Rain and thoughts

Even zuchtte Tyler toen hij naar buiten keek, het regende nog steeds. Vanochtend was hij opgestaan met het idee om lekker te gaan joggen. Maar aangezien het met bakken naar beneden viel had hij het al de hele dag uitgesteld. Erg zin had hij niet om vrijwillig doorweekt te worden. Natuurlijk zou hij de regen trotseren wanneer het niet anders kon of tijdens zijn werk. Maar tijdens vrije dagen bleef hij toch liever droog. Hoewel als het nu niet binnen een half uur droog werd moest hij toch naar buiten. Eenmaal een idee in zijn hoofd moest hij deze ook uitvoeren, daarbij moest hij in beweging blijven om zijn conditie te behouden. Gister had hij zich al beziggehouden met krachttraining dus vandaag moest hij echt cardio doen. Aangezien het vandaag toch niet meer droog zou worden en het over een uur alweer echt donker werd begon Tyler zich maar aan te kleden. Met tegenzin trok hij zijn camouflage broek en kistjes aan, een tank top als bovenkleden. Het had geen nut om meer aan te trekken hij zou toch tot zijn boxer aan toe nat worden. Even twijfelde Tyler eraan of hij Hunter, zijn Duitse herder, beter binnen kon laten. Maar ach ook hij ging niet dood van een beetje water. Wel was het een paar graden kouder dan in de zandbak Afghanistan waar het soms ook heel hard kon regenen. Nogmaals keek hij even met tegenzin uit het raam, nog steeds kwamen er druppels uit de donkere lucht. Met een ontmoedigende zucht sloot Tyler de deur achter zich en begon te rennen. Vandaag zou hij zijn ronde van 10 kilometer lopen. Binnen enkele minuten was hij al geheel doorweekt. Niet dat het hem wat deed nee vanaf het moment dat hij zijn voordeur had verlaten was de knop in zijn hoofd omgeslagen. Hij voelde geen kou of nattigheid op zijn lichaam. Iets wat hij had geleerd tijdens zijn opleiding. Zijn voeten verplaatste zich automatisch voort terwijl Tyler zijn gedachten weer eens op een rijtje zette. Dat vond hij zo heerlijk aan sporten, even wegzinken in je gedachten. Het was nu al een paar dagen geleden dat hij thuis was gekomen van zijn uitzending. Het was nog steeds erg wennen om weer terug te zijn. Het ritme, geen dingen die moesten gebeuren maar het ergste was om weer aan de mentaliteit van de burgers te wennen. Hij was met een stel vrienden uit geweest maar had niet echt plezier gehad. In het begin vond hij het altijd moeilijk om hun onzinnige problemen aan te horen, hoe slecht de update van hun IPhone was, dat ze die nieuwe dure schoenen konden kopen. Terwijl er kinderen met geweren rondliepen om soldaten neer te schieten voor hun eten. Tyler schudde zijn hoofd even bij de beelden van die kind soldaten. Snel zette hij zijn gedachtes terug in het hier en nu en keek even naar Hunter die vrolijk naast hem mee rende. Bij de brug bleef Tyler even staan. Ergens was het wel een mooi gezicht de regendruppels die zich een weg baande door de mist en dan terug kaatste op het gladde hout. Of op het wateroppervlakte stuitte en daarna mee ging met de stroom. Net burgers, willen zich afstoten van de menigte maar stromen toch altijd met de grijze massa mee. Minuten lang bleef Tyler verzonken in zijn gedachten tegen de leuning aan staan. Zijn gemillimeterde hoofd en kleren doorweekt. De waterdruppels staken af op zijn gebruinde huid en tatoeages

[Flut]

Het regende en omdat Abigail af en toe vreemde buien had, was ze daar ontzettend blij mee. Soms was het fijn om doorweekt thuis te komen, lekker in een bad te zitten en wegdromen. Ze had geluk dat de meeste van haar studentenhuisje ergens anders woorde, bij hun vriendje of vriendinnetje en niet hier. Ze was er ontzettend blij mee en het haar roze haren ontdeed ze van klemmetjes en haalde de staart uit haar haren. Haar bruine ogen zochten door haar kledingkast, terwijl ze met een glimlach over haar schouder keek. De kat lag op haar bed. Was blij om binnen te zitten, ze kon het wel begrijpen. Toch vond zijzelf het soms erg fijn om gewoon gek te doen. Ze trok een dikke legging aan, waarover ze een korte rok deed. Een legging zat namelijk veel fijner als een broek, deze vaak ongemakkelijk aan je benen bleven plakken. Een legging vond ze dan toch iets fijner. Ze deed toch een shirt aan met lange mouwen een een witte wollen jas. Deze op haar bovenbenen rustte en je nog net een stukje van haar rokje eronderuit zag. Haar voeten schoten in haar dr. martens. Maar dan wel het vrouwelijke model. Ze strikte haar veters en stond op. Bekeek zichzelf en ook al had ze roze haren, ze zag er voor haar doen vrij stoer uit. Abigail had wel wat make-up op, maar niet zoveel als normaal. Met een brede glimlach op haar gezicht liep ze naar buiten. Voelde meteen de koude druppels en keek met dichtgeknepen ogen naar de lucht. De donkere wolken die haar boos aankeken. Maar zij begroette ze met een lach, net zoals een man die langs liep. Ze verklaarde haar vast voor gek, want het weer stond er nu niet echt na om gezellig te doen. Haar roze haren werden door de regen als snel een tintje donkerder en kleefde aan haar gezicht. Dit zorgde ervoor dat het meisje besloot om ze toch even naar achteren te strelen. Iets wat met iets meer moeite ging als dat ze had gehoopt, maar het lukte haar. Ongestoord liep ze door de plassen, over uitstekende randjes balanceerde ze. Totdat ze bij een brug aan kwam, het was al even geleden dat ze langs iemand was gekomen en nu zag ze iemand staan. Zonder dat ze het zelf goed in de gaten had, versnelde haar pas. Haar bruine ogen hadden een twinkeling. Haar roze haren die niet van haar lichaam af wilde komen zorgde ervoor dat ze deze even over een schouder hing.
"Hey." Zei ze met een grote glimlach. "Het verbaasd me om hier iemand te zien. Wat brengt jou op een mooie dag als deze, hier. Als ik vragen mag natuurlijk." Ze hield van praten en vroeg dan ook wat ze wilde, was niet bang om mensen aan te spreken en te doen alsof ze deze al langer kende. Tenzij ze merkte dat ze niet blij waren met haar aanwezigheid. Dan was ze een stuk rustiger en probeerde ze het gesprek af te laten druipen om weg te gaan. Maar ze hoopte vurig dat deze jongen niet zo'n zeurpiet was of misschien wel een enge moordenaar.

Tyler staarde over het water, wende even zijn blik af opzoek naar Hunter die verderop aan het snuffelen was. Ergens was het natuurlijk wel ironisch dat hij de burger als een grijze massa afschilderde. Vaak werden juist zijn collega’s, de militairen, afgeschilderd als puppeten van de regering. Echter waren ze een van de weinige wezens die hun mentaliteit met een druk op de knop konden omzetten. Zo zaten ze in uitzendinggebied en zo moesten ze weer huisje boompje beestje thuis spelen, of waren ze op oefening met een bepaald einddoel in hun hoofd. Tot de baas iets anders verwachte. Nooit gezeur over “maar ik was dit van plan, dus ga ik dit ook doen” Nee jezelf gewoon aanpassen. Natuurlijk was het niet altijd even gemakkelijk om die knop om te zetten. Zeker niet wanneer je net terug kwam van een uitzending, nog steeds met je gedachten bij de gevechten, klaar om jezelf te verdedigen. Je totaal geen privé leven had, wanneer je ’s nachts naar de wc moest kon er altijd iemand tegen je praten. En dan moest je thuis weer doen alsof alles appeltje eitje was, gezellig met iedereen doen. Terwijl je het liefst gewoon even bij wou tanken, even lekker op je zelf met niemand rekening te hoeven houden. Maar ook daar sloegen ze zichzelf weer doorheen even de knop om en klaar. Hoewel de regen over Tylers lichaam goot genoot hij toch even van het moment om hier te zijn. Alle gedachtes even op een rijtje zetten of gewoon nergens aan denken. Niet al die verplichtingen die hij nog moet na komen, bij allerlei mensen op bezoek. Iets waar hij erg tegen op kijkt het liefst wou hij gewoon een week of twee zichzelf opsluiten in huis met pizza en alleen buiten te komen om te sporten. Maar ook zijn auto moest weer worden verzekerd, een buurt ontmoeting bijwonen. Allemaal verplichtingen, gelukkig ook gewoon nog genoeg tijd om lekker thuis op de bank te hangen met een game. Ook daar kwam een einde aan, hij had maand verlof omdat hij net terug kwam van uitzending. Daarna moest er weer gewerkt worden op de kazerne.
Tyler werd uit zijn gedachte gehaald toen er een andere verschijning op de brug liep. Meteen spande hij zijn spieren aan klaar voor in de verdediging te gaan. Echter ontspande hij meteen toen Tyler de gedaante kon onderscheiden uit de donkere horizon die ook nog eens verdoezeld werd door de regen. Een meisje met roze haren, hoe kon ze nu haar gedaante zo verpesten?, en een lange jas kwam op hem afgelopen. Snel nam Tyler haar tot zich op met zijn blauwe ogen voor ze sprak. Ze had behalve een jas nog een legging en kort rokje aan. Meteen vroeg hij zich af wat ze hier deed, dat deed zei blijkbaar ook want meteen vuurde ze een paar woorden op hem af met een glimlach. Na enkele seconden te hebben na gedacht over een politiek correct antwoord, dat kan ik beter aan jou vragen was ook zo bot. Sprak hij kalm met zijn blik op haar gericht “Dat lijkt me meer een vraag die ik aan jou kan vragen, het is niet veilig voor een meid om hier in het donker te lopen, misschien ben ik wel een enge moordenaar” Ze zou niet het eerste meisje zijn dat nooit meer thuis kwam omdat ze zo naïef was om door het donker zich te verplaatsen. Je hoefde maar een gek tegen te komen, en die liepen er tegenwoordig genoeg rond op de wereld. Tyler had ze met eigen ogen gezien.

Ze moest lachen om zijn antwoord. Maar haalde toen haar schouders op. Waarom ze hier was? Haar voeten hadden haar hier gebracht. Ze had niet nagedacht over wat ze ging doen en waarom ze hier was, het was haar gewoon overkomen en ze was al blij genoeg om iemand te zien. Dat diegene een moordenaar kon zijn? Ja, die zou ze overal tegen kunnen komen.
"Een enge moordenaar?" Vroeg ze hem en toch even met een schuin hoofd aankeek. Haar bruine ogen bleven twinkelen.
"Misschien, maar ik denk niet dat zulke woorden uit de mond van een moordenaar komen." Zei ze dan ook eerlijk, een moordenaar zag ze eerder als iemand die gewoon hoi terug zou zeggen of meteen een mes naar haar toe zou smijten. Ze ging zich niet laten opsluiten door een paar moordlustige mensen die het nodig vonden om iemand dood te maken. Ze was ervan overtuigd dat zo'n regenachtige dag niet het goede moment was om iemand te vermoorden en sowieso bleven moordenaars toch liever binnen in de regen? Misschien een kromme gedachte, maar Abigail vond het een goede deal om met die gedachte in het donker naar buiten te lopen.
"Ik ben Abigail." Zei ze toen en stak haar hand uit. "Maar als je bezig bent met mensen vermoorden, dan zal ik wel gaan." Zei ze hem met een brede lach. Je kon merken aan het meisje dat ze het niet meende. Ze vond het niet erg om met iemand te praten en deze man zag er ook nog niet eens zo slecht uit. Dus dat was een pluspunt. Maar ze kon zich ook voorstellen dat hij hier stond voor zijn rust of iets dergelijks en dan was Abigail niet de persoon die zichzelf nog langer met de jongen ging bemoeien. Dan ging ze wel weer een volgend 'slachtoffer' vinden. het fijne van een fotomodel zijn, je hoefde niet echt te praten. Dus als je verkouden werd, dan had je daar toch weinig last van. Ze hoopte gewoon dat deze jongen aardig was. Anders moest ze maar een Jiao lastig vallen om daar op zijn schouder te kunnen uithuilen dat niemand met haar om wilde gaan. Of ze kon natuurlijk haar haarkleur veranderen. Maar ze hield er niet zo van dat mensen iemand op uiterlijk negatief zouden behandelen. Dus dat was iets wat ze vast niet snel zou doen.