gezicht en ze probeerde Avan' blik te vangen. "Ik denk en voel er precies het zelfde over." Ze grijnsde van oor tot oor en ze liet haar hand even langs zijn arm gaan en pakte even zijn hand waarna ze er een kneepje in gaf. Lief glimlachte ze naar hem en zwom weer onder de waterval terug naar de kant waar ze zich op hees en ging zitten, nog wel met haar benen in het water. Ze lachte naar Avan terwijl ze haar haar even uitkneep. Ze zat te twijfelen, zou ze Avan het nu vertellen dat zij het ex vriendinnetje was van Pasqual? Ze wist zeker dat hij er ook van af wist. Avan en Pasqual waren praktisch beste vrienden, hij zou er toch wel van af weten? Ze wilde eerlijk tegen hem zijn, vooral na wat er net achter de waterval gebeurde. Maar ze was bang dat Avan op haar afknapte, wie weet wat Pasqual allemaal voor nare dingen over haar had verteld. Dat dacht ze niet, zo was Pasqual niet, maar ze wist niets meer zeker.
Perrie liet zich even achter over vallen. Twijfel,twijfel en alleen maar twijfel. Wat moest ze doen? Ze had ook niemand om hier mee over te praten. Ze ging het gewoon vertellen. "Avan, ik moet je nog wat vertellen." Begon ze en ze keek ongemakkelijk naar haar handen. Even zuchtte ze diep en keek naar Avan. "Ik ben heel blij dat ik je ontmoet heb!" Ze glimlachte, maar hij was niet van blijdschap. Hij was van schaamte, ze schaamde zich zelf dat ze niet eens eerlijk tegen de jongen kon zijn die ze leuk vond. Even keek ze achterom naar de paarden, die gelukkig nog op de zelfde plek stonden te grazen. De zon was wat gaan zakken en de lucht was helemaal blauw. Een mooi moment. Haar blik richtte ze weer terug op Avan en ze ging automatisch glimlachen. Ze voelde zich gelukkig, maar voelde zich ook achterbaks en vies dat ze niet eerlijk durfde te zijn en dat ze een huge geheim voor hem had. Misschien moest ze het nu toch maar vertellen, stel ze was straks wel met Avan samen, dan zou Pasqual dat ook binnen no time weten, en dan hoorde Avan het verhaal van iemand anders. Dan zou hij helemaal boos zijn waarschijnlijk..

Ik wist niet of je hier nog meer door wilde gaan, vanwege de mega lange tijd dat ik ben weggeweest.