You gotta get up and try. [Laury]

Voorzichtig sloot ze de rits van haar gitaartas, zette hem tegen het muurtje in de gang en deed ondertussen haar jas aan. Vanessa vertelde Avan nog even dat ze een wandeling ging maken en hing haar gitaar vervolgens om haar schouder. Op het moment zat ze niet heel lekker in haar vel, het gemis naar haar oude pony was teruggekeerd en nog steeds was het enorm moeilijk voor haar. Misschien omdat het zo plotseling was gebeurd en ze daarbij óók haar beste vriendin en haar paard verloor. Na het ongeluk was zij de enigste die er na wat schrammen en een gebroken enkel, heel vanaf was gekomen. Ergens had ze spijt dat ze Lynn destijds had meegevraagd om te gaan rijden. Als ze alleen was gegaan was ze waarschijnlijk niet zo ver gegaan, had ze haar pony nu nog gehad en haar beste vriendin ook.
Dagelijks spookte de gedachten door haar hoofd, vooral de vraag; wat áls.. Daar was het nu te laat voor, toch bleef het schuldgevoel haar achtervolgen. Alles was zo leeg zonder haar beste vriendin, natuurlijk was het gemis naar haar eerste pony ook nog steeds aanwezig. Tranen prikte in haar ogen, Vanessa slikte de brok in haar keel weg en sloeg een zijpaadje in, die haar uiteindelijk bij de brug zou brengen. Even wat tijd om na te denken; alleen zij en haar gitaar. Dat zou haar vast wel goed doen.
Sinds haar ongeluk was ze bang weer op een paard te stappen, maar dat was niet de enigste reden. Ze sloot iedereen om haar heen buiten, wilden niet dat mensen te dicht bij kwamen, omdat ze bang was hen uiteindelijk toch weer te verliezen. Dat was ook precies hetzelfde bij paarden en nu ze Come On had, was ze ook nog nooit met hem naar buiten geweest. Voor nu wilde ze veilig in de bak blijven, niet meer in de buurt komen van drukke wegen, want dat was de laatste keer fataal afgelopen voor één persoon en twee dieren. Een verschrikkelijke dag voor haar, in één klap waren er drie dierbaren personen uit haar leven verdwenen; voor altijd.

Misschien was het niet eerlijk tegenover haarzelf om zich zo schuldig te voelen, maar ze kon er niets aan doen. Ze had het kunnen voorkomen en toch zei ze dat ze de weg wel over konden steken, tot het paard van Lynn moeilijk begon te doen en ze niet meer uit konden wijken voor een vrachtwagen. Overigens reed hij véél te hard, waardoor hij ook niet meer op tijd kon remmen. Vanessa had haar pony nog weten om te draaien, maar door de enorme klap die de botsing veroorzaakte steigerde ze en kon Vanessa haar balans niet vinden, waardoor ze er achterover af klapte. Ook haar pony was achterover geklapt en zodra ze de grond raakte, blies ze haar laatste adem uit. Ze was net verkeerd terecht gekomen, waardoor haar nek gebroken was.
Gelukkig heeft ze er niets van gevoeld, het ging allemaal zó snel. Vanessa kneep haar ogen even samen, duwde haar gedachten weg en hees haarzelf op de brede leuning van de brug. Ze haalde haar bruine gitaar uit de tas, gooide de tas op de grond en testte even of de snaren goed gestemd waren, maar het klonk prima.
De zuivere noten van haar gitaar stemde perfect af op de prachtige klanken die haar stem maakte. Het zachte gezang van de vogels maakte de melodie af en met een kleine glimlach rond haar lippen speelde en zong ze door. Er was hier met de kou waarschijnlijk toch niemand, dus ze hoefde zich geen zorgen te maken over eventuele voorbijgangers.

[ & Laury]

Een geweldig gevloek kwam van Laury's lippen toen ze de wekker uitsloeg. Ze was het zat. Het misselijkmakend lage arbeidersloontje wat haar baas haar betaalde was afschuwelijk en ze moest er maar voor werken. Ze duwde woest Harry van haar gezicht af en liet een klagerig jammertje horen toen hij zijn nagels in haar vel zette.
"Harry," mompelde ze geïrriteerd naar de fret die langzaam opstond en ergens anders op het bed ging liggen. Het was voor Laury zeker niet de eerste keer dat ze wakker was geworden van een stom wekkergeluid en dat Harry op haar gezicht lag. Het was Harry's favoriete plek om te slapen. Het luie mormelbeest. Laury vloog uit bed, gooide als een razende haar slaapkleding uit, sprong onder de douche, gilde moord en brand toen de koude stralen op haar lichaam kwamen en was vervolgens binnen vijf minuten klaar met douchen. Harry kwam traag haar bed af toen zij al aan de ontbijttafel op een boterham zat te kauwen. Ze had haar haren snel geborsteld en samengebonden in een staart, haar tanden gepoetst en als een achterlijke wat mascara opgebracht. Haar kledingsetje was neutraal, schattig voor een koude winterdag. Ze wond de sjaal om haar nek, pakte haar sleutels van het rekje af, stal een appel van de appelschaal, drukte een kus op Harry's snuit en rende de deur uit. Het ijs won. Ze werd in haar volle glorie onderuit gehaald en kwam vol op haar gezicht terecht. Bloedneus. Te laat op het werk...

"Laury, ik laat je gaan. Je doet niet genoeg je best, je komt te laat en -" Laury luisterde niet eens meer. Ze hield een ijsklont tegen haar neus gedrukt en keek met zware ogen naar haar baas. Ze was te laat gekomen, vervolgens had ze nog een uur lang aan de zijlijn moeten zitten omdat het bloeden van haar neus niet was opgehouden en nu probeerde ze de zwelling te kalmeren door er ijs op te houden. Haar baas was niet tevreden. Natuurlijk niet. Hij was een stomme zak. Ze stond op, schoof haar stoel aan en keerde zich niet eens meer naar hem om. Dat hij haar nog terug wou roepen kon haar geen kut meer schelen. Ze ging hier geen minuut langer meer zitten als het niet nodig was. Zodra ze het bedrijf verlaten had, besloot ze een lange wandeling in het bos te gaan maken, zodat ze gewoon even lekker uit kon waaien. Ze had een aantal weken voor dat bedrijf gewerkt, voor een minimum loon, en had niets dan gezeik gekregen van die kutbaas. Ze mocht die gozer niet en ze wou het hem duidelijk maken ook. Nou ja, misschien ook niet..
In een aardig hoog tempo had ze de stad verlaten en had ze alles achter zich gelaten. Een nieuw stukje bos doemde op en ze wandelde vrolijk het koude gebied in. Haar adem maakte kleine wolkjes in de onaangetaste lucht. Het was hier heerlijk rustig. Na tijden gelopen te hebben, hoorde ze iets. Het gespeel van een gitaar. Het klonk nog in de verte dus begon Laury in de richting van de muziek te lopen. Op een gegeven moment kwam ze onderaan een brug die liep over een klein, bevroren riviertje. Laury ging eronder staan en keek vanuit de diepte naar het meisje wat op de reling muziek aan het spelen was. Het klonk mooi, maar Laury begreep dat nooit zo. Waarom publiekelijk zingen als je geen optreden had? Toen het meisje ophield ploeterde Laury naar boven en kwam ze naast haar op de reling zitten.
"Hii," zei Laury met een glimlach. "Eh, cool dat je dat ding weet te beheersen," waarmee ze met een hoofdknikje naar de gitaar wees.

Misschien dat het raar was in het openbaar te zingen, terwijl ze geen publiek had of iets dergelijks, maar op deze manier kon ze haar gevoelens uitten en even nadenken. Voor zover ze wist was hier niemand, op de weg hierheen was ze ook niemand tegengekomen dus echt druk maakte ze haarzelf niet; er was geen enkele persoon die haar kon horen. Vanessa maakte de laatste noten foutloos af en zette haar gitaar vervolgens tegen de leuning van de brug. Meteen speelde een glimlach met haar rood gemaakte lippen.
Een beschamend gevoel bekroop haar toen ze de stem van een meisje hoorde. Geschrokken keek ze op en een voorzichtige glimlach sierde haar gelaat. Dankbaar knikte ze naar haar zodra ze uitgesproken was. "Ach, zo moeilijk is het niet hoor." Gaf ze toe. Zodra je gevoel voor ritme had was het niet zo heel erg moeilijk om te leren. Dan had je het in een paar maanden wel onder de knie.
De ijzige wind blies haar zwarte haren voor haar gezicht, waardoor Vanessa haar vingers even rond de krullende lokken draaide, om ze vervolgens naar achtere te gooien. Het was koud en ondertussen was het weer begonnen met sneeuwen. Alwéér. Het zou fijn zijn als het ondertussen is zou stoppen met sneeuwen, het liefste ruilde ze de winter om voor de zomer, alles was dan een stuk beter. Geen winterdepressies, geen kou, geen natte zooi en vieze drap op de wegen door de gesmolten sneeuw. In de zomer had Vanessa tenminste weer zin om naar buiten te gaan, nu bleef ze liever binnen en overigens was er ook vrij weinig te doen in de buurt.
Haar aandacht gleed terug naar het roodharige meisje en kort stak ze haar hand uit haar jaszak, om die vervolgens voor het meisje te houden. "Ik ben trouwens Vanessa." Ze schudde haar kort de hand, om hem vervolgens snel weer terug in haar warme jaszak de stoppen. Het enigste wat ze écht mooi vond aan de winter, was het witte landschap. Voor de rest vond ze er geen flikker aan en mocht het snel weer over zijn. En aangezien Vanessa niet heel erg stabiel op haar benen stond, was dat ijs ook niets voor haar. Bijna elke dag ging ze wel een keertje onderuit en ze kon alleen maar hopen dat die verschrikkelijke blauwe plekken tegen de zomer verdwenen waren.
Vanessa gleed van de leuning af, legde haar gitaar in de tas om die vervolgens te sluiten en om haar ene schouder te hangen. Haar ogen waren gericht op het meisje. "Zin om een stukje te lopen? Dan blijven we nog een béétje warm." Nadat ze had gesproken glimlachtte ze vriendelijk naar haar.
Als ze hier bleven zitten sloeg de kou op hun spieren en duurde het alleen maar langer voordat ze het warmer zouden krijgen, vandaar dat Vanessa een kleine wandeling de beste oplossing vond. Niet dat ze er zo naar uit keek om te gaan lopen, maar alles was beter dan hier kou zitten lijden.

OOC: Hoop dat je er iets mee kunt. Inhoud is prut, sorry. ;3