I'm a disappearing act done poorly

Ze rende weg, zo hard als ze kon was ze verdwenen. Hij had haar weer bedreigd en het leek steeds erger te worden. Sinds dat Pasqual had gezegd dat hij van haar hield. Ze had het niet geloofd, hij was te perfect en te normaal voor haar. Maar Axel had het wel gehoord. Ze had wat krassen op haar gezicht van de takken waar ze tegenaan was gerend. Maar ook wat een ondiepe snee in haar hals, een waarschuwing van hem. Zoals hij het zelf zo mooi verwoorden. Haar ogen waren waterig en haar lichaam was uitgeput. Ze keek achterom en was er dan ook werkelijk van overtuigd dat hij haar achterna kwam. Maar terwijl ze achterom keek, voelde ze hoe haar voet iets hards raakte en ze viel hard voorover. Een gil kwam er tussen haar lippen door en zo snel als ze kon krabbelde ze overeind. Maar hij was er niet meer, hij was weg! Ze was vies van de grond, deze nog nat was van de regen die niet lang geleden was geweest. Toch maakte dat niks uit, want hij was weg. Maar op dit moment zat hij dan ook niet echt meer in haar hoofd, omdat zij dacht dat hij weg was, was dat ook. Hij was even verdwenen, iets wat je niet al te vaak tegen kwam bij Aya. Een glimlach die er niet vaak was en haar uitgeputte, toch opgeluchte houding. Vaak was ze zo gespannen en was alles eng en spannend. moe ging ze tegen een boom aan hangen, maar was zo blij dat ze even alleen was. Zonder de ijzige blauwe ogen van de jongen op haar gericht. Ze beet op haar lip, maar dit keer niet omdat ze zo bang was, maar omdat ze iets leuks wilde doen. Hoe het kwam dat hij uit haar lichaam was? Misschien juist omdat ze alleen was, omdat hij het leuk vond dat zij voor hem weg rende. Maar in werkelijkheid rende ze voor zichzelf. Ze streek haar blonde haren wat naar achteren, de roze en paarse kleur sierde de voorkant nog steeds. Het was zelfs pas nog gedaan en Axel had haar niet verveeld. 
Wanneer hij bij haar was, leek het effect erger te zijn. Maar dan was hij ook af en toe weg, niet vaak en niet voor langer als een half uur, maar het leek alsof dan de energie even op was en hij niet kwam. 
Haar bruine ogen zochten om zich heen, maar ze hurkte neer om wat blaadjes op te rapen. Ze wilde de beste blaadjes hebben en toen ze een heel handje vol had, gooide ze deze met een glimlach in de lucht. Alsof het sneeuw was dat weer neer viel op de grond. Ze was zo gewend om alleen te zijn, dat ze niemand mistte. Natuurlijk wel een iemand, maar daar mocht ze niet aan denken! Angstig sloot ze snel haar ogen, maar er kwam niks. Ze dacht aan hem, maar er kwam niks. Langzaam opende ze haar ogen, bang dat hij voor haar zou staan. Maar er was niks, ze speurde even rond om te kijken of hij er echt niet was. Maar hij was er niet! Blij liep ze een paar stapjes vooruit, want ze vond het ergens jammer dat hij er dan nu ook niet was, maar ze wist dat ze straks alweer gek zou worden en het was dan ook beter zo. Ze keek even naar de bomen, die alweer blaadjes kregen en glimlachte. Ooit zal ze ook zo zijn, kalm en rustig... Althans, dat was een hoop die ze had. Als ze van Axel af was, dan was ze al zo blij. 
"Waar ben je?" Zei ze hardop tegen zichzelf, ergens hopend dat hij kwam. Of iemand, al was het iemand....

Het was stil. Niet dat Pasqual niet tegen stilte kon, maar hij was de stilte niet gewend. Het was een tijd geleden dat het zo stil was en dat hij ook geen geluid om zich heen hoefde. Hoewel hij er een weekendje met Perrie op had zitten, waren er nog wel dingen. Dingen die hij niet wou, die hij niet expres deed, maar dingen die hij zeker niet kon negeren. Het waren trouwens geen 'dingen'. Het waren mensen. Belangrijke mensen in zijn leven die hij een plekje probeerde te geven maar als mensen waar je aan dacht, je een ongemakkelijk doch prettig gevoel gaven.. Hij had het in deze over Aya. Hij begreep zichzelf niet meer, begreep zijn hart niet meer. Begreep niet meer wat hij wou. Hij hield zichzelf druk met zijn lessen die eindelijk lekker begonnen te lopen, begon paardenmarkten af te struinen, was druk bezig met een geschikt pand te zoeken, want hij wist gewoon dat er een nieuw gebouw nodig was voor het tijdperk waarin hij een manege zou hebben. Plannen... hij was er oprecht dagen mee bezig, maar de financiën waren een bezorgdheid en hij zou mensen moeten aannemen. Hij wou les geven, maar hij voelde zichzelf te jong. Zijn mobiel rinkelde en hij rolde zich zuchtend om, nam hem op en kreeg een vriendin van hem aan de lijn. Zij hielp hem nu al regelmatig met klanten werven en de financiën op orde brengen, dus het was nog niet helemaal wanhopig. Ze vertelde hem dat ze een leuk gebouw had gevonden en dat ze dit weekend maar eens samen moesten kijken of het iets was. Hij bevestigde dat dit misschien wel een goed plan was, want zijn stallen begonnen vol te raken en de wachtlijst voor de lessen werden steeds groter. Er moesten meer paarden komen zodat Pasqual de wachtlijst kon verkleinen. Ook moest hij iemand aan gaan stellen die ook lessen kon geven, want Pasqual deed nu vrijwel alles zelf. De stallen, de paarden, de lessen. Alhoewel die vriendin ook veel over nam. Scheelde het even dat Pasqual voor vanmiddag niets gepland had staan. Hij vertelde haar dat hij erop uit ging, dat hij even een middagje weg ging, hij zou nog wel bereikbaar zijn maar niet op stal.
Uiteindelijk had hij nog een halfuur redelijk doelloos op bed gelegen, liggen twijfelen over de hele Aya/Perrie situatie en had toen zijn sportkleding maar aangetrokken. Een korte sportbroek met een wit tshirt. En onvergetelijk, zijn haaientandketting. Even haalde hij zijn handen door zijn toch al warrige haar en grijnsde even. Hij vond zichzelf niet onweerstaanbaar wild woest aantrekkelijk, maar op sommige momenten had hij wel iets van; ja. Ja... Hij sloot de voordeur achter zich, liep nog even anar het weiland toe om te controleren of alles in orde was en ging toen de weg op die richting het bos leidde. Na een kwartier rustig lopen, begon hij te joggen. Zand knarste onder zijn schoenen en de oordopjes die hij in had, speelde vrolijk Coldplay af. Hurts like heaven. 
"Oh you, use your heart as a weapon, and it hurts like heaven," zong Pasqual vrolijk mee. Toen hoorde hij iets en hij bleef verschrikt stil staan. Zo verdiept in zijn eigen gedachten dat hij even was vergeten dat hij in een openbaar gebied rondliep en niet de enige was. Een figuur vloog voorbij en even meende hij iemand te herkennen in het figuur. Was dat Aya? Nieuwsgierig en geprikkeld door het verlangen om een vriendin weer te zien, jogte hij rustig achter haar aan. Hij had haar een tijdje gevolgd, want ze leek te zoeken naar iets. Toen begon ze te praten.
"Waar ben je?"  Wat bedoelde ze? Tegen wie.. Oh laat maar. Hij sloeg zichzelf nog net niet voor zijn hoofd voor die domme opmerking. Axel. 
"Ik weet dat je me lang niet hebt gezien, maar hier ben ik," zei Pasqual. Hij zorgde dat hij in zicht stond en knipoogde vrolijk naar haar. Ergens onwennig, niet wetend hoe het nu tussen hun was. Hij had haar zijn gevoelens verteld, wist niet wat hij met die gevoelens moest, stond nu weer bij haar en voelde zich opgelucht dat hij weer bij haar was. Het voelde fout en goed tegelijk. Heel fout en heel goed...

Haar reactie verbaasde hem maar haar reactie beviel hem aan de andere kant ook. Zijn hart hamerde tegen zijn ribben aan toen ze haar hand op zijn borstkas legde en hij sloot even kort zijn ogen. Zijn ademhaling haperde en hij wist even niet hoe hij nu fatsoenlijk iets moest zeggen. Wist zelfs even niet hoe hij fatsoenlijk adem moest halen. Toen sloeg ze haar armen om hem heen en hij kon niet anders dan te reageren. Hij legde zijn armen ook stevig om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan, waardoor hij zich een momentje compleet voelde. Ze was er weer. Ze was er echt weer. En oké, ze stond nu tegen hem aan en het voelde zo fijn dat ze tegen hem aan stond en ja hij had een vriendin en ja dit was verwarrend en ja... maar ze was er. Ze was er gewoon. Een traan rolde verlaten en eenzaam langs zijn wang, de hevige emoties die hij probeerde te onderdrukken maar die onmogelijk te onderdrukken waren. Hij had Chloë verloren, hoewel ze nu weer terug was. Hij had een aparte vriendschap met Aya, maar hij was zo erg om het meisje gaan geven dat het gewoon pijn deed als hij niet bij haar was. En hij had een relatie met Perrie, wat hij lastig vond omdat hij op sommige momenten het gevoel had dat Perrie te simpel en ongecompliceerd was. Misschien was dat zijn probleem, dat hij niet met makkelijk kon omgaan. Hoewel Chloë ook niet al te moeilijk was geweest, had Chloë wel een paar puntjes gehad. Het aandachtseisende deel, namelijk. En Perrie.. was misschien wel te perfect voor Pasqual.
"Ik heb je zo lang niet meer gezien." Zijn maag kromp samen door de gemixte gevoelens die dit opriep. Maar zoals vaker gebeurde, duwde Aya zich van hem af. Hij zag een traan in haar ooghoek die ze ruw wegveegde.
"Sorry." Jeb. Typisch Aya. Een grijns tekende zijn gezicht en ook hij depte zijn traan nu weg. Blij dat hij weer bij dit gekke meisje was. Hoewel ze echt psychisch iets mankeerde, was ze zo geweldig en kon hij er niet over uit dat... Ze was gewoon geweldig. Ze was gewoon Aya, en dat maakte haar waarschijnlijk zo boeiend en zo leuk.
"Ik... Sorry." Hij grinnikte, pakte haar handen vast en kneep er vrolijk in. "Stop toch met die excuses, Aya! Ik ben gewoon zo blij om je te zien! Dat m'n shirt vies is, lekker boeiend, right? Ik stop hem vanavond wel in de was. Stop toch met die excuses!" Hij probeerde wat kalmer te doen maar het ging niet. Als het ging om Aya, kon hij niet kalm doen, kon hij niet rustig stilzitten, kon hij niet rustig praten, kon hij zelfs niet meer fatsoenlijk nadenken. Hij liet haar handen uit de zijne glijden, meer om het niet ongemakkelijk te maken, en keek haar toen nieuwsgierig aan. Hij bekeek haar nu uitgebreid en zag dat ze onder de modder zat. Hij zou verbaasd kunnen zijn, maar het was Aya en de verbazing was hij inmiddels al lang en breed voorbij. Het jack dat ze dichtritste en helemaal omhoog trok was wel een aandachtpunt. Misschien was het niet zo, maar het leek alsof ze iets probeerde te verbergen. Hij liet zijn blik afdwalen, bekeek haar gezicht, zag dat ze er misschien.. iets relaxter uit zag. Soms was het eng om contact met haar te verliezen, omdat je niet wist of je haar nog terug zou zien. Toen zag hij dat kleine krasje in haar hals. Een klein krasje wat ze onmogelijk had kunnen oplopen door iets. Daar zag het te diep en te recht voor uit.
"Hoe is het met je?" vroeg hij bezorgd.

Toen hij haar handen in de zijne nam, merkte ze pas hoe koud haar handen waren. Zijn handen waren zo warm en ze moest zich dan ook inhouden om ze niet strak vast te houden. Waarom deed ze zo vreemd? Haar hoofd had zoveel gedachtes als ze de jongen zag, hoorde en vooral voelde. Zijn handen zorgde voor een fijn gevoel. Maar tegelijkertijd onzeker, het was vreemd en ze verlangde zo erg naar hem. Maar hij had Perrie en zij had Axel, iets wat ze zichzelf steeds moest vertellen. Als ze dat niet zou doen, dan was het al lang verkeerd afgelopen. Want hij was... Ze stopte haar gedachtegang, nee ze moest zichzelf niet op gaan jagen, als ze dat deed, dan kon ze helemaal niet meer normaal tegen hem doen. Iets wat ze nu al ontzettend moeilijk vond. 
Het mocht niet van Axel en daardoor wilde ze enkel meer bij Pasqual zijn. Niet omdat ze zo graag tegen hem in ging, juist niet. Maar Pasqual was zo perfect, ze wilde niets liever als bij de jongen zijn, want als hij er was, wist ze hoe erg Axel was. Hoe graag ze van hem af wilde en normaal wilde zijn, van Pasqual wilde zijn. De laatste zin schrapte ze snel uit haar gedachte, dat was heel erg. Ze wilde niet- Het was niet mogelijk.
Ze zuchtte zacht om zichzelf en keek even op toen hij haar handen los liet. Toen hij zei dat ze moest stoppen met de excuses, kon ze toch een kleine glimlach op haar lippen krijgen. Een onzeker glimlach, maar zijn enthousiasme was lief. Ze werd er zenuwachtig van, maar hij was schattig. Iets wat ze zichzelf niet wilde aanpraten, iets wat normaal ook niet echt kon met Axel in haar hoofd. Maar nu was haar hoofd zo anders, hoe ze haar eigen gedachte nu enkel had en misschien was het zelfs verwarrend. Vooral nu Pasqual voor haar stond en hij echt was. Aya had zo vaak gedacht wat ze zou doen als ze Pasqual tegen zou komen, wegrennen, verstoppen, schreeuwen en misschien dat ze zelfs, als ze de kans had. Heeft gedacht om hem gewoon te zoenen. Maar die gedachte zette ze altijd zo snel mogelijk van zich af. Ze durfde nooit naar haar telefoon te kijken, liet het altijd maar zoals het was. De dagen bleef ze in huis en als ze dan naar buiten ging, als ze dan uit huis ging... Was Pasqual daar, alsof hij het wist. Ze wilde bijna in het lot geloven, maar zelfs Aya wist dat zoiets onmogelijk was. Maar de jongen bleef ze tegen komen, dan was Horse Home ook niet zo groot. Toch voelde het vreemd hoe ze hem altijd zo tegen kwam en tegelijkertijd maakte dat het ook spannend om buiten te komen. Iets waardoor ze met Axel, liever binnen bleef. Maar ze was hem nog nooit tegen gekomen zonder hem en ze kon haar gedachte dan ook niet normaal krijgen, haar ademhaling was ook niet zo rustig als het hoorde. Hij was iets versneld en haar hart klopte veel te snel als ze naar hem keek. Iets waardoor ze toch naar de grond bleef kijken, totdat hij vroeg hoe het ging. 
Ze knikte dan ook en keek hem toch wat moeilijk aan. Ze beet even bedenkelijk op haar lip, ze wilde zo graag haar armen weer om hem heen slaan. Maar ze deed het niet en bleef staan, hoe minder ze bewoog, hoe makkelijker het namelijk ging. 
"Het gaat goed." Het was een eerlijk antwoord, nu ging het goed. Zou hij het gevraagd hebben met Axel, dan had ze een grote leugen verteld. 
"Axel is soms weg." Door deze woorden glimlachte ze even naar hem. Al vertelde ze hem niet wat voor prijs ze daarvoor moest geven. iets wat ze ook liever voor zich hield, want hij zou het er vast niet mee eens zijn. Ze had het ook niet echt met Axel afgesproken, het was gewoon dat ze het wist. 
"Jij?" Vroeg ze snel, iets wat ze nog steeds niet prettig vond. Over zichzelf praten, zichzelf herinneren dat ze moest liegen over hoe ze zichzelf voelde. Dat ze moest doen alsof er niks was en dat zij maar een normaal meisje was. Ze keek even om zich heen, om er zeker van te zijn dat Axel weg was, en even haalde ze toch opgelucht adem toen dat het geval was en keek even naar Pasqual. 
"Hij is nu even weg." Zei ze dan toch snel en wat onzeker knikte. Niet wetend hoe Pasqual er eigenlijk op zou reageren.

"Het gaat goed." Een glimlach verscheen op zijn lippen, blij dat hij was om dit te horen. Hoewel het krasje in haar hals iets anders leek te zeggen. Hij nam haar gezichtsuitdrukking in zich op, beoordeelde haar bewegingen, zag dat ze het wel moest menen. Ze was oké, ze voelde zich goed. Voor zover dat ging, dan. En hij kon niet heel veel anders zeggen. Nu hij bij haar was, voelde hij zich ook weer goed, voelde hij zich weer compleet en levendig. Alsof alles op zijn plek viel. Maar hij kon onmogelijk tegen Aya zeggen.. hij kon onmogelijk toegeven dat zij de oorzaak was van zijn vrolijkheid. Dat was niet waar, hij mocht het niet denken, want het zou betekenen dat hij ... echt.. gevoelens.. Aya... Hij hield niet van mensen die vreemd gingen, beschouwde zichzelf als trouw en als iemand die alles goed doordacht, maar Aya maakte het soms onmogelijk om alles goed te doordenken. Haar bruine ogen konden simpelweg naar de zijne kijken en hij kon gewoon voelen hoe zijn adem in zijn keel stokte. Elke simpele aanraking was er eentje die hij met heel zijn hebben en houden registreerde, elke aanraking gaf een gevoel van verlangen voor een volgende aanraking, hoe simpel deze ook was. Hoe graag hij haar veiligheid wou garanderen. Hoe graag hij Axel zou willen bevechten door de hare te zijn. Maar dat kon hij niet. Hij kon de hare niet zijn, die gedachte was belachelijk, ronduit idioot. Hij was met Perrie, hij .. hield hij van Perrie? Die vraag had hij zichzelf vaak gesteld en in het weekend op het strand was alles oké geweest, voelde hij zich vrij en opgelucht, maar het knagende, ongemakkelijke gevoel alsof hij het aan het spelen was, was altijd aanwezig geweest, had altijd als een onzichtbare muur tussen hen in gehangen. Bij Aya had hij dat niet. Voor zover Pasqual wist wou hij enthousiast doen tegen het meisje, ongedwongen haar aanraken, hoefde hij niet geforceerd haar aan te raken maar ging het automatisch. Niemand verwachtte het van hem, niemand verlangde het van hem. Hij verlangde zelf naar het meisje, wat zo kwetsbaar was, zo gecompliceerd was, zoveel anders was dan Perrie. Maar hij kon het ook niet over zijn hart verkrijgen om een keuze te maken. Om te gaan zeggen tegen Perrie; "Perrie luister eens, dit werkt niet." Dat kon hij niet, want Perrie was leuk, Perrie was gaaf, hij kon het gewoon goed met Perrie vinden en hij wou haar geen pijn doen.
"Axel is soms weg." Dat verbaasde hem. De jongen die Aya teisterde en vrijwel altijd zorgde voor een vreemde situatie. Voor zover Pasqual wist, was Axel altijd er geweest. En nu was hij weg. Soms. Misschien was Axel er nu wel, dat wist Pasqual niet, dat kon hij niet zeggen. Maar het was vreemd om te bedenken dat Axel weg was. Vreemd op een positieve manier. Het zou fijn zijn voor Aya als Axel weg bleef, dan had ze zichzelf weer terug, dan hoefde ze haar hoofd niet meer te delen met iemand zijn gedachten.
"Jij?" Hij glimlachte bemoedigend naar haar.
"Met mij gaat het goed," antwoordde hij, terwijl hij twijfelde. Zou hij gewoon open kaart spelen en uitspreken wat hij dacht, of zou hij het voor zichzelf houden? Hoewel hij graag eerlijk was, was het soms moeilijk om gedachten uit te spreken.
"Ik heb het momenteel druk met het trainen van de paarden," zei hij aarzelend. "Ik ben bezig met het starten van een manege, maar ik moet alles nog rond krijgen en voor een plan zorgen." Het was niet wat hij wil zeggen en het was zeker niet waar hij over wou praten dus hij viel vrij snel weer stil over de manege. "Ik zou je graag meer vertellen, maar..." Hij haalde met een schaapachtig glimlachje zijn schouders op. "Het lukt niet. Het is niet wat ik wil zeggen. Het is gewoon.."
"Hij is nu even weg." Het was misschien doorslaggevend om te weten dat Axel weg was. Dat ze met zijn tweeën waren. Dat hij zich daar geen zorgen om hoefde te maken. Maar hoe het precies was gebeurd wist hij niet. Hij hield haar hoofd in zijn handen en hij stond dicht tegen haar aan. Axel was er niet... Zijn lippen vonden de hare, nieuwsgierig, onderzoekend, hevig verlangend. Het was een klein kusje, niets groots, maar ondertussen was zijn hoofd een chaos en toen hij nog geen drie seconden na dat kusje iets van haar af stond, niet veel maar wel iets, was het echt een bende. Perrie.. Aya... vreemdgaan. Aya's lippen, Aya die zo dichtbij was, zo dichtbij bleef. Zijn verlangen naar het meisje, naar dagen met haar praten, dagen bij haar zijn. Maar zijn plichtsbesef naar Perrie. HIj wou niet vreemd gaan. HIj had Aya gezoend. Verwarring stond op zijn gezicht te lezen, maar er lag ook een glimlach rond zijn lippen. Hoewel hij iets had gedaan waar Perrie goed recht toe had om te zeggen; ga maar Pasqual, rot maar op. Oh god. Wat had hij gedaan? Maar hij wist niet of hij spijt had. Hij wist het niet te zeggen.

Haar handen grepen zijn tshirt vast en een gelukzalig gevoel was over hem heen getrokken. Ze duwde hem niet weg, ze weigerde hem niet en  het was oké. Ze liet hem snel weer los, maar haar reactie was Pasqual niet ontgaan. De bevestiging dat het wederzijds was, was rustgevend, verwarrend, angstig en fijn tegelijk. Ze keek hem in eerst instantie niet aan, maar toen hun blikken elkaar weer kruisten, sloeg zijn hart een hartslag over. Hij kon niets anders dan gevangen zijn in haar ogen, in haar blik. De warmte van haar die zo dichtbij was. Haar lichaam die zo dicht bij de zijne was. Het voelde zo goed en zo fout tegelijk. Hij wist dat hij dit niet moest doen, hij wist dat hij zichzelf niet mocht laten gaan, maar het was zo moeilijk. Het was zo verwarrend. Hij wist wat hij wou, maar hij wist dat hij hoe dan ook iemand pijn zou doen met zijn keuze. Hij wou Perrie geen pijn doen, hij wou vrienden zijn met Perrie, hopend dat ze het hem kon vergeven en dat ze een jongen zou vinden die haar alle aandacht zou geven die ze verdiende. Pasqual was niet goed genoeg voor haar. Pasqual wou heel graag haar de aandacht geven die ze nou simpelweg verdiende maar.. dit miste. Wat hij met Aya had. Zijn adem die stokte in zijn keel wanneer ze hem aankeek. Zijn hartslag die een slag oversloeg wanneer ze dichtbij was. Het was niet dat Perrie vervelend was, het was niet dat Perrie onaardig was, het was zeker niet dat hij Perrie niet zag zitten, maar het was zo anders met Aya. Aya was zo onvoorspelbaar, zo vreemd en toch zo… Hij kon het niet omschrijven, wou Aya niet omschrijven. Aya was perfect zoals ze was, net zoals Perrie perfect was zoals Perrie was. Maar hij had het gevoel dat het met Perrie meer vriendschappelijk was. Met Aya wist hij het niet. Met Aya wist hij eigenlijk wel. Hij had een connectie gevoeld tussen hem en haar en nu hij haar gekust had wist hij zeker dat er een connectie was, dat er een vonk was. Hij wist dat het wederzijds was, want anders had ze nooit zijn tshirt vastgegrepen.
Tranen stonden in Aya’s ogen en nu kwam dat andere gevoel, dat gevoel van wroeging. Misschien had hij haar hiermee wel pijn gedaan, had hij haar hiermee gekwetst en kon ze hem nu niet meer vertrouwen. Hij wist het niet, hij hoopte van niet. Hij hoopte dat het oké was tussen hun, voor zover het oké kon zijn . Maar ze kuste hem. Aya’s lippen waren warm en zacht, liefdevol en teder. Nu was het aan hem om heftig te reageren. Hij kon niet anders. Hij wist dat dit fout was. Hij wist dat dit afschuwelijk verkeerd was. Maar hij was al de mist in gegaan, hij had al het foute gedaan. Hij mocht Perrie niet langer aan het lijntje houden.
Perrie was vrijwel volledig uit zijn hoofd verdwenen toen Aya hem dus opnieuw kuste. Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen, hield haar dicht tegen zich aan en had zijn ogen gesloten. Ook over zijn wangen liepen tranen, van geluk, van verwarring, van alle emoties die hij geen naam kon geven. Deze kus duurde langer, was anders.. was misschien wel een bevesteging. Maar toen zijn lippen van de hare weken, liet hij haar niet los. Ernstig keek hij in haar ogen. De gedachte haar nu weer los te moeten laten deed hem zeer en hij kon het dan ook niet over zijn hart verkrijgen om dat dan te doen. Met zijn duim streek hij langs haar wang, keek haar nieuwsgierig en onderzoekend aan, was niet in staat om zijn emoties nog langer te verbergen.
“Ik hou van je,” fluisterde hij zachtjes. “Ik weet hoe fout het is, hoe het niet klopt.. en ik weet dat het niet klopt dat ik samen ben met Perrie. Het is niet eerlijk, dat weet ik… Ik zal haar bellen. Ik kan dit niet. Ik kan niet verscheurd worden door mezelf. Ik kan niet van jou houden en bij Perrie zijn.” Zijn lippen vonden haar voorhoofd, vonden vervolgens de zoute tranen en kusten ze weg. Hij kon niet eens onder woorden brengen wat hij op het moment voelde. Alle gevoelens die een wedstrijdje deden, allerlei gedachtes die rondgingen in zijn hoofd, maar waarvan er maar een de boventoon voerde; hij hield van Aya.
“Jemig,” grijnsde hij. “Wat ben ik toch een uilskuiken. Het spijt me. Het spijt me zo.” Met ‘het’ doelde hij op Perrie. Doelde hij op het feit dat hij Perrie ging kwetsen. Maar hij kon nu niet meer terug. Dit was gebeurd en hij kon nu onmogelijk nog bij Perrie blijven. Dat zou voor zowel hem als voor haar niet eerlijk zijn.

Haar verlangen was te groot geweest, de angst om hem hierna weer te verliezen. Te verliezen aan Axel, aan de eenzaamheid die ze altijd op zocht. Ze wist niet eens of hij nog met Perrie had, zonder dat eerst te vragen, kustte ze hem. Ze haatte zichzelf er haast voor, zij moest hem uit de buurt houden. hem beschermen voor zichzelf. Maar alle vragen en angsten waren verdwenen door zijn lippen. Door de armen die hij om haar heen sloeg en hun lichamen die tegen elkaar aan stonden. Het was fout en het kon niet, maar dat alles maakte niks uit. Niks leek uit te maken op dit moment. Ze wilde haar lippen niet van de zijne halen, bang om te weten wat erna zou gebeuren, bang dat Axel er weer zou zijn. Dit gevoel wilde ze niet kwijt raken, al wist ze dat ze niet zo konden blijven staan. Haar handen lagen op zijn borst, dit keer kon ze zich inhouden om niet wanhopig het stof vast te houden, maar ze zacht kunnen laten rusten. Ze voelde zijn ademhaling en toen hun lippen van elkaar af gingen, keek ze hem toch ewat angstig aan. Hij liet haar nog niet los en eigenlijk wilde ze dat ook niet. Het waren gemengde gevoelens die hij bij haar op riep, maar verlangen en liefde waren degene die er erg ver bovenuit staken. 
Ze nam de vier woorden in zich op en sloot met een zachte zucht haar ogen. Ze voelde de tranen opkomen, want ook al ga en de woorden haar het meest fijne gevoel dat ze zich kon wensen. Dit was waarom ze zich zo vaak afzette tegen hem, ook al had ze geprobeerd om hem van zich af te duwen, het was haar niet gelukt. Tranen voelde ze opkomen en toen hij zei dat hij nog met Perrie had, wilde ze haar ogen gesloten houden. Hooend dat dit allemaal maar een slechte droom was. Al had ze kunnen weten dat hij met Perrie had, nu was zij een factor in het slopen van een relatie. Ze voelde zijn lippen op haar voorhoofd en opende nu wel haar ogen. Betraand, door wat ze had gedaan, een relatie kapot gemaakt. Met een karakter wat ze haast nooit had.
"Maar ik ben niet zo." Stammelde ze zacht en legde haar voorhoofd tegen zhem aan en staarde naar hun voeten. Haar vieze kleding en.. zijn geur, nu ze zo dicht ik was merkte ze deze pas op en ook al was hij bezweet, zelfs nu rook hij goed. Ze zuchtte zacht tussen de zahte snikjes door.
"Ik ben maar twee keer in de week zo...." Doelde ze op de eerste zin die ze had gezegd. Het was niet zo dat Axel altijd weg was, juist niet zelfs. Ze durfde niet te zeggen dat ze van hem hield, het zou ervoor zorgen dat het haast iets 'echts' zou zijn. Alsof ze een relatie zouden hebben als ze het beide zouden zeggen. Het was simpelweg iets wat in haar hoofd zat, zoals wel meer dingen dat waren.
"Straks is Axel er weer en..." Ze beet op haar lip, bang om even verder te spreken.
"Ik wilde de realtie van jou niet verpesten, het spijt me." Haar handen hadden nu wel het stof vast, al had het dit keer een heel andere rede. Ze wilde hem, zo ontzettend graag en ze wis dat het niet kon. Dat ze een ongelofelijke fout had begaan, dat zij het niet had moeten toelaten dat hij haar kuste. Het was pijnlijk geweest. Maar nu had ze een een relatie verpest, dat ze andere pijn had gedaan. Ze accepteerde voor zichzelf wel pijn, maar andere wilde ze dat niet aan doen.
"Sorry." Zei ze dan ook zacht, maar ze bleef tegen hem aan staan. 

(Mobiel post hopelijk kun je er wat mee  )

Ze begon zacht te snikken en het deed hem pijn. Niet dat zij hem pijn deed, maar het feit dat hij haar van streek had gemaakt. Dat maakte hem weer eens pissig op zichzelf. Sowieso was hij niet echt blij met zichzelf. Hij had Perrie verraden door Aya te zoenen, had Aya verraden door met haar te zoenen en hij had mensen pijn gedaan. Verdomme. Hij was een zak en als zowel Perrie als Aya nu zouden zeggen dat hij op moest sodemieteren, was het hen goed recht. 
"Ik ben maar twee keer in de week zo...." Hij wist dat ze moest doelen op Axel. Axel was niet vaak weg en blijkbaar maar twee keer in de week dat Aya de vrijheid had om zichzelf te zijn. Het was in ieder geval twee keer per week zo. Het was beter dan niets, vond Pasqual. 
"Straks is Axel er weer en..." En dan wat? Zou Axel weer moeilijk doen vanwege Pasqual? Zou Axel op den duur Pasqual niet moeten gaan accepteren, omdat hij zo vaak rondom Aya heen hing. Pasqual wist het niet. Hij duwde Aya nog iets steviger tegen zich aan terwijl er langzaam een wee gevoel door zijn maag ging. Het fijne en prettige van dat hij Aya net had gekust, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze actie had ontelbaar veel gevolgen waar Pasqual niet over na had gedacht en nu hij erover nadacht hij ook niet wist of het het wel waard was. Natuurlijk was er voor hem wel iets bijgekomen wat positief was, namelijk duidelijkheid. Maar er was ook zat bijgekomen waar niemand op zat te wachten; eventuele wraakacties van Axel, Perrie die nu hoe dan ook gekwetst zou zijn, Aya die in de penarie zat vanwege haar gevoelens voor hem. Hij kon niet gaan ontkennen dat ze hem leuk vond. Althans, het leek hem vrij logisch dat Aya hem ook op die manier zag, want anders had ze hem nooit gekust. Wat was dit wrang en zuur zeg, jemig! Wat was Pasqual een domme zak met domme ondoordachte acties waar iedereen de dupe van was. 
"Ik wilde de relatie van jou niet verpesten, het spijt me." Nu keek hij Aya aan. Dacht ze dat zij de relatie tussen Perrie en hem had verpest? Was ze gek? Pasqual was hier diegene die het verpest had. Dat was absoluut niet Aya's schuld.
"Sorry," zei ze. Hij legde zijn hand op haar hoofd en duwde haar zachtjes tegen zijn schouder aan.
"Aya, het is niet jouw schuld," verzekerde hij haar. "Als er hier iemand is die zijn excuses moet aanbeiden, dan ben ik het wel. Ik heb jou gekust, ik voel iets voor jou, ik doe jou misschien wel pijn en ik heb Perrie pijn gedaan door jou te kussen." Hij beet hard op zijn lip en voelde hoe er vrijwel direct bloed kwam opwellen. Dat was niet echt iets voor hem, om zichzelf op welke manier dan ook pijn te doen. "Gadver," mompelde hij dan ook. 
"Ik ben een teleurstelling. Hoewel ik nu weet wat ik wil, heb ik jou ermee belast, heb ik Perrie ermee belast en ben ik gewoon fucking lullig bezig. Het spijt me echt heel erg, Aya en.. als je me nu een zak vind begrijp ik dat. Ik ga naar Perrie toe om met haar te praten en dat wil niet zeggen dat ik er maar klakkeloos vanuit ga dat wij nu iets krijgen. Ik heb een dick-move gemaakt en ik wéét dat het nu over zal zijn tussen Perrie en mij en als jij eventueel denkt van; ik wil het wel proberen, dan vind ik dat cool en.." Hij hield zijn mond dicht. Wat de fuck was hij aan het doen? Sinds wanneer was hij een eikel geworden en ging hij vreemd? Hij ging er niet vanuit dat Aya zou zeggen; ja kom, we gaan ervoor. Hij verlangde het niet van haar, hij wou alleen dat Aya gelukkig was met de situatie. Hij wist nu dat hij met Perrie moest gaan praten, dat hij het haar moest voorleggen en vooral eerlijk moest zijn, eerlijk moest zeggen dat het niet ging werken tussen hun puur omdat Pasqual ook gevoelens had voor Aya.
Pasqual sloot zijn ogen en zuchtte diep. Hij was een klootzak en voelde zich ook zo.

Waarom voelde alles zo slecht en op hetzelfde moment zo fijn om nu tegen hem aan te staan. Dat ze troost bij hem kon vinden. Dat, ondanks alles, ze blij was dat hij er nog was. Het gevoel was dubbel, want ze wist dat hij met Perrie had en zij het recht niet had om haar troost bij hem te zoeken. Maar aan de andere kant, voelde het zo fijn en wilde ze niet opeens een meter van hem af gaan staan om dit alles alleen te moeten doen. Zichzelf alleen schamen, want een ding was duidelijk. Alle twee hadden ze iets doms gedaan en ook al kon Aya dat inzien, ze kon niet zeggen dat hij het fout had gedaan. Ze keek op naar hem, ook al zei hij dat het niet haar schuld was. Zij wist dat er een mogelijkheid was dat hij nog me Perrie had. Natuurlijk had het uit kunnen zijn, maar ze had het moeten vragen. Hem niet zomaar terug moeten kussen, ze was egoïstisch geweest door dat te doen. Maar het verlangen naar hem was er nog steeds en dat was ook een rede waarom ze zich niet weg duwde. Ook al wist ze hoe stom het was dat ze bleef staan. Dat hun lippen elkaar hadden aangeraakt, wilde niet zeggen dat hij bij Perrie weg zou gaan. Want hij kon echt van Perrie houden, dat hij het enkel als lust zag om met een  debiel te kussen. Ook al zag ze Pasqual er niet voor aan en was het idee veel te ver gezocht. Ze probeerde zich er nog steeds onderuit te halen, dat zij hem niet waard was. Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat hij haar misschien wel pijn had gedaan.
"Nee..." Ze wist niet of ze het wilde vertellen, hem zeggen hoeveel ze om hem gaf en dat de kus meer als fijn was geweest.
"Je hebt me geen pijn gedaan." Ze slikte om deze woorden. Want hoe ver kwam het woordje pijn, natuurlijk had ze nu ergens pijn. Maar tegelijkertijd had ze ook een fantastisch moment gehad. Hoe kon ze dan zeggen dat hij haar pijn deed...
"Het was fijn." Ze durfde hem niet eens aan te kijken toen ze die woorden zei en haar hart klopte onregelmatig in haar borst. Want het was een rot situatie, maar ze had het echt fijn gevonden. Misschien was dat voor Aya een soort 'ik hou van je' omdat het zinnetje nog te angstig was om uit te spreken. Ook omdat ze niet wist wat Axel zou doen. 
"Ik had je ook niet terug mogen kussen." Ze keek even twijfelend op en snel keek ze dan ook weer weg. Want ze zou het graag weer over doen, al was Aya normaal nie zo egoïstisch bezig, ze zag dit nog steeds als een laatste kans. Dat het hierna over was en ergens dacht ze dan ook dat hij nog bij Perrie zou blijven. Ze was normaal en lief, dat had ze gezien bij de rotsen. Daar kon zij onmogelijk tegenop. Hij vertelde dat hij zeker wist dat het over zou zijn met Perrie en ze was niet blij met die zin, al kreeg ze een warm gevoel toen hij zei dat hij het cool zou vinden als zij het wilde proberen, samen met hem... Iets wat ze het liefst zou willen, het proberen. Ze beet op haar lip, de warmte bezorgde bijna een kleine glimlach op haar lippen. Iets wat je kon zien, maar tegelijk stonden haar ogen vol met schuldgevoel en twijfels.
"Maar je houd van haar. Het was een foutje, ze zal het begrijpen." Aya slikte bij die woorden. "Ik ben niet normaal Pasqual. Al zou ik het nog zo graag met je proberen en hou ik nog zoveel van je, ik-" Nee! Wat zei ze, de dingen die ze niet wilde. Maar ze hervatte snel haar verhaal, hopend dat hij die twee zinnen niet tussen de andere zou 'vinden' als het ware.
"Ik heb Axel, hij staat het niet toe en Perrie is lief en normaal. Je wil niet met iemand die kapot is. Zij kan je altijd blij maken, ik niet, Axel zou het tegen werken. Je weet niet eens alles van wat hij doet en wat hij kan. Hij kan je pijn doen en dat kan ik via hem doen." Ze rattelde de zinnen aan elkaar. Waarom wilde ze hem zo graag wegduwen, zo graag bij zich houden. Wilde ze zo graag normaal zijn en kunnen zeggen dat ze van hem hield.

"Je hebt me geen pijn gedaan."  Hij voelde zich zo godvergeten opgelucht toen ze dat zei, dat hij een zucht slaakte. Dat was echt fijn. Haar pijn doen was namelijk het laatste wat hij wou.
"Het was fijn." Er kwam een kleine grijns rondom zijn lippen. Fijn was in zijn geval nog heel zacht uitgedrukt. Juist, perfect, hoe het hoorde te zijn, leek hem meer op zijn plek. Hij had het nog nooit zó heerlijk gevonden om zijn lippen op de lippen van een ander te plaatsen. Het had nog nooit zo juist gevoeld. Alhoewel hij het zeker prettig vond om Perrie te zoenen, had het met Aya heel anders gevoeld. Elk plekje waar hij haar aanraakte leek een tinteling te geven en het was niet zo vanzelfsprekend als het hoorde te zijn. Het was verwonderlijk, beter dan het kon zijn, beter dan hij wou dat het was. Hoewel het verwarrend was en het tienduizend verschillende emoties opriep, was het zeker fijn. Meer dan fijn. En dat wist Pasqual zelf ook wel.
"Ik had je ook niet terug mogen kussen." Aya keek hem kort aan en keek toen weer weg. Zo kon ze het ook bekijken, ja. Misschien kon hij het ook zo bekijken, maar het viel hem verkeerd om te zeggen dat Aya hier ook maar enige schuld in had. Hij was de hoofdschuldige, hij was samen met Perrie, hij loog Perrie voor. Niet dat hij haar met opzet voorloog. Het was zo voorgekomen. Als hij Aya nooit had ontmoet, had hij Perrie niet voorgelogen. Alhoewel. Nee, zo was het niet. Hij had Perrie sowieso nooit voorgelogen. Het gevoel wat hij voor Aya had, had hem tot nu toe nog niet zo in de weg gezeten. Behalve nu. Nu het zijn hoogtepunt had bereikt. Niet dat hij dacht dat zijn sterke gevoelens voor Aya snel zouden verdwijnen, dat was een belachelijke gedachte. Nee, als hij nu terug zou gaan naar Perrie en zou doen alsof er niets was gebeurd, dan zou hij Perrie voorliegen. Hiervoor deed hij dat niet. Want er was niets gebeurd en het stond niet in Pasquals planning om Aya te zoenen. Maar nu het gebeurd was...
"Maar je houd van haar. Het was een foutje, ze zal het begrijpen." Zijn gezicht vertrok toen Aya dit zei. Hij hield van Perrie? Jazeker. Maar hij geloofde niet dat hij van Perrie hield in de zin van 'vriendje/vriendin'. Het was te moeilijk. Er waren te veel emoties en twijfels waardoor het niet lukte. Echt waar, Perrie was tof en hij wou haar zo graag gewoon als vriendin hebben, maar als vriendinnetje, dat lukte hem niet. Niet meer. Een foutje? Dit was een foutje? Ze zou het begrijpen? Hij lachte hardop.
"Het was geen foutje. Jawel, het was tot op bepaalde hoogte een foutje. Laten we zeggen, de timing was niet goed. Ik had je nu n iet mogen kussen. Niet nu ik samen ben met Perrie. In die zin is het een foutje. Voor de rest is dit geen foutje, want ik wil je kussen, Aya." Wauw, dat klonk, zelfs voor Pasquals doen, ontzettend cliché. En klef.
"Ik ben niet normaal Pasqual. Al zou ik het nog zo graag met je proberen en hou ik nog zoveel van je, ik-" Zijn adem stokte in zijn keel toen ze dat zei. Zei ze dat echt? Zei ze echt die woorden?
"Ik heb Axel, hij staat het niet toe en Perrie is lief en normaal. Je wil niet met iemand die kapot is. Zij kan je altijd blij maken, ik niet, Axel zou het tegen werken. Je weet niet eens alles van wat hij doet en wat hij kan. Hij kan je pijn doen en dat kan ik via hem doen." Hij keek Aya nu ernstig aan. 
"Maar Aya... het werkt niet. Ik kan niet nu terug naar Perrie gaan, begrijp dat. Daarbij... ik ben toch ook niet normaal? Al vind ik het raar om op de zaken vooruit te lopen..." Hij hield even zijn mond dicht, probeerde na te denken over hoe hij dit moest verwoorden. "Perrie kan me niet altijd blij maken. Het is niet Perrie's schuld, begrijp me niet verkeerd maar dat ligt aan mij. Omdat ik ben gevallen voor jou. En twee meisjes liefhebben, waarvan de een meer op een broer/zus manier, is vreemd. En jij bent ook lief. Ik hoef niet 'normaal'. Ik wil gewoon samen zijn met diegene waarvan ik hou." Wauw. Dat moest pijn doen. Als Perrie dit zou horen, zou ze echt diep gekwetst zijn. Maar hij hield van Perrie, al voelde dat veel meer als een broer/zus relatie. Jeb, hij had het verneukt. Heel erg. En Perrie mocht nu echt pissed op hem zijn, dat mocht ze oprecht.
"We kunnen samen tegen Axel vechten," zei hij zachtjes, waarna hij zijn hand op Aya's wang legde en deze streelde met zijn duim. "We vechten samen tegen hem, ik zal altijd bij je zijn zodat hij je geen kwaad meer kan doen. We gaan hem wegjagen, zodat hij je voor eeuwig met rust kan laten. We gaan jou gelukkig maken. Zul je zien hoe normaal je ineens bent." Zijn ogen twinkelden en blosjes lagen op zijn wangen. Haar lippen waren aantrekkelijk dichtbij. Hij voelde zelfs Aya's hart kloppen. Even sloot hij zijn ogen, dit gevoel in zich op nemend. Het voelde dubbel. Maar voelde ook als een bevestiging.

Haar gedachte waren vervelend, ze bleven vervelend en ze bleven herhalen. Want ze wilde gewoon zo graag bij hem zijn, zich niet schuldig voelen om Perrie en niet bang hoeven te zijn voor Axel. Er waren nog zoveel dingen waardoor ze zich niet gewoon over kon geven en kon zeggen. 'Ja, laten we het doen' want dat was iets wat ze graag wilde zeggen en laat de kus erna niet vergeten. Dat hij haar vertelde dat het niet echt een foutje was, liet haar wat wanhopig tegen hem aan hangen. Hoe graag ze de pijn had gevoeld van het 'foutje zijn'. Niet omdat ze zo van pijn hield, maar ze wist dat als ze samen waren, ze Pasqual zeker pijn zou doen. Dat hij zo makkelijk zei dat hij haar wilde kussen keek ze hem toch voor even verbaasd aan, liet haar hoofd daarna weer met een zucht tegen hem aanvallen. Maar wat gaf haar nu het recht om hem weg te duwen, terwijl ze hem gewoon had terug gezoend. Ze gaf hem er haast het recht toe om dit alles te zeggen. Al had ze liever haar oren afgesloten en was ze weg gelopen. Ja, ze was een sukkel, bleef in zijn armen, zei dingen om hem weg te duwen. Terwijl ze haar handen niet had durven verleggen. Had ze zijn shirt nog steeds vast en stond ze tegen hem aan. Haar lichaam zei iets anders dan haar woorden, maar hoe durfde ze dan ook deze dingen te zeggen tegen hem? Ze schaamde zich, terwijl ze warm werd van de woorden. Waarom zag hij niks verkeerds. Haar adem stokte in haar keel, over wat hij zei over de relatie van hem en Perrie en dat hij zei dat hij samen wilde zijn met degene waarvan hij hield. Het deed haar pijn dat ze het niet naar hem durfde te bevestigen, al zei ze het net wel. Al was het nogal scheef hoe ze het had gezegd, maar het was moeilijk om hem te accepteren. Ze was niemand zo dichtbij gewend. Daarbij telde ze haar moeder niet mee, die was vevelend opdringerig. Ze voelde zijn hand op haar wang en keek hem dan ook wat vragend aan. Alsof ze niet snapte waarom hij dat deed. Ze hoorde zijn woorden over het vechten tegen Axel en ook al wilde ze het niet, er kwamen tranen in haar ogen. Want hoe graag ze het wilde geloven, wilde geloven dat ze hem weg kon krijgen, het wilde zeggen dat ze alleen zou zijn. Ze had Pasqual, maar wat als hij haar zou laten vallen. Zoals hij Perrie nu ook liet vallen, dat hun relatie anders zou worden en Axel weg zou zijn? Nee, ze wilde Axel weg hebben, maar ook maakte die gedachte haar bang. Ze had hem zo lang en ze zou alles dan ook moeten zeggen tegen Pasqual, hoe Axel haar bedreigde en haar zelfs pijn deed. Al de dingen die ze deelde met Axel, het voelde zo moeilijk en angstig. 
"Ik ben bang." Mompelde ze eerlijk tegen hem. Bleef hem aankijken, hoopvol. Want de woorden waren verleidelijk, ze zou het willen. Graag zelfs, ze beet op haar lip, onzeker. Ze zou zo graag haar lippen weer op de zijne plaatsen. Gewoon om al de gedachte weer te vergeten. Maar hij had nog met Perrie, al zei hij nog zoveel. Perrie dacht nog dat hij van haar was en dat was de rede dat ze het niet kon. Gewoon alles door zijn aanraking vergeten, alsof de wereld enkel uit hun beide bestond. Een gevoel dat ze gewoon samen met hem was en niks hen tegen kon houden. Zijn lichaam die zo goed voelde en hoe haar hart versneld bleef gaan. Niet rustig wilde worden en met ieder woord en iedere ademhaling van hem weer opgewekter werd. Haar ademhaling kon ze niet eens rustig krijgen en bleef dan ook wat versneld. 
"Ik wil niet denken aan vechten. Ik wil geen strijd, want mijn lichaam verliest." Zei ze en slikte. Want ze kon een mes in haar lichaam niet aan, iets wat steeds dieper ging en geweldadiger. Dus wat kon ze doen, werkelijk haar gevoel afsluiten en niks zeggen? Niet werkelijk zeggen dat ze van hem hield en niet weten of ze deze dagen of zelfs maanden nog het huis uit kwam. Of ze zei het gewoon, terwijl ze hetzelfde lot aan zou gaan. 
"Ik... Hou van je." Het was snel en onzeker gezegd en ze wendde haar ogen dan ook af. Bang dat hij die woorden toch niet wilde horen.

Tranen sprongen in Aya's ogen en een brok kwam in Pasquals keel.
"Ik ben bang," mompelde Aya en hij sloot even zijn ogen. Hij kon niet veel anders zeggen. Hij was ook bang. Niet voor haar, maar voor de pijn die hij haar misschien zou doen. De pijn die hij Perrie had gedaan. De pijn die hij iedereen had aangedaan door niet goed na te denken over zijn acties.
"Ik ook," zei hij eerlijk. "Ik ben godsebang en pis nog net niet in mijn broek." Een flauw glimlachje kwam op zijn lippen terwijl hij haar aankeek.
"Ik wil niet denken aan vechten. Ik wil geen strijd, want mijn lichaam verliest." Hij keek haar nieuwsgierig aan, vroeg zich af hoe ze dat bedoelde. Was haar geest, was Axel, sterker dan haar wil? Zou ze het op die manier bedoelen? Hij betwijfelde het. Hij betwijfelde oprecht of Axel wel te sterk was. Volgens hem kon ze hem prima aan met de juiste hulp, als ze zou willen. Als ze die stap zou durven zetten. Hij zou er voor haar zijn, voor zolang ze wou, als het aan hem lag. Al moest hij wel wat aan de situatie doen en deze niet zo laten zoals hij nu was. Dus moest hij Perrie laten gaan. Was dat wat hij wou? Wou hij verder met Aya? Hij wou geen meisjesverslinder zijn, hij wou geen player zijn, maar hij leek het nu wel te zijn op de manier waarop hij bezig was.
"Ik... Hou van je." Het voelde zo goed om dit te horen van Aya. Zo goed om te horen dat zij ook van hem hield. Dat zijn lippen haast voorzichtig, haast als vanouds de hare weer vonden, was niet de bedoeling. Of was dat het wel? Zijn handen gleden af naar haar onderrug, waar hij zich iets meer over haar heen leek te buigen en haar dichter tegen zich aan duwde. Hij hield ook van haar. Daar was hij zo zeker van. Dat was allemaal heel duidelijk geworden vanmiddag. Hij had niet echt het gevoel dat..
Hij ging iets van haar af staan en snakte naar adem. Was vergeten hoe hij ookalweer fatsoenlijk adem kon halen want ze benam hem letterlijk en figuurlijk de adem. Hij wist niet wat hij zonder Aya zou moeten doen en hij zou helemaal cranky worden alshij haar nu weer kwijt zou raken, aan wat dan ook.
"Ik ook van jou," fluisterde hij zachtjes, terwijl hij in haar donkere ogen keek. Zijn mondhoeken krulden om toen hij Aya bekeek. Ze was zo typisch zichzelf, zo het meisje die hij had ontmoet en waarmee hij naar het kerstfeest was gegaan. Nee, hij had nergens spijt van. Van die ontmoeting  op het kerstfeest dan. En alle moeite en tijd die hij in haar wou steken. Nee, daar had hij ook geen spijt van. Dat was ze namelijk ruim en breed waard. Een blos verscheen op zijn wangen toen hij naar haar bleef kijken.
"Sorry," mompelde hij verlegen.

- Merhgerhd it is suckish! D; I'm surry -

Ze luisterde naar zijn woorden, snapte niet hoe het kwam dat hij haar leuk vond. De woorden die hij sprak, dat hij ook bang was. Aya wilde niet dat hij bang was, ze wilde enkel dat hij blij was. Dat was de grootste rede dat ze hem ook weg bleef duwen, want ze wilde hem geen pijn doen. Terwijl ze dat vast al had gedaan met het zeggen dat ze van hem hield.
De woorden 'ik hou van jou' waren moeilijk geweest om uit te spreken. Maar de actie van Pasqual, leek ook op een project. Het voelde heerlijk en haast automatisch sloot ze haar ogen. Maar toen zijn handen over haar lichaam gleden, moest ze zichzelf duidelijk maken dat het de bedoeling was dat ze door haar neus moest ademen. Iets wat Aya niet helemaal goed af ging, ze had altijd gedacht dat zoenen iets simpels was. Iets vanzelfsprekends, niet dat ze nog met iemand had gezoend toen Axel er was. Maar de lippen van Pasqual zorgde ervoor dat het complexer was als ooit. Doordat ze dacht dat het nooit goed ging komen. Als dit iedere keer gebeurde als hij zijn lippen op die van haar drukte. Dan wist ze zeker dat ze eens flauw zou vallen, van de overvloed aan gevoelens en het tekort aan adem. Alle gedachte gingen op topsnelheid en hoe fout het ook was, dat was niks vergeleken met hoe fijn het voelde. Toen het contact tussen hen verdwenen was, haalde ze dan ook diep adem. Haar lichaam kon afkoelen van zijn aanraking, ze had het gevoel alsof ze uit een sauna kwam. Zo warm dat ze het had en ergens verlangde ze nu dan ook naar de ijsgrot bij haar thuis. Ze keek hem even bezorgd aan, zijn ademhaling klonk niet echt goed.
"Ik ook van jou." Die woorden zorgde er weer voor dat haar lichaam zichzelf weer opwarmde. Haar hart weer een sprongetje maakte en ze hem toch met een onzekere glimlach aankeek. Al was deze snel weer weg toen ze op haar lip beet en ze keek weer naar de grond. Met haar vingers verveelde ze aan de stof van haar eigen shirt. Want toen hij van haar weg stapte, had ze hem dan ook los gelaten. Soms keek ze eens vluchtig naar hem, maar als ze merkte dat hij naar haar keek, dan wendde ze haar ogen weer snel af. Wat als hij er toch achter kwam dat ze inderdaad niet zo leuk eruit zag als dat hij had gedacht. Het was niet zo dat ze een prachtig vrouwelijk figuur had, of vele rondingen.... 
"Sorry." Ze hoorde het woordje, maar wat hij ermee bedoelde? Het kon alles zijn namelijk, dat hij haar opnieuw had gekust, dat hij de woorden had uitgesproken of dat hij naar haar keek? Ze slikte, haar lichaam was weer wat tot rust gekomen, iets wat ook te lang duurde naar haar mening. Ze zuchtte om zichzelf, wat deed hij met haar? Hoorde het zo te voelen? 
Lullige gevoelend, die zichzelf tegen werkte en die verlangde naar Pasqual. 
"Ik moet gaan." Ja, ze moest gaan, Axel kon niet heel ver weg zijn en ze had liever niet dat Pasqual erbij was als dit wel het geval was. Ook al zou ze het voor Axel willen verbergen. Dat zou niet kunnen, niks kon ze voor hem verbergen. Daarbij wist ze niet hoe hij zou reageren, ze dacht boos. Verschrikkelijk boos en ze wist ook niet of hij werkelijk iets zou gaan doen. Hij was niet zo voorspelbaar als dat ze had gehoopt. Het was duidelijk dat ze niet wist hoe zichzelf te gedragen, ze moest gaan, maar moest ze zichzelf dan gelijk omdraaien? Moest ze hem gewoon een kus geven, of wachten totdat hij weg ging? Nee, ze hadden niet iets met elkaar. Een kus hield niet in dat je meteen met iemand had en ook dat ze hadden gezegd dat ze van elkaar hielden.... Want het kon niet en daarom was de situatie extra moeilijk. Iets waar Aya nog steeds van overtuigd was, dat het niet kon. Al wilde ze nog zo graag kunnen zeggen dat zij en Pasqual... Nee! Ze kapte haar gedachte af. Boos op zichzelf, zij en Pasqual konden niks hebben. Ze zuchtte, wist nog niet eens wat de jongen hier bracht en vroeg zich ergens ook af wat haar hier bracht. Ja, het rennen voor Axel, een wedstrijd dat ze gewonnen had. Maar ze had niet eens gevraagd wat hem hier bracht, ze was een sukkel. 
"Jij was vast ook ergens mee bezig. Dan zal ik je niet langer storen" Hopend dat het zo was en dat hun wegen konden splitsen. Want hoe graag ze ook bij hem was, hoe bang ze dan ook was dat Axel ieder moment terug zou komen. Dat was ook waarom ze soms ongemakkelijk haar gewicht van de ene voet naar de andere verplaatste. Hoe waren de andere dingen afgelopen? Ze had geen idee en ze bleef dan ook ongemakkelijk staan. Als hij doei zou zeggen, dan zou zij dat ook doen en was er niks aan de hand en zou ze gewoon thuis wachten op de impact van Axel.

"Ik moet gaan." Geschrokken keek hij haar aan. Die simpele woorden sloegen in als een mokerslag. Lag het aan hem? Had hij iets verkeerd gedaan? Had hij haar nu tot het uiterste gedreven? Had hij het voor altijd verpest door haar wéér te kussen? Ja, hij zat fout, dat zag hij ook wel in, maar daar had hij zich nu lichtelijk bij neergelegd. Het was voor zeker dat hij met Perrie ging praten en haar ging vertellen wat er gebeurd was. Het was overduidelijk, en hoewel Pasqual al een brok in zijn keel kreeg bij de gedachte wat hij Perrie ging vertellen, was het niet anders. Hij kon Perrie niet aan het lijntje houden en ondertussen ook nog een Aya erop nahouden, dat zou voor zowel Aya als voor Perrie niet eerlijk zijn.
"Moet je echt weg?" Zijn vraag was haast smekend en hij voelde hoe graag hij zou willen dat hij voor altijd hier kon staan met Aya. Hoewel het ergens heel rot voelde, voelde het ook heel fijn om bij Aya te staan en niets anders te horen dan hun ademhaling en de vogels die floten die in de bomen zaten. Het was heel rustig en behalve zij hoorde en zag Pasqual niemand anders. De rust deed hem goed. Maar hij voelde dat hij afhankelijk begon te worden van Aya. Niet zozeer dat zij hem hielp, of dat zij nou iemand was die hem zijn angsten kon ontnemen, maar de aanwezigheid van het meisje toverde standaard een lach op zijn gezicht. Maakte hem vrolijk. Maakte hem ervan bewust dat er meer was dan alleen de manege en -
Stop! Stop, niet aan denken! Pasqual liet zichzelf direct stoppen, hij dacht veel te ver vooruit, hij mocht niet vooruit denken! Hij mocht niet denken over hem en Aya, dat was fout. Zo goed, maar toch zo fout. Misschien was dit wel een foutje, zou dit hierna nooit meer gebeuren, zou blijken dat hij haar niet wou kussen. Misschien ook niet, misschien.. AH! Gepijnigd sloot hij zijn ogen en keek toen weer naar Aya.
"Jij was vast ook ergens mee bezig. Dan zal ik je niet langer storen," zei Aya en hij haalde luchtig zijn schouders op. "Ik was eigenlijk alleen maar aan het sporten, niet heel veel bijzonders. Had vandaag een vrije dag. Morgen is het weer druk op de stal en moet ik weer lessen en paarden trainen. En een rondleiding op een locatie. En volgens mij heeft Vivian een locatie gevonden waar ik heen ga. Als ik het goed heb heeft ze al een verhuizing en grote opening gepland en alles." Weer haalde hij zijn schouders op, voelde zich ongemakkelijk en krabbelde op zijn hoofd. "Eh, maar als je wilt dat ik weg ga, dan ga ik wel. Dan spreek ik je later wel, weet je? Niet dat ik weg wil, maar euh, ik wil jou niet lastig vallen als je.. met iets bezig was." Hij glimlachte naar haar, hoopte dat ze niet vond dat hij zich als een eikel gedroeg.

Ze slikte toen ze zijn ogen zag. Waarom schrok hij bij die woorden? Aya wilde niet gaan, ze had zich al lang niet meer zo fijn gevoelt. Al was fijn niet meteen het enige gevoel dat zich nestelde. Want het was nog steeds verkeerd, het was nog steeds slecht dat ze elkaar hadden gekust. Hij had nog een vriendin en Aya zelf was kapot. Zij had Axel nog en die ging niet blij zijn. De woorden van Pasqual haalde haar uit gedachten. 
"Moet je echt weg?" De woorden deden haar pijn. Hoe graag ze haar hoofd wilde schudde, hem zeggen dat ze niet weg hoefde. Met hem hier zijn en niet te hoeven denken aan thuis. Aan het huis waar Axel was en waar ze zo vaak alleen zat. Zichzelf op sloot om mensen te ontlopen, om Pasqual te ontlopen. Aya wilde dit juist ontwijken, liefde, het gevoel dat ze niet mocht kennen. Ze wilde haar mond open doen om wat te zeggen, maar sloot hem snel weer, wat kon ze zeggen? Alles leek zo nutteloos te zijn. Ja, ze hadden elkaar verteld dat ze van elkaar houden. Maar hield dat in dat ze nu wel de telefoon op moest nemen? Dat alles opeens goed was en ze gewoon konden afspreken? Nee, want Axel ging niet weg door die woorden of daden. Die bleef en zij haatte het, alles was zo verkeerd aan wat ze deden. Maar tegelijkertijd wilde ze dit fijne gevoel niet laten stoppen. Ze luisterde naar de woorden van Pasqual. Sporten? Dat was inderdaad slim, ze luisterde naar zijn verhaal en glimlachte. Over hoe druk hij het wel niet had en zijzelf kon zich dat niet voorstellen. Misschien moest zijzelf ook maar weer eens op dansles. Toen hij klaar was met die woorden, keek ze hem aan. 
"Dat noem ik druk." Zei ze en met een glimlach naar hem knikte. Hij maakte haar blij, al had hij haar ook zoveel angst aangejaagd door er te zijn. Nu was ze wel blij dat hij toch best opdringerig was. Want door hem zag ze hoe vervelend Axel was en hoe graag ze Axel weg wilde hebben. 
"Je manege word vast heel gaaf." Zei ze eerlijk. Dit voelde zo stom, weg moeten lopen en ze wilde eigenlijk helemaal niet gaan. Maar wat kon ze doen? Ja, hoe graag ze ook bij hem wilde blijven, hoe bang het haar ook maakte. Maar door zijn woorden, keek ze hem enkel verbaasd aan. Hij wilde niet weg? Haar hart begon weer opgewekt te kloppen. Alsof het een soort hond was, blij dat zijn baasje toch bleef. 
"Je valt niet zozeer mij lastig... Niet mij..." Zei ze wat twijfelig en dacht na, nee, hij viel haar niet lastig. Het was meer dat ze dacht dat zij hem lastig viel en- Pfff, waarom was het zo moeilijk om met hem om te gaan soms. Werd haar gedachte geheel gek door al naar hem te kijken en ze moest al helemaal niet teveel gaan denken. 
"Hoe kun je sowieso denken dat ik 'ergens mee bezig ben?' Dat ben ik nooit." Ze sloeg haar ogen neer, maar het was waar. Ze was nooit ergens mee bezig, misschien thuis zwemmen, een spelletje doen. Maar het was niet zo dat ze belangrijke dingen te doen had. Ze wilde dus alle twee niet weg? Hij wilde dat ze bleef en zij wilde blijven? Maar ergens kon het toch ook niet, ze konden toch niet nog langer bij elkaar blijven, dit terwijl ze al de drie keer de fout in waren gegaan. DRIE KEER! 
"Ik wil niet dat je weg gaat." Waarom zei ze die woorden! Ze was ontzettend dom, ja, hij dacht blijkbaar dat zij hem weg wilde hebben. Maar nu had ze dan ook werkelijk gezegd dat ze niet wilde dat hij weg ging. Wat een sukkel! Wat was ze een sukkel. Waarom kon het niet gewoon makkelijk zijn, of gewoon helemaal niet. 
"Maar ik blijf niet zo..." Zei ze dan ook snel, hij zou weten wat ze bedoelde, weten dat het inderdaad weer fout zou gaan. 
"Als hij boos word, is het niet goed om bij jou te zijn." De woorden werden met een trillende stem uitgesproken. Angst was te horen in haar stem en ze wilde er ook liever niet aan denken. Het fijne gevoel dat langzaam verdween naar de achtergrond en weer plaats maakte voor de angst die ze voor Axel had. 
"We hebben al drie keer iets fouts gedaan." Zei ze zacht. Ja, in haar ogen was het fout wat ze deden. Al voelde het fijn en goed en wilde ze veel langer bij hem zijn. Het was niet goed wat ze hadden gedaan.