Afgelopen oktober, de zestiende, heb ik mijn golden retriever van 10,5 moeten laten inslapen. Tot vandaag heb ik er nog enorm veel verdriet van, ik was ongeveer 4/5 jaar toen we haar kregen, dus ik kan me niet meer voorstellen dat we haar níet hadden.
Ik heb nog nóóit zo'n lieve hond meegemaakt. Het enigste wat ze fout had gedaan in haar korte leventje, was het slopen van een schoen, voor de rest was het een schat van een beest en deed ze alles wat je aan haar vroeg. Ik probeer telkens de goede herinneringen op te halen, maar de beelden van haar laatste dagen blijven door mijn hoofd spoken, het was écht heel zielig. De laatste nacht zijn ik en mijn moeder omstebeurt wakker gebleven om over haar buikje te masseren, omdat dat de enige manier was waardoor ze niet meer kreunde van de pijn.. Ze was de hele dag door aan het overgeven en at niet meer, zelfs water kon ze niet meer binnen houden.
We hebben de volgende dag besloten naar de DA te gaan, ik heb besloten niet mee te gaan en mijn vader zei dat ik beter afscheid van haar kon gaan nemen, omdat de kans groot was dat ze niet meer mee terug zou komen. Ik heb haar alleen nog maar een knuffel kunnen geven en een kus op haar hoofd, toen heb ik haar moeten laten gaan en ik heb haar daarna niet meer gezien.
Alles ging aardig snel bij de DA vertelde mijn moeder, ze is vredig gegaan en ik hoop écht dat ze haar rust nu heeft geholpen en ze daarboven weer lekker gezond en vol energie kan doen wat ze altijd zo van genoot; spelen met andere honden.
Ik typ dit weer met tranen in mijn ogen, want ik mis mijn lieve vriendinnetje ontzettend erg. Ze kwam altijd naar me toe, of ik nou boos, verdrietig, blij of chagrijnig was; zij was degene die er altijd voor je was. Ik mis alles aan haar. Het niezen zodra ze blij was, het geblaf als ik of iemand anders aan het dansen of stoeien was..
Nóóit meer zal ik een hond zoals Sita tegen komen, ik ben haar zo dankbaar voor de tijd die ons is gegeven en écht.. ik hoop dat wij de goede keuze hebben gemaakt.
Rust zacht mijn lieve meisje, ik hoop dat je het goed hebt daarboven en tot ooit. <'3
Nog een gedichtje die mijn moeder voor me geschreven heeft:
Lief baasje,
Al twee maanden is het alweer geleden,
Dat jullie het onvermijdelijke voor mij deden.
Berust nu maar in het feit,
dat ik nu niet langer meer lijdt.
Ik rust, ik speel en ik ren,
ik kan weer zijn wie ik graag ben,
zonder ziek te zijn en zonder pijn.
En af en toe zal ik nog bij je zijn,
dan kom ik even kijken hoe het met je is,
en zie ik hoe erg jij me mist.
Dat doet me veel verdriet,
dat ik nu gelukkig ben en jij niet.
Stop nu maar met huilen lieve schat,
ik heb een geweldig leven bij jullie gehad.
Dankjewel voor alle knuffels en het spelen,
we hebben zoveel samen mogen delen.
Wees dankbaar voor de tijd die ons was geven,
treur niet om mijn dood maar vier mijn leven.
Ondertussen wacht ik hier op jou,
omdat ik nog heel veel van jou hou.
Let op signalen, heel erg klein.
Dan zul je merken dat ik nog steeds bij je zal zijn.
Liefs en een lik vanuit de hemel...
Jou Sita.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het gewoon weer even kwijt..
Ik heb nog nóóit zo'n lieve hond meegemaakt. Het enigste wat ze fout had gedaan in haar korte leventje, was het slopen van een schoen, voor de rest was het een schat van een beest en deed ze alles wat je aan haar vroeg. Ik probeer telkens de goede herinneringen op te halen, maar de beelden van haar laatste dagen blijven door mijn hoofd spoken, het was écht heel zielig. De laatste nacht zijn ik en mijn moeder omstebeurt wakker gebleven om over haar buikje te masseren, omdat dat de enige manier was waardoor ze niet meer kreunde van de pijn.. Ze was de hele dag door aan het overgeven en at niet meer, zelfs water kon ze niet meer binnen houden.
We hebben de volgende dag besloten naar de DA te gaan, ik heb besloten niet mee te gaan en mijn vader zei dat ik beter afscheid van haar kon gaan nemen, omdat de kans groot was dat ze niet meer mee terug zou komen. Ik heb haar alleen nog maar een knuffel kunnen geven en een kus op haar hoofd, toen heb ik haar moeten laten gaan en ik heb haar daarna niet meer gezien.
Alles ging aardig snel bij de DA vertelde mijn moeder, ze is vredig gegaan en ik hoop écht dat ze haar rust nu heeft geholpen en ze daarboven weer lekker gezond en vol energie kan doen wat ze altijd zo van genoot; spelen met andere honden.
Ik typ dit weer met tranen in mijn ogen, want ik mis mijn lieve vriendinnetje ontzettend erg. Ze kwam altijd naar me toe, of ik nou boos, verdrietig, blij of chagrijnig was; zij was degene die er altijd voor je was. Ik mis alles aan haar. Het niezen zodra ze blij was, het geblaf als ik of iemand anders aan het dansen of stoeien was..
Nóóit meer zal ik een hond zoals Sita tegen komen, ik ben haar zo dankbaar voor de tijd die ons is gegeven en écht.. ik hoop dat wij de goede keuze hebben gemaakt.
Rust zacht mijn lieve meisje, ik hoop dat je het goed hebt daarboven en tot ooit. <'3
Nog een gedichtje die mijn moeder voor me geschreven heeft:
Lief baasje,
Al twee maanden is het alweer geleden,
Dat jullie het onvermijdelijke voor mij deden.
Berust nu maar in het feit,
dat ik nu niet langer meer lijdt.
Ik rust, ik speel en ik ren,
ik kan weer zijn wie ik graag ben,
zonder ziek te zijn en zonder pijn.
En af en toe zal ik nog bij je zijn,
dan kom ik even kijken hoe het met je is,
en zie ik hoe erg jij me mist.
Dat doet me veel verdriet,
dat ik nu gelukkig ben en jij niet.
Stop nu maar met huilen lieve schat,
ik heb een geweldig leven bij jullie gehad.
Dankjewel voor alle knuffels en het spelen,
we hebben zoveel samen mogen delen.
Wees dankbaar voor de tijd die ons was geven,
treur niet om mijn dood maar vier mijn leven.
Ondertussen wacht ik hier op jou,
omdat ik nog heel veel van jou hou.
Let op signalen, heel erg klein.
Dan zul je merken dat ik nog steeds bij je zal zijn.
Liefs en een lik vanuit de hemel...
Jou Sita.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het gewoon weer even kwijt..
