You're my end and my beginning.

Vanessa was blij dat ze eindelijk weer terug was, na een lange periode stage te hebben gelopen ergens in verwegistan, was het heerlijk om weer thuis te zijn. Niet dat ze het op stage niet leuk had, ze had een super leuke tijd achter de rug, maar thuis zijn was tóch altijd het fijnste.
Vanessa was ook nog een weekje bij haar ouders geweest, maar besloot om toch weer terug naar Horse Home te gaan. Kon ze haar broer ook weer een keer zien, want die had ze uiteraard ook enorm gemist. Alleen dat was al een hele goede reden om terug te komen, maar haar paard stond hier natuurlijk ook nog. Haar ogen gleden naar de horloge om haar pols, over een halfuur had ze met Avan afgesproken in het Café om bij te praten. Vanessa had natuurlijk zat te vertellen, want ze had een hoop meegemaakt in de tijd dat ze weg was geweest.

Eindelijk kwam de bus tot stilstand, Vanessa hees haar tas over haar schouder en stapte de bus uit, de kou tegemoet. Ze rilde een enkele keer en deed de rits van haar winterjas nog een stukje dicht, om vervolgens de stad in te lopen, in de richting van het café.
Al snel kwam het kleine café in zicht, eindelijk, want Vanessa had het ondertussen enorm koud gekregen. Vanessa duwde met één hand de deur open en werd begroet door de heerlijke, warme lucht. Een glimlach duwde haar mondhoeken omhoog en haar ogen bekeken de aanwezige in het café even kort.
Zo te zien was Avan er ook niet, dat had ze ook niet verwacht, want ze was een kwartier te vroeg. Vanessa zocht naar een plaatsje, om daar vervolgens plaats te nemen en haar tas naast haar te zetten. Al snel kwam er een serveerster naar haar toe, die vroeg of ze iets te drinken lustte. "Twee warme chocomelk alsjeblieft." Als het goed is zou Avan zo ook komen, dus besloot ze voor hem ook alvast wat drinken te bestellen.

Omg moet even inkomen sorry. ;3

& Avan

Nog snel bedekte hij zijn hoofd voor een deel door middel van een beanie op te zetten, sloot toen de deur achter zich en liep de kou te gemoet. Natuurlijk had hij ook met de auto naar het café kunnen gaan waar hij met Vanessa had afgesproken, maar hij had toch genoeg tijd dus was er niets om zich voor te haasten. En als hij weer een tijdje had gelopen zorgde dat ook weer voor afleiding. Een zucht verliet zijn keelgat. Afleiding. Dat was iets wat hij de laatste tijd erg veel nodig had gehad. Maar al snel rolde Avan met zijn ogen, klemde zijn kaken strak op elkaar en liep hij weer op een snellere tempo verder. Niet daaraan denken. Bleef het door zijn hoofd galmen. Ja, makkelijker gezegd dan gedaan, maar er was ook geen andere optie dan dat te doen.
Zijn handen hadden meer warmte gevonden diep in zijn zakken, waar die ook verstopt bleven. Avan was echt benieuwd naar hoe het was geweest met Vanessa. Zijn zus had hij een lange tijd al niet meer gezien omdat ze op stage was geweest en het was wel weer fijn om te weten dat ze terug was. Vast en zeker zou Vanes wel een paar leuke dingen mee hebben gemaakt, of iets minder leuke, maar dat hoorde er vast en zeker wel bij. De tijd dat ze weg was geweest had Avan dan ook de zorg van Come op zich genomen, maar aan hem was toch ook wel te zien dat de hengst zijn baasje wel mistte. Logisch, hij had natuurlijk een hele andere manier van rijden en verzorgen als zijn zus.

Na een tijdje verscheen de plaats – het café – waar ze hadden afgesproken op zijn netvlies en krulden zijn mondhoeken automatisch omhoog. Het betekende dat het niet lang meer zou duren of hij kon zijn zusje weer eens in zijn armen nemen en haar in zijn aanwezigheid hebben.
Bij de deur haalde hij één hand uit zijn jaszak die eerder diep verstopt zat voor de kou en duwde hij de deur zachtjes voor zijn neus open. Meteen viel er een grote klok in zijn zicht, die vertelde dat hij precies op tijd was, zelfs een paar minuten te vroeg. Avan haalde zijn armen bij dat idee eens losjes op waarna zijn donkere ogen het café rondkeken. Gelukkig, Vanessa was er al. Aan haar haar te zien wat hij zag, tenminste. Met een glimlach van oor tot oor liep hij richting de tafel waar ze aan was gaan zitten. “Hey!” Begroette hij haar en sloeg zijn armen open zodat hij zijn armen om haar heen kon sluiten nadat ze op was gestaan. Na een paar seconden liet hij haar weer los na haar een korte kus op haar linker wang te hebben gegeven en ging daarna tegenover haar zitten aan de tafel. Nog steeds sierde een mooi, volle glimlach Avan’ lippen. “En, hoe was het? Ik heb je echt gemist, zeg!” Vol aandacht keek Avan haar aan met zijn bruine ogen die voor een paar seconden een kleine twinkeling bevatte. Hij was echt heel erg benieuwd naar alles wat ze te zeggen had en had meegemaakt. Daarbij had hij ook wat te zeggen, als ze dat immers nog niet wist, maar dat was minder leuk nieuws en hij wilde dat niet meteen eruit gooien want dat zou de vrolijkheid in het gesprek doen minderen.

De donker gekleurde ogen van Vanessa lichtte meteen op bij het zien van haar broer. Ze sprong meteen op om vervolgens zijn knuffel te beantwoorden, een glimlach van oor tot oor verscheen op haar gezicht. Wat was ze blij hem weer te zien, ze had nooit gedacht dat ze hem zó erg zou missen. Misschien omdat hij de enigste was die ze had, Vanessa kon eigenlijk vrijwel niemand hier. "Oh wat ben ik blij jou weer te zien zeg! Ik heb jou ook gemist!" Ondertussen was Vanessa weer gaan zitten, om vervolgens een slok te nemen van haar warme chocomelk.
"Het was echt super daar, heb enorm veel geleerd." Het was altijd al een droom van haar om een buitenlandse stage te lopen op een paardenbedrijf, ze kon dan ook geen nee zeggen toen ze die kans eindelijk kreeg. Desondanks mistte ze haar broer en haar eigen paard enorm, maar het gemis werd gelukkig verzacht door de leuke tijd die ze daar had. "Ben wel weer heel blij dat ik terug ben hoor, heb het hier wel gemist." Het eerste wat ze morgenvroeg dan ook ging doen was naar haar paard, gelukkig is hij al die tijd in goede handen geweest want ze was ervan overtuigd dat Avan goed voor hem had gezorgd.

"Hoe is het trouwens gegaan met Come On? Is hij een beetje braaf geweest?" Ze wist dat de hengst af en toe zijn streken had, dus ze was benieuwd of hij weer iets had uitgehaald. Avan kon hem wel aan, daar niet van, gewoon uit nieuwsgierigheid. Vanessa nam nog een slok van haar drinken, om vervolgens alweer de volgende vraag te stellen. "Hoe is het trouwens met jou?" Vanessa glimlachte lichtjes na haar vraag. Ze had het gevoel dat iets hem niet helemaal lekker zat, ze kon het natuurlijk ook helemaal fout hebben, maar zo'n gevoel had ze gewoon. Al sinds het moment dat hij binnen was gekomen. Ze wist natuurlijk helemaal niet wat hier allemaal nog was gebeurd, want ze had hem al die maanden niet meer gesproken.
"Ik heb trouwens nog een 'cadeautje' voor je." Vanessa beet even op haar lip. Of hij er héél blij mee zou zijn wist ze niet, maar dan had hij mooi pech want alles was al geregeld. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en liet hem een foto zien van een voskleurige merrie. "Voor ons samen." Vanessa haalde haar wenkbrauwen even op, ze kon het niet laten om die merrie niet mee naar hier te nemen. "Dat is het paard waar ik mijn stageperiode op heb gereden en ze stond toevallig te koop.." Haar stem klonk wat zachter, afwachtend. Hopend dat Avan het leuk vond.

Toen hij haar in zijn armen had, snoof hij eens zachtjes – haast onhoorbaar – haar geur op, die hij al een lange tijd niet meer had geroken. Waarschijnlijk haar parfum of iets, maar die geur herinnerde hem wel altijd aan Vanessa.
Door haar woorden glimlachte hij zachtjes. Fijn dat er iemand was die hem óók had gemist. Dat was tegenwoordig nog maar zeldzaam, leek het wel. Avan keek naar de beker die voor zijn neus stond, die gevuld was warme chocomel. Blijkbaar was die voor hem, waardoor hij de beker dichter naar hem toeschoof en zijn handen om de beker heen sloot om min of meer wat warmte terug te krijgen in zijn handen. Niet dat zijn handen heel erg koud waren, maar van een normale temperatuur waren ze niet. Aandachtig luisterde Avan toen over wat ze reageerde op zijn vraag en knikte hij met een flauw glimlachje op zijn gelaat staand. “Gelukkig maar! Come en ik hebben je echt gemist.” Of ja, zo nam hij dat maar aan van Come, maar van zichzelf wist hij dat wel zeker dat hij haar had gemist. Voorzichtig nam Avan een klein slokje van de chocomel om te kijken of het nog te warm was om te drinken of niet. Toen het bleek te zijn dat die al een beetje was afgekoeld nam Avan er nog maar een slok van en zette toen weer rustig de beker op de tafel zodat die niet om zou vallen. Iets wat hij heus nog wel bij zichzelf zag gebeuren, maar dat wilde hij liever niet want dan leek hij meteen weer zo’n kluns.
Op de volgende vraag die Vanessa op hem afvuurde knikte hij. “De meeste keren wel, ja. Maar Come zou Come niet zijn als hij niet zo af en toe zijn rare streken had. Niet dat er iets is gebeurd uit die streken, want dat was dan maar een paar minuten voor hij weer wist wie er de baas was.” In dat opzicht was Avan dan weer wel een strenge ruiter, maar als een paard niet moeilijk deed was hij erg gemakkelijk. Niet dat hij altijd streng in de mond was of zo, maar als een paard moest weten wie er de baas was, dan was dat wel zo bekend.
Kort zuchtte Avan waarna hij met zijn vingertoppen eens door zijn haar kriebelde. “Ja ehm..” Hij had echt gehoopt dat die vraag voor later bewaard zou worden, maar hij kon het haar absoluut niet kwalijk nemen. “Het gaat wel wat meer. Er zijn wat dingen gebeurd maar.. Ik vertel je het zometeen wel, oké?” Avan vertelde het liever als ze alleen met elkaar waren, niet hier in het café dat iedereen het kon horen. Al wist hij niet of hij wel alles moest vertellen.. Hij wilde namelijk niet zielig zijn en al helemaal niet tegenover zijn zusje. Want ja, hij bleef toch altijd wel een beetje een voorbeeld voor haar op de een of andere manier en dan wilde hij niet zo’n grote zwakte laten zien. Maar, het zou ergens toch ook wel fijn zijn dat hij zich daarover kon uiten. Hm..
Avan trok voor een paar seconden zijn wenkbrauwen vragend omhoog. Hij hield van cadeautjes, maar het nadeel was dat hij altijd erg nieuwsgierig was wat dus nu ook het geval was. “Wat..?” Hij zag daarna al snel dat Vanessa haar telefoon pakte. Toen er een foto van een voskleurig paard voor zijn neus werd gehouden keek hij even vragend richting Vanessa. Een paard..? Voor kort dacht Avan na. Ja, waarom ook niet? Ze hadden beiden genoeg tijd over en als Vanessa het paard kende van haar stage zou het vast en zeker wel iets moeten zijn, anders had zijn zus dat paard heus niet gekocht. “Dankje! Maar, was dat niet een beetje een té groot cadeau?” Hm, misschien ook niet, ergens zag hij zijn ouders dat geld ook wel betalen namelijk.
“Trouwens, je kent Pasqual toch wel? Pasqual Scodelario, van Spanje, vroeger? Hij is ook hier en heeft een trainingsstal opgericht, misschien is het een idee voor jou om de paarden daar ook te stallen? Sangre staat er al en het is er echt geweldig. Alle nieuwste dingen en zo. En bovenal; Pasqual kwam ook waar wij vandaan komen, Sangre is gefokt door zijn ouders. Hij is ook een erg goede vriend.” Avan glimlachte lichtjes naar haar. Het was maar een idee. Mocht ze dat niet willen was dat ook prima natuurlijk. “En, wat is de naam van de merrie trouwens?” Dan wist hij dat ook weer.
Ja, Avan wist wel dat dat helemaal goed ging komen nu ze weer terug was.