Let it go.

Haar rubberen laarzen piepten over de houten vloer die zich in de stallen bevond. Het voelde heerlijk aan hier weer terug te mogen zijn. En ja, ze mocht hier nu iedere dag zijn. Haar studies zaten er op. Ze hoefde niet meer te reizen naar het buitenland, en al die paarden hier een jaar te hoeven missen. Ze kon niet wachten haar twee schatjes weer terug te zien. Imanu en Amico. Beiden hengsten. In het begin was het wat moeilijk voor de twee geweest elkaar te accepteren. Het was best wel logisch, beiden hengsten, beiden koppig. Maar voor dat zij vertrok, waren ze al goede vriendjes geworden, en hopelijk was dat zo gebleven. Hun stallen stonden langs elkaar op het einde van dit stallenblok. En ze was er bijna. Haar hart maakte een sprongetje toen ze het bekende hoofdje van Imanu uit de laatste stal zag piepen. Ze begon te rennen, en toen ze bij zijn stal aankwam wandelde ze weer rustig. Ze moesten moeite doen haar enthausiasme in te houden. Ze werd helemaal warm vanbinnen toen de hengst vrolijk naar haar begon te hinniken en opgewonden heen en weer begon te waggelen. Handig schoof Juliette de hendel van de staldeur naar beneden en opende die. Haar armen vlogen om zijn hals en ze kon het niet laten even een traan van vreugde over haar wang heen te laten rollen. 'Maatje, ik heb je gemist.' Imanu brieste, alsof hij haar verstond. Ze vroeg zich even af waar Amico was, maar waarschijnlijk was een of andere stalhulp even een buitenrit met hem maken. Dat was precies hetgene wat Juliette nu met Imanu wilde gaan doen.
Tien minuten later wandelde ze al met een zadel in haar handen naar de poetsplaats waar Imanu al klaar stond. Alleen de geur al van het zadel gaf haar terug dat oude westernleventje-gevoel. Ze legde het zadel voorzichtig langs haar poetsbak en ging nog rap met een zachte borstel over Imanu's gladde en donkerbruine vacht. Zijn spieren stonden allemaal erg ontspannen, ze kon voelen dat de hengst blij was dat ze terug was. Geloofde ze wel, iedere dag bereden worden door een vreemde. Maar ze was er nu, en ze zou niet meer weg gaan. Nooit meer. Nadat ze Imanu helemaal geborsteld had, tilde ze het zadel op en legde die op de schoft van Imanu. Hij begon ongeduldig te worden. Hij was dol op buitenritten, maar hij wilde dan wel nu vertrekken. Ze grinnikte even. 'Ik ben bijna klaar. Nog even aansingelen.' Ze zocht naar het juiste gaatje van de singel en stak daar het kleine ijzere staafje in wat verbonden was met de singel. Juliette maakte de teugel los van de paal en sprong op haar paard. Ze zat weer in het zadel. Dit gevoel... Wauw. Onbeschrijflijk. Ze spoorde Imanu zachtjes aan en opgewekt begon hij grote passen te nemen over het zandig wegje dat leidde naar het bos. Het bos was haar favoriete plek om buitenritten te maken. Ook die van Imanu. Eenmaal in het bos aangekomen, waren ze beiden het stappen een beetje beu. Ze zette haar paard in een draf op een goed tempo en reed in een verlichte zit mee. Ze was van plan Imanu & haar favoriete bospad te nemen. Dit was een breed pad waar verschillende boomstammen in de weg lagen, die was dus perfect voor hen. Imanu was geweldig goed in zijn job als springpaard. Hij vond het ook zalig om over hoge of lage obstakels heen te vliegen. En hij deed het ook nog eens op een keurige manier. Beter kon je niet krijgen. Het duurde ook niet lang en dat pad kwam in zicht. Imanu's oortjes sprongen enthausiast naar voren, en hij versnelde zijn passen een beetje. Automatisch hield ze hem al een beetje meer in, anders was hij er meteen met haar vandoor. Nog ongeveer tien meters, en dan sprongen ze over de eerste boomstam. Nu liet ze haar paard een beetje versnellen en maakte ze zich klaar voor de sprong. Imanu spande zijn voorbenen aan en zette zijn achterbenen af om te springen. Daar gingen ze. Ze vlogen. Het leek alsof de tijd stil bleef staan wanneer zij tot juist boven de hindernis waren. Het gevoel was niet voor eeuwig, en al snel raakten zijn hoeven de grond weer. Zalig. Juliette voelde de vlinders in haar buik. Ze waren nu hyper actief aan het rondvliegen daar. Het duurde niet lang en de volgende boomstam lag alweer voor hen. Juliette spoorde Imanu weer een beetje aan en ze vlogen weer. Dit kon ze nu iedere dag doen, en blij was ze daarmee.
Na het hele springparcours dat de twee hadden afgelegd, had Imanu een beetje rust verdiend en dus reed ze richting het meer.

-Avan.

Juliette liet Imanu zijn hals even strekken en liet haar teugels een beetje losser. Plots gooide hij zijn hals even geschrokken omhoog, en Juliette verloor de controle voor een paar seconden door de plotse bewegingen van de hengst. Niet veel later had ze de teugels weer in handen en kreeg ze hem stil. Imanu's oortjes stonden gespitst en zijn spieren spanden zich. Dit kon maar een ding betekenen, ze hadden bezoek. Juliette wreef hem over zijn hals en daarbij ontspande hij al weer een beetje. Nooit had de hengst echt problemen gehad met bezoek, hij vond het juist wel leuk. Maar bij het kleinste diertje dat er bij hen in de buurt liep begon hij te stressen. Dat was gewoon Imanu. Juliette dreef Imanu weer een stukje aan en in een vlotte draf gingen ze hun favoriete bospad af, op zoek naar een rustplaats. Volgens mij had Juliette zojuist haar mobiel voelen trillen in haar broekzak. Normaal had ze daar niet zo veel om gegeven, maar ze zat midden in een bouwcrisis. Ze had eindelijk de grond gevonden om op te bouwen, maar nu waren er weer andere mensen die die grond ook graag zouden willen hebben. Ze hoopte echt dat ze niet met 'bieden' zouden moeten gaan werken.
Ze schrok toen ze de stem van een jongen hoorde. Dit was de andere ruiter dus die Imanu had opgemerkt. Hij stelde zich voor als Avan, waarbij ze vriendelijk knikte. 'Juliette,' stelde ze zichzelf ook even kort voor, hij was nog niet uitgepraat. Hij stelde voor dat hij een eindje zou meerijden, Juliette was meteen enthausiast van het idee. De schimmel waar hij momenteel op reed, Sangre genaamd, zag er stralend uit. Hoewel ze super blij was met haar Imanu had ze toch altijd al een schimmel willen hebben. Ze knikte en glimlachte vervolgens. 'Dat lijkt me super! Imanu heeft niet zo'n problemen met gezelschap, dus je zult geen last van hem hebben.' Grinnikte ze, waarbij ze even haar groene kijkers richtte op haar hengst. Imanu hield zijn ogen strak op de schimmel tegenover hen gericht, maar zijn spieren waren ontspannen, dus problemen waren er niet.
'Ik was eigenlijk van plan even een rustplekje te zoeken, maar als jij liever wat verder wilt blijven rijden vind ik dat ook prima. Wil je naar een specifieke plaats?' Juliette was zelf ook blij dat ze even gezelschap had, dat maakte het altijd leuker. Onder haar kreeg Imanu genoeg van het stilstaan, en het liefst wilde hij terug wat beweging. De hengst wiebelde een beetje heen en weer, zijn ogen nog steeds op het paard tegenover hen gericht, volgens Juliette stonden zijn ogen nu vriendelijk en had hij net zo'n zin als zij had om te gaan rijden.

Juliette glimlachte naar Avan wanneer hij zei dat hij het prima vond als ze op zoek gingen naar een rustplekje. Ze had het erg naar haar zin bij hem en het zag er naar uit dat hij leuk gezelschap was. Ook Imanu had het erg naar zijn zin want zijn oortjes stonden steeds tevreden naar voren gericht.
'Zullen we dan maar?' Vroeg Avan met een glimlach. Juliette knikte enkel vriendelijk en zette Imanu als eerst in een vlotte stap, wat blijkbaar niet zo'n probleem was voor Imanu want de hengst begon meteen opgewekt te stappen. Zijn ogen stonden nog steeds op Sangre gericht. Juliette werd weer uit haar gedachten getrokken door Avan's stem en ze richtte daarbij meteen haar groene kijkers terug naar hem. 'Nee, ik heb nog geen plekje in gedachten. Weet jij misschien iets?'
En alsof ze gedachten kon lezen stelde hij dat net voor. 'O ja?' Vroeg ze vrolijk. Dat maakte alles een stuk makkelijker, dan moesten ze ten minste niet nog ergens naar gaan zoeken. 'Nou vertel maar.'
Terwijl ze samen een poosje zwijgend verder reden, dacht Juliette even na wat ze allemaal nog van plan was te doen. Ze merkte wel dat ze steeds meer bezig was met Imanu dan met haar andere hengst, Amico. Juliette voelde zich er een beetje schuldig over. Ze had Amico ook wel nog niet zo heel lang, maar het lag waarschijnlijk daar niet aan. Ze dwong zichzelf dat ze na deze buitenrit terug aan de slag ging met Amico. Hoe laat zou het zijn? Ze hoopte maar dat het nog voor vijf uur was, anders zou dat ook niet meer lukken.
Juliette dacht goed na bij de vraag van Avan. Hoe lang had ze Imanu al? Toch al even. Ze zuchtte diep en trok een gezicht waarbij ze heel grondig nadacht. 'Ik denk een jaar of vijf. Als ik hem niet gekocht zou hebben, was hij normaal afgemaakt.' Sprak ze met een treurig gezicht als ze terug dacht aan het verleden van die hengst van haar. Vroeger werd hij mishandeld, en Juliette walgde als ze terug dacht aan die verschrikkelijke eigenaar van hem. Volgens haar was die persoon niet goed bij zijn hoofd geweest. Hij was de ergste verzorger geweest die je je kunt voorstellen. Gelukkig had Juliette hem weten te bevrijden uit die nachtmerrie. Hoe het allemaal nog verder zat was een lang verhaal, waar ze nu liever haar kop niet over wou breken.
Eerlijk gezegd was ze ook redelijk benieuwd naar het verhaal van Avan. 'En hoe zit het met Sangre, als ik vragen mag?' Vroeg ze vriendelijk terwijl ze haar Imanu in draf zette, hopend dat Avan dat ook zou doen. Imanu zette vlotte en grote passen, dit was Juliette eerlijk gezegd niet zo gewend van hem. Normaal nam hij kleine passen, hij was niet een van de grootste hengsten, daarmee nam hij meestal bij die kleine trippelpasjes. Deze keer leken ze echt geweldig hard te gaan. Ze grijnsde. Uitslover, dacht ze. Ze wilde toch niets riskeren en hield dus de teugels een beetje korter als gewoonlijk. Immers omdat er een ander paard deze keer bij was, kon ze beter extra voorzichtiger zijn. Wie weet wat er kon gebeuren, je kon maar op alles voorbereid zijn.
Na een paar minuten lopen, merkte ze dat ze onbewust de teugels losser had gelaten. 'Weet je ondertussen al of het nog lang rijden is naar dat plekje van je?' Vroeg ze met een grijns.

OOC: Hetzelfde ):

Toen ze zei dat ze nog geen plaats in haar hoofd had, glimlachte hij lichtelijk. Hij wel, maar ofdat ze het mooi zou vinden.. Wie weet. 'Nou vertel maar.' Kort schudde hij zijn hoofd. "Nee nee, je zult het allemaal wel zien.." Ach ja, ergens moest hij haar nieuwsgierigheid misschien scherpstellen? Of ze moest niet nieuwsgierig naar de plaats zijn, dan gold dat niet. Bij het horen dat ze antwoord gaf op zijn vraag, richtte hij zijn blik vervolgens op Imanu. Blijkbaar had ze hem dus gered van het slachthuis? Maar als je de hengst eigenlijk zo zou zien, zou je dat niet zeggen. "Oh, ik vind hem er echt goed uit zien!" Ergens vond hij het wel geweldig van haar dat ze hem had gekocht voordat hij hem werd afgemaakt en hem er weer zo bovenop kon laten komen. Want de hengst waar ze nu op reed was goed verzorgd en zag er prachtig uit.
"Ik heb Sangre nu iets van.. Zes jaar? Ik heb hem gekregen toen hij een veulen was en heb hem meegenomen toen ik van Spanje naar HorseHome ging verhuizen." Van die beslissing had hij nu zeker geen spijt. Zijn ouders hadden het namelijk beter gevonden dat hij Sangre had verkocht zodat hij geen reis mee hoefde te maken en zich helemaal aan moest gaan passen, maar daar was Avan het zeker niet mee eens geweest. Gelukkig maar, Sangre had het nu hartstikke naar zijn zin en het deed Avan goed om iedere dag naar hem toe te gaan.
Hij hoefde Sangre niet echt meer te sturen, want zo te merken had hij al door waar ze naartoe gingen. Avan kwam er wel eens vaker, maar het was meer een plaats om echt rust te krijgen of om iemand anders ermee naartoe te nemen. Haar vraag liet hem grijnzen. "Wie weet.." Ach, ergens hield Avan er wel van om mensen in een soort van spanning te houden. Juliette zou er zelf wel achter komen..
Kort trok hij de neckrope meer naar de rechter kant toe zodat Sangre die kant op ging. "Ik ga wel even voor." Een paar passen liet hij Sangre draven, zodat hij voor Imanu kwam. Zijn bruine ogen gleden even over de bossen, die nogsteeds hetzelfde waren als de vorige keer dat hij was geweest. Avan liet Sangre door een smal, afgelegen paadje heen stappen en vervolgens kwam hij uit op een open plaats, waar normaal gesproken in de zomer vele bloemen stonden, maar nu nog maar enkele. Hier had je uitzicht op een kant van het meer met een klein uitstulpend strominkje. In de hoge bomen zaten veel vogels, dus waren er veel liederen te horen afkomstig van hun. Terwijl Sangre doorstapte sprong hij van hem af en liet hij hem maar gaan waar hij wilde, hij wist toch dat hij niet weg zou gaan. Daar had hij het lef niet voor. Soms leek hij een stoere, dappere hengst maar soms was hij zo erg kwetsbaar.
Avan trok zijn wenkbrauwen op naar Juliette. "En, hoe vind je het?" Ergens was hij daar wel benieuwd naar. Hij zelf vond het altijd wel leuk hier, zo diep in de natuur, waar bijna niemand kwam. En dat was te zien ook want hier leefde de natuur heel erg, wat ze op andere plaatsen waar vele mensen kwamen niet deed. Avan zag in zijn ooghoek hoe Sangre naar het meer toe was gegaan en begon te drinken. Ja, ergens was dat wel logisch aangezien ze best wel lang hadden gereden voor zijn gevoel.

OOC: Ugh. Hoop dat je er wat mee kunt.. ;3