What Chinees food can do.

Jiao stond met het hoofdstel in zijn handen, te luisteren naar zijn trainer. Deze hield een schema omhoog, waarop de aankomende wedstrijden stonden. Achterin de kamer stonden Jiao's moeder en vader met een strak gezicht naar de trainer te kijken. Zijn moeder had vermoedelijk haar armen strak over elkaar geslagen en had een mond in de vorm van een streep. Dit kon Jiao opmaken uit de korte 'tssk' geluiden die ze af en toe slaakte. Zijn moeder was niet te spreken over de trainer, bleek wel.
"Dus volgende week is je eerste wedstrijd, jochie. Ik zou zo graag willen dat je wint. Je bent echt een van de beste ruiters die ik train en het is echt een eer om jou verder te helpen." Weer dat 'tssk' geluidje. Jiao keek even om naar zijn moeder, die expres deed alsof ze niet zag dat Jiao keek.
"Dat zou gaaf zijn," mompelde Jiao. "Het is een lange tijd geleden dat ik een wedstrijd heb gereden. En Royance's Royalty is een goed paard, fijn in de mond, fijn op hulpen, springt goed, kan veel aan..." Maar Jiao wist wel dat zijn moeder nooit akkoord zou gaan met de wedstrijden. Ze hadden gisteren nog een flinke ruzie gehad. Althans, ze had nog flink tegen hem geschreeuwd terwijl hij tegen het aanrecht stond aangeleund. Hij hield zich altijd braaf aan wat ze zei dus hij had niets teruggeschreeuwd. Zijn gezicht was alleen bleker geworden en hij had zichzelf moeten tegenhouden om niet in janken uit te barsten.
"Jiao doet niet mee." Kort sloot hij zijn ogen en moest de steek van pijn die in zijn hart terecht kwam met deze woorden, buiten sluiten. Hij had zo gehoopt dat ze misschien nu wel toestemming had gegeven.
"Jiao moet wel meedoen," zei de trainer met een brede glimlach. "Hij heeft de beste kansen, vooral op dit moment in het seizoen. Hij is geweldig!"
Jiao spande zijn spieren aan en keek met een ongelukkig gezicht naar de trainer, want deze ging nu de volle laag krijgen.
"Ik weet niet of je het hebt gehoord, meneer," begon zijn moeder op een onheilspellende vriendelijke toon, "maar Jiao doet NIET mee." De trainers blik verscherpte.
"Waarom niet? Hij is goed. En dat zeg ik niet tegen iedereen."
"Omdat ik het zeg. Daarom." Daarmee was de discussie afgerond en liepen zijn ouders de kamer uit.
"Wil je niet meedoen, knul? Ben je bang dat je niet goed genoeg bent?" Jiao schudde zijn hoofd.
"Ik mag gewoon niet meedoen. Da's oké. Mam heeft haar redenen." Het hoofdstel hield hij nu krampachtig vast en weer moest hij vechten tegen de aandrang om flink te gaan janken. De laatste tijd vond hij steeds vaker dat zijn moeder alles voor hem verpestte, zeker nu ook met het trainen en de wedstrijden. Hij had helemaal geen zin om naar haar te luisteren. Hij wou doen wat hij zelf wou doen en dat waren simpelweg die wedstrijden. Maar eigenlijk was zijn moeder hem vaak aan het beletten. De laatste tijd begon hij dan ook steeds beter te begrijpen waarom zijn zusjes zo over hun moeder spraken.
De reis naar huis was het akelig stil in de auto en op een gegeven moment stopte de auto en draaide zijn vader zich om.
"Jiao," begon hij. "Je moeder en ik willen wat bespreken. Jij mag dus vanavond lekker hier eten, vind je dat oké?" Jiao zuchtte, haalde zijn schouders op en nam het geld aan van zijn vader. "Bel maar als je klaar bent, oké?" Zo gezegd zo gedaan stond Jiao ineens voor een Chinees restaurant. Hij had echt geen zin om hier wat te eten dus hij zou het wel meenemen en dan het ergens anders verorberen. Misschien op stal, ofzo. Of hij zou naar huis lopen. Of...
Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij de Chinees binnen en koos wat uit het menu. Wist hij veel wat het was. Kon het hem schelen. Eetlust was toch al vergaan. Nukkig plofte hij op een stoel neer en wachtte geduldig tot zijn bestelling klaar was.
Een meisje kwam binnen en kon na een korte tijd ook haar bestelling opnemen. Hij had niets te doen dus bekeek hij haar maar, terwijl binnenin hem zijn ledematen van ijs leken te zijn. Hij had zich nog nooit zo ellendig gevoeld omdat hij iets niet mocht doen en het was misschien kinderachtig, maar Jiao had maanden getraind voor deze wedstrijd. En nu mocht het niet.
Voordat Jiao er erg in had, wandelde het meisje naar hem toe en ging op zijn schoot zitten. Wat? Huh?
"Ohmy.. Het spijt me! Sorry hoor." Zo snel als ze was gaan zitten, zo snel stond ze weer op. Jiao stond ook haastig op en boog zijn hoofd.
"Nee, nee.. ga zitten, ga zitten," mompelde hij. Het was niets voor hem om zich zo te voelen en hij kon er echt niet mee omgaan, maar alles wat er nu mis ging, leek tien keer zo erg te zijn dan normaal. "Sorry." Dat zoiets stoms nou te veel was begreep hij echt niet en in alle haast zodat niemand het zou zien, haastte hij zich naar buiten en ging daar op het trottoir zitten. De tranen gutsten al over zijn wangen. Jemig. Hij wou gewoon zo graag dat zijn moeder eens trots was, dat hij ook eens mocht doen wat hij wou... Maar hij mocht het niet en het maakte hem zo verdomde verdrietig.

 

Na een tijdje te hebben zitten huilen, verdwenen de tranen. Jiao voelde gewoon dat er iets fout zat en de vanzelfsprekendheid waarmee hij alles had aangenomen van zijn moeder, was gewoon verdwenen. Als hij alles zo verdacht, klopte er iets niet. En hij had het gevoel dat hij te gehoorzaam was. Veel te gehoorzaam. Maar kon hij anders? Kon hij iets anders doen dan gehoorzamen? Kon hij over zijn moeder klagen? Jiao dacht van niet.
De deur van de Chinees klapte en iemand kwam zijn kant op gelopen. Zijn spieren spanden automatisch aan, hopend dat diegene niet naar hem toe kwam lopen om te vragen wat er was. Zijn hoop was een beetje tevergeefs, want diegene kwam wel degelijk naar hém toegelopen. Een kleine hand werd voorzichtig op zijn schouder gelegd en hij keek op. Waarom? Wie was dat?
"Alles oké?" Het meisje van daarstraks die bij hem op schoot was gaan zitten, was nu naar hem toegekomen met twee zakken met chinees voedsel in haar handen. Hij probeerde er een mager glimlachje uit te persen en knikte toen. "Ja hoor." Zijn stem schoot omhoog en hij keek beschaamd naar de grond. Hij was waardeloos in liegen.
"Ik heb je eten mee genomen." Hij gaf geen antwoord maar keek nu even naar haar. Ze was best vriendelijk want ze had het ook kunnen laten zitten. Hem gewoon in zijn sop gaar kunnen laten koken want hij was dan ook een complete idioot om jankend naar buiten te rennen.
"Wil je er over praten met een vreemde?" Hij aarzelde, keek even naar het eten. Maar nog sprak hij geen woord.
"Ik ben Abby trouwens!"
"Jiao." Normaal was hij met een brede glimlach op haar afgegaan en had haar hand vastgepakt om zich voor te stellen, maar nu voelde hij zich niet in de stemming.
"Ik weet niet of ik er over wil praten..." Hij keek haar aarzelend aan en staarde toen naar de grond, terwijl zijn lip begon te trillen. "Het is heel kinderachtig eigenlijk. Ik... ben al maanden aan het trainen voor een springwedstrijd maar van mijn moeder mag ik niet meedoen. En dat terwijl het echt belangrijk voor me is. En ik ben gewoon zo pissig, mijn moeder besluit alles voor me. Echt alles. Behalve dan wat ik aantrek op een dag, maar stel dat ik iets aantrek wat haar niet aanstaat, dan moet ik het weer uittrekken en een andere outfit kiezen." Kwaad keek hij Abby nu aan, terwijl weer een traan over zijn wang rolde. "Ik mag vergeleken met iedereen die ik ken, helemaal niets. Zelfs mijn zussen zijn voor mijn moeder gevlucht." Hij zuchtte. "En nu hebben ze besloten dat ze moeten overleggen en hebben ze me hier bij een Chinees gedumpt terwijl ik geen honger heb. Ik eet dus alleen." Loom haalde hij zijn schouders op en begon toen weer zachtjes te huilen.
"Sorry Abby. Ik weet dat het kinderachtig is maar.." Toen hield hij op met praten. Hij slaakte een diepe zucht, veegde zijn tranen weg en keek in de verte. Zijn mobiel begon te trillen maar hij nam niet eens de moeite om hem op te nemen. Hij stond op, pakte zijn zak met voedsel en stak zijn hand naar Abby uit om haar overeind te helpen.
"Ik denk dat ik er maar eens vandoor ga. Jou je avond ga gunnen." Hij glimlachte naar haar. "Hopelijk zie ik je nog eens en kom je dan langer op mijn schoot zitten." Hoewel het een slechte poging was tot humor en hij normaal een echte grijns op zijn gezicht zou hebben gehad bij deze opmerking, viel het deze keer wel tegen. Een klein glimlachje lag rond zijn lippen maar zijn ogen leken niet mee te lachen. "Fijne avond, Abby." Hij wou niet weg, hij wou n iet alleen eten, maar hij wou Abby niet langer tegenhouden, niet langer haar avond verzieken. Dat zou niet netjes zijn.
 

"Kinderachtig? Dat slaat nergens op, je mag dit niet op je zelf betrekken!" Abby klonk behoorlijk boos toen ze dit zei en hij glimlachte half geamuseerd naar haar. Voor hem was het heel normaal, dat alles tot in de puntjes werd bepaald door zijn moeder. Dat hij er nu tegenin ging was allesbehalve normaal. Maar wat hij wel vaker had gerealiseerd, het verschil in opvoeding die hij genoot en opvoeding die velen anderen genoten, compleet verschillend was. Blijkbaar was ook Abby niet gewend te gehoorzamen in alles wat haar moeder zei. Nou ja.. misschien was haar moeder een stuk minder de bepalende factor. Misschien was haar moeder er niet zo op voort gebrand dat haar dochter de top van de springcarrière zou halen op het moment dat moeders het wou.
"Luister, ik vind dit echt gemeen van je moeder, en als ik jou was zou ik gewoon mee doen aan die wedstrijd. Ik heb ook altijd naar mijn ouders geluisterd, maar ze moeten je ook een keer loslaten en je mag ook eigen beslissingen maken! Hoe oud ben je? 18?" Weer glimlachte Jiao, zei het met een trieste ondertoon.
"Zeventien, thanks. Maar ik weet niet, ik krijg geheid gezeik als ik alsnog mee doe. Ik zou graag meedoen, begrijp me niet verkeerd, maar ruzie krijgen met mijn ma? M'n moeder is beslist geen kalme tante en ze grijpt je als je niet doet wat ze zegt. Begrijpelijk, want ik hoor haar ook te gehoorzamen." Hij haalde nu luchtig zijn schouders op. Hij voelde zich oprecht kalmer nu hij zijn spul even van zich af had kunnen praten en hij vond het vreemd, want normaal zou hij het niet zo snel doen. Normaal zou hij dan ook niet zo overstuur worden van zoiets simpels, maar goed, gebeurd is gebeurd.
"Je bent volwassen, je kan dit toch zelf bepalen? Je kijkt hier zo naar uit, laat je je dan in de weg staan door één iemand? Ik snap dat dit je moeder is en dat je veel van haar houd, maar kinderen moeten op een gegeven moment in opstand komen tegen hun ouders. En anders kom je maar bij mij wonen daar kan je gewoon doen wat je wilt." Dat bracht een lach op zijn gezicht, die ook zijn ogen bereikte.
"Lijkt me leuk, Abby," zei hij. "Maar straks breng ik je vriend op verkeerde ideeën." Ja, het zou wat zijn, in opstand komen tegen zijn ouders. As if.. Hij zou waarschijnlijk een loeiharde knal voor zijn kop krijgen van zijn moeder, ofzo. Nou ja, eerder een tik met haar platte hand. Het zou niet de eerste keer zijn, maar wel een van de eerste keren in jaren tijd.
Voordat hij uiteindelijk weg kon lopen, pakte Abby hem vast. Nieuwsgierig keek hij haar aan, niet helemaal kunnen verhullen dat hij redelijk blij was dat ze hem tegenhield. Hij zag het echt niet zitten om alleen te moeten eten. Of om te lopen. Of hij was veel te vlug met het trekken van zijn eigen conclusies.
"Jiao wacht even, je kan ook bij mij eten?" Dit bracht een grote lach op zijn gezicht die hij moeilijk kon verbergen. Hoe blij hij al kon zijn met zo iets simpels, op zo'n gekke dag.
"Dat is misschien wat gezelliger dan in je eentje." Hij knikte, keek haar even aarzelend aan.
"Ik zou graag je aanbod aannemen, really. Ik wil je niet tot last zijn, maar als je het oké vind.. heel graag zelfs." De Aziatische jongen grijnsde naar Abby en keek haar nu wat beter aan dan daarstraks. Ze had grappig lang bruin haar, vond hij. Aarzelend stond hij met zijn plastic tas te kutten terwijl hij haar nieuwsgierig aan bleef kijken. Het was nou niet echt bepaald een situatie waarin hij kon zeggen van; kom, laten we gaan.
Hij was allang dankbaar dat ze dat aanbod had gedaan.
 

"Ik heb geen vriend, ik woon alleen wel met mijn tweeling broer in huis,maar die stuur ik wel even naar boven." Hij haalde met een verlegen lachje zijn schouders op.
"Had gekund, toch? Mooi dat ik het weet, dat bied perspectieven," voegde hij er met een flauwe grijns aan toe. Het was niet echt voor hem om te lang in de slappe was te gaan zitten, en al helemaal niet om zijn moeder. Hij had besloten dat hij het zou laten rusten, en dat hij er nu maar een gezellige avond met Abby van zou maken. Hij zou wel weer over zijn ouders en met name over zijn moeder nadenken als hij weer thuis was. Eerder nadenken over hoe hij haar kon ontlopen, maar dat terzijde.
Abby gebaarde naar een plek en zei; "Zullen we gaan, mijn auto staat daar." Jiao knikte en volgde haar naar haar auto toe. Hij nam ietwat verlegen plaats op de bijrijdersstoel en zette het tasje met Chinees voedsel op zijn schoot. Nee, hij kreeg er nou niet echt bepaald honger van. De geur maakte hem eerder misselijk.
"Maar vertel, springwedstrijd?" Jiao slikte en keek even nerveus. Hij wou niet opscheppen en hij had eigenlijk al snel het gevoel dat hij dat deed. Zijn trainingsprogramma was zo strak en hij zat zo vaak op een paard, dat er heel wat meiden op de stal waren die óf jaloers waren, of vonden dat hij een patsertje was. En Jiao wist, heel eerlijk gezegd, niet hoe hij daarmee moest omgaan.
"Ja... Ik ehm, ben hier in HorseHome komen wonen omdat mijn ouders me willen afschermen van de buitenwereld en me in alle rust kunnen laten trainen, zonder dat ik al te bekend word aan de buitenwereld. Maar nu heb ik dus de hele zomer nonstop en onafgebroken getraind, hoewel ik een tijdje moest stoppen omdat ik heel lelijk van een paard was gevallen, en nu komen de eerste wedstrijden aan die me oprecht interessant lijken. M'n trainer had me er voor ingeschreven omdat hij dacht dat het wel leuk zou zijn. Ik denk wel dat ik er hoe dan ook heen ga, maar ik zal waarschijnlijk niet rijden." Toen begon Abby over haar eigen paard, Waves, en hij draaide zich nu naar haar, niet meer echt bang om haar aan te kijken. Ze hadden dus sowieso al iets om allebei over te praten, en dat maakte hem blij. Ze vertelde hem dat ze meer recreatief reed en dat liet hem lachen. Zelf reed hij altijd heel serieus en hij moest het eens in zijn hoofd halen... Alhoewel; als hij soms tijd had en er een vrije plek was in zijn schema, nam hij Royalty er wel eens mee op uit.
"Als ik mijn ouders heb overtuigd dat ze Royalty moeten kopen, kunnen we samen wel eens een buitenrit maken?" stelde hij voor. Toen besefte hij dat het wel arrogant moest klinken. "Oh shit, zo bedoel ik het niet. Zie je... mijn ouders staan zo erg achter mijn hele ruitercarrière dat ze elk paard kopen die me verder kan helpen. Ik heb er geloof ik nu officieel drie op mijn naam staan, waarvan ik er geen een echt... als eigen beschouw. Maar misschien mag Royalty wel." Het vooruitzicht dat Royalty misschien van hem zou zijn, bracht een gigantische grijns op zijn gezicht en dromerig keek hij het raam uit. Royalty was echt geweldig.
Op een gegeven moment waren ze er.
"Hier is het." Jiao stapte uit en pakte Abby's eten van de achterbank af. Met een lachje wachtte hij tot ze de deur open had, om vervolgens haar voor te laten en de deur achter ze te sluiten.
"Hier," zei hij, terwijl hij Abby haar eten aanreikte. Nieuwsgierig keek hij het huis rond terwijl hij wachtte tot Abby hem een soortvan toestemming gaf.