The Altmeri confrontation

Werktitel of zo. Yolo.
________________

Zwak zonlicht kierde door de smerige ramen van het oude, houten hutje, dat aardig afweek van de gebruikelijke architectuur hier in de Ashlands.
Op een vervallen, donkergroen vloerkleed zaten vijf mensen, stuk voor stuk krijgers, vechters, de een meer ervaren dan de ander. Twee van hen waren Orcs, een man, vrij tenger voor Orc begrippen, nog steeds een kleerkast voor de rest van het gezelschap, en een vrouw, met een paar slagtanden dat je vandaag de dag niet veel meer zag bij Orcs. Naast de Orcs zat een Elf, die nogal tegen ze afstak, want zij was op haar beurt voor een Bosmer zelfs aan de kleine kant. Anderhalve meter, max. Haar donkere haar was gemillimeterd en hoewel ze het typische tengere elvenframe had, was ze behoorlijk pezig.
Ze had geluk, ze was niet de enige in het gezelschap die klein was voor haar ras. Nummer vier in het kleurrijke gezelschap was een jonge Breton, een knul die nog iets met het elvenmeisje gemeen had. Beiden waren verdomd slecht in magie, terwijl er toch algemeen van hun 'soorten' werd verwacht er goed in te zijn. De elf was dan nog de beste van de twee. Ze kon een corrigerende vonk uitdelen of een paar schrammen en bulten genezen.
De laatste van de groep was een Argonian. In tegenstelling tot de rest was hij niet zo van het brute geweld. Hij kon het wel, hij pakte het alleen liever wat subtieler aan, dacht liever eerst goed na. En dat was ook precies waarom hij de leider van het gezelschap was.
"Nigel!" zei hij kortaf tegen de Breton, die opschrok. Zijn naam suggereerde eerder een Redguard afkomst, iets met zijn moeder die hertrouwd was. Terwijl ze zwanger was.
"Ja?"
"Opletten."
De elf grinnikte. Iradel was haar naam.
"Ja, baas."
"Jij en Iradel gaan naar de grot. Als het goed is houd Adil zich daar schuil."
"Eh, vergeef me mijn onnozelheid Han-Tei, maar welke grot?" vroeg Iradel droog.
"Wat dacht je van die grot die we al een week in de gaten houden?" zei Nigel met een kleine grijns.
"Je bedoeld die grot die hij daarom waarschijnlijk al lang niet meer gebruikt?" kaatste Iradel skeptisch terug. Er viel een korte stilte.
"Anders gaan wij naar de andere," zei Garag, de vrouwelijke Orc, kortaf. Han-Tei leek in gedacht te verzinken, maar zei toen;
"Prima. Ik zoek ondertussen Firlas op. Als het goed is, is hij met zijn gebruikelijke politieke spelletje bezig, dus ik zal naar het landhuis van Adil moeten." De stem van de Argonian klonk bitter, wat niet onbegrijpelijk was. In die villa waren meer Argonian slaven gestorven dan waar dan ook in Morrowind, leek het haast wel. En niemand greep in. Niet dat dat Adil's enige misdrijven waren. Han-Tei kon nog veel meer vertellen wat menig elf, Orc of mens het bloed in de aderen kon doen stollen. En de lijst werd maar langer.
"En als we hem vinden?" vroeg Nigel.
"Probeer hem gevangen te nemen," zei Han-Tei kortaf. Garag snoof laatdunkend. Han-Tei fronste en keek haar geërgerd aan. Ze keek koel terug.
"We zijn de Dark Brotherhood niet, Garag. En ik wil hem spreken."
"Wat jij wil."
Iradel en Nigel vertrokken; de sfeer werd er niet beter op en met Garag wist je het nooit. Daar kwam bij, hoe eerder ze Adil hadden, hoe beter.

Kort daarop sloften ze naast elkaar over het pad van gebroken grond, zoals men dat wel meer zag in de Ashlands. De betreffende grot, een van de enige twee in dit deel van de Ashlands, was niet zo ontzettend ver weg, maar wel lastig te vinden, tenzij je er al eerder was geweest of exact wist waar je moest zijn.
Nigel wierp een korte blik op de elf naast hem. Ze droeg een vrij zwaar pantser, zeker voor een elfje, en een aardig zwaard. Goed, voor hem was het meer een flink eenhandig zwaard, maar zij had er haar beide handen voor nodig, door haar geringe lengte. Desondanks onderschatte hij haar niet. Hij had inmiddels al meerdere malen zij aan zij met Iradel gevochten en had niemand liever om rug aan rug mee de strijd in te gaan.
Niet veel later waren ze er weer, de grot waar, als Han-Tei gelijk had, hun vijand zich ophield. Maar er waren complicaties. Nigel vloekte hartgrondig.
"Woudgoden, nee he," kreunde Iradel.
De ingang was vrijwel afgedekt, door wat leek instorting van de ingang. Slechts op een plek was een flinke kier.

Iradel kneep haar grote, bruine ogen tot spleetjes.
"Ik pas daar wel doorheen," zei ze. "Zonder pantser, dat wel," voegde ze er mijmerend aan toe. Ze beet op haar onderlip. Je zou maar claustrofobie hebben in dit werk.
"Ik dacht het niet," zei Nigel direct op scherpe toon. Iradel hief haar armen op in een machteloos gebaar.
"Wat wou je anders doen dan? Het is de enige ingang en we moeten weten of hij er zit."
"Hoe wilde je hem meekrijgen dan?" vroeg de jonge Breton skeptisch.
"Als jij nou bezig gaat met het vrijmaken van de ingang hebben we dat probleem niet," zei Iradel vlug en ze hield haar hoofd schuin. Nigel zuchtte en Iradel grijnsde. Vlug begon ze haar pantser los te maken. Anders paste zelfs zij er niet door.
"Daar ga ik," zei ze en voor het eerst voelde ze zich een beetje onzeker. Zonder het vertrouwde gewicht van haar uitrusting voelde ze zich naakt en kwetsbaar.
"Weet je het zeker?" vroeg Nigel, ook niet op zijn gemak. Iradel knikte. Ze was geen watje. Zonder nog iets te zeggen begon ze door het gat te klauteren, waarna Nigel haar haar zwaard aangaf.
"Succes," zei hij terughoudend. Iradel knipoogde.
"Maak jij je nou maar druk om die stenen. Of krijg je die niet in beweging?"
Maar haar uitdaging werkte niet. De jonge Breton liet zich niet afschepen. In tegenstelling tot Iradel had hij wel een aardige aandachtsboog.

Nigel keek haar met een akelig gevoel in zijn maag na, terwijl ze het halfduister in verdween. Hij geloofde niet dat die instorting toeval was. Ze wilden hen hier absoluut niet binnen hebben, zoveel was duidelijk en vermoedelijk nog minder graag levend weer naar buiten. Hij haalde diep adem en ging aan de slag. Hijzelf droeg niet echt zware bescherming, dus hij kon meteen bezig met het vrijmaken van de ingang. Hij begon met de kleinere stenen, zodat die maar vast uit de weg waren.
Echter, ondanks het stof in de lucht en de vele wolken was het alsnog tropisch warm in de Ashlands, dus al snel liep het zweet van zijn rug, terwijl hij steen na steen voor de in puin liggende ingang weghaalde en Nigel wenste dat ze hier nooit aan begonnen waren. Waarschijnlijk was die vent hier toch al lang niet meer.

Elvenogen zagen goed, zeker elven wier voorouders de dichte, donkere bossen gewend waren, maar de eerste gang van de grot was zelfs voor Iradel aardeduister. Grotendeels op de tast begaf ze zich door de smalle gang. Haar vingers gleden voorzichtig over de droge, koude stenen, van top tot teen gespannen. Ze was dan het type voor grofweg zwaardvechten, stilletjes zijn kon ze als het moest ook. In ieder geval ging het zonder dat lawaaiige pantser een heel stuk makkelijker. Ze hield haar zwaard goed vast; haar schede lag nog buiten, en met haar vrije hand bleef ze aan de wand voelen, tot ze een hoek om ging en er fakkels aan de wanden hingen. Spaarzaam, maar genoeg voor haar. Ze hield even aarzelend stil. Ze zag nu beter, maar dat betekende dat ze ook beter te zien zou zijn.
Haar hart klopte inmiddels in haar keel. Een verlaten grot verlichtte je niet, dat was in ieder geval al een voorteken.
De gang liep lang door, steeds lager en lager gaand, tot ze op een T-splitsing aankwam waar ze onwennig bleef staan. Ondanks de toortsen aan de wanden, die hier al glanzend vochtig waren, was het verre van warm.
Links of rechts? Links ging verder omlaag, dus uiteindelijk koos ze daarvoor, hopend dat dat verstandig was. Zo geruisloos mogelijk sloop ze door, het zwaard nu met beide handen vasthoudend.
Echter, in haar concentratie op wat er voor en beneden haar lag liep ze straal voorbij aan een smalle, onopvallende zijgang, versholen in de flakkerende schaduwen van de fakkels. En dat bleek een aardig grote fout.


welp, ik ga er denk ik geen fanfic van maken uiteindelijk; ik wil er een eigen setting van maken, met eigen rassen en stuff, kan ik doen en laten wat ik wil