At my place. ◘

Alice was blij dat Uruha instemde op haar voorstel en blij dat hij meewilde sprong ze het water uit. Heen en weer springend om het wat warmer te krijgen zwaaide ze met haar armen terwijl ze luid lachte. Damn, ze leek wel een klein meisje van vijf jaar die net een cadeau had gekregen die ze al héél lang wilde. Een gelukzalige glimlach sierde haar gezicht en met een lief gezicht richtte ze haar groene ogen fonkelend op Uruha. "Kom, we gaan!" Enthousiast sprong ze nog en rondje. Waar ze al die energie vandaan haalde wist ze niet maar op een of andere manier vond ze het idee zo leuk dat ze eindelijk eens een vriend had gemaakt. Ze leefde al een jaar in haar eentje, alleen op deze wereld. En nu leerde ze in één avond een jongen kennen die ze nog best aardig vond ook. Dus voor Alice was het niet meer dan logisch dat ze zo blij was.
(Ik ga nu eventjes verdergaan, sorry dat ik even godmod!) Alice nam Uruha's hand vast en trok hem naar rechts. "Deze straat nog doorlopen en dan zijn we er!" Alice had Uruha nog niet verteld waar ze precies woonde dus speelde zij nu maar voor GPS. Nadat ze drie huizen gepasseerd waren bleef Alice staan, hield ze half en keek ze de jongen naast haar glunderend aan. "Het is een klein, gezellig huisje maar in m'n eentje heb ik plek genoeg." Alice lachte, nam haar sleutelbos uit d'r zak en stak de sleutel in het sleutelgat van de houten deur. "Kom maar binnen." Alice deed de deur voor Uruha open en gebaarde hem dat hij de living mocht binnenlopen. "Ga maar zitten in mijn nederige fauteuil." Alice lachte, liep richting haar keuken waar ze de frigo opendeed en haar hoofd achter de hoek stak. "Wat wil je hebben om te drinken? Ik heb cola, bier, water, spuitwater, wat je maar wilt!" Alice bleef een tijdje staan en kwam uiteindelijk met de drank richting de living. Eigenlijk stonden er niet zoveel meubels maar volgens Alice was een fauteuil, een tv, een kast en een tafel om aan te eten wel genoeg. Ze had nog een bovenverdieping waar ze een toch nog grote badkamer had met nog een slaapkamer. "Moest je je willen opwarmen wil ik ook altijd thee of koffie zetten." Alice kwam misschien wat drukkend over maar ze wist niet goed hoe zich te gedragen. Ze had nog nooit iemand bij haar thuis ontvangen en wilde het Uruha zoveel mogelijk naar zijn zin maken.
Een weifelende glimlach stond op haar gelaat en lacherig ging ze naast hem zitten. "Filmpje kijken?"

◘ URUHA ◘

Uruha begon haar vrij vreemd te vinden en wist niet of hij nu spijt had van zijn keuze. Het was niet slecht voor hem om eens wat met andere mensen om te gaan, maar zij was vrij druk. Voor Uruha was het dan ook incasseren, zich afvragen waarom ze eigenlijk zo blij was en zo deed. Hij besloot maar uit het water te gaan, ze was zo druk en hij vroeg zich af of het kwam doordat ze het misschien koud had? Hij klom weer op de kant en trok snel zijn broek aan. Zijn wapens borg hij veilig op en zijn vest reikte hij richting Alice. Hij was kou gewend, meer omdat hij zichzelf er ook op trainde. Wanneer het sneeuwde, in een korte broek rennen. Alles om zijn lichaam te trainen op de meest extreme omstandigheden. Als je zijn leven zou kennen, wist je dat hij niet enkel een man was met wapens. Maar ook iemand die eigenlijk teveel trainde. Afstandswapens verafschuwde hij, simpelweg omdat hij daar het minst goed in was. Hij werd uit zijn gedachte gehaald toen Alice iets riep. Ze gingen? Hij knikte enkel snel en glimlachte flauwtjes naar haar. Hij had geen idee hoe te reageren op een hyperactief iemand zoals Alice.
Hij volgde haar, of eigenlijk, werd door haar de juiste richting in getrokken. Hij vond het niet erg en was rustig genoeg om het gewoon over zich heen te laten komen en zich te laten meetrekken.
"Het is een klein, gezellig huisje maar in m'n eentje heb ik plek genoeg." Uruha maakte het niet uit, hij hoefde niet in haar huis te wonen. Als het helemaal roze was, dan zou hij zich wat ongemakkelijk voelen. Maar zij moest het zelf weten, zolang hij er dan maar niet hoefde te wonen. Want hoe vrouwelijk hij dan ook kon zijn, roze droeg hij nooit, enkel paars. Toen ze zei dat hij naar binnen mocht, deed hij dat dan ook.
"Dankje." zei hij wat stug, normaal werd hij bij vrienden uitgenodigd en was alles wat makkelijker. Dan liep hij juist eerst naar binnen, toen ze een zin zei keek hij haar verbaasd aan. Hij was nog niet zo goed in de taal dat hij alles begreep. Maar het kon enkel de bank zijn, dus ging hij zitten.
"Bier." Zei hij wat sneller als dat hij eigenlijk wilde. Maar als er alcohol in zat, dan was het goed. Hij had liever wijn, maar hij ging er niet moeilijk over doen.
"Alsjeblieft." zei hij er toen snel achteraan. Hij wilde niet onbeleefd over komen, maar soms was het nette gedoe gewoon wat teveel. Hij kon ook niet 27/7 netjes zijn.
"Moest je je willen opwarmen wil ik ook altijd thee of koffie zetten." Uruha schudde zijn hoofd.
"Nee, dit is goed hoor." verzekerde hij haar. Toch keek hij even de kamer rond,
"Je woont mooi." probeerde hij eens wat aardigs te zeggen. Hij wist namelijk dat hij stil was, maar hij wist ook gewoon nooit wat hij moest zeggen.
"Wat voor soort films vind je leuk?" vroeg hij haar toen. Hij hoopte niet dat ze actie wilde, dan voelde hij zich altijd zo'n kluns. De helden werden nooit geraakt en hij had zoveel littekens, dat het haast om te huilen was. Hij leek altijd het doelwit te zijn. Romantiek hield hij ook niet van, maar, zij mocht kiezen en wat zij wilde dat gingen ze kijken.


(Sorry voor zo laat. Had niet in de gaten dat er een nieuw topic was )

Dat hij een biertje wilde werd voor haar vrij duidelijk en vluchtig bekeek ze heel haar frigo. Tot haar opluchting vond ze nog een simpele jupiler die ze met één handomdraai verloste van zijn dop. "Alsjeblieft." Alice wist niet goed hoe haar te gedragen en plaatste zich uiteindelijk maar naast hem in de zetel met een colaatje in de hand. Zijn vraag deed haar opkijken en kalmpjes haalde ze haar schouders op. Het leek erop dat de warmte in de living haar wat rustiger had gemaakt en met een lieve glimlach bleef ze Uruha aankijken. "Horrors of thrillers, daar hou ik niet zo van maar ik heb denk ik wel nog een actie komedie liggen." Alice sprong overeind en bukte zich om het onderste kastje onder de tv te kunnen openen. Met haar wijsvinger ging ze alle films af en uiteindelijk haalde ze er één hoesje uit. "Rush hour? Ik heb 'm zelf nog niet gezien maar de achterkant is veelbelovend." Alice probeerde te lachen, overhandigde hem het hoesje zodat ook hij het ook eens kon lezen maar wist op een of andere manier al dat het hem niet zou uitmaken.
Uruha zag er haar een kalme jongen uit, iemand die voor zijn vrienden in het vuur zou springen en hem niet veel druk maakte om dingen. Daarom dat ze dan ook de cd-rom maar in de dvd speler stak en de televisie opzette. "Ik heb nog een een pak chips en nog wat cake van gisteren liggen, ik zal ze even gaan halen." Alice zette de dvd op pauze en liep kalmpjes richting haar kleine keukentje. Daar haalde ze de cake uit de frigo en met een sierlijke zwaai had ze de chips van een grote kast gegrist. Met een onschuldige glimlach wandelde ze Uruha's richting uit en legde ze de lekkernijen op haar kleine tafeltje voor de bank. "Okee .." Alice zette de dvd weer op play en nestelde zich tegen de zijkant van de bank.
Toen de film op zijn einde liep haalde ze een hand door haar blonde lokken. "Oké, zo grappig vond ik 'm ook weer niet maar hij viel wel mee." Alice lachte, zette de tv uit en richtte zich tot Uruha. "Maar vertel eens wat Uruha over jezelf, ik ken je helemaal niet en eigenlijk wil ik wel wat meer van je weten." Alice plaatste haar rug tegen de leuning van de bank en bleef Uruha enkele tellen met haar gifgroene ogen aankijken. Ondertussen propte ze wat chips in haar mond, knabbelde ze er iets te luid op en gniffelde ze wel erg meisjesachtig als ze dat doorhad. "Geen schrik hebben om iets te nemen hé!" Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht. Ze zou niet willen dat ie bang was om iets te nemen.

-No problem ;d Heb btw de film rap laten doorgaan aangezien dat toch niet zo interessant is xD

Uruha pakte uit beleefdheid het hoesje aan, komedie was goed genoeg. Ging nergens over en vaak enkel sukkels die erin speelde.
"Helemaal goed." zei hij met een flauwe glimlach. Hij wist namelijk zelf maar al te goed dat hij er totaal anders uit zag als hij lachte en wilde dit zo veel mogelijk ontwijken. Hij legde het hoesje op de tafel en het verbaasde hem eigenlijk dat ze chips en cake ging pakken.
"Voor mij hoeft het niet hoor." zei hij rustig, weer zat hij met zijn hoofd bij het feit dat het slecht was. Het was niet goed voor je lichaam en al die nonsens was iets voor Uruha, die veel te druk bezig was om zijn lichaam gezond te houden. Een zeur was het op dat gebied.
Eigenlijk zat hij wat verveeld naar de film te kijken en was hij er niet echt mee bezig. Zijn gedachte waren bij de opdracht die hij had. raadsels en onduidelijkheden waren het enige wat hij nu nog had. Af en toe kreeg hij wel wat mee van de film, maar dat waren vooral slechte grappen en stomme dingen.
"Oké, zo grappig vond ik 'm ook weer niet maar hij viel wel mee." Hij had niet eens echt in de gaten gehad dat de film afgelopen was.
"Ik vond de grappen niet zo heel leuk." Zei hij eerlijk, maar in Japan hadden ze ook hele andere humor. Toen Alice wilde dat hij wat meer over zichzelf vroeg moest hij even nadenken. Wat kon hij over zichzelf vertellen? Had hij eigenlijk al iets verteld over zichzelf? Ach, het kon geen kwaad om iets te vertellen.
"Voor als het je nog niet opgevallen was, ik ben opgegroeid in Azië. Japan om specifieker te zijn. Mijn ouders zijn erg van de traditie, dus ik ben in een karate kamp gezet. Dat was tegelijk mijn school, vandaar dat ik ook niet zo heel slim ben en meer van vechten weet als van biologie." Hij dacht even na, wat kon hij nog meer vertellen over zichzelf? Hij vond zichzelf niet zo'n boeiend leven hebben, al zouden sommige daar toch heel anders over denken.
"Voor mijn werk reis ik veel, dat is de rede van mijn verblijf hier. Af en toe ga ik nog wel eens terug naar mijn moeder... Mijn vader is overleden." Dat laatste kwam er wat moeizaam uit, ook omdat hij niet wist of hij zoiets wel moest vertellen. In ieder geval niet mee eindigen. Al was het iets waar hij op dit moment niet zozeer bij stil stond. Hij praatte niet graag over zichzelf, omdat hij niks mocht zeggen. Niks kon zeggen, simpelweg teveel geheimen.
"Dat was het wel zo'n beetje denk ik?" vroeg hij en grijnsde wat onzeker naar Alice.
"Jij?" mompelde hij toen wat. Hij werd zenuwachtig van dit soort situaties.

Alice sloeg geen acht op het feit dat ie geen chips of cake moest hebben en luisterde aandachtig naar wat hij te vertellen had. Dat hij van Aziatische afkomst was had ze inderdaad wel al voorstelt maar hetgene wat hij er allemaal had bij gezegd wist ze nog niet.
“Dus een echt schooltalent ben je dan niet? Humh, valt te vergelijken met mij. Ik ga al helemaal niet naar school en volg een aantal uren in de week privéles van alle hoofdvakken die meisjes van mijn leeftijd normaal gezien moeten krijgen.” Alice probeerde te glimlach maar je kon duidelijk aan haar gezicht zien dat ze liever op school had gezeten dan hier thuis. Zeker als ze zo groepjes meisjes zag giechelen en lachen, dan mistte ze dat leventje wel. Uruha’s vraag had haar uit haar gedachten gehaald en kort haalde ze haar schouders op. Ze slaakte een diepe zucht en lachte kortjes. “Tjaa .. Dat ik pleinvrees heb, graag zwem en niet zo hou van de drukte dat wist je waarschijnlijk wel al.” Alice grinnikte, haalde een hand door haar haren en plaatste zich iets comfortabeler op de bank. “Ik kom normaal gezien van Alaska en heb één oudere zus. Heel mijn familie zit nu nog in Alaska. En ja, mijn ouders hebben me hierheen gekickt om wat meer vertrouwen op te bouwen, meer mensen te leren kennen maar dat is me tot nu toe toch niet vrij goed afgegaan. Ik voel me hier véél slechter dan ik me daar voelde en om eerlijk te zijn werkt dat niet altijd goed op m’n humeur.” Alice’s gezicht vertrok en een pijnlijke blik streek neer op haar gezicht. “Je hebt er misschien geen idee van maar om elke dag met schrik of angst over straat te lopen, bang om een grote groep mensen tegen te komen, het werkt echt deprimerend. Ik ga er aan kapot.” Alice zuchtte een tweede keer en richtte haar groene ogen voor zich. “Maar ach, veel kan ik er niet aan doen. Live goes on.” Ze glimlachte, keek Uruha zijdelings aan en nam snel nog een slokje van haar cola.
“Maar ..” Alice plaatste een vinger tegen haar kin en lachte zachtjes. “..ik ben blij dat ik je ben tegengekomen.” Een lieve glimlach rustte op haar gezicht en duidde erop dat ze het echt wel meende wat ze zei.

Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vroeg over het schooltalent, school was een vreemde situatie voor hem. Iedere keer weer les en pauze, sociaal omgaan met mensen. het was niet zijn beste eigenschap. Maar omdat hij geleerd had om netjes te zijn, ging het vaak goed.
"Dat klinkt niet echt heel gezellig dus, dat je hier naartoe bent gekomen?" Vroeg hij rustig, al wist hij het antwoord al. Hij begreep hoe erg het was om telkens met angst te lopen. Hijzelf had dat ook een jaar meegemaakt. Op het kamp moest je jezelf bewijzen, hoe goed je was en wat je allemaal kon. Tegen soms wel veel oudere kinderen, die het al langer deden. Toch was hijzelf er sterker van geworden, maar hij betwijfelde of dat met haar ook ging gebeuren.
"Ik kan het begrijpen, maar snap niet hoe je bang kunt zijn van mensen." zei hij met een flauw lachje. Het kwam meer voort uit het feit dat hij zich probeerde in te beelden waarom zijzelf zich zo voelde.
“..ik ben blij dat ik je ben tegengekomen.” Hij keek om naar haar, aan zijn gezicht was wat verbazing te zien. Maar ook zocht hij naar woorden, niemand was blij om hem tegen te komen. Normaal gesproken niet, dan was hij een tank die alles op zijn pad plat wilde maken. Hij slikte even, nog steeds zoekend naar woorden. Moest hij zeggen, dat hij ook blij was dat hij haar tegen was gekomen? Dat kon hij niet, dat zou deels een leugen zijn. Niet geheel, want hij vond het niet erg, maar hij was niet zo enthousiast over de ontmoeting als Alice.
"Dan moet je de jongen die achter je aan zat bedanken." Zei Uruha meer als een grapje, aangezien hij degene was die haar bij hem had gebracht.
"Ik vind het ook gezellig met jou." antwoordde hij beleefd naar haar. Het was een vreemde situatie voor hem en hij had niet echt vrienden. Enkel waarmee hij de strijd aan ging en die hem hielpen om te krijgen wat hij nodig had. Maar dat waren niet altijd vrienden te noemen.

Alice keek Uruha zijdelings aan en knikte kort op zijn vaststelling. "Nee, inderdaad. Ik ben dus niet naar hier gekomen uit eigen wil. Dwang? Dat is misschien het gepaste woord." Ze glimlachte flauwtjes maar haalde daarna snel haar schouders op. "Maar nu ik hier ongeveer ben ingeburgerd en ik af en toe nog eens buiten durf komen valt dat allemaal wel mee. Het klinkt misschien erger dan het is." Alice grijnsde en haalde een hand door haar blonde, gekrulde haren. Uruha leek een tijdje te moeten nadenken om antwoord te kunnen geven op haar vraag. Alice besloot daar maar niet op te reageren en hield zich stilletjes tegen de bank gedrukt. Pas toen ze zijn lippen zag bewegen draaide ze haar hoofd een kwartslag en grinnikte ze op wat hij te zeggen had. "Ik was niet naar het vissen naar complimenten hoor. Ik kan best begrijpen dat je hier niet volledig op je gemak bent, of wel? Alleszins verplicht ik je hier niet te blijven hoor! Je bent vrij om te gaan moest je dat willen." Alice glimlachte vriendelijk en probeerde Uruha enkele tellen recht aan te kijken. Oogcontact maken bleef moeilijk maar met deze jongen had ze er klaarblijkelijk minder moeite mee.
Na ongeveer een vijftal minuten stelde ze zich recht en draaide ze zich nog een keertje naar Uruha. "Zeker dat je niets wilt hebben om te eten, hé?" Alice bleef het nogal raar vinden dat hij niets wou om te eten. "Ik ga me nu even douchen, ik stink voor dood. Moest je straks ook een douche willen nemen, geen probleem hoor!" Alice lachte en nam de twee glazen van het tafeltje mee naar haar keukentje. "Je mag gerust even rondkijken hoor, ik ben binnen tien minuutjes terug!" Alice liep de trappen op naar boven en haastte zich de badkamer binnen.
Na exact twaalf minuten trok ze een droge, simpele jeansbroek aan met daarop een lol shirtje dat gewoon gemakkelijk was om mee rond te lopen. "Uruha?" Ze stond weer in het keukentje en keek om zich heen. Pas toen ze hem weer zag zitten liet ze een stralende glimlach zien. Het voelde fijn om iemand bij haar te hebben, dat moest ze toegeven. "Soms zin even mee naar buiten te gaan naar mijn tuintje? Ik wil je nog wat laten zien." Alice wenkte hem met een vinger en duwde haar buitendeur open. Pas nadat ze er beiden uit waren deed ze de deur terug dicht en leidde ze Uruha door haar reusachtige tuin vol kleurrijke, rijk aan soorten bloemen en andere plantensoorten. "Langs de voorkant ziet het huis er zeer simpel uit met weinig accessoires maar hier leef ik me pas echt uit. Van mijn moeder heb ik bloemen leren zaaien en groot brengen, heb ik kruiden leren gebruiken en hou ik me meestal bezig met de natuur." Ze glimlachte en stapte verder langs een paadje dat bestond uit stenen met wat mos dat ertussen was gekropen. "Zoals je wel ziet is mijn 'tuintje' wel redelijk groot uitgevallen en komt dit gebied uit op een grote hut waar ik al mijn herinneringen van vroeger heb geplaatst. Van foto's tot mijn knuffelberen en nog vele andere herinneringen aan mijn leven in Alaska." Alice bleef maar vertellen en leidde hem richting haar hutje. Via een lange trap kon je het hutje binnengaan en kwam je uit op een gezellig, knusse ruimte waar er vooral veel lichtjes en versieringen in zaten. Of Uruha het hier leuk zou vinden wist ze niet maar in dat suffige huis blijven zitten, daar had ze geen zin in. "En, wat vind je er allemaal van?" Ze lachte en spreidde haar armen alsof ze zijn reactie wilde horen.

Hij vond het rot voor haar dat ze uit dwang haast hiernaartoe was gekomen. Hij wist dingen van dwang, want dat was iets wat ze vaak gebruikte in het training kamp waar hij zat. Ze moesten dit en ze moesten dat, maar er was nooit spraken dat ze iets mochten. Waardoor zijn keuzes vaak ook als een soort dwang voelde. Toen hij zijn antwoord had gegeven, glimlachte hij zwak op haar antwoord.
"Ik was niet naar het vissen naar complimenten hoor. Ik kan best begrijpen dat je hier niet volledig op je gemak bent, of wel? Alleszins verplicht ik je hier niet te blijven hoor! Je bent vrij om te gaan moest je dat willen." Door de zin knikte hij enkel.
"Dat weet ik, maar ik voel me sowieso niet snel op mijn gemak bij mensen. Ik ben er namelijk ook niet zo goed in." Hij haalde zijn schouders wat onverschillig op, een teken dat het niet veel uitmaakte. Maar het was voor hem gewoon moeilijk om te praten met iemand en er geen andere missie bij te hebben of omdat hij iemand moest overtuigen. Hier zat Uruha gewoon, een man van achtentwintig jaar. Hij voelde zich niet eens zo oud, maar als hij dan zijn leeftijd in zijn hoofd kreeg, voelde hij zich heel oud.
"Zeker dat je niets wilt hebben om te eten, hé?" Hij schudde zijn hoofd.
"Ik moet op mijn lichaam letten." Zei hij met een klein lachje, niet dat hij snel dik zou worden. Maar 's avonds eten vond hij slecht. Hij keek haar vragend aan, ze ging douchen? Het was hem niet opgevallen dat ze stonk, maar hijzelf was niet zo op geur gericht. Hij rook vaak genoeg naar zand, stenen en zelfs bloed.
"Dan stink ik natuurlijk nog erger?" zei hij met een flauw glimlachje en knikte.
"Ik zal wachten." Dat deed hij dan ook, hij bleef zitten. Hij ging niet in iemand anders huis rondkijken, dat was niet netjes en heel ongepast. Als andere het deden vond hij het vaak niet erg, maar om het zelf te doen, vond hij het verschrikkelijk. Zo bleef hij dus wachtten, ondertussen spelend met de ring die hij om zijn vinger had.
"Uruha?" Hij keek om en toen zij hem zag zitten en zij meteen een lach op haar gezicht kreeg, glimlachte hij flauwtjes terug. Misschien zelfs wat verlegen, want ze leek echt blij te zijn dat hij er was. Terwijl hij er niet vaak voor zorgde dat mensen blij werden met zijn bezoeken. Hij knikte op de vraag of hij mee naar buiten ging en stond op, terwijl hij nadacht over wat ze kon laten zien. Hij bedacht al meteen dat ze misschien een beeld had gemaakt, een standbeeld van iets.... Maar toen hij een stap buiten de deur zette, keek hij met grote ogen rond. Een reusachtige tuin, met teveel bloemen. Hij was zo niet goed in bloemen planten en ze leken altijd dood te gaan als hij ze moest verzorgen.
"Dat doe je goed." Zei hij over dat ze wist hoe ze bloemen groot kon brengen. Zij was haast het tegenovergestelde van hem. Uruha zorgde voor de dood, terwijl Alice zorgde voor leven. Maar als hij haar zou vertellen wat hij deed, was het sowieso gedaan met de aardigheid. Dat maakte voor hem contact met andere mensen moeilijk, hij mocht niemand echt aardig gaan vinden. Wanneer dat gebeurde, was dat een makkelijke prooi om hem over te halen iets te doen, voor het leven ven een vriend of vriendin. Hij knikte bij wat ze vertelde, en dat was veel. Ze kon zo makkelijk vertellen, dat hij zich af begon te vragen waarom ze zo bang was voor mensen.
"Waarom ga je geen boek schrijven?" vroeg hij toen zonder na te denken. Hij sloeg zijn ogen neer en wendde zijn hoofd een stukje weg. "Sorry." Het was niet netjes om opeens over een totaal ander onderwerp te gaan spreken. Waarom kon hij daar niet gewoon enkele seconde aan hebben gedacht.
Het hutje verbaasde hem, hij vond het gezellig. Niet te groot, het was leuk en daar hield hij dan ook van. Een glimlach kwam op zijn gezicht.
"En, wat vind je er allemaal van?" Hij keek op naar haar.
"Verassend." Bracht hij als eerste woord eerlijk uit. "Het is gezellig." Hij knikte om het te ondersteunen. Het deed hem denken aan een soort boomhut, maar dan wat huiselijker.
"Waarom woon je eigenlijk alleen? Niet bij je vriend of bij een vriendin ofzoiets." vroeg hij toen rustiger, ze had misschien niet veel vriendinnen, maar vast wel een goede en als man, moest je goed voor een meisje zorgen, dus had hij op z'n minst bij haar moeten wonen.

Alice haalde kort een wenkbrauw op. "Jij je niet goed voelen bij mensen? Voel je je nu dan ongemakkelijk?" Alice probeerde hem zo kalm mogelijk toe te spreken, niet echt wetend welke houding ze moest aannemen aangezien ze niet wou dat Uruha hier met tegenzin was. Alice stapte het hutje rond en stak nog een kaarsje aan dat als enige nog niet brandde. "Jij op je lijn letten? Un-be-liev-able!" Alice lachte uitbundig en liet zich op een soort poef zakken naast een grote kast.
"Ik heb toch nog niets geroken maar misschien als je hevig met je armen gaat zwaaien, dan is de kans er wel dat ik omver ga liggen." Alice grijnsde, jutte hem enkel wat op maar hield het braaf. Ze vond zijn gezelschap oprecht leuk en hoopte dat Uruha zich op een of andere manier zou kunnen settelen hier, zich goed voelen met haar in zijn gezelschap. Zijn reactie, dat ze een boek zou moeten schrijven, snapte ze niet zo goed. Bedoelde hij daarmee dat ze haar mond moest houden of dat ze teveel praatte? Alice wist het niet goed dus glimlachte ze maar wat onhandig. Misschien babbelde ze wel teveel, irriteerde het hem en kon ze beter even haar mond houden. Met haar rechterbeen over haar linkerbeen neuriede ze een liedje, niet echt wetend wat ze nu moest doen. Pas toen hij opnieuw begon te praten en haar een aantal vragen stelde haalde ze haar schouders luchtig op. "Ik kan mijn 'vrienden' op één hand tellen. En die wonen ook allemaal apart, of met hun andere vrienden of met hun vriendje of vriendinnetje. Ik ben de enigste die alleen is en daarom dat ik me zo uitlaat in mijn tuintje. Dat is de enige plek waar ik me kan laten gaan en waar ik mijn eenzaamheid mee kan langs de kant schuiven." Alice beet kort op haar onderlip. Het viel zwaar om al deze dingen toe te geven aan iemand die ze nog maar een dagje kende maar ze wist dat hij dat wel niet voor heel de wereld ging rondbazuinen. Ze zat hier goed, in haar hutje, tuintje en huisje zonder al te veel lawaai. Maar wat compagnie onder de middag zou voor haar geen kwaad kunnen. "En jij, hoe komt het dat jij het moeilijk hebt om met mensen te praten?" Ze richtte haar smaragdgroene ogen op hem en bleef hem zo weer even aankijken. Terwijl ze dat deed stak ze opeens haar vinger op. "Juist ja, ik moet mijn beestjes nog eten gaan geven." Alice lachte en wist dat Uruha nu waarschijnlijk wel raar zou opkijken. "Ik heb nog drie honden in m'n achtertuin. Ze mogen niet binnenkomen omdat het zo'n sloddervossen zijn en als ik ze laat doen komen ze met hun aarde poten binnen." Alice lachte en deed het teken dat hij gewoon moest blijven zitten. Zo snel als ze kon haastte ze zich naar buiten en rende ze richting de ren waar ze de drie honden buiten liet. Ashko, Mandy en Daryll, haar drie husky's die ze van haar moeder had meegekregen. Deze dieren liggen haar zeer nauw bij het hart omdat zij haar weer terug brengen naar haar vroegere tijd. "Kom, suffies!" Alice duwde ze de richting van de schuur uit en liet ze na haar signaal binnengaan. "Aanschouw, mijn drie vriendjes." Alice lachte en liet de honden kennismaken met Uruha. Als Uruha niet van honden zou houden zou ze dat wel merken, dan zou Alice ze wel weer buiten steken.

"Jij je niet goed voelen bij mensen? Voel je je nu dan ongemakkelijk?" Hij keek naar haar. Maar wist niet helemaal goed wat te zeggen. Nee, hij voelde zich niet gehele ongemakkelijk, maar ook niet totaal rustig.
"De meeste mensen vinden me raar." Zij hij simpel. "Nee, ik voel me nu niet ongemakkelijk, ik weet enkel niet goed wat ik moet zeggen. Mijn leven is niet zo interessant." zei hij rustig, maar zelf wist hij wel dat zijn leven interessanter was als dat hij nu zei. Hij vond het gewoon moeilijk om bij iemand te zijn, waarbij hij de onnozele en onschuldige man moest uithangen.
"Jij op je lijn letten? Un-be-liev-able!" Hij keek haar wat verbaasd aan toen ze moest lachen.
"Ja, een lichaam neemt alles op, zoals je misschien kan begrijpen." zei hij met een flauw glimlachje. Toen ze zij dat hij met zijn armen kon gaan zwaaien schudde hij met een klein lachje zijn hoofd.
"Dat bespaar ik je dan liever." Mompelde Uruha wat en bekeek de dingen die er in het hutje stonden. Het leek een soort eerbetoon, het had zelfs kunnen zijn dat het een tombe was van een overleden iemand. Waar al de schatten lagen en ze het vierde als een soort overwinning.
Ze vertelde dat zij alleen was en hij vond het vervelend voor haar. Dat ze eigenlijk niemand had. Helaas kon ze haar niet vertellen dat hij haar kon helpen. Dat hij een vriend voor haar kon zijn. Maar hij kende ook niemand. Dus simpelweg kon hij haar niet helpen. Het enige wat hij kon doen was een paar uurtjes hier blijven, waarna hij haar weer met rust zal laten.
"Het is goed dat je een hobby hebt gevonden." zei hij haar met een glimlachje. "Maar je kan makkelijk vrienden maken, in ieder geval. Je praat graag, dus het is een vreemde combinatie met je pleinvrees." Zei hij eerlijk. Het meisje had in zijn ogen niks, ze was in zijn ogen een meisje wat vast vele vrienden had en vast niet op zo'n vreemd persoon als Uruha aan het wachten was. Maar ze leek het juist leuk te vinden, iets waar hij wat zenuwachtig van werd. Toch was haar achtergrond anders als dat ze deed vermoeden. Maar dat was bij hem eigenlijk hetzelfde, zijn achtergrond zat anders in elkaar.
"En jij, hoe komt het dat jij het moeilijk hebt om met mensen te praten?" Deze vraag haalde hem uit zijn gedachte en hij glimlachte flauw naar haar.
"Mensen zien mij als anders. Waardoor ik wat schuw ben geworden naar mensen toe. Waarbij ik ook nogal slechte ervaringen heb gehad met mensen." zei hij rustig en luisterde naar wat zij daarna vertelde. Ze had het over beestjes? Ze verkleinde veel, dus hij was bang dat het reuze honden waren. Ze vond haar reusachtige tuin al een tuintje, dus dan vond ze vast een paard ook een paardje. Voordat hij ook wat kon vragen, was ze al weg gegaan. Waarna ze terug kwam met drie, in zijn ogen, vrij grote honden. Waar hij al bang voor was, waarom drie van zulke joekels? Hij was niet bang voor honden, maar wist gewoon niet hoe met ze om te gaan. Hij bleef dus stil zitten, terwijl hij er een over zijn kop aaide. Het leek de rustigste en hij was blij dat ze hem niet meteen besprongen.
"Je hebt drie honden?" vroeg hij haar wat ongelovig. Hij snapte niet waarom ze drie honden hadden.
"Je bent vrij vreemd, hopelijk weet je dat?" Vroeg hij met een kleine grijns.
"Je praat veel, hebt drie honden en een mega tuin." Zei hij haar en wees naar een muur. "Maar een een eerbetoon aan jezelf van vroeger?"

Alice was al blij om te horen dat hij zich toch niet ongemakkelijk voelde maar dat hij gewoon niet veel wist te zeggen. "Ik weet ook nooit wat te zeggen, ik improviseer maar wat." Alice grinnikte en hield haar ogen op haar drie honden gericht. Zijn reactie over eten liet ze maar achterwege en sloeg ze dus ook geen acht op. "Daryll, die aan je been staat, dat is de braafste van de drie," zei ze om hem maar gerust te stellen. 'de anderen zijn nu niet gevaarlijk maar wel wilder. Allemaal bijten ze niet hoor!" Alice haalde een hand door haar haren en floot een soort melodietje waarop alle honden haar richting uitkwamen en braafjes voor haar gingen zitten. "Blijven .." Zei ze op een strenge toon. De honden bleven kalmpjes zitten en nadat Alice één vinger naar beneden gooide gingen ze alle drie liggen. "Braaf." Ze gaf hen allemaal een aai over hun kop en ging terug richting Uruha. "Het is nodig om die honden de baas te kunnen, anders kan ik er geen weg mee." Ze lacht en luisterde ondertussen aandachtig naar wat hij te vertellen had. Een fris windbriesje streek over haar ruggengraat en kort schudde ze met haar hoofd. Brr, het werd kouder. Zijn reactie deed haar lichtjes blozen. Zag ze er dan zo sociaal uit? Misschien wel tegen hem, maar als ze in het openbaar stond -met allemaal andere mensen- blokkeerde ze.
Niet echt wetend wat ze daarop moest antwoorden liet ze enkel een brede glimlach zien als antwoord. Ze zou zijn woorden maar als compliment opvatten. Pas toen Uruha weer begon te vertellen richtte ze haar blik op en knikte ze begrijpelijk op zijn hele vertellement. "Slechte ervaringen? Kun je daar voorbeelden van geven?" Het was de pure nieuwsgierigheid die haar die vraag deed stellen. En moest Uruha dat nu niet willen vertellen zou ze daar zonder problemen vrede mee nemen. Terwijl ze wachtte op een antwoord van de jongen met de zwarte haren liet ze haar smaragdgroene ogen gaan richting een aantal foto's van zij toen ze klein was samen met haar familie. Een brok vormde zich in haar keel en kalmpjes slikte ze die weg. Ze werd altijd emotioneel en kwaad tegelijkertijd als ze eraan dacht dat haar moeder haar zo goed als verstoten had hierheen. "Ik heb al die dingen om me bezig te houden in de dag. Ik kom haast niet buiten, alleen 's nachts en dat is dan ook alles. Deze honden heb ik mogen meenemen van mijn moeder, omdat ze wist dat ze alles voor me betekenden." Alice grinnikte en klapte in haar handen. Meteen sprongen de husky's recht en kwamen ze al kwispelend naar haar toe. "Wat zie ik ze toch zo graag.." Ze lachte en nam ze allemaal bij hun hoofd om ze dan stuk voor stuk een zoen te geven op hun neus. Zijn vraag had ze op een of andere manier wel durven verwachten. "Ik zou niet weten wat ik van mezelf zou moeten ophangen .. Ik heb bijna nooit op foto's willen staan omdat ik me altijd te lelijk vond." Alice keek naar de grond en durfde Uruha pas na enkele seconden aankijken. "Dus jaa.."

De ogen van Uruha keken naar haar. Hij was blij te horen dat zij ook nooit wist wat te zeggen. Maar het verschil van hem en van Alice is dat zij geen moorden hoefde te verbergen. Hij moest verbergen waar hij goed in was, mensen doden en inbreken. Niet echt iets wat je tegen een liefelijke jongedame zegt of waar je even leuk over op kan scheppen. Al was hij benieuwd hoe ze zou kijken naar hem. Als hij vertelde hoe het werkelijk zat, maar dat ging hij niet doen. Hij vond het niet moeilijk om geheim te houden en hij luisterde toen ze het had over haar honden. Daryll, was de braafste? Hij gaf het dier een paar klopjes op zijn kop en keek wat achterdochtig naar de andere. Hij was blij te horen dat de andere toch niet beten, iets waardoor hij weer wat ontspannender kon zitten.
"Slechte ervaringen? Kun je daar voorbeelden van geven?" Hij haalde zijn schouders op.
"Het is niet zo interessant. Ik doe gewoon wat ik wil en draag wat ik wil. In Japan kun je nogal veel maken. Maar in Europa ben je nogal een vaag geval." Zij hij rustig. "Tevens heeft het kamp waar ik heb gezeten niet veel goeds gedaan. Discipline, moed en kracht waren de enige drie dingen waar je mee te maken had. Geen emoties, geen vrienden of liefde." Hij glimlachte naar haar, zulke dingen vond hij niet erg om te vertellen. Heel erg vond hij het niet om anders te zijn.
"Ik zou niet weten wat ik van mezelf zou moeten ophangen .. Ik heb bijna nooit op foto's willen staan omdat ik me altijd te lelijk vond."
Hij keek haar verbaasd aan.
"Mag ik -Zonder als een vies pedofiel mannetje over te komen- zeggen dat ik je totaal niet lelijk vind? In tegendeel zelfs." Hij glimlachte naar haar. Hij vond niet snel mensen heel knap of was snel verliefd. Dat was niet zijn ding. Hij heeft ooit al eens een fout gemaakt door verliefd te worden op een meisje dat jonger was als hem. Iets wat hij niet graag nog eens meemaakte.

Alice keek Uruha's richting uit toen hij begon te vertellen over de tijd dat hij in een kamp zat en lichtjes knikte ze. "Discipline, moed en kracht.. Drie eigenschappen die een man best hard kunnen maken.." Zei ze meer tegen zichzelf dat tegen Uruha. Het was een feit dat jongens op zo'n kamp gemakkelijk worden gekraakt en zich hard gaan opstellen tegenover alles wat ze daar moeten doen. Het is een soort leerproces die mensen positief of negatief kunnen veranderen. Of dit bij Uruha nu positief was of niet, daar kon ze natuurlijk niet op antwoorden omdat ze hem daarvoor al niet kende. "Ik hoop voor jou dat dat kamp een goede invloed op je heeft gehad." Ze glimlachte op haar vrolijkst en aaide ondertussen de honden onder hun kin. Het werd al later in de avond en Alice had het eerlijk gezegd best naar haar zin met deze jongen. Alhoewel hij zeker tien jaar ouder was dan haar voelde ze zeker geen leeftijdsbarrière en amuseerde ze zich best. "Uhmm.." Alice zocht naar haar woorden en richtte haar ogen naar de grond. "Ik denk dat ik stilletjes aan maar weer naar m'n bed ga gaan.. Van mijn part mag je hier blijven slapen, ik heb nog wel een logeerkamer in overschot." Alice keek Uruha met een vriendelijke blik aan en haalde kort haar schouders op. "Je bent vrij om te gaan en vrij om te blijven." Ze lachte, en deze lach was oprecht. Het was een feit dat ze Uruha leuk vond, niet leuk leuk, gewoon leuk. Ze vond het fijn om een vriend te hebben en wilde dat graag zo houden. Kalmpjes stelde ze zich recht en stak ze de honden weer in hun bench. Nadat ze dit gedaan had sloot ze -nadat Uruha naar buiten kwam- de deur van haar hutje en wandelde ze het lange pad weer af richting haar huis. En bij het compliment dat ze van Uruha kreeg voelde ze hoe haar wangen rood kleurden en ze een warme gloed via haar nek voelde opborrelen. "Thanks.. Het is fijn om dat eens te horen van iemand anders dan mijn moeder." Alice probeerde sufjes te glimlachen en haalde vlug een hand door haar haren. Waarom voelde ze zich toch zo gevleid door hem? Het leek nu wel ofdat ze tilt sloeg en ze niet wist wat te zeggen. Eén complimentje en Alice klapte toe. Een zucht verliet haar keel en kalmpjes trok ze een bloemetje van haar prachtige rode rozen. "Als aandenken." Alice stak de bloem ter hoogte van zijn borstzak en grijnsde van oor tot oor. Het stond hem goed die rode roos.

"Discipline, moed en kracht.. Drie eigenschappen die een man best hard kunnen maken.." Hij knikte enkel, ze had gelijk. Het was een plek waar je hard gemaakt werd. Simpelweg doorgaan, wanneer je gebroken was.
"Ik hoop voor jou dat dat kamp een goede invloed op je heeft gehad." Hij had wat hij wilde, was niet bang om iemand te vermoorden. Was dat goed? Hij glimlachte flauw naar haar.
"Ik denk dat het de bedoeling was dat ik er zo uit kwam, dus ja." Maar hij ging niet zeggen dat het goed was. Want om mensen haast gevoelloos te maken tegen andere pijn te doen, leek hem niet geheel 'goed'.
"Ik denk dat ik stilletjes aan maar weer naar m'n bed ga gaan.. Van mijn part mag je hier blijven slapen, ik heb nog wel een logeerkamer in overschot." Hij knikte dankbaar naar haar. Maar hij moest het niet doen, dat wist hij zelf ook. Het was voor hem niet slim om met iemand die 'normaal' was om te gaan.
"Thanks.. Het is fijn om dat eens te horen van iemand anders dan mijn moeder."
"Jammer dat mensen niet vaker de waarheid spreken." Hijzelf was niet de eerlijkste persoon op aarde. Hij had voldoende geheimen om een bijbel mee vol te schrijven. Maar was verder over hoe hij dacht over dingen eerlijk. Al probeerde hij gevoelens te onderdrukken, geen medelijden, geen liefde, geen vriendschap. Dit alles was slecht en dat wist hij, Probeerde hij te verwijderen uit zijn systeem. Toch was hij een mens en kon hij het niet werkelijk uit zijn systeem wissen.
Ze schonk hem een roos en Uruha kon het niet laten te grijnzen. Een grijns die hem meteen een ander persoon liet lijken.
"Ik zal hem bewaren." Hij pakte hem langzaam uit haar handen en bekeek hem voor enkele tellen. "Maar ik kan niet verwachten dat je een bed voor me hebt en dat je een wildvreemde na een dag in je huis laat slapen. Denk niet dat ik het niet wil, maar ik vind het ongepast om te blijven slapen. Hopelijk heb ik je niet te lang opgehouden?" Uruha pakte haar hand vast en keek haar bezorgd aan. Hij klonk wat bezorgd en keek haar onderzoekend aan. Hij kon niet ontkennen dat hij zich verantwoordelijk voelde voor haar welzijn. Zij had hem dingen verteld en hij hoopte enkel dat het goed ging komen en dat ze zichzelf beter ging voelen. Of in ieder geval zekerder, want hij snapte niet waarom ze zo onzeker was. Hij snapte het wel vanuit haar kant, maar het hoefde niet.

Alice lachte zachtjes om zijn uitspraak dat hij blij was dat iemand anders dat eens zei dan zijn moeder. "Zo erg kan het toch niet zijn." Alice grinnikte en keek hem recht aan in zijn ogen. Het was een mooie jongen met een interessant innerlijk, en dat tweede sprak haar vooral aan. Niet alleen omdat ze voor het eerst weer eens iemand was tegengekomen die haar wél wilde leren kennen en bij wie ze zich goed voelde maar ook omdat ze hem ook oprecht leuk vond. Het was niet dat ze hem hier wou buiten bonjouren maar eerder dat ze gewoon moe werd. "Ik ben al blij dat je die roos niet meteen de grond weer op gooit, ik hoop dat je 'm naast je bed in een vaas zet." Bij dat laatste knipoogde ze plagerig, hopend dat hij inzag dat ze dat als een grapje bedoelde. Ze vond het al leuk dat hij haar 'attentie' apprecieerde. De roos was immers helemaal gegroeid en grootgebracht door haar harde werk. Toen hij haar hand vastnam keek ze hem verward aan en glimlachte weifelig. Ze was het niet gewoon van Uruha dat hij haar aanraakte maar het voelde wel goed. "Ik ben al blij dat je met me mee wilde naar huis. Daar ben ik je al super dankbaar voor! Plus het redden natuurlijk van vanmiddag.." Alice keek richting de grond en glimlachte breed naar hem. Ja, ze hoopte dat hij vaker langskwam en tijd met haar wou doorbrengen. Want het leek erop dat ze zich veilig voelde bij hem en ze dat gevoel zo lang mogelijk wilde koesteren. "En natuurlijk hou je me niet op! Wat zit ik hier anders te doen?" Alice haalde haar schouders luchtig op en legde een hand voorzichtig op zijn schouder. "Beloof je me dat je vaker komt?" Alice's ogen keken hem hoopvol aan en haar smaragdgroene ogen fonkelden. Ze zou het te jammer vinden om het alleen maar bij deze dag te laten en hem daarna nooit meer te zien. Daarvoor had ze hem veel te veel verteld en daarvoor wilde ze meer tijd met hem doorbrengen. "Kom even mee." Alice leidde hem richting de keuken en nam een papiertje waar ze haar nummer opschreef om hem daarna in zijn handen te duwen. "Verlies het alsjeblieft niet en bel me op." Haar stem klonk zacht en hoopvol en op een of andere manier vond ze het ontzettend jammer dat ze hem nu al liet gaan. Ook al dacht ze bij zichzelf dat het al laat was en ze beter haar bed zou inkruipen. "Zeker dat je écht niet wilt blijven hé? Ik heb er helemaal geen problemen mee, het is niet dat je een of andere pedo bent." Alice lachte en haalde een hand door haar blonde krullen. De keuze lag bij Uruha, daar kon zij niets aan veranderen.