Time to apply some thinking

"Maar Hershel." Het kleine jongetje keek naar zijn broer, maar deze schudde zijn hoofd.
"Zo moet je me niet noemen, dat is nu jou naam." Het kinderstemmetje klonk serieus, terwijl het jongetje de tas voor zijn kleine broertje aan het inpakken was. "Jij bent nu Hershel Descole." Het kleinste kindje keek zijn oudere broer verdrietig aan. Maar zoals hun ouders waren, waren zo ook de hun kinderen slim. Een deurbel, het zorgde ervoor dat de twee kindjes opkeken. Het oudste jongetje deed het koffertje dicht om daarna naar de deur te lopen.
"Hallo meneer en mevrouw Descole." Het kleine jongetje kwam erbij staan en werd door zijn oudere broer wat naar voren geduwd.
"Dit is Hershel, jullie komen hem ophalen." Dit was de dag waarom zijn naam veranderde in die van zijn oudere broer.
"Dus jij bent de slimme Hershel?" De vrouw keek hem met een grote lach aan. "Het spijt ons dat we alleen Hershel kunnen meenemen." De man keek naar de andere jongen, dit zorgde ervoor dat de lach van de vrouw even verdween. Maar de kleine jongen had een glimlach op zijn gezicht.
"Maakt niet uit." Hij overhandigde de koffer aan de man. "Daar zitten al zijn spullen in." Na een laatste knuffel aan zijn broertje te hebben gegeven, vertrok hij en waren ze gescheiden.

Een geschiedenis in zijn onderbewustzijn, die zijn brein vergeten leek te zijn. Niks dat hij zich meer kon herinneren en doordat zijn adoptieouders altijd dachten dat hij het wist, is er niks over gezegd. Als hij er meer over wilde weten, dan hoorde ze dat namelijk wel. Enkel de gebeurtenis bij zijn 'nieuwe' ouders zaten in zijn hoofd. Zijn vader en moeder, die er altijd voor hem waren.

"Zoals jullie hier kunnen zien, zijn de verschillende grondsoorten belangrijk. Sommige grondsoorten zorgen er namelijk voor dat de spullen beter bewaard blijven." Een verhaal over de grondsoorten en hoe deze ouderwetse spullen kunnen aantasten en juist niet. Voor Hershel een logisch verhaal, voor degene naar hem luisterde, zou het nu ook duidelijker moeten zijn. Hij had een grijze trui aan, een donkere spijkerbroek en bruine leren schoenen. Zijn haren zaten voor zijn doen, netjes. De meest plukken had hij aardig in bedwang en lagen verward, maar plat.
Geschiedenis en archeologie, twee dingen die hij op de universiteit gaf. Voor een leraar op de universiteit was hij jong, de jongste op deze universiteit, om eerlijk te zijn. Na zijn verhaal sloot hij zijn boek dicht, net zoals alle jongeren deden die naar hem aan het luisteren waren. De les was over en er waren vaak nog wat jongeren die hem vragen kwamen stellen. Een aantal kwamen er inderdaad naar hem toe.
"Ik heb een artikel over u gelezen, is het waar?" Hershel keek met een kleine glimlach op.
"Is wat waar, jongen?" Vroeg hij rustig, het klopt, er waren artikelen over hem geschreven. Over hoe hij een moord had weten op te lossen, maar ook over dingen die hij gevonden en ontdekt had. Hershel kon dan ook niet meteen weten waar het over ging.
"Over de moord, hoe is het u gelukt?" De blauwe ogen van de man keken naar de jongen.
"Zoals we ook de geschiedenis kunnen achterhalen, we linken gebeurtenissen en aanwijzingen aan elkaar. Daarbij, ik ben natuurlijk niet de enige die heeft geholpen aan het onderzoek en zijn er meer personen die de eer hebben." De jongen keek hem ongelovig aan.
"Iedereen weet dat u de enige bent die het had kunnen oplossen." Na die woorden draaide de jongen zich om. Hershel ontving andere vragen, gaf weer antwoorden en na een half uurtje uitloop, was hij eindelijk buiten. Vrij om zijn eigen tijd in te vullen. Het was fris buiten, maar dit weerhield hem er niet van om richting de bossen te lopen, hij koos een pad uit die hij zou gaan lopen en ook al wist hij dat zijn schoenen wat modderig zouden worden, het was iets wat hij gewend was. Modder, iets waar hij vaak genoeg naar in gegraven had om naar voorwerpen te zoeken. Het was een soort haat, liefde verhouding geworden. Zijn wollen jas knoopte hij wat hoger dicht, hij was een sjaal vergeten, dus moest hij het op dit moment maar even met de kou doen. Zijn blauwe ogen keken rond, de natuur was altijd fascinerend. Hoe alles groeide en bloeide, al was op dit moment niet veel in bloei en was alles dor en dood. Maar de natuur was een van de beste plekken om tot rust te komen en na te denken over vele dingen. Hershel was namelijk iemand die altijd nadacht, zijn brein had nooit rust. Maar zo voelde het voor de man zelf wel.

Het was een lange tijd geleden dat Laury bij haar vader was geweest. Een hele lange tijd geleden. Niet alleen had Laury het heel druk gehad met haar opleiding, baan en sociale leven, ze had ook een hele lange tijd even niet naar huis gewild. De omgeving bracht teveel herinneringen met zich mee, elke hoek van de straat hield haar moeder verborgen. Nederland was niet Laury's favoriete land. Reiskosten vanaf HorseHome naar haar thuiswoning waren een hel en de Engelse kant van haar familie was haar moeder geweest, dus haar pa was braaf in Nederland blijven wonen na haar overlijden. Na haar zelfmoord...
Elke keer weer het 'overlijden' van haar moeder. Haar vader had het niet kunnen verwerken, juist wat besproken moest worden werd verzwegen en hij betuttelde haar. Hield haar in de gaten. Verwachtte dat ze ieder moment in kon storten maar hij benoemde de olifant niet, deed alsof het een muisje was en alsof het niet waar was. Hij vertelde iedereen dat haar moeder was overleden aan een longontsteking. De verstikkende sfeer was moordend, Laury begon steeds vaker te begrijpen waarom haar moeder het had gedaan. Maar dat was onzin, haar moeder had echt een depressie gehad. Had ze nooit hulp voor willen hebben en op een middag was het raak geweest. Ze had zichzelf van het leven beroofd en Laury had haar gevonden. Had haar zien hangen. Haar vader dacht dat ze zich voor de trein had gegooid, want ze ging een blokje om. Wat hij niet wist was dat ze vrij vlot nadat het huis uit was gelopen, weer terug was gegaan. Haar moeder was nooit een sensatiezoeker geweest, had nooit in het middelpunt van de aandacht willen staan. Laury was naar zolder gelopen omdat ze iets had gehoord toen haar vader zijn vrouw weer probeerde te bellen. Maar wat ze daar had aangetroffen kon je niemand toewensen. Ze had haar moeder zien bungelen aan een touw, een verfrommelde brief aan haar voeten. Sasha en Kimberley wouden naar boven komen toen ze Laury hoorden gillen, maar Laury had ze afgewend. Had gezegd dat het een spin was, dat ze nu alweer naar beneden zou komen. Ze had niets tegen de meisjes gezegd, pas toen haar vader terugkwam van zijn zoektocht had ze iets kunnen zeggen.
"Zolder."
Laury's zusjes woonden nog steeds bij haar vader en hadden nog wel eens contact met Laury, maar na het overlijden van hun moeder was er een klif ontstaan tussen de meiden. De meiden waren woedend op Laury, op hun moeder. Laury was woedend op haar vader, dat hij het zover had laten komen en dat zij diegene was geweest die haar had moeten vinden. En de zwijgplicht, daar was ze ook zo woedend over.
"Lau!" Sasha vloog haar grotere zus om haar hals en omhelsde haar stevig. De 14-jarige tiener was de woede inmiddels kwijt en probeerde de situatie vanaf meerdere posities te bekijken. Nu vond ze haar zus eigenlijk wel stoer omdat ze zomaar was weggetrokken en op zichzelf woonde.
"Dag Sas, hoe is 't? Jeetje wat ben jij knap zeg! En dat beetje make-up, prachtig! Goed gedaan!" Laury wist hoe gevoelig haar zusje was voor deze complimentjes.
Kimberley kwam Sasha achterna gelopen en gebaarde naar Sasha. Sasha haalde haar schouders op, dat was blijkbaar haar antwoord op haar zusje. Laury gebaarde een begroeting naar Kimberley, wist niet zeker hoe haar zusje op haar zou reageren. Ze hadden nooit meer samen gezeten, geen gesprekken meer gevoerd. Het hield ook in dat Laury niet meer zo vaardig was in haar gebarentaal.
Kimberley vloog Laury om de hals en begon te snikken op een onbedaarlijke manier. Laury omklemde haar huilende zusje, trok vervolgens Sasha ook in de omhelzing en liet beide niet los.
"Het spijt me zo... Het spijt me dat ik er niet was," stamelde Laury, nu ze weer ten volle besefte wat ze had achter gelaten. Ze had het uit moeten spreken, ze had niet zomaar moeten vertrekken.
Zo stonden zij drieën een tijdlang in een innige omhelzing, tot vervolgens er iemand kuchte. Laury keek op, haar roodgeverfde haar streek langs de gezichten van de meiden. Sasha liet haar langzaam los, Kimberley hield zichzelf nog dichtgedrukt tegen Laury aan.
"Dag pa," sprak Laury. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Sasha gebaarde wat Laury zei. Speelde Sasha altijd voor tolk?
"Dag Laury, meisje, het is goed om je te zien. Je ziet er goed uit!" Laury gaf geen antwoord maar staarde alleen maar even naar hem. Nee, ze mocht hem nog niet echt. De liefde die ze voor de man had gevoeld was verdwenen, net als haar moeder. Met de jaren die verstreken, verstreken ook de liefde. Haast onherstelbaar leek het te zijn, maar Laury wist niet of ze er wel wat aan wou doen.
Laury was nu een week bij haar vader in huis, maar was vooral bezig geweest met het opzoeken van vriendinnen, het uitgaan, het even genieten van het tot niets verplicht zijn. Het was een heerlijke vakantie waar ze eindeloos van kon genieten. Maar haar vader niet. Ze was met knallende ruzie vanmorgen vertrokken. Zij deed het weer fout, verwaarloosde Sasha en Kimberley. De meiden leken het daar niet mee eens te zijn, maar dat maakte allemaal niet meer uit. Haar vader was uit zijn vel gesprongen en Laury had er gemene opmerkingen terug op gemaakt. Ze betwijfelde of ze wel mocht blijven.
Haar telefoon rinkelde, een onbekend nummer. Zou ze opnemen? Misschien was het iets belangrijks, misschien was het wel een verkoperspraatje. Ze wist het niet. Nadat het ding nog enkele malen was overgegaan, drukte ze op het groene knopje.
"Laury Prescott."
"Goedemiddag, eh, mevrouw Prescott?" Er hing een vraagteken in de lucht. Laury zuchtte hoorbaar geërgerd. Ze had net haar naam genoemd.
"Ja daar spreek je mee."
"Je spreekt met Annet [vul hier een willekeurige achternaam in], werkzaam bij het Medisch Centrum [vul hier een willekeurige woonplaats in]. Uw vader ligt bij ons en eh."
Een groeiend gevoel van onrust nam bezit over Laury. "Het ziekenhuis?" Haar stem klonk een paar octaven hoger. "Wat is er aan de hand?"
"Wilt u hier alstublieft naartoe komen?" Laury knikte en antwoordde trillerig: "Ja, ik ben al onderweg." Maar ze kon het ongeruste gevoel dat er iets vreselijk mis was, niet van zich afschudden.
"LAURY!" Sasha gilde terwijl ze verdomde goed wist dat ze niet kon gillen in een ziekenhuis. Laury deed niet eens de moeite om boos te kijken, nog de moeite om haar te verbeteren. Ze sloeg haar armen om het ineens zo klein geworden meisje heen en trok haar dicht tegen zich aan. Kimberley zat stilletjes in een plastic stoeltje, haar blik nietsziende voor zich uit.
"Laury..." snikte Sasha nu. "Shh, rustig maar Sas, het komt wel goed, we komen er wel uit. Papa komt er wel uit, hij is sterk." Maar Laury geloofde haar eigen woorden niet.
"Laury Prescott?" Een jonge zuster kwam gehaast op haar afgelopen, haar houding wat onzeker. "Kunt u met me meelopen?"
Sasha trok nog wat harder aan Laury. "Ik kan ze niet alleen laten," fluisterde Laury misselijk van angst. Ze wou niet alleen met de vrouw meelopen, horen wat ze te zeggen had.
"Het is verstandiger als alleen u even meekomt," hield de vrouw vol.
"Het is maar voor even, Sas. Ga maar bij Kim zitten, ik ben zo terug, oké?" Laury trok haar portemonnee uit haar broekzak en stak Sasha wat geld toe.
"Ga maar wat halen. Ik ben er zo weer."

- niet af -