Activate Hypermode

BOOM!
Desaja vloog tussen de bomen door, tenminste, het voelde als vliegen. Energie stroomde door heen en gaf haar het idee dat ze vuur was. Ontembaar, onbedwingbaar! De chaos stroomde door haar heen, de ene bok volgde de andere en de jonge merrie amuseerde zich rot. Typisch Desaja, een overdaad aan energie van de gestolen maïs. Ze was maïs gaan stelen in een oude boerderij van een oud mevrouwtje. Ja, ook al voelde ze zich super stoer, het was niet wat je noemde stelen. Het oud mevrouwtje had een boer als man en het was een heel vriendelijke familie die haar al gewend waren dus wel eens wat opzij zetten. Tja, je kon het al stelen beschouwen met wat fantasie. En fantasie had Desaja genoeg, de merrie was jong, speels, een echte puber in paardenvorm. De gedachten van merrie sprongen van kuikentjes naar hekwerk, terug naar een steen en dan naar de doosjes die lichtgaven die mensen wel eens bijhadden. Een BSN of zoiets, of een GSN, of ja, iets in die richting. Hyper als een konijn stuiterde de merrie tussen de bomen door, geen sneeuw, nergens sneeuw, dat was fijn, sneeuw was wel tof, tot een bepaald ogenblik en dan mocht het terug zomer zijn.
Hop hop hop, Desaja in galop.
De merrie was heel anders als haar serieuze soortgenoten. Ze was licht gebouwd met een knalkleur, echt een speels beestje, je zag het aan haar felle ogen. Ze was enorm nieuwsgierig en ging nooit een uitdaging uit de weg. Maar momenteel was ze gewoon een bolletje energie door het krachtvoer. Haar hoofd was momenteel een vlakte van rare woorden die mekaar niet eens aanvulden. De bosbewoners gingen aan de kant voor de merrie die blijkbaar genoeg versnellingen maar geen rem had. Op een gegeven moment hoorde Desaja iets achter zich en kwam met een schok tot stilstand toen ze haar achterbenen onder zich zette. Haar achterbenen kruiste zich toen ze nieuwsgierig achter zich keek.
Interessant...

OPEN

Fallen brieste beledigt toen ze een plukje gras uit de grond trok maar dat met zoveel kracht moest doen dat ze een meter of wat achteruit schoot. Ze at het plukje voedzaam gras nukkig op terwijl ze boos om zich heen keek. Het was bewolkt en grote plukken wolk stapelden zich op. Alles aan haar lijf zei dat het ging sneeuwen en dat ze morgen problemen zou hebben. Ze moest een plek gaan zoeken waar ze kon gaan schuilen voor de sneeuwstorm die geheid ging komen. Fallen was de hele dag al bezig zoveel mogelijk te eten zodat ze morgen niet al te veel honger zou krijgen. Het grazen was ze nu eigenlijk wel weer zat en ze had zin om weg te lopen van deze weide. Op een gegeven moment was ze er klaar mee. Krijg maar het lazerus, stom gras. Ze stapte weg van het kleine weilandje en stapte tussen de bomen door. Een nieuwe geur drong in haar neusgaten en ze keek opgewekt op. Het was een paard, daar was gewoon geen twijfel over mogelijk. Fallen was niet bepaald expert in het voorspellen van wie de geur was, maar ze dacht dat het een merrie was. En eigenlijk was dit zo'n typische plek waar geen paarden voorkwamen die niet wild waren. Verheugd dacht ze na over het feit dat ze steeds meer paarden tegen leek te komen en dat ze tot nu toe allemaal wild waren. Ze hield van wilde paarden en begreep niet hoe een paard niet wild kon zijn. Een mens op je rug dragen, maar luisteren naar die ijzeren stang in je mond... Ze had wel eens een paard gesproken waarvan de ruiters Fallens kudde wou vangen, deze had geklaagd over rugpijn en over mondpijn. Hij had niet optijd weg kunnen komen maar had bijna op het punt gestaan om met Fallen mee te gaan. Helaas had de tweebeen ding op zijn rug met iets naar Fallen gewezen en had hij geschreeuwd dat Fallen weg moest wezen. Ze had hem daarna nooit meer gezien.
Een opvallende kleur paardenvacht sprong in Fallens oog en ze stond op het punt om te hinniken, maar bij het zien van de enthousiaste wentelsrpongen die de merrie maakte, besloot Fallen dat ze er gewoon zachtjes acheraan ging rennen. Ze moest zichzelf wel flink uit de hoeven maken wou ze de merrie bijhouden. In een vliegende vaart vloog ze achter de merrie aan maar schoot door toen de merrie was afgerend. Met een dreun vloog ze oncharmant tegen een boomstam aan, voelde hoe de sneeuw die erop lag van de takken lazerden en op haar vacht kwamen te liggen. Oh nee... Niet weer die koude kliederboel! Ze trok een ongelukkig gezicht, voor zover dat mogelijk was, en schudde zich toen razendsnel uit. Ze draaide zich naar de merrie toe en liep op haar af.
"Hoi," zei ze met een nieuwsgierig toontje. "Nog een wild paard, als ik het goed zie. Leuk je te ontmoeten!" Ze klonk gelukkig, want nu ze besefte dat er meer wilde paarden waren, begon HorseHome een steeds leuker gebied te worden. "Ehm, dus... je bent snel. Ik kon je met moeite bijhouden. "

Geamuseerd door de arme merrie die nog wat sneeuw achter haar oren had zitten lachte ze zachtjes. Nee, niet uitlachen, nooit uitlachen, dat is gemeen. Vrolijk schudde ze met haar hoofd en keek nieuwsgierig toe hoe de merrie zich half voorstelde. "Hoi hoi, ik vind het ook fijn om jou te ontmoeten." De nieuwe merrie klonk vrolijk en opgewekt, ze had een heel aangename stem. Desaja kreeg een complimentje om haar snelheid en kon het niet laten om te lachen. "Haha, bedankt, vind je? Als je me ongeveer kon bijhouden bij jij toch ook wel best snel," zei de vosse merrie lachend. De merrie tegenover haar leek een beetje overdonderd door de aanwezigheid van meerdere wilde paarden, voor Desaja was het ook nieuw, ze had er al een hele tijd geen meer gezien. "Wel, ik ben Desaja, wat is jou naam?" Haar oortjes draaide nieuwsgierig naar voren en bewogen af en toe als ze iets interessants hoorde. "Ben je al lang in HH?" Desaja ging op haar gemak in stap verder en keek beter uit dan Fallen had gedaan met bomen, ze had niet zo graag sneeuw achter haar oren, wat er overigens bij Fallen nog altijd zat. Nadat ze een stukje hadden gestapt ging ze over naar draf. Desaja had een fijne, ruime draf, niet ruim zoals haar zus want die was veel groter, maar toch ruim. Het was niet erg vermoeiend en Desaja kon zo een heel eindje lopen. Ontspannen keek ze naar Fallen, die eigenlijk nog wel best interessewekkend bleek te zijn.

Kort maar ik kreeg er niet veel anders uit.

"Hoi hoi, ik vind het ook fijn om jou te ontmoeten." Fallens oren vlogen vrolijk vooruit en ze liep wat dichterbij. De merrie kwam heel opgewekt op haar over en het maakte haar vrolijk te zien dat er nog een simpele ziel te bekennen was in de verre gebieden van HorseHome. De mogelijkheden hier waren eindeloos! Je kon gaan en staan waar je maar wou, zonder iemand tegen te komen. Soms kwam je dan wel iemand tegen, maar... Dat was meestal leuk.
"Haha, bedankt, vind je? Als je me ongeveer kon bijhouden bij jij toch ook wel best snel." Fallen verplaatste verlegen haar hoeven. Ach, ja... Soms vluchten met de kudde veroorzaakte gewoon dat je een goede conditie nodig had. Was je niet snel genoeg, dan was het met je afgelopen. Hier was ze nog niet in zo'n degelijke situatie terecht gekomen, maar je wist maar nooit.
"Ach," zei ze schuchter, "dankjewel. Valt wel mee, toch? Ik bedoel.. je hebt het nodig om te vluchten." Ze keek naar de voskleurige merrie en kon een grijns niet onderdrukken. Het was leuk om eens iemand te ontmoeten die net zo vrolijk was zoals Fallen wel eens kon zijn. Ondanks dat Fallen over het algemeen een redelijk serieuze merrie was, vond ze het heerlijk om soms nog lekker speels te zijn. Maar zodra je bijna een kudde moest leiden, ging dat lastig. Ze durfde zich vaak niet meer te laten gaan, omdat ze voorheen haar familie niet teleur had wilen stellen. Het was een zielig bijeen geraapt zooitje.
"Wel, ik ben Desaja, wat is jou naam?" De naam zei haar niets en liet haar volledig blank. Net als de geur die om Desaja heen hing, zei haar niets.
"Fallen," antwoordde ze een beetje schuchter. Vervolgens ging ze steviger staan. Het was niet nodig om onzeker te zijn. Desaja deed niet dominant en was geen vervelende merrie. "Ik heb nog nooit van je gehoord," zei Fallen eerlijk. "Maar dat is leuk. Nieuwe paarden leren kennen is een grote vreugde." Ze was nieuwsgierig en vroeg zich af of Desaja zo'n type paard was dat op onderzoek wou uitgaan. Ze zou het wel leuk vinden om samen met de merrie op zoek te gaan naar de tweebenige en te kijken hoe die leefden. En misschien konden ze wat paarden vrijlaten!
"Ben je al lang in HH?" Desaja begon te stappen en Fallen ging gauw naast haar lopen. Op haar hoede ontweek ze de boomstammen en stronken en wandelde mee.
"Neah, niet echt. Een week of twee nu, ongeveer. HorseHome is een lange tocht van waar ik vandaan kom. Maar ik ben van plan te blijven, ik vind het hier geweldig." Ze brieste even ontspannen en toen Desaja overging in een vloeiende draf, begon Fallen mee te dribbelen. Het was niet zo dat ze niet in een ruime draf kon lopen, maar met dit weer en met deze ondergrond wou Fallen graag wat voorzichtiger zijn. De sneeuw was namelijk ernstig koud.
"Hoe zit dat bij jou?" vroeg Fallen nieuwsgierig. "Woon jij hier al lang? En zo ja, weet jij iets van de tweebenige? Zou je met mij naar ze toe willen? Dan worden we handlangers en gaan we andere paarden vrij laten! Paarden horen niet bij de tweebenige!" Ze hinnikte even vrolijk en keek toen weer nieuwsgierig naar Desaja. Hopeljk was Desaja wel een beetje in voor avontuur.

Desaja vond het een intrigerende merrie, ze kwam heel opgewekt over, maar ook wel verlegen en wat angstig ten opzichte van grote enge wereld. Ook de woorden die ze koos verwarde haar, vluchten? Dan was ze nog niet lang in HH, als je bij de juiste plaatsen wegbleef moest je nergens van wegvluchten. Zij gebruikte haar snelheid omdat ze ervan genoot, dan leek het alsof ze vloog. Alsof haar hoeven de grond niet meer moesten raken om vooruit te komen. Dat was toch de heerlijkheid die snelheid noemde? Waarom associeerde Fallen snelheid met vluchten dan? Desaja schudde haar hoofd een keer om de gedachten eruit te gooien. Fallen vertelde haar naam, Fallen, het was een mooie naam vond Desaja, een ongebruikelijke naam ook. Maar daar had Desaja geen recht van spreken op, aangezien Desaja de enige Desaja was die ze kende. De donkere merrie vertelde dat ze nog niet van haar had gehoord, Desaja maakte het niet zoveel uit, het was niet de bedoeling dat ze een reputatie had. Wel leek ze ervan te genieten dat ze iemand nieuw had ontmoet. Desaja was het eens met haar, een nieuw paard ontmoeten is altijd interessant en als het een fijne individu is, maakt dat het alleen maar fijner. Fallen leek meer moeite moeten te doen om bomen te kunnen ontwijken, wel ja, jongere paarden die geen natuurlijke aanleg hadden om dingen te kunnen ontwijken konden inderdaad misschien beter opletten. Desaja was niet het type dat ergens tegen aan liep, dat was... niet gracieus. En aangezien ze was opgevoed door haar zus die niets belangrijker leek te vinden dan geduld, gratie en sierlijkheid lukte het Desaja toch wel een beetje. Natuurlijk, ze was geen volledig beheerste zenmeester zoals dat zusgeval van haar, maar het lukte aardig. Fallen wist haar te vertellen dat ze hier nog niet zo erg lang woonde, aangezien ze had verteld over vluchten van iets had Desaja dat zelf ook al uitgevogeld. De merrie langs haar dribbelde eerder dan draven, hobbelen. Met de koude ondergrond begreep Desaja dat wel, maar dat zelf doen was niet praktisch want zo had ze nooit leren lopen op sneeuw. Toen Fallen begon te vertellen over de tweevoeters keek ze wat geïntrigeerd op. De merrie wist duidelijk nog niet veel van mensen en hun paarden. "Ik denk niet het veel zou uithalen, veel paarden willen liever bij hun eigenaars blijven, die willen niet meer wild zijn of zijn dat nooit geweest. Of je wordt gevangen in een poging tot. Nee nee, dan blijf ik liever fijn hier. Vooral met deze koude." Ze schudde haar hoofd en draafde verder. "Niet iedereen wil vrij zijn tegenwoordig Fallen. Ik kan met niet indenken om in een kotje te worden gezet en daar te moeten wachten tot ik eruit mag, maar sommige paarden verkiezen dat leven, ik heb allang geleerd om er respect voor te hebben dat die paarden dat willen. Maar zelf? Nee nooit." Hier was de ondergrond zachter, het bos werd ook wat dichter en je moest al zigzaggen om alle bomen te ontwijken. Het ging nog steeds als niks, maar Fallen leek het er wat moeilijker mee te hebben dus ging Desaja terug stappen. "Vanwaar kom jij? En waarom ben je naar hier gekomen?" Het klonk niet alsof Desaja haar hier niet wilde, ze leek gewoon nieuwsgierig naar de verlegen merrie. De vosse merrie was heel nieuwsgierig. Naar de wereld, naar andere paarden, naar alles.
Fallen loste bijna op tussen de donkere boomstammen, terwijl Desaja eerder een wandelend neonbord was met de tekst, ik ben hier! Niet dat hier iemand was om hen te zien. Het was heel erg stil in het bos, niet te stil, gewoon stil. Het was fijn en rustgevend. "Hoe was je leven voordat je hier kwam?" vroeg Desaja ontspannen. Die maakte zich geen zorgen over tweevoeters, wegvluchten, of wat dan ook in die aard.